Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // The Stories of War

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:

Met

18+ Onderwerpen, lezen op eigen risico!

Mary Helena Connor // 22

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten James Dorenn // 26

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary zat met smart te wachten in een stoel in de haard. Ze probeerde een boek te lezen maar kon zich niet concentreren. Straks zou ze naar het treinstation gaan om Marten op te wachten. Ze waren zes maanden gescheiden geweest en vorige week had ze een brief ontvangen dat hij naar huis zou komen. Met tranen van geluk had ze hem terug geschreven dat ze niet kon wachten om hem weer vast te kunnen houden, aan te kunnen kijken, zijn lippen op de hare te voelen. Met een diepe zucht sloeg ze het boek dicht en keek ze naar de klok. De trein zou pas om half twee aan komen, ze moest nog een half uur wachten...
Toen ze te horen kregen dat Marten naar het front moest, had ze er alles aan willen doen om het tegen te houden. Ze had brieven geschreven en gesmeekt of hij bij haar mocht blijven. Ze waren verloofd! Maar door die verdomde oorlog werd alles door de war gegooid en nu had ze hem al zes maanden moeten missen...
Mary besloot om maar vast naar het trein station te lopen en liep naar de deur waar ze haar mantel omsloeg, naar buiten stapte en de deur op slot draaide. Haar buik draaide om van de zenuwen.. Zes maanden was een lange tijd en dat ene half uurtje was niets in vergelijking met het lange wachten, maar toch waren de laatste minuten een hel, wetend dat hij nu zo dichtbij was...

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten trok zijn zware plunjezak uit het bagagerek. Voor de derde keer die dag pakte hij de brieven van Mary en vouwde ze open om er met zijn duim overheen te strijken. Haar woorden boden troost, net zoals haar stem dat altijd deed als hij boos was of verdriet had. Maar hij kon zich nauwelijks nog herinneren hoe haar stem klonk. Weemoedig keek hij door het kleine treinraampje naar buiten. Het was stil in de trein. De meeste militairen sliepen of waren stil. Enkelen fluisterden zacht over de dingen die ze zouden doen als ze weer thuis waren.
Marten wist wel wat hij zou doen. Hij zou Mary vastgrijpen en de eerste minuten niet meer loslaten. Toch piekerde hij. Was ze nog wel hetzelfde als een halfjaar geleden? Vond ze niet dat hij was veranderd? Zijn haren waren immers een stuk korter, hij was veel gespierder geworden en zelf had hij het gevoel dat hij zijn zorgeloosheid en humor was kwijtgeraakt op het slagveld. Het duurde niet lang meer. De sergeant kwam de coupé binnen. "Nog een kwartier heren. Pak je spullen vast bij elkaar en maak je maten wakker. Nog even en we liggen weer in ons eigen bed." Marten schoot overeind en stootte daarmee zijn hoofd aan het bagagerek. Een paar jongens grinnikten. Marten kreeg nog een geïrriteerde blik van de sergeant, voor hij doorliep.
De bomen en huizen schoten voorbij en hij herkende steeds meer. De oude boerderijen lagen er nog hetzelfde bij. Hier en daar was een nieuw gebouw en sommige huizen waren compleet weggevaagd. Maar hij voelde het bloed door zijn aderen gieren. Hij was bijna thuis.
De trein kwam met een scherp gepiep tot stilstand. Marten greep zijn plunjezak en wilde als eerste bij de deur zijn, maar moest wachten op zijn meerderen. Zelfs op de terugweg is er een rangorde. Hij strekte zich om door de hoofden door naar buiten te kijken, om een glimp van Mary op te vangen. Er klonk gehuil op het perron. Er klonk geroep, gelach en gehuil, van de families die wisten dat hun zoon er niet tussen zou lopen. Marten zag de ogen van zijn gesneuvelde maten voorbij komen en drukte het beeld weer weg. De kisten lagen in de achterste coupé. Marten verschoof zijn gedachten. Mary. Waar was Mary?

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
De tien minuten lange wandeling naar het station was als een waas voorbij gegaan. Steeds meer zenuwen en spanning kwam op in haar buik en zorgen in haar hoofd. Kon het zijn dat hij er niet bij was? Dat hij in de week dat ze de laatste brief ontvangen was hij gesneuveld was en ze daar simpelweg nog geen bericht over had gehad? Ze slikte de grote brok in haar keel weg en duwde de gedachten aan de kant. Hij zou er zijn. Hij zou straks die trein uitstappen en ze zou hem om zijn nek kunnen vliegen...
Het was al druk op het station toen ze het perron op liep waar de trein aan zou komen. Veel vrouwen en kinderen die hun echtgenoten en vaders op aan het wachten waren, moeders die met smart aan het wachten waren op hun zonen. In de verte zag ze de trein al aan komen. Ze stond wat achteraan en naar voren dringen lukte niet, ondanks dat ze veel was afgevallen in het afgelopen half jaar. Voedsel was schaars door de oorlog en veel geld had ze niet om rond te komen. Het geld wat ze maandelijks kreeg omdat haar verloofde op het front was, was niet veel. Maar net genoeg om de nodige dingen van te kunnen kopen en van te kunnen leven...
De trein reed het station binnen en kwam piepend tot stil stand. Vlug keek ze langs alle raampjes toen hij voorbij had gereden en ze had hem zien zitten! Haar Marten! Ze liep naar voren naar de coupé die haar voorbij was gereden met tranen in haar ogen. Welke coupé was het nou? Als hij uit zou stappen zou ze hem eindelijk weer vast kunnen houden...

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten sprong met één hand aan de stang en zijn plunjezak in de andere hand de trein uit. Hij tuurde door de drukke menigte en worstelde zich een weg naar voren. "Mary?" Riep hij. "Mary!" Hij rende met een vlotte vaart op haar af. Zijn zak gooide hij op de grond. Marten tilde haar op, begroef zijn gezicht in haar haren, zwierde haar in het rond en zette haar weer neer om haar vervolgens even te bekijken en haar weer stevig vast te pakken. Ze rook nog hetzelfde, dacht hij. Althans, ze rook lekker. Maar had ze altijd zo geroken? Waarschijnlijk wel. Het duurde even voor hij besefte dat er tranen over zijn wangen rolden. Dat was gek. Hij had al zo lang niet gehuild. Althans, niet met echte tranen. Vanbinnen had hij iedere dag gehuild om zijn verloofde, om zijn verloren maten en om alles dat om hem heen gebeurde zonder dat hij daar enige controle over had. "Ik heb je gemist," fluisterde hij in haar oor. "Mijn lieve Mary." Zijn hand streek door haar haren. Om hem heen gebeurde van alles. De sergeant probeerde zijn mannen bij elkaar te krijgen om de bagage uit de trein te halen. En om de kisten naar het mortuarium en de nabestaanden te brengen. Vluchtig keek Marten achter zich. De sergeant stond rijen verderop. Hij wilde de luttele tellen dat hij Mary in zijn armen had nog benutten. Hij wilde haar echt nog niet loslaten. Daar was hij overigens niet de enige in. Naast hem stond Finn innig omhelzend met zijn meid, Leah. Ook Finn huilde, wat Marten verbaasde. Op het front had hij juist opgekeken tegen zijn oudere jeugdvriend, waar hij als kind al een voorbeeld aan had genomen. Finn was als een broer, die hij niet had. Marten had alleen maar zussen, die hij later vandaag zou zien. Hun huis was best ver weg. Zijn zussen moesten bij hun kinderen en bij pa en ma blijven, die konden ze niet meenemen op de lange tocht, maar ook niet alleen achterlaten. Gelukkig woonden hij en Mary halverwege het station en zijn ouderlijk huis. Officieel woonden ze nog niet samen, omdat dat niet netjes was. Maar oude gewoonten en tradities verslappen in tijden van oorlog. De weken voor hij weg moest had hij bij haar thuis gespendeerd, ook al waren ze nog niet getrouwd.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Voor Mary het wist zag ze hem op haar af rennen en tilde hij haar op. Tranen van geluk en tegelijkertijd ook verdriet rolden over haar wangen, waarom wist ze niet. Omdat ze hem zo vreselijk had gemist? Omdat ze wist dat hij weer terug moest? Ze wist het niet. Wat ze wel wist, was dat hij nu hier was. Ze keek hem even aan en omhelsde hem toen stevig terug. 'Ik jou ook..' fluisterde ze zachtjes. 'Ik jou ook zo erg...' Haar stem was schor van de brok die weer in haar keel was gekomen. Ze drukte haar gezicht tegen de plek tussen zijn hals en borstkas, ze was altijd al klein geweest en een stuk kleiner dat Marten. Haar magere armen waren om zijn middel geslagen en de tranen die over haar wangen rolden kwam op zijn kleding terecht. 'Ik hou zoveel van je.. Laat me alsjeblieft niet meer los..'
Mary woonde alleen, haar ouders waren overleden toen ze nog maar een klein meisje was en tot haar achttiende had ze in het weeshuis gewoond. Zodra ze weg mocht was ze gaan werken in de wasserette en bij een kleermaakster om geld op te scharrelen voor een klein huisje, waar ze nu woonde en waar Marten ook de weken voor hij weg moest had gewoond. Eerst werd ze nog wel eens na gefluisterd, dat het niet netjes was dat er een man in haar huis woonde terwijl ze niet getrouwd waren, maar zodra ze bekend had gemaakt dat ook Marten opgeroepen was en ze de laatste paar weken voor zijn vertrek zoveel mogelijk samen wilden zijn, hadden de meesten dat wel begrepen.
Ze maakte zit wat losser in de omhelzing zodat ze hem weer aan kon kijken en ze streek met haar vingers door zijn kortere haren. 'Ze hebben je haar geknipt..' zei ze zacht en streek toen langs zijn wang. Zijn ogen stonden ernstiger als ze voorheen hadden gestaan, voor hij naar het front was vertrokken en ze kon zich geen voorstelling maken van wat hij allemaal had gezien, wat die ogen hadden mee gemaakt en niet meer uit konden wissen...

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
"Hmm, denk maar niet dat ik jou nog los zal laten. Ik hou je zo lang vast dat je me straks smeekt of je even los mag." Hij grinnikte even. Hij vond het leuk om haar te plagen, alsof zij zijn bezit was. Dat was ze misschien ook wel, maar dat werd niet uitgesproken. Marten was een dominant type. Hij probeerde Mary voor zich te winnen, te verleiden, maar ook te leiden. 'Mijn vrouwtje', zo noemde hij haar altijd als hij over haar sprak tegen zijn collega's.
"Vind je het erg?" Hij pakte haar hand die door zijn haren streek en kuste die zacht. "Het moest, dat wist ik wel, maar zo kort had ik ook niet verwacht." Hij streek door zijn gemillimeterde haar. "Groeit toch wel weer aan. En anders leen ik wat haar van jou." Hij pakte een lok van haar haren, bukte zodat hij er niet aan hoefde te trekken en hield het bosje haar op zijn hoofd. "Staat het me, lieverd?" En hij kwam weer grijnzend overeind. "Wat ben je vermagerd trouwens. Hebben ze je geen eten gebracht?" Met ze bedoelde hij zijn familie. Ze hadden beloofd om een oogje in het zeil te houden. Marten zou zijn Mary niet alleen achterlaten zonder bescherming.
Zijn hoofd bonkte en hij voelde zich verdoofd van de lange reis. Iemand floot op zijn vingers. "Dorenn! Hierkomen! Je denkt toch niet dat je de laatste minuten kan verzuimen? Opschieten, voor ik je terugstuur," riep de sergeant. Marten kneep zijn ogen dicht in de hoop dat hij dan onzichtbaar zou zijn. Hij zuchtte en kreunde even. "Lieveling. Wacht je hier?" Hij pakte zijn plunjezak op en gaf de band aan haar. Waarschijnlijk was de zak te zwaar voor haar tengere armen om op te tillen, maar hij wilde niet dat iemand de tas met brieven zou aanzien voor zijn bezit. Ze leken immers verdomd veel op elkaar. Marten pakte zijn pet op, die op de grond was gevallen terwijl hij haar in het rond zwierde. "Snel, geef me een kus." De sergeant stond boos te roepen en te fluiten. Twee soldaten kwamen al Marten's kant op. Finn stond overigens ook nog te zoenen, maar die schenen ze niet te zien.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary moest een beetje lachend door haar tranen heen toen hij een pluk haar haren over zijn eigen hoofd legde en sloeg haar hand even voor haar mond toen er een knor geluid uit kwam, waardoor ze nog meer moest lachen. 'Natuurlijk vind ik het niet erg, je bent nog altijd de knapste man die er bestaat,' zei ze en bleef zijn hand goed vast houden toen hij een kus op de hare had gedrukt. Ze had altijd een zwak gehad voor zijn langere haar, maar lang haar of niet, ze hield zielsveel van deze man. Bovendien had hij gelijk, het groeide wel weer aan. 'Jawel,' antwoordde ze op zijn vraag of zijn familie haar wel eten gebracht had. 'Maar ze hadden het zelf ook veel nodig, alles is zo schaars de afgelopen maanden... De meeste fabrieken staan stil en zeker nu de winter net achter de rug is, is er ook niet veel aan groente en fruit.' Toen hij geroepen werd, slikte ze. Ze kregen niet eens de kans om bij te praten voor hij alweer wat dingen moest doen.. Ze wilde niet nog langer wachten! Ze wilde met hem naar huis en dicht tegen hem aan kruipen voor de open haard. ''Snel, geef me een kus.'' Had hij gezegd en dat liet ze zich geen tweede keer vertellen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte haar lippen innig op die van hem in een passievolle zoen. Wat had ze hem gemist en wat was ze blij dat hij nu voor haar stond. Met kort haar, maar geen schrammetje. Levend en wel. Háár Marten... Zijn plunjezak stond naast haar voeten en zelf stond ze op haar tenen. Ze trok hem wat omlaag zodat ze niet al te veel aan zijn nek hing, niet meer op haar tenen hoefde te staan en zoende hem liefdevol... Háár Marten...

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
"Ik ben echt zo terug. Dit moet gewoon even. Ze verdienen het niet om vergeten te worden in onze blijdschap." Marten draaide zich om vóór de soldaten binnen handbereik waren. Hij had geen zin om meegesleurd te worden. In het voorbijgaan klapte hij Finn op zijn rug. "Kom. Collin verdient zijn laatste eer." Hij had een brok in zijn keel toen hij dat zei. Collin was een buurjongen geweest waarmee Finn en Marten regelmatig speelden toen ze jonge jongens waren. Ze speelden oorlogje. Soldaatjes met houten geweren en een pan of vergiet als helm. Collin was vaak degene die het eerste sneuvelde op het slagveld bij de schommels en de wip. Helaas was het twintig jaar later niet anders geweest. Finn legde zijn hand op Marten's schouder en volgde hem door de mensenmassa heen naar de achterste coupé. Samen met hun troepen tilden ze Collin eruit. Er waren nog drie kisten. De andere gesneuvelde maten waren daar begraven. Wat dat betreft had Collin 'geluk' gehad, dat hij vlak voor vertrek overhoop was geschoten. Zes kogels hadden ze nodig om hem te scheidden van zijn dierbaren. Hij had nog maar drie dagen hoeven te leven, voor de trein ging. 'Geluk', dat hij in een kist mocht, en niet op de grond van de vijand in een massagraf werd gedumpt. De krans op zijn kist lag scheef. Marten trok het bloemwerk recht voor ze de kist op hun schouders tilden. Een trompet klonk. Een stoet van doodskisten en huilende familieleden volgde naar het mortuarium. Ze zouden nog een nacht over hun dierbaren waken, voor ze begraven werden. Marten wachtte op het signaal en als een geoliede machine legden ze de kisten op de daarvoor bestemde houders. Ze moesten hun gezicht strak houden. In de houding blijven staan, tot het signaal gegeven werd. Collin lag naast hem, maar hij was er al lang niet meer. Afscheid had hij al genomen toen ze in de trein zaten op de heenweg. Van iedereen. Van zijn vrienden, van zijn familie, zelfs Mary had hij in gedachten vaarwel gezegd. Maar toch lag Collin daar in de kist, en niet hij.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary voelde dat hij los liet en knikte toen. Hij moest zijn laatste plichten nog vervullen, voor hij even verlost was van de hel die hem de afgelopen zes maanden achtervolgt had. Hoe lang hij mocht blijven wist ze niet, maar ze hoopte dat de oorlog gewonnen zou worden in de tijd dat hij bij haar was, zodat hij nooit meer terug hoefde naar het front en voor altijd bij haar kon blijven. Dan konden ze eindelijk trouwen.
Hoe vaak ze daar wel niet over gedroomd had: trouwen. Elk meisje droomt er van als ze klein zijn, trouwen met een lieve man en gelukkig worden. huisje, boompje, beestje. In haar dromen was alles perfect, maar zodra ze daaruit ontwaakte werd ze wakker in een koud bed, zonder de man die in haar dromen zo lief naar haar lachte. Ze was ook zat wakker geschrokken uit een nachtmerrie, huilend en schreeuwend omdat ze droomde dat Marten dood was, vermoord op het slagveld door de vijand. Of hoe iemand voor haar deur stond met een brief met het zegel van het leger erop, zijn overlijdensakte... Badend in het zweet was ze dan overeind geschoten en huilend terug gezakt in haar kussen. De dag er na biddend dat haar droom geen werkelijkheid zou worden... Elke keer als ze een brief ontving, opende ze die met trillende vingers en een knoop in haar maag. Maar zodra ze zijn vertrouwde handschrift zag, werd ze gerustgesteld.
Ze bleef achter met de rand van zijn plunjezak in haar hand geklemd en keek hem na. Ze bleef precies waar hij had gezegd dat ze moest blijven wachten.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten streek stiekem nog even met zijn vingertoppen over de kist. De sergeant zag het, zoals hij alles zag. Maar dit keer zei hij niets. Hij had Marten gezien op het slagveld, in een regen van kogels, gebogen over zijn kameraad. Het mocht niet baten. De sergeant schudde alleen even kort zijn hoofd, maar disciplineerde zijn soldaat niet, waar Marten dankbaar voor was. Marten schudde de handen van zijn oude buren, die zich rouwend om de kist hadden verzameld. De moeder gaf hij een kus op haar wang, de vader een losse, vriendschappelijke omhelzing. Collin had nog geen vrouw, hij was veel jonger. Woonde nog bij zijn ouders en was eigenlijk nog geen man. Op zijn drieëntwintigste moest hij sterven, met zijn hoofd in de bebloede schoot van zijn oude buurjongen. Klapperende houten geweertjes en een lege zwierende schommel. Harde knallen en explosies, in een weiland vol schreeuwende mannen. Marten slikte. Hij wist niet of hij de horrorbeelden van al die dode mannen nog kon vergeten. Hij wist niet of hij de losse ledematen, de kapotgeschoten hoofden en het eeuwige geluid van kogels en granaten nog los kon laten. Wat hij wel wist, was dat hij ieder moment terug gestuurd kon worden. Aan de dienstplicht ontkwam je niet. En zelfs al zag Marten de kans om weg te gaan bij het leger, de plicht en de trots voor het vaderland drukten als een gewicht op zijn schouders. Hij kon vrouwen en kinderen niet uit laten moorden omdat er geen soldaten waren in het volgende dorp dat bezet werd. "Voor vandaag zijn jullie ontslagen. Ik verwacht iedereen hier, morgenochtend om negen uur, in uniform. Onze broeders krijgen nog een waardig afscheid, daarna mogen jullie genieten van jullie tripje terug naar huis. Blijf in de regio, blijf oproepbaar," sprak de sergeant zijn soldaten toe. Marten wilde zuchten, maar hij merkte dat hij te snel en schokkerig bleef ademen. Houten geweren. Het geluid van een granaat. Hij liet zich op de grond vallen, met zijn handen op zijn achterhoofd, zoals altijd, wanneer er een bom in de buurt was. Maar dit keer was het geen bom. Het was de shock en de spanning die hij al die tijd op had moeten kroppen. Een paar vrouwen gilden om de plotselinge beweging naar de grond. Finn trok Marten bij zijn bovenarm omhoog. "Rustig man, we zijn thuis. Het is oké. Marten?" Marten keek wazig naar Finn. Hij knipperde even met zijn ogen. "Ja, ja het is oké. Mary. Waar is Mary?" Finn liet zijn bovenarm niet los, wat best zeer deed, en trok Marten mee naar de plek waar hij Leah had achtergelaten. Twee meter daar vanaf stond Mary met Marten's groene plunjezak. Finn liep naar Mary toe. "Het gaat niet helemaal lekker met 'm. Shock, denk ik. Gaat wel over als hij weer lekker in zijn stoel hangt, met zijn vrouwtje naast 'm. Toch Marten?" Een harde klap op zijn schouder. Marten lachte even wazig naar Finn. "Het gaat goed hoor. Het is oké. Ik ben oké." Uit de houten geweren kwamen kogels. Geluiden van ontploffende granaten, iedere keer dat de lege schommel naar achter zwiepte in de wind. Kleine Collin viel op de grond, in Marten's schoot. Om hun heen lag een grote plas bloed. Marten knipperde weer een paar keer met zijn ogen en wreef over zijn zere hoofd. "Zullen we gaan?" Hij tilde de tas op en pakte Mary's hand.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Het leek eeuwig te duren voor Marten weer terug kwam. Mary had een beetje met Leah gepraat, ook zij was blij dat haar geliefde veilig thuis was nu. Maar allebei dachten ze hetzelfde, voor hoe lang... Mary sloeg haar mantel wat meer dicht toen er een frisse bries op kwam zetten. 'Ik kan niet wachten voor ik thuis ben en bij de haard kan zitten. Thee kan zetten voor ons twee...' ze glimlachte bij de gedachte en keek Leah aan die instemmend knikte.
Toen Marten met zijn vriend Finn weer in zicht kwam, begon ze weer te stralen, maar haar stralende lach veranderde in een bezorgde blik door de woorden die Finn tegen haar had gezegd en de wazige blik waar Marten mee uit zijn ogen keek. Toen hij zei dat hij oké was, bleef ze hem nog even aan kijken en kneep in zijn hand toen hij de hare vast pakte. Ze knikte. 'Ja, laten we gaan.' Ze glimlachte geruststellend naar hem en liep met hun vingers verstrengeld de weg naar huis uit. 'Ik ben zo blij dat je thuis bent, Marten,' zei ze zachtjes en langzaam kwamen de tranen weer opwellen. 'Ik heb je zo gemist...' Ze ging dichter tegen hem aanlopen en pakte met haar vrij hand zijn arm vast, ze leunde een beetje tegen hem aan. Als hij inderdaad in shock was, zal ze hem in haar armen sluiten en hem gerust stellen. Zacht fluisteren dat hij thuis was en niet op het front, dat hij veilig was, dat hij bij haar was. Maar dat zag ze thuis wel weer. Het kleine huisje kwam in zicht. 'We zijn er bijna.' zei ze opgelucht. Ze durfde hem pas los te laten als ze binnen zouden staan, met de deur dicht. Dan kon niemand hem meer bij haar weg trekken. Dan konden ze genieten van de tijd die ze samen hadden...

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten gooide zijn tas op het pad neer en tilde Mary in één zwaai op, met zijn hand onder haar benen en in haar rug. "Kom, mijn bruid." Hij stapte over de drempel heen. "Mag ik de bruid nu kussen?" Hij wachtte niet op antwoord maar boog zich meteen voorover om haar innig te zoenen. Hij beet even zacht in haar onderlip, kuste in haar nek, zoog kort aan haar zachte huid. Hij kreunde. "Ik heb aan je gedacht." Dat was waar. Uren had Marten naar haar brieven gekeken. Soms had hij verlangens gevoeld, die hij niet kwijt kon in een kleine tent vol soldaten. Soms had hij uren naar het bed boven hem gestaard en had hij gedacht aan de momenten dat ze elkaar liefhadden. Hij gaf kusjes in haar nek, op haar gezicht, beet in haar oorlelletje. Het beeld van houten geweertjes doemde weer op. Collin in een plas bloed, met zijn hoofd in Marten's handen. En toen had Collin zijn handen om Marten's hoofd omklemd. Abrupt stopte Marten met zoenen en liet Mary los. "Misschien moet ik me eerst even wassen. Ik heb meer dan vijf uur in die rot trein gezeten." Hij trok zijn overall met legerprint los en haalde zijn armen uit de mouwen. Zijn voorheen zo witte hemd zat onder de donkerrode vlekken. Sommige vlekken waren van hem, van schampschoten die kleine wonden hadden gemaakt. Andere vlekken waren van onbekenden of van broeders. Hij slikte even, snoof een teug lucht naar binnen en liep naar buiten om zijn zak te pakken. "Bedankt trouwens, voor al je post. Voor de sokken, voor de zeep en voor de andere spullen die je op hebt gestuurd." Marten pakte Mary weer beet. Hij wilde zich niet eerst wassen, hij wilde haar nu. Maar zelfs hij kon zijn lichaamsgeur ruiken. Hij voelde zich vies. Hij wilde het vuil van zich afwassen, zijn nagelriemen schoon schrobben van het opgedroogde bloed en zijn blaren op zijn voeten eindelijk verzorgen. Maar hij wilde Mary ook dolgraag op het bed gooien om te vrijen. Uiteindelijk besloot Marten dat zij hem maar moest helpen. "Ik ga me wassen. En jij gaat mee." De pastoor zou rood aanschieten als hij wist dat kleine Marten, die vroeger zo goed in het kerkkoor zong, zich zo onzedelijk gedroeg. Maar het waren andere tijden nu. Het waren geen tijden meer van houten geweren. Vijf treinuren verderop ontplofte weer een granaat. De oude schommel was al lang kapot.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Een kleine ''woe!'' ontsnapte uit Mary haar mond toen hij haar zo plots op tilde en ze sloeg haar armen lachend om zijn nek. Toen ze weer met beide voeten op de grond stond, zoende hij haar innif en vol liefde. Ze zoende hem terug, maar zijn lippen dwaalden af naar hals en ze sloot haar ogen uit genot. Een kleine hap naar adem en een kreun ontsnapte uit haar mond. Ze bloosde even. Ze had ook naar hem verlangd, heel veel. Ze had gedroomd over zijn lippen die lieve, zachte kusjes drukten in haar hals en op haar huid... Een glimlach ontstond rond haar lippen toen ze daar nu weer aan dacht, die droom was nu vandaag werkelijk geworden.
Hij liet haar los en even vond ze dat jammer, maar ze snapte het, hij wilde zich wassen. 'Ik zal wat water warmen voor je bad,' zei ze met een kus op zijn neus. Toen hij zijn overal vast half uittrok keek ze verwonderd naar zijn gespierde lichaam, dat heel wat gespierder was dan het een half jaar geleden was. Haar wangen werden weer rood toen ze merkte dat ze even naar hem aan het staren was geweest. Ze was altijd een nogal preuts meisje geweest, ze had nooit geweten hoe de wereld in elkaar zat omdat ze daar in het weeshuis nooit over spraken, tot ze Marten had leren kennen en verliefd op hem werd, tot over haar oren. Hij liet haar dingen voelen van binnen die ze nooit eerder gevoeld had. Maar de preutsheid was nooit weggegaan, ze bloosde nog steeds bij de gedachte hoe hij haar nu zo zoende en vast hield en naar haar keek. Ze kon geen gedachten lezen maar wist donders goed wat hij dacht en wat hij wilde. Zij wilde het ook...
Toen hij haar opnieuw vast pakte keek ze hem lachend aan en streek ze met haar hand langs zijn wang, die wat prikte van de stoppels. Het maakte haar niet uit dat hij stonk naar zweet en bloed en vuil, al zou ze een bad niet erg vinden. 'Goed plan,' zei ze met nog een kus op zijn lippen. 'Als je me los wilt laten, dappere soldaat, dan kan ik het water boven het vuur hangen en vast wat schone kleding voor je opzoeken. Als jij schoon bent zal ik proberen je kleren te wassen zodat die vannacht kunnen drogen.'

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten knikte. Hij liet zijn overall zakken en stampte zijn laarzen uit. Hij trok vluchtig het smerige pak uit en smeet zijn onderbroek in een hoekje. Daar stond hij, in niets meer dan enkel zijn paar sokken. Het voelde onwennig om naakt voor haar te staan, terwijl zij gekleed was. Hij stamelde even. "Dit voelt vreemd, zo na een half jaar." Hij was al maanden niet meer in bijzijn van een vrouw naakt geweest. Hij was amper naakt geweest, had zich gewassen met koud water uit een emmer, achter de tenten. "Ik bedoel, niet dat ik vreemd van jou ben," verbeterde hij zich snel, "maar ik ben al lang niet meer... zo gezien. Snap je?" Sommige soldaten waren op de vrijdagavonden tijdens de korte wapenstilstand naar de dames gegaan. Marten was niet meegegaan. Hij bleef in het kampement, met Finn. Avonden hadden ze gekaart. En als de andere soldaten dan midden in de nacht terugkwamen, vol verhalen over de grote boezem van hun metgezellen had Marten zich gegeneerd. Marten pakte een schone handdoek uit de kast. Plots werd hij serieus. Hij draaide zich naar Mary. Met een zware stem en een brok in zijn keel wendde hij zich tot haar. "En jij? Ben je me al die maanden trouw gebleven? Heeft niemand je... begeert? Zeg het me eerlijk." Hij hield de handdoek voor zijn geslacht. "Echt eerlijk." Het water begon te koken, Marten's gezicht kleurde rood in de stoom. Hij was zo ontzettend bang dat zij een ander tegen zou zijn gekomen, of erger, als een ander haar tot zich had genomen, terwijl ze krijsend zou roepen naar Marten's naam, terwijl hij nooit zou komen. Het baarde hem zorgen, en hoewel hij zich had voorgenomen om het eigenlijk niet te vragen had hij dat toch gedaan. Hij had echt aan zijn verloofde gevraagd of zij niet vreemd was gegaan. Het was een vreemde tijd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld