Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Insanity

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Insanity
I wage war
That's never been seen before
Is sanity worth fighting for?
I'm not really sure

Insanity?
A calamity?
I call it individuality!

Who is Society
To create this hypocrisy?!?
It seems like such a tragedy
To waste such ingenuity
To dull the creativity
~ Auss

Deirdre Longtree ~ 21

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:

Hugo Jent Vandelair // 21

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Goedemorgen Deirdre, tijd om op te staan. Ik heb ontbijt mee gebracht. Hoe gaat het met je." Een van de verzorgers opende de witte gordijnen, van haar witte onpersoonlijke kamer. Deirdre ging rechtop zitten. Meer dan een geërgerde blik, moest de verzorgster niet van haar verwachten. Ze was hier slechts enkele dagen, maar had geleerd dat de verzorging niet weg zou gaan als ze deed alsof ze nog sliep. Het laken over je hoofd trekken werkte ook niet. Er was een eetzaal, waar de meesten aten, maar nieuwelingen kregen hun maaltijden op de kamer onder streng toezicht zodat ze zeker hun medicijnen zouden nemen. Deirdre staarde naar het assortiment pilletjes op haar dienbord. Ze verachtte die dingen. Ze vulden haar hoofd met watten, maakten haar zweverig, gevoelloos, ze kon niet meer helder denken, maar het ergste van al was dat het haast verstikkend voelde. Deirdre had altijd een speciale relatie met lucht gehad. Het was alsof ze de luchtstromen kon zien waarop vogels vlogen. Ze kon eeuwig genieten van de wind die met haar haren spelen. Al was lucht ook wat haar in deze situatie had gebracht. Ze kon het zelf nog steeds niet vatten wat er precies mee was gebeurd, maar dat ze loog, was uitgesloten. Ze had geprobeerd de dokters van haar gelijk te overtuigen, maar niemand luisterde naar haar en daarom was ze gestopt met spreken. Als ze antwoordde was het bot en kort, medewerking hoefde men van haar niet te verwachten. Ze at haar ontbijt zo traag mogelijk op, hopend dat het de verzorgster op de zenuwen zou werken, hopend dat ze eerder weg zou gaan, maar nee. Na het nemen van haar medicijnen nam ze een douche en kleedde zichzelf om. Zoals gewoonlijk zou haar dag beginnen met een sesie bij dokter Rowland en oh wat keek ze daar naar uit.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
"Hugo, je moeder heeft gebeld. Ze doet je de groeten," zei de nieuwe verzorger terwijl hij vier pillen gaf aan Hugo. "En ze feliciteert je, voor je verjaardag." Hugo legde alle pillen zeer precies op een rijtje en vulde zijn glas water bij. Dat heeft ze niet gezegd. Ze feliciteerde hem niet, dat wist Hugo. Dat wist hij, omdat hij dat hoorde. Niemand had zijn lippen bewogen, of een kik gegeven, maar de stem van de nieuweling had duidelijk geklonken. "Als ik dat erbij zeg, voel je je misschien beter vandaag." De nieuweling wilde het bord van Hugo wegpakken maar Hugo greep het bord meteen. Het licht flakkerde even. Bijna niet merkbaar, maar toch. Het licht dempte voor minder dan een luttele tel. "Niet liegen tegen mij," zei hij met een gedempte, agressieve toon. Juist omdat Hugo zijn stem niet verhief werd zijn houding dreigend. Zijn kalmte was ongewoon. "Ze feliciteerde niemand. Ze rouwt, op mijn verjaardag. Ze weet dat ik er nog ben, maar ik ben er niet meer." Dat had hij zijn moeder zelf horen zeggen. Althans, horen denken. Haar lippen bewogen niet. Niemand geloofde Hugo. Zijn moeder ontkende zijn beschuldigingen en kwam daarna niet vaak meer langs. Enkel met kerst, omdat ze het verplicht was. De verzorger, Edward, stond er op zijn naamplaatje, pakte het bord af en zette het aan de andere kant van de grote houten tafel, waar vroeger nonnen om hadden gezeten, terwijl ze hun gebeden prevelden en hun soep koud lieten worden. Nu zat er een doorzichtig plastic overheen, omdat er te vaak een beker omviel. "Hugo, laten we even tot tien tellen, anders gaan we even naar de gang om te kalmeren. Het is belangrijk om kalm te blijven, dat weet je toch?" Hugo balde zijn vuisten. "Ik bén rustig, Edward," snoof hij. "Zeg maar Ed, zo noemt iedereen me," antwoordde hij. En hij begon hardop tot tien te tellen, tot ergernis van Hugo. Halverwege onderbrak hij hem. "Waar is mijn vijfde pil? Ik heb altijd vijf pillen. Eén, twee, drie, vier. Ik tel geen vijf pillen, Ed. Ik tel er vier." Hij sprak de naam Ed met spot uit, hij hield er van om de verzorgers uit te dagen. Soms voelde het alsof hij zijn tienerjaren, waarin Hugo voornamelijk van kliniek naar kliniek hopte, inhaalde door nu zijn puberteit in te halen. Ed keek op zijn klembord. "Je hebt gelijk, er moet nog een vijfde bij." De andere bewoners begonnen te kakelen over hun pillen, zij wilden er ook één extra bij. "Ik kan niet slapen! Ik kan niet slapen!" Gilde de een. "Mijn valium, valium. Ik krijg te weinig valium, valium," jammerde de ander. Hugo legde zijn hand op zijn voorhoofd. Er klonken stemmen door elkaar, veel stemmen. Meer dan er in de zaal te tellen waren. Een oudere verzorger, Bea, schat van een mens, stak haar hand omhoog en maande de gekken tot stilte. Hugo keek naar de gekken. Hij was niet zoals zij. Hugo hoorde hier niet. Hugo wíst wat echt was, en wat niet. "Mijn antidepressiva, vroeger kreeg ik die niet. Nu heb ik ze nodig. Dat komt vanzelf, als je in dit gesticht belandt." Bea keek hem van een afstand bestraffend aan. Ed stamelde. "Inrichting, of tussenwoonplaats, noemen we het hier. Geen gesticht." Toch klonk het niet overtuigend. Edward, de nieuweling, was geschrokken van de plotselinge gekte. Maar voor Hugo was die gekte er de hele dag. Het hield niet op. Hij sloeg zijn pillen achterover, nam precies vier slokken water en hield zijn tong omhoog om Edward te laten zien dat de pillen doorgeslikt waren. "Mag ik gaan? Ik wil een stoel uit kunnen kiezen bij de groepssessie. Bij het raam tocht het, naast de dokter voelt ongemakkelijk en ik wil absoluut niet op de stoel die wiebelt." Bea wuifde hem weg. Hugo sprong op. "We wandelen hier!" Verbeterde Bea hem nog, maar Hugo deed alsof hij het niet hoorde en snelde weg.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Haar blik gleed haast automatisch naar de andere inwoners, of eerder gevangene. Deirdre kon maar niet bevatten wat de gelijkenissen waren tussen en en deze anderen. In niets kwamen ze overeen. Deze mensen waren ziek, mentaal verward, zij niet. Ze was gezond, kon logisch redeneren. Niets van de etiketten die de dokters op haar plakten, kwamen overeen met hoe ze zichzelf voelde. Minderwaardigheidscomplex? Psychose? Zelfs als ze hier ooit weg kwam zouden die woorden voor eeuwig in haar gebrandmerkt staan. Ze slenterde door de gangen. Er was niets waar ze zich voor moest haasten, waar ze zich voor wilde haasten. Tijd was iets relatief in deze instelling. De inrichting alleen al was een vreemde combinatie van oude architectuur en nieuwe, hedendaagse technologie. Sommige mensen zouden een klooster iets rustgevend en puur vinden uitstralen. Deirdre kreeg er een ongemakkelijk gevoel bij, alle jaren geschiedenis die dit gebouw had meegemaakt, alle praktijken die hier waren uitgevoerd. Ze kwam binnen in de zaal waar haar groepstherapie zou plaatsvinden. De meeste stoelen waren reeds bezet. Gelukkig was er nog een plaatsje naast het open raam vrij. Een koud briesje deed de haartjes op haar armen rechtop staan. Ze vond de koude niet erg, dan voelde ze ten minste nog iets. De dokter, een vrouw van middelbare leeftijd met reeds enkele plukken grijs in haar donkere opgestoken haar nam als laatste plaats in de kring. "Zo welkom iedereen. Zoals gewoonlijk beginnen we deze sessie met het overlopen van de aanwezigen. Zodra ik je naam noem, mag je tevens iets zeggen waar je trots op bent. Zo kunnen we dit groepsgesprek alvast starten met een positieve noot. Oké laten we beginnen bij Finn Anscombe."

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Beginnen met Finn, wat een grap. Finn sprak zelden. Hugo had hem maar één keer iets horen zeggen. Ofja, zeggen, het was een onverstaanbare kreet geweest toen hij naar de isoleercel werd gebracht omdat hij zichzelf iets aan probeerde te doen. Finn zei nooit iets tegen Hugo, ook niet in stilte, met zijn lippen op elkaar. Finn schudde ook nu zijn hoofd en staarde voor zich uit. "Zodra je iets te melden hebt, laat je het ons weten, toch Finn? We zijn in een veilige omgeving en iedereen mag zijn of haar proces bespreken, zolang je daarmee de anderen niet schaadt," zei dokter Rowland. De kakmadame gebruikte Finn als voorbeeld, om de rest te laten weten wat de bedoeling was. "Nou, dan gaan we maar door naar jou, Hugo Vandelair." Geïrriteerd keek Hugo op. "U gaat altijd linksom, ik ben als laatste." Dokter Rowland schudde haar hoofd. "Ik ga rechtsom. Dat merk je toch? Want ik geef jou de beurt. Vertel, waar ben je trots op?" Hugo hoefde zich niet op haar stem te concentreren om te weten dat ze geen zin had in discussies vandaag. "Ik ben Hugo en ik ben ontzettend ongelofelijk trots dat ik u nu niet deze hele kamer doorsmijt en u dwing om de andere kant op te gaan in deze achterlijke kring." Rowland begon driftig te schrijven. "Vertel eens waar die drang vandaan komt, om linksom te gaan? Heb je fysiek die dwang, of zit het in je hoofd?" Hugo had hier echt geen zin in vandaag. "Ik ga expres hier zitten, omdat ik als laatste wil. Dan had ik net zo goed daar bij het raam kunnen gaan zitten." Hij stond op, liep naar de stoel bij het raam waar een nieuweling op was gaan zitten. "Jij, sta op. Ik zit hier vandaag." Rowland wees naar Hugo's stoel. "Het lijkt me beter als je weer terug op je plek gaat zitten, je was juist zo trots dat je de situatie onder controle had." Hugo ging juist dichter op het meisje staan. "Hugo, jij laat Deirdre nu met rust, anders ga ik een maatregel invoeren." Een maatregel betekende vaak dat iets je ontnomen werd. Een vrijheid. Zoals in de zaal eten, of naar de recreatieruimte mogen in het recreatie-uur of naar de tuin als het lekker weer was. Hugo liep terug, pakte zijn stoel op en draaide deze om. Hij ging met zijn rug naar de groep zitten en probeerde zich af te sluiten voor alle gedachtes die in zijn hoofd voorbij flitsten. "Volgende," zei hij resoluut. Dokter Rowland liet het er niet bij zitten. "Ik wil dat je vandaag naar je persoonlijke begeleider gaat Hugo, om te bespreken wat er vandaag mis ging in deze therapiesessie." De meeste informatie die zijn begeleider had ging weer rechtstreeks naar zijn contactpersoon, Hugo's moeder. Begeleiders, dokters, therapeuten, verzorgers. Ze spanden samen met zijn moeder om hem zo lang mogelijk te laten geloven dat hij ziek was. Dat hij waanbeelden had en niet in de maatschappij kon functioneren als hij niet in mee zou werken in de meest afschuwelijke therapieën. Dat was zijn moeders wens. Pas als hij zou inzien dat hij ziek was, kon hij genezen worden. "Ik ben klaar. Volgende." En hij begon de bakstenen op de muur te tellen, ook al wist hij precies hoeveel het er waren.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Deirdre had vrijwel meteen haar gedachten laten dwalen naar andere oorden. Alles was interessanter dan dit saaie en gemaakte gesprek. Ze kreeg kotsneigingen van de valse vriendelijkheid van de dokter, dat er iemand in haar hele 'ik ben je vriend' schijnvertoning kon trappen. Waarschijnlijk kwam ze na haar werk thuis bij haar partner om dat openhartig te roddelen over alles wat ze hier meemaakte, eed van Hippocrates, ha daar lachte ze waarschijnlijk eens mee. Het duurde echter niet lang voor de belangstelling naar haar werd toegeschoven en wel door een jongen die pal voor haar kwam staan en haar dwong haar plaats aan hem af te staan. Ze bleef ostentatief zitten. Geen haar op haar hoofd dacht er aan haar plaats te geven aan deze weirdo. Ze mocht het dan wel niet luidop zeggen, maar haar blik en opgetrokken wenkbrauw spraken boekdelen. Uiteindelijk droop hij af en als een klein kind dat geen snoepje kreeg van zijn moeder had hij zich mokkend op zijn stoel omgedraaid, zeer volwassen. Dokter Rowland vervolgde haar namenrondje en Deirdre dwaalde opnieuw af. Pas nadat ze voor een derde keer haar naam had genoemd keek het meisje verbaasd op. In eerste instantie had ze niets willen zeggen. Zoals Finn stilzwijgend voor zichzelf uitstaren tot de dokter overging naar het volgende punt van het groepsgesprek. Echter alles was hier zo saai. Het was de saaiheid, het schematische ritme van alledag dat haar weleens tot krankzinnigheid zou drijven. Dus waarom zou niet proberen te breken met dit ritme, zorgen voor wat opschudding. "Wel ik ben trots het feit dat ik mijn stoel niet heb afgestaan aan een omhooggevallen obsessieve kleuter die lijkt te denken dat de wereld rond hem draait en hij kan doen en laten wat hij wilt," Ze sprak snel zodat de dokter haar niet kon onderbreken, maar toch wilde ze elk van haar woorden zo goed mogelijk benadrukken.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Hugo stond op, draaide zich om, liep naar het midden van de kring en keek Deirdre strak aan. "Je weet niet met wie je ruzie zoekt. Ik snap dat jouw denkvermogen onder de tafel door gaat, maar ík ben niet gek. Ik niet. Jij wel hé? Ja, jij wel. Jij. Gestoord en achterlijk, jij", hij spuwde de woorden uit, met een beangstigende fluistertoon. Hij hield zich in, omdat de dokter erbij was. Maar hij knapte.
"De enige die gek is, is zij!" Hij wees naar Deirde. "En zij!" Hij wees naar de dokter. "En zij! Hij! En die! En jij! Jullie goddomme allemaal!"
De dokter ging staan en liep naar Hugo toe. Ze greep hem vast, draaide in één vlotte beweging zijn elleboog op zijn rug. Hugo werkte niet tegen, hij kende de pijn nog van de keren dat hij wel tegenwerkte. "Ik begrijp dat deze confrontatie lastig voor je is Hugo, maar we gaan weer even terug naar je stoel. Zo niet roep ik Edward en John, dan helpen zij jou met afkoelen. Dat willen we niet he?" Ze lachte nep. "Die spuiten je wel plat", zei ze. Dat zei ze niet. Of toch wel?
"Ik ben koel. Afgekoeld", kermde hij. De dokter liet hem los en klapte resoluut een keer in haar handen. "Mooi!" riep ze vrolijk uit. "Naar je plek. Nu." Ze was doodeng. "Deirde, dat was niet zo netjes van je, om Hugo een obsessieve kleuter te noemen. Vind je dat zelf ook niet? Misschien moet je maar even een hand geven aan Hugo. Het goed maken. Dit is tenslotte een veilige omgeving en we zijn allemaal vrienden." Soms hield hij van de dokter. Ze kon dan wel verschrikkelijk tegen hem zijn, dat was ze ook tegen anderen. Heerlijk!
Hugo keek uitdagend naar het meisje. "Misschien moet je een handje geven, achterlijke." De dokter knipte in haar vingers naar Hugo en keek hem strak aan, met een vinger priemend zijn richting in. "Nee, dit vind ik niet leuk. Zeg jij maar even eerst sorry." Kutwijf, dacht Hugo.
Hugo stond op, liep naar haar toe. "Sorry." Met zijn rug stond hij naar de dokter. "ACH-TER-LIJK-E" gebaarde hij met zijn lippen, zonder woorden. Hij ademde expres in haar gezicht, wetende dat hij uit zijn mond stonk. Hij had zijn tanden vanmorgen niet gepoetst en om de een of andere reden kwam hem dat heel goed uit nu. Hugo was los. De oorlog was begonnen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hugo's woorden lieten haar niet totaal ongeroerd. Hij klonk nu immers nogal overtuigend, gestoord en die walmende adem hielp zeker zijn boodschap over te brengen. Het was duidelijk dat zij het grootste probleemgeval eruit had gezocht om op stand te drijven. Wel in feite had hij haar meer gekozen dan zij hem, met zijn nonsens over die stoel. Eerlijk toegegeven ze genoot er van te zien hoe zijn arm werd klem gezet, hoe hij op zijn plaats werd gezet, misschien was die dokter toch zo slecht nog niet. Ach nee laat ook maar, want meteen daarna gebood ze haar op poeslieve toon de hand te schudden van deze zieke geest. "Het spijt me dokter ik nam aan gezien dit een veilige omgeving is, ik er eerlijk kan zijn en dus eerlijk kon toegeven dat deze idioot, die duidelijk kampt met ernstige woedeproblemen, eens moet leren zich normaal te gedragen en zijn tanden te poetsen, alsjeblieft zorg dat hij zijn tanden poetst. Soms snap ik niet helemaal waarom mensen in dit gesticht zitten, maar jij, jij hoort hier duidelijk thuis."
"Deirdre omdat je nieuw bent, begrijp ik dat je jezelf de regels nog niet eigen hebt gemaakt, maar laat ik even verduidelijken dat dit niet de manier is waarop wij met elkaar omgaan. Onderlinge geschillen zijn zeker mogelijk, maar wij lossen die hier op een volwassen en beschaafde manier op, dus zeg sorry en schud Hugo de hand anders zul je toch echt even alleen op je kamer moeten gaan afkoelen." Eenzaamheid, stilte, nee geen rust. Rust kon je hier niet vinden. Ze voelde zich hier elke seconde meer als een in het nauw gedreven dier. Dokter Rowland mocht zich dan wel zo vriendelijk voordoen. Ze had gezien hoe ze Hugo net vast had gegrepen. Binnenin haar school iets agressief, iets duister. Zou het mogelijk zijn haar te laten knappen, maar wat zou daar het nut van zijn, plezier, vermaak voor haarzelf, maar was dat het waard tegenover de gevolgen. Deirdre stond op, recht voor hem, zijn adem walmde in haar gezicht. Ze rechtte haar rug, haar blik gefocust op de zijne. Stak haar hand uit, reikte naar die van hem en veranderde op het laatste moment van koers. In haar gedachten hoorde ze de klap van hand op wang nagalmen in de kamer, het geluid trillend door de lucht. "Oh sorry mijn achterlijke verstand heeft soms nogal moeite met hoe dat ook alweer gaat een hand geven." zei ze onschuldig. De dokter had reeds een verpleger geroepen die haar armen op haar rug drukte. "Deirdre zo is het genoeg. Jij gaat nu afkoelen op je kamer en straks zie ik jullie beiden bij mij op kantoor."

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Hugo had de rest van het kringgesprek geweigerd te spreken. Hij was na het vertrek van Deirde op de stoel geploft, met zijn rug naar de kring. Zijn handen hield hij voor zijn oren, het was toch allemaal herhaling wat de gekken zeiden. Al snel kwam de nieuweling in de spierwitte jas hem halen. "Nee, ik hoef echt niet naar het kantoor van Rowland", protesteerde hij. "Dokter, ik deed toch verder niks verkeerd meer? Jawel, ik ben wel kalm. Godver blijf met je tengels van me af!" De witte jas had niet gesproken, noch zich bewogen. Toch voelde Hugo dat zijn grijpgrage worstvingers in zijn arm wilden knijpen. Hugo hield zijn lippen op elkaar toen hij zag dat de andere witte jas, Rowland, op hem af kwam. Ze wenkte naar de witte jas die Hugo mee naar het kantoor duwde.

"Ga maar even zitten", zei de dokter. Hugo ging niet zitten. 'Zitten', beet ze bits toe. "Ik heb net ook al de hele tijd gezeten, een beetje staan is goed voor een gek. Gek he? Ik kan van gekkigheid niet bedenken waarom de gekte de gek gek maakt, terwijl de gek de gekte ziet. Gek genoeg gaat de gek de gekte niet tegen." Hij raaskalde. Toen hij zich besefte dat hij dat deed, werd hij weer stil. Beschaamd nam hij plaats. Hij zag haar veroordelende blik. "Het doet toch wat met zo'n jongen, ja. Inderdaad. Het doet wat met zo'n jongen om de hele tijd binnen te zijn. Dat dacht je hé? Dat vind je van mij!" Hugo wreef even over zijn hoofd.
Het bonkte in zijn kop. Het draaide in zijn gedachte. Er was een ruis op de lijn. Een ruis die hier niet hoorde. Er werd op de deur geklopt. Het meisje kwam binnen. "Ga zitten Deirde", zei Rowland. "Deirde, Deirde, Deirde", herhaalde Hugo langzaam. "Durf je wel te zitten, naast mij? Ik wil ook best opschuiven hoor. Ik zal lief voor je zijn. Gek maken hoeft men je niet meer, nietwaar?"
Hij stond op, pakte zijn stoel en schoof deze een ruime meter van de andere stoel af. Rowland schudde vermoeid haar hoofd vanachter haar bureau. "Terug jij." Nors schoof Hugo de stoel weer terug, maar hield alsnog een grote afstand. De gek is zo gek nog niet, zo dicht bij haar was overdreven.

"Laten we bespreken wat er zojuist gebeurd is. Ik snap niet goed waardoor deze esca..."
Nog voordat Rowland haar zin afmaakte onderbrak Hugo haar. "Deze escalatie ontstond doordat Madame Achterlijke Gek niet kon voldoen aan het vriendelijke verzoek om te wieberen van mijn stoel." Rowland knipte in haar vingers. "Genoeg Vandelair, geen woord meer!" Haar stem schalde door de ruimte. "Deirde, het woord is eerst aan jou," vervolgde ze met honingzoete klanken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld