Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// omdat het moet

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
ja dwong me en ik ben veel te lief om nee te zeggen natuurlijk

lees het alsjeblieft niet als je nergens tegen kan want mijn hersenspinsels (en die van haar duidelijk ook) zijn niet altijd even vriendelijk (je mag best zeggen hoe geweldig nic en ik zijn hoor maar dat weten we wel xxx)

Okay lets do this, ik heb Emrys en Aiden tot mijn beschikking.

vind het wel knap dat nic dit durft hoor ze weet helemaal niet of ik kan schrijven hahahhaah rip

{option}

Ongeïnteresseerd staarde Emrys naar het tafereel dat zich voor haar afspeelde. De mensen in die kroeg waren luid, handtastelijk en zeer dronken, voor haar geen reden om daadwerkelijk naar binnen te gaan, ware het niet dat ze capabele mannen en vrouwen nodig had. Haar broer ging mee, misschien dat de zuiplappen die haar aan wilden raken dan twee keer nadachten, maar ze betwijfelde het. Dat soort mannen hadden geen fatsoen, hadden geen idee van een dame met respect behandelen en hadden al helemaal geen geweten. Het was goed dat Emrys dit ook niet had. De schaduw waarin de jongedame zich verschool, had ze zelf gecreëerd, het was midden op de dag en de zon stond fel op de huizen, waardoor de schaduw nooit op deze manier om haar heen kon vallen. Niet op natuurlijke wijze in ieder geval. Er was nu nog geen reden om gezien te worden door anderen en ze had gemerkt dat mensen je niet zagen als je een beetje verscholen was en ze je daar niet verwachtten. Mensen waren dom. Zwak. Ze hadden geen opties om te overleven in deze wereld, niet tegen mensen zoals haar broer en zijzelf. Waarom hadden ze dat volk nodig? Om mee te gaan op het schip dat ze van vader kregen? Zodat haar broer kon bewijzen dat hij een echte kapitein was? Wat een onzin. Emrys voelde niets voor deze reis. Het enige voordeel was dat ze mensen pijn kon gaan doen, zowel in de kroeg tijdens het verzamelen van een groep, als op de boot wanneer ze naar haar zouden moeten luisteren. Ze genoot nu al.
In de verte kwam haar broer al aangelopen en ze liet de schaduwen verdwijnen, nu leunde ze alleen nog tegen de houten paal aan, wachtend tot het spel kon beginnen.

ohke aangezien jij mij liet beginnen is het een klein flutstukje geworden dus je bent er maar blij mee

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ik vind het tbh ook wel heel knap van mezelf hoor, maar kan altijd nog wegrennen.

I own Celia und Myles

Zijn handen waren nog even diep in zijn zakken gestoken, maar er was zeker een kleine glimlach zichtbaar op zijn inmiddels zongebruinde gezicht. Hij zou met zijn zusje een kroeg bezoeken in de hoop een crew samen te kunnen stellen voor hun schip. Nou ja, technisch gezien was hij de kapitein dus hij zag het pareltje als zijn eigen schip. Met kalme passen liep hij naar de jonge vrouw toe die nu uit de schaduw verdween. "Emrys... Je ziet er goed uit." Een kleine grijns sierde zijn gezicht en hij ging haar voor. Kalm liep hij de kroeg in, van buiten was het al luid te horen dat het er druk zou zijn. Even keek hij om naar zijn zus. "Bier? Wijn?" Vragend keek hij naar haar, natuurlijk wist Myles het antwoord al wel, maar hij wilde graag even de bevestiging hebben. Als er iemand was die je niet in onvrede wilde stemmen, dan was het zijn zusje wel. Hij had het vroeger vaak genoeg gedaan en er ook meer dan genoeg van geleerd. Niet dat hij Emrys met zijde handschoentjes behandelde, Myles was van mening dat ze soms haar temperament maar moest leren beheersen, helemaal tegen hem. Hij wist echter dat ze niet had staan springen om het idee om hem te vergezellen op het schip, alleen zijn aanbod dat zij degene was die de mensen mocht straffen leek een hoop goed gemaakt te hebben. Even grijnsde hij, terwijl zijn ogen door de kroeg dwaalden. Op zoek naar de juiste bemanning, hij was ervan overtuigd dat hij ze vond op plekken zoals deze. Hier hadden mensen nog iets te verliezen en als ze iets te verliezen hadden, dan viel er voor hem wel wat te winnen. "Zoek maar vast even een tafel, daarachter is er nog wel een vrij. Ik kom ze bij je." Hij zou halen wat ze te drinken wilde en ook wat voor hemzelf en dan kon het echte feest beginnen. Ze zouden mensen observeren en als ze hem interessant genoeg leken dan zou hij ze uitnodigen. Misschien was het onconventioneel, maar Myles wilde weten wat hij aan boord haalde. Zeker aangezien hij er waarschijnlijk maanden mee opgescheept zou zitten. Zodra hij wist wat Emrys wilde en zij een plek ging bemachtigen, liep hij naar de bar toe om hun drinken te gaan halen. Hij kon hier wel een biertje gebruiken.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Haar wenkbrauw ging vervaarlijk omhoog, bedoelde hij met die opmerking dat ze er niet altijd goed uitzag? Dat was namelijk wel het geval en daar moest haar broer van op de hoogte zijn, hij leefde inmiddels al zijn hele leven met haar en dat was een vrij lange tijd. Soms zou ze zelfs zeggen dat het al te lang was, daar had ze vandaag echter geen last van en ze liep achter hem aan naar binnen. Meerdere hoofden gingen omhoog bij het zien van het tweetal, ze waren niet onbekend in deze contreien, hoewel ze eigenlijk nooit echt in de kroeg kwamen. Niet dat Emrys wist in ieder geval, misschien was Myles er wel eens geweest, het interesseerde haar niet.
'Werkelijk Myles? Je weet dondersgoed dat ik sterke drank nodig heb om het hier te overleven, ga geen grapjes maken, anders zal ík er eens voor zorgen dat ik kan lachen.' Haar broertje kreeg een venijnige blik toegeworpen, waarna Emrys naar een van de tafels liep en met haar rug tegen de muur ging zitten. Zo kon ze alles goed in de gaten houden, wat een groot voordeel was als je mensen wilde observeren. Plus, niemand kon ongemerkt jouw kant op komen, altijd handig. Haar ogen gingen voorbij de verschillende mannen en vrouwen in de kroeg. De meesten vielen al af door de manier waarop ze daar aanwezig waren; vieze, slonzige mannen die lallend aan het bier zaten en verloren bij de pokerspellen die gespeeld werden. Daarentegen waren de winnaars vaak wat interessanter, zolang het niet winnen op goed geluk was. Die personen lieten blijken dat ze intelligentie bezaten en deze wilden gebruiken om verder te komen in het leven. Haar soort mensen. Emrys hield ervan om gebruik te maken van de dommere soort, van de losers en de angsthazen die toch nergens gingen komen in hun leven. Ze hadden al geen toekomst, dan konden ze net zo goed helpen die van haar en anderen beter te maken, waren ze nog enigszins nuttig. Haar blik bleef hangen bij een van de tafels in het midden. Er zat een jongedame aan die het goed leek te doen met pokeren, Emrys kon echter zien dat ze vals speelde, interessant. Haar ogen werden langzaam zwart, niet alleen haar pupil of de groene rand eromheen, nee, haar gehele oog. Ze verdween een beetje in de schaduwen die ze creëerde, zodat niemand kon zien wat er met haar gezicht aan de hand was, waarna een van de mannen schreeuwen van pijn op de grond viel. Ze wilde weten hoe de jongedame reageerde op de pijn van een ander en hoopte echt om niet teleurgesteld te worden.

je mag zelf weten of de chick celia is of nietttt idc!!

Anoniem
Wereldberoemd

Duende schreef:
elke en nic zijn geweldig xxxxx

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Thanks weten we en jij ook <33333 - Ik spreek hier ook namens Elke -

De venijnige blik van Emrys deed hem vrijwel niets, die kreeg hij meestal als hij met haar op stap was. Het maakte vaak niet uit wat hij zei, veel dingen konden bij haar verkeerd vallen. Het had ervoor gezorgd dat hij soms de grenzen op zocht en probeerde te testen hoever hij kon gaan bij haar. Het was niet altijd ver genoeg, vaak was haar lontje al opgebrand voor het echt serieus werd. Myles was dan ook nog altijd van mening dat het iets was waar Emrys aan moest werken en dat het aan boord een geweldige kans zou zijn om dat te doen. Even keek hij over zijn schouder en zag dat Emrys een plekje bij de muur had gevonden. Prima, dan wist hij in ieder geval waar hij zo heen moest. Zijn focus ging weer terug naar de bar en zijn doel om drinken te gaan halen voor hen beiden.
Zijzelf speelde haar spel, ze lette niet op de mensen die binnen kwamen. Haar focus was nodig voor de winst, want ze speelde vals zonder dat iemand het opmerkte. Ze won genoeg en daar kon ze van leven. Celia grijnsde even brutaal, de volgende winst zat er weer aan te komen. Ze legde net haar kaarten op tafel toen de man die bij haar aan tafel zat schreeuwend op de grond viel van de pijn. Even kon Celia haar grijns niet inhouden. Terwijl de mensen zich op hem richtte greep ze zijn deel en verborg het in een zakje. Erna stond ze op om drinken te gaan halen en haar geld te verbrassen. Zonder verder nog naar de man op te kijken, liep ze richting de bar. Ze gaf niet om de andere mensen zolang ze maar voor haar geld zorgden, dan kon ze doorgaan met haar leven. Het bestond uit niets meer dan gokken, winnen en het geld uit geven waardoor ze weer meer geld uit moest geven. Celia rechtte haar rug even en ging met een hand door haar haren heen, ze gebruikte vaak haar natuurlijke charmes, mensen en vooral mannen, waren dan eenmaal sneller bereid om dingen voor haar te doen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze wilde haar. Daar was geen twijfel over mogelijk. Emrys zag hoe het de jongedame niet deerde dat de man naast haar verging van de pijn en om het nog mooier te maken, stal ze zijn geld. Haar soort vrouw. Eentje die de wrede wereld tegen anderen en voor zichzelf gebruikte. Wat konden ze nog meer zoeken in mensen voor hun groepje op het schip? Ze kwam omhoog - de schaduwen verdwenen met iedere beweging die ze maakte - en liep richting de jongedame aan de bar. Schuin leunde ze op de bar. Ze stond vrij dichtbij de jongedame en hield haar bewegingen strak in de gaten. Hopelijk was het een strijder, iemand die wist wat het was om te moeten vechten en niet alleen stelen. Daar moest Emrys alleen nog even achter zien te komen.
'Mijn broer heeft een geweldig idee om een groep samen te stellen en ik wil jou daarbij,' geen uitleg, niets. Gewoon zeggen waar het op stond. Emrys was het niet gewend om niet te krijgen wat ze wilde en ze was ook niet van plan om daar nu iets aan te veranderen. Eventjes zwaaide ze richting Myles, ze zat immers niet meer aan de gekozen tafel, vond hij misschien wel handig om te weten. 'Beter gezegd, het is een prachtig aanbod en mijn broer kan het beter vertellen, maar ik ben goed in mensen overhalen. Net als dat ik er net voor zorgde dat je die man zijn geld kon stelen. Drink iets van ons, kom aan de tafel zitten en wie weet haal je nog wel eens een fortuin binnen. Je kan in ieder geval een beter leven tegemoet dan stelen van dronkelappen.' Weg was ze. Terug naar de tafel die ze eerder als haar eigendom had gekozen. Myles zou het drankje van de jongedame wel betalen, hoopte ze. Zelfs hij moest inzien dat de dame een goede keus was. Daar kwam nog bij dat Emrys haar koos en zelf had ze niet eens zin in dit stomme idee van hem, die nieuweling moest dus wel echt goed zijn. Hopelijk had ze de vrouw ook een beetje nieuwsgierig gemaakt met het idee van een beter leven en meer geld. Mocht dat niet het geval zijn, dan had ze altijd nog de indruk gewekt dat het pijnigen door haar kwam. Dat zou ze op z'n minst interessant moeten vinden? Mits ze de subtiele hint op had weten te merken. Ja, Emrys hoopte dat ze zou komen en er een echt gesprek gevoerd kon worden.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het viel haar meteen op zodra er iemand naast haar kwam. Het was niet alleen de geringe afstand tussen de twee vrouwen, maar ook hetgeen wat ze uitstraalde. Zonder dat Celia zelfs nog maar een blik op haar gericht had, kon ze het voelen. Zodra de persoon begon te spreken, draaide Celia haar hoofd iets. Terwijl ze luisterde, nam ze de vrouw in zich op. Gelukkig was ze zelf snel van begrip en volgde ze hetgeen wat de vrouw vertelde. Ze had een aanbod voor haar, correctie zij en haar broer. Even fronste Celia, deze vrouw hier had ervoor gezorgd dat ze het geld van de man had kunnen stelen? Even gleed haar blik weer naar de man toe, die overeind geholpen was. Zodra ze zich weer tot de vrouw wilde wenden, was deze verdwenen. Celia fronste en wilde zich weer naar de barman richten, alsof het een hersenspinsel was geweest. "Dus wat wil je drinken?" Hoorde ze achter zich. "Ik neem het wel mee, dan kan je vast naar Emrys toe." De stem was warm en rustig bekeek ze de jongeman even die glimlachte. "Zou je deze vast mee kunnen nemen?" Zonder een antwoord af te wachten duwde hij de drankjes van Emrys en hemzelf in haar handen.
"Daar zitten we. Het is duidelijk dat Emrys een goede smaak heeft. Hm... Ik zal zo alles bespreken, maar ik weet zeker dat je ja gaat zeggen. Het is een goed aanbod, een nieuw leven. We gaan namelijk-"
"Wijn."
Myles keek de vrouw even verbaasd aan. Hij was onderbroken en dat was hij niet gewend. Natuurlijk was hij dan ook al volledig opgegaan in wat hij van plan was geweest te vertellen.
"Wat?"
"Ik wil wijn drinken."
"Ja, ja natuurlijk."
Celia knikte even en liep erna weg. Naar de tafel die hij aangewezen had. Daar nam ze plaats en keek naar de vrouw. "Hoe heb je het gedaan?" Dat was eigenlijk het enige wat ze wilde weten. Het aanbod hoefde haar niet uitgelegd te worden, ze zou toch wel ja zeggen. Elke kans op iets anders greep ze met beide handen aan. Hier was ze alweer te lang, sommigen begonnen haar trucs door te krijgen. Vaak was dat het teken dat ze moest vertrekken. Het kon ook niet anders dan dat dit duo, deze broer en zus, de verandering was die ze nodig had.
"Vertel het me en ik ga mee."

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Een glimlach verscheen op Emrys haar gezicht terwijl de vrouw bij haar aan tafel kwam zitten. Ze wilde weten hoe. Natuurlijk wilde ze weten hoe Emrys die man op de grond had weten te werken zonder hem met een vinger aan te raken. Mensen wisten dat mutanten bestonden en toch hadden ze nooit door hoe het werkte, hoe het kon dat er meer was dan Hemel en Aarde. Arme, onwetende mensen. Emrys zag zichzelf niet meer als een mens, eerder als een betere versie van de huidige generatie. Menselijk, ja, maar geen mens.
'Dat is niet heel moeilijk, ik ben een mutant en ik speel met schaduwen en pijn,' het was een vrij cryptische zin, hoewel helemaal de waarheid. Voor haar was het 'spelen met schaduwen en pijn', voor anderen was het alleen pijn en angst. Nee, er waren meer emoties, zoals de nieuwsgierigheid van de vrouw voor haar, maar ze was wel degelijk een uitzondering. Langzaam leunde Emrys naar voren zodat de vrouw haar goed aan kon kijken, terwijl ze haar ogen zwart liet worden. Kleine, zwarte wolkjes begonnen om de nieuweling heen te dwarrelen. Geen enkele raakte haar aan. De schaduwen deden Emrys niets, het was haar eigen creatie, maar ze waren vrij pijnlijk voor anderen. Iedereen behalve haar broer. 'Je mag ze aanraken, maar ik raad het af. Tenzij je natuurlijk met eigen zintuigen mee wil maken wat die arme vent achter jou moest doorstaan.' Ze grinnikte. Het was leuk om mensen pijn te doen en daarmee te krijgen wat ze wilde. Mensen wisten vaak toch niet dat zij het deed. Emrys was een klein, lief en bovenal onschuldig meisje. Of zo oogde ze. Nogmaals: stomme mensen. Te dom voor woorden. Alsof alleen grote, enge mensen krachten konden krijgen. In dat geval zou zij nog steeds eerder krachten hebben dan haar broer, ze was een stuk enger en gemener dan hij, alleen die lengte viel ietwat tegen.
'Is er nog meer dat je wilt weten?' Een van haar wenkbrauwen ging omhoog, terwijl ze haar glas pakte en een slok nam. De jongedame mocht alles vragen wat ze wilde, ze had al toegezegd om mee te gaan als Emrys vertelde hoe ze die man op de grond had gekregen. Als zij besloot nu weg te lopen en zich niet aan de afspraak te houden, dan zou ze daar ontzettend spijt van krijgen. Hopelijk kon de dame in kwestie dat ook bedenken.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Celia bekeek de vrouw en hield haar een beetje in de gaten. Een mutant, natuurlijk. Dat had ze wel kunnen raden. Even fronste ze een beetje. Ze speelde met schaduwen en pijn, dat was iets nieuws. Nog nooit had ze daarvan gehoord. Haar bleef ging echter niet weg en ze toonde geen angst. Met angst kwam ze niet ver en ze wist dat angst haar op het schip niet zou gaan helpen. Emrys leunde naar voren, Celia week niet voor haar naar achteren en ze bekeek de ogen die zwart werden. Zachtjes beet ze op haar onderlip om haar ogen te bekijken. Ze kon haar interesse niet ontkennen. Pas zodra er. zwarte wolken om haar heen begonnen te dwarrelen werd ze afgeleid en wendde ze haar blik af. Ze bekeek ze en begon er kleintjes door te glimlachen. "Nee dankjewel, ik vind ze wel interessant moet ik bekennen. Gebruik je het vaak?" Celia keek rond, did wolkjes weer bekijkend en toen naar Emrys. "Ik gok dat ik vragen over onze reis aan je broer moet stellen?" Kort keek ze even om naar hem en richtte erna haar blik weer op Emrys. "Is hij ook een mutant?" Haar interesse was zo gewekt door dit tweetal. Ze wilde met ze mee en ontdekken wat ze haar te bieden hadden. "Hoeveel mensen zoeken jullie nog?" Ze wilde weten of er nog veel mensen zouden zijn die haar interesse zouden trekken. Met een glimlachje keek ze weer even naar Emrys en sloeg haar benen over elkaar heen. Ze merkte dat Myles aan kwam lopen met hun drankjes en ze nam de hare even aan. "Dus, ik hoor vanaf nu bij jullie crew. Was dit het inwijdingsritueel?" Even moest ze lachen en nam een slokje van haar wijn. Myles was naast Emrys gaan zitten en keek even naar haar. Hij waaide de zwarte wolkjes weg. "Hmm... Dus ons eerste crewlid is er, goed gedaan." Hij knikte zijn zus even toe en nam een slok van zijn drankje. Ze had het goed gedaan zonder dat ze echt haar best had gedaan. "Er zullen nog wel wat mensen bij komen, ik hoop ze hier ook te vinden.' Hij liet zijn blik de kroeg doorgaan, misschien wist hij zelf ook nog wel een goed iemand te spotten.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Altijd, ik houd niet zo van mensen,' het was niets meer dan de waarheid. Wanneer Emrys de kans kreeg om mensen pijn te doen, dan deed ze dit. De schaduwen gebruikte ze zelfs nog vaker om niet op te vallen, maar de pijn was leuker. Zeker als de mensen om haar slachtoffer heen wanhopig op zoek gingen naar mogelijkheden om het te laten stoppen. Niemand dacht aan de jonge vrouw die toevallig in de buurt was, als ze haar al zagen. 'Eigenlijk mag ik alleen mijn broer, die overigens ook een mutant is ja, maar zelfs hij krijgt het nog wel eens te voortduren.' Dat het weinig tot geen effect op hem had, liet ze even achterwege. Over haar broer gesproken, hij kwam inmiddels bij hem zitten en nam het drankje voor Celia met zich mee. Myles vond het duidelijk fijn dat ze iemand had gevonden voor hun crew, alsof ze dan meer zin had in zijn zogenaamde avontuur. Ergens wel ja, ze vond de dame voor haar zeer interessant, wat niet vaak gebeurde. Niet met mannen en niet met vrouwen. 'Zijn mutatie is een stuk minder leuk hoor. Handig, zeker, maar leuk?' Zachtjes grinnikte ze richting haar broer terwijl ze hem een stomp tegen zijn schouder gaf met haar vuist. Hij kon het wel hebben. Bovendien had hij net haar wolkjes verpest door ze met zijn hand weg te vegen, dat was nergens voor nodig.
'Ja, want we zoeken in een bar vol dronkelappen de gehele crew die we nodig gaan hebben. Was echt het beste idee ooit, maar aan de andere kant had ik ook niet verwacht om een vrouw hier tegen te komen die de mannen onder tafel speelde. Letterlijk, ik zag je valse kaarten wel zitten, maar daar niet van. Wie weet... Misschien zijn er wel meer interessante mensen aanwezig.' Ze hoopte het vurig. Dat zou betekenen dat Myles zijn crew heel snel bij elkaar had en ze konden vertrekken. De kroeg was niet haar favoriete plaats. 'Celia, ken jij nog mensen hier die eventueel goed genoeg zijn?' Ze noemde het expres geen interesse, zij koos zelf wel of iemand goed was, maakte niet uit of ze wilden of niet. 'Of Myles, zoek eens mensen uit en dan kijk ik wel of ze tegen pijn kunnen! Vind ik ook een zeer leuk concept.' Leuker dan mensen vragen of ze mee wilden doen. Pijn was fijn. Zo'n geweldige uitdrukking, hoewel de meeste mensen het er niet mee eens waren.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
'Nou zoveel is er niet mis met alle mensen hoor. Ik ben gewoon een leuk mens.' Celia schonk haar even een brutale blik en grijnsde erna. Het deed haar vrij weinig dat Emrys niet van mensen hield, als ze haar maar niets aandeed. De rest van de wereld boeide haar helemaal niets. Dus haar broer was ook een mutant, maar zijn mutatie was een stuk minder leuk? Het maakte Celia wel nieuwsgierig. Met een kleine grijns keek ze even naar de broer van Emrys die erbij kwam zitten. Myles keek even naar zijn zus en rolde met zijn ogen. "Wie weet wat we hier vinden. We hebben deze hier ook gevonden. Of nouja, jij hebt haar gevonden." "Nou dat jij ze zag betekent niet dat de anderen ze ook zagen. Ik speel hier al enkele maanden zo, het heeft me flink wat geld opgeleverd." Sprak Celia door Myles heen. Ze keek Emrys recht even aan waarna ze even nadacht over de vraag. "Oh ja zeker wel. Een iemand sowieso." Kalm draaide ze zich om in haar stoel en keek de kroeg rond. "Zijn naam is Aiden en hem wil je er echt nog wel bij hebben." Even schonk ze het tweetal een korte grijns.
Myles leunde achterover op zijn stoel en schudde zijn hoofd. "Ik dacht dat jij er niet van hield om op te vallen. We zijn een van de weinige onbekenden hier, eentje kan misschien nog maar meerderen gaat opvallen Em." Myles dronk rustig even wat en bekeek Emrys even. Ze zou het vast niet heel leuk vinden dat hij het er niet mee eens was. "En is die Aiden hier? Zo ja dan wil ik hem graag spreken." Even rustte zijn blik op Celia, in de hoop dat haar keuzes te vertrouwen waren. Hij wist nog niet goed wat hij aan iedereen zou hebben, Emrys was hier natuurlijk een uitzondering op. Het zou zijn crew worden, maar Myles besefte heel goed dat hij hun vertrouwen en respect zou moeten verdienen, dat kreeg hij niet zomaar. Celia knikte even. "Hij zal zo binnenkomen." Een korte grijns speelde rond haar lippen. Inmiddels kende ze de schema's van bepaalde mensen uit hun hoofd, meestal waren dat degenen die haar valse spel door hadden gekregen.
'Vanaf waar gaan we eigenlijk vertrekken? En wat is onze bestemming?" Even had de jongedame zich teruggedraaid naar het tweetal. Haar nieuwsgierigheid was wel gewekt en ze wilde ook wel een beetje weten waar ze aan toe was, voor ze zich over gaf aan een totaal nieuw leven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld