Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSORPG]Surrender my everything 'cause you m

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Surrender my everything 'cause you made me believe you’re mine

Met lieve <3

Le moi:
Abigail Rose Olvia Victoria Flint

Luke Hemmings

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:

Michael.
Eindelijk was het weer zover! Voor het eerst in een hele lange periode zouden we weer op het podium staan. Vorig jaar hadden we weer even mogen proeven aan het optreden. De festivals waren geweldig geweest. Heel anders, maar zeker anders. Er waren daar zowel fans geweest, als mensen die nog nooit van ons hadden gehoord. Waar we vorig jaar voor duizenden mensen hadden gestaan, gingen we nu weer terug naar het begin. Kleine zalen, minder mensen. Ik had er zelf wel heel erg veel zin in. Toch was het ergens ook wel een beetje eng. Minder mensen betekende misschien minder meningen, voor mij leek het echter ook alsof mensen eerder door zouden hebben als er iets mis zou gaan.
Morgen was de eerste dag van de tour. Vandaag hadden we een vrije dag ik Stockholm. Eén van de weinige vrije dagen die we zouden hebben. Naast de optredens zouden we heel veel interviews doen, om het album alvast te promoten. Ondanks dat ik er echt wel heel erg veel zin in, wist ik ook dat het wel zwaar zou gaan worden.
Hetgeen wat het iets draagbaarder maakte, was toch wel dat ik dit niet in mijn eentje hoefde te doen. Natuurlijk waren we met z’n vieren. Iets wat al een hele opluchting was. Toch waren er nog meer bijzondere mensen mee. In eerste instantie was het de bedoeling geweest dat we geen voorprogramma mee zouden nemen op deze tour. Het ging om onze muziek, vooral de nieuwe, dus dat hadden we over willen brengen. Toch was het uiteindelijk op neergekomen dat we wel mensen kansen wilden geven. In dit geval was het niet zomaar een band. Het was de band van een meisje dat ik echt al jaren kende. Voor mij was ze zelfs mijn beste vriendin. Abigail was al sinds mijn twaalfde ongeveer in mijn leven. We hadden veelal dezelfde ideeën gehad voor de rest van ons leven. Muziek was echt hetgeen geweest waardoor we een band hadden gekregen. Die hadden we nu nog steeds. Eentje die ik zelf wel heel erg bijzonder vond. Ik was gek op Abigail, misschien zelfs meer dan in een vriendschappelijk manier. Niet dat ik zomaar over die streep zou gaan. Een vriendschap was een vriendschap en daar hoorde je niet zomaar overheen te stappen.
Ik lag op het bed van Abigail. Het was een rustige dag vandaag, dat betekende echter ook dat de rest allemaal plannen had. Zelf had ik er niet heel erg veel voor gevoeld om naar buiten te gaan. Het zag er mooi uit, sprookjesachtig zelfs met de sneeuw die er lag. Er waren genoeg dingen die me tegen hielden om naar buiten te gaan. De grootste was toch wel dat ik niet eens rustig het hotel uit zou kunnen komen, er hadden zich toch behoorlijk wat fans voor de deur verzameld. Soms was het gewoon super naar om dan naar buiten te gaan. Er waren zoveel mensen die veel van je wilden.
"Abi?" Ik draaide me wat bij op mijn zij, zodat ik in haar richting kon kijken. "Je hoeft niet binnen te blijven voor mij. Ik snap best dat je de stad wil ontdekken." Als ze het echt graag wilde, dan zou ik misschien wel proberen mee te gaan. Sneeuw was iets waar we niet veel mee te maken hadden gehad in Australië, dus ik snapte dat ze alles dan wilde ontdekken, zeker in een nieuwe stad als Stockholm.

Lennon.
Iedereen droomde er toch van om de rest van de wereld te zien. Een wereldreis stond op de bucketlist van heel wat mensen. Landen ontdekken, culturen zien. Alles wat een land bijzonder maakte uitpluizen. Er waren echter niet veel mensen die de kans kregen. Ik kon nog steeds niet geloven dat ik die kans wel kreeg. Natuurlijk, ik had heel erg veel geluk gehad met de mensen die ik kende, maar daar was ik ook iedere dag dankbaar voor. Zeker omdat ik nog eens hetgeen kon doen wat ik echt zag als mijn passie. Ik hield van fotograferen. Iets wat ik al jaren deed. Het maakte me niet heel erg veel uit wat het precies was, alles wat ik voor mijn lens kreeg was goed, als het maar iets échts was.
De komende tijd mocht ik meereizen met mensen die ik al een hele lange tijd kende. Ik had altijd respect gehad voor die mensen die al vrienden met iemand waren vanaf vroeger. Soms had ik er ook wel een beetje aan getwijfeld of het echt mogelijk was. Nu wist ik wel hoe het was. Ik had zowel Luke, Abigail, Calum en Michael op school leren kennen. Jaren later stonden we hier. Ashton was er natuurlijk op een gegeven moment bijgekomen en ik voelde ook echt wel als een groepje. Toch had ik nooit gedacht dat ik mee zou mogen op een tour, als fotografe in ieder geval. In de afgelopen jaren was ik vaak genoeg komen kijken naar een optreden. Ik had het nooit kunnen laten om foto’s te maken. Die waren vooral voor mezelf geweest. Nu mocht ik voor alle foto’s zorgen. Alles wat op Instagram zou komen. Filmpjes van de tour. Alles eigenlijk. Het was een geweldige kans en daar was ik ook echt wel dankbaar voor.
Op het moment waren we in Stockholm, waar het eerste concert van de tour morgen zou gaan beginnen. Vandaag hadden de jongens nog een vrij dag. Ook Abigail en haar band hoefden vandaag niet heel erg veel te doen. Voor mij betekende een vrije dag echter een kans om goede foto’s te maken. Ik had wel een beetje gekeken wat voor foto’s fans wilden zien. Het leek me dat ze vooral echte foto’s wilden. Het idee wilden hebben dat ze dicht bij de jongens stonden. Soms was het moeilijk om daar te komen, ik had echter het voordeel dat ik een band het met iedereen.
Ik was met een aantal mensen mee naar buiten gegaan. Het was wel even lastig geweest omdat er een aantal meiden voor de deur hadden gestaan, maar uiteindelijk hadden we met een busje naar een ander deel van de stad kunnen reizen. Daar hadden we eerst een stukje gelopen met een grote groep. Nu waren Luke en ik de rest echter kwijt. Het was zo typisch dat ik er ook echt van moest lachen.
"Waarom is dit echt iets voor ons?" Ik had geen idee waar ik precies was. Luke natuurlijk ook niet. We hadden heus wel een mobiel bij ons, dus we zouden sowieso de weg terug vinden. Hierdoor konden we de stad echter ook wel iets meer ontdekken.
"Ik denk dat de rest ook niet eens verbaasd is." Het gebeurde wel vaker dat we er samen vandoor gingen. Nu was het echter niet de bedoeling geweest. Ik wilde er nu ook wel het meeste van maken. "Nu kunnen we wel iets meer van Stockholm zien. Genieten van de sneeuw." Ik vond het zo bijzonder om de sneeuw te zien. In Australië was het niet normaal?

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik bevond mij in mijn hotelkamer, diep verzonken in mijn gedachten. Mijn gedachten waren een grote chaos op dit moment. Er was een droom uitgekomen waarvan ik nooit gedacht had dat deze daadwerkelijk uit zou komen. Toch bevond ik mij momenteel in Stockholm. Een glimlach verscheen er rond mijn lippen. Dit had ik grotendeels te danken aan mijn beste vriend, Michael. We deelde dezelfde passie voor muziek. Ik kende de jongen al heel erg lang. Sinds we een jaar of twaalf waren, als ik me niet vergis. Muziek speelde een grote rol in hun leven en het was ook hetgeen waardoor ik zo'n goede band met de jongen kreeg. Ik had hem dan ook altijd gesteund in het maken van zijn muziek. Toen hij op een dag naar mij toe kwam en het nieuws vertelde dat hij met zijn band als voorprogramma van One Direction op mocht gaan treden, was ik enorm trots op hem geweest. Ik wist dat ze al een hele lange weg hadden afgelegd en ik wist dat het de droom van mijn beste vriend was. Ondanks het ook mijn droom was om voor vele mensen op te mogen treden. Toch was ik niet jaloers op hem. Ik gunde het hem. Ik gunde het Luke, Ashton en Calum natuurlijk ook, maar mijn beste vriend toch net wat meer. De jongens deden het goed. Beter dan we ooit hadden kunnen dromen, waardoor ik nog trotser op de jongen was. Ondanks het feit dat ik hem een stuk minder zag dan normaal. Ik weet nog goed dat we op jonge leeftijd, vrijwel dagelijks met elkaar omgingen. Wat we ook gingen doen. Al was het bij iemand thuis een film kijken. We zorgden er altijd voor dat we elkaar zagen. De laatste jaren was dat wel anders geweest, maar ik wist dat dat erbij hoorde. Hij ging immers de hele wereld over om zijn grootste droom waar te maken en ik bleef achter in Australië. Hoewel ik hem wel opzocht op het moment dat ik daar genoeg geld voor had. Hem te zien optreden was ergens misschien wel het mooiste wat er was. Ik kon aan hem zien dat hij er enorm veel van genoot en daar kon ik dan weer enorm van genieten. Toch was ik hem dankbaar voor de kans die ik mede door hem aangeboden heb gekregen.
Vorig jaar hadden de jongens het weer wat rustiger aangedaan. Ze hadden hier en daar wat optredens gehad op festivals, maar daar bleef het ook. Dit jaar zouden de jongens weer gaan touren en in eerste instantie was het dan ook niet de bedoeling dat de groep een voorprogramma zou hebben. Ze zouden optreden in de wat kleinere zalen. En ik moest zeggen dat dat ook iets had. Het was veel intiemer. Ik was lichtelijk verbaast toen Michael met het nieuws aan kwam zetten dat ze mijn band als voorprogramma wilde hebben. Ik voelde me zeer vereerd. Ze hadden uit zoveel artiesten kunnen kiezen. Er waren genoeg mensen die die kans met beide handen aan wilde pakken, net zoals mijn band en ik. Natuurlijk had ik het eerst aan de jongens voorgesteld, maar het antwoord was al te raden. Het was een kans die ze niet konden laten schieten. Ik hield ervan om op te treden en de jongens met wie ik samenwerkte waren stuk voor stuk getalenteerde muzikanten die het verdiende om gezien te worden. En ergens vond ik het ook super fijn om weer eens wat tijd met mijn beste vriend door te brengen. Het voelde alsof ik hem in geen tijden gezien had en nu werd het weer bijna net zoals vroeger, naast het feit dat ze bijna dagelijks op het podium zouden staan.
Het was vandaag dan ook een van hun weinige vrije dagen. Hoewel ik enorm kon genieten van de sneeuw die er lag, voelde ik niet de behoefte om naar buiten te gaan. De jongens hadden daar anders over gedacht en ik nam ze het ook zeker niet kwalijk. Ook voor hun was dit een eerste keer touren en ik gunde hun alle vrije tijd die ze konden krijgen. En bovendien wilde ik wat tijd met mijn beste vriend doorbrengen. Gelukkig kon ik het met Calum, Luke en Ashton ook heel goed vinden en klikte het ook met mijn mannen. Dat vond ik ook heel belangrijk. Er moest wel een klik zijn en ik was blij dat die er ook was. Uiteindelijk werd ik uit mijn gedachten gehaald door de stem van mijn beste vriend. Een glimlach begon mijn lippen te sieren. Ik keek over mijn schouder, naar mijn bed, waar mijn beste vriend zich op dit moment op bevond. Ik had immers bij het raam gestaan en had genoten van mijn uitzicht. Ik draaide me uiteindelijk volledig om, om me vervolgens naast hem op mijn bed te planten. Ik keek Michael aan en beet kort op mijn lip. "You know I would rather spend my time with you. Inside" vertelde ik hem. Ik was blij dat ik dit samen met hem kon doen. Hij was toch mijn steun en toeverlaat en ik wist dat hij me overal bij zou kunnen helpen.

Luke.
Een tevreden grijns wist mijn gezicht te sieren. De tour was eindelijk aangebroken en ik moest eerlijk toegeven dat het heel erg goed voelde om weer op te kunnen treden. De pauze die we hadden ingelast, was nodig geweest. We hadden gewoon wat tijd nodig om bij te komen en om wat op te laden. We waren natuurlijk jaren onaangebroken aan het touren geweest en dat gingen we op den duur goed merken. Daarbij hadden we ook goed de tijd gehad om op onze nieuwe muziek te richten. En ik moest toegeven dat ik trots was op wat we hadden bereikt. De muziek was anders dan onze fans misschien van ons gewend waren, maar het album dat er aan zat te komen, was een album waar ik enorm trots op was. We hadden er hard aan gewerkt en ik was benieuwd wat de fans er uiteindelijk van zouden vinden. Natuurlijk zouden ze hier en daar wat nieuwe nummers spelen. En de vele interviews die ze tijdens deze tour zouden geven, waren ook voornamelijk voor het promoten van ons nieuwe album en ik had er enorm veel zin in. Ondanks dat we het afgelopen jaar alles behalve stil hadden gezeten. We hadden op een aantal festivals gestaan en het was een unieke ervaring. Iets wat ik dan ook niet snel meer zou vergeten. Dat wist ik zeker. Ook nu hadden we er voor gekozen om het iets anders aan te pakken dan we gewend waren. In plaats van de grotere arena's af te gaan, hadden we besloten om weer terug te gaan naar waar het allemaal begonnen was. En dat betekende terug gaan naar de kleinere locaties. De locaties waar het allemaal begonnen was. Toch hadden ze er wel voor gekozen om een voorprogramma mee te nemen, wat in eerste instantie niet helemaal de bedoeling was. We hadden deze tour ingepland om onze nieuwe muziek te promoten. Om in kleinere locaties op te treden waar onze fans konden genieten van de intimiteit en de nieuwe nummers. Toch leek de band van de Abigail hier goed bij te passen en was ik blij dat ze meer op tour zouden gaan. Michael leek er vooral heel blij mee en ik nam het hem zeker niet kwalijk. Ik wist dat de twee al jaren onafscheidelijk waren en ik kon aan hem zien dat het meisje wat met hem deed. Op een goede manier. Daarbij kon ik het ook goed met het meisje vinden en had ik bovendien mijn beste vriendin bij me. Lennon was mee gegaan als fotografe. Ze zou er voor zorgen dat er geweldige foto's op social media kwam te staan. Ik was vooral blij dat ze er daadwerkelijk was.
We waren inmiddels met een groepje vertrokken om Stockholm te verkennen. Het was de stad waar ze hun eerste concert zouden hebben, maar vandaag zouden ze nog een dag voor zichzelf hebben. Ik had er voor gekozen om met Lennon en een paar anderen de stad te verkennen. Het was nog een hele opgave om buiten te komen, gezien de fans die buiten stonden te wachten. Ergens had ik daar veel respect voor, gezien het weer. Het was hier heel anders dan in Australië. Het was behoorlijk koud en sneeuw was nog steeds iets waar ik niet helemaal aan gewend was. Het was nog steeds wonderbaarlijk om te zien en ik kon er zeker nog van genieten. Het was een van de redenen waarom ik toch nog even naar buiten wilde, voor alle chaos weer zou beginnen. Hoewel het toch al een klein beetje begonnen was. Fans wilde graag wat aandacht van je en gingen ook heel ver om dat te krijgen. Ik had wel de tijd genomen om met wat fans op de foto te gaan en om met sommigen een kort praatje te houden. Ik vond het niks om ze zomaar af te wimpelen. Het waren immers de mensen die er voor zorgden dat de jongens en ik konden doen wat we het liefste deden. Op sommige momenten konden ze heel vermoeiend zijn, omdat er zo veel mensen waren die wel iets van je wilde. Ik was dan ook blij op het moment dat ik in het busje was gestapt. Die had ons naar een hele andere kant van de stad gebracht en daar waren ze nu de boel aan het verkennen. Ergens hadden Lennon en ik het voor elkaar gekregen om de rest van de groep kwijt te raken.
Ik keek naar de persoon naast me en kon het niet laten om te lachen om de opmerkingen die ze wist te maken. Kort haalde ik mijn schouders op. "Ik moet zeggen dat het echt onze specialiteit begint te worden" zei ik lachend tegen haar. "Maar ach, mijn tijd doorbrengen met jou, vind ik ook niet erg" zei ik haar. "Hoewel ik denk dat we binnen de kortste keren wel een belletje van een van de anderen zullen krijgen, maar we kunnen in de tussentijd inderdaad het een en ander zien" voegde ik er met een tevreden grijns aan toe. Ik genoot er nog steeds van om te reizen en was benieuwd naar wat deze stad ons te bieden had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael.
Een voordeel van het touren, was zeker dat we de rest van de wereld konden zien. Er waren echter dagen waarop ik het niet kon opbrengen om naar buiten te gaan en de stad te verkennen. Slenteren door een stad, kostte heel erg veel energie. Zeker omdat we niet altijd even rustig rond konden lopen. Ik was gek op de fans, zonder hen hadden we nooit gestaan waar we nu waren. Op sommige momenten kon het echter ook wel heftig worden. Iedereen wilde toch wel iets van je, iets wat ik, maar ook de rest niet, kon geven. Dan waren we uren verder en dat moest ook niet de bedoeling zijn.
Voor nu wilde ik het rustig aan doen en gelukkig kreeg ik daar ook wel echt de kans toe. Zeker nu. We waren nog niet zo heel erg lang in Europa, dat terwijl het tijdsverschil er wel echt in kon hakken. Veel tijd om eerder te reizen, hadden we ook niet gehad. Er waren heel wat interviews geweest. Nog niet eens een paar weken geleden, hadden we nog in Londen gezeten, waarna we ook weer terug hadden moeten vliegen. Al met al was het misschien veel, maar het was wel iets wat het waard was. Zeker als je zag wat je er voor terug kreeg.
Dit keer was het nog zo anders. Ik was zo blij dat ik Abigail hier nu bij me had. Ze was wel vaker voor een klein stuk mee geweest op tour. We waren wel beste vrienden en voor ons beiden was het veel te lang om maanden zonder elkaar te zitten. Ze wist hoe het kon gaan. Al was het voor haar nu natuurlijk ook wel heel erg anders. Ze zou morgen onze show mogen openen. Het was best wel veel geregel geweest om het alsnog voor elkaar te krijgen. Als het in mijn handen had gelegen, dan had ze meteen mee gemogen. Ik was echter niet diegene die daar over ging. Het enige wat ik had kunnen doen, was het idee aandragen.
Uiteindelijk hadden we allemaal gekregen wat we wilden. Ik hoopte dat Abigail de tijd van haar leven zou hebben, want dat verdiende ze. Ik was heel erg benieuwd hoe het morgen zou zijn als ze eerst op het podium stond. Ik wist zeker dat ze het heel erg goed zou doen. Ze kon een publiek wel echt meekrijgen, enthousiast maken. Ik zou zelf echt uren naar haar kunnen luisteren, misschien zelfs wel alleen kijken.
Ik glimlachte op de woorden van Abigail. Het was toch wel fijn te horen dat ze hier ook liever binnen bleef bij mij. Op dit soort momenten kreeg ik gewoon iets meer hoop. Hoop dat er iets meer dan vriendschap tussen ons in zat. Die hoop was vaak al snel weer verdwenen. Ik wist maar al te goed dat we al jaren vrienden waren en dat moesten we ook niet zomaar op het spel zetten. Vooral ik niet, want ik wist zeker dat er van Abigail haar kant helemaal niets anders zat dan vriendschap. Soms wilde ik het gewoon echt achter me laten, de gevoelens weg proberen te duwen. Iets wat echter moeilijk was om te doen als iemand je zo als thuis kon laten voelen. We waren ergens in Europa, maar voor mij voelde het zelfs nu alsof we jonger waren en op mijn kamer zaten.
"Hoe voel je je over morgen?" Hoe veel woorden ik ook wilde zeggen over hoe blij ik was dat ze hier wilde blijven, wist ik dat het beter was om ergens anders over te beginnen. Daarbij was ik wel echt benieuwd hoe ze het vond. Er zat vast wel een gezonde vorm van spanning, maar misschien was het ook wel meer dan dat. We waren de laatste tijd wel echt eerlijk over dat soort gevoelens. Ondanks dat ik het zelf echt moeilijk had gevonden om toe te geven dat die er hadden gezeten.
Ik kwam wat overeind, zodat we iets beter konden praten. Ik was echt wel benieuwd hoe Abigail er tegenaan keek. Ze had wel vaker opgetreden en ik had zelf wel geprobeerd om er zoveel mogelijk te zijn. Jammer genoeg lukte dat niet altijd. Nu kon ik er wel bij zijn. Misschien niet in de zaal, maar ik zou haar zeker aanjuichen vanuit backstage.

Lennon.
Ik wist hoeveel geluk ik had met deze kans. Zonder Luke had ik hier waarschijnlijk nooit gestaan. Het was niet zo dat ik de baan meteen had gekregen omdat Luke me aan had bevolen. Ik had zelf ook wel moeten laten zien wat ik had gekund. Gelukkig had ik in de afgelopen jaren genoeg foto’s verzameld waar ik echt trots op was. Daarbij kende ik de jongens al en dat maakte het gewoon makkelijker. Iedereen werd ongemakkelijk als een wildvreemde ineens zijn lens voor je hield. Ik vond het zelf juist belangrijk om foto’s te maken die echt waren. Aan geforceerde foto’s had niemand iets.
Zelfs vandaag was ik al wel bezig met wat foto’s en zelfs kleine filmpjes. Ik vond het belangrijk om te laten zien dat de jongens niet alleen genoten van het optreden, maar ook zeker van het verkennen van de steden. Zelf vond ik dit ook echt geweldig? Ik was hier nog nooit geweest, voor mij was alles nieuw! Luke was hier al wel eerder geweest, maar hij leek ook lang niet alles meer te weten. Wat wel logisch was, want op een gegeven moment leken alle steden op elkaar. Zeker als je zoveel over de wereld reisde als hij dat deed. Daarom waren we de rest uiteindelijk ook kwijt geraakt. Ik wilde graag zeggen dat het niet mijn schuld was geweest, maar ergens was het dat wel. Ik had nog wat foto’s willen maken. We waren in zo’n mooi deel van de stad, dat ik ook wel wat foto’s van de omgeving had willen maken, vooral voor mezelf. De rest was waarschijnlijk doorgelopen. Op een gegeven moment had ik Luke nog op de foto gezet en was blijkbaar iedereen weg geweest.
"Dit keer was het niet eens bewust." Het kwam wel vaker voor dat we weg sneakten. Ik wist niet of het mensen op was gevallen of niet. Veel maakte het ook niet echt uit. Er was in de laatste tijd wel het een en ander tussen ons gebeurd. We waren echter beiden niet echt toe aan een relatie, dus we lieten het gewoon bij hoe het nu was. Vriendschap met af en toe wat seks. Ik vond het moest kunnen, Luke duidelijk ook wel. Zolang het bij een vriendschap bleef, was het goed. Alleen gevoelens op een vriendschappelijke manier.
"Zo voel ik het ook." Ik was blij dat ik hier was. Ik wilde echt graag zien hoe het zou gaan. Ik had het altijd al leuk gevonden om Luke op het podium te zien. Hij was zoveel gegroeid in de afgelopen jaren. Ik had iets van de voorbereidingen gezien, maar morgenavond werd het toch weer heel anders. Ik was gewoon benieuwd hoe ze bij elkaar waren. Ook hoe de fans op alles zouden reageren. Er waren nieuwe nummers en ze gingen weer echt terug naar de begintijd. Ik wist nog maar al te goed hoe ik samen met Abigail in een zaaltje in Sydney had gestaan om de jongens aan te moedigen. Nu waren we zoveel verder. Ik was zo blij dat Abigail hier ook was, ze verdiende ook aandacht voor de muziek die ze maakte met de band. Ergens voelde dit wel een beetje als een groepsvakantie. Met heel wat werk, dat dan wel.
"Ik ben echt blij dat ik mee mag. En ik ben zo benieuwd hoe het morgen wordt." De eerste avond was het misschien nog wat wennen? Ik wilde niet meteen in het publiek staan, want dan zou ik het beeld van de fans verpesten. De eerste avond moest ik vast mijn draai vinden, maar ik vond het juist wel leuk? Nieuwe dingen waren spannend, maar dat maakte het juist zo leuk.
"Misschien kan nog wat foto’s van je maken." Nu we hier toch waren, kon dat best. Al moest Luke het zelf ook wel zo vinden. Ik maakte echt niet meer foto’s van Luke dan van de rest. Ik had net een paar hele leuke foto’s van Calum gemaakt. Ik had echter ook wel gemerkt wanneer het weer goed was geweest. Ik vond het jammer dat Michael en Abigail niet mee waren geweest, ik vond het altijd leuk om die twee op de foto te zetten. Je zag gewoon hoeveel vriendschap er tussen die twee zat. Daarbij wilde ik ook wel echt kijken of ik ook de socials van Abigail en haar band een beetje kon vullen. Daarvoor was ik hier misschien niet, maar ze waren vrienden en dan deed je dat soort dingen!

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik moest eerlijk zeggen dat ik behoorlijk nerveus was over hoe het allemaal zou gaan. Het was een droom dat uitkwam. Zingen was voor mij echt een passie. Ik deed het graag en ik genoot er enorm van. Ik was er dan ook heel erg mee bezig geweest en ik kon er ook enorm van genieten om het te delen met anderen. Ik begreep Michael dan ook heel goed en ik was super trots op het feit dat hij zoveel had bereikt in de afgelopen jaren. Ik steunde hem zo veel als ik kon. Ik zocht hem op wanneer ik dat kon. Dat was vooral wanneer school en het geld het toelieten. Ik wilde ook geen druk op Michael leggen door het hem voor te laten schieten. Ondanks ik hem daardoor een stuk minder zag. Soms was dat ook heel erg moeilijk. Hij was de jongen waarmee ik alles deelde. Ik vertelde hem alles en ik vond het ook fijn om tijd met hem door te brengen. Ik voelde me compleet op mijn gemak bij hem en ik verveelde me eigenlijk nooit. Ik kon enorm met hem lachen. Dat was voor mij een goed teken. Ik was blij met onze vriendschap en ik moest zeggen dat ik ook enorm blij was dat ik deze ervaring met hem kon delen. Ik vond het echt heel erg spannend en Michael was hier toch meer ervaren in. Ik was in feite nog maar een groentje en ik wist soms niet zo goed hoe ik het aan moest pakken. Ik wist dat ik bij Michael terecht kon. Ik wist dat hij me op dat soort momenten heel goed kon helpen. Of me er door heen kon slepen in ieder geval. Ik wist dat hij dit al jaren deed en dat ik daarom ook goed bij hem terecht kon. Zo konden we altijd bij elkaar te recht. Wat het ook mocht zijn. Wenoordeelden elkaar nooit en zo hoorde het ook te zijn. Dat vond ik dan tenminste.
Ik vond het dan ook niet gek dat ik die vraag naar me toegegooid kreeg. We hadden het er nog niet echt over gehad. We hadden er simpelweg de kans ook niet voor gehad. Ik haalde dan ook kort mijn schouders op, terwijl ik even nadacht over vraag die hij me zojuist gesteld had. "Ik heb gemengde gevoelens. Het is heel bijzonder om hier te mogen staan. Ik ben je daar echt heel dankbaar voor, Mikey. Ik weet dat je een goed woordje voor me hebt gedaan, ook al had je dat echt niet hoeven doen. Zonder jou had ik hier misschien niet eens gestaan. Ik vind het heel bijzonder om dit met je te kunnen delen. Ik was natuurlijk al heel trots op je. In alles wat je hebt weten te bereiken en ik vond het zo jammer dat ik er niet echt bij had kunnen zijn. Ook al steun ik je maar al te graag. En nu kunnen we het dan ook echt met elkaar delen. Staan we samen op een podium. Na elkaar dan tenminste en kan ik het van nog dichterbij meemaken. En daarbij mag ik doen wat ik het liefste doe. Het maken van muziek"zei ik met een glimlach tegen hem. "Maar aan de andere kant ben ik ook enorm zenuwachtig. Ik heb geen idee hoe het zal gaan lopen. Wat als het publiek onze muziek helemaal niet goed vindt? Wat als alles wat mis kan gaan ook daadwerkelijk mis gaat?" merkte ik op. Dat was mijn grootste angst. De afwijzing en dat mijn droom dan echt in duigen kan vallen. "Het is toch wel iets wat beangstigend. Wat als het echt allemaal de mist in gaat?"merkte ik uiteindelijk op. Ik wist dat ik nu waarschijnlijk aan het ratelen was, maar ik moest het gewoon kwijt. En aan wie kun ik het nu beter kwijt dan aan mijn beste vriend.

Luke.
Ik was enorm blij dat Lennon hier nu naast me liep. Ik kon me altijd enorm met haar vermaken. Ze was niet voor niets mijn steun en toeverlaat. Ik was haar zo dan ook zo dankbaar dat ik mijn tijd met haar door kon brengen. Ik deelde alles met haar en ik voelde me volledig op mijn gemak bij haar. Het is goed om zo'n vriendschap te hebben. In tijden zoals deze wist je niet zo goed wie je nu wel kon vertrouwen en wie niet. Ik was blij dat ik haar voor die tijd had leren kennen. Ik had dan ook genoeg aan de vriendschap van de jongens en die van Lennon. Ik kon me geen betere vrienden wensen en ik zou ze voor geen goud om willen ruilen. Ik vond het ook ontzettend gaaf dat ik Lennon mee kon nemen op onze tour. Ik wist dat ze er al jaren zo veel mogelijk van probeerde mee te krijgen, door onder andere shows te vergezellen, wanneer dit kon. Maar nu ze daadwerkelijk mee was, vond ik het ontzettend fijn. Ze zou veel achter de schermen bezig zijn, met iets wat ze ontzettend goed kon. Ze maakte de meest geweldige foto's en filmpjes. Ik was altijd al onder de indruk van haar werk. Ik vond het echt geweldig! Het zag er zo prachtig uit. En toen ik hoorde dat het management een nieuw persoon aan wilde stellen om het sociaal media van de jongens bij te werken, wist ik gelijk wat ik moest doen. Ik had Lennon bij het management aangeraden. Natuurlijk hadden ze ook eerst naar haar foto's gekeken, voor ze haar hadden aangenomen, maar het verbaasde me niet dat ze uiteindelijk voor haar hadden gekozen. Haar portfolio was geweldig. Ik had ook niet anders verwacht dan dat ze voor haar zouden kiezen. Een tevreden grijns verscheen er rond mijn lippen.
Ik schoot in de lach en knikte. Daar was ik het met haar eens. "Ik denk dat het gewoon ons geluk is" zei ik grijnzend tegen haar. Wat we ook probeerde, we raakte de groep altijd kwijt. Soms was dat ook precies wat ze wilde, maar het kwam ook vaak genoeg voor dat het onbewust gebeurde. Zoals op dagen zoals deze. We hadden er helemaal niets aan kunnen doen. Toch kon ik me prima met haar vermaken. De twee waren goed bevriend met elkaar en af en toe kwam er ook wel eens seks om de hoek kijken. Het was immers al een paar keer gebeurd, maar het maakte hun vriendschap er niet vreemd op. Het was niet raar en het beïnvloedde onze gevoelens niet voor elkaar. Daar was ik blij om en vond het ook zeker niet erg dat het dan ook af en toe gebeurde. We deden er ook beide niet moeilijk over en dat vond ik al helemaal prettig.
"Natuurlijk mocht je mee! Je foto's zijn nu eenmaal prachtig. Je levert hartstikke goed werk. Ze hadden geen geschikter persoon kunnen vinden dan jij" zei ik glimlachend tegen haar. Ik meende het echt. Ze verdiende het. Ze verdiende om gezien te worden. Het werd haar gegund. "Ik ook. Ik moet zeggend at ik toch een klein beetje zenuwachtig ben. Het is weer een kleinere locatie. Anders wat we gewend zijn en het is toch een stuk intiemer" biechtte ik eerlijk op. "Nog meer foto's? Heb je er niet al genoeg?"vroeg ik haar. Natuurlijk zei ik het haar alleen om haar een klein beetje te pesten. Ik vond het niet erg dat ze foto's van me zou maken, hoewel ik de spontane foto's een stuk leuker vond dan de foto's waar je echt op zou poseren. Die vond ik altijd zo gemaakt en eigenlijk niet zo heel erg leuk. Aan de hand van de spontane foto's kreeg je toch meer mee van de jongens en dat vond ik een stuk mooier.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael.
In alle jaren dat ik bezig was met muziek had Abigail me altijd gesteund. Zelfs toen mijn eigen ouders hadden gedacht dat het niets was geworden, was ze diegene geweest die me aan had gegeven dat ik het gewoon had moeten blijven proberen. Iets wat ik nu ook voor haar wilde doen. Ze was nog langer bezig met muziek dan ik dat was. Het was vaak genoeg voor gekomen dat we samen muziek maakten. Gewoon omdat het kon. Het ons op sommige gevallen rustiger maakte. Muziek kon heel erg veel doen. Voor mij deed het dat zeker. Ik had graag een gitaar in mijn handen. Als ik er dan zachtjes met mijn vingers overheen kon gaan voelde ik een soort van rust over me heen komen. Het idee dat ik dan weer voor een publiek moest staan, vond ik nog steeds best eng.
Ik kon daarom ook maar al te goed indenken dat Abi nu ook echt zenuwachtig was. Het was niet zomaar iets. Ondanks dat het misschien geen grote zaal was. Maar wat maakte de grote nou precies uit? Er waren daar mensen, die allemaal een eigen mening hadden.
Ik luisterde naar de woorden van Abigail. Ik begon een beetje te glimlachen omdat ze dankbaar was. Ik had inderdaad wel een goed woordje gedaan, maar uiteindelijk had ze er zelf voor gezorgd dat ze hier stond, samen met haar band natuurlijk. "Jullie zijn hier omdat jullie goed zijn." Als ik een goed woordje had gedaan voor een band die echt nergens naar klonk, hadden ze hen echt niet uitgekozen. Ze maakten gewoon muziek die deels ook aansloot bij onze muziek. Ze hadden dezelfde richting met de band. Het paste in mijn ogen gewoon.
Abigail noemde de mooie dingen. Ik hoorde echter ook dat er een maar aan zat te komen en die kwam inderdaad. Ik kwam wat overeind, zodat ik naar haar toe kon schuiven. Soms was het gewoon nodig dat iemand je vast hield en je vertelde dat het wel goed kwam. Dat had ik soms ook nodig. Ik merkte dat Abigail dat nu ook nodig was. Daarom sloeg ik mijn armen ook om haar heen en trok ik haar dicht tegen me aan . "Ik kan nu wel gaan zeggen dat alles goed komt, wat het vast ook wel komt, maar ik weet ook dat die woorden soms moeilijk te geloven zijn." Als iets goed kwam, betekende dat nog niet meteen dat het ging zoals je wilde. Goed was sowieso een stom woord. Het was het woord wat je tegenwoordig zei als iemand je vroeg hoe het ging. Wat had je daar nou eigenlijk aan? Niet veel! "Jullie zijn heel erg goed op elkaar ingespeeld. Jullie maken goede muziek. En als het publiek het niets vindt, dan ben ik er nog altijd? Niet dat je daar iets aan hebt. Maar ik vind jullie goed." Ik was zelf ook wel benieuwd hoe het over zou komen. Dat kon ik ook niet vertellen! "Waarschijnlijk helpt dit voor geen meter." Mompelde ik zachtjes. Dit waren vast niet de juiste woorden. Niet hetgeen wat er voor zou zorgen dat ze rustiger werd.

Lennon.
Er waren veel mensen die kritiek hadden voor de keuzes die ik had gemaakt in mijn leven. Er waren genoeg volwassen geweest, waaronder mijn ouders, die me hadden verteld dat ik met fotografie nergens zou komen. Dat ik het moest houden bij een leuke hobby, maar wel een écht vak moest leren. Iets wat op sommige momenten wel moeilijk was geweest. Gelukkig had ik Luke altijd gehad. Hij had vaak genoeg hetzelfde gehoord, maar moest je kijken waar hij nu stond. Ik wist dat ik nog lang niet zoveel succes had. Daar ging het me ook niet om. Ik wilde een fijn leven hebben. Plezier hebben! Iets wat op deze manier zeker ging. Ik hield er van om foto’s te maken. Iedereen zag de wereld anders en op sommige momenten zag ik het in beelden. Ik kon de schoonheid zien in kleine dingen en dat probeerde ik met mijn foto’s juist over te brengen. Ik had geprobeerd om zoveel mogelijk trouw te blijven aan de manier van fotograferen die ik altijd al had gehad. Op school had ik veel geleerd, maar ik was ook wel dicht bij mezelf gebleven. Iets wat belangrijk was. Wat ik ook wel echt van Luke had geleerd.
"Dat is lief." Zei ik glimlachend. Het was altijd fijn om te horen dat je je werk goed deed. Ik was echt gek op wat ik deed, maar het was fijn als andere mensen het ook zagen. Voor sommige mensen was het maar een simpele foto, maar er zat zoveel meer achter dan dat.
"Er bestaat niet zoiets als genoeg foto’s." Ik probeerde er ook wel een beetje balans in te houden. Ik hoefde niet alles door mijn lens heen te zien. De wereld was juist mooi zoals hij was. Ik kon dat vastleggen, maar ik kon er ook gewoon zo van genieten. Bij het concert zou ik wel echt op moeten letten wat ik deed. Ik vond het echter zonde dat er echt meiden stonden die alles opnamen op hun telefoon. Alsof je dan zelf nog iets had? Een tastbare herinnering was misschien fijn, maar had je een herinnering als je er zelf niets van mee had gekregen? In mijn ogen was dat niet zo!
"Sorry. Ik kan er ook niets aan doen dat Petunia niet mee is en ik het maar moet doen met wat mindere modellen. Natuurlijk ga ik jou dan lastig vallen voor foto’s." Ik had wel door dat Luke me een beetje aan het pesten was, maar dat kon ik net zo goed! De hond van Luke was wel echt geweldig om te fotograferen. Op de een of andere manier leek ze altijd met een soort van glimlach op de foto te komen. Ze vond het ook totaal niet erg als ik foto’s van haar maakte, ze ging er zelfs voor zitten. Al kreeg ze daarna natuurlijk ook wel knuffels, want het was gewoon een schatje.
"We kunnen ook wel gewoon een stukje lopen?" Dan zou ik vanzelf wel zien of er nog iets was wat ik kon fotograferen. Het hoefde niet perse. Ik wilde ook best wel even genieten van de stad. Er lag sneeuw en dat was al heel erg bijzonder!

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik was blij dat ik hier samen met mijn beste vriend was. Dat we deze ervaring samen konden delen. Ik moest toegeven dat ik dat met niemand anders zou kunnen. Natuurlijk kon ik het ook heel goed vinden met mijn band. Dat kon ook niet anders, gezien de tijd die we met elkaar doorbrachten. Ik vond de jongens dan ook stuk voor stuk geweldig en ik vond het heel gaaf dat we hier samen stonden, maar toch was het anders als ik het met Michael deelde. Natuurlijk kon ik dit ook met mijn band, maar dit was voor hun net zo nieuw als dat het voor mij was. We zaten in hetzelfde schuitje. Hoewel ik wist dat we daar ook weer met zijn allen uit zouden komen. Op een positieve manier natuurlijk. Want ondanks ik ontzettend dankbaar was voor deze kans, hoopte ik dat dit ook voor onze doorbraak zou zorgen. Dat zou de kers op de taart zijn. Net zoals bij haar beste vriend gebeurt was. Hij was, samen met de andere jongens, als voorprogramma van One Direction begonnen en was daar door een groot succes geworden. Ik wist nog hoe trots ik op hem was. Daarom vond ik het ook enorm fijn dat ik dit met hem kon delen. Hij begreep het als geen ander. Hij begreep mij sowieso als geen ander. Daar was hij immers mijn beste vriend voor. Hij wist me, ondanks alles, altijd een goede raad te geven en op dit moment kon ik dat ook zeker gebruiken.
Ik was dan niet het type dat snel ergens zenuwachtig voor was, maar dit was toch een behoorlijk kans voor de band. Er stond veel op het spel en ik hoopte dat alles goed zou verlopen. Ik hoefde niet van de een op andere dag super populair te zijn. Echt niet. Maar elke artiest droomde er toch van om door te breken? Dit was voor ons de kans om door te breken en daarom lag er ook heel veel op het spel. Iets wat ik niet wilde verpesten. Het was belangrijk dat het goed zou gaan. Dat zorgde voor de nodigde zenuwen.
Al gauw voelde ik hoe mijn beste vriend zijn armen om me heen sloeg en me dicht naar zich toe trok. Ik kon het niet laten om te glimlachen. Ik sloeg mijn ogen even neer, sloeg mijn armen om hem heen en liet mijn hoofd op zijn schouder rusten. Iets wat me wel vaker gerust had weten te stellen. Al opende ik mijn ogen vrijwel gelijk weer. Ik luisterde naar de woorden die hij me zij. Het was misschien een klein beetje cliché, maar het waren wel precies de woorden die ik nodig had. Het stelde me gerust. Zijn stem stelde me gerust. "Dank je. Mikey. Dank je dat je in me gelooft"zei ik tegen hem. Het was enorm belangrijk voor me dat hij dat tegen me zei. Het deed me goed dat hij de band goed vond. Het stelde me dan behoorlijk gerust. Zijn steun vond ik altijd heel erg fijn. Ik kon het enorm waarderen. Andersom was het natuurlijk precies hetzelfde. Ze waren nu al behoorlijk populair en ze hadden dan ook heel wat fans. Toch was ik altijd even trots op hem. Of hij nu in een kleine zaal stond of optrad voor een uitverkochte arena. Ik bleef zijn grootste fan. Dat was naar mijn idee toch echt het belangrijkste. Dat je elkaar altijd bleef steunen, wat er ook gebeurde.

Luke.
Ik vond het fijn om Lennon mee op tour te hebben. Ik meende immers wat ik zojuist tegen haar gezegd had. Ze was een enorm goede fotografe en ik wist dat er vrij weinig mensen waren die het haar na konden doen. Ik geloofde zelfs dat niemand dat kon. Natuurlijk zaten er altijd wat goede fotografen bij, maar niet zoals mijn beste vriendin. Haar foto's waren uniek. Die kwam je echt niet snel tegen. De foto's waren altijd precies op het juiste moment gemaakt. Anders kon ik het haast niet uitleggen. Ik vond haar foto's echt zo gaaf! Elke keer weer was ik verwonderd van haar werk. Ik was ook heel trots op haar. Ik wist dat ze vaak te horen had gekregen dat ze wat anders moest gaan doen dan het maken van een paar 'simpele' foto's, terwijl ik ook heel goed wist dat daar veel meer bij kwam kijken.
Ik wist immers hoe het was om in haar schoenen te staan. Ik had ook vaak genoeg te horen gekregen dat het maken van muziek geen echte baan was en dat ik daar zeker mijn brood niet van kon verdienen. Was het wel niet van mijn familie, dan was het wel van onbekende die me daarop aan wisten te spreken. Toch had ik het tegendeel kunnen bewijzen en had ik laten zien dat het wel degelijk kon. Iedereen kon zijn of haar droom naleven en daar zijn brood mee verdienen! Zo lang je er maar genoeg van hield. Dan kwam het uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht. Ik gunde het Lennon dan enorm. Ik hoopte dat ze veel meer opdrachten zou krijgen. Niet alleen vanuit ons management, maar vele andere opdrachten. Zodat zij kon blijven wat ze het leukste vond. Ik had dan ook enorm veel vertrouwen in haar en zou altijd achter haar blijven staan. Zoals ze dat ook altijd bij mij deed!
Een tevreden grijns verscheen er rond mijn lippen, terwijl mijn blik weer naar mijn beste vriendin gleed. Ik nam een iets wat gekke pose aan en keek toen met een semi zwoele blik naar Lennon. "En wil mevrouw dan een foto van iets zoals dit?" vroeg ik, terwijl ik eventjes zo bleef staan. Vervolgens stak ik mijn tong naar haar uit. Ik vond het totaal niet erg dat ze veel foto's wilde nemen. Het was tot slot van rekening haar passie en die wilde ik haar zeker niet ontnemen. Ik vond het wel grappig als ze foto's van ons nam en ze zette nooit zomaar iets online. Dat vond ik ook zo fijn.
Ik keek haar aan en deed net alsof ik verontwaardigd was over de opmerking die ze zojuist had weten te maken. "Nou ja zeg. Mindere modellen? Ik geloof niet dat je de waarde van onze modellen carrière inziet, mevrouwtje" zei ik op een beledigende toon. "Misschien mag je nu wel helemaal geen foto's meer van ons maken en zul je moeten wachten tot je weer herenigd bent met Petunia" voegde ik eraan toe. Puur om haar een klein beetje te plagen. Al snel verscheen er dan ook weer een grijns op mijn gezicht. In een vriendschap vond ik het belangrijk dat je grapjes met elkaar kon maken. Want was nu een vriendschap zonder humor? Dat kon toch niet?
Uiteindelijk knikte ik instemmend. "Dat lijk me een goed idee. Ik denk dat we toch al genoeg over ons heen krijgen als we de groep weer tegen komen" zei ik grijnzend.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Michael.
Zenuwen waren helemaal niet zo gek. Soms waren ze wel heel erg overweldigd. Ik wilde niet dat Abigail er door verslonden zou worden. Daarom was het juist wel fijn dat we nu even tijd samen hadden. Er waren geen andere bij, we hoefden geen woorden in te houden, bang dat andere mensen ze gek vonden. Ik had precies dezelfde plaats gestaan als Abigail. Het was heel erg gek om de kans te krijgen om je muziek te laten horen. Dit was een kleinere tour, dus het publiek zou wat kleiner zijn. De hoeveelheid mensen maakte echter niet uit, het kon net zo goed intimiderend zijn.
Ik streek zachtjes door het haar van Abigail heen. Ik was echt blij dat ze hier was. Ze kon laten zien wat ze allemaal kon, maar ik vond het toch ook wel heel erg fijn om mijn beste vriendin hier te hebben. Ze gaf me een soort van rust. Ik hoopte dat ik hetzelfde voor haar kon doen. "Dat is wel het minste wat ik kan doen." Fluisterde ik zachtjes. "Jij hebt ook altijd in mij geloofd." Ze had altijd achter me gestaan, ondanks dat het soms ook wel moeilijk was geweest. We waren veel uit elkaar geweest. In vele gevallen verwaterde het contact dan, maar dat was bij ons niet gebeurd, iets waar ik nog iedere dag dankbaar voor was. Ik vond het heel erg fijn om haar in mijn leven te hebben, ondanks dat het op sommige momenten wel wat ongemakkelijk werd door de gevoelens die er zaten. Als die momenten er waren, dan probeerde ik ze ook zo snel mogelijk weer van me af te zetten. Het was gek om verliefd te worden op je beste vriendin. Het was niet iets waar ik zelf invloed op had gehad? Ineens waren de gevoelens er geweest. Voor een hele lange tijd had ik ze onderdrukte. Had ik gedacht dat het gewoon de vriendschap was die op dat moment aan het groeien was. Nu wist ik zelf maar al te goed dat ik ze had, maar ik probeerde ze alsnog tegen te gaan. Ik wilde niet dat er iets aan onze vriendschap zou veranderen, misschien wel werd verpest.
"Ik vind het bijzonder dat we dit nu samen kunnen doen." Gaf ik zachtjes aan. "Het is fijn je hier in de buurt te hebben." Het zorgde voor een zekere soort rust, alsof thuis toch een beetje dichterbij was. We moesten vaak genoeg zonder elkaar, nu was het anders, zouden we juist meer tijd met elkaar doorbrengen. Ergens was ik bang dat mijn gevoelens daardoor ook weer meer zouden worden. We zouden dagen met elkaar doorbrengen. Dicht tegen elkaar aankruipen als we dat nodig hadden. Nu hadden we dat ook even nodig en het voelde gewoon fijn.
Ik keek even naar buiten, waar het nu was stoppen met sneeuwen, het was echter nog wel mooi wit buiten. Hier binnen was het heerlijk warm, maar buiten leek het ook nog niet zo slecht. "Vindt je het echt niet erg dat we hier binnen zitten? We kunnen best even naar buiten." Ik wist dat ik het al had gevraagd, maar ik wilde wel weten of ze het echt niet erg vond. Iedereen was buiten!

Lennon.
Het was wel gek om zelf rond te lopen met Luke, of een van de andere jongens en dan op de foto te komen. Het was wel iets wat was gebeurd. Natuurlijk bleven er altijd roddels, maar die waren sowieso niet tegen te houden. Ik had ook wel meegekregen dat er overal en nergens roddels waren. Abigail had het niet heel erg veel beter? Twitter stond er soms echt vol mee. Er was misschien wel iets tussen Luke en mij, maar dat was wat tussen ons was en het was geen relatie te noemen?
Nu ik mee was met de tour, zouden de roddels vast wel weer beginnen. Iets wat ik niet erg vond. Mensen moesten vooral schrijven wat ze niet konden laten. Natuurlijk was het niet leuk om te zien dat mensen nare dingen over me zeiden. Ze kenden me echter niet? Ze konden zeggen wat ze wilden, maar ze hadden het negen van de tien keer toch bij het verkeerde eind.
Ik keek naar Luke, die zijn tong uit had gestoken. Ik maakte snel een foto. "Ooh ja perfect." Zei ik lachend. Waarschijnlijk zou hier niets mee gebeuren, maar het was soms gewoon leuk een foto te hebben die spontaan was genomen. Ik schoot nog wel even door, zodat hij er uiteindelijk ook lachend op stond. Vervolgens liet ik mijn camera weer om mijn nek hangen.
"Dat is het beste idee wat vandaag uit je mond is gekomen." Petunia was een schatje, ik vond het heel erg leuk om foto’s van haar te maken. Al was het nog veel leuker om met haar te knuffelen. Ik had het in het begin best eng gevonden om naar Los Angeles te komen, maar uiteindelijk was het wel de beste beslissing in mijn leven geweest. Ik had al wel mensen gehad die ik kende en ik had heel wat geluk dat Luke in de tijd ook veel in Los Angeles was geweest.
Ik begon weer te lopen, omdat we toch een stukje konden lopen zo! De stad was heel erg mooi. Het duurde niet heel erg lang voordat er een groepje met meisje was, dat Luke leek te herkennen. Als we bij de rest waren geweest, hadden we nog beveiliging bij ons gehad. Dit was dan ook wel een beetje onze eigen schuld.
"Luke!" Riep één van de meisjes, die al haast op ons af kwam gerend. "Nu kunnen we niet meer wegrennen." Fluisterde ik grappend. Ik besloot echter wel om een stukje opzij te gaan staan, ik had geen zin in meer gedoe en roddels. Het deed me dan wel niets, maar ik had er ook niet heel erg veel zin in dat er nu ook weer vragen kwamen. Iets wat zo natuurlijk ook wel kon. Ik wist gewoon even niet heel goed wat ik moest doen, ondanks dat ik dit echt wel vaker had gezien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld