Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ don't lose your mind

Californication
Straatmuzikant

Californication schreef:

Waarschuwing: Dit verhaal bevat heftige teksten en automutilatie. Dus lezen op eigen risico.

Joshua Montgomery ~ 18

Jij: Meisje + begin x

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Maci Anna Brookes

begin komt volgende post

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Maci liep naar buiten de tuin in van de kliniek waar ze op het moment in was opgenomen, ze wou even alleen zijn en besloot dus de tuin in te gaan aangezien het toch mooi weer was. In een hoekje zag ze een leeg bankje en besloot dus om daar plaats te nemen, rustig liep ze op het bankje af om vervolgens in kleermakerszit er plaats op te nemen. Uit de zak van haar jasje haalde ze een mp3 met oortjes, aangezien ze geen telefoon mochten hebben zodat ze geen contact konden hebben met de buitenwereld. Rustig keek Maci om zich heen terwijl de muziek vanaf haar mp3 aan het spelen was. Maci hield van de tuin, het enige wat ze miste was een sigaret tussen haar vingers, naar al die maanden niet mogen roken was ze nog steeds niet helemaal afgekickt en wou ze elke dag toch nog roken. Ondanks al haar pogingen kreeg ze het niet voor elkaar en dus zat ze nu maar gewoon alleen in de tuin want alsnog vond ze het fijn om hier even tot rust te komen, soms was dat een paar minuten en soms kon ze hier de hele middag zitten. Zo af en toe kwam er iemand bij haar om te praten maar die gingen na een tijdje ook weer naar binnen of Maci ging zelf naar binnen. De tuin van de kliniek was gewoon zo mooi, vooral in dit seizoen, dan stond alles in bloei en scheen de zon mooi. Haar blik viel op een patiënt die ook door de tuin liep, Maci kende haar wel qua gezicht maar had nooit met haar gepraat, dat was met de meeste patiënten zo die hier waren. Maci was niet zo van de mensen leren kennen, ze wist waarom ze hier was en ze wou hier ook zo snel mogelijk weer weg al was herstel toch niet zo soepel als ze gehoopt had maar ze deed haar best, al dacht haar begeleider daar soms anders over volgens Maci. Het kwam soms over op Maci alsof haar begeleider dacht dat Maci er met de pet naar gooide en het allemaal niet serieus nam maar dat was echt niet zo, ze wou hier graag weg en nam het dus ook zo serieus mogelijk.
Na een paar minuten buiten geweest te zijn zag Maci haar begeleider op haar af komen lopen. Afwachtend keek Maci haar aan terwijl ze haar oortjes uit deed om te horen wat ze te zeggen had. "Er komt zo meteen een nieuwe jongen, misschien is het leuk om even in de woonkamer te zitten zodat je hem meteen kan zien.." Werd Maci vertelt. Haar begeleider bedoelde goed, ze wou gewoon dat Maci vrienden zou maken, dat wist ze wel maar Maci zou toch maar alleen zitten en toekijken waarna ze zich weer ergens terug zou trekken. Maci was zo anti-sociaal hier dat het nogal een cliché was, dat wist Maci ook wel maar zo was et eenmaal. "Is goed, zal er zo aankomen" Glimlachte Maci naar haar toe. De naam van haar begeleider was Evi en dat was dan bijna het enige was Maci van haar wist, althans over het algemeen was dat wel het enige. Evi knikte naar Maci en liep weer naar binnen. Nog even wachtte Maci voor ze zuchtend opstond om naar binnen te lopen zodat ze naar de woonkamer kon. Eenmaal daar zag ze wel een paar bekende waar ze wel eens gesprekken mee gevoerd had maar toch besloot Maci om in een hoek tegen de muur aan te zitten. Het duurde niet lang voordat Evi naast haar kwam zitten waardoor een zachte zucht Maci's mond verliet. "Waarom ga je zo meteen niet een gesprek aan met de nieuweling?" Hoorde Maci aan haar rechterkant. "Hij kent toch niemand en zo kun je misschien vrienden maken.." Voegde ze nog toe. Zonder wat te zeggen haalde Maci haar schouders op en bleef ze voor zich uit staren.

Californication
Straatmuzikant

Californication schreef:
Joshua nam nog snel een trek van zijn sigaret. Hij was zich ervan bewust dat van roken straks geen sprake meer zou zijn. Toen hij hoorde waar hij terecht kwam, had hij het hele internet afgezocht naar informatie. Veel goeds was er niet van gekomen. Dat is waarschijnlijk ook waarom hij er pessimistisch in ging. Niks was goed genoeg voor hem. Joshua was geen prater en al helemaal niet over zijn problemen. Dat mensen daar opgelucht van werden kon hij niet begrijpen. Geen enkele psycholoog of therapeut had hem het tegen deel bewezen. Volgens hem waren psychologen over emotioneel. Die van kleins af aan hadden geleerd dat over alles praten goed was. Dat Joshua onhandelbaar was volgens zijn ouders, had ie ook niet begrepen. Maar goed hier stond hij nu. Met één tas en een sigaret tussen zijn vingers.
Een diepe zucht verliet zijn lippen toen hij aanbelde. Hij had moeten weglopen, toen hij de kans had. Hij had het al helemaal uitgedacht. Hij zou de voorraad wiet van zijn broer verkopen aan hun dealer. Met dat geld zou hij naar Zwitserland gaan, om daar op het land te werken. Dat zou tijdelijk geweest zijn. Met het geld dat hij daaraan verdiende zou hij sparen en met dat geld zou hij op reis gaan. Om nooit meer terug te komen. Hoewel hij het al helemaal had uitgedacht, had toch iets hem weerhouden.
Met een zwaai ging de zwarte deur open. Joshua liet zijn blik glijden op het kleine tengere vrouwtje. Ze had rood haar met grijze uitgroei. Aan de strakke lijnen in haar gezicht zag je dat ze genoeg had meegemaakt. 'Jij moet Joshua Montgomery zijn' Een brede nep glimlach kwam op haar gezicht te staan. Joshua knikte bijna onzichtbaar en volgde haar het gebouw in. 'Iedereen wacht al op je' terwijl ze het zei haalde ze haar neus op. Ze keek hem even minachtend aan door de rookgeur die om Joshua heen hing, maar liep al snel verder op haar kleine voetjes. Joshua rolde even spottend met zijn ogen, maar besloot zich wijselijk stil te houden. Hoe sneller hij hier weg was, hoe beter.
Toen hij de kamer binnen kwam, waren zijn stereotyperende ideeën bij deze mensen bevestigd. De één had nog groter ziek op zijn hoofd staan als de andere. Zijn blik viel op een meisje in de hoek. Hij kneep even zijn ogen dicht om haar goed op te kunnen nemen, maar zijn gedachte verplaatste zich naar de kleine vrouw. 'Ik wil jullie graag voorstellen aan Joshua Montgomery. Hij is nieuw dus wees lief voor hem' Een spottende lach kon hij niet inhouden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Maci had gehoopt dat haar begeleider zou weglopen na dit kleine gesprek maar helaas was dat niet het geval, ze bleef gewoon stilletjes naast haar zitten. Lichtelijk geïrriteerd staarde Maci naar de grond, wachtende tot de nieuwe jongen gearriveerd zou zijn. Ergens was ze wel benieuwd wat voor een persoon het zou zijn, wat voor nieuwe aanwinst de kliniek deze keer gemaakt had. Er liepen veel verschillende type personen hier en toch was iedereen hetzelfde op een bepaalde manier, dat kon Maci zelf ook niet ontkennen, helaas. Het leek wel voor eeuwig te duren voor de nieuweling aankwam maar dat had misschien minder te maken met de daadwerkelijke tijd van hoelang het duurde en meer met dat Maci gewoon weer haar eigen ding wou doen in plaats van het wachten op iemand waar ze toch niks mee te maken zou hebben. "Kan ik niet gewoon terug naar me eigen ding doen? Ik zie de nieuweling wel een keer lopen.." Smeekte Maci dan toch maar naar haar begeleidster toe in de hoop dat het zou werken maar zelf wist ze ook wel dat de kans dat dat zou werken niet al te groot was. "Nee, je kan prima even hier blijven." Was dan ook het antwoord wat Maci kreeg. Zuchtend keek ze weer voor zich uit, ze trok haar benen in en sloeg haar armen om haar benen heen. Daarna duurde het gelukkig niet lang voordat de nieuwe jongen binnen kwam gelopen, daar stond die dan. Even gleed Maci's blik over hem heen, ze bekeek hem goed van top tot teen. Zo kon ze niet meteen zien wat er met hem was en waarom hij hier zat maar dat was bij de meeste mensen zo, het was niet alsof ze rondliepen met een naamkaartje waarop hun diagnose of thuissituatie stond. Niet dat ze dat zou willen, geen sprake van. De vrouw naast de jongen noemde hem Joshua Montgomery, het paste wel bij hem vond Maci. Ineens voelt Maci een kleine duw aan haar rechterkant, Evi uiteraard. “Ga toch gewoon een gesprek met hem aan.” Hoorde ze zachtjes. “Hij staat nog, dan loop ik er toch niet meteen op af..” Mompelde Maci. Waarschijnlijk was dit weer een moment waar haar begeleidster dacht dat ze het niet serieus nam omdat Maci niet meteen deed wat haar gezegd werd maar persoonlijk zou Maci het ook niet fijn gevonden hebben als ze daar stond en meteen kwam er al iemand op je aflopen om een gesprek aan te gaan. “Spreek hem dan anders straks aan..” Hoorde Maci nog voordat haar begeleidster haar alleen liet. Maci rolde nog met haar ogen en nog een zucht verliet haar mond, soms kon haar begeleider nogal aandringend zijn en ook al was dat wel iets wat Maci soms nodig had, dat betekende niet meteen dat ze het ook leuk vond. Maci haalde haar armen om haar benen weg en ging in kleermakerszit zitten, in haar hoofd was ze druk bezig met de vraag of ze op de nieuwe jongen af zou stappen en zo ja, hoe ze dat überhaupt zou aanpakken? Ze wist dat als ze hem zou aanspreken en een gesprek met hem zou starten dan zou haar begeleidster ook weer in Maci geloven en het gevoel krijgen dat Maci wel beter wou worden. Sowieso wist Maci dat voordat de jongen mocht zitten hij waarschijnlijk zijn telefoon en andere bezittingen die hij hier binnen niet mocht hebben moest afstaan. Dat was echt vreselijk voor Maci, ze moest echt van alles in een plastic zak gooien en ze wist dat de meeste dingen ze nooit meer terug zou krijgen.

Californication
Straatmuzikant

Californication schreef:
Joshua had zich nog niet op zijn gemak gevoeld. De andere kleedde hem bijna uit met hun blikken. 'Joshua zal ik je je kamer wijzen?' Vraagt de vrouw, die blijkbaar wel goed was in gezicht uitdrukkingen. Hij knikt alleen even kort. De rest van de mensen hier zou hij later nog wel spreken. Hij volgt wederom de vrouw. Door haar kleine benen liep ze niet snel, dus Joshua moest zijn best doen om niet tegen haar aan te knallen tijdens het lopen. De vrouw opende één van de deuren in een eindeloze gang met kamers. Zijn blik viel op de kamer en hij had er ook niks anders van verwacht. Als je al niet depressief was, dan werd je dat zeker door de kamers. Er stond een stalen bed, bureau en kast in. Joshua zuchtte even kort. 'Er zijn ook nog een paar dingen die je van te voren moet inleveren' Zei de vrouw terwijl ze haar blok onder haar armen vandaan haalde. Joshua gaf zonder protesteren de dingen op die de vrouw opnoemde. Hij wist dat ie die dingen zoals scheermessen en aanstekers toch niet zonder toezicht mocht gebruiken. Maar dat was nou ook de reden dat hij hier zat. 'We hebben hier ook bepaalde regels' De vrouw draaide haar blaadje om. 'Alle cliënten moeten van 10 uur s'avonds tot 9 uur s'ochtends zich in hun kamer bevinden. De cliënt heeft respect voor het personeel. De cliënt gebruikt geen verdovende middelen. De cliënt sluit zich niet op in zijn kamer. De cli-' De vrouw ratelde door met allemaal regeltjes, maar ze verloor de aandacht van Joshua. Joshua zijn gedachtes dwaalde af naar zijn ouders. Zijn moeder had gehuild toen zij hoorde van zijn psycholoog dat hij opgenomen moest worden. Zijn vader had zich vooral geschaamd over het gedrag van zijn 'mislukte' zoon. Want zo zag Joshua zichzelf. Hij was de mislukte zoon. Want zijn broer was een perfecte student. Een junk wel, maar dat wisten hun ouders niet. Desondanks de broer van Joshua hier en daar een joint rookte wist hij toch goede cijfers te halen op zijn studie. Iets wat Joshua nooit gelukt was. Dat heeft zijn vader hem altijd erg kwalijk genomen. 'En de cliënt heeft geen seks met mede cliënten of het personeel' De vrouw haalt Joshua uit zijn gedachten en kijkt hem indringend aan. Was dat persoonlijk bedoeld? Hij kan een klein grijnsje niet onderdrukken. 'Neem even de tijd om je hier thuis te maken. We zien je over een kwartier in de algemene kamer'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zodra de jongen genaamd Joshua de woonkamer had verlaten wist dat Maci weer weg kon want dat betekende dat ze hem gezien had en dus mocht iedereen weer weg. Hier maakte Maci dus ook meteen gebruik van, ze stond op van de grond en besloot maar weer naar buiten te lopen. Buiten had ze gewoon meer het gevoel van vrijheid, als ze binnen was dan voelde ze zich zo veel meer opgesloten want alles zag er gewoon zo kil en koud uit, al zou je verwachten dat alles er wat vrolijker uit zou zien, zo was het helaas niet en het feit dat er bijna overal mensen waren hielp ook niet echt en al helemaal niet omdat ze allemaal in hetzelfde schuitje zaten. Daarom dus ze was blij dat deze kliniek een tuin had waar ze heen kon om dat gevoel te ontsnappen. Buiten voelde het veel minder als een kliniek vol met mentale onstabiele mensen, dan voelde het gewoon meer als een achtertuin. Ze had dan gewoon meer ruimte voor zichzelf daar. Zo snel als ze kon maakte ze het dus weer de tuin in want ze wou geen seconde langer dan nodig was bij alle mensen in de woonkamer blijven. Gelukkig was het bankje waar ze net zat nog gewoon vrij dus ze kon daar weer gewoon zitten, niet dat het haar heel erg had uitgemaakt als ze een andere plek moest uitkiezen maar ze vond het wel net zo handig om weer op hetzelfde bankje te zitten. Zonder er nog langer over na te denken liep ze dus ook weer naar het bankje toe. Eenmaal daar haalde ze de mp3 met oortjes weer uit de zak van het jasje wat ze op het moment droeg. De oortjes deed ze uiteraard meteen weer in en op de mp3 begon ze weer muziek te spelen. Om wat comfortabeler te zitten ging ze in kleermakerszit op het bankje zitten, hierdoor nam ze wel meteen de helft van het bankje in beeld maar dat kon haar niet heel veel uitmaken.
Het jasje wat ze aanhad werd toch aardig warm maar ze had liever niet dat ze hem uitdeed want dan zou ze haar eigen pols zien en eigenlijk had ze dat liever niet. Ook wou ze niet dat andere patiënten in de kliniek haar pols zouden zien omdat ze bang was hen op ideeën te brengen maar ook omdat ze zich ervoor schaamde. Even probeerde ze de mouw van haar jasje iets omhoog te halen om er naar te kijken, zodra ze het zag zuchtte ze diep. Natuurlijk had ze er spijt van maar ook al was het haast onmogelijk voor haar gemaakt hier om zoiets te doen, toch was ze uit haar weg gegaan om een manier te vinden, dus het was een beetje raar dat ze er spijt om had want ze was door zoveel moeite gegaan en zoveel mogelijkheden gehad om zich te bedenken om het niet te doen, en toch zat ze hier weer met een warm jasje in warm weer. Een diepe zucht verliet haar mond terwijl ze nog even vol met spijt naar haar pols keek.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld