Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} World War II

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Zee en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische/bloederige stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

My worst enemy is my memory.

Ansgar Wickner - 26 - Forced German Soldier - PTSD

They say the past is etched in stone, but it isn't. It's smoke trapped in a closed room, swirling, changing. Buffeted by the passing of years and wishful thinking. But even though our perception of it changes, one thing remains constant. The past can never be completely erased. It lingers like the scent of burning wood.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Emanuella Koster - 22 - Jew - Avoidant disorder

They say that everyone is equal, but that is not the case. That God scooped all of us equally. All lies. Why do the most friendly, peaceful and helpful people deserve this? Things that would never be the way they had ever been.

{option}

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het geluid van een kogel dat afgeschoten werd, kwam boven het geritsel van de bladeren en het geruis van de wind uit. Hij hoorde hun angstgeschreeuw, wist dat een onschuldige man geliquideerd was door één van zijn mannen en doch vertrok hij geen spier. Hij had dit nu al zo veel keren meegemaakt dat hij niet beter wist. Militaire politie die zonder geldige reden vooral mannen neerschoten. Het maakte deel uit van de wereld waar ze nu in leefden.
Ansgar vervolgde zijn pas. Op verzoek van zijn commandant moest hij een indringende ondervraging van een verdachte executeren. Naar verluidt werd een Joodse jongedame ondergebracht in een Duits gezin. Het was zijn taak om uit te zoeken of de roddels inderdaad een kern van waarheid hadden of puur kletspraat was. Hij ging van het laatste uit. De meeste waren verzinsels bedachte door wanhopigen. Men die dacht in betere handen te zijn door nodige informatie vrij te geven, die Duitse soldaten op het juiste spoor zetten. Burgers werden echter niet geprezen als ze geschikte informatie lekten. Militaire politie verachtte hen, zelfs al lieten ze dat niet blijken in hun woorden en daden tegenover hen. Het waren verraders. Iedere man was zich daarvan bewust.
Na minuten zelfstandig in het dorp gelopen te hebben, naderde hij het huis. Het week niet af van het standaard; armoedig, leeg oogend en een tussenwoning. Doch was het vele malen beter dan zijn verblijfplaats. Hij deelde een tent met vier andere soldaten. Meer werd hem niet gegund. Hij haalde diep adem, nam de tijd om zijn Browning Hi-Power op te bergen, vooraleer hij hen liet weten dat hij aanwezig was door op de deurbel te drukken. Hij mocht dan wel alleen wezen, vrees had hij niet. Hij verwachtte niet dat hij direct neergeschoten werd bij aanvang.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
''Emanuella, come here, now!'' De verheffing van een mannelijke stem galmde door haar oren heen. Ze stond al minutenlang voor het venster te staren op de bovenste verdieping van hun gezinswoning. Een middelgroot venster, met stoffige gordijntjes van handgemaakt van kant. -''They come for us!'' Met de angst die duidelijk door haar ogen heenjaagde, draaide ze zich om. Daar spotte Emanuella een lang geschapen, in het donker en netjes geklede man. Moritz. ''It's YOUR fault. You can thank yourself for bringing us in this mess!'' Hij pakte haar bij haar bovenarm vast, bekleed met een kanten pofmouw. Al meesleurend van de trap begon hij hierbij in het Duits te schelden, terwijl hij haar een bedreigend duwtje gaf vanaf de achterkant gezien. *''Du kannst nichts mit deinem Leben anfangen! Ein dreckiges Wildschwein, das bist du! Jetzt erkennst du, warum deine Familie dich nicht mehr braucht!'' Er bleek geen einde voor haar te komen aan Moritz' vreselijke handelingen. Toch deed het haar vrij weinig, ze wist niet anders. Hoe een liefdevolle familie opgebouwd was, daar kon ze enkel van dromen. Sinds haar vijfde levensjaar is ze door een Duitse familie opgevangen, nadat haar eigen ouders afgevoerd waren naar concentratie kampen. Veel van haar verleden kon ze zich daarom niet meer herinneren. Er werd ook bijna niets verteld door haar Duitse adoptie-ouders. Uitgewiste sporen van haar verleden vielen ter sprake. Eenmaal aangekomen, trok Mortiz een oud, krakend kelderluik omhoog, waarbij het donker haar tegemoet kwam. Een grote mannenhand wees haar toe, en ze begreep zijn boodschap meteen. ''Our last chance, do not ruin it.''

*''Je kunt niets doen met je leven! Een vuil zwijn, dat ben jij! Nu dringt het tot je door waarom je familie je niet meer hoefde1''

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een zuchtje wind uit het naaldhout bracht de bladgeur naar hem toe, met een lichtere zweem van de typische geur van bederf. Het was de stank van gebrek aan hygiëne die men op de straten achteloos verspreidde. Het duurde lang voordat de deur open werd gedaan. Te lang. In de tijd dat hij wachtte, konden de ingezetenen aangelegenheden verdoezelen in de duisternis, zoals de jongedame die hij eerder voor het raam had zien staan en nu verdwenen was. Hij had geen goed zicht op haar gehad, maar zo ver hij zien kon, voldeed ze aan de beschrijving van de sycofanten. Donker haar, smal gebouwd, onschuldig gezicht en een vrouw in haar twintiger jaren.
Ansgar zag de man en vrouw in de deuropening toen de deur niet langer meer dicht was. Ze hadden hun best gedaan om hun beste glimlach op te zetten, maar faalde daarin. De onderliggende woede uitte zich nog steeds in hun facades. Zonder zich voor te stellen, haalde hij een tekening uit zijn jaszak. ‘’Familiar with this face?’’ Hij hief het blad op. De man en vrouw, vermoedelijk een stel, keken grimmig naar de lijnen. ‘’No, we aren’t,’’ mompelde de Duitser. Hij ontkende zoals hij dat verwachtte. In de tijd dat hij hier buiten stond te wachten, hadden ze haar waarschijnlijk ergens opgesloten in een verloren kledingkast. Waarom ontkennen als ze geen geheimen hadden?
Hij liet zijn hand weer zakken en stapte nonchalant het huis binnen. ‘’Got something to hide, sir?’’ Hij fronste zijn wenkbrauwen, draaide zich om en sloeg gade hoe het stel korzelig naar elkaar keek. ‘’I saw her standing in front of a window. Of your window and now you’re telling me you do not recognise her face?’’ Hij greep zijn pistool beet. ‘’Where’s she hiding?’’ Ze zwoegen.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Het was volledig donker in de ruimte, dus helemaal niets om waar te kunnen nemen. Alhoewel er veel druk achter de situatie stond nu sloeg ze er toch in om kalm te blijven. Na een tijdje zich verplaatst te hebben op de trap staarde Emanuella de duisternis in. Een lege stilte vulde de kamer, gemengd met een geur van wat men destijds een 'typische kelder' noemde. Haar rechterhand gleed over haar schouder heen, met de vingertoppen tot onder haar mouw waar zich een rode vlek bevond. Het deed pijn, maar dat was niet haar grootste probleem op dat moment.
Ze hoorde voetstappen over het kelderluik, vlak waarna een vertrouwd geluid van de deur die geopend werd klonk. Er klonken stemmen. Emanuella schoot meteen overeind met haar hand op haar hart dat als een malle begon te bonzen en er duizenden vragen door haar hoofd schoten. Wie? Wat wilt hij of zij? Hoe? Typische standaardvragen waarmee ze worstelde in haar gedachten. Omdat ze wollen sokken aanhad, kon je bijna niet horen dat ze beduusd de trap opliep. Ze was zo licht dat enkel bij haar de trap geen kraakgeluiden gaven.
''Sir'' is wat ze kon opvangen toen ze haar oor tegen het luik legde. Haar adem gepaard met het dichtknijpen van haar ogen hield ze in toen een langdurige, en waarschijnlijk een mannenvoetstap over het luik tot haar doordrong. De stemmen boven haar klonken rumoerig, met veel onrust. Zouden ze nu hun geheim ontdekken? ''Our last chance, do not ruin it.'' spookte rond door haar hoofd.
Wat zal er gebeuren als ze haar te pakken krijgen? Wat zal er met haar, net zoals met alle mensen gebeuren die spoorloos raken? De zin van haar vader bleef zich maar herhalen in haarzelf waarop ze terug omlaag liep, tastend in het donker naar iets waar ze zich achter kon verschuilen. ''Recognise her face'' klonk een plotse stemverheffing waaruit ze uit reactie erg van schrok en door een reflex met haar schouder een ijzeren met roest beslagen lantaarn liet omkletteren.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De klanken van vallend materiaal galmden in de corridor. Het kwam van onderen. Zijn geduld raakte op en het werd duidelijk dat hij hardere maatregelen moest nemen. Het stel gaf geen informatie vrij, alsof een bekendmaking hun leven zuur zouden maken. Ze konden beter meewerken dan hem te hinderen. Hij had geen tijd om vragen te stellen om vervolgens genegeerd te worden. Ook hij had een werkschema.
‘’The cellar. Where’s it?’’ vroeg hij, gekeken naar de man. De vrouw zou niet spreken. Hij had de touwtjes in handen, iets wat terug viel te zien in zijn dominante uitstraling. Hij walgde ervan, maar zweeg. Ansgar mengde zich niet in zaken die hem niets aangingen. ‘’We don’t have one. It’s –‘’
‘’Cut the crap!’’ Hij showde zijn pistool en richtte zijn loop op het hoofd van de vrouw. Ze verstijfde van schrik. ‘’Unless you want your wife to get shot, show me where the cellar is.’’ De man verachtte hem, maar deed wat er van hem gevraagd werd. Hij wist dat hij verloren had en kennelijk zat hem dat in de weg. Zijn dominante houding werd getroffen door het pistool en Agnes’ reputatie. Opeens was hij niet veel meer dan een strontvlieg op de muur. Dat was hij niet gewend.
Hij liet de man met zijn vrouw aan zijn zijde voorop lopen. Zo kon hij hen in de gaten houden indien ze iets van plan waren. Na een halve minuut gelopen te hebben bereikten ze het luik dat naar de kelder zou leiden. Hij gaf hen het beval het luik te openen legde hem op naar binnen te gaan om de jongedame naar boven te halen. Hij was er bijna zeker van dat ze zich daarbeneden schuil hield. Er viel niemand anders te bekennen dan het koppel en materieel dat zo zwaar was, viel niet zomaar.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Geluiden van stevige schoenen schuifelde dreigend over de stenen grond. De geluiden klonken als echo's door de kelder heen. Alhoewel ze zich had kunnen bedenken dat het een risico was, keek ze toch zorgvuldig en langzaam neer op de gebeurtenis die zich afspeelde in dezelfde kamer als zij was. Veel van de man zijn gezicht kon ze niet in haar opnemen, maar dat hij donker haar had en een stuk langer was dan zij kon ze bevestigen. De lichtstralen die op haar neervielen vanuit het luik, zorgden er voor dat haar lichtbruine/blauwe ogen oplichtte en zich bekend maakte uit de duisternis. Iedereen vertelde haar altijd dat ze 'mooie' en 'speciale' ogen had, aangezien de meesten niet anders wisten dan lichtgroene en blauwe ogen als Joodse afkomst. Maar haar ogen hadden iets naast de zeldzame kleur, wat haar gesloten innerlijk omschreef. Een liefdevol persoon dat haarzelf altijd op de tweede plaats zal zetten, zelfs vreemdelingen.
Nog iets was dat ze een erg slimme dame is, en zich meestal goed weet te redden uit taferelen.
In de hoek van de kamer had ze zich op de bovenkant van een oude servieskast bevestigd. Uitsluitend zou zij hier zonder op in te storten te staan met zo'n licht postuur en slanke omvang op kunnen zitten. Een gemiddelde persoon zou er gegarandeerd doorheen zakken.
Er bevond zich ook een ruime, vierkantvormige buis die door het plafond ging waar ze zich achter schuilen kon. De kans was gering dat iemand haar aan zou kunnen raken aangezien je flink je nek moest buigen om erop neer te kunnen kijken. De kast omtrekken was een uitvoerbare optie, maar je kon zien dat hij aardig wat gekost had en wettelijk is het daarbij niet toegestaan om spullen van anderen te slopen als het niet nodig is, en iemand te bezeren zolang je niet word bedreigd. Omgooien was geen optie voor de soldaat dus.
De vrouw keek plots omhoog, en Emanuella gaf een knikkend, onopvallend seintje. Agnes, haar Duitse moeder, was de enige waarmee ze het goed kon vinden. Alhoewel haar man haar veel manipuleerde gedurende tijd lag Emanuelle's vertrouwen hoog bij haar. Lichtjes legde ze haar wijsvinger tegen haar lippen die ze er tegenaan drukte.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De man stond op het punt om te dalen, maar iets hield hem zichtbaar tegen. Kortstondig aanschouwde hij de leegte in de gang, daarna keek hij recht in de ogen van Ansgar. Het tafereel werkte op zijn zenuwen. Hij had zijn pistool op zijn vrouw gericht, had hem bevolen de jongedame te halen en doch joeg hij kostbare tijd erdoor om reden dat een blik werpen op de gang belangrijker was dan op de krakkemikkige trap beneden hem. Het maakte hem argwanend en terecht. Een oorverdovende knal, vervaardigd door een schot dat werd gelost, galmde door de corridor. De kogel wist de zijkant van zijn linkeroor te raken. De jongeman in de gang stond klaar om opnieuw de trekker over te halen, maar Ansgar was hem voor. Hij schoot hem recht in het gezicht en de jongen ging ten gronde. De vrouw schreeuwde.
Nors bracht hij zijn hand naar zijn gewonde oor. Hij had back-up nodig. Echter was hij zijn communicatie apparatuur vergeten en hij wilde voorkomen dat ze de gezochte uit het huis zouden doen verdwijnen in de tijd dat hij afwezig was. Hij bekeek zijn onder bloed bedekte hand met nonchalance vooraleer hij zijn aandacht weer vestigde op het tafereel. ‘’Move! Pick her up or I’ll swear to God I’ll kill her too.’’ Hij kon gemakkelijk zelf de trap nemen en de kelder in acht nemen, maar hij wilde het risico niet lopen dat ze hem zouden opsluiten door gewoonweg het luik dicht te doen. Hij werd als het ware gedwongen om boven te blijven, wilde hij hier goed van af komen. De man daalde.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
''Emanuella!'' Een gesproet snoetje kwam tevoorschijn uit de hoek wanneer ze haar naam hoorde door een bekende stem. Ze wendde haar blik op haar vader. ''My wife is more important than you, so it's your turn.'' Geschrokken ogen vulde de kamer, terwijl Moritz haar bungelende enkel vastgreep. ''N-no...please!'' Een angstige stem galmde van de kelder tot aan de huiskamer terwijl er wreed verder gescholden werd in het Duits. *''Verdammt, komm sofort und sehr bald! Ich muss meine Frau wegen DIR Dummheit nicht verlieren!''
Met een afschuwende blik keek zijn vrouw toe met haar mond tegen haar lippen geslagen.
Ze wou niet dat het op deze manier ging maar was ook bang om zelf neergeschoten te worden dus besloot zich niet te verroeren.
''No...! No...! **Bitte Moritz...!* Alhoewel ze een stevige greep had aan het metalen handvat slaagde de man er in om haar er vanaf te trekken, gevolgd door een doffe dreun. ''Please...'' stamelde Emanuella nog.
Met dezelfde, bekende greep in haar bovenarm werd ze onvrijwillig geforceerd om de trap op te lopen.
Angst jaagde door haar ogen die alle kanten opschoten. Een bron van onrechtvaardigheid kwam naarboven.
Haar angstgevoelens waren nog heftiger dan ze ooit gevoeld had.
Wat gaat er nu gebeuren? Overleeft ze het? Word ze in de prostitutie gegooid?
Bruine lange lokken verstopten een gedeelte van haar gezicht, alsof ze recentelijk een vechtpartij had. Aangevallen door een wild dier. Wat ook een soort van ter sprake viel. Het licht omringde haar van alle kanten wanneer ze de laatste traptreden tegenstrijdig passeerde. Het leken wel op de ergste seconden uit haar leven.
Alhoewel haar broer daarginds volledig levenloos lag, waren de twee duistere mannenogen het eerste dat haar opviel en waar ze symmetrisch aan gepaard stond.

* ''Verdorie, kom op nu en heel snel! Ik hoef mijn vrouw niet te verliezen vanwege JOU stompzinnigheid!''
** ''Alsjeblieft''

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Machteloos keek hij toe hoe hij haar behandelde als grof vuil. Hij greep haar bij de enkel, schold haar uit in het Duits en tot slot joeg hij haar angst aan door zo hardhandig op te treden. Ansgar walgde ervan. Hij begreep waar zijn woede vandaan kwam, maar die furiositeit was geen reden om nota bene zijn eigen dochter zo te behandelen. Het was een eigenaardig tafereel. De jongedame scheen ouder te zijn dan twintig, maar ze werd onderhanden genomen alsof ze niets meer dan een last voor hen waren. Haar vader schaamde zich voor haar.
De angst die al haar andere emoties verslagen had, viel van veraf nog te bespeuren. Ze stond bovenaan de trap, haar bovenarm nog steeds krachtig vast gehouden door het losgebarsten zwijn, en zijn ogen troffen de hare. Enkele secondes hield hij zijn zicht vast, daarna bestudeerde hij haar van top tot teen. Ze zag er fysiek slecht uit. Blauwe plekken versierden haar magere armen en haar kleren waren vunzig. Hij had vaker mensen in een erbamelijke toestand gezien, maar het kwam weinig voor dat ze onder blauwig doorschemerende vegen zaten. Het raakte hem, gezien haar gesteldheid hem herinnerde aan die van zijn inmiddels overleden moeder.
Ansgar verviel tot afwezig stilzwijgen. Geheel onverwachts en uit een impuls haalde hij uit naar de man. Zijn vuist reikte volop zijn gezicht. Hij deinsde terug en kreunde. ‘’Get out,’’ beval hij hen. ‘’Get out, now!’’ De man en vrouw gunden hem een laatste blik waarin hij pure walging vertoonde en zij angst. Daarna verdwenen ze uit het zicht, de woonkamer in.
Hij schudde zijn hoofd. Hij kende een moment van zwakte, maar herpakte zich al gauw. Hij was gekomen voor de jongedame, niet om zijn nare herinneringen te herbeleven. Een zucht rolde over zijn lippen, haar wederom aangekeken. Hij had haar waarschijnlijk nog meer redenen tot angst gegeven, maar dat was niet zijn intentie. Om dat recht te zetten, borg hij het pistool op en verontschuldigde hij zich. ‘’I am not here to hurt you. Just do what I ask you to do. Understood?’’

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Haar ogen werden wel drie keer zo groot wanneer de man uithaalde naar haar vader. Ze schrok, net zoals de anderen deden. Schuldgevoelens kwamen in golven bij haar omhoog terwijl zij misschien wel de meest onschuldige was van hen allen. Waarom deed hij dat? is wat ze zich afvroeg. Maar al te graag wou ze op haar vader afstappen met de intentie of hij in orde was, maar de soldaat weerhield haar door haar pleegouders te 'verzoeken' om de ruimte te verlaten.
Rollend met haar ogen volgde ze de laatste bewegingen van ze, waarna haar ogen de zijne terug ontmoette. Een bevestigend knikje overhandigde ze hem. Ergens was het gedaante dat in haar blikveld stond een bedreiging. Het was natuurlijk een Duitse soldaat die hier voor haar kwam, dus elke beweging van haar zou als verdacht opgenomen kunnen worden.
Zijn lichaamshouding was dominant, en ongeveer de geschatte lengte van 1,85 hielp ook niet mee ten opzichte van haar 1,76. Wel een kop groter dan haar was hij, je kon zeggen dat ze ongeveer tot zijn donkere netgeschoren stoppeltjesbaard kwam. Voorzichtig bekeek ze hem, rollend met haar ogen vanaf z'n kruin tot zijn grote teen. Dat hij goed gespierd was was een ding dat haar al opviel. Slecht zag hij er zeker niet uit. Hij had een netjes verzorgd kapsel, ofschoon de eerste 2 knopen van zijn blouse nonchalant open waren. De zoete geur die ze van hem opnam was mannelijk. Aftershave, dacht ze, waardoor ze iets kalmeerde. Hij was niet gekleed als een doorsnee militair, geen hoofddeksel, enkel een camouflagebroek, een gadgesriem en een kogelvrij vest waaraan je hem herkennen kon.
Die uitstraling stelde haar meteen al meer gerust. Wanneer hij tot haar sprak knikte ze snel als antwoord op zijn vraag. ''Does it hurt?'' Is hetgeen wat ze met een wat wantrouwige stem aan hem vroeg, en haar ogen die natuurlijke onschuld uitstraalden. Daarbij wees ze naar zijn oor met haar vinger, zo dun als een lucifer.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Does it hurt?’’ Hij volgde haar vinger, die wees naar zijn bebloede oor. De jongedame liet hem verbaasd doen staan. Zich afvragen of hij pijn leed na een doorboring van een kogel in zijn oor, was onzinnig. Natuurlijk deed het pijn. Het deed altijd pijn als een lichaamsdeel in contact kwam met het onheil dat een kogel met zich meebracht. Hij negeerde echter zijn mening daarover en gaf antwoord op haar vraag. ‘’It does.’’ Meer had hij niet te zeggen.
Hij had geen zin om haar te vragen naar haar religie. In zijn optiek had ze vandaag al genoeg geleden, maar hij kon niet met lege handen terug komen naar zijn basis. Deed hij dat wel, dan zouden andere militairen terugkomen en die traden nog harder op dan hij. Ten opzichte van de rest stelde zijn houding maar weinig voor.
Hij deed zijn handen doen verdoezelen in zijn broekzakken en wierp een laatste blik op de spullen in de kelder. Er viel niet veel meer te bespeuren dan het standaard materiaal dat men meestal aantrof in de kelder. Niettemin stal een omgevallen lantaarnpaal de spotlights. Hij woog af of dat hetgene was dat eerder die middag voor het kabaal zorgde.
Ansgar deed het luik dicht, zich geen zorgen gemaakt voor een eventuele belaging. Hij verwachtte niet dat zij ook maar enig verzet toonde als het op zijn aanwezigheid aankwam. Daarvoor was ze te zwak. Ze was zo dun dat hij geen immens veel kracht op haar uit hoefde te oefenen of hij had al haar botten in het lijf gebroken.
‘’Can you bring me your passport?’’ vroeg hij aan haar, zijn nonchalante attitude weer terugkerend. Hij had haar ouders niet meer gezien in de corridor. Die waren waarschijnlijk te druk bezig met het verzorgen van zijn wonde. Eigen schuld.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Zonder enig verzet te tonen volgde haar ogen elke beweging die hij maakte. Ze bekeek hij hij de kelder bestudeerde, en het luik nonchalant omlaag haalde waarbij ze op dezelfde spot bleef staan. Het overlijden van haar broer drong nog niet tot haar door, ze was gefascineerd door de man die haar huis onderzocht. Alhoewel ze hem honderden vragen had willen stellen, kwam er geen enkel woord tussen haar lippen vandaan. Minder bedreigend stapten zijn laarzen over de houten vloer heen, totdat hij zich terug naar haar toe keerde. ''Can you bring me your passport?'' is wat haar gevraagd werd en ze zoals verwacht werd op reageerde.
''Yes, sir, ehm...'' Een klein moment van ongemakkelijkheid vormde zich, wanneer ze betwijfelde of ze zo in haar eentje kon gaan of dat hij mee wou. Hij moest haar immers in de gaten houden. Maar hij knikte geruststellend, dat het goed was.
Bedachtzaam liep Emanuella naar haar slaapkamer om haar ID op te duiken. Een witte, kleine nachtkastlade trok ze ingetogen open. Daaruit haalde ze een portomonee, gemaakt van zijde.
Op de terugweg met haar ID in haar hand schoot haar plots te binnen dat ze de soldaat nog van dienst kon zijn. Een soort bedankje, dat hij haar geen kwaad doet. Of dat hij niets met haar gaat doen. Al niet wetend op zijn reactie haalde ze een theedoek uit de servieskast.
Ze voegde klein flesje met een alcoholpercentage aan de doek toe, die ze vervolgens dubbelvouwde. Of hij haar überhaupt zo dicht bij zou laten komen om de wond op te schonen, had ze helemaal niet aan gedacht. Altijd bedoelde ze alles alleen maar goed, en helaas zochten veel mensen er meteen iets achter of sloegen haar hulpaanbod af. Nog met een verwarde gedachte maar meer geruststelling liep ze terug totdat ze weer bij de hal aankwam waar er iemand op haar wachtte.
Op dat moment schoten haar ogen pas naar de situatie die zich zo'n tien minuten geleden afspeelde: haar broer, aangetroffen op de grond onder een wit doek waarbij alleen zijn hazelbruine haren nog uitstaken. In plaats van terug te keren naar Ansgar rende ze op hem af.
''Caspar!'' klonk een droevige, hese en heldere stem. Een doffe dreun klonk toen ze op haar dunne - waar amper vet aan zat - knieën voor hem neerzakte. ''Caspar no...'' tranen vulden haar ogen, terwijl haar ID tussen haar wijsvingers doorglipte.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij wilde mee, maar vond dat het niet nodig was. Desalniettemin hield hij haar in de gaten toen ze de corridor uitliep en de trap beklom. Ansgar wilde niet dat ze haar ouders eventueel zou contacteren. Het duurde lang vooraleer ze zich wederom liet vertonen in zijn zicht. Een ogenblik lang betwijfelde hij of hij wel het juiste had gedaan. Om de jongedame in vertrouwen en te nemen en haar op vrije voeten te stellen, maar ze kwam terug. Ze zette zich wel degelijk voort naar zijn gedaante. Het dode lichaam hield haar er echter van weer meer meters te maken. Huilend viel ze neer op de vervallen houten planken onder haar. Iets in hem zei dat dit tafereel nog lang duren zou.
Hij vond mistroostig en hartverscheurend, maar er was geen tijd om zijn emoties boven water te halen en als Duitse soldaat was hij ook niet in staat om zwakte te tonen. Daarnaast was hij degene die haar broeder om het leven had gebracht. Wat moest hij tegen haar zeggen? Oh, my sincere apologies. Wasn’t planning on shooting him until he shot me first. Purely self-defense.
Hij klemde zijn kaken op elkaar, had zich erop geattendeerd niets te zeggen zolang haar aandacht gericht was op de dood van haar familielid. Aldus stilzwijgend liep hij enigszins bedaard naar haar toe. Zo te zien had ze haar paspoort meegenomen en materiaal dat omwikkeld was in een standaard theedoek. Had hij een stuk glas verdoezeld onder de onschuldigheid van een oude lap? Hij raapte het persoonsbewijs van de grond, dat nu deels rood zag van het bloed. Het doek wist ze al die tijd nog in haar handen te houden. Zijn welwillendheid verloor het echter van zijn overlevingsinstinct, waardoor ook dat al gauw in zijn handen terechtviel. Alcohol? Onthutst wierp hij haar een blik toe. Het kwam weinig voor dat, in dit geval slachtoffers, om het welzijn van een Duitse militair nadachten. Het kon hen niet schelen. Des te meer pijn ze leden, des te beter hun humeur werd. Zij dacht daar heel anders over. Ze wilde hem helpen, maar waarom? Hij schudde zijn hoofd en legde het alcoholflesje en de bijbehorende theedoek weg. Het leek hem ongepast om op dit ogenblik zijn wond te verzorgen. Vandaar dat hij zijn aandacht verstigde op haar paspoort, waar zijn belangstelling ook hoorde te liggen. Emanuella Koster, geboren in 1922, de J afwezig.

Zee
YouTube-ster

Zee schreef:
Volkomen gefocust op haar dode broer had ze geen besef van wat er gaande was om haar heen, of om weer te realiseren waar ze mee bezig was. ''Caspar...'' stamelde ze met een bleekte opkomend in haar gezicht. Bleker dan dat ze al van oorsprong was. Je kon zien dat de situatie die plaatsvond als bliksem bij haar insloeg. Haar hand tastte zijn lichte huid aan, en ze streek daarbij liefkozend over zijn wang. Hij voelde koud aan, en ijzig. Alhoewel haar Duitse broer een ellendig karakter had, net zoals haar vader, gaf ze toch veel om ze en zou ze er altijd zijn wanneer zij haar nodig hadden.
Een donkerrood bloedspoor trof ze al druipend aan op zijn gezicht, De kleine, rondvormige wond versierde zijn voorhoofd. Het leven was totaal uit hem gezogen. Hoewel haar broer haar doortrapte dingen aandeed en abrupt met haar omging bleef de zuster-broeder liefde toch vastgeketend in haar. Ze leek totaal niet op hem. Zowel kwa innerlijk als uiterlijk. Zij was lichtbruin van haarzelf, en had lichte ogen terwijl haar broer hazelachtig gekleurde haren had met blauwgrijze ogen. De typische omschrijving van een doorsnee Duitse jongeman zoals men hen kende. Ze bedekte zorgvuldig het witte gewaad over zijn gezicht, waarna ze hem achter haar liet.
''Gasp!'' In haar onvolledige impuls om zich om te draaien stond ze de Duitse soldaat meteen tegen het lijf. Een schokkende prikkel kronkelde door haar lichaam bij hun onverwachte ontmoeting. Pal recht stond hij achter haar. Een moment van stilte werd door hun beiden gepakt toen haar ogen de zijne opnieuw ontmoette. Veel informatie kon ze niet uit zijn blik opvangen: het waren twee lichte ogen die geen emoties bleken kennen. Alsof er een blokkade was, die ze tegenhield.
Haar lippen vielen even van elkaar af om iets uit te brengen, maar de woorden slikte ze in. Natuurlijk wou ze graag weten hoe, wie en wat maar de gedachten die ze had maakte het haar lastig. Hoe moest ze zich gedragen tegen iemand met een veel hogere rang dan jijzelf? Wat kon je laten en wat niet? Ze was half gevuld met angst, waarbij er moed tegenover stond. Het floepte eruit, een van haar honderden vragen die haar hoofd onder druk zette. ''What are you going to do with me?''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld