Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO || Fire burns brighter in the dark

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

The Hunger Games Orpg met
Dus niemand anders.

~~

Oliver James Clark
17 jaar
District 9

~~
Jij: meisje + begin

Phobias
Internationale ster

Phobias schreef:

Meri Coralia Odair
16 jaar
District 4
Mijn begin komt hieronder

Phobias
Internationale ster

Phobias schreef:
Even had Meri opgekeken naar haar mentor, die vlak voor haar neus stond en zijn handen op haar schouders had gelegd. Hij probeerde haar nog wat gerust te stellen in de laatste minuten voordat ze zich, samen met alle andere tributen, naar de arena zou begeven. Geruststellen was echter niet nodig volgens Meri, want ze wist goed genoeg dat ze erg hard had getraind. Eigenlijk was het illegaal en niet toegestaan om tributen op te leiden van kinds af aan maar toch gebeurde het elk jaar opnieuw. De jongedame behoorde dan ook tot de beroeps, tributen die ervoor kozen om vrijwillig naar de spelen te gaan en daarmee ook de jonge kinderen, die nog niet ervaren genoeg waren, te redden van hun ondergang. Het was akelig dat je getraind werd om anderen te vermoorden, maar langs de andere kant vond Meri het ook iets moois. Een district dat zo erg bezig was om hun jongeren te disciplineren, streng te zijn voor zichzelf én de ouderen konden de jongeren redden met vrijwillig te gaan. Het gebeurde jaarlijks dat er tributen werden gekozen die erg jong waren en waarvan je op voorhand al wist dat het fout zou aflopen. In de beroepsdistricten gebeurde dit nooit, omdat iedereen eigenlijk altijd vrijwillig ging. Glimlachend keek ze op naar haar mentor, als teken dat hij moest ophouden met haar gerust te stellen. ''Het is niet nodig, Marlin. Je weet dat ik rustig ben en me niet zo veel zorgen maak.'' De woorden verlieten haar mond op een zeer rustige manier, alsof ze niet elk moment kon sterven in het komende half uur, of zelfs de komende dagen. ''Wat ik wel wil weten is met wie ik een team vorm in deze Quarter Quell.'' Daar was ze wel benieuwd naar. Zou ze een team vormen met een medeberoeps? Dan zou ze vast het sterkste team in de arena vormen, al zou het vast ook wel raar zijn als je op het einde tegen een ander beroepsteam moest vechten. Dat zag ze niet heel erg zitten, maar dat waren zorgen voor later. Ze hoopte vooral dat ze aan iemand gekoppeld was die zich tenminste nuttig kon maken. Het vechten kon zij doen, dat maakte haar ook niets uit, zolang de ander ook iets deed en niet de hoop al had opgegeven om er levend uit te komen voor ze begonnen waren. ''Meri, ik weet niet of je zo blij gaat zijn met degene waar jij aan gekoppeld bent door de spelmakers.'' Meri trok een wenkbrauw op bij de woorden van Marlin, haar mentor. Zou het zo erg zijn? Erg voor haar of voor de sponsors? Misschien trok het haar imago naar beneden en kreeg ze door hem misschien minder sponsors als ze het moeilijk zouden hebben, omdat hij van een lager district zou komen als haar. Althans daar leek het op. Het kon ook zijn dat ze gewoonweg gekoppeld was aan iemand die erg jong was en geen schijn van kans maakte of een tribuut uit de beroeps die ze niet mocht, waaronder de jongeman uit District 2. Die was erg strijdlustig, maar dat waren de tributen van District 2 altijd. Ze wouden dat je bang van ze kreeg, maar als Meri mocht kiezen om één iemand het leven te ontnemen in de arena zou het de jongen van District 2 zijn. Zij was niet bang van de tributen van District 2, deels ook omdat ze wist dat die van District 2 haar niet als eerste zouden vermoorden. Ze zouden beginnen met het uitschakelen van de zwakke teams, de teams waarin geen enkele beroeps zat. Zo ging het altijd, dat zou de typische afloop van de spelen zijn. ''Je bent gekoppeld aan de jongen van district 9. Oliver heet hij.''

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Oliver stond met zijn ogen dicht tegenover zijn mentor in een klein en donker kamertje. Beelden van zijn district en zijn familie vlogen voor zijn ogen terwijl hij rustig in en uit probeerde te ademen. Oliver was erg zenuwachtig, wat niet heel moeilijk was om op te merken. Het kwam namelijk doordat hij compleet onvoorbereid de Spelen in ging en zijn kansen van overleven niet heel hoog had ingeschat. Hij kwam namelijk uit District 9, het district dat bekend staat om zijn weelderige granenvelden. Het Capitool, de hoofdstad van Panem die hij in de tijd dat hij er was zo verachtte, zag hen aan als arme stakkers. District 9 was echter een erg belangrijk district die verantwoordelijk was voor grotendeels van de graanproductie en de bijbehorende bewerking van graan. Leven in Distict 9 was verre van makkelijk, het was dagelijks hard werken op de graanvelden of in de graanfabrieken om net te kunnen overleven. Huiskwaliteit was slecht, er staan veel kleine huizen dicht op elkaar, maar over het algemeen wordt het beschouwd als net iets beter dan bijvoorbeeld District 12. Maar dat alles had Oliver nooit uitgemaakt; hij had een familie, bestaande uit hem en zijn twee zusjes en drie broertjes. Ouders had hij niet meer, zijn moeder was gestorven aan een onbekende ziekte en zijn vader was overleden door een explosie in een graanfabriek. Sinds hun dood was Oliver de verantwoordelijke over zijn familie, wat hem zwaar lag maar hij wist iedere dag genoeg geld te verdienen om iedereen naar school te laten gaan en te onderhouden. Maar nu hij de Spelen in moest viel dat hele plan in duigen, de familie had niemand meer om hen te onderhouden. Zijn broertje moest eigenlijk de Spelen in, maar het was zijn eerste jaar bij de boete. Oliver had het niet kunnen aanzien dat hij gestuurd werd, wat ervoor zorgde dat hij zich vrijwillig opgaf. Het had hem automatisch een streepje voor gegeven bij de Spelmakers en het Capitool. Maar het was alsnog niet fijn, de familie zou in duigen vallen zonder iemand die geld binnen zou halen. Daarom was het belangrijk dat Oliver uit de Spelen kwam als winnaar, maar tijdens het afscheid was het al duidelijk geworden dat niemand verwachtte dat hij terug zou komen. Het was pijnlijk om vaarwel te moeten zeggen, de volgende keer dat ze hem misschien zouden zien was in een lijkzak. Hij had nog geprobeerd zijn oudste zus moed in te praten en te vertellen hoe ze genoeg geld kon verdienen om iedereen te onderhouden, maar ze was te overstuur om goed op te letten. Maar voordat hij hen nog kon troosten werd hij bij zijn familie weggescheurd en op de trein gezet naar het Capitool. De training daar ging redelijk, hij had een trainingsscore van 9 wat nog best goed is voor een laag district. Dit was vooral gekomen door zijn affiniteit voor messen en zijn sterkte die hij had opgepikt door zijn werk in district 9. Toch was hij geïntimideerd door de Beroepstroep, die zich zoals elk jaar wisten uit te sloven tegenover de Spelmakers en ervoor zorgde dat iedereens moed de grond in werd getrapt. Hij had een hekel aan hen en snapte niet waarom iemand vrijwillig zou kiezen om 23 kinderen te vermoorden. Hij hoopte vooral dat hij door de complicatie van de Quartel Quell niet aan een Beroepstribuut zou worden gekoppeld. Het zou zijn kansen verhogen, maar Beroeps kennende zou hij al snel meegesleurd worden door de lust voor bloed van de desbetreffende tribuut. En dat wilde hij niet, hij wilde zo veel mogelijk afwachten en alleen iemand doden als het echt moest.
Handen op zijn schouders hadden ervoor gezorgd dat Oliver wakker schudde uit zijn warboel van gedachtes. Hij opende zijn ogen. Zijn donkerbruine paar ogen ontmoette gelijk de grijzige van zijn mentor, Aure. Het was een sterk meisje die een aantal jaar voor hem de Spelen had gewonnen door puur slim zijn. "Het is bijna tijd Oliver" had ze gezegd, zo kalm mogelijk in de hoop hem rustiger te maken, "Houd je rustig, wees slim en dood alleen als het nodig is oké?". Oliver had geknikt naar zijn mentor, een flits van hopeloosheid ging door zijn gezicht heen maar verdween ook weer snel. "De persoon waar je aan gekoppeld bent zal je overlevingskansen vergroten Oliver" had Aure gezegd. Oliver had zijn adem even ingehouden. "Het is het meisje uit District 4, Meri".

Phobias
Internationale ster

Phobias schreef:
Ze had geen duidelijke reactie of antwoord gegeven op de mededeling van haar mentor en na enkele seconden had hij dan ook door dat ze niet helemaal doorhad over wie het nu daadwerkelijk ging. Ze wist echt niet hoe elk tribuut van elk district heette, ze waren met zo veel dat het haast onmogelijk was. Zelf had ze alleen gezichten onthouden die voor haar het meest opvielen. De jongen uit District 2 bijvoorbeeld. Ook de jongen van District 1 viel op, hij was niet arrogant, maar had hele sterke trainingsscores en was haar altijd opgevallen tijdens de trainingen. Zeker iemand om voor uit te kijken in de Arena, als hij al niet direct vermoord zou worden in het bloedbad. ''Het is de rosse jongen.'' Voegde hij er nog vlug aan toe. Toen besefte Meri het. Het was een dunne jongen uit District 9 en als ze zich het goed herinnerde had hij een hoge trainingsscore gehad. Althans, relatief gezien hoog. Hij kon niet opboksen tegen de beroepstributen, maar voor een tribuut uit één van de lagere districten had hij het niet slecht gedaan. Ook was het positief dat hij uit District 9 kwam, zo kon hij nog iets nuttigs betekenen voor hun 2. Hij wist vast veel af van graan en misschien kende hij hierdoor zelfs eetbare planten. Dat zou van pas komen in de arena, waar ze zelf hun eten moesten vinden. Zij kon dan weer zorgen voor vis en ze kon de vis ook vangen, wat ervoor zou zorgen dat ze niet uitgehongerd zouden geraken want eten zouden ze niet krijgen. Tenminste, als er rivieren met vis waren. Niemand wist hoe de arena er zou uitzien en het was dan ook moeilijk om in te schatten hoe veel kans je had om daadwerkelijk te winnen. ''Volgens mij kunnen jij en Oliver nog best ver geraken samen, maak gebruik van jullie kennis, die waarschijnlijk groter is dan jullie wil om mensen te vermoorden. En maak geen ruzie met elkaar, probeer je imago wat hoog te houden zodat je veel sponsors krijgt.'' Langzaamaan begon de spanning wel op te lopen en de woorden die haar mentor sprak drongen ook niet meer tot haar door. In haar hoofd kon ze enkel de seconden aftellen. Ja, net waren het nog minuten. Intussen waren het al seconden geworden en het gaf haar een benauwd gevoel. Ze had hier uiteraard jaren voor getraind, ze was sterk en had veel kennis. Uiteindelijk was ze ook vrijwillig gegaan, maar het aftellen bezorgde haar wel stress. In het kleine kamertje galmde een onbekende stem, waarschijnlijk van het Capitool, die zei dat ze zich moesten klaarmaken om de arena te betreden. Meri wierp een blik over haar schouder, naar de glazen koker die achter haar stond. Daarmee zou ze naar de arena gebracht worden over een klein minuutje. Ze ritste haar legergroen vestje toe en ging op het ronde platform staan. De glazen panelen zouden pas dichtgaan wanneer de lichtgevende nummers op de muur op 0 zouden staan, wat nog wel een 30-tal seconden was. Eigenlijk was het helemaal niets meer en zou de tijd zo voorbij zijn. Opnieuw werd ze aangeraakt op haar schouders. ''Meri, doe niets wat ik ook niet zou doen.'' Zei haar mentor nog wat lachend, al was zij totaal niet in de stemming om te lachen. Oliver en zij hadden niet eens een tactiek kunnen bepalen en als hij naar het bloedbad zou rennen dan zouden ze er allebei direct aan zijn. Hopelijk was hij niet zo dom om dat te doen, want dan zou hij zichzelf en haar van het leven beroven. Meri zou dan ook niet naar het bloedbad lopen, om zichzelf en Oliver te beschermen. Misschien kon ze nog wel een rugzak meepikken, maar het zou er maar juist aan liggen wat de mogelijkheden zouden zijn zo dadelijk. Het liefst van al wou ze eigenlijk gewoon Oliver zoeken en de hele tijd samen blijven, want als je dit alleen deed en je teamgenoot werd vermoord zonder dat je het wist, dan werd jij ook meteen, onverwachts, vermoord.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Een geschrokken uitdrukking had Oliver's gezicht gevormd toen hij hoorde wie zijn maatje zou zijn. Hij was gekoppeld aan een beroepstribuut genaamd Meri. Eerst wist hij even niet wie het meisje precies had, hij had weinig gezichten onthouden, maar al snel realiseerde hij zich wie het was. Het meisje met de bruine haren en het opvallende uiterlijk. Ze had indruk op hem gemaakt tijdens de training, als elke tribuut de Beroepstroep in de gaten houd, en Oliver was even bang dat het meisje bloedlust zou hebben en gelijk de Hoorn des Overvloeds in zou rennen. Hij had haar alleen maar zien oefenen met wapens en geen enkele keer had hij haar gezien bij overlevingsonderdelen zoals vallen maken en jagen. Toch was het meisje toch de minst intimiderend van alle Beroepstributen omdat ze uit District 4 kwam, een district dat iets minder serieus was in het opleiden van moordenaars als District 1 en 2 waren. Misschien had ze wel enige kennis over dingen als vissen aangezien haar district daar in het teken van stond, iets wat hen goed te pas kon komen in de Arena. Hij zelf had in ieder geval kennis over eetbare planten en graansoorten, een voordeel van een inwoner van District 9 zijn. Samen zouden ze een goed team kunnen vormen... Als het meisje niet achter andere tributen aan wilde gaan. Aure's stem liet hem weer opkijken, "Wees niet geschokt over dit nieuws". Gelijk had hij de geschokte blik die hij voor de laatste paar seconden op zijn gezicht had gestaan weggehaald terwijl Aure verder ging, "Je hebt je kansen op overleven kunnen verhogen door gekoppeld te worden aan een Beroeps. Het Capitool houd van ze, je hebt automatisch al een aantal sponsors binnen als je het goed speelt". Oliver had afwezig geknikt, zijn aandacht gelegd op de glazen buis die in de hoek van de kamer stond. Het zou hem naar de arena brengen, en aan de timer te zien had hij nog maar een paar minuten. De zenuwen begonnen nu wel echt te komen. "Wordt vrienden met Meri. Probeer jullie kennis te combineren en doe geen domme dingen" had Aure gezegd, "Ga niet naar de Hoorn toe. Dat is de belangrijkste tip. De helft van de tributen gaat dood op de eerste dag omdat ze naar de Hoorn gaan. Zoek Meri op, kijk of je een tas kan pakken en ren gelijk met haar weg". Oliver zuchtte even en keek Aure in de ogen. "Samen kunnen jullie nog best ver komen. Houd jullie imago goed en zoek de confrontatie met anderen niet op". Oliver schrok op van een automatisch gegenereerde stem van het Capitool. Hij had nog een minuut voordat hij het platform op moest om de Spelen in te gaan. "Oliver, je gaat het goed doen. Je kansen zijn groot" had Aure gezegd toen ze de nerveuze blik in Oliver's ogen had opgemerkt. Ze gaf hem een knuffel en liet snel weer los. "We ontmoeten elkaar weer. Ik weet zeker dat ik jou als winnaar zal zien Oliver" had ze gezegd, hem een laatste glimlach gegund voordat ze een stap van hem vandaan zette, "Je familie denkt aan je. Je gaat het redden. We spreken elkaar wel weer via briefjes als je sponsors binnen krijgt". Oliver had geknikt, haar bedankt voor de hulp in de voorbereidende week en deed wankelend een stap in de richting van het platform. Het liefst had hij weggerend en niet gestopt met rennen tot hij weer in District 9 zou zijn. Hij had even gezucht en zijn donkergroene jasje omhoog geritst. Het koste hem al zijn moed om het platform op te stappen. Even had hij naar boven gekeken toen de stem aangaf dat hij nog tien seconden had. Snel had hij gecheckt of hij alles had waarna hij Aure weer in de ogen had gekeken. "Ik zie je weer over een paar weken" had hij lachend gezegd terwijl het glas van de buis hem omhulde.

Phobias
Internationale ster

Phobias schreef:
Nadat ze had plaatsgenomen in de glazen koker, had ze zich terug omgedraaid zodat haar gezicht naar het gezicht van Marlin was gericht. De laatste seconden, of misschien zelfs de laatste keer ooit dat zij hem zou zien. Het was een raar idee, dat je bijna zeker wist dat je je familie en vrienden niet meer zou terugzien. Veel vrienden had Meri echter niet. Ze had veel kennissen en was vrij bekend in het dorp. Dat had ze deels te danken aan haar vader, die zorgde voor een groot deel van de vishandel binnen het dorpje en zij, zij was ''de dochter van''. Mensen kenden haar dan ook niet echt bij haar naam, al zouden de Spelen daar verandering in brengen. Misschien werd er over haar gesproken wanneer ze stierf en zouden mensen haar dan eindelijk bij haar naam noemen. Meri, het meisje dat vrijwillig deelnam aan de de Spelen tijdens de Quarter Quell. Het klonk alvast goed in haar oren. Hopelijk konden de mensen er dan ook nog aan toevoegen dat ze het overleefd had. Dat was haar droom, vrijwillig gaan en dan winnen. Niet omdat ze mensen wou vermoorden, wel omdat ze levend wou terugkeren.
''Meri, je kan dit. Zoek Oliver zo snel mogelijk op en blijf samen. Ik weet dat je hem misschien niet zal mogen, maar jullie vormen een team. Jouw leven hangt af van het zijne en omgekeerd. Daarbij hebben jullie allebei genoeg kennis en zullen jullie alvast niet sterven omdat jullie iets giftig hebben gegeten. Verpest je reputatie ook niet, dan zal je geen gunsten krijgen van eventuele sponsors wanneer één van jullie twee misschien gewond geraakt.'' Het was een geruststelling dat zowel zij en Oliver gebruik konden maken van hun kennis en hun kracht, maar tegelijkertijd waren ze niet de slimsten of de sterksten. Ze vielen in de middenmoot. Ondanks dat ze zelf voor deze situatie had gekozen, werd het toch een beetje beangstigend, zeker nu ze in de glazen koker stond. Het was een kleine oppervlakte, net groot genoeg voor haar twee voeten om op te staan. Ze hoorde een voorgeprogrammeerde stem van het Capitool de 10 allerlaatste seconden aftellen en voordat ze het wist begonnen de glazen panelen langzaam te sluiten. Even sloot ze haar ogen en telde ze in haar hoofd mee met de seconden. Het bracht haar tot rust, het zorgde voor een soort kalmte in haar hoofd omdat ze zich focuste op het tellen en niet meer op de Spelen. Het was een soort spelletje in haar hoofd, wat haar tot rust kon brengen. Toch schrok ze uit haar gedachten wakker toen de de stem het cijfer nul uitsprak. Het bracht een lichte paniek teweeg. De deuren van de koker waren intussen al gesloten en ze voelde ook hoe het platform langzaamaan omhoog ging. De verlichte kamer verdween in een zwarte vlek. Ze kon niets meer zien, het was donker en het enige wat ze kon voelen was de buis rondom haar. Het besef drong langzaamaan dieper en dieper tot haar door. Zij was onderdeel van dé Spelen, die over heel Panem uitgezonden zouden worden. Iedereen zou ernaar kijken en ik verafschuwde het. De inwoners moesten gewoon stoppen met het te kijken, dan zouden de Spelen ook automatisch ophouden want de Spelmakers hadden geen plezier wanneer niemand naar hun befaamde show keek. Het was een vreselijk idee dat er elk jaar slachtoffers vielen, kinderen, jongeren en iedereen het erg vond, maar het tegelijkertijd wel keek op grote schermen. Niet dat er veel andere keuze was, je werd haast gedwongen om het te kijken, om het te zien en om het te volgen. Wanneer je dit niet deed was je een schande voor de bevolking. Het was gewoonweg geen optie om niet te kijken.

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
De deuren van de glazen koken waar Oliver op stond waren langzaam en hermetisch gesloten. Hij zat nu als een rat in de val, dat was het eerste wat in hem was opgekomen. Het greintje moed die hij nog had toen hij net de buis in was gestapt was inmiddels al weer verdwenen. Het had plaats moeten maken voor zenuwen. Het kwam vooral doordat hij zich onvoorbereid voelde, hij wist niet wat er zou komen en als hij een fout zou maken dat zou hij geweest zijn. Tributen uit District 9 werden nooit als een gevaar gezien, alleen maar als een obstakel die zich voor de winst had gepositioneerd. Nutteloos en zwak. Ze hadden ook nooit een echte kans, als ze het pad van een Beroeps kruisten dan waren ze gedoemd. Het was ook niet dat er iets was dat ze konden doen om hun kansen te vergroten, de mensen in Oliver's district werkten naast de normale lessen op school of een extra baantje ook lang op de graanvelden. Tijd voor trainen of zelfs nadenken over de Spelen was er niet, vrije tijd werd besteed aan extra geld verdienen of het gezin verzorgen en niemand wilde daarnaast meedoen: op vrije wil mensen doden was barbarisch en veel gezinnen konden hun kinderen niet missen in verband met het geld dat zij konden verdienen. Oliver vond het zelf ook verschrikkelijk dat zijn hele district geforceerd werd om de Spelen te kijken. Keus hadden ze niet, ze moesten er zijn. Zien hoe de gevechten uitbraken, hoe districtgenoten elkaar vermoordden en de kanonschoten die door de lucht klonken. En dan nog het zien van de dood van iemand uit eigen district...Oliver hoopte dat hij deze Spelen kon bewijzen dat tributen van District 9 niet onderschat mogen worden. Zijn doel was om thuis te komen, zich weer bij zijn broertjes en zusjes voegen. Bij de wist zouden ze geld krijgen en verhuizen naar de Winnaarswijk, waar op het moment maar een aantal mensen wonen. Iedereen zou naar school kunnen en stoppen met hun extra baantjes.. Het was bijna te mooi om waar te zijn, de prijs was overigens ook hoog: zich de rest van zijn leven als een moordenaar voelen. Zou hij dat aankunnen? Oliver slikte en hij verplaatste zijn blik verplaatst naar boven terwijl hij de nare gedachte van net onderdrukte. Nu zag hij alleen nog maar zwart maar binnen de kortste keren zou hij licht zien. Hij zou de Arena zien. Wat zouden de spelmakers dit jaar bedacht hebben? Een grote grasvlakte? Een bos? Een woestijn? Zou er water zijn? Of eten? Elk jaar was de Arena een grote verassing, dus Oliver durfde het niet te gokken. Dit jaar was het een Quarter Quell, dus zou het hem niks verbazen als ze een nieuwe, betere en spannendere Arena voor hen klaar zouden hebben. Oliver schrok even toen het platform omhoog begon te bewegen. Zijn handen had hij tegen het koude glas gezet, zijn blik gefocust op Aure om rustig te blijven. Aure had naar hem gezwaaid, een glimlach op haar gezicht. Echter zag hij in haar ogen een glimp van verdriet, hartverscheurend verdriet. Het was ook verschrikkelijk, elk jaar mee moeten gaan en tributen klaarmaken en uitzwaaien om ze naar hun dood toe te sturen. Oliver kon zich niet bedenken hoe dat zou moeten voelen. De blikken van de jongeman en de jongevrouw hadden gekruist gebleven tot ze elkaar niet meer konden zien en Oliver omringd werd door duisternis. De seconden gingen traagzaam voorbij, en naar zijn gevoel zat hij een eeuwigheid vast in de buis. Zijn gedachten raasden alle kanten op. Hij hoopte dat hij Meri kon vinden en dat ze geen lust voor bloed zou hebben. Hij wilde het afwachtend spelen, zich richten op het overleven en niet op het doden. Dat wilde hij alleen doen als zijn leven direct bedreigd werd. Het liefst deed hij het helemaal niet, maar hij wist dat hij die luxe niet zou hebben. Oliver keek naar zijn handen. Ze trilden een beetje van de zenuwen. Zouden deze handen in de loop van de komende weken de handen van een moordenaar worden? Of zou hij sterven voordat hij de kans had om te vechten?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld