O // He is my white knight - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O // He is my white knight

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:

ORPG met @SeriouslyLisa

--

Gelieve niet te reageren (:

--

Mary Stuart ~ 20

--
jij: jongen + begin

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Misha Gabriël Evergreen ~ 19 ~ prins van Asgard

Het was een vroege ochtend in eind december toen Misha zijn weg maakte over het bos pad. Hij was vroeg weg geglipt voor zijn ouders hem konden stoppen. Zij waren het er nooit mee eens als hij zo vroeg weg ging van huis. Ze vonden het ook nooit leuk als hij ik het bos rond zwierf. Echter was dit een van Misha zijn favoriete bezigheden. In het paleis was er weinig voor hem om te doen, en het bos was zo groot dat er altijd nog wel een deel was voor hem om nieuw te ontdekken.
Misha had er altijd van gedroomd om samen met de jagers de bossen door te gaan, hij was ook een uitstekende boog schutter. Maar hij had het simpel weg gewoon niet in zich om dieren pijn te doen. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij een dier zou neer schieten, of steken.
Op zijn gemakje maakte Misha zijn weg door het bos. De sneeuw viel als kleine kristallen uit de compleet witte hemel. Het was echt een prachtig zicht vond Misha. De winter was zijn favoriete seizoen. Hij hield van de kou, het ijs en de sneeuw. Hij kon ook altijd beter slapen als het koud was. Zijn moeder vond dit raar van hem maar was gewend er niks tegen te zeggen, ze wist inmiddels al wel dat haar zoon anders was dan de meeste mensen.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Mary werd wakker en was ook meteen klaarwakker vanwege de kou. Ze hadden niet veel thuis, haar moeder was vaak al wakker en bezig met de schapen en ander vee. Snel kleedde Mary zich wat warmer aan en ging op zoek naar haar moeder. 'Ah, Mary. Goed dat je al wakker bent, het is heel koud. Ik moet vandaag nog veel doen om geld bij elkaar te sparen. Kun jij nu op zoek gaan naar goed hout? Dan kunnen wij straks even vuur maken in de kachel, anders sterft oma van de kou.' Braaf ging Mary dus ook op zoek naar hout. Zij woonde samen met haar broertje, moeder en oma. Haar vader heeft ze nooit gekend, toch vroeg zij zich af wat voor man dat zou zijn. Samen met een mandje en de hond liep zij het bos in. Mary moest snel zoeken, anders zou zij sterven van de kou. Mary hield van de natuur, vooral in de winter. Het bos zag er dan zo mooi uit, kon ze wel uren naar kijken. Gelukkig grensde het huis aan het bos en kon zij via haar raam naar buiten kijken. Dit deed zij dan ook iedere avond voordat zij ging slapen. Mary was zo druk met kijken naar alle bomen en bladeren, dat zij niet doorhad, dat er een tak boven het sneeuw lag. De tak verdween onder het sneeuw en Mary struikelde. Ze kwam verkeerd terecht op haar voeten en handen, dat zij niet meer op kon staan. Ze schreeuwde het uit van de pijn en de tranen stonden haar in de ogen. Na een paar minuten verdween de pijn in haar polsen en kon zij zich weer omhoog duwen. Alleen haar voet kon ze nog steeds niet gebruiken. Haar hond, Cody, kon zij ook nergens meer vinden. 'Oh, nee nee nee. Cody?!?!' Ze hinkelde een meter vooruit, maar verloor haar balans. Ze kwam terecht op haar pijnlijke voet en viel weer om. 'Cody? Waar ben je?' Ze bleef even in de sneeuw liggen, maar het bos was niet veilig. Ze moest hier weg, alleen zou het haar niet lukken. Ze kroop tegen een boom aan, wachtend tot iemand haar zou helpen.

@SeriouslyLisa

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha liep op zijn gemakje verder door het bos toen hij een wat vogels zag weg vliegen. Veel vogels zag je niet rond deze tijd, wat Misha wel erg jammer vond. Maar ergens ook weer niet omdat dit betekende dat de vogels veilig in het warme zuiden waren. Een zwakke glimlach speelde op de jongen zijn lippen en hij liep rustig verder het bos door.
Plots kwam er een hond in zijn richting rennen. Hij stopte bij Misha en Misha aaide hem natuurlijk. De hond leek erg slank, alles behalve gezond. Hij had echter wel een halsbandje om. Misha was hier best verrast over omdat het betekende dat hij wel een familie had, maar hij werd niet zo goed verzorgd. Natuurlijk kon het ook dat de familie van deze hond gewoon krap bij kas zat. Dat kon hij ook nog wel begrijpen.
Kort aaide Misha de hond tot deze weer terug liep. Elke paar meter keek hij echter achterom naar Misha, bijna alsof hij wilde dat Misha hem volgde, wat hij toen ook maar deed.
De hond begon te rennen dus Misha volgde hem maar snel. Een paar tientallen meters verder hoorde hij plots een stem. Een vrouw leek naar een of andere Cody te roepen. Misha keek even naar de hond, hij leek op het geluid af te rennen. Misha begon wat sneller te rennen. Hij had zo een beetje het gevoel dat er iets mis was.
Zijn gevoel kopte uiteindelijk ook. Er lag een meisje in de sneeuw. Meteen rende Misha op het meisje af en hij knielde bij haar neer. Gelijk pakte hij haar pols, zonder er bij na te denken dat dit misschien raar kon over komen als ze nog wakker zou zijn. Hij voelde haar hartslag, die er tot zijn opluchting nog wel was. Gelijk deed hij zijn jas uit en legde hij deze over het meisje heen. Nu pas zag hij dat ze eigenlijk nog wakker was. "Hey, het is oké, waar heb je pijn?" Vroeg hij, er van uitgaande dat ze pijn heeft.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Mary had nog niks door tot zij een jas over haar heen voelde, eindelijk kreeg ze warmte binnen. Mary haar kleding was niet bestand voor de koude winter. 'Uh, ik viel.. een tak..' Mary voelde zich steeds lichter worden in haar hoofd, haar lichaam stopte inmiddels met rillen en begon gewoon heel hard te shaken. Het was zeker, Mary moest hier nu weg. 'De kou.. ik, ik trek het niet meer..' Soms had Mary geen moeite met de kou, maar vandaag was het extreem. Ze trok het niet meer en dat kwam ook deels door de zwakheid van haar lichaam. Ze had geen energie meer over om te vechten en om wakker te blijven. 'Help me, ik voel me heel slecht.' Nadat Mary dat had gezegd, voelde ze zich helemaal wegvagen. Zwarte vlakken voor haar ogen, pijnsteken en de kou die zij niet meer trok. 'H-Help....' Kon ze nog net uitbrengen voordat ze wegviel, weg van de jongen en van de kou.

@SeriouslyLisa sorry voor de kortheid tho

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha luisterde naar haar worden en probeerde haar intussen van de grond op te tillen. Dit meisje zou sterven als hij niks deed. Na even kreeg hij haar goed beet en tilde hij haar op. Zijn jas hield hij nog goed om haar heen om de warmte goed bij haar te houden. Meteen begon hij terug naar het paleis te lopen, het was gelukkig best dicht bij. Een andere plek wist Misha ook niet om heen te gaan. En als hij het goed had waren zijn ouders momenteel ook niet thuis. Ze zouden vroeg vertrekken naar een ander koninkrijk voor een staats bezoek. Ze vertrokken volgens hem net nadat Misha het bos in gegaan zou zijn.
Misha versnelde zijn stap en kwam al snel bij het paleis aan. Hij ging meteen naar binnen en plaatste het lichaam van het meisje op de bank in de woonkamer. Meteen checkte hij haar pols weer of ze nog leefde. Ook hield hij zijn oor kort bij haar mond, om te luisteren of ze nog ademde. Gelukkig deed ze dit alles nog. Hij zette de open haard aan en keerde zich op het meisje. Hij probeerde alles om haar warm te maken en wakker te krijgen.

Ja same haha sorry

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
oh my god, ik zie dit nu pas sorry!!! wil je nog verder gaan met de orpg of niet meer?

en leuke look btw

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Niet erg joh! En ja hoor, als jij het nog wilt haha

Thanks

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:

HarryStyles schreef:
Niet erg joh! En ja hoor, als jij het nog wilt haha
@Wildroses

Thanks

yess dan ga ik even een look afmaken en doorlezen (:

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Op een gegeven moment werd Mary wakker, zij kon zich alleen nog een zwarte schim herinneren. Een man, dacht zij. Zij wurmde zich meer in de deken, tot zij een klein coconnetje was. Alleen dat klopte niet, die zwarte schim zag zij in het bos! Meteen zat Mary overeind, waar was zij? Kamer was groot, vol met gouden spullen. De openhaard was aan, maar dat kon Mary niet schelen. Zij moest weten waar zij was. Snel liep zij nog met de deken over haar heen, bibberend de kamer door, op zoek naar de oplossing. De oplossing van waar zij zich bevond en hoe zij zich weer naar huis kon wanen. Haar moeder zou wel ongerust zijn. Snel liep zij door de grote kamer, recht op de deur af. Tot zij een schilderij in haar ooghoek zag hangen. Zij herkende die mensen, Mary liep naar het schilderij toe en bekeek het van dichtbij. 'Oh nee, oh nee, oh nee.' Was dit serieus? Het paleis van de koning en koningin? Het schilderij was groot, de hele koningsfamilie stond geschilderd. Was die zwarte schim dan toevallig de koning geweest? Heeft hij mijn leven gered? Mary wilde de kamer uit lopen, alleen er stonden bewakers voor de deur. Snel gooide zij de deur weer dicht. was ze een gevangene? Hoelang was zij hier al? Zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Mary ging tegen het bed aan zitten, recht voor het vuur. Wachtend tot iemand haar kwam halen om haar naar huis te brengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld