Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG » No Good

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft. the cool

{mobster scene + heavy topics}
{no comments please}

Characters:

Ruby Nicolai Molotova - 21

Meet me when the sun goes down
Ring ring once you get downtown
In so deep, baby can't fix this
Like a user, baby I'm addicted to it
You get in my backseat
See you gettin naked in the rearview
Oh, I'm up here trippin' off you
Glance at the thought I want you
Blood is on my hands, but that never stopped me before, baby
Yeah, you know it's alright with me

Ivan Leonidovich Gorbachyov - 22

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Metaal sneed in zijn polsen, markeringen door het metaal achtergelaten in zijn huid die wit oogde in het schemerachtige licht, dat de maan voorzag door enkele stralen via de stoffige ruit de kamer binnen te laten dringen. Vormen waren vaag van elkaar te onderscheiden. Het meubilair was krakkemikkig, simpel en doch zo buiten zijn uitzicht gevallen dat het zich in het donkerte verschuilde en zodanig door de schaduwen verhuld werd dat hij er weinig meer van waarnemen kon. Het was er muf, een geur van sigaretten en drank rondgehangen zoals hij deze kende. De sfeer kwam overeen met die van het pand waar hij leefde. Het was voor hem vertrouwd, bekend, en desalniettemin was het vijandigheid dat door zijn aderen stroomde. Hij was achtergelaten op een verwaarloosde, oude matras. Zijn lichaam leunde lusteloos tegen de stenen wand, zijn rug tegen het harde oppervlak gegrensd indien de kou van het gesteente door hem op werd genomen. Een straaltje bloed sijpelde langs zijn neus naar beneden. IJzig liet hij de vloeistof lopen, zich doodstil en zwijgend gehouden in de ruimte waar hij als eenzaam man was weggestopt. Wat men met hem moest was een raadsel geweest. Wellicht was het een kwestie van wraak dat de Cosa Nostra hem in handen wilde hebben, de oorlog voortzettend die ze tientallen jaren geleden met elkaar aan waren gegaan. Mogelijk stond er zelfs een prijs op zijn hoofd, wetende dat hij behoorde tot de Solntsevskaya Bratva, waardoor ze besloten hem genadeloos te verdoven en hem te ontvoeren, enkel zodat ze hem gegijzeld konden houden. Desalniettemin was het tafereel meer dan onlogisch. Zij die werkelijk op geld of wraak uit waren geweest, waren immers beter af geweest met een van zijn broers.
De adrenaline overstemde zijn vermogen normaal na te denken. Zijn hartslag was geheel omhoog gegaan tot een razend tempo, kloppend in zijn keel. Zijn energie sprak echter datgeen wat zich in hem afspeelde tegen. De drug had hem zozeer verdoofd dat hij zich amper bewegen kon, zijn blikveld enigszins wazig bleef en zijn duizeligheid het onmogelijk maakte alles te bevatten wat zich de afgelopen uren af had gespeeld.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Het kostte ze, de onbekende geesteszieken, niet lang om een naald in Ruby’s lichaam te prikken. Het duurde een vijftal seconden tot haar verdedigende lichaam het opgaf. Het borstelige touw dat stevig rond haar polsen en enkels gewikkeld was, veroorzaakte brandwonden in haar huid. Haar lichaam zakte in elkaar, en het beeld voor haar ogen werd wazig. Ruby’s oogleden hield ze moeizaam open, ademen ex aequo. Twee stevige armen namen haar vast, waarbij haar hoofd gelijk naar achteren viel. Het kon kneuzingen in de nek aanrichten, maar dat hield de obscure maniakken niet tegen. Des te meer pijn ze leed, des te beter.
Hij nam, volgens Ruby, reusachtige stappen. Even strompelig ook. Het leek alsof ze vastgebonden in een auto zat met 2 platte banden. En de auto had geen benzine meer. Het voelde als een eeuwigheid voor ze haar loslieten. De koude, betonnen ondergrond ving haar lichaam op, al brak het de val niet. Ruby knelde haar kaken op elkaar, en kermde lichtjes van de pijn. De doffe stof die in de ruimte hing, liet haar hoesten. Voor het eerst in die lange periode opende ze haar ogen. Veel kracht had ze niet in haar lijf; in haar hoofd leek het net een karkas. Vaag zag ze de sombere lichtinval, gepaard met enkele weerspiegelingen komende van een stel metalen voorwerpen. Ze strekte haar benen, het sleurende gevoel nam een gewicht aan van een aantal ton, en kreunde daarbij nog eens. Na enkele keren knipperen, werd haar zicht scherper. Een nieuw silhouet werd gedetecteerd in de radar van Ruby’s ogen, ook wel het gezichtsveld genoemd. Ruby slikte het aanvullende speeksel in haar mond, en haalde daarbij diep adem. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar besloot om zich stil te houden. Die optie was veiliger. Ze had geen idee waar ze was, en wat haar ook maar zou kunnen overkomen. Ze drukte haar lichaam tegen de muur en liet haar hoofd achter zich steunen. De homeostase in haar lichaam was door de drug zo naar de vaantjes gebracht, dat ze het ijzige gevoel van de stenen muur amper voelde. Op de grond lagen er verscheidende soorten onbruikbare kogels, en de muren waren omhuld door gaten. Hier en daar waren lege flessen wodka te vinden, onderling geaccompagneerd door een veelvoud van sigarettenpeuken. “Дай ей наручники, когда она станет беспокойной сумасшедшей сукой,” hoorde ze in de lugubere hal naast deze non geïsoleerde bunker. Opnieuw drukte ze haar kaken op elkaar. Ze was stomverbaasd dat ze zo durfden te praten over haar. Dé Ruby Molotova. Sommigen zouden het narcisme noemen, anderen egocentrisch. Molotova noemde het zelfkennis. Haar zakmes danste in de speling van haar lederen enkellaarzen.
“Я убью тебя по одному,” begon ze. “If that’s the last thing I’ll do” murmelde ze er brommend achter.

Give her handcuffs if she goes nuts, the crazy bitch.
I'll kill every fucking one of you

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De snijdende klap waarmee het hout van de deur in aanraking kwam met de zijmuren, was een kabaal dat zijn bewustzijn nergens bereiken kon. Het gestommel van twee gedaantes wist hij amper nog waar te nemen. De voetstappen hadden zijn gehoor nergens betreden, het stemgeluid was nergens weerkaatst in zijn hoofd en het viel in zijn wazige blikveld niet door te dringen. Hij zag slechts schimmen door de scherpte van zijn ogen. Zijn uitzicht was verdeeld in vage plekken, hoeken waaruit hij weinig tot niets opmaken kon en vormen die hij wel zien kon, maar nergens tot een betekenis kon linken. Het was alsof de wereld wel door hem opgemerkt kon worden maar hem nergens bekend voorkwam. Doende dat hij staarde naar een schouwspel dat zijn focus amper behalen kon; hij zag, echter ook weer niet.
Moeizaam hief hij zijn hoofd op. Hij was zoekende geweest naar het nieuwe gestalte in de ruimte, de nieuwe menselijke vorm waartegen hij dacht aangekeken te hebben bij binnenkomst. Het uiterlijk van de desbetreffende persoon was een van de onduidelijkheden die het tot een strijd maakten. Wel degelijk wist hij dat iemand dezelfde kamer betreden had als waarin hij was vastgezet, desondanks ontbraken de details en verdere informatie. Hij had geen idee naar welk uiterlijk hij zoeken moest, waar hij of zij zich bevond en mocht dit wel zo zijn geweest, dan nog betwijfelde hij of hij zijn gelaat volledig naar diegene draaien kon. Kracht had zijn lijf verlaten, hem verdoofd achtergelaten met geen energie om te verbranden tijdens zijn bewegingen. Dat hij zich zo wenden kon dat zijn ooghoeken ietwat uitkeken op het donkere schaduwbeeld aan zijn linkerzijde, was alles waar hij op hopen kon, en zelfs dat kon nog positief ingeschat worden gezien zijn toestand. Van de andere stem kon hij enkel fragmenten waarnemen, zowel in woorden als geluid.
"негодяи." Zacht maar grimmig wist het gevloek over zijn lippen te rollen, indien hij dacht de deur dicht te zien vallen. "Better start diggin' your graves."

motherfuckers

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
> ts volgende morgen

Ruby droomde eigenaardig. Haar onderbewuste zette haar in een iglo, in the middle of nowhere van Antarctica. Haar geweren hadden geen ammunitie meer, en ze was quasi vastgevroren aan de grond.
Ruby ontwaakte en opende haar ogen, direct happend naar adem. Haar droom werd werkelijkheid, ongeveer dan toch. Ze knelde haar kaken op elkaar om het bibberen van haar semi-onderkoelde lichaam tegen te gaan, en griste naar een verloren kogel. Haar zicht was nog wazig, maar dat beterde met de minuut. Het kostte niet veel tijd of ze had het onbekende silhouet al een menselijk lichaam gegeven. Een zwaar toegeslagen jongeman lag ineengedoken over haar. De ruimte gunde hen een vijftal meter afstand, maar toch voelde Ruby zich te dicht bij hem dan zou moeten. De 71 mm lange kogel in haar hand voelde koel aan, al was het wel een tweede natuur voor Ruby. Van kleins af aan heeft ze al kogels in haar vingertoppen gehad. Vele soorten heeft ze tot in het kleinste detail bestudeerd en ontleed. Zo iets minuscuul, maar een aantal seconden in de lucht, op de juiste snelheid en boom. Dood. Ruby’s pupillen scanden het verzwakte lichaam van de jongen. De glimmende schijn dat haar ogen liet pieren, kwam van de ijzeren handboeien die rond zijn polsen waren gewikkeld. Op handen en knieën kruipt, sluipt, ze naar hem toe. Zijn nek was bloot, zijn aders zichtbaar. Het leek alsof de .308 Winchester smachtte om zijn hals te doorboren tot hij doodgebloed was. Ruby analyseerde zijn gezicht voor de zoveelste keer. Hij kwam haar bekend voor, alsof ze elkaar jaren hebben gekend. De afbakening van zijn wenkbrauwen tot aan zijn stevige kin. Ze kende hem, dat dacht ze toch. Een melancholische gloed nam haar stemming over. Ruby begon te fronzen. Het getier van aan de andere kant van de bunker bracht haar terug naar de realiteit. Ze wierp een blik naar haar handen, en richtte zich dan terug op de machteloze figuur. Met een krachtige en snelle stoot bracht ze haar vingertoppen naar zijn nek, waar ze zijn luchtpijp indrukte. Ze zou blijven drukken tot hij wakker werd, en desnoods stierf. “кто ты?” begon ze dwingend. “какого черта я здесь для?” Ze zette al haar kracht in, al zou die niet veel zijn tegenover de zijne aan zijn lichaam te zien.
Toch krijgt ze hulp van de vele anderen die ze al heeft gedood. Ze knelde nog robuuster, en bracht haar gezicht dichter tegen de zijne. Zo zette ze gelijk heel haar lichaamsgewicht op hem. De puntige kogel hield ze onvervaard tegen de slagader in zijn nek.

Who are you
What the hell am I here for?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was geen normale kilte die tot hem doordrong. Het vormde de ijzigheid zelf, de kille woede zoals hij deze van zijn vader kende, die zich in zijn lijf opstapelde. Zijn kracht voelde hij toenemen. Talmend, traag en eerder schoorvoetend dan geleidelijk zoals doorgaans, maar het stroomde wel degelijk door hem heen indien hij een poging tot ontwaken deed. Zijn hoofd daarentegen voelde zodanig zwaar dat zijn gedachten geen uitweg vinden konden en net als de gevoelde pijnsteken, oneindig door hem heen trokken. Zijn denkbeelden schreeuwden ernaar gehoord te worden, gezien voor zijn ogen die nu nog een donker uitzicht produceerden door zijn oogleden, weigerend omhoog te bewegen en hem tot de werkelijkheid te laten komen. Zijn onderbewuste voer hem weg van al dat wat hij doorgaans waarnemen kon en deed. Doch was hetgeen dat ijskoud voelde, drukkend geplaatst tegen zijn nek. Een gezette energie waarvan hij weten kon dat het niet veroorzaakt werd door zijn innerlijke razernij. Daarvoor was het te erg gezet op zijn ene nekslagader, te gericht en te hevig voor zijn driftbuien om het hiertoe te zetten. Het was toen dat zijn ogen pas openschoten. Volledig draaiende op de ontstane adrenaline zoals hij deze kende, en niets anders.
Haar lange, donkere lokken haar waren geen spat veranderd geweest. De vijandelijke blik volledig herkend uit het verleden, met dezelfde, op elkaar geklemde tanden die haar kaak des te meer aan leken te zetten onderwijl ze deze hevig in positie hield. Haar ogen wezen hem op een welbekend man. Hij kende haar vader door en door, hetzelfde voor zijn lieftallige dochter wiens hand hem met een enkele kogel bedreigde, geduwd tegen zijn nekvel alsof het een zaak van leven en dood was. Hij kon niet anders dan suffig grijnzen. "Molotova." Het ijzerwerk dat zijn polsen ervan wist te bedwingen te bewegen, werd met een ruk bewogen. Het gevolgde lawaai werd voortgebracht door de gebroken, krakkemikkige keten tussen de boeien. Weliswaar waren zijn polsen nog altijd omringd door het metaal; hij had de ketting ertussen verbroken door deze met geweld door de pijpleiding aan zijn achterzijde heen te dringen. Ze waren oud geweest en daarbij te gesleten om bijeen te kunnen worden gehouden, waardoor zijn handen nu enigszins bevrijd waren geweest. Haar pols was het eerste waar hij in een raas naar greep; haar rug zat sindsdien onverbiddelijk tegen zijn borst aangeklemd, haar nek omringd door zijn arm waarmee hij haar luchtpijp knelde. Hijzelf was niet langer meer degene wiens adem werd gestokt door de aanval. Het was zijn broer's ex-vriendin wiens zuurstofinname geteisterd werd door zijn hardhandige, onverbiddelijke grip. De geur van haar parfum als een lichte walm vernomen onderwijl hij zijn lippen dreigend naar haar linkeroor bracht. "Don't you recognize me no more?" Weerkaatste zijn adem tegen haar huid, zijn grijns verbitterd. "Вы должны знать лучше, чем нападать на меня с этой пулей."

You should've known better than attacking me with that bullet.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Hij leek te ontwaken uit een droom, komend in de nachtmerrie van de realiteit. Ruby wist dat wat ze deed niet slim was, maar ze had geen andere keus. Het was haar enige manier van verdediging. Ze drukte de kogel zo in zijn nek, dat het een wonde veroorzaakte dat net niet begon te bloeden. Zich concentrerend op zijn nek maakte het hem makkelijk om de rollen om te keren. Dus gebeurde het ook. Zijn koude arm omklemde haar nek, maar haar grip over de kogel werd geen sikkepit zwakker. Ze slikte moeizaam, en haalde diep adem. Ze zou geen enkele indicatie van hinder laten zien. Dat verdiende hij niet. En al zeker niet toen ze zijn stem hoorde. De manier waarop hij haar naam uitsprak. Ze hoorde de walging in de tonen rond zijn woorden. Ze kon niet geloven dat ze opnieuw in de armen lag van een Gorbachyov. Dit keer de broer van haar ex-geliefde. Voor zover je het een geliefde kon noemen. Ze kende niet veel mensen die hun beminde zouden vermoorden voor eigen profijt. Die gedachte laaide een woede in haar, waardoor ze met bevliegende dreun de kogel in zijn gezicht boorde. Met behulp van haar elleboog duwde ze haar lichaam van hem af en dook ze weg van hem. Ze griste naar een lege fles en draaide zich om. Ze omklemde haar beide handen rond de hals van de peperdure fles, en smeet die naar zijn lichaam. Het omhulsel van de alcoholrijke drank spat uiteen, en liet hetzelfde spoor als een schrapnel na. De vloer was nu bedekt met stukken glas van alle soorten maten. De strakke jeansbroek, het lederen vest dat haar bovenlichaam omhulde en haar lederen enkellaarzen zouden haar beschermen tegen elk soort van glas dat terug haar richting zou vliegen. Want dat ging ongetwijfeld gebeuren. Ze kende de Gorbachyovs.
“I’m just trying out your brother’s habits,” zei ze vol afschuw.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bloed, behorende tot zijn broeder, kleefde aan haar handen. De illusie van de druppels rode vloeistof glippend langs haar vingers naar beneden waargenomen, dat zich genadeloos voor zijn blikveld vertoonde. Het was geen kogel geweest zoals deze die ze als wapen genomen had in haar handpalmen, die Alec van het leven beroofd had. Ze hadden een boodschap over willen brengen. Zijn lichaam was als een rot omhulsel geweest wanneer hij en een paar andere bendeleden die onder zijn vader stonden, naar hem gezocht hadden. Zij die aangestuurd waren geweest een belangrijk deel van zijn bloedlijn uit te roeien, hadden hem geript van al dat dat hem daarvoor nog levend hield. Zijn huid en ledematen waren weliswaar heel gelaten; hij was ontdaan van zijn ingewanden, deze achteloos geabandonneerd op de straattegels onder zijn gedaante, dat levenloos aan een touw opgehangen was. Zijn met bloed doorweekte hart had men in zijn handpalm geplaatst onderwijl deze met een al te bekend sieraad roerloos in deze grip gehouden werd. Alsof Ruby verklaren wilde dat zijn hart voor altijd aan haar toebehoorde. Dat, of haar familie had een ijzingwekkend gevoel voor humor ontwikkeld.
Desalniettemin was het bloed dat hij voor ogen zag en haast kon horen sijpelen van haar vingertoppen, niet dat van zijn broer geweest. Het was van hemzelf afkomstig geweest. Hij was verloren in gedachten geweest, te weggezakt in herinneringen van nog geen jaar geleden, dat hij geen besef had gehad dat ze zich zo snel uit zijn arm bevrijden kon. De kogel had ze hardhandig zijn voorhoofd laten doorboren. De vloeistof die hij spotte op haar knokkels, was geheel het zijne geweest, stromend vanuit zijn linker wenkbrauw naar beneden indien een kerm van pijniging met geweld over zijn lippen rolde. De glasscherven die volgden indien ze een fles hard op hem stortte, hadden zijn zenuwen niet eens kunnen bereiken. Hij was zodanig bedwelmd door dezelfde adrenaline als een paar minuten geleden, dat de pijn geen weg naar buiten vinden kon.
Furieus trok hij het munitiestuk uit zijn wenkbrauw, met een doffe klap op de vloer terecht laten komen vooraleer zijn bebloede hand naar de hals van de fles greep. Slechts het bovengedeelte met een paar centimeters van het midden van de drankfles waren overgebleven van haar aanval, maar het was genoeg om de schade mee aan te richten die hij wenste bij haar te zien, het materiaal ruw en scherp door het gebarsten oppervlak. In een fractie van een seconde had hij zich van het bed weggeduwd, het glaswerk gevaarlijk zwaaiend in zijn hand waarmee hij op haar afstormde, doch hij geen kans kreeg de slachtpartij uit te voeren zoals zijn verlangens hem ertoe aan hadden gezet. Nog voor hij de laatste paar centimeters afstand tussen hen afgelegd had, was het een vreemd gestalte dat zijn pad blokkeerde. Onbehouwen kwam hij ermee in botsing. Hij werd van haar weggesleept, toekijkend hoe een paar mannen de kamer ruw betraden hadden en zowel hem als de agressieve Russische met brute kracht terug sleurden naar het gammele bedframe.
"You're a dead bitch." Woest weerklonk zijn geroep tijdens zijn gevecht om vrij te komen van de indringers, een blik vol woede haar kant op gestuurd. "Я сделаю вас страдать, как они сделали его. Я буду один висит вверх ваше тело с веревкой, в то время как ваши кишки, стекающие кожу белой, гнилые. И мое лицо, вы помните, как я буду ждать вас в аду."

I will make you suffer like they made him. I will be the one hanging up your dead body with a rope, while your guts are flowing down your white, rotten skin. And my face, you'll remember, as I'll be waiting for you in Hell.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Zijn ogen leken te koken. De grommende toon in zijn stem werden naar voren geschoven. De haat die hij tegenover haar gekweekt heeft, was een duidelijk feit. Parate kennis.
Zijn emoties namen de overhand. Zwak.
De glazen scherven die verspreid op de grond lagen, schreeuwden naar territoriale eenheid. Het grootste deel, de bondstaat met de meeste macht, bevond zich op dat moment in Gorbachyovs greep. Hij zwierde er gevaarlijk mee, zo schitterde de verblindende weerspiegeling van de zon in Ruby’s ogen. Ze pierde haar ogen, en maakte zich klaar om duizenden kleine stukjes glas in haar lichaam te krijgen. Ze ontwijken zou onmogelijk zijn. De lugubere ruimte van 6 op 6 maakte het onbegonnen werk voor Ruby om obstakels te vinden. De glasscherven zouden haar huid opzoeken en doorreten. Ze zouden de omheining van haar spieren vinden, maar dat zou gelijk de eindbestemming zijn. Ruby zou het willen uitschreeuwen van de pijn, kermend van het brandende gevoel. Maar het lot besloot het tij om te keren. Een viertal gespierde kasten van mannen stormen binnen, en houden Ivan tegen. Ruby’s huid is veilig. De glasscherven hebben verloren. Ze hoort hem vloeken en een vlaag van haat richt hij naar Ruby. Ze grijnst en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij zal niet winnen. Ze heeft hem verovert en bestolen. Ze heeft hem alles ontvreemd. En dat zal ze blijven doen. Tot de dood hen scheidt. “Listen here, son of a bitch,” begon ze. “You’d better shut that mouth of yours before I trace my knife along your lips too.” Het beeld van Alec verschijnt voor de ogen van Ruby. Haar familie had hem opgehangen en als een machine uit elkaar gehaald. Het was een afgrijselijk beeld. Bloed sijpelde naar beneden, en diepe kloven in zijn lichaam waren merkbaar. Vooral op zijn gelaat. Miniravijnen waren het. Miniravijnen in de diepte van het ongepatrouilleerd land van zijn lichaam. Hetzelfde lichaam dat het hare, al dan niet teder, had verkend. Maar hij had geheimen. Verschrikkelijke geheimen. Zijn pact met een louche bende om haar te doden, werd zijn eigen expiratie. Ruby had geluk met haar bloeddorstige familieleden. Zonder hen had ze Alec nooit kunnen aanpakken.
Net zoals Ivan grepen de mannen Ruby vast, en gooiden ze haar hardhandig op een bed. Een krakkemikkige opstapeling van houten bedorven planken met een matras op. Eentje omhuld door opgedroogd bloed. Ze vond het afschuwelijk. Ruby, de eerst vrije vogel, werd met metalen ketens vastgemaakt. Haar polsen voelden de ijskoude edele metalen tegen haar even edele huid. Diezelfde huid die net gered werd van het doorboord worden door glazen scherven. Een mogelijk geluk bij ongeluk.
Één van die mannen nam Ruby bij haar nek, en knalde haar hoofd tegen de betonnen muur. “Будьте спокойны,” zei hij dwingend. Ze knelde haar kaken weer op elkaar en keerde haar gezicht van hem weg. Tegen hem in gaan had geen nut.

Calm down

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar grijns bleef hem achtervolgen. Even ondoordacht en roekeloos als de genen die haar bloed verstreken, zo kortzichtig als haar bekende familie en zo koel als zijn blik. Hij bleef haar uit reflex van woede aankijken. Hij gunde het haar niet hem van haar weg te zien draaien, de boodschap overbrengende dat ze gewonnen had, terwijl van het tegendeel sprake was. Het was nog lang niet afgelopen.
Gegrom gleed over zijn lippen, waargenomen hoe het koude metaal zijn polsen weer vastzette en een stekende pijn voor de bezetting teruggaf. Zijn huid voelde als verschroeid. De ijzersterke grip van de vreemdelingen op zijn armen hadden hier geen verandering in gebracht, behalve dat hij veel alerter was geworden op dat wat zijn zintuigen hem doorgaven, zowel in pijniging als in blikveld. Bij het eindelijk afwenden van de andere Russische in de kamer, waren het de tatoeages van de binnengetreden bendeleden die hij in zich op had genomen. Het kenbare accent was hem al ergens bekend voorgekomen. De taal was echter lastiger voor de geest te halen geweest als het niet voor de markeringen op hun bovenlijf was geweest, wazig zichtbaar in de stoffige atmosfeer. Tekenen die hij wel degelijk herkennen en plaatsen kon. Het glom dan wel in het beetje daglicht dat door de deuropening kwam, er was geen vermijden aan zijn verstand wanneer hem duidelijk werd wat er op hun lijf tentoon was gesteld. Bij hun uittrede had hij al genoeg gezien om geërgerd met zijn ogen te rollen en, al dan driftig, een ruk aan de handboeien te geven. Het geluid van de ketenen die onder zijn kracht leden, ging grof door zijn omgeving. "Bloody Italians."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
De mannen wandelen zo 'stoer' als ze waren weg, en sluitten de deur met een luide klap. Wat er ook rondom Ruby gebeurt, haar aandacht tegenover Ivan veranderde voor geen haar. Ze zag hoe hij analyserend naar de mannen keek, en besefte dat ze op dezelfde golflengte zaten. Het waren geen Russen. Allesbehalve.
Ziekelijke Italianen die enkele woorden vanuit het Russisch vanbuiten hadden geleerd. Hun gebrekkige grammatica en zinsbouw verklapte het. "Bloody Italians," klonk het nadat Ivan een hopeloze poging deed om de ketenen los te trekken.
Ruby's ijskoude blik verroerde niet. Ze moest zoveel mogelijk te weten komen over deze Gorbachyov. Al was het met behulp van zijn lichaamstaal.
Ze bekeek hem, voor de zoveelste keer, van kop tot teen. Hij zag er verslagen uit. Een uniek beeld. Meestal wint zijn stamboom. Dit was, voor zover Ruby het wist, hun tweede nederlaag. De eerste was bij het verlies van Alec.
De Molotovs waren toen het winnende kamp.
"What an honor to share this wonderful experience with you, Ivan," begon Ruby. Ze klonk kil, maar de sarcasme was voelbaar.
Voor ze haar zin wou verderzetten, werd ze onderbroken door het geluid van een groene specht. Zijn gezang, of eerder gelach, gaf Ruby een aanwijzing over haar locatie. Ze wist exact waar ze was. Deze gemaskerde standvogels bevinden zich meestal in open loofbossen, met vooral vele oude bomen.
Rekening houdend met de tijd die gepasseerd was om haar naar de bunker te vervoeren, kon ze precies bepalen waar ze was. Ergens diep verscholen in de gebergtes van Pribaikalskiy. Moeilijk te bereiken en makkelijk om vijanden buiten te houden. Slim gezien van die walgelijke Italianen.
Ruby stopte met het staren uit het raam, en vestigde zich terug naar Ivan. De groene specht bleef zingen, al klonk het alarmerend. Ze waarschuwde ons.
"Guess we have company," zei ze met de specht zijn gelach op de achtergrond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij hoefde geen detecterende blik haar kant op te sturen om op te merken dat hij bekeken werd. Ze had het soort gestaar waarvan hij al meer kennis had als het ging om haar familie, een brandende maar doch met arrogantie overladen uitstraling. Ze nam zich geheel in hem op alsof hij haar prooi was. Een onwerkelijke illusie als het aan hem lag, omdat hij toch echt vond dat de rollen gekeerd waren. Althans wanneer hij zich op vrije voet bevond en niet als een dier aan ketenen gekluisterd zat, zoals de Italianen besloten hadden hem en zijn 'kamergenoot' op deze wijze in gevangenschap te houden. Voor nu moest hij zien te leven met de machteloosheid waarin ze hem vastgezet hadden.
"They do know how to torture." IJskoud werd het teruggekaatst, haar sarcasme voor geen seconde genegeerd. Het was hem een eer nogmaals te verduidelijken dat hij haar liever in de vorm van een lijk gezien had, dan levend en wel naast zich. Hij had er geen baat bij te zwijgen over zijn afgunst.
Haar interesse in de natuur was een tweede factor waar ze zich op ander gebied bevond. Hoe ze het bemerkte dat een vogel hen buiten het gebouw vermaakte met gezang, nam hij het waar als gejank. Het feit dat ze deze aanwezigheid des te meer aanzette door het in het gesprek op te brengen zorgde voor irritatie. Hij zuchtte. "Not only murderous, but annoying too. Is that the Molotova gene kickin' in or just fear?" Een grijns verscheen. Hij spotte graag met haar bloedlijn, zo ook in deze omstandigheden.
Hij keek de koele cel door. Men had geen moeite gedaan er andere meubels of items in te zetten dan deze die ze nodig hadden geacht. Het was inmiddels glashelder dat ze zich in een lege slaapkamer van een van de bendeleden bevonden, maar een deel van het meubilair leek eruit verwijderd te zijn. Viezige plekken waren achtergelaten op de klinisch ogende wanden, vlakken op de vloer leken minder stof te bevatten dan de rest van het oppervlak en schuifsporen stonden in het gesteente van de ondergrond gegraveerd. In de uiterste hoek van het plafond bevond zich een kleine, bescheiden camera. Verstopt tussen de oudere teerplekken van hoogstwaarschijnlijk de vorige bewoner, die zijn hobby blijkbaar liggen had bij het kettingroken in zijn vrije tijd. "Gotta give 'em credit for their strategies. They savin' efforts, watching us kill each other. Probably got a gambling party goin' on for the murderer." Zijn ogen bleven afgemeten bij het spionagemiddel hangen. Een ietwat gure lach liet hij horen. "Bet the money is on me."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Zijn onwetendheid liet Ruby's ogen rollen. Het was geen verrassing voor haar dat hij een narcistische idioot was. De neerkijkende stembuiging die hij bezat, liet Ruby walgen. Dat hij de link niet kon maken tussen de specht en hun locatie maakte hem nog kortzichtiger dan hij al was. Wie had gedacht dat dat mogelijk was.
De ketenen rond haar polsen en enkels ratelden tegen elkaar, wat duidelijker maakte dat ze vast zat. Ze zou duizenden betalen om zo vrij te zijn als die specht. Tienduizenden zelfs.
Ruby lachte binnensmonds met de gedachte dat Ivan dacht dat het enkel interesse was die Ruby had voor het vliegende wezen. Het was veel meer dan dat, maar dat zou hij niet begrijpen. Natuurlijk niet. "You're a fool," murmelde ze.
Dat hij spotte met haar stamboom, liet haar koud. Zielige maffiosi die haar dachten te raken door het prikkelen van haar familiegezindheid. Ronduit amateuristisch. Haar pupillen schoten naar de zijne, en volgden zijn blik naar een camera die boven haar hing. Ze stak een wenkbrauw omhoog bij het idee dat hij haar gaf.
Hij die won van een Molotova. Hilarisch. "Those Italians don't know any better," zei ze. Het was zowel een aanval naar hem, als naar de ontvoerders. Ruby durfde al haar geld erop te wedden dat ze hen aan het afluisteren waren. Achter hun masker konden ze hun ruwe accent niet verbergen. Ze wist dat Ivan hen ook al had ontsluierd, maar met die simpele zin werd het voor de rovers ook duidelijk dat ze hen een stap voor was.
Ze keek naar de camera die in de andere hoek geplaatst was. Zonder dat ze hen zag, maakte Ruby hen duidelijk dat ze sterk in haar schoenen stond. Ze wist precies waar ze zich bevonden, en daarbovenop wist ze precies het zwak punt van die gore Italianen. Tegenover Ruby hadden zij een tekort aan geld, en een surplus aan eigenliefde.
"You should join them," zei ze al ruimschoots grijnzend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De dagen waren donker geweest, de nachten koud. Aan het voorbij tikken van de minuten konden hem niet langer verblijden of afleiden van dat wat zijn uitzicht vormde. Geen licht van een inwonende was tot de kamer gekomen. Met het gefonkel van de paar sneeuwvlokken die de kleine ruit van hen cel wist te vinden, was het dan ook gedaan geweest. Het bloed dat zich had opgehoopt en eerder nog over zijn huid vloeide, was opgedroogd en hard geworden, zijn lichaam bleker.
Zijn spieren waren dan wel aangespannen geweest, het was niet van de energie of de gewoonlijke adrenaline; geen eten of water was binnen de kamer geschoven. De staat waarin hij en de andere Russische zich bevonden kon niet anders als suf en uitgedroogd worden verwoord. Doch had geen klank zijn lippen meer verlaten, voor haar idem dito. Ze brachten hun gevangenschap door in zwijgen met enkel het gezelschap van de tussen hen bevindende sfeer van haat en afschuw.
Het eiste minder kracht van hem dan een overbodig spel van gesprekken gaande houden; hij was immers niet anders gewend.
Bezoeken van een aantal handlangers hoorden hier inmiddels ook bij. Enkele uren geleden had een laatste gast hen verlaten, een bloederige ijzeren stang in zijn handpalm rustend. Gegrom was al dat hij losgelaten had wanneer men zich besloot op hem uit te leven, maar het gemis van pijnlijke schreeuwen leek ze niet al te veel te deren. Ze kwamen terug voor meer en tevens brachten ze die minuten geamuseerd door in hen bijzijn. Ze haalden er genot uit om de lichamen van hun prooi af te takelen met eigen hand. Precies zoals hij dat kende. Het was geen verrassende werkwijze, maar een die hijzelf vaak dan wel uit verveling toegepast had.
Ze speelden de kaarten die ze hadden met discipline en hardhandigheid uit, maar daarentegen op een slordige wijze. De kans werd gegeven een blik in hun hand te werpen door de ingang zo vele malen onversperd te laten en, dat was iets waar hij guitig van gebruik maken kon. Zonder hiervan weten te hebben, hadden ze hem dat aangereikt om zijn eigen zet in stilte te plannen.
Dat wat hem een wapen had aangereikt na het laatste bezoek van de narcistische Italiaan; in de tijd dat de man zich had laten uitdagen tot het trekken van een mes en het verkleinen van een afstand, had hij zich uit de aanval kunnen laten komen met de pin van een van zijn manchetten tot zijn bezit. Zijn gelach had zijn oren niet eens meer bereikt. Hij liet hem een grijns na, het bekende, koele gevoel van bloed sijpelend langs zijn oog naar beneden omarmd.
Ze bekroonden zichzelf tot roofdieren, gekleed in pakken en gesierd met juwelen, maar het tij zou gauw gekeerd zijn.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Dagen, weken lagen ze daar. Ruby's humor sijpelde met het uur weg, en uiteindelijk verloor ze gewoon de motivatie om iets te zeggen. Haar stem gebruikte ze enkel om al grommend de pijn te verzachten tijdens de dagelijkse martelingen. De kilte van de betonnen vloer had haar lichaam overgenomen, en kippenvel was een deel van haar lijf geworden. Dood keek ze voor zich uit. Een metalen spijker was het doelwit van haar pupillen geworden. Ze had het ding al 3 uur in haar vizier, desondanks het blauwe oog dat ze is opgelopen. De krassen in haar gezicht, die overeenkwamen met die van haar handen had ze geaccepteerd. Ook die waren deel van haar geworden.
Op sommige momenten, diep in de nacht, was het zo stil dat ze haar eigen bloed voelde vloeien. Van haar borstkas tot in haar kleinste teen. Tot aan haar slaap, tot haar vingertoppen. Soms kon ze geen oog dicht doen, en luisterde ze naar de eentonige ademhaling van haar metgezel. Hij nam diep adem, en blies zachtjes en ongestoord uit.
Ruby trok haar benen naar zich toe, en drukte de achterkant van haar hoofd tegen de muur achter zich. Ze probeerde haar adem met de zijne te synchroniseren. Dan zou haar hartslag minder snel gaan, en uiteindelijk zou ze in slaap moeten vallen. Het was op dat moment dat ze in de verte de wieken van een helicopter hoorde. Het was weken geleden dat ze nog een soort signaal had gehoord van buitenaf. Zelfs de specht had het zich enkele dagen daarvoor van zich laten afweten.
Het lawaai werd steeds luider en luider, en voor ze het wist belandde het voertuig zich op het verlaten gebouw waar ze zich bevonden.
Ruby viel op haar knieën en kroop naar de metalen deur. Daar drukte ze haar oor tegen het ijskoude metaal en sloot haar ogen. Het duurde niet lang voor ze geroep hoorde, mensen die wakker werden uit een diepe slaap. Beulen die begonnen te schreeuwen. Mensen die vielen.
Kogelschoten.
De mix van dood en chaos vloeide door haar oren. Italiaans begreep ze niet, maar dan kwam er eindelijk iets dat ze begreep.
“Where is she?”
Hij was woedend, zijn stem kookte. Hij gebruikte zijn stembanden op hun grootste vermogen. Dat Russische accent herkende ze uit de duizend. Nicolai.
Haar oudste broer maakte zich van kant om haar te redden. Na dagen geen woord uit te spreken, probeerde Ruby toch haar stem te gebruiken. “Nico…” Het was eerder gefluister dan geroep, maar ze deed haar best. De probeerde te kloppen, maar ze geraakte niet verder dan het vormen van vuisten.
Ze liet zich naar achteren vallen, en griste een lege fles van de grond. Het was een glazen fles die gevuld was met rotte melk. De laatste keer dat ze iets te drinken kregen, enkele dagen geleden. Ze hoorde Nicolais voetstappen luider worden, en dat gaf haar de motivatie om zo hard als ze kon de glazen fles tegen de muur te smijten die hen uit elkaar hield.
Ze sloeg een kreet, en liet het glas tegen de muur breken. De glasscherven vlogen in haar gezicht, en raakten haar ontblote benen. “здесь!” hoorde ze. Ze nam diep adem, en kroop naar achter. De deur werd opgeblazen, en de felle grijze ogen die overeenkwamen met die van Ruby kwamen steeds dichterbij.
“Honey, what did they do to you?” vroeg hij bezorgd. Zijn stem trilde toen hij haar vastgreep. Ze slaakte haar armen moeizaam om zijn nek en keek in de richting van Ivan. “Get out.” beveelde ze hem. Haar broers gingen hem sowieso meenemen. Eventueel met slechte bedoelingen.
Maar zelfs Ivan verdiende het niet om in die helse plek te blijven.

Здесь!: Hier!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geluid was hem vreemd geworden. In geen dagen had hij zijn lippen nog bewogen om zijn stemgeluid te laten horen. Enkele kermen hadden soms zijn oren gevuld wanneer een ijzeren werktuig met geweld tegen zijn lichaam werd geslagen. Buiten dat kende hij niets anders als stilte. Ze hadden hem de mond gesnoerd door hem uit te hongeren, af te tuigen en naar wens drugs in zijn lijf te pompen. Hij was als verlamd. Zelfs zijn stembanden hadden het opgegeven, wetend dat er geen energie meer voor was om overtollig geluid naar buiten te brengen. Alle kracht was nodig om zijn hart het bloed rond te laten pompen en zijn lichaam in leven te houden.
De omgeving was hem dan ook bekend geworden, geen andere afleiding gehad dan het geritsel van de bladeren in de wind, en het zachte gefluit van de vogels in de verte. Een blikveld buiten dat van de kale muur had hij niet. Die afgelopen 72 uur hadden zijn pupillen het gesteente niet verlaten, zijn lijf als onbeweeglijk op de matras tegen het wandoppervlak laten hangen.
Het zitten koste hem immers al genoeg moeite; zijn bloedbaan was wederom overvallen met verzwakkende middelen. Men had inmiddels ontdekt dat ze hem met pijn niet ten onder krijgen konden, dus werd de missie voortgezet met drugs.
De enige lichaamsdelen die hij lichtelijk bewegen kon, waren zijn vingers geweest. Voor de rest moest hij de tijd doden met zijn fantasie. Denkend over dat wat zich buiten deze benauwende kamer bevond, en dat wat hij hopelijk nog met eigen ogen zien kon bij zijn ontsnapping. De fase van onderzoek en plannen was voor hem voorbij.
Aan Ruby had hij zich niet meer gestoord; ze hadden deze dagen geen woord meer met elkaar uitgewisseld. Hij begon vrede te hebben met haar stille gezelschap, ergens wetend dat hij niet alleen was.
Het horen van een luchtvaartuig was dan ook voor hem als een waanvoorstelling geweest. Hij dacht dat hij het zich inbeeldde, dat de injectie hem had laten hallucineren. Wellicht was het zelfs een audiosysteem om hem gek te maken.
Zich verplaatsen kon hij hoe dan ook niet. Hij bleef doodstil zitten, zijn pupillen op de eeuwige wand gericht indien hij het geluid langs zich heen liet gaan. Het was pas toen hij Ruby voor zich op de grond zag kruipen, dat hij zich besefte dat hij misschien wel niet gek geworden was.
Hij deed een poging tot roepen die gedoemd was te falen. Het was gemompel dat voor het eerst in die dagen uit zijn mond kwam, dan wel onverstaanbaar boven het geluid van de rondvliegende kogels. Het had geen verschil gemaakt.
Het was Ruby wie een kabaal had losgemaakt en een toch wel al te bekende verschijning hun kant op had gelokt.
Een van de Molotova's zag hij haar in alle haast omhelsen. En het was op dat moment dat het kleine beetje veiligheid zijn lichaam uit was gestroomd, om een gevoel van vijandigheid en wantrouwen ervoor in de plaats te laten komen.
Haar woorden had hij niet meer kunnen beantwoorden. In plaats daarvan zag hij haar broers blik met de zijne kruisen, indien de rest van zijn mannen de kamer binnen kwamen lopen. Zelf kon hij niet afwijken van zijn vaste punt op de wand. Hij was als een prooi in de klauwen van een roofdier. Er was geen uitweg meer.
"What's the plan with him, Nicolai?" Een vraag waarop hij een korte stilte hoorde volgen. "What did he do to you? Did he hurt you?" De omhelsing zag hij in zijn ooghoeken worden afgekapt, nadat zijn woorden hoorbaar werden geworden. "Did he lay a hand on you? Tell me. I'll take him out."
Een leugen had hij verwacht te horen. Hij had in korte tijd zelfs vrede gemaakt met zijn dood die eraan zat te komen. Nergens in zijn dromen zag hij het voor zich hoe de Molotova's hem zouden sparen, wetende dat hij deel was van hun grootste concurrent en rivaal. Hij had zichzelf ertoe gedwongen tevreden te zijn met zijn weg naar het hiernamaals.
Daarentegen zag hij haar wat vaag haar hoofd schudden. Ze sprak hem vrij van de wonden die haar aan waren gebracht, een gebaar dat hij nog net mee had kunnen krijgen voordat hij zich van de matras opgetild voelde worden. Twee mannen hadden hem strak aan zijn armen beetgenomen om hem met zich over de vloer mee de kamer uit te slepen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld