Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Maybe our relationship isn't as crazy*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Maybe our relationship isn't as crazy as it seems
Maybe that's what happens when a tornado meets a volcano
All I know is I love you too much to walk away though.

Castiel Novak
16

No one can hear me scream
maybe it's just a dream
or maybe it's inside of me

Red is him clutching onto her
like she's a lifeline,
like she's the only thing
keeping him there.

En jij hebt de geweldige eer om te beginnen ♥ @Bukowski

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Ecilia Joss Samseon, roepnaam Joss, 16 jaar.

Het was een broeierige avond in Boring, Oregon. De zon had de hele dag volop geschenen maar was nu eindelijk bijna onder, waardoor het langzaam wat koeler werd. Het perfecte moment om naar de jaarlijkse kermis te gaan, had Joss gedacht. En zo ook veel andere, blijkbaar, want het krioelde van de mensen op het kermisterrein. Het had Joss dan ook minstens tien minuten gekost om haar vriendinnen te vinden. Of nja, vriendinnen? Je kon ze beter klasgenoten noemen. Joss was niet zo van de vriendschappen. Toch moest ze wel heel eerlijk toegeven dat ze het stiekem leuk vond dat de meiden haar mee hadden gevraagd. Het was nu al bijna een jaar geleden dat Joss en haar ouders de stad verlieten om in Boring te gaan wonen, en dit was misschien wel de eerste keer dat ze watt leuks ging doen met iemand anders dan haar oudere broer Gabe of een van haar vele tinder scharrels.
Tot nu toe verliep de avond prima. Joss slenterde wat achter de andere meiden aan, gaf soms een bondig antwoord en lachte een beetje mee als de rest dat ook deed. Ze had besloten zich wat op de achtergrond te houden, omdat niet iedereen haar sterke persoonlijkheid kon handelen. Dat de meiden waarschijnlijk nooit echte vriendinnen van haar zouden worden, kon ze nu al met zekerheid zeggen. Hun gesprekken waren te oppervlakkig. En het was duidelijk dat de helft van de groep, elkaar stiekem ook niet uit kon staan. Het was een groot toneelstuk, gespeeld door neppe, goed uitziende meiden. En als Joss ergens een hekel aan had, dan was dat nep.
‘Ik heb zin in een suikerspin, gaat iemand mee?’ vroeg ze, zonder er rekening mee te houden dat ze misschien wel andere hun gesprek doorbrak. Dit was waarschijnlijk ook het geval, gezien dat iedereen plots stilviel en haar met verbaasde en licht geïrriteerde blikken aankeek. Niemand reageerde.
‘Oh oke,’ zei Joss, de hint begrijpend. ‘Ik zie jullie later wel.’ Zonder op nog een verdere reactie te wachten, draaide het meisje zich weg van de groep en liep ze in de richting waarvan ze dacht een suikerspinnenkraam gezien te hebben.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De zon ging onder en het kleine plaatsje leek tot leven te komen. Mensen verlieten in groepen hun huizen, vrienden kwamen bij een en iedereen vertrok naar de plaats van de jaarlijkse kermis. Dit was de eerste dag van de kermis dus iedereen wilde gaan, er was immers zelde iets te doen in Boring. Hierdoor was het voor Castiel ook geen verassing geweest dat zijn vrienden hem mee hadden gevraagd. Een tijdje had hij er nog ober getwijfeld. Kermissen waren niet zijn favoriete dingen, zijn vrienden konden heel druk zijn en hij had nog best wat werk wat hij af wilde hebben voor de vakantie eindigde. Het was immers spring break en ze hadden extra werk gekregen om in die week te maken. De meeste van zijn vrienden hadden besloten het niet te doen, er was toch een grote kans dat het niet gecontroleerd zou worden, maar hij neemt het zekere over het onzekere. Na even had hij echter toch wel ingestemd om mee te gaan. Ze waren inmiddels al op de kermis en Castiel had er bijna wel genoeg van. Hij loopt echter wel gewoon gezellig mee met de groep, lacht om de grappen en praat mee met hen. Castiel is een behoorlijk vrolijk persoon en hij kan met iedereen wel praten. Hij is echt een allemans vriend en probeert ook iedereen te vriend te houden, mentaal is hij namelijk niet de aller sterkste, en veel haat zou hij niet heel goed aan kunnen. Dus iedereen bevriend houden was bijna zijn tweede natuur. Hij deed het ook wel graag dan. Zijn vrienden bespreken een plan om in de bots autotjes te gaan maar als hij eerlijk was had hij wat hoofdpijn en wilde hij zeker niet in bots autotjes. “Ik ga even wat lekkers halen. Willen jullie ook iets?” vroeg hij maar. Hij kreeg gelijk van wat te horen wat ze wilde en van sommige dat ze niks hoefden. Met deze informatie opgeslagen in zijn hoofd begon hij maar zijn weg te maken naar de etens kraampjes.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Terwijl Joss in haar eentje over het kermisterrein struinde, realiseerde ze zich dat de kermis eigenlijk maar weinig voorstelde. Het had een reuzenrad, botsautootjes, gok automaten, een spookhuis en dan nog twee of drie andere attracties waarvan ze de naam niet eens wist. Maar om eerlijk te zijn vond Joss dat Boring op zichzelf weinig voorstelde. Voordat ze hier gedwongen heen verhuisde, had ze altijd in de stad gewoond. Het grootse, de drukte en de chaos waren veel meer haar ding. Ze miste de stad dan ook enorm. In Boring verveelde ze zich eigenlijk dood en als er eindelijk wat gebeurde, zoals nu dus de kermis, stelde het ook weinig voor. En dan had je het nog niet eens over de sociale controle die hier heerste. Ze kon niet eens een jongen bij hun thuis uitnodigen als haar ouders er niet waren, zonder dat de buren dit vervolgens doorvertelde. Niet dat Joss echt veel geheimen had voor haar ouders; zij wisten ook dat hun dochter altijd van de een naar de ander ging zonder ooit serieuze bedoelingen te hebben. Maar toch voelde ze zich constant bekeken terwijl ze in de stad altijd kon doen en laten wat zij wilde, zonder dat iemand daar achter kwam. Stiekem vervloekte ze haar ouders dat ze hier heen waren verhuisd. Zodra ze oud genoeg was, zou ze direct al haar spullen pakken en terugkeren naar de stad.
Na zich te hebben gemanoeuvreerd door de kluwen mensen kwam ze eindelijk bij het eetgedeelte aan, dat ook maar uit drie kraampjes bestond. Het was behoorlijk druk, dus sloot ze aan in de rij bij de kraam die popcorn en suikerspinnen verkocht. Normaal gesproken was Joss helemaal geen zoetekauw; je maakte haar veel blijer met zouten en hartige snacks. Maar suikerspinnen waren de grote uitzondering; daar kon ze net zo veel van eten totdat ze er helemaal misselijk van werd.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Op een aardig tempo maakte hij zijn weg richting de voedsel kraampjes sinds hier ook een toilet was en hij het gevoel had alsof hij deze wel even kon gebruiken. Toen hij daar echter aankwam zag hij wat een rij er voor het toilet stond, hij besloot het maar even nog op te houden. Hij kon thuis toch beter naar de wc gaan, dat was ook een stuk schoner en hygiënischer. Rustig liep hij toen maar naar het kraampje voor het zoete eten toe en hij ging hier in de rij staan. Castiel was groots fan van zoet eten en kon nooit gevonden worden zonder een lolly in zijn mond of in zijn hand. Ook nu had hij een lolly in zijn mond zitten waarvan het uiteinde uit zijn mondhoek stak. Waarom hij altijd een lolly at was een mysterie voor de meeste mensen. Zelfs zijn vrienden hadden er geen idee van. Hij deed er zelf dan ook best onduidelijk over, maar dat was gewoon omdat hij het zelf ook niet precies wist. Hij wilde gewoon altijd iets in zijn mond hebben en lolly's werkte daar fijn voor sinds hij totaal niet van kauwgom of pepermuntjes hield. Toen hij begon op de middelbare school hadden leraren er nog wel een probleem mee dat hij altijd lolly's at bij hen in de klas, maar ze waren er inmiddels wel aan gewend en lieten hem dan ook maar zijn gang gaan, hij lette namelijk beter op met een lolly in zijn mond en dat was wat uitmaakte voor de leraren.
Niet echt oplettend zette hij een stap naar voren, denkend dat de rij bewoog. Wat niet zo was. Hierdoor liep hij dus per ongeluk tegen iemand op. Meteen keek hij op. "Oh jeetje sorry ik zag je niet," zei hij maar gelijk, hij wilde geen ruzie krijgen met iemand, en sommige mensen hier konden nog best wel eens fel reageren, hij hoopte dan dat zijn excuses maar genoeg was en zijn domme fout niet een ruzie of zelfs gevecht uitlokte.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
De rij ging sneller dan verwacht. Joss had meestal niet veel geduld, maar de aangename tempratuur verzachte de pijn van het wachten. Terwijl ze langzaam steeds meer naar voren schuifelde was ze aan het bedenken welke kleur en maat suikerspin zij wilde.
Ze was diep in haar eigen gedachten verzonken en kreeg niet veel mee van wat er om haar heen gebeurde, totdat iemand plots met een redelijke snelheid tegen haar opbotsten. Het meisje kon gelukkig net een grote stap vooruit doen, zodat ze haar evenwicht bewaarde en niet op de grond belande.
‘Jezus!’ bracht ze uit. ‘Heb je geen ogen ofzo?’ vroeg ze terwijl ze zich omdraaide. Ze stopte direct met praten toen ze de persoon achter haar aankeek, waardoor ze haar zin niet eens volledig afmaakte. Tot haar grote verbazing was het én iemand van haar leeftijd, én iemand die direct zijn excuses aanbood. De meeste mensen die ze tot nu toe tegen was gekomen waren allemaal botte horken die al aardig op leeftijd waren. Veel mensen van haar leeftijd had ze nog niet gezien, behalve mensen die ook bij haar op school zaten. Maar deze jongeman kwam haar niet bekend voor. Hetgeen wat het meest aan hem opviel waren zijn prachtige heldere ogen; mocht ze die al eens eerder gezien hebben, had ze dat met zekerheid onthouden.
‘Oh nee, kan gebeuren. Sorry,’ verontschuldigde ze zich voor haar eerste reactie. Sorry was niet iets in haar dagelijkse woordenboek stond, maar het rolde nu over haar lippen zonder daar erg bij te hebben. Het meisje bood normaalgesproken bijna nooit haar excuses aan; zeker niet als het om, net zoals nu, een situatie ging waarbij het ook verder niet haar schuld was. Maar de jongen had een bepaalde, kalme sfeer over zich heen wat haar direct slecht liet voelen dat ze zo uit was gevallen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Lichtelijk verbaasd keek hij op door de eerste reactie van het meisje. Hij was niet gewend dat mensen zo tegen hem uitvielen. Mensen waren over het algemeen erg voorzichtig met hem, qua woord gebruik tenminste, ze waren anders bang dat hij gekwetst was. En sinds hij echt een allemansvriend was wilde niemand hem kwetsen. Ze wilde niet aan zijn slechte kant komen, al had hij die niet echt. Hij vergaf mensen te snel en kon nooit lang boos blijven. Dat waren wat van zijn goede, maar op een manier ook weer slechte eigenschappen. Toen ze rustig werd verscheen er een zwakke glimlach op Castiel zijn gezicht. "Jij hoeft geen sorry te zeggen, ik keek niet goed uit. Heb ik je pijn gedaan?" vroeg hij voor de zekerheid. Hij voelde zich al schuldig voor het tegen haar aan botsen, dus als hij haar pijn had gedaan zou hij zich echt heel erg schuldig voelen. Hij was dan ook niet zeker hoe hij het op kon maken naar haar. Al zou hij wel iets verzinnen, als ze dat toe zou laten.
Castiel nam zijn lolly vast met een hand en stak zijn andere naar haar uit. "Ik ben Castiel, maar iedereen noemt me Cas." De meeste mensen noemde hem zo omdat ze niet goed wisten hoe ze zijn naam moesten uitspreken en niet de hem niet wilde kwetsen ofzo door het verkeerd te zeggen. Hij vond het allemaal maar prima. Hij begreep ook wel dat niet iedereen zijn naam perfect kon uitspreken, het was ook niet echt een alledaagse naam. Daarnaast vond hij de naam Cas ook gewoon helemaal prima klinken, en hij was er blij mee dat hij deze als bij naam gekregen had. er waren ook sommige kinderen in het stadje met een best rottige bijnamen, die mensen dan bedacht hadden toen ze een fout gemaakt hadden ofzo. Dan werden die kinderen er steeds weer aan onthouden dat ze ooit die fout gemaakt hadden en dat vond Castiel eigenlijk wel zielig. Die kinderen hadden het ook niet expres gedaan maar werden er wel steeds aan herinnerd. Hij had vaak wel medelijden met die mensen, en was ook gewoon aardig voor hen, noemde hen bij hun echte naam of een leuke bijnaam de hij verzonnen had. Daar werden zij ook altijd wel blij van wat hij weer helemaal top vond.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Zijn vraag of hij haar pijn had gedaan zorgde voor een lachje op haar gezicht. ‘Nee hoor, ik ben sterker dan ik lijk,’ zei ze met een knipoog, verwijzend naar haar nog geen 1.60 meter lang en fragiele postuur. Het was bijna verbazingwekkend hoe snel de sfeer omsloeg, maar dat was dan ook typerend voor Joss. Het kon allemaal eerste rozengeur en maneschijn zijn en nog geen minuut later kon ze schreeuwend met spullen gooien. Ze sloeg nog sneller om dan het weer. Gelukkig voor de jongen was het ditmaal omslaan in positieve zin.
Het viel haar nu pas op dat de jongen een lolly in zijn hand had. ‘Is dat niet zoetigheid genoeg?’ zei ze, met een scherpe maar toch grappende ondertoon. Lolly’s waren iets waarvan zij niet begreep dat mensen het lekker vonden. Ze vond het ten eerste té zoet en ten tweede vond ze het idee, van dat je eigenlijk gewoon steeds je eigen speeksel likt, misselijkmakend.
Zijn hand die hij uitstak bekeek ze enkele seconden, voordat ze deze schudde. Zijn hand voelde stevig in de hare. Daar was Joss blij mee, want ze haatte mensen die slappe handdrukken gaven. Zijzelf was soms zelf geneigd een nét te stevige handdruk te geven omdat ze haar eigen krachten niet kende. Maar dit keer probeerde ze haar spieren te controleren, zodat ze de jongen zijn hand niet zou verbrijzelen.
‘Castiel,’ herhaalde ze zijn naam. Het was de eerste keer ooit dat ze deze hoorde, maar ze vond het wel wat hebben. Iets sprookjesachtigs en mysterieus. Dat hij haar dan ook vertelde dat iedereen hem Cas noemde, ging langs haar aan. Cas was zo standaard; Castiel vond ze beter bij hem passen.
‘Ik ben Joss,’ stelde ze zichzelf voor, waarna ze zijn hand weer losliet.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
"Nog sterker dan je al lijkt? Dan ben je zeker wel echt heel sterk," zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze zag er dan niet bepaald sterk uit, qua lichaam. Maar qua lichaamstaal en qua stem merkte je wel dat ze echt niet een zwak meisje was. Door haar eerste reactie op hem had hij dat ook al wel gelijk door. Ze was alles behalve zwak en hij kon dat nu al met volle zelfvertrouwen zeggen. Iedereen die hem anders zou vertellen zou hij niet geloven.
Een zachte grinnik verliet zijn lippen toen ze de opmerking over zijn lolly maakte en hij voelde een zwak blosje op zijn wangen verschijnen. "Ik heb wel een zwak voor zoetigheid." De woorden sprak hij uit met een zwakke glimlach op zijn gezicht die er voor zorgde dat de kuiltjes in zijn wangen kleintjes zichtbaar waren. Zijn glimlach was stralend en hij voelde zich ook gelukkig. Hij vond het ook best leuk om met dit nieuwe meisje te praten, hij hield er altijd wel van om met nieuwe mensen te praten, maar bij dit meisje was het toch iets anders. Haar karakter sprak hem wel aan, hoewel hij haar nog niet eens kende. Het feit dat ze van fel naar lief kon gaan zei hem wel wat en hij was ook meteen geïnteresseerd in haar. Castiel had nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht, maar voor haar wilde hij wellicht wel van gedachte veranderen.
Een bredere glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze zijn naam correct uitsprak. De manier waarop zij zijn naam zei klonk als muziek in zijn oren en als hij niet zo stevig stond was hij zeker weten door zijn knieën gezakt. "Joss," fluisterde hij bijna om haar naam bekend te maken voor zijn mond. Hij had de naam nooit eerder gehoord maar vond hem perfect bij het meisje passe. "Het is leuk kennis met je te maken, Joss."

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Een zacht lachje rolde over haar lippen toen Castiel zei dat ze dan wel heel erg sterk moest zijn; deze jongen had zijn antwoord klaar. Daar hield ze wel van. ‘Je zal eens moeten weten,’ ging ze dan ook mee met zijn opmerking.
Terwijl hij vertelde dat hij een zwak voor zoetigheid had, viel het haar pas op dat hij kuiltjes in zijn wangen had. Het gaf hem een nog zachtere uitstraling. Normaal gesproken was hij niet het type jongen dat ze aantrekkelijk vond. Joss viel meestal op de drie G’s; groot, gespierd en getint. En dan ook het liefst met nog een beetje van de vierde G; gevaarlijk. Dit was dan ook de perfecte manier waarop al haar one night stands en tinder dates kon omschrijven.. Dat Castiel aan geen van deze eisen voldeed, was duidelijk. Maar toch had hij iets wat haar een warm, nerveus gevoel gaf. Ze moest zelfs giechelen, en als er iets was wat Joss nooit deed, dan was dat wel giechelen.
‘Insgelijks,’ antwoordde ze op dat hij het leuk vond om kennis met haar te maken. Ze wilde net vragen of hij hier alleen was, toen ze plots de stem van het meisje achter het kraampje hoorde. Blijkbaar was ze tijdens het gesprek met Castiel onbewust mee geschoven met de rij, die nu ondertussen volledig verdwenen was, waardoor Joss helemaal vooraan stond.
‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg de medewerkster met een verveelde toon. Normaal gesproken had dit Joss mateloos geïrriteerd en had ze waarschijnlijk een geïrriteerde opmerking hierover gemaakt, maar het warme gevoel in haar lichaam hield haar tegen.
‘Een grote suikerspin graag,’ antwoordde ze dan ook op een normale toon. ‘En wat hij wilt,’ met een knikje naar Castiel.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hij kon het niet laten zijn blik op haar gericht te houden. Hij smolt bij haar lach en werd gek van haar stem. Op een goede manier. Niet veel mensen maakte zo een sterke eerste indruk op Castiel. Hij was niet makkelijk onder de indruk van iemand, maar dit meisje was iets heel erg anders en hij vond het geweldig. "Ik zou er graag achter willen komen," zei hij vervolgens met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. De woorden die hij sprak bedoelde hij op geen manier gemeen of op een andere manier dan gewoon vriendelijk. De meeste jongens die dat soort dingen zeiden waren uit op het meisje, wilde hun in bed krijgen. Dat soort dingen. Maar Castiel was niet zo. Alles wat hij zei was goed bedoelt en hij zou niet zomaar iemand in bed proberen te krijgen. De manier waarop de woorden zijn lippen verlieten gaven dan ook niet echt een vibe af die daar naar zouden kunnen hinten.
Hij keek op toen het meisje in de kraam plots begon te praten en hield zich maar gelijk stil. Hij herkende het meisje van zijn klas, Emma heette ze geloofde hij. Emma leek behoorlijk geïrriteerd maar het meisje voor hem leek zich hier niks tot vrij weinig van aan te trekken. Het liet hem weer even glimlachen. Toch keek hij even op toen ze dat zei. Was ze nou serieus. Emma maakte vast een suikerspin voor haar en schoot Castiel een vragende blik voor wat hij wilde. Hij was al helemaal kwijt wat zijn vrienden allemaal gezegd hadden. "Een lolly alsjeblieft," zei hij met een onschuldige glimlach. "Maar ik betaal," zei hij er meteen achteraan. Hoewel zo een lolly maar een dollar kostte wilde hij absoluut niet dat zij voor haar zou betalen. Hij wilde zelfs voor haar betalen want hij voelde alsof dat zo hoorde. Hij vond dat de normaalste zaak van de wereld. Hij was dan ook wel gewend om te betalen voor anderen. Emma gaf haar haar suikerspin en hem zijn lolly. "Dat is dan vijf dollar alsjeblieft." Voor Joss nog iets kon doen had Castiel het geld al aan Emma gegeven en had hij haar bedankt.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Terwijl ze wachtte op een reactie van Castiel haalde Joss alvast haar portemonnee uit haar tasje. Ze had wel gemerkt dat hij verbaasd was dat zij ook voor hem bestelde, maar dat negeerde ze. Ze wilde net geld pakken toen Castiel plots zei dat hij zou betalen. Ditmaal was het haar beurt om verbaasd te reageren. Maar nog voordat ze kon protesteren, kreeg zij haar suikerspin in haar hand gedrukt en zag ze hoe Castiel het meisje achter de balie het geld overhandigde.
Joss wilde niet de rij ophouden dus bedankte ze het meisje van het kraampje en deed ze een paar stappen opzij. Ze keek Castiel met licht fronsende wenkbrauwen aan. ‘Hey, ik wilde betalen,’ zei ze semi-beledigd. Het meisje vond het idee dat de jongen altijd moest trakteren maar ouderwets en achterhaald. Zij kon goed haar eigen boontjes doppen en wilde dat laten zien. Verder kreeg ze maandelijks een ruim bedrag van haar ouders, omdat ze te lui was om te werken, dus had ze meer dan genoeg geld. Die euro kon ze echt wel missen. Toch was Joss verder ook niet het type dat van zoiets kleins een probleem ging maken. Aan zijn uitdrukking zag ze dat hij het alleen maar goed bedoelde.
‘Maar dankjewel,’ zei ze terwijl ze haar fronsende wenkbrauwen verving voor een lichte glimlach. ‘Lief van je.’
Ze trok een pluk roze wolkje suikerdraden van haar suikerspin en stak het in haar mond, waar het langzaam wegsmolt Terwijl ze een nieuw wolkje pakte, liet ze haar blik over het kermisterrein glijden. De meiden uit haar klas waren nergens te bekennen. En om heel eerlijk te zijn vond Joss dat ook helemaal niet erg; hun gezelschap was toch niet echt fijn geweest.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel volgde haar stappen opzij, weg van de rij zodat deze niet opgehouden werd en mensen niet boos zouden worden. De mensen hier werden dat namelijk best snel als dingen niet snel genoeg voor hun gingen. "Ik botste tegen je aan, het minste wat ik kon doen was voor je suikerspin betalen," zei hij met een vriendelijke glimlach rond zijn lippen gespeeld. "Je hoeft mij er ook helemaal niet voor te bedanken." Castiel was niet een persoon die graag bedankt werd voor zijn acties. Alle dingen die hij deed zag hij namelijk als normaal en hij snapte niet waarom anderen je daarvoor zouden bedanken. Dat was alsof je ademde en iemand je zou bedanken. Het was ook niet alsof hij iemand zijn leven redde. Dan snapte hij het wel als iemand bedankt werd, voor het leven redden. Maar voor dit soort dingen, nee, dat begreep hij echt niet. Kort keek hij om zich heen en hij plaatste zijn lolly terug tussen zijn lippen. Hij hield hem in zijn wang en liet het stokje naar buiten steken terwijl hij even na dacht.
"Ben je hier alleen?" vroeg hij plots aan haar. Hij ging er van uit dat zijn vrienden hem toch niet gingen missen, en als het meisje hier alleen was wilde hij graag meer tijd met haar besteden, als ze dat natuurlijk goed vond en het ook wilde. Hij was erg benieuwd naar haar. Nieuwsgierig naar haar leven en haar verhaal. Maar natuurlijk ging hij er nu niet ineens over vragen of wat dan ook, hij wilde niet als een engerd over komen. Hij hoopte namelijk gewoon bevriend met het meisje te kunnen worden. Wellicht zelfs meer, maar dat zou uiteindelijk wel komen. Iets in hem hoopte dan ook heel erg dat ze hier alleen was gekomen. Of dat ze net zoals hem met vrienden was maar het niet erg vond om hen voor de ander in de steek te laten.

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Castiel vertelde haar dat ze hem niet hoefde te bedanken, wat haar lichtelijk irriteerde. Ze kon er nooit zo goed tegen als mensen bedankjes of complimentjes afwezen, zeker niet omdat zij ze bijna nooit uitdeelde. Ze had nog liever dat iemand totaal niet reageerde, dan dat diegene zei dat het nergens voor nodig was. Als zij iemand bedankte, was dat niet voor niks. Het was voor haar een beetje hetzelfde als dat zij zou weigeren dat Castiel voor haar had betaald; het kwam ondankbaar over. Daarom zei ze, op een licht geïrriteerde toon: ‘Nou, ik vind van wel.’
Zijn blik zorgde er echter voor dat de irritatie al bijna direct wegzonk. Ze wist wel dat hij het niet bedoelde om haar te irriteren of te beledigen, maar dat hij gewoon een oprecht goed persoon was. Joss had echter normaal gesproken niet zo veel met goede personen; ze vond ze vaak nep of irritant. Maar de jongen had iets over zich heen, dat dat irritante naar achteren duwde. Ze geloofde dat achter dat oprecht goede ook nog een andere kant zat. En die wilde ze graag ontdekken. Daarom reageerde ze weer glimlachend toen hij haar vroeg of ze in haar eentje naar de kermis was gekomen.
‘Ja, soort van,’ antwoordde ze. Ze had geen zin om helemaal uit te leggen dat ze met een groepje was gekomen, waar ze eigenlijk niet naar terug wilde. Ze achtte de kans ook groot dat de meiden zelf ook niet hoopte dat Joss terug zou komen, en misschien hadden ze zelfs het kermis terrein zonder haar verlaten. Ach, het kon haar vrij weinig schelen.
‘En jij? Ben jij alleen?’ weerkaatste ze de vraag. Diep van binnen hoopte ze dat hij ook ja zou zeggen. En dat hij misschien zelfs zou voorstellen om samen iets te gaan doen. Of dat op de kermis blijven zou zijn, of iets totaal anders maakte haar niet uit. Maar het meisje wilde graag meer over hem te weten komen, behalve zijn vriendelijke verschijning.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hij glimlachte zwakjes op haar antwoord en knikte kleintjes. "Nou, geen probleem dan," zei hij terug met een zwakke glimlach. Hij realiseerde zich nu pas dat het wellicht niet heel vriendelijk kon overkomen om te zeggen dat iemand je niet hoefde te bedanken, en dat terwijl hij alles wat hij zei toch echt wel vriendelijk bedoelde. Maar hij begreep haar reactie volledig en merkte de irritatie in haar stem niet eens op.
Een brede glimlach nam plaats op zijn gezicht nadat zij gezegd had dat ze hier alleen was, een soort van. Hij besloot er niet verder over te vragen sinds dat wellicht iets te nieuwsgierig kon over komen en hij wist niet hoe het meisje daar op zou reageren. Hij wilde haar niet boos of geïrriteerd maken. Alles behalve. Hij hoopte dat nu ze alleen was ze het wellicht niet erg zou vinden om met hem rond te hangen, of het nou op de kermis was of er buiten, het maakte hem vrij weinig uit. Hij voelde zich gewoon bijna alsof hij rond haar moest zijn. Daarom wilde hij het ook wel graag.
Kleintjes knikte hij op haar vraag en hij beet zacht op zijn lip. "Ja, soort van," knikte hij met een zwakke glimlach. Hij was zeker dat zijn vrienden het niet erg zouden vinden als hij niet meer terug kwam. Zijn vrienden dachten dan waarschijnlijk dat Castiel het niet meer leuk had gevonden en naar huis was gekeerd, of wellicht dat hij afgeleid werd door een hond en in een gesprek was met de eigenaar. Of wat dan ook. Ze kende Castiel in ieder geval genoeg om te weten dat ze zich geen zorgen hoeven te maken als hij plots niet terug komt van zijn trip naar de wc of van het halen van eten of wat dan ook.
"Zou je wellicht samen iets willen doen? We kunnen wat rondhangen op de kermis of we kunnen ergens anders heen gaan, wat jij wilt natuurlijk," zei hij, zijn oh zo bekende glimlach nog steeds op zijn gezicht spelend. De glimlach leek nooit weg te gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld