Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O} Maybe in another life

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

Dit is een orpg tussen Vadrouille en Mysteryland, gelieve niet te reageren.
De orpg kan vulgair taalgebruik en afstotende stukken bevatten. Wees daarvoor gewaarschuwd.

Ribbons of gold
Between our breaths
connected beyond our quests
as we lay face to face
I want to stay caught
tangled restless
in these bottemless depths
held in this suspense

Mijn personage;
Amelia Chany Silveira - Princess

Aan jou de eer om te beginnen

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:

Kai Sageford - Zoon van de smid

Hoe erg was het, dat je de hele week uit keek naar 1 dag in de week? Dat als de dag voorbij was, dat je niet kon wachten dat je 6 dagen verder zou zijn. Zodat als je wakker werd, het terug die ene dag van de week was? Nou hij had het hoor. Hij keek elke dag uit naar die ene dag in de week. De dag dat zijn vader gerepareerde zwaarden,harnassen en noem maar op moest brengen naar het kasteel. En dan mocht hij mee! Oke een ander zou hem voor gek verklaren waarom hij zo graag naar het kasteel wilde. Je werd er alleen maar mee geconfronteerd dat hij zo veel meer geld hadden dan je zelf had. Maar voor hem was er een goede reden om naar het kasteel te willen, althans dat vond hij dan. Het was de princes, Amelia. Over haar kon hij zeggen dat het zijn beste vriendin was. Hoe raar het ook mocht klinken als je keek naar waar ze beide woonde en waar ze vandaan kwamen.
De 'spanning' die hij had omdat ze weer konden gaan, had er voor gezorgd dat hij de hele nacht slecht geslapen had. Het gebeurde de andere dagen van de week weinig dat ze elkaar zagen. Omdat het voor een princes niet normaal en gewenst was om op te gaan met mensen zoals hem. Hij moest er dan ook altijd tussen uit sneaken als ze elkaar wilde zien als hij in het kasteel was.
Al vroeg had hij besloten dat in bed liggen geen optie meer was. Hij lag toch alleen maar te woelen en dat was voor zijn bed niet al te besten. Hij kon zichzelf het beste maar alvast gaan wassen en alle spullen klaar zetten. Dan konden ze gelijk na het ontbijt vertrekken. Zijn vader hoefde dan niet eerst alles meer te verzamelen. Hij verzamelde zijn kleding van de stoel in zijn kamer en verliet de ruimte. Hun huis was niet groot. Dit maakte dan ook dat ze boven 1 slaapkamer hadden waar hij sliep. Zijn vader sliep beneden. Niet dat ze daar veel hadden. Ze hadden een kleine keuken, waar ze konden koken en eten en zich konden wassen. Dan hadden ze nog een ruimte waar ze wat konden zitten. Niet dat ze dat vaak deden, ze werkte immers beide veel. Maar soms als er iemand op bezoek kwam. Dan zaten ze er wel eens. En zijn vader sliep daar.
Beneden aangekomen, liep hij naar de kom met water. Gister had hij schoon water gehaald, dan hoefde dat in de ochtend niet meer. Met een doek begon hij zichzelf te wassen, waarna hij de kleding aantrok die hij klaar had gelegd. de smederij grensde aan hun keuken. De twee ruimtes werden gescheiden door een dunne muur en deur. In de winter warmde de kachel in de smederij hun keuken heerlijk. Dat was echt iets wat heel fijn was. Scheelde hun heel veel stoken.
Met gekraak drukte hij de deur naar de smederij open, waar hij naar binnenstapte en de deur achter zich sloot. Het waren voor vandaag 5 zwaarden, 3 harnassen, 7 speren en wat pijlpunten voor op de pijlen. Hij kon alles mooi in opberg manen/kokers doen en dat in hun kar leggen. Dan hoefde ze straks alleen het paard nog in te spannen en konden ze vertrekken. Op zijn gemak begon hij de spullen te verzamelen en deze in hun van riet gemaakte vervoersmanden/kokers te stoppen. Alles plaatste hij rustig in de kar. Hij was bijna klaar toen hij achter zich een geluid hoorde. ' Goedemorgen zoon' Hij glimlachte en draaide zich om, zijn vader was ook wakker en aangekleed en we ' Goedemorgen pap ' Hij sloot de klep van de wagen ' Ik span Florian wel in, ga jij maar ontbijten. Dan kunnen we daarna weg ' Hij knikte even en verdween terug de woning in. Niet dat hij een echt ontbijt naar binnen kon werken. Hij was te enthousiast dat hij haar straks weer zou zien.
Een appel en een boterham wist hij naar binnen te werken, waarna hij de keuken verliet. Zijn vader vond het geen gezicht als ze aten op de wagen. Helemaal omdat er genoeg mensen hier waren die geen eten hadden. Hun hadden het ook niet breed. Maar ze hadden eten, konden hun paard onderhouden en hielden geld over aan het eind van de maand. Zijn vader zat al op de bok toen hij buiten kwam. Het klokhuis gaf hij aan de grote bruinschimmel merrie die voor de wagen stond, waarna hij naast zijn vader op de bok klop. De kar kwam in beweging en hun reis naar het kasteel begon.
De reis werd in stilte afgelegd. Zijn vader was een man van weinig woorden. Bij de poorten van het kasteel werd hun vracht gecontroleerd. Routine klusje, ze waren er inmiddels aan gewend. Na de controle mochten ze verder. Hij hoefde gelukkig straks niet te helpen dragen, soldaten kwamen de spullen zelf halen en dan ging zijn vader het geld halen bij de koning.Dan kon hij er mooi vandoor. Amelia en hij hadden een speciale ontmoetingsplek. Oude gangen van vroeger, waarvan een deur uitkwam achter de stallen. Ze hadden het eens een keer ontdekt en aan het stof te zien waren ze de enige die wisten van deze plek. de koets stopte op het plein en zoals elke keer kwam er een groep soldaten aan die de manden en kokers uit de kar haalde. Die kregen ze straks weer leeg terug ' Ik ga het geld halen. Ben je optijd terug? ' Hij knikte even en liet zich van de bok glijden. Zijn vader dacht altijd gewoon dat hij hier bij de paarden ging kijken. Hij verdween immers altijd die kant uit.
Rustig liep hij nu ook weer, zoals altijd richting de stallen. Waarna hij zeker wist dat niemand keek, schoot hij om de stal heen. Hij schoof de bosjes opzij, die aan deze kant het deurtje in de muur bedekte. De deur kraakte lichtjes toen hij hem opende en sloot. Het werd tijd om daar weer wat aan te doen voordat andere het hoorde. Het was goed donker in de gang, maar hij vertrouwde licht hier niet. Niet dat het te zien was van buiten af, maar toch. 'Amelia? ' Fluisterde hij. Hij wist natuurlijk niet of ze er al was.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Met een strak gezicht staarde Amelia door het raam naar buiten, dat uitzicht gaf over de voortuinen van het paleis. Het was lente, de bloemen en bomen waren volop in bloei en de kleuren gaven een prachtig gezicht. Maar dat was niet waar Amelia naar keek. Haar blik was gericht op de grote deuren die binnen een moment kon openen. Deuren die het pad leidden naar het binnenplein, waar zojuist een paard en wagen binnen zou komen om de gerepareerde wapens van het paleis terug te brengen. Het was niet zozeer de vracht waar Amelia op zat te wachten, maar het was de zoon van de smid, die zijn vader trouw hielp aan zijn vak.
''Amelia, wat ben je aan het doen?''
Amelia schrok op van de bekende stem die hard door de lege gangen klonk. Voor een moment was ze diep in gedachten verzonken, waardoor ze niet doorhad dat er iemand bij haar kwam staan, wat niet zo vreemd was, want ze stond in een van de vele gangpaden van het paleis. Amelia draaide zich opzij en keek naar haar oudere broer, Edwin.
''Niks, ik was enkel in gedachten.'' Sprak ze onschuldig. ''Waar dacht je aan?'' Edwin was een zorgzame broer, maar het was soms lastig als hij alles wilde weten. Er waren ook dingen die Amelia liever voor zichzelf hield. Ze probeerde iets te bedenken wat ze kon noemen, maar ze was slecht in liegen en zelfs een zwak excuus bedenken kon ze niet. Het bleef daarom ongemakkelijk stil totdat Edwin gerust verder praatte. ''Amelia, je bent toch niet het feest van vanavond vergeten hé?'' Vroeg hij toen. Amelia keek naar haar broer. Het feest van vanavond was ze inderdaad vergeten, maar dat zei ze niet. ''Waarom denk je dat?'' Vroeg ze, waarna ze haar blik weer ergens anders op richtte. ''Omdat je zussen zich aan het voorbereiden zijn, evenals de rest van het paleis. En het is belangrijk voor je toekomst, misschien zal je een toekomstige partner vinden.'' Amelia zuchtte om zijn woorden. Het was niet wat ze wilde horen. Ze wilde geen partner vinden. Dat was wel het laatste waar ze momenteel aan kon denken. Ze vond het vervelend dat Edwin, als wijze broer en troonopvolger haar daar zo vaak aan herinnerde.
''Ik heb nog genoeg tijd om me klaar te maken, maak je geen zorgen.'' Ze gunde Edwin een glimlach, en staarde uit het raam. Haar hart maakte een sprongetje toen ze zag wie er door de poort naar binnen kwam, en ze wist dat het nu tijd was om naar beneden te lopen. ''Ik zie je later, Edwin.''
Ze ontweek de blik van Edwin, en liep langs hem heen. Ze durfde hem niet aan te kijken, wetend dat haar blik gedachten zou verraden, die ze niet met hem wilde delen. Gedachten over de komst van haar beste vriend, zoals ze die elke week had. De ontmoetingen die ze met de zoon van de smid had waren geheim, en het was absoluut de bedoeling dat dat ook zo bleef. Een vrouw van haar welstand hoorde niet met jongens zoals hem af te spreken. Niet alleen zou ze haar koninklijke familie een schande doen als ze erachter kwamen, daarnaast zou ze Kai dan ook nooit meer kunnen zien, en zou ze hem en zijn vader in moeilijkheden brengen. Dat wilde ze natuurlijk voorkomen, en ging daarom discreet om met het geheim dat ze met alleen hem deelde.
Ze keek nog enkele keren achterom zodra ze door de gangen was doorgelopen, tot ze zeker wist dat haar broer haar niet zou volgen. Ze wilde geen enkel risico nemen.
Toen ze zeker wist dat ze alleen was, liep ze richting de bibliotheek. Daar verschoof ze met al haar kracht een van de boekenkasten, waarachter een geheime deur te vinden was. Ze lette goed op dat er niemand in de ruimte was, die zowel haar en de geheime doorgang zou ontdekken. Gelukkig was ze alleen in de ruimte, en niet veel later volgde ze de bekende weg door de oude gangpaden die ze wekelijks maakte. Wekelijks, om haar vriend te ontmoeten.
In haar hand had ze een fakkel dat ze gebruikte om haar weg te vinden, al was het slechts een lange en smalle gang. Ze had de weg kunnen vinden, door met haar hand langs de muur te voelen. Maar dat deed ze niet. Ze wilde zichzelf niet vies maken, en trok tevens daarom haar jurk lichtjes omhoog.
Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze de bekende stem van haar vriend hoorde. Langzaam kwam ze dichterbij, totdat ze vanzelf Kai zag staan. Een grote glimlach ontstond op haar gezicht bij het zien van haar vriend, al was het schemerig, hem herkende ze uit duizenden.
''Hey!'' Zei ze toen, waarna ze de fakkel in de houder zette, zodat ze het niet hoefde vast te houden. ''Hoe gaat het, hoe is het met je vader?'' Er waren zoveel dingen die ze wilde vragen, dingen die ze wilde vertellen, dat haar enthousiasme niet te verbergen was. Het voelde fijn om bij hem te zijn, om even haarzelf te kunnen zijn, maar het was tegelijkertijd bedrukkend. Want hun tijd samen was maar kort.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Hoe lang hij daar gestaan had, hij had geen idee. Hoe kon hij dat ook weten. Ze hadden immers nog geen horloges en in het donker, terwijl je stond te wachten op iemand, kon ze tijd voor je gevoel heel traag gaan. En als hij heel eerlijk was, had hij eigenlijk elke keer weer wel de angst of ze wel echt kwam. Misschien werd ze opgehouden, was ze ziek, je wist zulke dingen niet. Je kon ook niet met elkaar communiceren als ze verhinderd waren. Maar tot nu toe was ze elke keer op komen dagen. Dus waar die angst vandaan kwam en waarom hij bleef, dat wist hij niet zo goed. Een glimlach kon hij niet onderdrukken toen hij haar stem hoorde. Een fakkel werd in de houder in de muur gestoken, waardoor de ruimte lichtelijk verlicht werd. Hij moest zichzelf ook eens leren om niet met zijn rug naar de kant te blijven staan waar Amelia vandaan kwam. Hij had haar allang aan zien kunnen komen door het licht. Maar toch had hij ook elke keer de zenuwen dat iemand hem gevolgd was. Dat iemand hem hier naar binnen had zien gaan. Een smoes had hij ook altijd wel klaar, voor het geval dat. En dat was dan toch elke keer weer dat hij moest plassen en dat hij iets tussen de bosjes had gezien. En dat bleek deze deur te zijn. En elke dag in bed had hij dan weer zo iets van, wat is dit voor stomme smoes. Bedenk een wat beters. Maar dat beters kwam niet, hij wist gewoon niks beters. Maar tot nu toe was het ook nog niet nodig geweest en dat scheelde ontzettend. Maar ja, wie hield nou ook de zoon van de smid in de gaten, die in de stallen ging kijken. Ze hadden immers een eigen paard, dus niemand die het raar vond.
Gelijk werd hij gebombardeerd met vragen toen Amelia bij hem kwam staan. Dat was elke keer zo. Amelia wilde altijd alles weten als ze hem zag. En hij vond het prima. Hij vertelde het haar graag. Natuurlijk waren er ook dingen die hij liever niet vertelde. Vooral de maanden dat het lastig was om rond te komen. Dat door de vorst alle groenten uit de moestuin kapot was. Maar zoals nu, nu in de lente. Hun moestuin deed het weer goed en dat was een fijn iets.
Vaak begon Amelia zelf te vertellen als hij klaar was. Hij luisterde net zo graag naar haar als dat hij tegen haar sprak. Traag knikte hij even op haar vraag " Het gaat wel. Pap wordt ouder en dat is te merken. Ook begint hij steeds meer dingen te vergeten. Echt gewoon kleine standaard dingetjes. Ik moet steeds meer voor hem in de smederij doen, omdat hij het of gewoon niet meer doet, of niet meer kan. " Tuurlijk wist hij, dat als zijn vader stopte hij de smederij over moest nemen. Hij deed het graag, maar toch. Hij vond het nog te vroeg. Hij kon nog niet alles. En het was toch handig dat je alles beheerste voor je iets over nam. Maar nu zijn vader dingen vergat, wist hij niet of hij nog een betrouwbare leermeester was. Straks vergat hij dingen uit te leggen. Dus zijn leermomenten bestonden gewoon uit kijken. Als zijn vader bezig was, waren het automatische handelingen. Daar hoefde hij niks bij uit te leggen. " Maar zo sta ik vanavond dus op jullie feest eten en drinken op te schepen en in te schenken. Pap vond het wel een mooie manier om nog even wat extra geld binnen te halen vanavond. En ja, als pap al ja heeft gezegd tegen de koning. Wie ben ik dan om te protesteren. " Zijn vader vergat dus waarschijnlijk dat hij anders de hele avond in de smederij bezig was geweest, klusjes af te maken die zijn vader was vergeten. Maar er was ook nog een andere reden dat hij het eigenlijk liever niet deed. Amelia had de leeftijd dat ze toegewezen kon worden aan een andere prince. Oke ze had bij haar geboorte al uitgehuwelijkt kunnen worden, maar dat was gelukkig niet et geval. En hij vond het geen fijne gedachte dat ze uitgehuwelijkt werd waar hij bij stond. Dan kon ze hier niet op het kasteel blijven, haar broer was immers de troon opvolger. En hij kon haar niet verliezen. Ze was de enige echte vriend die hij had.
" Maar hoe is het met jouw? " Hij vond dat hij al wel weer genoeg over zichzelf had verteld. Ze hadden immers niet heel veel tijd. En als je beiden even een verhaal kwijt moest of iets wilde vertellen. Dan moest je elkaar daar ook de ruimte voor geven. En ja dat kon er voor zorgen dat je niet alles kon vertellen. Maar dat kwam een andere keer wel weer. Misschien konden ze weer eens proberen af te spreken bij het meer in het bos. Weinig mensen kwamen daar eigenlijk. Je moest er ver het bos voor in en mensen hadden toch om bepaalde redenen hier angst voor dat deel van het bos. Voor hem en Amelia mooi handig.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld