Divergent orpg ft. Vadrouille - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Divergent orpg ft. Vadrouille

Hermoine
YouTube-ster

hermoine schreef:
Meisje: Lila - 17 - stoer - komt van erudite

Aan jou de eer om te beginnen ^^

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:

Tobias Eaton ' Four ' - 17 jaar - Komt van Abnegation.

Vandaag was dan de dag. Vandaag was het zo ver, vandaag mochten ze hun nieuwe factie kiezen. Vanmorgen had zijn vader zijn haar al geschoren. Ook had zijn vader hem opnieuw verteld hoe hij zich moest gedragen vandaag. Zijn vader wist niet beter dan dat hij voor Abnegation zou kiezen, zijn geboorte factie. Maar er was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om daar te blijven. Zijn vader was niet bepaald de liefste man die er was. Tijdens de test was een van zijn angsten ook over zijn vader gegaan. Maar verder wist niemand hier wat van. Iedereen in hun gemeenschap dacht dat ze een gelukkig vader zoon gezin waren. Zijn moeder was overleden toen hij klein was. Complicaties bij de geboorte. Maar tot op de dag van vandaag geloofde hij er niks van. Hij had zijn moeder 2 dagen voordat ze stierf nog gezien. Ze deed net haar blouse dicht in de badkamer. Ze was nog helemaal plat geweest. Hoe kon ze dan gestorven zijn aan de complicaties van de geboorte.
zijn vader haalde hem uit gedachte, ze moesten naar de bus. Elke factie kwam met eigen vervoer. Hun kwamen met de bus, Dauntless met de trein, vriendschap kwam met paard en wagen, erudite kwam met de auto's en oprechtheid kon het lopen. Hun gebouw lag er immers naast. De bus zat stampesvol, het was flink proppen om iedereen er in te krijgen. Het voordeel van een volle bus was wel dat je allemaal goed bleef staan. De weg naar het gebouw was in hun omgeving nog niet heel erg goed. Nou eigenlijk was het niet goed meer. Aangekomen bij het gebouw was het een hele klim. Hun stonden de liften af aan de andere facties en namen zelf de trap. Iets wat er voor zorgde dat hij boven aan de trap toch even op adem moest komen. Niet dat hij lang de tijd kreeg, zijn vader drukte hem al verder achter de groep aan.
In de zaal moesten ze bij hun eigen factie voor aan gaan zitten. Je werd op alfabetische volgorde geroepen. Hij zou dus een van de laatste zijn. De zaal liep langzaam vol. Zijn zenuwen namen ook langzaam de overhand. Naast hem zat een meisje die hij wel eens had gezien, Anne. Maar echt kennen deed hij haar niet. Heel eerlijk, hij kende niemand uit de factie. Zijn vader hield hem veel binnen, hij mocht niet naar gemeenschappelijke bijeenkomsten. Volgens mij dacht hun halve factie dat hij een besmettelijke ziekte had, omdat zijn vader hem altijd binnen hield.
Hij werd uit zijn gedachtes gehaald toen hij zijn naam hoorde' Tobias Eaton ' werd er nogmaals herhaald. Traag stond hij op. Bewust keek hij niet meer achterom. Hij moest nu niet gaan twijfelen. Langzaam niet hij naar voren, waar 5 schalen stonden. Een schoon mes kreeg hij in zijn hand gedrukt. Dit jaar stond Max daar, de leider van Dauntless. Het lamet van het mes drukte hij stevig in zijn handpalm, waardoor er een korte pijnlijke steek door zijn hand trok. Een warme vloeistof begon in zijn handpalm te lopen terwijl hij naar de bakken staarde. Hij wist dat hij zijn vader met deze keuze het meeste pijn ging doen. Zijn hand opende hij boven de kolen, waarna een sissend geluid de ruimte vulde toen zijn druppel bloed er in viel.
Het mes gaf hij af en hij hoorde al niet eens meer wat Max zei. De geluiden die vanuit Abnegation kwamen drongen ook niet tot hem door. Hij was sinds jaren weer eens een overstapper van Abnegation naar Dauntless en dan was hij ook nog eens de zoon van de hoogste man in de factie. Terwijl hij naar de juichende groep Dauntless jongeren liep, scheurde hij een stuk van zijn overhemd af, die hij tegen de snee drukte. Hij had misschien iets te diep gesneden. Hij werd hartelijk ontvangen. Dit, dit was zijn nieuwe familie nu. Zijn nieuwe leven

Hermoine
YouTube-ster

hermoine schreef:
Lila

Vandaag was de dag, de dag dat ze mocht kiezen in welke fractie ze de rest van haar leven ging doorbrengen. Elke jongere in de stad die dit jaar zeventien wordt moet vandaag kiezen. Ons hele leven zijn ze voorbereid op deze dag. Natuurlijk door elke factie in de hoop dat ze in hun geboorte-factie blijven. Elk jaar waren er wel een aantal mensen die hun factie verlieten. Twee jaar terug was het haar broer, die zich bij abnegation aansloot, tot grote schrik van haar ouders. Lila had het wel aan zien komen. De manier waarop hij mensen altijd hielp en altijd voor haar op kwam, hoe hij de betere lesboeken van school aan andere gaf. Ja, hij hoorde thuis in Abnegation. Maar Lila, waar hoorde zij thuis? Ze had echt geen idee. Onderweg naar de keuzeceremonie was ze nog steeds aan het twijfelen. Ze wilde haar ouders niet in de steek laten, zij was het enige wat ze nog hadden, maar ze moest ook voor zichzelf kiezen en ze wist zeker dat ze niet gelukkig zou zijn als ze voor erudite kiest.
Aangekomen bij het gebouw gingen ze met de lift naar boven en namen ze plaats bij de anderen van erudite. Haar ouders knoopten een praatje aan met de mensen die naast ons zaten, de ouders van Aron. Hij zou sowieso voor erudite kiezen, hij is een geboren betweter en wijsneus, daarom had iedereen ook een hekel aan hem, maar die jongen gaat het wel ver schoppen, dat wist Lila zeker. De ceremonie begon, namen werden omgeroepen en levenskeuzes werden gemaakt. Zoals verwacht kozen de meeste mensen voor hun eigen factie. Lila's factie kreeg er voordat zij aan de beurt was al drie nieuwe mensen bij. Misschien kunnen mijn ouders een van hen opnemen als hun eigen kind, dan is het gemis minder groot. Maar het gemis zal groots zijn en dat wilde ze haar ouders niet aan doen, ze hield van hen. Maar als ze eenmaal voor Dauntless had gekozen gold: Factie boven bloed.
Als haar naam wordt omgeroepen staat ze gespannen op en loopt naar voren. Met trillende handen pakt ze het mes aan van Max, de leider van Dauntless, die dit jaar de ceremonie leidt. Kort drukt ze het mes tegen haar handpalm en voelt ze een steek. Ze kijkt naar de bakken die voor haar staan. Dauntless en erudite zitten naast elkaar. Ze zucht en houdt haar hand boven de bak van erudite, ze kan het haar ouders niet aandoen om voor Dauntless te kiezen. Maar haar broer heeft deze ene keer ook voor zichzelf kunnen kiezen, ondanks dat hij abnegation is, hij begreep wat het belang van deze keuze is en dat moet zij ook begrijpen, ze moet voor zichzelf kiezen. Vlak voordat haar bloeddruppel valt plaatst ze haar hand boven de bak met hete kolen en klinkt er een sissend geluid. Ze was nu Dauntless. Achter haar hoorde ze een schreeuw van haar moeder, maar ze besloot niet om te kijken, dat zou het alleen maar erger maken. Ze richt zich tot de juichende mensen van Dauntless en loopt naar hen toe.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Tobias

Verschillende keuzes werden er gemaakt. Mensen bleven bij hun geboorte factie, andere stapte over. Families, facties, vrienden, iedereen reageerde op hun eigen manier op de keuzes. Ondanks dat hij ver in het alfabet zat, waren er nog genoeg mensen na hem. Genoeg keuzes die nog gemaakt moesten worden. Maar het enige waar hij aan dacht was dat hij hier weg wilde. Weg uit de zelfde ruimte met zijn vader. Het stuk stof hield hij nog steeds stevig tegen zijn handpalm gedrukt. Of het nog echt nodig was, of om gewoon iets vast te kunnen hebben was voor hem niet heel duidelijk.
De laatste mensen maakte hun keuzes, waarna Max het teken gaf dat ze mochten vertrekken. Om hem heen werd het nog drukker dat het al was. Dauntless mensen klommen over de stoelen, rende van de trap. Maar iedereen verplaatste zich zo snel mogelijk naar beneden. Door de stroom werd hij mee gevoerd. Bijna bij de deur kon hij het niet laten, toch moest hij even omkijken. Zijn blik vond zijn vader, die er verslagen bij zat. Verschillende mensen zaten om hem heen, spraken tegen zijn vader. Maar toch leek er weinig binnen te komen. Die blik, deze reactie van zijn vader had hij veroorzaakt. Maar voor hij nog meer kon denken, werd hij de ruimte uit gedrukt en verdween zijn vader. Hij was nu Dauntless!
Buiten begon zijn nieuwe factie te rennen. Waarom rende we? Waar rende we heen? Maar hij zou de groep maar gewoon volgen. Om wat minder op te vallen trok hij zijn grijze overhemd uit. Dit zorgde er voor dat hij nog een grijs t-shirt aan had en zijn grijze broek. Hij kon niet wachten tot deze kleren straks uit mochten en ze hun nieuwe kleding kregen. Langzaam kreeg hij ook door waar ze naartoe gingen. Naar één van de hoog gelegen perrons. Kort slikte hij even. Hoogtes, hij hield er zo niet van. Maar de menigte dwong hem omhoog, hij had geen keuze. En dat was misschien maar goed ook. Dit waren de eerste momenten al dat je uit je factie kon liggen. En dat leek hem nou niet heel fijn.
Boven aan het perron bleef iedereen staan. Een mooi moment om op adem te komen. Rennen deed hij veel. vaak de weg van school naar huis. Maar dat tempo lag niet zo hoog als dit. Om hem heen begonnen mensen in beweging te komen. Rennend naar het einde van het perron. De trein stopte hier toch? Waarom rende ze. Maar al snel, werd duidelijk dat de trein niet zou stoppen. Gauw rende hij achter de laatste aan, wist een handvat te pakken en zichzelf in de trein te gooien. Met een klap kwam hij op de ijzeren bodem terecht van de trein. Zijn schouder deed pijn, fijn dit. Hij drukte zich omhoog tot hij zat, waarna hij om zich heen keek. Nog een stuk of 8 aspiranten zaten in deze wagon. 5 overstappers en 3 van dauntless zelf.
Hij geloofde niet dat dit het enige was wat zou komen. Maar dat zou hij straks wel zien. Hij geloofde namelijk niet dat de trein bij Dauntless wel zou stoppen. Hij had het hier immers ook niet gedaan. waarschijnlijk zouden ze er ook uit moeten springen. Met zijn rug schoof hij tegen de wand terwijl zijn blik wat op de andere aspiranten bleef hangen. Maar veel tijd om een gesprek met iemand te beginnen, niet dat hij dat had gewild ofzo, had hij niet. Er werd al geroepen dat ze moesten springen. Langzaam kwam hij omhoog en keek om het hoekje naar buiten. Hij kon zich niet in houden en stapte toch een meter achter uit. Ze sprongen over een gat van minstens 2 meter breed. Maar zeker 10 meter hoog. OMG hoe dan! Maarja als hij dit niet deed, was hij factieloos. En dat was nog erger dan moeten springen. Een van de leiding kwam vertellen dat ze moesten springen bij het smalste stuk. Durfde je niet te springen was je factieloos was het klaar. Meer aspiranten verzamelde bij de deur. Even haalde hij diep adem, nam een aanloop en sloot zijn ogen terwijl hij sprong. In zijn hoofd was hij al druk bezig met de afgrond in storten. Maar de kiezels waar hij boven op viel, vertelde hem wat heel anders. Hij had de andere kant van de afgrond gehaald. Opgelucht haalde hij adem.
Hij opende zijn ogen weer. Iedereen was al door gelopen. Ze stonden allemaal om Max heen, die bij een klein muurtje stond. Ze gingen hier waarschijnlijk niet met de trap naar beneden. Zijn benen wilde wat lastig door de klap die hij net gemaakt had, maar langzaam kwam hij bij de groep terecht. En ja, ze moesten weer springen. Max wilde niet vertellen waar je in terecht kwam, je zag het wel als je sprong. Hij stak zijn handen diep weg in zijn broekzakken. Dit was erg, dit was nog erger dan de trein.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld