O | “What’s going on? Did we get captured - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | “What’s going on? Did we get captured

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:

“What’s going on? Did we get captured again?” - Sokka S1, E12 – The Storm

Samen met Myllie <3

Nicholas ~ Waterbender
{option}

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Louisa

Sneeuwvlokken dwarrelden omlaag. Een ijzige tocht vanuit de verre hoogte. Een tocht waarbij hun vaste toestand transformeerde door de hitte die afkomstig was vanuit haar vingertoppen. Vlammen dansten boven haar handpalm, terwijl ze beiden benen stevig in de sneeuw gepind had; klaar voor de aanval.
Hij was haar vaste sparpartner. Een hele tijd had ze verborgen gehouden dat ze ook een element bestuurde, wetend dat het voor opschudding kon zorgen. Het was haar natie die macht probeerde uit te oefenen, haar natie die langzaam maar zeker een oorlog creëerde. Niet voor niets waren haar ouders gevlucht naar de Noordpool. Een plek die ze nu al enkele jaren haar thuis kon noemen. Om de vooroordelen op afstand te houden, hadden haar ouders gevraagd om haar sturingskunsten voor haarzelf te houden, maar dat had ze maar voor korte tijd voor haarzelf kunnen houden. Haar buurjongetje, wie nu misschien wel haar beste vriend was, was er tijdens een stoeipartij al gauw genoeg achter gekomen. Ze had haarzelf niet in kunnen houden, had een vlam doen ontsnappen uit haar handpalm zonder dat deze hem geraakt had. Sindsdien brachten ze een hoop tijd samen door met gevechten, wel ver genoeg om niet gezien te worden door anderen. Helaas was het te merken dat Louisa niet de training had verkregen die nodig was geweest. Haar vaardigheden waren soms ongetemd. Ze wist niet goed van haarzelf waar ze toe in staat was en godzijdank had dat nog nooit voor nare ongevallen gezorgd. Het beangstigde haar wel: het idee dat ze Nicholas voor het leven kon tekenen door haar ongecontroleerde sturing.
Ook nu, ze waren verwikkeld in een intensief spargevecht. Hijgend stonden ze tegenover elkaar, wachtend tot de ander zou aanvallen. Louisa was aan het verliezen, zoals meestal het geval was. Ze vond het niet erg. Niet alleen had Nicholas meer training gehad, hij was ook ouder dan dat zij was. Daarbij gunde ze het hem. Er was toch niemand hier die van haar sturing af wist en ze betwijfelde of ze het ooit in het openbaar zou gaan gebruiken.
Net toen Louisa wilde aanvallen, hoorde ze een luide toeter. Al was een toeter niet iets dat het geluid in zijn recht zette. Het klonk diep, luid en angstaanjagend. Direct liet Louisa haar aanvalshouding zakken en richtte ze haar aandacht op de plek waar het geluid vandaan kwam. Een donkergrijze wolkpluim kwam uit de haven vandaan. Ze meende zelfs een deel van een schip te kunnen zien. Een schip dat haar maar al te bekend voorkwam. Haar nekharen gingen overeind staan. ‘Nic,’ zei ze zacht, ‘dat is een schip van de vuurnatie.’

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Nicholas genoot ervan, zoals hij altijd deed. Ze was een tegenstander, maar niet genoeg om echt vaak van hem te winnen. Al zo lang trainde hij met Louisa, vanaf het moment dat hij erachter was gekomen dat ze sturing bezat. Behalve de hoofden van hun stam had niemand het geweten, hij was er echter veel te makkelijk achter gekomen. Zodra zijn watersturing echter op een degelijk niveau was mocht hij met haar gaan trainen. Het verbeterde hun band en ze werden steeds closer. Hij zag Louisa dan ook als zijn beste vriendin. Hij vertelde haar alles.
Nu zat haar aanval eraan te komen, dat wist hij meteen zodra hij Louisa haar houding zag. Voordat ze echter iets deed veranderde ze ineens van haar houding. Even fronste Nicholas, hij kende bijna elke houding van haar en dit was er geen. "Vuurnatie..." Hij volgde haar en keek naar de donkere wolkpluim. Dat kon geen goed nieuws zijn. "We moeten terug, naar ze toe." Met snelle passe begon hij richting hun thuis te lopen. Hij versnelde algauw en rende erheen. Hij zag gelukkig hoe Louisa ook achter hem aan kwam. Hij moest zorgen dat ze op tijd terug waren, voordat de vuurnatie aan zou vallen. Zijn hart klopte in zijn keel. Wat als zijn ouders iets overkwam? Nicholas voelde woede al opborrelen bij die gedachte. Altijd bleef zijn stam bij de vuurnatie uit de buurt, ze hadden geen enkele reden om hen aan te vallen. "Een schip kunnen we wel aan Lou! Dit moet ons lukken." Zei hij snel en hij haalde diep adem. Hij zag het schip steeds meer opdoemen nu hij erheen rende. Er waren andere waterstuurders die al tegen de vuurnatie vochten. Hij probeerde verder te kijken, maar de sneeuw belemmerde zijn zicht nog. Waren er meer schepen? Hij kon ze zo niet zien. Van een afstand probeerde hij al de sneeuw te sturen naar de vuurnatie. Hij gromde, hij moest zijn woede omzetten in meer controle en daarmee het als kracht gebruiken. Louisa was soms misschien ongecontroleerd, maar Nicholas kon zijn emoties soms teveel mee laten spelen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was niet goed. Allesbehalve goed. Ze was jong geweest toen ze vertrokken waren uit de vuurnatie, maar wel kende ze hun manier van werken. Ze wist waarvoor ze hier waren en dat baarde haar zorgen. Al helemaal zodra ze de verschillende gevechten zag. Vuur lichtte op in de sneeuwstorm, deed de witte substantie smelten. Ze zag hoe ijspegels afgevuurd werden, hoe waterslangen als een zweep op de soldaten gevuurd werden. Ze zag hoe ook Nicholas direct zijn element toepaste.
Verdomme, Nic, dat had je niet moeten doen.
Ze waren hier om macht uit te oefenen, om hen bang te maken. Het was geen gewone aanval. Nee, ze wilden de stuurders van de stam afnemen. Ze wilden dat deze mensen zichzelf zouden verdedigen, zodat ze wisten wie wel en niet belangrijk was. Zij die stuurden, zouden meegenomen worden, gevangengenomen worden.
Louisa rende naar Nicholas toe, pakte zijn onderarm vast die gespannen stond om de volgende aanval uit te voeren. ‘Het zijn er teveel. We moeten gaan.’
Natuurlijk luisterde hij niet. Koppig schudde hij zijn hoofd, waarna hij zijn arm lostrok en kracht opspaarde om zijn aanval voor te bereiden. ‘Nee, we kunnen nu niet meer terug.’
Hij was sterk, te sterk. Het baarde haar zorgen, want het zou niet lang duren voor dat onopgemerkt bleef. Tegelijkertijd was er niets wat zij kon doen. Ze beheerste haar element niet goed genoeg om er een gevecht mee te starten, al helemaal niet met goed getrainde soldaten die hetzelfde element bestuurde.
Een luide kreet liet haar opschrikken en bezorgde haar kippenvel over haar lichaam. Een van de volleerde meesters lag stuiptrekkend op de grond. De bliksemschichten dansten nog na ronden de handen van de vuurstuurder. Een glimlach van voldoening lag op diens gezicht. Twee andere soldaten liepen naar de uitgeschakelde waterstuurder en trokken hem ruw op van de grond. Dat was de eerste die ging en er zouden nog meer volgen. Nicholas ook, als hij zo door zou gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld