Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Criminal minds

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:

ORPG with

~~

Gelieve niet te reageren, tenzij je één van ons bent.

~~

Jackson McQuire
17 jaar

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:

Eleanor emberforce - 17 jaar
"Neeeeee! Blijf gvd met je poten van me af! " Wat hardhandig werd ze uit het busje gehaald wat voor de deur stond. Niemand die op haar reageerde. Alsof deze mensen doof waren. Maar natuurlijk wist ze beter. Deze mensen waren goed opgeleid. Opgeleid om jongeren zoals haar. Heropvoedingskamp had de rechter het genoemd. Pfff doe normaal met je heropvoedingskamp. de poort van een immens groot terrein ging open. Een vrouw van een jaartje of 40 kwam op haar af gelopen. " Hallo, mijn naam is Katie. Welkom hier Eleanor. " Wat nors keek ze de vrouw aan. Ging die vrouw er nu echt van uit dat ze net zo vriendelijk ging doen als haar? Ze wilde hier helemaal niet zijn. Het was in haar ogen ook niet redelijk dat ze hier was. Als haar ouders haar nou gewoon met rust lieten, zich nergens mee bemoeide. Ja dan hadden ze nooit ruzie met haar gehad. En de ruzies thuis liepen altijd uit tot flinke gevechten. Niet alleen thuis trouwens. School was net zo erg. Wegens haar leeftijd had de rechter besloten dat ze het hier eerst gingen proberen voordat ze echt de gevangenis in moest. Het grootste probleem was, dat als ze niet boos werd. Dan was er niks aan de hand. Het soms wat roken en het drinken, daar zat ze hier niet voor. En kom op, dat deden de meeste jongeren.
De mannen naast haar lieten haar los, drukte haar haar sporttas en haar koffer in haar handen. Met een hard geluid sloeg de poort achter haar dicht. Dat was een zwaar kut geluid " Loop maar met mij mee. Ik zal je je kamer laten zien. Hier is een map met informatie, waarvan wij verwachten dat je die door leest " Rustig begon de vrouw te lopen. Kort keek ze nog even om zich heen, waarna ze er toch maar achter na liep. Ze wist dat als ze zich hier gedroeg, ze eerder weer weg mocht.
De vrouw had ondertussen gewoon door lopen kletsen, iets wat ze pas merkte toen ze zich terug focuste op de vrouw '" Eten tijden, therapie tijden, andere activiteiten. Alles staat op het rooster. We verwachten zelfstandigheid van jullie. Ben je er niet krijg je strafpunten. Ben je te laat krijg je strafpunten. Tot een bepaald aantal strafpunten zijn het straffen die je uitgedeeld krijgt. Dit wisselt af van een dag op je kamer tot een isolatie. Heb je het maximaal aan strafpunten gehaald, word je terug opgehaald en beslist de rechter wat er dan met je gebeurd. " De vrouw drukte een deur open. " Hier slaap je, samen met je kamer genoot. Ruim je spullen op, lees je map door. Vandaag heb je verder niks meer. Ja om 6 uur eten. Verken het kamp, ga wennen " En weg was de vrouw.
Met een zucht liep ze naar een van de twee lege bedden. Haar spullen kwakte ze op de grond. Ze zou straks wel uitpakken en die map lezen. Voor nu wilde ze gewoon naar buiten. Ze opende de deur weer, waarna ze naar buiten stapte. Er liepen veel mensen hier rond. Het zou haar niks verbazen als er hier van alles rond liep. En de overheid er niet over na had gedacht, dat bepaalde combinaties hier niet voor verbetering maar juist voor verslechtering zou zorgen. Met een zucht liet ze zich zakken op het randje van de kleine veranda, terwijl ze wat naar de mensen keek. Nou hier zat ze dan. Dit was nu haar leven. Nou haar leven? Zodra ze de kans kreeg was ze hier weg. Legaal of niet

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jackson werd wakker, niet wetend of het dag of nacht was. Hij zat al zo lang in isolatie, waarom moest hij ook weer zo dom zijn. Door zijn drugsgebruik werd hij altijd agressief, alleen nooit als hij nuchter was. Alleen zijn kamergenoot deed zo hinderlijk, dat Jackson vond dat die jongen wel een klap op zijn neus verdiende. De jongen was met een bloedende neus naar het ziekenhuis gebracht, Jackson moest meteen de isolatie in. Niet dat hij daar nog nooit eerder was beland. Hij telde op zijn vingers om te kijken hoe vaak hij nu in de isolatiecel had gezeten, dit was al zijn vijfde keer. Hij haalde zijn schouders op en probeerde weer in slaap te vallen. Het is niet alsof je in isolatie iets anders kunt doen dan slapen, hij had niks. Alleen een matras en een wc.

Toen hij net weer weg dommelde, ging de krakende deur van zijn cel open. 'Jackson, opstaan. Je mag weer terug naar je kamer.' Zijn open brandde van het licht toen hij naar de deur keek. Het enige wat hij kon zien was een zwarte schim en verder fel licht. Hij stond langzaamaan op, alleen voor de bewaker duurde het te lang en hielp hij Jackson wat sneller omhoog. 'He, blijf van me af man.' Hij trok meteen zijn arm los en liep voor de man naar buiten. Samen liepen zij richting de kamers, gelukkig was Jackson er bijna. Alleen toen liep de man de andere kant op, 'Je krijgt een nieuwe kamergenoot. De oude wilde je niet meer. Pas maar op Jackson, wie weet wil straks niemand je meer. Zelfs je ouders niet eens.' Tegen de man ingaan had geen nut voor Jackson, hij hield zich maar stil. Hopend op dat zij snel bij zijn nieuwe kamer aan zouden komen. Het waren een lange 5 minuten voor Jackson, maar uiteindelijk was hij er.

Toen hij zijn kamer binnen liep, waren al zijn spullen op 1 hoop op zijn bed gegooid. 'Eerst alles uitzoeken en opruimen voordat je iets anders doet. Binnen een uur is alles netjes, schoon en opgeruimd. Anders ga je weer terug de isolatie in, meneer McQuire.' Terwijl hij zijn naam hoorde, klonk hij heel sarcastisch. 'Yo.' Gooide toen de deur voor de man dicht en begon maar met opruimen. Nog langer in de isolatie dan werd hij helemaal gek. Na een klein half uurtje was zijn hele kamer klaar en ging hij weer zijn vrienden opzoeken. Eerst de leuke dingen doen, dan wordt hij morgen wel weer afgezeken door zijn therapeut.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Haar blik gleed over de mensen die ze kon zien. Mensen kijken, dat deed ze altijd graag. Dat vond ze vanaf kinds af aan al leuk. En wat daar nou precies leuk aan was, dat wist ze zelf ook niet. Maar het was gewoon leuk om te zien hoeveel verschillende mensen er waren. Hoe mensen verschillend op dingen reageerde en hoe ze deden. Nog een tijdje keek ze naar de mensen die voorbij kwamen, waarna ze zich toch traag omhoog drukte. Ze zou haar spullen maar eens op gaan ruimen, gauw die map door kijken en daarna zag ze het wel weer. Ze was altijd een erg sociaal type geweest, misschien kon ze hier met wat mensen in contact komen. Al hoe gezellig zou iedereen hier zijn? Niemand zat hier voor zijn lol en zijn plezier.
Ze trok de deur terug open, waarna ze naar binnen stapte. Ze begon haar tas en haar koffer uit te ruimen. Wat haar opviel was dat er geen badkamer bij de slaapkamer zat. Ze plofte neer op haar bed, waar ze de map tevoorschijn haalde en deze door begon te bladeren. 'Douches en wc's zitten niet bij de slaapkamers. Hiervoor maak je gebruik van gebouw c. Dames douche tussen 19:00 en 20:00, heren tussen 20:00 en 21:00. Wc's mogen tussen deze tijdens niet gebruikt worden door het andere geslacht' Vol verbazing zat ze naar de tekst te kijken dat ze net gelezen had. Dit moest niet gekker worden.
Ze bladerde door naar het schema van de dag. 08:30 - 09:30 ontbijt. 09:30 tot 12:00 therapie. 12:00 - 13:30 eten, 13:30 tot 17:30 activiteiten, 17:30 - 19:00 eten, Douche en naar de slaapvertrekken. Vol verbijstering keek ze naar het rooster. Gingen ze er echt van uit dat iedereen zich aan dit rooster ging houden? Ze ging echt niet 3,5 uur bij therapie zitten. En die activiteiten die hier bedacht werden zouden ook wel niet heel veel leuks zijn.
Ze schoof de map terug onder haar bed. Het ergste vond ze nog wel. Wilde je douche en plassen, je moest gewoon je slaapkamer uit, naar buiten. Iedereen zag je lopen in je slaapzooi. Haar hand streek door haar haar, waarna ze naar buiten stapte. Ze zou maar eens kijken of ze in contact kon komen met wat mensen hier

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jackson had altijd een vaste groep jongens waar hij mee om ging, dit waren niet altijd even goede personen om in dit gesticht mee om te gaan. Gesticht, dit was het eigenlijk niet. Maar hij vond het een passend woord voor waar hij zat opgesloten. Zijn beste vriendin in dit huis was Mira, alleen hij sprak haar niet zo vaak. Zij wilde nooit omgaan met zijn vrienden en daarom spraken zij altijd samen af. Maar de jongens zagen Jackson al lopen en renden op hem af. 'He gast, eindelijk weer terug.' - 'Je hebt er een paar weken gezeten, man.' zeiden twee vrienden van hem. Hij knikte, het zal wel dacht Jackson. 'Matties, ik spreek jullie later. Ik moet Mira even opzoeken.' Meteen liep Jackson weer van de jongens weg, Mira zou wel weer kwaad zijn op Jackson. Mira was een heel zorgzaam meisje, alleen zij deed er alles aan om zo snel mogelijk weg te gaan uit dit gesticht. Mira sliep in een ander gebouw dan Jackson, ook zaten zij nooit bij elkaar in groepstherapie. Dit kwam omdat Mira hier zat vanwege problemen uit haar verleden, niet zoals Jackson vanwege drugs.

Voordat Jackson naar Mira haar kamer ging, liep hij eerst langs het verstopplekje en afspreekplekje van hen. Misschien zou Mira daar zijn om na te denken. Na 5 minuten oor bosjes te strompelen kwam hij bij de plek aan. Het was een rustig plekje langs een slootje tussen de bosjes. Er waren twee grote rotsen waar zij altijd op zaten. De ene keer waren zij volop aan het kletsen met elkaar en de andere keer waren zij stil. Te veel om na te denken en heel af en toe spraken over de problemen en over hoe de therapiesessie verliep. Maar Mira was nergens te bekennen, dus strompelde Jackson weer terug richting Mira haar kamer.

Hij klopte op de deur, 'Mira? Ben je hier?' Hij kreeg geen antwoord, dus duwde hij voorzichtig de deur open. Hij schrok, met open mond liep Jackson door de lege kamer. Mira haar bed was leeg. Aan de andere kant van de kamer lagen spullen, spullen die hij niet herkende. 'Wat de f..' Hij pakte de spullen en hield het in zijn handen. De geur die van de spullen af kwamen was niet van Mira. Hij smeet de spullen op de grond en liep met tranen in zijn ogen terug naar het plekje aan de rivier. Hij kon het niet geloven, Mira mocht weg; naar huis. Hij ging op de ene rots zitten en keek naar de lege rots naast hem. Hij dacht na over haar waarschuwing. Ze had gezegd dat ze bijna naar huis mocht, maar niet wist wanneer. Jackson stond op en ijsbeerde langs de twee rotsen. Hij was woest, ze was gewoon zo maar weg gegaan. Ze had geen afscheid genomen, niks. Hij balde twee vuisten en sloeg daarmee op de rots. Nog een keer en nog een keer. Totdat zijn handen bloedde bleef hij slaan, door de adrenaline had hij niet door hoe erg zijn handen er aan toe waren. Hij zat in de aarde naast de bebloede rots. Hij staarde naar zijn handen, die waren doorweekt van het bloed, emotieloos bleef hij staren.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Haar voeten die ze niet op tilde, zorgde er voor dat er een stofwolk achter haar omhoog kwam. Je zou toch verwachten dat ze hier voldoende geld hadden om een fatsoenlijk pad aan te leggen. In plaats van deze zanderige wegen. Dit moest toch een hel worden in de herfst en winter? Oke de zomer kon ook nooit lekker zijn met dit losse zand, dat waaide alle kanten op. Maar wat wist zij er nou van? Ze was hier nou? Een uurtje ofzo? Haar handen stak ze diep weg in de zakken van haar broek, terwijl ze wat om zich heen keek. Her en der waren er groepjes met elkaar in gesprek of bezig. Waarschijnlijk waren dit mensen die hier al langer zaten, die bijna naar huis konden of die daadwerkelijk geholpen wilde worden.
Iets in haar vertelde haar dat ze hier niet was om vrienden te maken, dat was ook zo. Ze wilde hier zo snel mogelijk weg. En ze had ook nooit echt geleerd vrienden te worden met andere. Niemand wilde vrienden met haar worden door haar opvliegerige en agressieve karakter. Terwijl aan de andere kant, als er niks met haar aan de hand was. Dan vond ze het geweldig om leuk dingen te doen met anderen. Om gezelligheid te hebben. Maarja het moest dan niet anders lopen, dan zij wilde of gedacht had. Want ja dan ging het weer mis. En om die reden wilde ook veel geen vrienden meer zijn. Nou veel? Niemand meer.
Rustig slofte ze verder. Morgen zou ze opzoek gaan naar een manier om hier weg te komen. Dit terrein was immens groot, met een groot stuk natuur er bij. Er moest ergens een punt zijn waar ze weg kon komen. Waar de muur niet goed meer was, of waar geen bewaking was. Maar aan de andere kant. Als die er was geweest, dan zouden er al mensen zijn ontsnapt toch? Ze zuchtte even waarna ze verder liep. Wat doelloos had ze rond gelopen over het terrein, tot ze water hoorde stromen. Hadden ze echt hier een rivier door het terrein lopen? Het was hier misschien groter dan ze dacht.
ze volgde het geluid van het water, dat wilde ze dan toch echt met eigen ogen zien. Het geluid bracht haar inderdaad naar een riviertje. Her en der stonden er wat rotsen. De en groter dan de ander, de ander vlak, een ander puntig. Ze zagen er allemaal anders uit. Maar aan de grond en omgeving te zien kwamen hier toch veel mensen. Iets wat ze kon begrijpen. Water was voor veel mensen rust gevend. Haar blik gleed naar links, waar het water tussen de boven verdween en rechts kwam het terecht in een soort meertje. Waarschijnlijk waar ook gezwommen kon worden.
ze zuchtte even, waarna ze zich op de rand van het riviertje liet zakken en haar benen onder zich vouwde. Ze wilde hier echt niet zijn, ze wilde naar huis. Nou dat ook niet persee, maar in elk geval weg hier

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Hij hoorde verderop wat geluiden en hij dacht dat het vogels waren. Op zo'n moment als hoe hij zich nu voelde, verlaten en leeg, kon hij wel wat coke gebruiken. Helaas, kon hij er nu niet aan komen. De eerste keer in isolatie zat hij er maanden vanwege drugs binnensmokkelen. Dat wilde hij niet nog een keer. Om een beetje tot rust te komen besloot bij om langs de rivier te lopen en even in het meer te zwemmen.

Hij deed zijn schoenen en sokken uit en ging vervolgens met zijn voeten in het ijskoude water staan. Hij pakte zijn spullen en liep richting het meer. Het water deed hem goed, hiervoor voelde hij eindelijk iets. Eenmaal bij het meer aangekomen, ging hij het water uit en weer de grond op. Normaal keek hij eerst om zich heen of niemand hem zag, maar dit keer maakte het hem niks uit. Hij kleedde zich uit en ging langzaamaan naakt het koude water weer in. Hij trilde heel hard toen hij kopje onder ging, maar bleef zo lang onderwater tot hij het niet meer uithield en weer adem moest halen. Rustig liet hij zich drijven in het water en keek hij de lucht in. Hij dacht aan Mira, hoe gezellig zij het altijd hadden en hoe erg hij haar mistte.

Soms had Jack zijn vrienden nodig, maar de vriendschap met Mira was wat hem van zijn verslaving af hielp. Zij drong altijd tot hem door en kreeg alle problemen uit Jack. Zij was de enige waarmee hij kon praten over zijn gevoel en de enige persoon waarbij Jack zich ooit open heeft gesteld. Nu was die persoon opeens weg...

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
De rust die hier bij het water was, dat was zeker weten fijn. Koud dat was het zeker. De wind die over het water heen kwam, was best fris. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen om warm te blijven. Haar jack was niet heel dik en het hemdje wat ze er onder had dat hield haar ook niet echt heel warm. Kort sloot ze even haar ogen. De therapeut waar ze ooit had gezeten, die dacht dat haar woede vanuit een trauma uit haar jeugd kwam. Volgens die vrouw was er verder niks in haar leven gebeurd of iets in haar familie wat haar agressie probleem kon veroorzaken. Maar omdat ze zelf ook niks raars wist, was haar oude therapeut bang dat haar eigen hoofd die gedachtes verbannen hadden. Om haar zo te beschermen. Maar dat haar karakter er wel door veranderd was.

Ze opende haar ogen toen ze een stukje bij haar vandaan wat hoorde. Een niet lelijk uitziende jongen stond een stuk verderop bij het meer. Haar mond zakte nog net niet open toen hij zich daar totaal uit begon te kleden. Lang duurde het niet of daar stond hij dan, compleet naakt. Hoe raar was het wel niet om een jongen die je totaal niet kende naakt te zien. Hij sprong het water in en ging kopje onder. Hij bleef erg lang onder water. Was er wat aan de hand? Waarom kwam hij niet terug omhoog? Ze ging rechtop zitten, maar juist op dat moment kwam hij weer boven water. Onbewust haalde ze opgelucht adem.

De jongen bleef op zijn rug in het water drijve n. Hoe hield die jongen dat vol? Het water was steen koud. Kort keek ze nog even naar de jongen en haalde toen haar blik toch van hem af. Zij zelf zou het ook niet heel prettig vinden, als een vreemde naar haar zat te staken. Maarja , dan moest hij hier niet naakt gaan zwemmen toch?

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Toen zijn lichaam helemaal begon te trillen liep hij het water weer uit. Nu werd het hem iets te veel, langzaamaan trok hij met moeite zijn kleding weer aan. Zijn lichaam was helemaal nat en zijn spijkerbroek kreeg hij daarom niet over zijn heupen heen. Hij draaide zich om en zag een meisje zitten. Zou zij hem al gezien hebben? Hij voelde zichzelf staren, houd op ermee. Wat zou zij er wel niet van denken, een jongen met zijn broek op zijn knieën die haar aan loopt te staren. Met alle geweld probeerde hij zijn broek aan te krijgen, waardoor hij zijn evenwicht verloor en in het water belandde. 'Kutzooi, aaah. Facking koud water, verdomme.' Onder water trok hij zijn broek weer uit. Hij moest het meisje om hulp vragen, hij moest een nieuwe broek hebben. Gewoon een droge broek eigenlijk. Hij nam een diepe zucht en zwom naar het meisje toe.

'Uh, hoi. Mijn naam is Jackson, maar je kan mij gewoon Jack noemen. Ik heb hier een klein probleempje en daar heb ik jouw hulp bij nodig. Zie, ik kreeg mijn broek niet aan. Voordat je iets raars denkt, ik ging zwemmen niet iets anders. In ieder geval, ik kreeg na het zwemmen mijn broek niet aan. Toen verloor ik mijn evenwicht en nu is mijn spijkerbroek, shirt en alles is nat. Mijn kamer is in blok B nummer 401. Vierde verdieping, eerste deur aan je linkerkant. In ieder geval, kun jij naar mijn kamer rennen en mij een nieuwe broek, vest en shirt fixen? Dan ben ik je eeuwig dankbaar. Als ze merken dat ik weer heb gezwommen, krijg ik problemen met mijn therapeut. Snap je? Dusss, meisje waarvan ik de naam niet ken, zou jij dat voor mij willen doen? Als je wil, geef je ik je er misschien iets voor terug. Ligt eraan welke kleding je mij geeft.' Hij glimlachte naar haar in de hoop dat zij het zou doen voor hem.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:
Het duurde niet heel lang meer, of ze jongen was het zwemmen ook zat. Hij kwam terug het droge op, waarbij probeerde zichzelf aan te kleden weer. Het was een grappig gezicht. Tot hij haar ook door kreeg. Toen werd het allemaal een beetje akward. Hij stond daar naakt, zij staarde naar hem. En natuurlijk had ze haar blik ook wel een keer laten afzakken. Maar wat zou die jongen wel niet van haar denken? Een vrouw die naar zijn naakte lichaam staarde. En nu, nu zaten ze elkaar aan te staren. Al kwam de jongen al gauw weer in beweging. Maar het ging al gauw fout. Door zijn haast en zijn moeizame broek, althans soepel ging het niet, viel hij achterover. Ze sloeg haar hand voor haar mond, om een lach in te houden. Waarna ze opstond om te kunnen kijken of alles wel goed ging. Maar hij kwam omhoog, vloeken en opnieuw helemaal zeik nat. Maar het leek niet alsof er iets ergs aan de hand was op het moment. Gelukkig maar!

Wat verbaast keek ze hem aan toen hij haar kant uit gezwommen kwam. Alle kleren die hij had waren nu drijfnat. Het was eigenlijk wel een beetje zielig. Maar wie nam er nou geen handdoek meer als die ging zwemmen. Hij begon tegen haar te spreken en zijn stem bezorgde haar kort kippenvel op haar armen. Sommige mensen, vooral sommige mannen konden een prachtige stem hebben. En die van hem was ondanks zijn leeftijd, want erg oud zag hij er niet uit en anders zat hij hier ook niet, erg mannelijk. De jongen stelde zich voor, Jackson, maar Jack was ook goed. Waarna hij aan één stuk door begon te ratelen. Het had wel iets schattigs. Een drijfnatte jongen, die hier ook zat wegens problemen, ratelde aam één stuk door voor droge kleden. Maar ze zou wel wat voor hem gaan halen. Misschien konden ze wat met elkaar op trekken daarna, dan was ze hier niet meer zo eenzaam. Dan was haar tijd hier niet zo lang. " Tuurlijk, ik zoek wel wat voor je " Ze stapte bij hem weg, waarna ze tussen de bomen door verdween terug naar de slaapvertrekken.

Het was even zoeken, ze kende de weg hier immers niet. Maar met het volgen van de borden wist ze in elk geval zijn slaap vertrek te vinden. De plattegrond die er hing vertelde haar waar ze moest zijn. Voor de deur klopte ze even aan. Hij zou maar een kamergenoot hebben die net bezig ergens mee was. Zomaar binnen komen vond ze dan ook niet netjes. Maar niemand reageerde. Ze opende de deur en stapte de kamer binnen. Deze was het zelfde als haar kamer, al sliepen hier duidelijk jongens. Altans jongens? Jongen. Er was maar één kast gevuld en 1 bed in gebruik. Uit de kast plukte ze een droge broek, hemd en vest voor hem. Waarna ze uit de badkamer toch maar een handdoek voor hem mee nam. Hij zou anders deze kleren nooit aan krijgen.

Met het in elkaar gewikkelde pakketje vertrok ze terug naar het water. Het was niet verrassend dat hij hier nog steeds stond, nat en zonder kleren. " Ik heb een handdoek voor je mee genomen. Anders zal je ook nooit in deze kleding passen " Ze legde het kledingpakketje met de handdoek op een droge plek bij het water. En nu? Weglopen? Was dat raar? naakt had ze hem toch al gezien. Maar ze kende hem helemaal niet. Dus ergens was het ook raar om te blijven staan. Weg gaan, dat was de beste optie. " Nou sterkte er mee zou ik zeggen " kleintjes glimlachte ze, waarna ze bij hem weg stapte.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Het water werd steeds kouder en kouder, gelukkig was het meisje snel weer terug. Voordat Jack haar kon bedanken en om haar naam kon vragen, was zij ook alweer weg. 'Bedankt!' Schreeuwde hij achter haar aan, in de hoop dat zij misschien terug kon komen. Hij liet zich weer in gedachten omlaag het water in drijven. Dat was alleen van korte duur, door het ijskoude water schoot hij meteen weer omhoog. Hij klom het droge op en vouwde zichzelf op in de handdoek. Hij had niet eens aan een handdoek gedacht, fijn dat zij er wel aan had gedacht.

Hij hees zich in de droge kleren en verstopte de natte kleren. Hij mocht hier eigenlijk nooit zwemmen, hij haalt de spullen 's nachts wel een keer op. Doordat het een groot gebouw is waar zij in slapen, kunnen zij nooit alles in de gaten houden. Vaak sprak hij midden in de nacht af met de jongens, om op het dak een joint te roken. Door de isolatie wist Jack niet of dat nog gebeurde, of dat er überhaupt nog drugs het gebouw in kwam.

Snel liep hij weer naar de jongens en kletste wat met hen. Hij hield het plein in de gaten, misschien dat hij het meisje nog kon vinden. De jongens liepen al naar de eetzaal toe, maar doordat Jack zo bezig was met het onbekende meisje, had hij niet door dat het al etenstijd was. Snel liep hij achter de jongens aan en liepen zij met zijn allen naar de eetzaal toe. Hopend dat Jack het meisje nog kon bedanken en erachter kon komen hoe zij nu eigenlijk heette. De rij was lang en hij had ècht geen zin om zo lang te wachten, 'yoo matties, neem een dienblad met eten voor mij mee. Claim ik wel vast een tafel.' Snel liep hij naar een tafel met goed uitzicht op het plein en de deur.

Toen de jongens met zijn eten aan de tafel kwamen zitten, was hij vergeten om alles in de gaten te houden. Hij werd van top tot teen ingelicht over wat er allemaal was gebeurd in de weken dat hij in iso zat. Zo werd het in zijn vriendengroepje genoemd, 'iso' want dat klonk stoer had één van de jongens gezegd. Zijn aandacht werd getrokken door hen, door eventuele informatie over wanneer Mira was weg gegaan. Helaas, hadden de jongens hier niks over gehoord. Opeens was ze nergens te bekennen, zelfs de medewerkers en beveiligers hadden er niks over te zeggen zei iemand. De jongens hadden het voor Jack nagevraagd, in de hoop dat alles goed zou gaan met Mira. Maar helaas, hoe het met Mira gaat is compleet onbekend.

Vadrouille
Landelijke ster

Vadrouille schreef:

ze had de jongen nog wel gehoord. Maar terug lopen, nu ze al besloten bij hem weg te lopen was ook zo vreemd. En ze had hem nog niet uit het water horen komen, wat dus betekende dat hij daar nog steeds naakt stond. Alsof het anders was nu naakt, dan net ofzo. Ja, ergens wel. Nu was het van dichtbij. Nu besefte hij maar al te goed dat er iemand naar hem keek. Net had ze het ongezien kunnen doen. Niet dat dat zo netjes was geweest, maar toch. Dat was veilig geweest. Hoe raar was het voor hem als iemand die hij kon zien, van dichtbij, naar zijn naakte lijf zat te kijken. Oke, misschien deden jongens daar wat makkelijk over. Maar zij, zij zou daar heel ongemakkelijk van worden. Ze zou zelfs al niet eens naakt gaan zwemmen. Puur om dit te voorkomen. Niet dat ze zich onzeker voelde over haar lichaam ofzo, maar toch. Starende mannen, waren nou ook niet haar favoriet.

Ze verliet met een korte wandeling. Altans kort. Hij was langer dan ze wilde. Waarschijnlijk was ze ergens verkeerd gelopen, het bos. Terug het grote open plein op van het kamp. Een blik op haar horloge vertelde dat ze nog een uur had voordat ze gingen eten. Ze liep naar een groot bord, de plattegrond van het kamp. er zou toch ergens iets moeten zijn van een ontspanningsruimte. Misschien een muziek ruimte. Dat was iets wat ze niet mee mocht nemen, haar gitaar en keyboard. Oke haar Keyboard had ze kunnen begrijpen, dat ding was mega. Maar haar gitaar, dat had ze flink van gebaald. Muziek was voor haar toch een uitlaat klep. Maar gelukkig vertelde de map haar dat er een ontspanningsruimte was. Misschien had ze mazzel, misschien was er een gitaar, of een keyboard. Kleintjes glimlachte ze, waarvan ze vertrok naar de ruimte.

Het was rustig binnen. Waarschijnlijk zaten mensen die hier al langer zaten in hun therapie sessies. Niet dat ze het erg vond. Het was wel even lekker dat er bijna niemand was. Haar blik ging door de ruimte, waarna haar blik viel op een hoekje waar wat instrumenten stonden. Een gitaar, keyboard, drum en een microfoon. Ze greens even. Toch nog iets leuks aan deze pek. Haastig liep ze toch naar de plek, waar ze haar kont neer plante op de kruk bij het keyboard en de koptelefoon van de houder griste. het kon haar niks schelen dat andere deze ook op hadden. Ze was veel te blij dat er een keyboard was.

De koptelefoon plugde ze in het apparaat, waarna ze hem aan zetten. Wat simpele noten begon ze te spelen. Het was al snel te horen, het was een goedkoop ding geweest. Altans goedkoper dan wat ze thuis had staan. Maar een keyboard was een keyboard. Ze wist dat ze hier niet te lang kon zitten, ze moest zo gaan eten. Ze wilde niet op haar eerste dag hier al strafpunten krijgen. ze zou nu maar wat kleins spelen, na het eten had ze meer tijd. Dan kon ze meer spelen. 10 minuten speelde ze wat simpele deuntjes, waarna het toch echt tijd werd om te gaan eten.

Ze verliet de ruimte, waarna ze vertrok naar de eetruimte. Het was druk, de meeste mensen hadden al eten. Maar toch stonden er nog een paar in de rij. Ze pakte een dienblad, waarna ze achter inde rij ging staan. Ze keek de ruimte wat door. Waar kon ze bij gaan zitten? Het was raar om bij vreemde mensen te gaan zitten. Iedereen leek hier al vrienden te hebben. En als ze die jongen van net zou spotten, het was ook heel raar om daarbij te gaan zitten. Die jongen had ook zijn vrienden, altans daar ging ze van uit. En wat moesten ze dan zeggen. Ja ik heb hem naakt ontmoet bij het meer? Dat was ook wel een beetje raar.

Uiteindelijk was het voor haar ook tijd om eten op te scheppen. Nou het werd voor haar op geschept. Met een bord met wat eten en een glas drinken er op liep ze de rij weer uit. Haar blik viel op een tafel waar niemand zat. Was ook best begrijpelijk. Het lag er vol troep en er stond een prullenbak gelijk naast, waar iedereen zijn shit op en in dumpte. Ze zuchtte even. Nou, dan daar maar. was altijd minder erg dan bij vreemde mensen gaan zitten. Rustig liep ze de ruimte door, waarna ze op het hoekje van de bank plofte. In elk geval zo ver mogelijk weg bij de prullenbak. Ze nam een slok van haar water, waarna ze begon te eten van wat er op haar bord lag

Echt heel raar. Ik krijg geen melding van jouw tag

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld