Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

augustus challenge, verhaal 1

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Een reactie plaatsen mag altijd, vind ik zelfs fijn.

Inleiding
Sterre is een meisje van 14 jaar dat het niet makkelijk heeft. Ze heeft adhd en een gedragsstoornis, odd. Daarnaast ruziën haar ouders continu en hebben zij al een paar keer op het punt gestaan om te gaan scheiden. Helaas voor Sterre hebben ze dit nooit doorgezet, want Sterre zou niets liever willen, omdat ze dan eindelijk weer eens rust in haar hoofd zou hebben. Door haar odd is Sterre impulsief en kan ze commentaar moeilijk voor zich houden. Wanneer haar ouders weer eens schreeuwen kan ze zich dan ook vaak niet bedwingen en gaat er tussen staan, wat het niet beter maakt.
Ondanks haar eigen diagnoses, wil Sterre dolgraag arts worden, maar of dit ooit zal lukken, is nog maar zeer de vraag.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Met een brok in haar keel ligt Sterre in bed, luisterend naar haar ruziënde ouders beneden. Ook al slaapt ze op de zolder, ze hoort alles, zo hard is het geschreeuw. Waarom moet dit nou zo? Kunnen ze zich nou nooit eens inhouden en praten over hun gevoelens zonder te schreeuwen, zoals ze wel aan haar en haar broertje hadden geleerd? Sterre draait zich nog eens om in de hoop in slaap te vallen en deze ellende niet mee te hoeven krijgen, maar ook poging twintig mislukt. Ze kan de slaap echt niet vatten zo lang de ruzie voortduurt. Hoe hard ze ook probeert niet te luisteren naar wat haar ouders naar elkaar schreeuwen, toch vangt ze op dat regelmatig haar naam klinkt. Hierdoor wordt ze toch nieuwsgierig. Met een hartslag boven de honderd sluipt ze de zoldertrap af. Bovenaan de eerste trap blijft ze stilstaan en luistert. ‘Je moet nu echt je bek houden. Ik snap wel waar je dochter haar gedrag vandaan heeft. Ze is al net zo gestoord als jij.’‘Hou toch je smoel man. Sterre heeft een diagnose, jij niet, dus verklaar jouw idiote gedrag maar eens.’‘Alsof een diagnose een excuus is voor alles. Dat wil nog niet zeggen dat je je maar altijd moet misdragen.’‘Sterre gedraagt zich niet altijd slecht hoor, hoe durf je dat te zeggen?’‘Dat zeg ik niet. Sterre gedraagt zich niet altijd slecht nee, jij wel.’Met tranen in haar ogen loopt Sterre weg, terug naar haar kamer, weg van het geschreeuw. Waarom moesten haar ouders haar er altijd bij betrekken? Nu voelt het net alsof zij de schuldige is en haar ouders geen ruzie hadden gemaakt als zij nooit was geboren. Misschien hadden ze wel gelijk. Sterre probeert haar gedachten te verdringen. Ze wordt onrustig in haar lichaam, maar ook in haar hoofd. In een impuls rent ze naar beneden. ‘Is het nou een keer klaar met dit idiote gedrag van jullie?’ schreeuwt ze en ze geeft haar moeder een harde klap tegen haar hoofd. Een korte stilte volgt, maar dan bemoeit haar vader zich ermee, die het ineens weer voor haar moeder opneemt.‘Ben jij nou helemaal gek geworden, mormel, waar bemoei je je mee?’ scheeuwt hij en hij slaat Sterre tegen haar hoofd. Het wordt zwart voor Sterre’s ogen, ze weet niet meer wat ze doet en gaat helemaal door het lint. Enkele minuten later komt ze weer bij zinnen. Haar ouders liggen allebei op de grond.‘We krijgen jou nog wel’, mompelt haar vader.‘O ja, vast. Nu eens wel een team?’ zegt Sterre boos. Ze voelt totaal geen spijt van wat ze gedaan heeft, al had ze het niet helemaal onder controle.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Na de confrontatie is Sterre naar haar slaapkamer gegaan om even af te koelen. Een kwartier later gaat ze toch maar even een kijkje nemen beneden. Misschien heeft ze haar ouders echt zwaar verwond, dat was niet haar bedoeling. Het was sowieso nooit haar bedoeling ze fysiek aan te vallen, maar ze was al haar controle weer eens verloren. Soms baalde ze zo van haar gedragsstoornis. Het maakte de dingen nog ingewikkelder dan ze al waren.
Met haar hart kloppend in haar keel opent Sterre voorzichtig de deur naar de woonkamer. Gelukkig, haar ouders zitten alweer op de bank. Sterre loopt naar ze toe. ‘Sorry’, zegt ze, ‘dit was niet mijn bedoeling.’
‘Vast’, mompelt haar vader, ‘kom jij maar even hier.’
Sterre voelt dat het mis is, maar kan niet weigeren en loopt naar haar vader. Een paar rake klappen volgen, net zo lang tot ze duizelig en misselijk wordt. Haar moeder zit erbij en kijkt ernaar, maar doet niets. Alweer niet. Liever nog zou Sterre willen dat ze meedeed. Dit toekijken en niets doen doet haar zoveel pijn. Wanneer haar vader gestopt is met slaan en hij zich weer op zijn tv-programma richt, gaat Sterre meteen weer naar haar kamer. Ze is niet van plan er vandaag nog af te komen. Ze heeft wel weer genoeg te verduren gehad. Natuurlijk, ze heeft zelf ook genoeg misdaan vandaag, maar zij heeft tenminste nog een diagnose, hoewel het ook niet oké voelt om zich daar telkens achter te verschuilen. Ze haat haar stoornis zo erg. Waarom kan ze niet gewoon normaal zijn? Misschien zijn haar ouders wel zo geworden omdat ze zo balen dat ze een kind met problemen hebben. Misschien hadden ze haar liever niet gehad. Ze weet dat ze er niets beter van wordt om zo te denken, maar ze kan het niet tegenhouden. De laatste tijd spookt het steeds vaker door haar hoofd dat het misschien beter was geweest als ze nooit was geboren.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Wanneer Sterre haar ogen opent, is het donker buiten. Het verwardt haar. Hoe lang heeft ze geslapen? Hoe laat is het? Ze kijkt op haar wekker, maar dat had ze misschien beter kunnen laten, want het stelt haar teleur. Ze heeft slechts een paar uurtjes geslapen, in ieder geval lang niet zo lang als ze had gewild. Het is acht uur ’s avonds. Lekker dan, nu heeft ze kort geslapen, maar wel lang genoeg om nu klaar wakker te zijn en dus de rest van de avond niet meer in slaap te kunnen komen. Wanneer ze wat geluiden hoort van beneden, sluipt ze naar de trap. Hoort ze dat nou goed? Ja, dat doet ze. Haar ouders gaan weg. Ze hoort de deur dichtvallen en haalt opgelucht adem. Dit betekent dat ze beneden kan gaan zitten met chips en cola. Hoewel ze wel voorzichtig moet blijven natuurlijk, want ze weet nooit hoe laat haar ouders weer terug zijn. Wanneer zij zien dat Sterre chips en cola heeft, heeft ze een probleem. Dan wordt het wederom een slagveld, want ze mag natuurlijk niets pakken zonder het te vragen. Sterre sluipt de trap af, want ze weet maar nooit of haar ouders zich misschien hebben bedacht of zijn terug gekomen omdat ze iets waren vergeten. Ze opent de deur op een kiertje. Gelukkig, er is niemand, de kust is veilig. Wanneer ze in de keuken is om de chips en cola te pakken waar ze zoveel zin in heeft, valt haar oog op de kalender. ‘Verjaardag Ans, negen tot half één’, staat erop. Sterre begint te lachen en ze voelt een twinkeling in haar ogen opkomen. Dit betekent een hele avond alleen, yes! Nu kan ze eindelijk weer eens wat afleveringen van haar favoriete serie kijken. Vroeger was dat echt haar uitlaatklep, maar vanaf die ene avond een paar maanden terug, toen ze een hevige woede-uitbarsting kreeg, heeft haar vader haar laptop afgepakt. De televisie in de woonkamer mag ze niet gebruiken wanneer haar ouders thuis zijn - helaas voor Sterre is dit bijna altijd - en op haar kamer heeft ze geen televisie, want dan denken haar ouders dat ze er vierentwintig uur per dag gebruik van gaat maken. Alsof niet elk kind van haar leeftijd veel gebruikmaakt van televisie en internet. Soms begrijpt ze haar ouders echt niet of nou ja, eigenlijk begrijpt ze hen nooit.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Uren verstrijken en voor het eerst sinds lange tijd geniet Sterre echt. Filmpje, chips en cola en bovenal… rust! Ze vindt het heerlijk. Ze zit helemaal in haar serie totdat ze wordt afgeleidt door een sms’je. Godzijdank hebben haar ouders haar telefoon nog niet afgepakt, al mag ze er dan geen internet op, het is beter dan niets.
Sterre, hoe is het? Zie je een mogelijkheid om binnenkort af te kunnen spreken, of zijn je ouders continu thuis? X Lies
Ze wordt blij van het berichtje, zoals je altijd blij wordt als ze iets van haar enige vriendin Lisa hoort. Ze besluit haar meteen te bellen. ‘Hey Lies’, zegt ze blij, ‘ik ben alleen thuis tot half één, dus als je zorgt dat je om twaalf uur weg bent kun je langskomen.’
‘Ja, eindelijk!’ Lisa klinkt enthousiast. ‘Ik hang op en kom er meteen aan, we hebben geen tijd te verliezen.’
‘Is goed, tot zo!’ Sterre maakt een sprongetje van vreugde als ze het gesprek beëindigd heeft. Ze is hier zo aan toe. Even een avond niet huilen, geen geschreeuw moeten aanhoren maar gewoon genieten met haar lieve vriendin. Sterre weet dat Lisa ongeveer twintig minuten moet fietsen, maar het wachten duurt haar veel te lang. Ze is doodsbang dat Lisa gezien wordt door een bekende en dat zij dan Sterres ouders inlicht. Dan is het mis want ja, als Sterre iets doet zonder dat haar ouders hiervan op de hoogte zijn, breekt de hel weer los. Normaal durft ze dit risico niet te nemen en dat is ook de reden dat zij en Lisa elkaar al maanden niet hebben gezien, maar omdat er overduidelijk op de kalender staat dat het feest tot half één duurt, durft ze het er voor één keer wel op te gokken.
Sterre is nog diep in gedachten als de deurbel gaat. Ze staat op en rent naar de deur. In haar blijdschap struikelt ze bijna over haar eigen benen. Ze zwaait de deur enthousiast open en wil haar vriendin dolblij begroeten, maar dan schrikt ze. Lisa is niet alleen en ze kijkt niet blij, verre van dat.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Met een brok in haar keel opent Sterre de deur. Dan pas ziet ze dat het haar ouders zijn die bij haar staan. Ze slikt, maar het brok blijft.
‘Wat heeft dit te betekenen?’ vraagt haar vader op een boze toon.
‘Ik eh… Ik kwam even kijken of alles goed ging’, probeert Lisa, maar haar vader wil er niks van weten. ‘Het interesseert me niet, je hoort hier niet te komen en dat weet je best. Wegwezen.’ Lisa schrikt zo erg dat ze wegrent, zonder nog iets tegen Sterre te kunnen zeggen. Wanneer ze weg is, kijkt Sterre’s vader naar haar. ‘Jij bent echt gek geworden hè? Je weet donders goed dat je geen mensen thuis mag uitnodigen als wij weg zijn.’ Hij trekt Sterre aan haar arm mee naar binnen.
‘Au!’ roept Sterre.
‘Houd je bek, gewoon mee lopen!’ schreeuwt haar vader.
Sterre durft zich niet meer te verzetten en laat zich door haar vader naar boven sleuren. Bovenaan de trap gaat haar vader vlak voor haar staan, het voelt heel bedreigend. Sterre krijgt geen lucht meer, het is alsof haar keel wordt dichtgeknepen van angst. Ze probeert haar boosheid wat op te wekken door te denken aan alles wat er in het verleden is gebeurd, want ze weet dat ze alleen in een woedeaanval sterk genoeg is om dit te kunnen winnen. Haar hoofd loopt rood aan en ze haalt uit, met volle kracht slaat ze haar vader tegen zijn hoofd.
‘Jij bent echt gestoord!’ roept hij, maar dan verliest hij zijn evenwicht en valt van de trap. Sterre schrikt, dit was niet haar bedoeling. Het is niet haar schuld toch, hij verloor gewoon z’n evenwicht. Dan schudt ze haar hoofd. Natuurlijk is het haar schuld. Waarom is ze dan ook altijd zo agressief? Kut gedragsstoornis, denkt ze, en dan kijkt ze naar beneden. Ze ziet dat haar moeder knielend bij haar vader zit. Het ziet er niet best uit. Sterre vlucht naar haar kamer, ze kan haar moeder nu echt niet onder ogen komen. Als haar vader dit maar overleeft… Ze wilde hem alleen laten voelen dat hij niet alles kan maken, maar niet op deze manier...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld