Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || I'm not a fool but I sure was fooled

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
ORPG ft. @Aelin
Gelieve niet te reageren

Mijn personage:
Fabio John Syverson

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Charlotte Eva James

Charlotte
"Goedenacht, prinses." Het dienstmeisje sloot langzaam de deur van Charlotte's kamer. Toen de deur helemaal gesloten was, staarde Charlotte nog een paar seconden door de duisternis naar de deur. Ze hoorde de voetstappen van het dienstmeisje steeds vager worden, en toen ze niets meer hoorde sloeg ze de zware dekens van haar af. Vanavond was het zover. Vanavond zou ze uit het kasteel ontsnappen. Charlotte stapte zacht uit bed en haalde een tas vanonder haar hemelbed vandaan. In de tas zaten spullen die ze in de afgelopen weken verzameld had. Nadat ze de tas op haar bed gezet had, trok ze haar nachtjapon uit en verkleedde haarzelf in een nieuwe outfit. Een jurk was niet handig voor haar vlucht, en daarom had ze uit de linnenkamer een mannenbroek, -shirt en -jas gestolen. Nadat ze omgekleed was, vlocht ze haar lange blonde haren en trok ze de capuchon van de jas over haar hoofd heen. Uit haar tas haalde ze een envelop met haar eigen zegel, en legde hem neer op haar bed. Ze ritste de tas weer dicht, en sloeg hem over haar schouder, waarna ze richting het balkon liep. Voordat ze de deur opende, nam ze een diepe hap adem. Ze ging dit echt doen. Prinses Charlotte ging vluchten. En waarnaar toe? Ze had eerlijk gezegd nog geen idee. Maar alles was beter dan in het kasteel te blijven, en de rest van haar leven ongelukkig te zijn. Charlotte opende de deur van het balkon en liep naar buiten. Voorzichtig klom ze over het balkon, en liet haarzelf naar beneden gaan via een touw wat ze vanochtend over het balkon gespannen had. Toen haar voeten de grond raakte, sloop ze door de tuin naar de geheime uitgang van de tuin. Het was een vlucht uitgang, waar alleen de koninklijke familie van wist. En omdat niemand verwachtte dat ook maar iemand die uitgang zomaar zou gebruiken, werd die deur ook niet zo nauw bewaakt. Aangekomen bij de deur haalde Charlotte de sleutel uit haar tas, en opende zachtjes de deur. Ondanks haar voorzichtigheid kraakte de deur aan alle kanten. Haar hart begon sneller te kloppen en ze snelde door de deur heen, waarna ze begon te rennen. Ondanks dat niemand normaal gesproken 's nachts bij Charlotte op de kamer kwam, was ze toch bang dat dat vannacht wel zou gebeuren. En voordat dat moment daar was, moest ze al ver van het kasteel zijn. En daarom rende ze. Rennend richting het bos, in de hoop op een nieuw leven.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De zon was al onder gegaan, het was bijna al zo goed als donker. Het dek van het schip was bijna leeg, de meeste mannen lagen al in de bedden te slapen. Fabio zou eigenlijk hetzelfde moeten doen, morgen zouden ze hun schip weer omdraaien en weer verder reizen naar een andere haven. Toch bleef Fabio maar ijsberen door zijn kajuit, hij was nog niet moe en zijn hoofd stond er ook niet na om te gaan slapen. Na, wat voelde als uren, geijsbeerd te hebben door zijn kajuit besloot de man dat het dan misschien toch een goed idee was om even ergens anders te wandelen voor hij gek werd van de kleine kamer waar hij nu non-stop aan het lopen was. Fabio liep het dek op waar 3 mannen de wacht stonden te houden voor het geval er ‘s nachts iemand naar hun schip zou proberen te komen. Verbaasd keken de mannen op wanneer hun kapitein zo laat nog uit zijn kajuit kwam, wat te begrijpen was. Fabio liep over naar waar één van hun sloepen hingen en begon deze los te maken van de boot. De verwarde blikken van de mannen waren duidelijk te voelen in Fabio’s rug. “Mannen, ik ben zo weer terug” Fabio liet een sloep in het wat vallen en gewoon zo was hij de sloep ingegaan en roeide hij zichzelf naar het land.
Al was alleen roeien een stuk moeilijker als wanneer meerdere mannen tegelijk roeien, met een paar minuten had Fabio het toch naar de andere kant gehaald. Hij bond de sloep vast aan een paal en begon met lopen. Van de afgelopen dag had hij gezien dat er een bos niet al te ver was van de haven en dus besloot hij het bos maar op te zoeken en daar te gaan wandelen. Natuurlijk zou hij ook door de straten van de stad kunnen wandelen maar Fabio kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij dan in een kroeg zou eindigen. Hoe leuk dat ook klonk, als hij maar genoeg bier op had zou hij moeilijk zichzelf kunnen terug roeien naar het schip. Dus om hem al die moeite te besparen liep Fabio maar gewoon richting het bos.
Fabio had het bos snel gevonden, zelfs ‘s avonds vond hij het bos een rustige uitstraling hebben. Al was het wel erg donker maar wat had Fabio anders verwacht, er stonden hier geen lantaarnpalen zoals in de straten van de stad, de enige belichting in het bos was die van de maan maar daar bleef het dan ook bij. Met een rustige pas liep Fabio door het bos, zo hier en daar hoorde hij wel eens een struik wat geluid maken maar als er iets of iemand was die hem wou aanvallen dan had Fabio een grote overlevingskans, dat wist hij van zichzelf. Hij had niet voor niets zijn pistool en zijn zwaard meegenomen, dit was om zeker te weten dat hij vanavond weer veilig kon terug komen bij zijn bemanning en hen niet ineens hun kapitein kwijt waren. Het bos hielp Fabio wel met zijn hoofd leegmaken wat hem al goede hoop gaf, dan zou straks misschien alsnog makkelijk in slaap kunnen vallen. Hij kon alleen maar hopen voor nu en voor de rest genieten van zijn avondwandeling.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Ondanks haar uitstekende fitheid én uithoudingsvermogen, kon Charlotte niet blijven rennen. Ze had maar beperkt eten meegenomen, dus moest ze haar krachten sparen. De buideltje met goud had ze goed in haar borstzak verstopt - de munten wilden ze alleen gebruiken als het echt moest. Na mate de nacht begon te vorderen, werd het ook donkerder. Het zicht werd slechter voor de prinses, en ze kon niet zomaar een vuur maken in het bos. Eén, er was een kan dat ze daarmee het bos in de fik zou zetten, en twee, dan zou ze te veel opvallen. Al had Charlotte er al alles aan gedaan om niet op te vallen. De kleding die ze droeg zouden mensen uit de dorpen ook al dragen. Ze had geen sieraden om of bij die haar afkomst zouden verraden. Ook was haar gezicht make-up loos, een beeld van de prinses welke alleen de dienstmeisjes kende. Charlotte kwam niet vaak buiten de kasteelmuren, en als ze dat deed was het alleen maar om de grote stad te bezoeken. In de dorpjes kende de dorpelingen alleen de prinses van naam en tekeningen, maar niet van levende lijve. Dat zou pas gebeuren als ze het huwelijksbootje in was gestapt, iets wat nu zeker niet ging gebeuren. Met die hoop, liep Charlotte door het bos. Hoop dat niemand haar zou herkennen, en ze terecht zou komen in een dorpje ver weg van het kasteel. Een dorpje welke haar in open armen zou opnemen, haar werk aan zou bieden en waar ze nieuwe mensen kon gaan ontmoeten. Met die dromen in haar hoofd, liep ze verder.
Ze liep verder tot ze geluid hoorde. Haar hartslag schoot alweer omhoog en haar ademhaling stopte. Ze luisterde voorzichtig, en wist zeker dat het voetstappen waren. Ze kon alleen maar luisteren, en door de nacht niets zien. Charlotte haastte zich naar een grote boom, en ging er snel achter staan. Vanuit de riem van haar broek haalde ze een kleine dolk - gestolen van haar broer Adrian. Ze had de familienaam eraf geschuurd, en hield die dolk stevig in haar hand. Het was haar enige bescherming, mochten degene waarvan de voetstappen afkomstig waren haar opmerken en aanvallen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Weer was er een geluid te horen door de bossen, waarschijnlijk een vogel of een muis die schrok van Fabio’s voetstappen en er vandoor ging. Fabio maakte zich niet druk om alle geluiden die te horen waren. Langzaam begonnen zijn ogen te wennen aan het duistere bos, al had hij zeker geen perfect zicht, hij kon tenminste zien waar hij heen ging en daarnaast kon hij figuren opmaken. Voor hem was dat genoeg om zijn weg door het bos te vinden. Hij was ook niet van zijn schip afgekomen het bos in om te kijken naar de natuur, als hij de natuur wou zien was hij vanmiddag wel gegaan. Het was waarschijnlijk ook bijna tijd voor hem om weer terug te keren naar zijn schip, voor nu had hij genoeg gewandeld. Natuurlijk moest hij er ook voor zorgen dat hij morgenochtend met genoeg energie wakker kon worden om de nieuwe reis weer te beginnen.
Net dat Fabio zich wou omkeren om weer terug te lopen hoorde hij weer een geluid, alleen deze keer zocht Fabio er toch meer achter dan een muis of een vogel. Het geluid was duidelijk iets dat zwaarder was dan een muis en in plaats van dat het geluid verder weg leek te gaan alsof het wegrende stopte het abrupt. Zonder enige twijfel haalde Fabio zijn zwaard uit zijn holster. De kans was groot, erg groot, dat het een persoon was. Voorzichtig liep de man wat meer naar voren, hij probeerde zich te herinneren van waar hij het geluid precies hoorde komen. Uiteindelijk kwam de kapitein uit bij een grote boom. Hij stak zijn zwaard eerst om de hoek voor hij zelf verder liep. Fabio zette een paar stappen en zag al snel dat hij zijn zwaard strak voor een vrouwelijk figuur had. In het donker probeerde de man zijn best te doen om haar gezicht te zien. Hij bestuurde haar van top tot teen, nog nooit eerder had hij een vrouw in een broek gezien, of zo laat nog alleen in het bos. “Wat moet dit betekenen?” Mompelde Fabio verward, hij verlaagde zijn zwaard niet en bleef haar aankijken.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
De voetstappen kwam dichterbij, en dichterbij. Charlotte hield de dolk nog steviger vast dan wat ze al deed, en ademde diep in. Ze dacht aan de lessen zelfverdediging die ze ooit van Adrian gehad had. Ondanks dat ze als prinses vrijwel altijd bewaking om haar heen had, moest ze haarzelf kunnen beschermen. Wat als er een beroving op het kasteel plaats had gevonden, en Charlotte was alleen op haar kamer? Zo wist ze waar ze een man het beste kon neerhalen als ze vast gehouden werd.
Maar wanneer ze het puntje van een zwaard om de hoek van de boom zag komen, leek ze alleen de zelfverdediging te zijn vergeten. Ze kon nergens naar toe. Om haar heen stonden enkel en alleen bomen, en het zwaard kwam als maar dichterbij haar lichaam.
Charlotte drukte haar rug hard tegen de boom aan tot de verlenging van het zwaard voorbij de boom kwam. Het puntje van het zwaard was millimeters van haar borst vandaan toen de gedaante om de hoek kwam. Het was een man, natuurlijk. Een lange, gespierde man die duidelijk wist hoe hij het zwaard moest handelen. Charlotte hield haar adem in, bang dat de man haar neer zou steken voor de kleinste beweging.
Maar toen sprak hij. Charlotte keek omhoog naar de man terwijl de woorden zijn mond verlieten, en zag geen moordlustige blik. Ze zag gewoon een man, die zichzelf verdedigde. "Wat dit betekend? Ik kan hetzelfde vragen" fluisterde Charlotte als antwoord terug. Ze had nog steeds de dolk in haar hand, en klemde haar vingers er stevig omheen. "Eerlijk zal ik niet kunnen spreken met een zwaard op millimeters van mijn hart vandaan." Het was een gedurfde uitspraak van haar, maar ze moest het proberen. Ze moest uit deze situatie komen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De vrouw voor hem kwam hem bekend voor maar de enige plek waar Fabio ooit vrouwen tegenkwam was het hoerenhuis en hij wist zeker dat zij daar niet vandaan kwam. Ondanks het donker was deed hij zijn best om de vrouw beter te zien in de hoop van waar ze hem zo bekend van voorkwam. Ondertussen leerde hij ook al van haar dat ze niet echt angst leek te kennen. “Ik heb een wapen strak tegen je borst aan staan en jij wil commando’s naar mij maken? Als je zo door gaat praat je helemaal niet meer.” Aan zijn stem was duidelijk te horen dat hij lichtelijk beledigd was dat iemand zo tegen hem durfde te praten. Toen klikte bij hem, waar hij haar van kende. Ze was de prinses, ze was hier naar toe gekomen om te trouwen met de prins zodat ze later gezamenlijk over het land konden regeren als koning en koningin. Door deze ondervinding raakte Fabio alleen maar meer geïnteresseerd voor waarom ze hier was. Het kasteel zou hier waarschijnlijk niks van af weten, alsof ze ooit iemand van de koninklijke familie alleen naar buiten zouden laten gaan en al helemaal in het bos middernacht. Alleen was het feit dat ze alleen was niet het enige wat hem interesseerde, de kleding die ze aanhad was natuurlijk ook erg raar. Vrouwen droegen geen broeken alleen rokken of jurken, maar een prinses zou al helemaal niet gezien worden in kleding zoals deze.
Nu Fabio zich realiseerde wie de persoon voor hem was haalde hij toch maar zijn zwaard terug en deed deze weer in zijn holster. “Maar je hebt gelijk.. geen reden om elkaar af te maken.. excuses” Hij hield zijn handen op na hij zijn zwaard terug gedaan had. Als hij de prinses op zijn schip zou krijgen zou ze hem levend meer opleveren dan wanneer hij alleen haar levenloze lijk zou hebben. “Ik denk wel dat het te begrijpen is waarom ik zo snel voor mijn wapen ging, het is natuurlijk erg donker buiten, wie weet wat mensen hier van plan zijn.” Voegde hij nog toe aan zijn zogenaamde excuses.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Dit was niet de bedoeling van haar vlucht. Nee, Charlotte zou niet in de eerste uren van haar vrijheid al klaar zijn met haar nieuwe leven. Ze keek de man nogmaals aan en dacht kort na over haar antwoord - maar toen sprak hij alweer, en borg zijn wapen op. Wat zou hem van gedachten toe zijn veranderen. Charlotte durfde weer adem te halen, en haar greep om de dolk nam af. Hij had haar nog niet herkent als de prinses, wat ze ook had verwacht. Het was zo'n donkere nacht, en voor de gewone dorpelingen van prinses Charlotte alleen maar een naam. De prinses uit het verre Westen, welke met prins Ronan moest trouwen.
"Helemaal te begrijpen." fluisterde ze terug, waarna ook zij haar dolk weer opborg in haar riem. Nu de man zeker geen moordlustige neigingen had, kon ze misschien wel gebruik van hem maken. Misschien, kon hij haar wel helpen.
"Ook mijn oprechte excuses, ik ben in de afgelopen uren nog geen levend wezen tegen gekomen." zei Charlotte, terwijl ze haar capuchon recht trok. Voor als nog wilde ze geen risico's nemen om herkent te worden. "En in het donker zijn we inderdaad meer op ons hoede." Charlotte keek nogmaals omhoog naar de man. Hij leek geen boer, gezien aan zijn klederdracht. Nor een arbeider. Misschien toch nog een stedeling. Maar wat deed een stedeling op deze uren in het bos? Mensen inschatten was voor Charlotte niet makkelijk, gezien haar afkomst. Al haar jaren leefde ze in het kasteel, en was amper buiten de muren te zien. Haar vriendinnen, in hoeverre dat ook echt vriendinnen waren, waren van adel en kende ze al haar hele leven. En verder zag ze alleen maar mensen in dienst, en haar familie.
"Zoals ik al zei, ik loop al uren door dit bos heen." Charlotte liet een klein lachje uit. "En ik ben totaal de weg kwijt. Ben jij hier wat bekender, en weet je misschien de weg naar het dichtstbijzijnde dorp?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er op dat Fabio wist wie hij voor zich had maar dat de prinses geen idee wat voor persoon Fabio was. Als de prinses wist dat de man voor haar een piraat was dan had ze lang niet zo vriendelijk tegen hem gedaan. Fabio was niet dom, hij wist de verhalen die over piraten rond gingen, hoe ze empathieloos mensen beroofden, mensen vermoorden wanneer het hun uitkwam en natuurlijk vrouwen misbruikte. Het was niet zo dat Fabio deze verhalen ontkende maar Charlotte zou ze wel gehoord moeten hebben. Misschien had Fabio geluk en was ze te naïef en had ze geen idee hoe een piraat eruit zag of hoe ze er één moest herkennen. Als dat het geval was dan kon Fabio hier gebruik van maken, dat realiseerde hij zich meteen. Hij kon haar meenemen op zijn schip en dan zou hij daar kunnen overleggen met zijn quartermaster wat ze het beste met haar konden doen. Er waren namelijk meerdere opties, hij kon haar terug verkopen aan de koninklijke familie voor losgeld of haar doorverkopen op de zwarte markt, daar zou een prinses ook veel geld kunnen opleveren. Al waren dit allemaal ideeën voor later, Fabio moest er nu eerst voor zorgen dat hij haar op zijn schip kreeg.
Fabio deed zijn best om een glimlach op zijn gezicht te houden en de prinses een veilig gevoel te geven, alsof ze hem kon vertrouwen. “Ik was net van plan terug te keren toen ik voetstappen hoorde.” Beantwoordde hij haar vraag. “Geef mij de eer je veilig terug te brengen naar het dorp” Zei hij voor hij een paar stappen weer terug richting het bos deed. “Ik hoop dat je het niet erg vind, maar ik vraag me af wat een vrouw zo laat nog in het bos doet?” Met andere woorden, wat deed een prinses weg van het kasteel zo laat zonder enige bewaking. Al kon hij deze verwoording natuurlijk niet gebruiken, dan zou ze hem waarschijnlijk al helemaal niet meer vertrouwen.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Natuurlijk had Charlotte geleerd niet zomaar mensen te vertrouwen. De wereld van tegenwoordig had er genoeg slechte mensen tussen, al was zij daar nooit mee opgegroeid. Nee, voor Charlotte moest alles veilig zijn. Alles werd voor haar gecontroleerd. De gasten, het eten, zelfs haar kleding. Ze moest nog steeds op haar hoede zijn bij deze man, maar als hij haar naar het dorp kon brengen dat was dat fantastisch. Daarna zou ze hem wel weer kunnen verlaten, maar op het moment had ze er meer aan hem te volgen als doelloos door het bos wandelen. Ze stapte van de boom weg, en volgde de man in zijn voetstappen.
Natuurlijk was hij geïnteresseerd in haar - een jonge vrouw, alleen in het bos. En een vrouw in een broek met een dolk te hand. Zo waren vrouwen niet, en zo was lieve Charlotte ook niet opgevoed. Ze droeg altijd lange jurken. Jurken die vanuit de hele wereld naar haar toe kwamen. De nieuwste mode uit Parijs stond altijd binnen een dag op de stoep van het kasteel.
"Het is een lang verhaal." zuchtte ze, terwijl ze de man volgde. Ondanks dat haar ogen al wat beter aan de donkere nacht gewend waren geraakt, kon ze de man nog steeds niet heel goed zien. Zo was zijn klederdracht voor haar nog altijd onbekend, maar sprak hij als een heer. "Maar, om een lang verhaal kort te maken, ik ben op de vlucht." Het was de waarheid, al vertelde ze het niet precies. "Er wordt van mij verwacht dat ik met een man trouw. Geregeld door mijn vader. Maar daar was ik zelf op tegen, dus ben ik gevlucht." Het was niet dat Ronan geen heer was. Hij was fantastisch, en zeker geschikt om de koning op te volgen. Maar Charlotte was niet verliefd, en zou dat ook nooit worden. De gedachten gaf haar alweer kippenvel, het idee om voor altijd te doen alsof ze hield van een man, waar ze nooit van zou houden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De twee liepen door de bossen onderweg terug naar het dorpje wat aan de haven lag. Gelukkig was de weg terug niet al te lang, Fabio had er zeker van gemaakt dat als hij zich zou keren hij niet een heel stuk nog moest lopen en natuurlijk was hij op het pad gebleven zodat hij makkelijk de weg naar de haven kon vinden. Fabio was in zijn hoofd al druk bezig met hoe hij het beste Charlotte in de sloep kon krijgen om haar dan mee te krijgen naar het schip. Dat was misschien nog wel het moeilijkste aan het hele plan, al was zijn plan nauwelijks een plan. Hij kwam de prinses tegen, had haar herkend en besloot dat het een goed plan was om haar mee te nemen op zijn schip al had hij nog geen idee wat hij daarna met had zou doen. Toch moest hij nu snel een manier vinden om haar op het schip te krijgen, het zal moeilijk worden maar het was niet onmogelijk, althans dat was maar te hopen. “Dat klinkt niet goed” Fabio deed zijn best een bezorgde toon op te zetten in zijn stem. Natuurlijk moest Charlotte, de prinses, geloven dat Fabio een man was die om haar veiligheid gaf, een echte heer. “Waarom zou je vader een bruiloft regelen waar jij niet achter staat?” Fabio kruiste zijn armen voor hem en keek neer naar Charlotte. “Sorry als ik te veel vraag, dan moet je het gewoon aangeven” Voegde de man nog aan zijn vraag toe, terwijl in eerlijkheid het hem niet veel kon interesseren of hij te veel vroeg. De verder ze liepen de meer je alweer van de stad kon horen. Als je goed luisterde waren de luide stemmen en gelach van mannen in de kroeg al zachtjes te horen, dat was dan waarschijnlijk ook het enige wat er op het moment bezig was in het kleine dorp. Voor de rest zou iedereen nu al in bed liggen of op zijn minst binnen in huis zijn.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Terwijl de twee door het bos liepen, hield Charlotte haar schoudertas goed vast, en voelde ze de harde buidel met goud tegen haar borst aandrukken. Als ze in het dorp was, moest ze de buidel ergens goed kunnen verstoppen, want eeuwig ermee rond lopen was ook geen goed plan. Het verbaasde Charlotte hoe geïnteresseerd de man in haar was, überhaupt verbaasde het haar hoe behelpend hij was. "Nee, nee." Charlotte wuifde zijn uitspraak weg. "Het is natuurlijk wel een beetje raar, dat een vrouw op dit tijdstip alleen is." Ze moest met een goed antwoord komen. Zeggen dat het politieke redenen had was geen optie - dan zou hij meteen bedenken dat zij van adel was. "Mijn vader heeft gewoon het beste met mij voor, er voor zorgen dat ik niets te kort kom." Het huwelijk met Ronan was dat ook zeker. Natuurlijk had het de politieke redenen, maar het was ook om Charlotte een goed leven te geven al prinses. Elk meisje droomde er van om prinses te zijn. Elk meisje, behalve Charlotte.
Langzaamaan hoorde ze geluiden haar kant op komen, het moest het dorp zijn. "Het dorp lijkt nog aardig wakker." zei Charlotte, toen ook het licht dichterbij kwam. Ze keek op naar de man, die ze nu eindelijk beter kon zien, en haar hart schoot weer naar haar keel.
Hij was zeker geen boer. Zeker geen arbeider. Ondanks dat Charlotte niet heel goed was in mensen herkennen, beschreven de verhalen die ze had gehoord het goed. Zware laarzen. Een lange, lederen jas. Verscheidene sieraden over zijn lichaam. Genoeg wapens om iemand te doden. Wat was ze stom geweest, stom geweest om iemand te vertrouwen. Nogmaals keek Charlotte op en slikte haar angsten weg. "Ontzettend bedankt dat je mij naar het dorp gebracht heb." Ze kon niet gaan schreeuwen, of harde geluiden maken. Dan zouden alle mannen uit de kroegen komen en de kans dat iemand haar zou herkennen was zeer aanwezig. Maar Charlotte wist zeker dat ze van deze piraat weg moest wezen. "Ik zal nu alleen mijn weg vervolgen." Ze knikte naar de piraat, haalde diep adem en liep de piraat in een hoog tempo voorbij.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Fabio wist dat de verhalen die Charlotte hem vertelde niet waar waren, ze waren leugens om haar echte identiteit geheim te houden. Ze wou dus niet dat mensen wisten wie ze was, maar verwachtte ze echt dat ze in een dorp kon verblijven niet ver van het kasteel zonder de volgende dag gevonden te worden. Als het kasteel er morgen achter kwam dat hun toekomstige koningin weg was zouden ze elk dorp in de buurt ondersteboven halen om haar weer te vinden en daar zou dit dorp ook zeker bij horen. Het kon natuurlijk ook zijn dat ze een ander plan had en dat Fabio haar veels te naïef inschatte. Langzamerhand waren de geluiden van het dorp harder geworden, wat betekende dat ze steeds dichterbij kwamen. “Altijd hetzelfde, mannen die nog in de kroeg rondhangen om zichzelf helemaal vol te zuipen” Glimlachte Fabio op haar opmerking voordat ze daadwerkelijk het dorp gezamenlijk inliepen. In het dorp was het lichter en zouden de kledij van hem ook beter te zien zijn voor Charlotte. In zijn hoofd was Fabio de stappen aan het aftellen tot Charlotte hem goed kon bekijken, hij was benieuwd of het in haar hoofd dan eindelijk zou klikken.
Daar stonden ze dan, samen in het dorpje, tussen de lantaarnpalen. Het kwartje leek ineens te vallen voor de prinses. Ze had de kleding van Fabio gezien en wist eindelijk wat voor man haar eindelijk naar het dorp gebracht had. Fabio vond het grappig hoe ineens de koninklijke vrouw niet wist hoe snel ze van hem weg moest komen. “Uwe majesteit..” Zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Voor ze te ver van de kapitein weg liep pakte hij haar bovenarm stevig beet. “U laat me hier toch niet zomaar achter, zou dat niet een beetje onbeschoft zijn..” Vervolgde hij terwijl de vrouw naar hem toe trok. Fabio was veel sterker dan een vrouw wat het alleen maar makkelijker maakte voor hem om de prinses mee te kunnen krijgen. Voor de prinses naar haar dolk kon grijpen pakte Fabio haar beide polsen. “Misschien is het gezelliger als je met mij mee komt.” Grijnsde hij.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Haar eerste ontsnapping was gelukt - Charlotte had met succes het kasteel verlaten. Het deel om aan te komen in het dorpje was ook succesvol, hier had ze nog wel een nacht kunnen blijven waarna ze door was gegaan op haar avontuur. Maar haar ontsnapping aan de piraat? Ze was bijna weg, tot hij haar bij haar arm vast pakte, en haar met haar koninklijke titel aansprak. "Jij..." De piraat trok haar zo hard zijn kant op, dat haar capuchon van haar hoofd viel, en haar blonde haren tevoorschijn kwamen. Snel probeerde Charlotte naar haar dolk te grijpen, maar de piraat was haar al voor en had haar beide polsen vast.
"De gehele tijd wist je al wie ik was, of niet?" Ze keek hem woedend aan, en probeerde haarzelf los te wringen uit zijn greep. Maar het was nutteloos. De verdedigingslessen betaalde hier niet uit, de piraat was vele malen sterker als de prinses. Ze was zeker niet van plan om met hem mee te gaan, wie weet waar naar toe. En wat hij met haar van plan was... Charlotte wilde er niet aan denken. De brede grijns op de lippen van de piraat gaf haar niet heel veel hoop. Ze moest een ander plan bedenken.
"Laat mij gaan. Ik heb genoeg goud op zak wat je gelukkig kan maken. Neem het, en laat mij vrij." Het was een smeekbede, maar wat kon ze anders? Kort keek ze om haar heen - ze zag helaas geen koninklijke ridders of andere mensen die haar konden helpen. Charlotte moest bluffen. "Anders ga ik schreeuwen. Schreeuwen dat de prinses ontvoerd is door een vieze piraat."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met een grijns keek Fabio toe naar hoe de prinses zichzelf probeerde los te krijgen uit zijn greep, helaas voor haar was Fabio toch wat sterker dan dat zij dat was. “Ja natuurlijk wist ik het al die tijd al, dacht je nou echt niemand je zou herkennen?” Vroeg hij, gevolgd door een spottende lach. Dit leek hem haast te makkelijk af te gaan maar daar zorgde de prinses zelf ook wel heel erg voor. “Heel eerlijk denk ik dat ik meer aan je kan verdienen als ik je voor mezelf meeneem” Zijn blik scande snel de haven over om te kijken waar hij zijn sloep voor het laatst gelaten had. Zodra hij hem zag besloot hij er maar heen te lopen terwijl hij de prinses met zich mee trok. Het koste hem veel kracht k. haar met hem mee te krijgen maar hij had ook niet verwacht dat de prinses zich vrijwillig zou opgeven en met hem mee zou gaan. Dat zou pas echt dom zijn. “Schreeuw wat je wil, dan word je zo van mij handen gepakt en weer teruggezet in het kasteel, lijkt me ook niet ideaal.” Wanneer Fabio de prinses eindelijk zo ver heeft kunnen trekken dat ze bij de sloep waren gooide hij de vrouw de kleine boot in. Nu moest hij zo snel mogelijk het touw los zien te krijgen en zelf in de sloep springen zodat hij met haar richting het schip kon varen, en dat voordat Charlotte op kon staan en de pier op kon klimmen vanaf het bootje. Gelukkig voor Fabio had hij de boot niet strak vastgebonden en had dus snel het touw los. Tijd was alles hier dus zodra hij het touw los had wist hij dat hij de sloep in moest en moest beginnen met roeien.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Charlotte bleef de piraat aankijken, nog altijd opzoek naar een zwakke plek. "Nee, ik had niet verwacht dat iemand mij, zeker niet in het donker, zou herkennen." Nogmaals probeerde ze haar polsen uit zijn greep te trekken, maar helaas. Ze kon ook niets anders als meelopen terwijl hij haar naar de haven van het dorpje toe trok. Toen ze zag dat de ogen van de piraat op het kleine sloepje gericht waren, keek ze in de verte de zee op. Daar zag ze een groter schip. "Dus je neemt me mee het schip op." zei ze hoofdschuddend. Nog altijd probeerde ze er tussenuit te komen. En net toen ze verder wilde praten over hoe belachelijk het allemaal niet was, zei hij de woorden welke zij absoluut niet wilde horen. Terug naar het kasteel. Ze zag de blik van haar ouders als voor haar. Teleurgesteld in hun enige dochter, die op de nacht voor haar huwelijk weg was gelopen. Adrian zou ongerust zijn, en zou morgen vroeg waarschijnlijk ook de eerste zijn die op zoek ging naar haar. En Ronan? Die zou met Adrian meegaan. De gedachten over haar familie deed haar verdrinken. Charlotte zou altijd op de vlucht zijn. Misschien was deze ontvoering zo slecht nog niet - ze zou naar een ander deel van een land reizen, en daar kunnen ontsnappen. Toch kon ze het niet laten een kleine gil uit haar keel te laten wanneer de piraat haar o zo makkelijk optilde en in het sloepje gooide. Het hout waarop ze belandde was niet zo vrijgevig, en zou zeker een aantal blauwe plekken en schrammen achter laten. En wanneer Charlotte langzaam aan omhoog kroop, werd de haven kleiner. Ontsnappen was niet meer mogelijk - de piraat was al aan het roeien. Charlotte nam plaats op het bankje tegen over de piraat, en kruiste haar armen over haar borst heen. "Wat ga je trouwens met mij doen, piraat?" Ze trok één wenkbrauw omhoog. "Gijzelen, en goud vragen aan de koninklijke familie? Of de zwarte markt, waar ze mij waarschijnlijk toch weer terug gaan geven aan de koninklijke familie?" Ze dacht goed na. "Maar waarschijnlijk, als we op het schip komen, zal je me toch uit moeten leveren aan je kapitein. En verdien je helemaal niets. Kun je me nu toch beter weer aan wal brengen." De woorden waren haar laatste hoop om alsnog terug naar wal te gaan. Charlotte James was geen opgever.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld