Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG Experiments for the future war Schrijftop

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Kletstopic: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=855883
Het is niet onopgemerkt gebleven. De laatste maanden zijn er veel verdwijningen. Vooral tieners tussen de 15 en 20 jaar oud, maar ook jonger en ouder verdwijnen. De politie staat voor een raadsel, voor wat er is gebeurt. Er zijn geen aanwijzingen gevonden en geen van de verdwijningen hebben iets gemeen, behalve dan dat het opvallend is dat 80% van de verdwenen mensen tussen de 16 en 18 jaar oud zijn. Ouders houden hun kinderen uit angst al binnen. Sommigen gaan niet eens meer naar school of worden door hun ouders gebracht en weer opgehaald. Toch lijken deze beschermende maatregelen niet te helpen. Elke keer verdwijnen er weer mensen.

In werkelijkheid worden ze ontvoerd door een groep wetenschappers. Deze wetenschappers zijn diep verscholen in de zee. Hier worden de verdwenen mensen ook heen gebracht. Een speciaal ontworpen laboratorium. In dit laboratorium worden er verschillende proeven gedaan. Sommigen zijn onbeschrijflijk pijnlijk, terwijl je van anderen niets voelt. Sommigen zijn levensgevaarlijk, terwijl anderen gebeuren in je slaap. Geen moment ben je veilig. Als je geluk hebt en je overleeft het experiment, ontwikkel je krachten, als je ongeluk hebt dan sterf je.

De overlevers worden getraind in hun krachten, met een doel. De wetenschappers willen de aarde veroveren met behulp van hun 'mutanten'. Toch is niet iedereen bereid om ze te helpen met het veroveren van de wereld. De wetenschappers proberen nu een manier te vinden om ze te dwingen, maar in tussentijd wil de rest ontsnappen. Wie zal zijn zin krijgen?

Voorbeeld experimenten.
- Elektrische schokken. Ernstige schokken die ervoor zorgen dat slapende cellen ontwaken. Door deze cellen bestaat er een kans dat je krachten ontwikkeld, die je beschermen tegen de elektrische schokken. Dit gebeurt echter niet vaak.
- Injecties. De wetenschappers hebben meerdere middeltjes ontwikkeld waarmee je krachten zou kunnen ontwikkelen. Afhankelijk van de injecties, zijn er ook bijwerkingen. Zo kunnen sommigen je het gevoel geven dat je aderen in brand staan, of juist bevroren
- Een chip in het brein of de nek van het slachtoffer.
- Zelf mogen jullie ook experimenten bedenken. Probeer voor de rest wel de gevolgen te bedenken.

RPG Regels
- In het begin minimaal 1 vakje vol schrijven graag.
- Geen 1 dags RPGS
- Niemand buitensluiten
- Niet meedoen als je van te voren weet niet heel veel inspiratie te hebben of de snelheid van de RPG niet aan te kunnen. Hierdoor stoppen erg veel mensen en dat is gewoon zonde. Het is zowel voor jou als de rest van de RPG'ers niet leuk.
- Tips en tops aan andere schrijvers geven is altijd leuk.
- Als je mutant bent, zorg ervoor dat je niet oppermachtig bent haha.

Invullijstje:
Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Mutant of wetenschapper:
Toekomstige mutatie (voor de mutant):
Zwakte
Extra:

Meisje Mutant (vol)
- Skylar (Sky) Ariel Gardener ~ Elektriciteit sturen~ ~pg. 7
- Delilah Chrislaine Grant ~ Genezing ~ ~ pg. 5

Jongen Mutant (Vol)
- Dylan Drew Damian Darkstone ~onzichtbaarheid~ ladybambi~ pg. 1
- Elias Weidar ~ Gedachtenlezen ~ ~ pg. 5

Meisje Wetenschapper (vol)
-Veronica~ ~ pg. 2
-Aurora Hale Winslow ~ ~ pg. 4

Jongens Wetenschapper (vol)
- Lucas Beck Cifuentes ~ ~pg. 3
- Nine ~ ~pg 2

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Naam: Dylan Drew Damian Darkstone
Leeftijd: 18 jaar
Innerlijk: Dylan is een vriendelijke jongen die altijd voor zijn vrienden klaar staat. Hij komt uit een rijk gezin, maar met een slecht verleden. Zijn vader was altijd rijk en gebruikte zijn geld om meer rijkdom en fame te krijgen, door kinderen te laten ontvoeren en ze vervolgens als 'held' terug te vinden en de beloningen te claimen. Dit omdat beloningen meer opleverde dan losgeld. Daarnaast misbruikte zijn vader hem en zijn slachtoffers door hun lichamen te verkopen. Zijn slachtoffers wisten nooit dat het Dylan zijn vader was, waardoor hij uit het zicht van de politie bleef. Dylan is erg beschermend tegenover zijn kleine broertje en wist hem ook van het zelfde lot te beschermen. Zijn moeder liet hem op jonge leeftijd in de steek met zijn vader en eigenlijk kent Dylan haar niet. Hij weet niet wat er met haar gebeurt. Voor de buitenwereld is hij verlegen en onzeker, denkend dat alles wat er gebeurd is zijn eigen schuld is. Ook heeft hij weinig vertrouwen in de buitenwereld. Vriendschap moet je bij hem verdienen, maar als je zijn vriendschap hebt verdient doet hij alles om je te helpen, ondanks zijn onzekerheden. Je moet hem echter niet misbruiken. Zijn angst laat hem af en toe onverwachte dingen doen die hij niet in normale situaties zou doen. Hierdoor is hij wat onvoorspelbaar. Hoewel hij zijn angst niet probeert te laten zien aan de buitenwereld.
Uiterlijk:

Mutant of wetenschapper: Mutant
Onzichtbaarheid. Dylan kan onzichtbaar worden, maar nog niet heel lang aan het begin. Dat komt pas na veel oefenen. In het begin is het ongeveer 30 seconden of zelfs korter.
Zwakte: Dylan is nog steeds wel met hitte camera's te zien en als hij zilveren of gouden sieraden draagt, werkt zijn gave niet. (handig weetje voor de wetenschappers)
Extra: Dylan is erg sportief en doet in zijn vrije tijd veel aan sporten. Hij spreekt meerdere talen en is bang voor mannen ouder dan 35 jaar. Broertje heet Conner

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Naam: Delilah Chrislaine Grant
Leeftijd: 19
Innerlijk: Het stille type. Volhardend, absoluut geen verzetsstrijder. Gebrek aan eigenwaarde, deels gebroken.
Mutant of wetenschapper: Mutant
Toekomstige mutatie (voor de mutant): Genezing met behulp van lichamelijk contact.
Zwakte: Genegenheid.
Extra: Delilah zit daar al voor een langere periode, circa twee jaar.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Naam: Skylar (Sky) Ariel Gardener
Leeftijd: 18
Innerlijk: Sky is altijd al een onrustig meisje geweest. Al sinds ze jong was had ze grootse dromen en wensen over hoe ze zou willen dat haar leven er later uit zou zien, maar toen ze veertien jaar oud was werden die dromen de grond in getrapt; haar ouders stierven in een auto-ongeluk. Sky kreeg de verantwoordelijkheid over haar jongere zusje en broertje, en was daardoor erg beschermend over hen. Het zorgen voor haar broertje en zusje droeg een zware last met zich mee, waar Sky een tijdje moeite mee heeft gehad. Verder heeft Sky geleerd om haar gevoelens op te kroppen -- niet voor zichzelf, maar om haar broertje en zusje ervoor te beschermen. Sky praat dus niet snel over haar gevoelens, en opent zich minder snel tegenover anderen.
Maar toch zit er ook een hele andere kant aan Sky. Ze is een doorzetter, kan brutaal zijn en helpt degenen die dit nodig hebben. Ze werkt de wetenschappers graag tegen, ook al heeft dit al wel is nare consequenties voor haar gehad.
Uiterlijk: Sky is een redelijk lang en bovenal dun meisje. Ze heeft halflang bruin haar en groenige ogen.

Mutant of wetenschapper: Mutant
Toekomstige mutatie (voor de mutant): Elektriciteit sturen / creëren. Dit houdt in dat ze uit zichzelf elektriciteitsschokken en -flitsen kan maken vanuit haar handen.
Zwakte: Haar liefde voor haar broertje en zusje.
Extra: Sky is een maandje of drie geleden naar het lab gebracht. De experimenten zijn voor haar tot nu toe erg pijnlijk geweest, en Sky zoekt dan altijd nog naar een manier om te ontsnappen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Naam: Nine(De wetenschappers hebben hem een nieuwe naam gegeven om banden met zijn verleden te breken. Een achternaam leek hen ook niet nodig omdat hij toch nooit het lab verlaat, zeker niet zonder begeleiding.)
Leeftijd: 23
Innerlijk: Nine is een experiment op zich. Voordat de wetenschappers het project startten met mutaties wilden ze eerst de perfecte wetenschappers hiervoor creëren. Hiervoor hadden ze erg jonge kinderen nodig, die zich niets van hun leven voor het lab zouden herinneren. Nine was de negende van hen en heeft hier ook zijn naam aan te danken. Vanaf het begin van zijn jeugd is hem ingeprent dat hij voor een hoger doel was geboren. Hij zou mensen sterker maken, beter. Hij zou hen pijn laten lijden, maar dat zou het allemaal waard zijn. Er werd veel tijd gestoken om hem slim, intelligent en vooral meedogenloos te maken. Uiteindelijk lieten ze hem zelfs testen uitvoeren op de overige experimenten die niet zoveel succes boekten om te zien hoe hij zou reageren op mensen waarmee hij zijn hele leven samen had geleerd en gespeeld. Het feit dat hij de enige is die overbleef verraadt wel hoe dat is afgelopen. Nine is een enorm rationele en logische denker. Emoties en instincten, dingen die niet logisch zijn te verklaren doen zijn hoofd op hol slaan. Hoewel hij soms doet uitschijnen dat hij geniet van de pijn van zijn patiënten is dat eigenlijk niet waar. Hij doet het omdat het noodzakelijk is. Hij heeft sowieso al geen tijd om te genieten. Hij is eigenlijk meer robot dan mens.
Uiterlijk: Nine is van gemiddelde grootte ongeveer 1m81. De wetenschappers zorgden ervoor dat hij gezond at al werd er wel meer aandacht aan intellectuele dan aan fysieke ontwikkeling, waardoor hij niet zo gespierd is. Hij heeft blond haar en blauwe ijskoude ogen. Ondanks zijn kille persoonlijkheid loopt hij niet vaak rond met een wetenschapsjas aan. Het laboratorium is zijn thuis, experimenten uitvoeren is zijn leven. Hij heeft er geen aangepaste kleding voor nodig en opereert vaak in kleurrijke truien of gewoon in jeansbroek.
Mutant of wetenschapper: Wetenschapper
Zwakte: Nine is erg afhankelijk van andere wetenschappers. Hem is altijd geleerd zijn orders op te volgen. Komt hij in een situatie terecht waar hij geenorders ontvangt of hem niet eerder verteld is wat te doen, dan slaagt hij volledig in paniek. Hij heeft ook weinig echte kennis over de buitenwereld omdat hij zijn leven voornamelijk binnen heeft doorgebracht. Alles wat hij erover weet staat op het internet of in boeken.
Extra: Hij herinnert zich niets meer van de pijnlijke experimenten die op hem zijn uitgevoerd. Toch hebben deze hun spoor achtergelaten. Soms slaagt hij helemaal door en wilt hij niet enkel anderen, maar ook zichzelf pijn doen. Bij dit soort psychoses wordt hij in eenzame opsluiting en onder strenge bewaking gezet tot het beter met hem gaat.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

Naam: Lucas Beck Cifuentes (Aangezien weinigen zijn echte naam weten, noemt bijna iedereen hem bij zijn tweede naam, Beck. Enkelingen noemen hem bij zijn eerste naam, maar dat irriteert hem en wordt hij boos van.)
Leeftijd: 21
Innerlijk: Beck is één van de enige wetenschappers die is opgegroeid in het lab, niet omdat zijn ouders wetenschappers waren, maar omdat ze Beck hadden weggegeven in ruil voor een som geld. Dat was immers wat de wetenschappers hem vertelden. De wetenschappers hebben hem opgevoed en zijn daarom een beetje als ouders voor hem, al begrijpt hij niet helemaal waarom ze dit precies willen doen. Hoewel wetenschap zijn passie is, heeft Beck er geen plezier in de experimenten uit te voeren, vaak doet hij het zelfs met tegenzin, maar zoals veel anderen, weet hij welke straf er aan vast hangt om bevelen te verwerpen. De wetenschappers hebben hem dan wel opgevoed, maar dat betekende niet dat hem meer werd toegestaan dan anderen.
Uiterlijk: Beck is niet erg groot voor een jongen, ongeveer 1m70, maar dat stoorde hem zelf nooit echt. Hij trainde immers veel en had daardoor toch al wat spiermassa ontwikkelt, die zijn grootte een beetje wegwerkte. Hij heeft chocoladebruin haar en lichtbruine ogen, al zouden sommigen het misschien donkerblauw noemen.
Mutant of wetenschapper: Wetenschapper
Zwakte: Aangezien hij is opgevoed door de wetenschappers, is hij nooit te weten gekomen wie zijn echte ouders waren. Alle informatie die daarover bestond, werd hem geweigerd en nooit werd hem toegestaan om het lab te verlaten zonder begeleiding. Hij wil dan ook niets liever dan zijn ouders vinden, ook al zijn zij degene die hem hebben weggegeven.
Extra:
- Zijn tweede naam 'Beck' hebben de wetenschappers hem gegeven en hij bleef Beck gebruiken aangezien hij niets meer te maken wou hebben met zijn ouders die hem vrijwillig hadden weggegeven. Hij zag de wetenschappers als zijn familie, -aangezien hij nooit iemand anders had gekend,- maar merkte al snel dat dat niet wederzijds was. Hij was een pion in hun machtsspel en zou nooit meer worden dan dat.
- Beck werkte in het geheim aan een experiment dat geen fysieke of mentale gevolgen zou hebben. De wetenschappers ontdekten dit, maar aangezien het niet effectief was, werd hem verplicht er een oplossing op te vinden, dat kon alleen, door iets te doen dat nooit zijn bedoeling was geweest.
Experiment= Carfentanil toedienen. Het is een drug die dodelijk is voor mensen (tegenmiddel is nalaxon), sommige mensen kunnen er een mutatie door ontwikkelen, anderen sterven er na een paar dagen van. Beck had eerst een niet-schadelijk medicijn samengesteld dal leek op Carfentanil, maar zonder de dodelijke gevolgen. Toen dat niet effectief bleek te zijn, werd hij gedwongen de formule van Carfentanil te geven, zodat de wetenschappers dat konden testen.

Phobias
Internationale ster

Phobias schreef:
Naam: Aurora Hale Winslow
Leeftijd: 22
Innerlijk: Zoals haar uiterlijk waarschijnlijk al verraadt, heeft Aurora een zeer zachtaardig karakter. Het raakt haar tot in het diepste van haar hart om -toekomstige- mutanten te pijnigen met de proeven. De jongedame probeert zich altijd sterk te houden, maar door haar zachtaardige karakter wordt het haar af en toe wat te veel. Op de momenten dat ze last krijgt van haar emoties, zondert ze zich af op haar kamer om te bekomen van alle prikkels rondom haar. Andere mensen pijnigen om haar eigen doel te bekomen was niet de ideale baan, maar toch bleef ze ermee doorgaan. Het was immers haar doel om de wereld op termijn over te nemen en die zou ze voor niets of niemand opgeven, zelfs niet als andere mensen daaronder moesten lijden of wanneer ze er zelf soms emotioneel door kon worden.
Ondanks haar zachte karakter voert ze haar taken wel met de nodige nauwkeurigheid uit en streeft ze naar perfectie. Ze zou niets aan het toeval overlaten én controleert altijd alles vooraleer ze overgaat tot de eigenlijke proef. Onder haar leiding zou er immers niets mislopen, daar zou ze hoogstpersoonlijk voor zorgen en hiervoor stond ze ook bekend. Je kon er op vertrouwen dat de proeven die Aurora uitvoerde niet in het water zouden vallen. Desondanks haar zachtaardige karakter, kan ze door haar perfectionisme af en toe overkomen als een harde tante die geen rekening houdt met de emoties van een ander. Als wetenschapper heeft ze het gevoel dat ze geen andere keuze heeft dan haar emoties te verbergen en met de emoties van een ander geen rekening te houden.
Langs de andere kant is ze wel iemand die steeds klaar staat voor anderen, kan iedereen in het laboratorium op haar rekenen en staat ze altijd klaar voor een babbel, zowel over het werk, als niet over het werk. Tijdens deze babbels met haar collega's luistert ze eerder dan dat ze haar eigen onzekerheden bespreekt. Het luisteren zorgde ervoor dat ze meer bezig was met iemand anders zijn of haar problemen én bood opnieuw een mogelijkheid om haar eigen problemen iets of wat naar de achtergrond te laten verdwijnen.
De perfectie die te vinden was in de uitvoering van haar proeven, was ook te vinden in haar dagelijks voorkomen. Ondanks dat je haar altijd zou tegenkomen met haar haar in een lage knot en een paar losse plukjes die haar gezicht beter deden uitkomen, stond ze veel liever vroeger op om er piekfijn uit te zien dan nog wat langer in bed te blijven liggen om uit te kunnen slapen. Haar outfits waren eenvoudig, maar doordacht. De witte laborantenjas die ze altijd netjes droeg, slaagde erin om haar neutraal gekleurde jurkjes te verbergen. Af en toe werden de jurkjes ook gewisseld voor een rok en een simpele top. Een paar hakken en enkele leuke juwelen leukten haar outfit telkens weer op.
Mutant of wetenschapper: Wetenschapper
Extra: Eigenlijk is deze jongedame een normaal meisje. Ze is opgegroeid in een gezin dat veel liefde koestert. Samen met haar broer bracht ze haar leven door in een huis aan de rand van de stad. Haar ouders, beiden afgestudeerd als laboranten, hadden geld genoeg en de twee kinderen waren nooit iets te kort gekomen. Meer nog, haar ouders hadden haar en haar broer de kneepjes van het vak geleerd terwijl de twee nog aan het studeren waren. Hierdoor hadden ze altijd al een voorsprong gehad op de rest. Desondanks dat Aurora haar familie wel liefhad, koesterde ze ook een grote wrok haat. Haar ouders waren er altijd in geslaagd om haar oudere broer voor te trekken. Hij was altijd beter, slimmer en knapper. Na het behalen van haar diploma was Aurora zonder meer vrijwillig vertrokken met al haar spullen en was ze in het laboratorium terechtgekomen. De kennis die ze tijdens haar studies heeft verworven gebruikte ze nu tegen de mensheid die het haar allemaal had aangeleerd. Normaal gezien zou de jongedame nooit wraak op iemand willen nemen, maar haar bloedeigen ouders hadden haar deze keer wel zo ver gekregen. Toch had ze af en toe wel eens spijt van haar beslissing. Ze haar vorige bestaan ingewisseld voor een kil, liefdeloos leven en soms had ze heimwee naar hoe het was, naar liefde. Nu was er enkel geen keuze meer. Een weg terug bestond niet.
Haar kamer en de muziek die ze luistert wanneer het haar allemaal wat te veel wordt zorgen voor een veilig gevoel.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Naam: Elias Weidar
Leeftijd: 18
Innerlijk: Elias komt uit een arbeiders gezin. Hard werken en niet klagen, dat is het motto. Hij is temperamentvol, lomp en vooral koppig. Zijn vader, werkzaam in het leger, was vaak van huis. Daardoor voelde Elias zich verantwoordelijk voor het gezin. Hij gedraagt zich ouder dan hij eigenlijk is en zondert zich liever af dan dat hij om heel veel mensen is. Toch is hij iemand die, als je eenmaal een band met hem hebt, je nooit in de steek zal laten. Maar eenmaal een band, zal hij je blindelings vertrouwen. Ook als je geen goede zin hebt.
Elias is bang voor het onbekende, hij is nooit verder van huis geweest dan een vakantie bij familie, waar hij zich toch op zijn gemak voelde. Hij hecht waarde aan structuur. Soms dacht zijn moeder dat hij autistisch was, maar dat bleek niet zo te zijn. Elias is gewoon zijn ietwat vreemde zelf.
Uiterlijk: Elias heeft rood haar, net als zijn vader. Zijn huid is zo bleek dat hij al verbrand bij het minste beetje zon. Ondanks dat zijn klasgenoten wel eens grappen maakten over zijn haar, is hij er niet onzeker over. Elias is niet zo op zijn uiterlijk gesteld. Het interesseert hem niet wat voor kleding hij draagt of hoe zijn haar zit. Hij is niet iel, maar ook zeker niet breed en sterk.
Mutant of wetenschapper: Mutant
Toekomstige mutatie (voor de mutant): Elias kan gedachten van mensen lezen.
Zwakte: Soms heeft hij niet door wat men zegt of denkt, wat tot verwarrende situaties kan leiden. Ook is hij, zoals beschreven, bang voor het onbekende.
Extra: Elias heeft ontzettend gevoelige polsen. Als iemand hem bij zijn polsen grijpt, flipt hij. Hij is pas aangekomen in het lab.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Sorry voor faal begin haha
__________

Vanavond zou Conner bij een vriend logeren, maar door alle verdwijningen de laatste tijd vertrouwde Dylan er niet op dat het veilig was om Conner alleen naar George te laten gaan. Hij vond het iets te gevaarlijk, zeker aangezien George zijn zus een paar maanden geleden ook verdwenen was. Zelf kende Dylan Skylar niet zo goed. Hij had haar een paar keer gezien als ze hun broertjes naar school brachten of hun broertjes bij elkaar aan het spelen waren, maar echt contact hadden ze niet. Niet meer dan het gebruikelijke. De gesprekken over koetjes en kalfjes. Waarschijnlijk lag het ook wel aan Dylan. Hij was best ingesloten. Wist niet hoe hij zich in de buitenwereld moest gedragen en had weinig vertrouwen in anderen door zijn vader. Conner was totaal het tegenovergestelde. Hij was sociaal, vrolijk en zag overal het goede in. Hij had er dan ook een hekel aan dat Dylan zo beschermend over hem was, maar Dylan kon er niets aan doen. Hij wilde niet dat zijn broertje iets overkwam en zou hem ook altijd beschermen. Conner was de enige waar Dylan echt om gaf en die Dylan in zijn leven toe liet. Verder bleef hij altijd afzijdig van alles en iedereen.
Toen Dylan en Conner uiteindelijk aankwamen bij de straat van George bleef Dylan staan. Conner had er altijd maar een hekel aan dat Dylan met hem mee ging naar de deur, wat ook logisch was. De jongen was bijna 16 jaar oud. Er zat maar 2 jaar tussen hen en af en toe behandelde Dylan hem echt als een klein kind. Conner hoorde bijna bij de gemiddelde leeftijd van de verdwijningen, tussen de 16 en 18 jaar oud. Soms werden er wel jongere of oudere tieners ontvoerd, maar meestal niet. Dat was waarschijnlijk ook de enige reden dat Conner toe stond dat Dylan hem mocht brengen. Hij zou het niet toegeven, maar Conner was soms best bang.
Toen Conner eenmaal binnen was, keek Dylan kort op mijn horloge. Pap zou nog een uur thuis zijn en eigenlijk had hij geen zin om thuis te zijn als zijn vader thuis was. Daarom besloot hij een stukje te gaan wandelen, om zo wat tijd te rekken voor hij naar huis ging. De zon begon langzaam te zakken achter de grote gebouwen terwijl Dylan door een groot park begon te lopen. De straatlantarens rondom hem begonnen te knipperen en een zwak licht over de grond te verspreiden. Zelf liep Dylan naar een bankje in het midden van het parkje vlak bij een vijvertje zitten en keek naar de zwarte schimmen van de eendjes die door de vijver zwommen. Kijkend naar het zorgeloze leventje van de dieren
Na ongeveer een uurtje stond Dylan weer rustig op en haalde een hand door zijn haren heen. Inmiddels was het donker en stil op straat. Zijn vader zou al van huis zijn, bezig met zijn zogenaamde werk. Tenminste daar ging Dylan van uit. Eigenlijk had hij ook geen smoesjes meer om weg te blijven en wegblijven was ook niet meer bepaald het veiligste nu het zo donker was.
Terwijl Dylan rustig het park uitliep, voelde hij opeens onverwacht een arm om zijn middel en een muffe hand om zijn mond geklemd. Geschrokken probeerde Dylan los te komen, maar lichamelijke kracht was nooit echt zijn sterkste punt geweest. Hij was wel sterk, maar niet super sterk. Niet om over op te scheppen of zo. Toch bleef Dylan proberen ondanks dat hij zich steeds zwakker begon te voelen. Hoe dat kon wist hij niet, het maakte hem ook niet zoveel uit. Hij moest los zien te komen, maar had daar de kracht niet toe en zakte al vrij snel tegen diegene die hem vast hield aan. Een heet gevoel verspreide zich in zijn hoofd. Zijn oogleden werden zwaarder, terwijl zwarte vlekken zich voor zijn ogen begonnen te verzamelen en alles langzaam zwart werd.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Veronica keek haar ouders even kort aan. "Alweer?" Vroeg ze toen. "Het zijn er deze week al zes geweest, waarvan geen een het heeft overleeft." ze zette haar mok op de tafel. "Hebben we niet al te veel jongere..." Haar moeder onderbrak haar. "We gaan hier geen discussie voeren." Zei ze. "Iedereen kan hier naar binnen lopen. Als je zo graag wilt discusseren doe je dat maar nadat je de nieuwe jongeren hebt behandeld." Haar moeder verliet de kamer en haar vader liep haar achterna. Zo ging het altijd. Haar moeder deed iets en haar vader volgde. Veronica zuchtte, zette haar bril op en deed een labjas aan. Ze liep in de richting van een kamer waar de eerste personen naar binnen zouden worden gebracht. Toen ze daar stond was er nog geen andere wetenschapper, alleen maar een jongetje die rond de 15 zou zijn. Veronica legde de spullen klaar en keek even kort in een camera. Daarna richtte ze haar blik op het jongetje die er gevaarlijk stil bij lag. Ze beet even op haar lip en liep naar hem toe. Snel genoeg kwam ze er achter dat het jongetje niet meer ademde. Ze sloeg haar hand voor haar mond en zette een paar stappen naar achteren. Haar vrije hand legde ze op het blad waar alle spullen op lagen, waardoor dit allemaal op de grond viel. Ze stootte een korte gil uit en hurkte neer om alles op te rapen. Niet dat er veel te redden viel, alles lag aan stukken kapot op de grond. Ze probeerde ervoor te zorgen dat haar handen minder zouden trillen zodat ze een scalpel tussen het glas vandaan kon pakken. Haar kaken waren op elkaar geklemd. Ze schudde haar hoofd. Ze had het nog nooit meegemaakt dat er iemand dood was voordat er ook maar iets met die persoon was gebeurd binnen het gebouw. Ze ging rechtop staan en verliet de kamer. Ze sloot de deur een liep een stukje rechtdoor. Hier ging ze tegen een muur staan en liet ze alles nog een keer bezinken. Ze staarde recht voor zich uit. Ergens zou het beter zijn om dood te gaan voordat je binnen bent. Dan hoef je niet al die pijn te lijden.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Zuchtend keek Beck op van zijn kop koffie. Een vlugge blik op zijn horloge vertelde hem dat hij binnen enkele minuten in het lab moest staan. Daarom had hij dan ook niet meer de tijd om nog verder van zijn koffie te genieten, al had hij in de eerste plaats te smaak toch al niet geweldig gevonden. Na nog een laatste slok van zijn mok genomen te hebben, verliet hij de kantine. Beck moest toegeven dat hij niet erg veel zin had in de experimenten die hem te wachten stonden, maar hij wist ook dat hij niet echt een keus had. Zoals vele anderen hier, wist hij wat de gevolgen waren als hij opdrachten niet uitvoerde. Hij had ze meer dan eens meegemaakt. Tijdens zijn wandeling door het ingewikkelde gangenstelsel, kwam hij enkele wetenschappers tegen die hij dan ook vriendelijk begroette. Hij had geleerd om zich altijd van zijn goede kant te laten zien en dat had hem al vaak geholpen. Hij moest nog een aantal meters en wierp nog een laatste blik op zijn horloge om te zien of hij niet te laat was. Dat was jammer genoeg wel het geval, al had hijzelf daar niet echt problemen mee. Hoe minder tijd hij in een lab moest doorbrengen, terwijl hij testen moest uitvoeren, hoe beter hij zich voelde. Hij skipte ook wel vaker dan eens belangrijke lezingen of speeches, die zogezegd 'niet te missen' waren. Al snel had Beck beseft dat je alles wat hier als belangrijk bestempeld werd kon missen. De dingen die te maken hadden met mutanten of krachten, werden dan weer bestraft als je ze miste. Eerst had hij niet goed het onderscheid kunnen maken, maar nu was hij er toch al aardig in. Althans, dat vond hij toch van zichzelf. Zijn blik terug op de gang voor zich gericht, schrok hij plots op. Veronica kwam uit het lab gelopen, waar hij naartoe moest. Hij had vaag kunnen onthouden dat zij erbij zou zijn, maar was het door verschillende omstandigheden al weer vergeten. Hoewel hij Veronica niet vaak ongelukkig zag, kon Beck toch zeggen dat ze van haar stuk was gebracht. Hij had geen idee gehad wat er zich binnen de kamer had afgespeeld, maar het kon niet veel goeds geweest zijn. Hij liep, zonder nog over zijn taken na te denken, naar Veronica toe en voelde ook meteen de spanning stijgen. Wat er ook in de kamer was gebeurd, het was niet iets alledaags geweest. "Is alles wel oké?" Vroeg Beck haar, al kon hij duidelijk zien dat er iets mis was. "Wat is er gebeurd?" Vroeg hij dan ook meteen. Zo kon hij misschien te weten komen wat er precies aan de hand was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nine gedroeg zich zoals een klein kind op Kerstmis, hyper, ongeduldig wachtend op het cadeau dat onder de kerstboom lag. Voor Nine was dit cadeau een levend persoon, meerdere levende personen zelfs. Eindelijk zou hij een eigen project mogen ondernemen, na al die jaren van oefening. Het uitproberen van technieken op zijn 'vrienden' was leuk geweest, maar zoals te verwachten was dit zonder enig resultaat. Dit keer was hij misschien werkelijk in staat een mens superieur te maken ten op zichten van de andere van zijn ras. Hij haalde diep adem terwijl hij aan de balie het verslag van Dylan Drew Darkstone opvroeg. De jongen was pas gearriveerd, maar het nodige opzoekwerk naar zijn achtergrond had reeds maanden in beslag genomen. Geconcentreerd nam Nine de papieren door en beval enkele bewakers hem uit zijn cel te halen en naar onderzoekskamer nummer vier te brengen. Daarbij zei hij hen eerst te vragen of Drew vrijwillig wilde meegaan. Enkel als hij weigerde mochten ze geweld of verdovende middelen inzetten. Gezien zijn naam zou onderzoekskamer negen misschien meer toepasselijk zijn geweest. Ieder ander zou misschien een band met die kamer hebben door deze gelijkenis, maar Nine bekeek de dingen rationeel. Kamer vier was in niets anders dan kamer negen, behalve dat deze dichter bij de cel van Drew lag en de bewakers hem minder ver zouden moeten dragen als het zover zou komen. Wie weet waren de verdovingsmiddelen nog niet eens uitgewerkt. Hij wilde hen niet extra belasten. Ze hadden sowieso al genoeg werk te doen. Terwijl hij zelf op weg was naar de onderzoekskamer passeerde hij twee mensen. Waarom stonden ze stil, hadden ze geen werk te doen. Een van hen was zijn kamergenoot, hem recent toegewezen nu hij als echte wetenschappen aan de slag kon. Nine wist niet echt wat hij van hem moest denken. Hij was anders dan de wetenschappers die hem hadden opgeleid dat gold evengoed voor het meisje waar hij bijstond. Kort wierp hij hen een zijdelingse blik toe, maar zijn patiënt wachtte op hem, de plicht riep.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Een onverdraaglijke stilte vulde de donkere cel waar Skylar in zat. Ze zat op de grond in kleermakerszit met haar ogen dicht en liet haar handen rusten op haar knieën, proberend om haar omgeving te negeren. Ze was namelijk aan het wachten tot één van de wetenschappers van het lab zou komen om een nieuw experiment op haar uit te proberen of om haar gezondheid te checken. De cel waar ze in zat was namelijk een onderzoekerskamer, waar een beveiliger van het lab haar naartoe had gebracht in de vroege morgen. Skylar was nerveus, ze was bang voor wat het experiment zou inhouden. Ze was namelijk wel na de maanden dat ze opgesloten zat wel wat de uitkomsten van sommige proeven waren geworden. Tieners van haar leeftijd die een dag nog in de woonkamer voor de mutanten zaten en de andere dag mysterieus waren verdwenen. Het was geen wonder dat ze elke nieuwe dag vreesde. Het was normaal geworden, alhoewel ze maar een paar maanden geleden is ontvoerd. Skylar's groene ogen schoten open. Hoe erg ze ook probeerde om het allemaal uit haar hoofd te verbannen, was dat heel veel moeilijker dan het leek. Ze miste haar thuis, haar familie. Het leven was niet altijd even makkelijk geweest, haar ouders stierven in haar veertiende levensjaar. Het zorgde ervoor dat Skylar de verantwoordelijke werd over haar kleinere broertje George en haar kleinere zusje. Ze moesten gaan wonen bij hun oom en tante, maar die keken niet vaak naar hen om. Volgens hen was het de schuld van haarzelf dat haar ouders waren gestorven. In het begin was het heel moeilijk voor Skylar om te rouwen over haar ouders, om voor haar broertje en zusje te zorgen en om zichzelf gezond te houden. Het droeg een zware last met zich mee, maar uiteindelijk had ze een manier gevonden om ermee om te gaan. Haar gevoelens weinig delen met anderen was de manier die ze gekozen had. Het was niet de beste manier, maar het werkte wel en beschermde haar broertje en zusje. Skylar moest even zacht glimlachen toen ze terugdacht aan haar broertje en zusje. Haar broertje maakte haar altijd lachen met zijn grapjes en was ontzettend creatief, en haar zusje was erg knuffelbaar en hield van praten. Skylar zou er alles voor doen om weg te kunnen uit het verdoemde lab en haar familie weer te zien. Zij leefden nu zonder enige weet wat er met haar aan de hand was. Misschien dachten ze wel dat ze niet meer leefde. Het enige wat zij wisten is dat ze niet meer thuis is gekomen en binnenkort niet thuis lijkt te komen. Even snel als de gedachte in Skylar was opgekomen ging hij ook weer weg. Ze wilde er niet over nadenken, alhoewel dat moeilijk was met zeeën van tijd tussen experimenten. Rustig haalde Skylar haar handen door haar haar heen. In haar tijd op het lab had ze verschillende experimenten doorstaan, van fysieke dingen doen tot injecties die haar verschrikkelijke pijn hadden gegeven. De laatste test had gefaald, de laatste versie van het serum dat bij haar was ingespoten had niet gewerkt. Skylar zuchtte even. Ze wist inmiddels wel wat het doel was van het lab, en vroeg zich af of ze het ooit zouden behalen. Het enige wat ze nu kon doen is wachten tot de wetenschapper die haar vandaag gaat behandelen arriveert.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Hoewel het zwart werd voor Dylan zijn ogen, leken zijn andere zintuigen nog altijd te werken. Hij voelde een harde ondergrond onder zich, maar was niet in staat te bewegen. Hij hoorde geluiden om zich heen, maar was niet in staat om de geluiden om te zetten in logische woorden. Woorden die voor hem een betekenis hadden. Hij had het vermoeden echter niet dat het een andere taal was dat er om hem heen gesproken werd. Hij wist niet wat er aan de hand was, wist niet wat er om hem heen gebeurde en wat hij ook probeerde, zijn hersenen leken het ook niet te willen begrijpen.
Dylan wist niet hoe lang hij zich in deze toestand bevond, wat er om hem heen gebeurde, maar hij wist wel dat hij zich behoorlijk lang in die toestand bevond toen hij eindelijk weer in staat was om zichzelf uit de duistere watten in zijn hoofd te bevrijden. Langzaam opende Dylan zijn ogen en wist hij zijn vingers een klein beetje te bewegen.
Na een redelijk lange tijd wist Dylan het voor elkaar te krijgen om te gaan zitten. Waar hij was? Hij had geen idee en dat maakte hem eigenlijk een beetje bang. Wat was er precies gebeurd? Hoe kwam hij hier? Waar was hier?
De gedachten waren een rommeltje in Dylan zijn hoofd toen de deur opeens open ging en een groepje mannen de kleine kamer binnenliepen. Hoewel hij de kamer nog niet goed bekeken had, kon hij goed merken dat de kamer weinig ruimte overliet nadat de mannen naar binnen waren gestapt. De mannen vroegen hem of Dylan met hen mee wilde komen en even slikte Dylan zacht. Mee? Waarheen? Aan de toon van de mannen kon het niet heel veel goeds zijn.
“Waarheen?” vroeg Dylan zachtjes, hoewel hij bijna zeker wist dat hij het antwoord niet wilde weten. De mannen gaven Dylan echter geen antwoord. Hij zei het dan wel zachtjes, maar hij wist zeker dat de mannen hem gehoord hadden en hem gewoon negeerden terwijl ze hem overeind trokken van het bed waar hij op zat.
Dylan probeerde zich nog los te trekken uit de armen van de mannen, maar hij voelde dat hij nog niet helemaal herstelt was van wat ze ook maar met hem gedaan hadden om hem zijn bewustzijn te doen verliezen. Toen zijn voeten een paar seconden op de grond kwamen, bleken zijn knieën zijn gewicht niet te kunnen dragen en stortte hij in, waardoor hij in de armen van de mannen hing. Kracht in zijn armen had hij ook niet bepaald, al had hij daar ook weinig aan zonder zijn benen. Zelfs als hij zich los kon trekken zou hij op de grond vallen en binnen een paar seconden gewoon weer opgetild worden en zoals nu meegenomen worden door een lange gang. Het zou slechts een paar seconden langer duren, een halve minuut? Waarschijnlijk zelfs korter.
Hoewel de gang zelf erg lang was, liepen ze er niet helemaal door heen. Al snel kwamen ze aan bij een deur met ernaast een bordje met het getal vier. Even slikte Dylan zacht, terwijl hij naar binnen werd gebracht en op een stoel werd neergezet. De mannen die hem naar de kamer hadden gebracht gingen aan de andere kant van de kamer staan, wachtend op wat er ging komen. Zelf hoopte hij dat wat er ook ging komen, nog een lange tijd op zich zou laten wachten. Hij wilde het niet eens weten. Hij wilde gewoon dat dit allemaal een droom was, een nachtmerrie en dat hij zo weer wakker werd in zijn eigen bed, met zijn slaapkamerdeur op slot zodat niemand naar binnen kon zonder zijn toestemming.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Datura Stramonium was een bedektzadige plant, bestaande uit hallucinogene alkaloïden. Eén kroonblad van de bloem was voldoende om de stoffen scopolamine en atropine in werking te brengen. Uit wetenschappelijk onderzoek kwam voort dat het koppel een negatieve invloed had op het centraal zenuwstelsel, maar hoe kwaad en incorrect de bijwerkingen wel niet waren; de CIA had er enkel profijt van. De twee stoffen waren in staat tot het bereiken van een ‘bijna dood’ stadium, waardoor gedupeerden van de drug haast geen lichamelijke functies meer konden vertonen in de twee à drie opeenvolgende dagen na hun ingenomen dosis. Na die paar dagen waren ze ongelooflijk vatbaar voor dwangvoorstellingen. Vanaf dat moment prees de CIA scopolamine én atropine aan als waarheidsserum.
Apollinariya Andrejevna Achmatova chaperonneerde de navorsing als zijnde CIA-agent. Zij had met name betrekking tot de zorg en gesteldheid van het slachtoffer, alhoewel zij evenzeer toezicht moest houden op de ondergrondse gangen.
De zogeheten wetenschappers konden het risico niet lopen dat hun marionetten zonder instemming in de gangen dwaalden. Hoeken van afdrijvingen, ondanks dat ze op hun plaats waren, wilden ze zo veel mogelijk onderdrukken door de aangevreten jeugdspelers in donkere kamers te stoppen en daar te houden. CIA, walgelijk tuig.
En die vrouwelijke Tartaros van dageraad is idem dito een monsterlijk figuur, dacht ze. Straks gaat ze ook mij nog voorzien van dat onkruid om na te gaan of ik me wel naar behoren gedragen heb. Redeloos wangedrocht.
Ze ging van secondenlang staan over op urenlang zitten. Het was stil in de kamer en de duisternis teisterde haar zicht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld