Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // Forbidden love.

Account verwijderd

schreef:
Ariana Elanoara Celia Bianchi - 19

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Gabriel Oliver Pietro L’ange
19

Flower boy
I am not what I seem
I’m the reason
Your leaves are withering
My sun has set
And I will never keep you warm again.

Mijn begin komt hieronder

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De zon scheen door de kieren van de bomen, de licht stralen leken het bos te betoveren en tot leven te wekken. Een lichtstraal viel op een blad en liet het douw schijnen als nooit tevoren. Het zicht was adembenemend en als hij niet had moeten opschieten, had Gabriel er uren naar kunnen kijken. Het bos was zijn uitweg van de realiteit, de schoonheid ervan liet hem terug de schoonheid van deze verpeste wereld zien. Hij maakte zijn weg door de afgelegen paden van het bos, zijn camera om zijn nek hangende om de mooie ochtend zon door de bomen vast te kunnen leggen. Kijken leek hem altijd beter af te lopen door de lens van zijn camera, hij voelde zich dan alsof hij meer zag, dieper kon zien dan dat er werkelijk was. Gabriel was altijd al een gepassioneerde jongen. Wellicht was zijn hoofd wel te ver op in de wolken, maar het was hoe hij was en dat wilde hij onder geen omstandigheden veranderen.
Zijn trip door het bos was tot zijn spijt van korte duur. Al vrij snel had hij de bos rand bereikt en was hij aangekomen bij de harde, vreselijke realiteit die hij de universiteit noemde. Het was niet dat de jongen niet van school hield. Hij was gewoon geen grote fan van de mensen die er rond liepen. Allemaal mensen die zichzelf als groots zagen, mensen die zichzelf beter vonden dan anderen en die zich als grote vrienden in je gezicht zouden gedragen om alleen maar een mes in je rug te steken zodra dit hen goed uitkwam. Iedereen was zo nep en Gabriel hield gewoonweg niet van neppe mensen. Hij was hierdoor ook erg voorzichtig met wie hij vertrouwde en wie niet. Er waren meer mensen die hij niet vertrouwde dan wel. Maar daar was hij zich zeker bewust van, het was ook een bewuste keuze. Hij had gewoon geleerd dat hij niet zomaar iedereen kon vertrouwen, zeker niet op school.
Hij maakte zijn weg over het plein van de universiteit waar hij al een hoop anderen zag lopen. Iedereen zo diep in hun eigen wereld verzonken als Gabriel zelf. Hij nam zijn camera toen hij aan de rand van het hek stond en nam een foto door de tralies heen van de mensen op het schoolplein. Fotografie was zijn grote hobby, maar kunst was zijn passie. Wat ook de rede was voor zijn keuze van deze studie. Op de school waren een hoop studie mogelijkheden. Een hoop verschillende keuzes en daar was hij blij mee sinds hij verplicht naar deze universiteit moest van zijn ouders, sinds de twee er zelf ook op hadden gezeten. Hij was opgelucht geweest toen zijn ouders hem verteld hadden dat hij dan wel weer zelf de keuze van welke studie mocht maken. Die keuze was voor hem vrij snel gemaakt en tot zijn grote opluchting was hij aangenomen. Hij had grote complimenten gekregen op zijn portfolio en de school had hem verteld dat ze blij waren met iemand zo gepassioneerd als Gabriel te hebben. Daarnaast herkende ze zijn achternaam nog van zijn vader, en dat was een uitstekende leerling geweest dus ze hadden niet getwijfeld om hem aan te nemen.
Terwijl Gabriel door liep viel zijn blik op, naar zijn mening, het mooiste meisje van de hele school. Ariana Bianchi. Het meisje met de perfecte huid, de stralende ogen en de adembenemende glimlach. Al sinds de eerste dag dat Gabriel haar had gezien was hij als een blaadje in de herfst voor haar gevallen. Hij hield zijn camera op en zoomde in op haar gezicht. Hij maakte een foto. Gelukkig voor Gabriel was het niet een raar ding als de jongen foto’s trok van studenten. Hij was namelijk verantwoordelijk voor de foto’s van het jaarboek. De jongen had zich gelijk in zijn eerste jaar hiervoor aangemeld en was verrassend genoeg de enige die deze taak op zich wilde nemen. Na een tijdje had hij het wel begrepen toen hij er achter kwam hoeveel tijd er in deze taak ging, toch had hij nog steeds geen spijt van zijn keuze.
Waar hij echter wel spijt van had was het vallen voor Ariana. Zijn gevoelens voor haar waren tot zijn spijt niet toegestaan. Zijn familie had al generaties lang een fete met die van haar. De families konden elkaar niet uit staan. Toch begreep Gabriel dit niet, want voor zover hij wist was Ariana een geweldige en vriendelijke jonge vrouw. Hij kon zich niet inbeelden hoe het was om haar te moeten haten. Maar wellicht was het waar wat ze zeiden, en maakte liefde echt blind.
Hij liet zijn camera terug zakken en haalde even diep adem. Hij moest het maar accepteren dat zijn gevoelens onbeantwoord zouden blijven. Het was zijn lot en hier moest hij mee leven. In complete stilte maakte hij zijn weg verder naar binnen.

@vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
De schooldag was net van start gegaan, terwijl Ariana over het schoolplein liep viel haar blik op, Gabriel Oliver Pietro L’ange. Een getalenteerde jongeman die zich bezig hield met fotografie. zelf was ze eigenlijk ook een creatief persoon, al zei ze het zelf. Ze was vooral veel bezig met tekenen, dat was wel iets waar ze toch veel tijd in kon steken en echt uren mee bezig kon zijn. Voor de rest hield ze ook wel van muziek maar dat was meer in het luisteren ernaar, ze was absoluut niet goed in het maken van muziek. Zingen deed ze wel eens maar dat was meer van onder de douche. Dan waren er nog dingen als fotografie, schrijven en wie weet wat nog voor andere creatieve dingen, dat waren nou ook niet bepaald dingen waar Ariana zich mee bezig hield of ook maar een beetje talent in had. Nee fotografie liet ze aan de jongeman Gabriel over. Iets waar de jongeman ontzettend getalenteerd in was. Dat zag je dan ook elk jaar in de jaarboeken terug. Hoe hij zulke prachtige foto´s maakte wist ze niet, maar getalenteerd was die zeker. Voor haar bleef het dan toch het liefst bij het tekenen. Iets waar ze wel een beetje talent in had, al zegt ze het zelf. Hangend met haar blik op de jongeman gericht zag ze hoe hij een foto nam. Raar vond ze het niet. Ze was juist eerder verbaasd dat hij het genoegen nam om van haar een foto te maken. Mooi zou de foto zeker worden met het talent van de jongeman, dus problemen had ze er niet mee. Kort draaide ze haar blik van Gabriel af terwijl ze haar ogen samen kneep, tegen de zonnen stralen wat op haar gezicht scheen. Jammer vond ze het ergens wel, aangezien ze geen contact zou mogen hebben met de jongeman, want zeg nu liefs lelijk was die niet. Alles behalve dat. Tot haar spijt hadden de families al generaties lang ruzie met elkaar. Waar Ariana zich ergens niets bij kon voorstellen. Want voor zover Ariana wist was Gabriel een knappe vriendelijke jongeman. Een kleine zucht ontging er over haar lippen terwijl ze het geluid van de zoemer over het plein hoorde, was het dus tijd om haar rugzak te pakken en richting het engels lokaal te lopen. Engels. Iets waar Ariana een hekel aan had. Zodra Ariana plek genomen had legde ze haar rugzak neer op de grond. Het was even wachten tot het klaslokaal gevuld was met verschillende studenten en kort daarna ook hun lerares. Wat betekende dat de les kon beginnen. Het werd al snel duidelijk dat dit een opdracht werd die in tweetallen gemaakt werd, nu zat er niemand in dit lokaal waarmee ze echt vrienden was en dus had ze ook geen idee wie ze als tweetal moest kiezen. Zoekend om haar heen bekeek ze de leerlingen, hopend dat er iemand was die de opdracht samen met haar wou maken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Op zijn gemakje maakte de jongen zijn weg naar zijn locker. Niet iedereen had een kluis op de universiteit maar sinds Gabriel bij het jaarboek team hoorde mocht hij een kluisje om zijn camera’s en lenzen in te bewaren. Maar natuurlijk waren dat niet de enige dingen die hij hierin stopte. Hij plaatste wat boeken in het kluisje en voegde zijn grote camera vervolgens ook toe in het kluisje. Hij hield een kleine camera om zijn nek hangen sinds Gabriel eigenlijk nooit ergens ging zonder een camera. Zodra hij iets moois zag wilde hij het namelijk ook gelijk vast leggen. Dat gebeurde soms ook tijdens de lessen. Hij sloot zijn kluis weer toen zijn spullen er in zaten en nam zijn agenda uit zijn tas om op zijn rooster te kijken. Toen hij zag waar hij moest zijn stak hij zijn agenda terug en hij begon te lopen. De zoemer was al gegaan dus toen Gabriel het Engels lokaal binnen liep waren bijna alle plekken al genomen. Snel nam hij ergens plaats, zich niet door hebbende dat hij plaats had genomen naast de oh zo mooie Ariana. Uit zijn tas haalde Gabriel snel zijn benodigheden en plaatste hij deze voor zich op tafel. Voor hij het echt door had begon de docent al te praten. Al snel werd het duidelijk gemaakt dat wat ze vertelde een project was en Gabriel kon niet enthousiaster zijn. Hij hield van opdrachten en Engels was nou net een vak waar hij behoorlijk goed in was, buiten veel van de artestieke vakken sinds hij daar letterlijk deze opleiding voor deed. Niet veel later werd het Gabriel duidelijk dat het een duo project was. Hij moest dus met iemand samen werken waar Gabriel net wat minder goed in was. Hij was niet een heel sociaal persoon. Hij kon wel met andere mensen praten maar hij deed het liever niet dan wel. Hij was zeker een introvert, dus zomaar op iemand afstappen om te vragen of ze met hem wilde samen werken was ook niet echt iets wat Gabriel zou doen. Toch was hij bang dat als hij dat niet deed hij niet een partner zou vinden en verplicht met anderen moest werken, dan zou hij in een groepje geplaatst worden en dat was eigenlijk nooit zo fijn, vond hij tenminste. De opdracht werd best duidelijk uitgelegd en iedereen kreeg niet veel later een boekje uitgedeeld met daarin de opdracht nog eens op papier. Ze kregen toen de opdracht om een partner te zoeken voor dit project. Gabriel besloot eerst een blik te werpen op de reader die ze gekregen hadden voor hij een partner zou gaan zoeken sinds hij dit eigenlijk niet wilde doen wanneer hij een partner had gevonden. Toen hij opkeek van de reader merkte hij echter dat heel veel mensen intussen al een duo gevormd hadden. Veel mensen zaten natuurlijk met vrienden in de klas maar eigenlijk zaten al Gabriel zijn close vrienden een jaar boven hem en deden zij niet aan kunst en dat soort dingen maar sporten. Hij was erg anders van zijn vrienden maar ze waren close vrienden en hij zou het eigenlijk niet anders willen.
Terwijl hij door het lokaal keek viel zijn blik op Ariana die naast hem zat. Even begon hij te twijfelen. Het zou wellicht de enige kans zijn voor hem om ooit contact met haar te maken zonder dat hun ouders het hoefde te weten. Daarnaast, als ze er achterkwamen, zou hij altijd kunnen zeggen dat zij de groepjes niet mochten kiezen. Hij besloot het toen maar te vragen. Nooit geschoten was altijd mis. Kort schraapte hij even zijn keel voor hij sprak. “Uh Ariana? Heb jij al iemand om mee samen te werken?” Vroeg hij. Wellicht was het duidelijk dat hij nerveus was, maar hij hoopte van niet. Want hij wilde niet dat ze raar van hem ging denken, dat hij praten met anderen al eng vond en er nerveus van werd, al had hij natuurlijk geen idee hoe haar gedachte gang werkte.

@vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
Ariana lachte zachtjes om zijn opmerking. “No, if it makes you feel better.” Grapte ze terwijl ze de jongen aankeek. Ariana moest toegeven dat ze zeker niet met de lelijkste jongen van de klas in een tweetal zat, de jongen had een knap gezicht en ook voor de rest zag hij er ook niet verkeerd uit. Natuurlijk maakte zijn uiterlijk niet veel uit bij het maken van het project maar dat betekende niet dat ze niet vond dat de jongen er goed uit zag. “Alright, the project.” Uit haar rugzak haalde ze een notitieboekje en sloeg deze open en begon te bladeren op zoek naar een lege pagina. Het notitieboekje was gevuld met halve tekeningen die ze gemaakt had tijdens de les als ze zich verveelde maar de tekeningen in dit boekje waren niks vergeleken met wat ze zoal tekende in haar boek die daadwerkelijk voor haar tekeningen was. Eenmaal een lege pagina gevonden richten ze haar blik op de jongeman. “ Any ideas?” Met een vriendelijke glimlach keek ze op van haar boekje naar de jongen naast haar. wetende dat dit iets was waar beide waarschijnlijk met plezier aan zouden gaan werken. Een kleine speelse glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze de jongen aankeek. De zon scheen door de kieren van de ramen op zijn perfect bruine lokken, waardoor er een ondeugende glimlach op Ariana´s gezicht ontstond. ”Geen idee of je dit een probleem voor je zou worden, maar misschien zouden we er na schooltijd aan kunnen werken” vroeg ze lichtelijk nerveus. Wellicht had de jongeman geen interesse om buiten school tijd aan het project te werken. Ze wist tenslotte niet zijn gedachten gang gezien de situatie met de familie´s. ”Ik bedoel mocht dit project belangrijk voor je zijn” mompelde ze er nog snel achterna, bang voor zijn reactie.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht door haar reactie. Hij was dus voor niks nerveus geweest, wat hem eigenlijk wel blij maakte sinds dat hem wat meer hoop gaf om later ook minder nerveus te zijn. Al kende hij zichzelf goed genoeg om te weten dat hij altijd nerveus zou zijn als hij tegen een vreemde moest praten. Enkel bij zijn vrienden voelde Gabriel zich compleet op zijn gemak. De jongen had altijd al wel moeite met het zoeken van contact maar had geluk dat hij zijn vrienden van nu al sinds de basisschool kende, toen had hij het namelijk wel een stukje makkelijker in het contact maken met andere mensen. Daar had hij zijn vrienden groep aan overgehouden met wie hij na vijftien jaar nog steeds erg close mee was. Enkel was Gabriel een jaar jonger dan zijn vrienden, dat maakte hen niet echt heel er uit. Hij had altijd bij hen in de klas gezeten op de basisschool sinds ze steeds gemixte klassen hadden. Op de middelbare school was dit anders, maar zag hij zijn vrienden wel altijd na school en in alle pauzes. Hij voelde zich nooit buitengesloten door zijn leeftijd en alles. Hij was gewoon de vreemde van de groep en zo moest dat maar zijn. “Great,” glimlachte hij toen naar haar.
Hij keek toe hoe ze een notitieboekje uit haar tas haalde en bleef kijken toen ze aan het bladeren was. Hij kon het niet laten zwakjes te glimlachen door de tekeningetjes die hij zag in het schriftje. Ze waren best mooi. Gabriel hield zelf ook wel van tekenen maar hij kon er niks van. Het beste wat hij kon was een kleine doodle van een golf met een bootje, het was de tekening die hij op bijna elke pagina van zijn schriften had staan sinds het het enige was wat hij kon, en zelfs dan zag het er niet goed uit. Wat zij kon was toch veel en veel beter dan wat hij kon. Maar hij was dan ook meer voor de fotografie en muziek. Ook schrijven hield hij erg van maar dat was toch iets wat hij meer als een hobby zag, iets wat hij in zijn vrije tijd deed als hij in het bos zat met zijn notitie boekje dat hij gedichten maakte of verhaaldjes en liedjes schreef, muziek maken was echter iets meer dan een hobby. Van zijn ouders moest hij elke dag minimaal een uur besteden aan het werken aan zijn muziekale skills. Het was iets wat hij wel graag deed, maar hij zag het niet meer als een hobby.
Hij dacht kort na bij haar vraag. Hij had nog geen ideeën voor het project. Het was een best simpel project, al was het wel iets groots vond Gabriel. Ze moesten een kort boek van minimaal 20 pagina’s schrijven. Waar het over ging mochten ze helemaal zelf kiezen wat het volgens Gabriel alleen maar moeilijker maakte. Er waren namelijk zo veel opties. “Wellicht kunnen we iets doen als een dagboek ofzo?” stelde hij nog nadenkend voor. Het leek hem wel een cool idee maar als het haar niks leek konden ze altijd iets anders doen.
Gabriel keek op naar Ariana bij haar volgende vraag. Het zou een probleem voor hem kunnen worden, dat zeker. Zijn ouders zouden er absoluut niet blij mee zijn om te horen dat hij samen met de Bianchi dochter samen werkte, maar wat was de kans nou dat ze er achter zouden komen? “Ja nee dat kan wel gewoon denk ik. Het is best een groot project dus we zullen het waarschijnlijk niet af kunnen maken in de lessen zelf, na school afspreken moet wel kunnen lijkt me, als onze ouders er maar niet achter komen.” Het laatste zei hij met een beetje een nerveuze grinnik. Het was helemaal niet zo heel grappig maar ergens toch ook weer wel. Gabriel had de fete tussen hun families altijd onzin gevonden, hij had het gevoel alsof het hele verhaal over de tijd veranderd was en zo gemaakt was dat de twee families elkaar gewoon nog konden haten, alsof ze niks anders te doen hadden met hun leven. Gabriel had echter hele andere interesses dan Ariana haten. Hij vond haar zelfs veel te leuk om te haten.

@vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
Een kleine speelse glimlach verscheen op Ariana haar gezicht terwijl ze de jongen aankeek. ”I mean it is for us to know and for them to guess.” Ariana vond het wel geinig, ondanks ze hem niet goed kende.Nu hoopte ze niet dat Gabriel het verkeerd zou opvatten of dacht dat ze slechte intenties had want dat was bij lange na niet zo. Ondanks de reputatie van hun ouders had ze geen slechte intenties of bedoelingen naar hem toe. Als ze een beetje ging stoken naar hem toe, dat zou ook niet echt helpen met het project en de samenwerking en hopelijk wist Gabriel dat ook en zou hij dus ook niks verkeerd opvatten of misschien zelf slechte bedoelingen hebben. Adriana merkte dat ze een beetje verlegen werd over haar tekeningen wanneer ze merkt dat de jongeman ze bestudeerd. Het was niet dat ze haar tekeningen slecht vond maar de half afgewerkte dingen in dit schrift waren nou niet echt de tekeningen die ze trots aan anderen zou laten zien. Het idee van Gabriel was overigens perfect, het was zeker een goed plan en erg origineel. ”I like it, it’s way better than anything I could come up with.” Meteen begon ze het idee van Gabriel op te schrijven zodat ze dit meteen al op papier hadden, voor ze het vergaten. Er was een kans dat ze zich nu al te veel openstelde bij hem en Ariana realiseerde zich heel goed wat dat zou betekenen dus trok ze zichzelf iets terug. Dit was voor een project, een cijfer en dat was alles. Dit project kon nog een stuk beter uitpakken dan Ariana in gedachte had. Zijn stijl was heel anders dan wat zij normaal zou doen en dat was iets wat haar ook interesseerde. Er was iets unieks aan, iets wat niet zomaar nagemaakt kon worden. Ariana deed haar best om niet overenthousiast te zijn, zo was ze immers nooit, maar sinds de start van deze les waren haar stemming en de zin in dit project compleet omgeslagen. Het moment dat Gabriel instemde over het afspreken buiten de lessen. ” Wat had je verder in gedachte over het project, en waar zouden we afspreken na schooltijd? aangezien het bij beide een probleem zou zijn.” Een zwakke glimlach verscheen er op de jongedame haar gezicht, wachtend op zijn antwoord. Hopend dat de jongeman een plek kon bemachtigen buiten bereik van beide families. Zin om aan te horen hoe slecht de familie L’ange had ze geen behoefte aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld