Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Should be foes but we both know the

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Should be foes but we both know the truth
Samen met @Orpgfan1 (:

Me:
Alex Johnny O'Donnovan || 23

Het begin:

Alex leunde tegen de muur terwijl hij langzaam zijn sigaret oprookte. Het was vroeg, een beetje te vroeg voor zijn doen maar dit was een belangrijke zaak. Het land van zijn familie was in gevaar en die zou hij graag beschermen, maakt niet uit hoe laat het was. Het land was al eeuwen in het bezit van zijn familie. Zijn voorouders waren daar geboren, hadden het opgebouwd zoals het nu was en er was nu een familie die dat allemaal wilde innemen. Zijn vader had daarom besloten om te onderhandelen met die familie. Hij was bereid grote sommen geld te geven aan die familie om ze te laten stoppen. Hij was daarbij ook bereid om geweld te gebruiken om ze weg te jagen en daar was Alex het helemaal mee eens. Hij was het er niet mee eens dat een familie dacht dat ze maar zo iets wat niet van hen was in kon pikken. Hij trapte het laatste stukje sigaret uit op de grond en haalde een hand door zijn haren. Hij wachtte op zijn vader en zijn drie oudere broers. Zij zouden bij de onderhandelingen zijn. Zijn vader zou vooral het woord hebben, zijn broers en hij waren er vooral om in te grijpen als het nodig was. Daarnaast zou één van hen de afspraken opschrijven. Alex keek op toen hij zijn vader en broers zag en gaf een knikje als begroeting. Hij sloot zijn overjas wat meer en keek even om zich heen, voordat hij samen met de anderen het gebouw in gingen. Ze zouden spreken in een verlaten pakhuis, daar zou niemand hen kunnen storen. Samen met zijn broer sleepte Alex een tafel in het midden van de ruimte en zette aan beide kanten een paar stoelen, zodat iedereen kon zitten. Daarna zakte Alex naast zijn broers neer op de stoelen aan de ene kant, terwijl zijn vader bleef staan. Hij stak weer een sigaret op en deelde een paar andere uit aan zijn broers, zijn vader wilde er geen. Ze waren er klaar voor.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia Jones - 21

'Dad please, I just want to stay home', zei Rosalia met een zucht tegen haar vader. 'No you're coming with us, we need you. We always do', hoorde ze haar oudere broer Vincent zeggen waarop een zucht haar lippen verliet. 'Fine'. Ze stond op van de lederen bank waarna ze haar jas aantrok en vluchtig een hand door haar haren haalde. Een echte dame, zo zag ze eruit. Niets was minder waar. Iedereen die hun clan kende wist van haar bestaan af, de enige dochter uit een gezin met 4 zonen. Het verleidinsmiddel van haar vader om deals te sluiten, dat was ze, en daar bovenop een uitstekende vechter, een verborgen talent jaren getraind door haar oudere broers. Het zou maar een klein stukje zijn voor ze bij het pand zouden aankomen waar de deal gesloten zou worden al maakte Rosalia zich bij deze deal een hoop zorgen. Ze wist hoe haar vader was intussen en hoe graag hij aan uitbreiding wou doen, uitbreiding waarvoor ze grond van een andere clan nodig hadden en dat was niet zo makkelijk. Ze wist dat haar vader niet voor minder zou gaan en dat onderhandelen helemaal geen zin had, toch zouden ze het maar een kans geven. Haar taak was altijd simpel, erbij zijn en goed opletten, pas vechten wanneer het echt nodig is, als allerlaatste optie. Ze wist dat haar vader haar nodig had in zijn tactieken en al deed ze het vaak tegen haar zin, al die gesprekken, ze wist dat ze haar vader er een enorm plezier mee deed en dat gaf haar een enorme voldoening. 'It should be here', hoorde ze haar vader zeggen waarna ze hem en haar broers naar binnen volgde.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex zuchtte zacht terwijl hij zijn tweede sigaret voor die dag oprookte. Hij praatte zacht met zijn broers over de onderhandelingen, over wat ze hoopten dat er bereikt zou worden.Natuurlijk hoopten ze allemaal dat de familie het geld zou aannemen en hen met rust zouden laten maar ze wisten ook dat die kans erg klein zou zijn. Ze hadden allemaal wel van de Jones-clan gehoord of waren op de één of andere manier met hen in contact gekomen. Ze waren niet de makkelijkste personen maar de O'Donnovans waren niet bang uitgevallen. Ze gingen geen gevecht uit de weg en dat kwam soms verkeerd uit voor de familie. Alex was al vaker thuisgekomen met een gebroken neus, een blauw oog en bebloede handen maar erg vond hij het niet. Hij zag dat als een goede leer voor hem, waardoor hij beter kon worden. Hij bokste daarom ook veel en soms deed hij mee aan wedstrijden maar hij was ook vaak te vinden bij zijn broers of in de kroeg. Daar dronk hij tot hij niet meer normaal op zijn benen kon staan en praatte dan met één of ander meisje, maar dat kwam vaak niet zo ver. Hij trapte het laatste stukje van de sigaret uit op de grond en ging wat rechter op zitten toen hij geluiden hoorde. Ze waren er.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Voor ze naar binnen wou lopen werd ze nog even vastgegrepen aan haar arm door Vincent. 'You're going to be quiet ok? Just sit and be pretty, only fight when you need to fight and don't talk. Let us handle it', zei hij kordaat waarop Rosalia maar knikte en vervolgens haar vader en broers naar binnen stapte. Ze wist dat ze tegen zowel haar vader als haar oudste broer niet moest ingaan. Zij waren nu eenmaal de leiders, de baas en dat gaf hen dan ook het recht om te bepalen hoe de zaken zouden lopen en wat ieders taak zou worden. Rosalia vond het spijtig dat ze zo weinig inspraak kreeg, ze wist namelijk dat ze het zou kunnen, meer verantwoordelijkheid krijgen en hier goed mee omgaan. Als kleine meid al hing ze op de straten en dat was er met de jaren niet uitgegaan. Hoe vrouwelijk en elegant ze er ook uit leek te zijn, ze was niet te onderschatten net als haar vader en moeder. Als laatste binnengekomen keek ze even om zich heen. Het pand was leeg, vale muren hielden het gebouw recht en in het midden van de kamer stond een tafel waarachter de heren plaats hadden genomen. Dit waren ze dus, de O'Donnovans. Rosalia had enkel nog maar over hen gehoord maar dit was de eerste keer dat ze hen in levende lijven zag. Haar vader had vaker over hen gesproken maar had het nooit vertrouwd om haar mee te nemen. Nu hij vond dat ze eindelijk oud genoeg was en er zoveel op het spel stond vond hij het tijd om haar mee te nemen en te laten zien wie de vijanden waren. Tegen wie hij al jaren een vete had waar hij nu eindelijk een einde aan wou maken. Ze volgde haar familie richting de tafel en liet kort haar blik over de mannen aan de andere kant glijden.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex’ vader draaide zich om naar zijn broers en hem. ‘I want you to not cause trouble, alright? We are only here to negotiate, not to bash their heads in’, zei hij.Alex’ broer Tom grijnsde grimmig en zijn vader keek hem doordringend aan. ‘Don’t you dare. We are a respectable family. I will just have a little chat with them and you will listen and take notes. If it goes out of hand though, be my guest’, ging zijn vader verder en grijnsde even, waarna hij zich weer omdraaide. Alex snapte wel waarom zijn vader dat deed. Het was wel eens vaker gebeurd dat zijn vader bezig was met een onderhandeling en dat één van zijn broers dan kwaad werd op de andere partij, waardoor er een vechtpartij het gevolg was. Dat was niet goed voor de onderhandeling, het vertrouwen tussen de partijen maar ook niet voor de iedereen die betrokken was want vaak vielen er gewonden. Alex zag hoe de figuren langzaam zichtbaarder werden, zodat hij kon zien wie het waren. Zelf had hij ze nog nooit ontmoet dus hij vond het erg interessant om ze nu te kunnen zien. Zijn ogen bleven steeds even hangen op de Jones-leden en zag toen ook dat er een meisje bij was. Hij had daar wel iets van gehoord maar veel was het niet. Hij focuste al snel zijn aandacht op zijn vader, die met een glimlach en geopende armen op, wat Alex dacht, de leider van de groep afliep. ‘Welcome, welcome. So glad you could come here’, zei zijn vader.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Vrijwel meteen zag ze hoe haar vader en de andere man elkaar omhelsde. Haar broers namen vervolgens hetzelfde voorbeeld waarna zij volgde en de man vriendelijk de hand schudde. 'Well well Jones, looks like you brought your beautiful daughter. It's nice to meet you dear, heard a lot about you, Rosalia?', hoorde ze de andere man zeggen waarna ze een lieve glimlach om haar lippen toverde en hem de hand schudde 'Rosie it is', antwoordde ze hem. Vervolgens zag ze ook de jongere gasten naar haar toekomen en ook hen begroette ze vriendelijk met een glimlach en een hand. Ze zagen er van ongeveer haar leeftijd uit, interessante figuren vond ze en ze besloot dan ook om het gedrag van eenieder van hen goed in de gaten te houden. Al zou de deal wel slagen, het was altijd goed voor de toekomst om zoveel mogelijk over hen te weten te komen en uit gedrag in dit soort situaties kon je nu eenmaal heel veel afleiden. Nog even kon ze het niet laten om haar blik door de kamer te laten glijden. Het had een benauwde sfeer, niet de ideale ruimte vond ze voor een onderhandeling al was de spanning tussen de 2 mannen ook te snijden. Ze zag hoe haar vader haar een klein knipoogje gaf waarop ze knikte en haar blik weer richtte op de jongemannen die achter hun vader plaatsgenomen hadden. Het was erg gebruikelijk dat clans al hun zonen meenamen bij onderhandelingen, met dochters was dat iets heel anders en Rosalia zag het dan ook als een hele eer dat ze hierbij mocht zijn als dame. Het was een privilege dat haar vader haar had gegeven voor haar goede werk in alle vorige zaken die een stuk kleiner en minder belangrijk waren. Meestal ging het over een som geld of een onopgeloste taak maar nooit over deals als deze. Zelfs voor haar was dit ongezien.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex keek toe hoe de mannen omhelsden en zag hoe zijn vader de andere aanwezigen begroette. Zijn broers besloten daarop om ze ook te begroeten, gewoon, om vriendelijk te zijn. Hij ging met hen mee en gaf ze allemaal een hand en een knikje als begroeting. Daarna ging hij weer terug naar zijn plaats en keek zwijgend naar de andere aanwezigen. Hij voelde de sfeer in de ruimte. Voor hem was het een waarschuwing voor hem. Hij had het vaker gevoeld en elke keer was het toen uitgelopen op een vechtpartij, dus hij was op zijn hoede, hoewel hij hoopte dat het deze keer niet uit zou lopen op een gevecht. Zijn vader liep terug naar de plaats waar hij eerst had gestaan en wachtte rustig totdat iedereen zat, voordat hij begon. ‘So, I heard you want to buy my land’, begon hij, terwijl hij met een rechte rug en een koele blik naar de leider van de Jones-clan keek. Hij zweeg even, nadenkend over zijn woorden. ‘As you might know, my kin has lived on that land for many generations. We fought for it, built everything on there ourselves. Our blood, sweat and tears are in that land. I can not simply give it to you’, ging hij verder. Een vlaag van trotsheid ging door Alex heen. Zijn familie was een hardwerkende familie maar ook een trotse familie, die niet zomaar over zich heen liet lopen, ongeacht de situatie.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Strak hield ze haar blik op het gesprek gericht van zodra de man van start ging. Natuurlijk had hij een punt, maar dat was geen reden van haar vader om niet te gaan voor wat hij wilt. Dat wist Rosalia maar al te goed, ze zouden hier niet weg gaan zonder een akkoord. Of het nu een akkoord zou worden over de grond of een definitieve oorlogsverklaring. 'That sounds good, but a little too good to be true hmm? Look I'm not here for money or anything, I just came to tell you what the plan is and how it will go. I think we aren't going to agree on something so I can take your answer as a no, you won't sell it? Guess I'm going to be home early today then', hoorde ze haar vader zeggen. Hij was een erg dappere en sterke man, dat had ze altijd gevonden. Ook haar moeder was zo en daarom dat ze ook zo graag in hun voetsporen zou treden al wist ze dat die kans eerder voor een van haar broers weggelegd was en ze zich zou moeten aansluiten bij een andere bende om op te klimmen tot topvrouw. Niet dat ze daar veel keuze in zou hebben. Haar huwelijk was zelfs al lang vastgelegd, dat wist ze zeker, met de oudste zoon van een van hun bondgenoten. Zo ging het nu eenmaal in hun wereld, dingen werden al van bij een geboorte vastgelegd en bleven ongewijzigd. Misschien maar goed zo. Rosalia geloofde erin dat deze dingen met een reden vastgelegd werden, omdat het allemaal gewoon goed verliep op deze manier.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex’ bloed kookte door de woorden van de man. Het irriteerde hem dat die man zo’n gedachtegang had maar hij hield zich netjes in zoals beloofd. Zijn vader daarentegen bleefrustig. ‘You heard that right, I am not going to sell it. I know you do not want money but I can give you it. I also can give you other goods. Wood, iron, even diamonds if you want’, zei zijn vader en hij knipte met zijn vingers. Tom kwam naar voren met twee zakken. Hij zette de zakken op de tafel zodat iedereen het kon zien. Hij trok de zakken los en haalde uit de ene zak en grote diamant en uit de ander een een stapel met briefgeld.
Daarna legde hij dat neer en ging weer zitten. Zijn vader ging verder. ‘I could give you this and so much more. The only thing I ask of you is to leave the land and my kin alone’, ging zijn vader verder en zweeg weer even. ‘I kindly ask you now. If you, however, do not listen to me and my warning, I will have to take measures’, zei hij. Zijn stem was vriendelijk en kalm maar had een dreigende ondertoon. Zijn vader gaf geen lege waarschuwen. Alex had zelf gezien wat hij deed met mensen die niet naar hem luisterden en vaak eindigde het niet goed af met die mensen. Alex stak weer een sigaret op om gekalmeerd te blijven. Hij liet zijn ogen langs de ruimte gaan en keek toen weer naar zijn vader.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ietwat gespannen liet Rosalia haar blik van de zakken naar de man en vervolgens naar de rug van haar vader glijden. Haar broers daarentegen bleven met een ijskoude blik voor zich uit staren. 'Well I've heard enough. Keep your money, we don't need that. You hear from us, soon.', hoorde ze haar vader op een ietwat triomfante toon zeggen. 'We're done here', zei hij waarna hij teken gaf aan Vincent om meteen te volgen. Ook de rest volgde hem meteen waarna Rosalia ook maar langzaam recht kwam van haar stoel. 'Thank you for your time mister', bedankte ze de man nog voor ze haar broers naar buiten volgde, gelijk het pand uit. Hoe hij het ook probeerde te verbergen, haar vader was kwaad en ze merkte het aan hem. Een goede deal, daar had hij op gehoopt en in tegenstelling tot een goede deal krijg hij geld aangeboden, iets waar hun clan meer dan genoeg van had. In snelle pas volgde ze haar vader tot ze weer thuis waren waar haar moeder hen stond op te wachten. 'Not now!', hoorde ze haar vader roepen die meteen met zijn zonen in zijn kantoor verdween. 'Don't worry mom, it will be fine. Always', stelde Rosalia haar moeder gerust die er duidelijk moeite mee had. Hierna trok ze zich terug achter in haar deel van het huis waar ze zich op bed liet vallen en voor even haar ogen sloot.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex keek van zijn vader naar de man en weer terug. Hij kon zien dat de man niet tevreden was met de woorden van zijn vader, vooral niet om het feit dat hij wegging. De woorden van de man klonken niet als lege woorden en hij voelde dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ze elkaar zouden zien. Hij hoorde zijn vader zuchten. ‘I expected that’, zei hij tegen de jongens en sloot de zakken. ‘I don’t think they will stop until they get the land but we won’t let that happen’, ging hij daarna vastbesloten verder. Alex was al blij dat het niet uit was gelopen tot een vechtpartij, dat zou nog meer problemen geven. Ze verlieten toen ook het gebouw en gingen terug naar huis. Daar gingen ze rond de tafel zitten met allen een glas whiskey. Ze moesten een plan bedenken om de Jones-clan slim af te zijn. ‘We have to be prepared for every possible situation’, zei zijn vader terwijl hij elke zoon stuk voor stuk aankeek. ‘I want to get more guns. Everyone should be armed and be able to defend themselves. We will fight for this land once again.’, zei zijn vader en daarna bleef het even stil tussen de mannen. Ze dronken hun whiskey en waren allen diep in hun gedachten verzonken. Ze zouden er alles aan doen om hen te stoppen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Nadenken, dat was het enige wat ze kon nu, al was dat niet van haar gewoonte. Rosalia is altijd meer de impulsieve van haar familie geweest, eerst doen en dan pas nadenken en al zag haar vader het als een zwaktepunt, voor haar was het juist iets goeds. Ze was niet bang, onverschrokken was ze, misschien wel omdat ze gewoon niet nadacht over wat de gevolgen konden zijn voor haar. Het was een vrij zorgeloos leven. Natuurlijk wist ze dat haar familie nooit zorgeloos en 100% veilig zou kunnen leven maar zijzelf liet dat niet aan haar hart komen. Hoe vaak haar vader haar verteld had dat ze niet alleen in de bossen mocht komen en bewapend moest zijn, toch had ze er nooit naar geluisterd en was het bos tot op de dag van vandaag nog steeds haar favoriete plek. Het gaf haar de kans om haar hoofd volledig leeg te maken, even aan niets te moeten denken en gewoon rust te hebben, zonder dat haar familie haar op de vingers zat te kijken. Ze had zo haar eigen plekjes gevonden en daar trok ze dan ook dagelijks naartoe om de nodige rust te vinden. Niemand wist dan waar ze was, ooit is ze dagen weggeweest en dat had ze dan ook flink te horen gekregen toen ze terug thuis aankwam. Ze kon het haar familie ook niet kwalijk nemen, in het milieu dat zij leefden. Zeker als meisje, enige dochter van de leider was het oppassen. Het zou niet de eerste keer zijn dat een lid van de clan ontvoerd wordt om ergens een deal uit te slaan, en ze wist dat zij de perfecte pion was in dat spel voor andere clans om wraak te nemen op haar vader, daarom ook dat ze meestal niet mee mocht naar de belangrijke deals, het was gewoon te risicovol en gevaarlijk voor haar als dame. Ze had er zich na al die jaren wel bij neergelegd dat ze nooit dezelfde macht als haar broers zou krijgen, en hoe graag ze er ook aan wou denken, ze wist ergens vanbinnen dat die dromen niet haalbaar waren.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex sloeg zijn glas whiskey achterover. ‘I am going to give you all a task, we can not start soon enough. Tom, you make sure we have enough guns. Christian, you make sure everyoneknows what is going. You never know if a surprise attack will happen and I want everyone to know about it. Max, I want you to get as much ammunition as you can. Call everyone you need to call. The amount does not mind, just get as many as you can. Alex, you go and check if the borders of the land are still secured and look which parts need improvement’, zei zijn vader en de jongens knikten. Alex kwam overeind. Hij wist dat er delen bij de grens waren die niet waren beveiligd door hekken, daar zou hij zeker aandacht aan besteden. Hij wist dat zulke hekken ze niet helemaal zouden stoppen maar het zou in ieder geval iets zijn. Hij trok langzaam zijn jas aan en vertrok toen samen met zijn broers. Ze gingen elk een andere kant op. Alex ging dieper het land in en volgde langzaam de rij van hekken maar al snel stopte die. Hij zuchtte. Er moest heel wat gedaan worden om die hekken weer in orde te krijgen. Hij haalde een kladblokje tevoorschijn en schreef op waar er geen hekken meer waren en waar er hekken waren die aan vervanging toe waren.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Lang genoeg had ze gelegen en nagedacht over wat er nu precies zou gebeuren en elk scenario dat ze in haar hoofd had was mogelijk. Het frustreerde haar dat haar vader haar niet betrok bij de voorbereidingen, dat ze enkel goed was om de zakenklusjes op te lossen. Langzaam kwam ze recht van haar bed waarna ze haar jas aantrok en haar deel van het huis uitliep, via de achteruitgang van hun landgoed naar buiten. Het was haar weg, via de tuin om zo bij het bos te geraken. Het was de enige weg langs waar ze haar ouders of broers niet onder ogen moest komen en geen uitleg moest geven over wat ze weer wou gaan doen en hoelang ze weer weg zou zijn. Aan een goed tempo begon ze te stappen, dieper het bos in richting een van de plekjes waar ze de laatste tijd het meeste doorbracht. Eigenlijk behoorde het net niet meer tot hun landgoed, het was vlak op de grens maar omheining was er niet aangezien er zich een prachtige, grote boom gevormd had waaronder Rosalia dan ook meestal plaatsnam. Het was een van de mooiste plekken van het bos, in haar ogen en ze was er nog nooit iemand tegengekomen, de meesten wisten vast niet eens van het bestaan van de boom af. Stilaan kwam ze dichterbij en wanneer ze in de verte haar plekje ziet stapt ze er naartoe waarna ze zich met haar rug tegen de stam naar beneden laat zakken in het zachte mos dat zich op de grond rond de boom gevormd had. Haar ogen sloot ze voor even en haar hoofd liet ze naar achter leunen, tegen de stam aan. Het was lekker koel in het bos maar dat stoorde haar niet, ze vond het prima zo en ondanks de koude wind kon ze hier uren blijven zitten en genieten van de stilte, de rust en de heerlijke omgeving.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Alex zuchtte zacht toen hij delen van het hek in stukken op de grond zag liggen, waarna hij daar een aantekening van maakte. Het gebeurde wel vaker dat iemand per ongeluk een stuk hek kapot maakte door bijvoorbeeld een op hol geslagen paard of iets in die richting maar hij had niet verwacht dat er zoveel delen kapot zouden zijn. Waarschijnlijk zou Alex degene zijn die de omheining zou moeten maken. Hij vond dat niet erg maar het was een hele klus dat waarschijnlijk wel een paar dagen zou duren, vanwege de grootte van het land en de hoeveelheid schade aan de hekken. Hij rekte zich uit. Hij was een beetje moe van het lopen en besloot daarom om even te stoppen als hij bij de grote boom was. Dat was een goede plek om even uit te rusten en om zo verder te kijken naar het land. Het was dan wel vlakbij de grens maar dat maakte hem niet zoveel uit. Als hij gewoon op het deel van zijn familie bleef was er niemand aan de hand. Hij dacht daarover na. Zouden de hekken gewoon langs de boom heen kunnen zodat elke familie een helft had of zouden ze het anders moeten aanpakken?
Hij schreef het op in het kladblokje. Dat zou hij dan nog aan zijn vader vragen. Hij zag dat de omheining ophield en begon daarom sneller te lopen. Er was niets te checken dus dan kon hij net zo goed direct doorlopen naar de boom.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze genoot van de rust en de stilte, het zachte gerist van de bladeren door de wind die heviger begon te waaien. Het waren dit soort momenten waar ze zo van kon dromen, en het bracht een beetje rust in het toch wel wilde leven van hun familie. Soms probeerde ze zich wel eens voor te stellen hoe het zou zijn als ze in een normale familie geboren was, hoe haar leven er dan uit zou zien. Waar ze zich mee bezig zou houden. Of ze nog steeds van de kleine dingen zou kunnen genieten zoals ze dat nu zou doen, of dat de rust misschien iets normaal voor haar zou zijn in dat leven. Die gedachten schudde ze vlug van zich af. Zo moest ze niet denken, want dat was gewoon een onmogelijk scenario. Rosalia wordt hevig uit haar gedachten gehaald door een geluid wat verderop. Ze hoopte op een wild dier maar dat betwijfelde ze, die zouden haar al lang gehoord hebben en juist de andere richting opgegaan zijn terwijl dit geluid duidelijk naar haar toekwam. Elke keer had ze hier gezeten en nooit was er iemand geweest in het verlaten stuk bos, het was onmogelijk dat hier mensen zouden komen. Ze schrikt dan ook hevig wanneer ze in de verte een menselijk gedaante steeds dichter ziet komen. Vlug probeert ze op te staan en zich te verplaatsen, weg van de boom naar een veiligere schuilplaats.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld