Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

orpg / ft. morgenstern

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:

Rosalie Palvin ' 24

Jij jongen + begin c:

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

Julian Carstairs ^ 22

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Met een zucht keek Julian op van zijn drankje. Hij zat in één of andere verlaten bar en had gevraagd om een stevig glas whiskey. In plaats daarvan had hij amaretto gekregen in een glas waar een barst in zat. Het was niet precies geweest wat hij had gevraagd, maar het was waarmee hij het moest doen. Julian zat immers niet in de positie om kieskeurig te zijn en zolang er alcohol in zijn drankje zat, was hij tevreden. Even opkijkend naar de deur, wanneer er iemand binnenkwam, richtte hij Julian al snel zijn aandacht weer op het drankje dat voor zijn neus stond. Het was zowat het enige dat zijn aandacht verdiende in deze bar. Het was er immers vrij donker en overal leek stof te liggen. Julian kon niet begrijpen hoe de zaak nog niet failliet was gegaan, maar er waren blijkbaar mensen die de sombere sfeer die er rond hing, leuk vonden. Hijzelf was er daar geen van. Na een laatste slok van zijn borrel te hebben genomen, legde hij wat geld op de toonbank en besloot onopgemerkt te vertrekken. Iets waar hij de laatste tijd beter en beter in was geworden. Elke plek kon hij verlaten, zonder dat iemand er zelfs maar iets van merkte. Julian probeerde in zijn omgeving op te gaan en geen aandacht op zichzelf te vestigen. Iets waarvan hij dacht dat het tot dusver goed gelukt was, al kon hij nooit echt goed weten wanneer er iemand hem achtervolgde. Nog een laatste keer een blik achter in de donkere kamer geworpen, liep hij richting de deur van het kleine barretje waar hij het laatste uur had doorgebracht. De frisse buitenlucht aan het opsnuiven, keek Julian rondom zich. Er was niet erg veel in de buurt, maar hij had dan ook niet echt veel nodig. Een goedkoop hotel zou al genoeg voor hem zijn en dat was dan ook meteen waar zijn blik op viel. Hoewel hij er een uur eerder nog voorbij had gereden, was het kleine hotelletje langs de weg hem toen nog niet opgevallen. Hij was veel te druk bezig geweest, al kon hij zich niet meer herinneren met wat precies. Zonder er nog over na te denken, liep hij richting het hotel. Het was op een kleine tweehonderd meter van de bar en hij was er dan ook al in enkele minuten. Hij had het op enkele seconden kunnen doen, maar hij wou niet de aandacht op zich vestigen, door zijn krachten te gebruiken. Eender iemand die hem zag, kon een gevaar voor hem zijn. Eenmaal bij de inkom aangekomen, vroeg hij een éénpersoonskamer en gaf de receptioniste het benodigde geld. Het was genoeg voor enkele dagen, maar Julian was vastbesloten hier maar enkele uren te blijven. Hij kon nergens te lang blijven of het kon hem zijn leven kosten en hij had niet eens iets verkeerds gedaan.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
Hoe raar het ook klonk, Rosalie was onderweg naar Julian. Ze hadden elkaar al jaren niet meer gezien sinds hij zijn menselijkheid had uitgeschakeld en dat wilde ze eigenlijk ook zo houden, maar op dit moment wist Rosalie dat ze samen sterker zouden staan. Misschien had hij er nog niks van gemerkt, maar Rosalie had al een paar keer last gehad van vampieren die haar hier niet wilde hebben. De enige reden die ze kon bedenken is dat ze bang waren voor haar, omdat ze net zoals Julian één van de oudste is. Het liefst keerde ze nu om, maar het moest. Ze was zenuwachtig om hem weer te zien. Alhoewel Rosalie dat echt niet ging laten merken. Hopelijk zag hij het ook niet aan haar. Misschien was hij haar al vergeten, alles spookte door Rosalie's hoofd heen. Wel had ze verhalen gehoord dat zijn menselijkheid weer terug was, maar dat betekende niet dat hij nog de zelfde persoon was als eerst. Misschien liet het hem dit wel koud. Hij kwam haar immers ook niet opzoeken toen hij weer normaal was. Een diepe zucht verliet haar mond en draaide de muziek wat harder voor afleiding. Rosalie keek op haar mobiel en ze was er bijna. Ze bekeek de buurt even en als ze naar rechts keek, zag ze een bus op haar af komen rijden. Wegsturen lukte niet meer, het was al te laat. Een flits vloog voorbij en het leek alsof alles even zwart werd, maar Rosalie herstelde zich en trok zich de auto uit. Zonder enige schrammen in haar lichaam kwam ze er niet uit, want er lag over glas en die prikte in haar huid. Kort kreunde Rosalie van de pijnen keek op als ze een aantal jongens op haar af kwamen gelopen. Ze kon twee dingen doen weg gaan of het gevecht aan gaan, maar toch koos ze nu voor het eerste. Het was een enorme klap geweest dus snel nadenken kon ze niet en voelde al snel een harde duw en klapte tegen de muur aan. Rosalie vond het laf dat ze met een aantal jongens kwamen en ze alleen was. Als ze even niet oplette, verdween ze snel uit hun ogen. Ze kon misschien wel gewond zijn, maar was alsnog sneller dan zij. Rosalie liep de straat in waar ze moest zijn en zag een afgelegen hotelletje. Als hij slim was, had hij die gepakt dus daar liep ze snel naar binnen. De receptie voorbij en door naar zijn kamer. Ze hoorde zijn hart kloppen en die herkende ze uit duizenden. Rosalie klopte op de deur.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Eenmaal op de kamer ging Julian op het bed liggen. Hij was vandaag niet erg lang onderweg geweest, maar toch was hij uitgeput. De laatste maanden had hij zo goed mogelijk geprobeerd onder de radar te blijven, toch waren er soms enkelingen die hem op het spoor kwamen. Hij deed er alles voor om in de menigte op te gaan en zijn sporen te wissen, maar soms was het gewoonweg onmogelijk. Sommige sporen bleven altijd naar hem terugleiden, hoe goed hij ook zijn best deed om ze te verbergen. Na enkele minuten op het oude bed gelegen te hebben, besloot hij de tv aan te zetten. Het was eerder als afleiding dan om hem echt te amuseren, al leek het al vrij snel een irritatie te worden. Julian probeerde zijn gedachten leeg te maken en dat leek alleen maar minder goed te gaan door het geluid van de tv op de achtergrond. Niet veel later stond die dan ook al weer uit en besloot hij een douche te nemen. Met de weinige spullen die Julian bij had, liep hij naar de badkamer, waarna hij de kraan open draaide. Enkele seconden later had hij zich al uitgekleed en stond hij onder de douche. Het water was koud, maar het stoorde Julian niet. De laatste tijd overbleef hij op plekken waar ze niet eens warm water hadden, dus intussen was hij al gewend aan de koude rillingen die hij kreeg wanneer hij onder de douche stond. Enkele minuten stond hij levenloos onder de douche, tot hij iemand aan hoorde komen. Hij kon horen dat de persoon nog op een veilige afstand was, maar dat kon elk moment veranderen. In een fractie van een seconde, was Julian uit de douche, waarna hij niet veel later ook zijn kleren weer aanhad. Zijn haar droop nog van het water, maar dat was niet het probleem die Julian's aandacht op dit moment vereiste. Al zijn aandacht richtte hij op de voetstappen die steeds dichter bij zijn kamer kwamen. Zijn kamer was op het einde van de gang. De enige bestemming van de voetstappen, kon dus zijn kamer zijn. Hij was dan ook op zijn hoede wanneer de voetstappen tot stilstand kwamen. Er kwam geen aanval en er kwam niemand onverwachts binnen. Het enige geluid dat door zijn kamer galmde was het geklop van de deur. Hoewel Julian zijn aandacht eerder op de voetstappen had gevestigd, ging die nu uit naar de hartkloppingen die hij duidelijk hoorde. Normaal gezien zou hij niets speciaals opmerken. De meeste mensen hadden immers niet zo'n verschillende hartslag, maar deze, die zou hij uit duizenden herkennen. Voor hij de deur opendeed, nam hij een dolk uit zijn tas. Hoewel hij niet dacht dat dit een valstrik was, moest hij wel op alles voorbereid zijn. Na een blik geworpen te hebben op het embleem van de dolk, liep hij richting de deur. Met de dolk voor zich uit, opende hui de deur en hoewel hij verwacht had haar te zien staan, was Julien toch verbaast dat Rosalie in de deuropening stond. Niet alleen omdat hij haar al jaren niet meer had gezien, maar ze was bedekt in schrammen en snede's, die ze zo te zien nog maar net had opgelopen. "Come in." Mompelde hij bijna, waarna hij haar zachtjes naar binnen duwde. "They aren't following you, are they?" Vroeg hij voor de zekerheid, al had hij het gevoel dat dat het allerminst van de prioriteit was op dit moment. Hij liep dan ook meteen naar zijn tas, waar hij begon te zoeken naar de juiste middelen om de wonde's zo snel mogelijk te laten genezen. De meesten zouden waarschijnlijk binnen een paar uur al verdwenen zijn, maar de grote snede op haar been en het bloed dat over haar arm strooide, liet Julian denken dat dit misschien ook wel wat langer ging duren. En dat was iets wat hij er op dit moment niet echt kon bijnemen. Hij werd op de hielen gezeten door jagers en soms zelfs enkele vampiers die hem wouden doden. Hoewel hij blij was om Rosalie terug te zien, maakte dit zijn overlevingstocht alleen maar moeilijker.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
Haar hard begon sneller te kloppen, omdat ze Julian dichterbij hoorde komen. Haar gevoelens voor hem waren nooit geweest, maar zelf ontkende ze het zo hard dat ze eraan begon te geloven. Vooral na alles wat die gedaan heeft. Ze wist dat hij zo niet was, maar alsnog nam ze het hem kwalijk. Als de deur open ging keek ze hem aan en wist niet wat ze moest zeggen. Nu ze hier stond vroeg ze zich af wat ze nou echt kwam doen. Misschien zocht Rosalie wel voor een reden om hier heen te komen en nu ze er was dacht ze er anders over. Rosalie ging zitten op een stoel die bijna uit elkaar leek te vallen. Het glas zat nog in haar huid en als die er niet uit werd gehaald, geneest Rosalie nooit snel. Ze besloot om nog een keer naar Julian te kijken. Nu hij toch bezig was merkte hij het niet op. Zijn haar was nog helemaal nat, dat betekende dat hij net uit de douche kwam. En de dolk in zijn handen verklaarde ook veel. Dacht hij dat ze hier was om hem aan te vallen? Of in de val te lokken? Dacht Julian dan serieus dat Rosalie zo erg gezonken was. Op dit moment probeerde Rosalie alles te bedenken wat negatief was. Ze zocht weer een reden om te vertrekken. Misschien vond hij het juist dom om met zijn tweeën te zijn, want dan hoefde ze maar naar één plaats op zoek en geen twee. ''I don't know why I came.'' Mompelde Rosalie een beetje, omdat ze toch wat moest zeggen. Anders kwam ze plotseling voor zijn deur zonder een woord te zeggen. ''I leave as soon I can.'' Vervolgde Rosalie snel en dat meende ze ook. Dan had ze wel een auto nodig, want die van haar is nu kapot en naar een garage kan ze niet en zelf weet ze er ook niet veel vanaf. Al haar spullen liggen ook nog in de auto. Bij die gedachte begon ze te zuchten.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Eenmaal hij de juiste verzorgingsmiddelen gevonden had, liep hij terug naar Rosalie. Hoewel Julian nooit geneeskunde of iets met verzorging gestudeerd had, wist hij toch vrij goed wat hij moest doen. Het was best om zo snel mogelijk te wonden af te binden, maar vooraleer hij dat deed, moest hij de wond proper weten te krijgen. Veel opties had Julian niet echt en hij goot er dan ook gewoon wat ontsmettingsalcohol op. Het was niet de beste oplossing, maar het moest voldoen. Het middel zette hij aan de kant, waarna hij iets zocht om de wonde mee te kunnen afbinden. Waar Rosalie momenteel het grootste bloed verloor, was op haar been, dus daar besloot Julien als eerste iets aan te doen. Iets boven de wonde, bond hij Rosalie's been af. Hij trok het vrij strak aan, maar ze leek er amper iets van te voelen. Het afbinden ven zo'n grote wonden zou niet voldoende zijn voor een persoon met een normaal helingsproces, maar voor Rosalie zou het geen probleem moeten zijn om hiervan te kunnen genezen. Het zou waarschijnlijk nog even duren, maar ze zou er amper een litteken aan overhouden, misschien zelfs minder. Opnieuw liep hij naar zijn tas, waar hij een tabletje pijnstillers tevoorschijn haalde. Hij drukte er twee uit en stak de rest terug in zijn tas. Niet veel later stond hij al weer naast Rosalie met de twee pijnstillers in zijn hand en een glas water. "Take these." Zei hij, terwijl hij het glas samen met de pillen aangaf. "They probably won't help that much, but it's better than nothing, right?" Vertelde hij schouderophalend, waarna hij op één van de stoelen in de kamer ging zitten. Even hing er een korte stilte in de kamer, maar die werd al snel verbroken door Rosalie. Een beetje teleurgesteld keek hij van wat ze zei. Hoewel ze onaangekondigd en vrij bebloed was aangekomen, was Julian wel blij dat ze er was. Maanden had hij alleen gereisd. Soms eens de nacht doorgebracht met een meisje dat hij aantrekkelijk genoeg vond, maar verder was hij alleen. In een lange tijd, had hij zich nog nooit echt eenzaam gevoeld. Hij was wel vaker alleen geweest, onder andere toen hij zijn menselijkheid had uitgezet, maar nog nooit had hij zich alleen gevoeld, dat er niemand was die hij kon vertrouwen, dat hij nergens heen kon gaan. Nu Rosalie bij hem was, hoopte hij stiekem dat dan kon veranderen. "You can stay, if you want." Zei hij uiteindelijk. "You're one of the few people I can actually trust, so I wouldn't mind at all." En hoewel Julian haar al een lange tijd niet had gezien, meende hij elk woord dat hij zei. In de laatste jaren had hij ontdekt wie hij wel en niet kon vertrouwen en zonder twijfel kon hij zeggen dat Rosalie betrouwbaar was. Al dacht zij misschien niet hetzelfde over hem. Julian had haar in de steek gelaten, hij had niet eens de moeite gedaan om afscheid te nemen en hoewel ze dat misschien niet zou zeggen, wist hij dat Rosalie het hem nog steeds verweet.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
Pijn had ze niet meer, totdat Julian het ontstemmingsalcohol op haar been aanbracht. Niet dat ze iets liet merken, want ze wilde zich niet aanstellen. Opnieuw liep hij naar zijn tas toe waar hij pijnstillers uithaalde. Ze zullen vast niet goed werken, maar het was inderdaad beter dan niets. Gelukkig was Rosalie wel wat pijn gewend, nog erger dan dit. De afgelopen tijd dat ze opzoek naar hun waren, was het één keer bijna bij Rosalie gelukt maar dat hoefde hij niet te weten. Of misschien wist hij het al. Verhalen gingen hier zo snel rond. Vampieren waren overal. Toen hij zo teleurstellend keek, verbaasde haar dat echt. Misschien was hij wel weer helemaal de oude, maar dat hoopte ze niet op anders zou het haar alleen maar meer teleurstellen. ''I can't say the same.'' Mompelde Rosalie eerder tegen zich zelf dan tegen Julian. Ze doelde vooral op het vertrouwen. Rosalie zou nooit iets doen bij hem wat het vertrouwen zou beschadigen. Misschien wilde hij alleen maar dat ze bleef om niet alleen te zijn. Hij weet ook dat Julian een gevoelige snaar bij Rosalie kan raken en misschien gebruikt hij dat wel. Rosalie wist niet wat ze moest denken, misschien moest ze op dit moment wel helemaal niks denken. Rosalie keek de kamer rond. Het was klein. Er stond maar één bed en een kleine badkamer was aanwezig. Rosalie hoopte niet dat die vampieren haar gevolgd hadden hierheen, want dan zouden ze hier snel weg moet. Maar dat was het geval vast niet, anders waren ze hier allang geweest. Kort keek Rosalie naar Julian, omdat ze hem gewoon even wilde bekijken. Zoals altijd zag hij er weer goed uit, dat ging ze zeker niet ontkennen. Ze had zoveel vragen voor hem, maar die hield ze voor zich.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Meteen voelde Julian zich een heel pak slechter, toen hij hoorde wat Rosalie zei. Het was waarschijnlijk niet bedoeld om hem te kwetsen, maar toch deed het dat. Het ergste was misschien nog wel dat hij het verdiende. Julian zou alles voor haar doen, maar zelfs hij wist dat niets dit nog kon goedmaken. Hij had het verpest en hoe graag hij ook zou terug willen naar hoe het vroeger was, dat was nu eenmaal niet meer mogelijk. "I'm sorry." Begon Julian, al wist hij dat woorden dit niet konden oplossen. "I never ment to hurt you, but I had no choice." Hij wist dat er geen beginnen aan was om dit uit te leggen, maar nu hij eindelijk de kans kreeg, zou hij die grijpen. Alles zou hij er aan doen om haar uit te leggen wat er precies was gebeurt en hoewel het ook deels zijn schuld was, kon hij er ook deels niets aan doen. "I'm really sorry I left. You have no idea how guilty I felt, but it was never my intention to hurt. I thought that if I just did what they asked I could come back, I thought I was stronger, but I wasn't. I didn't have the strenght to turn my hummanity back one and when I finally could, it seemed to late. You probably moved on and i wasn't sure if looking for you was the right thing to do. So, I tried keep my distance from you. Now, I know that wasn't the best idea, but you never came looking for me. I thought you forgot about me, or you were to angry with me to come see me." Julian zuchtte even tussendoor. Zij uitleg hing niet goed aan elkaar, maar voor wat hij had gedaan, was nu immers geen uitleg. "I know this doesn't change anything about what I did, but just know I did it for you." Julian richtte even zijn blik uit het raam. Hij wou zo graag alles uitleggen aan Rosalie, want er was immers een uitleg. Maar maakte dat dan echt goed voor wat hij had gedaan. Hij had geweten dat ze er aan onderdoor ging gaan en hij vertelde zichzelf dan wel dat hij het deed om haar te redden, maar hij had toch afscheid kunnen nemen? Had hij echt zomaar moeten vertrekken, zonder uitleg, zonder reden? Hij had Rosalie toen alles kunnen vertellen, dan was alles misschien nog zoals ervoor. Maar hij was bang geweest dat ze hem ging overhalen om het niet te doen. Hij was bang dat ze zou sterven door zijn toedoen, dus had hij zonder haar er iets over te vertellen zijn menselijkheid afgezet. Julian had nog zo hard geprobeerd er tegen te vechten, maar het was tevergeefs. De ripper in hem kwam naar boven en nog geen uren later was hij al verdwenen. Weg uit Rosalie's leven. "No explenation can fix what I've done, but can you try to understand me?" Lichte tranen waren te zij in zijn ogen, wanneer hij terugdacht aan de verleden gebeurtenissen.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
Toen hij sorry zei, zuchtte ze nogal. Een sorry of uitleg hielp niet bij wat hij gedaan had. Toen hij weg was, had ze niet eens één slecht woord over hem gezegd. Vooral omdat ze dacht dat hij het deed, omdat zijn menselijkheid uitstond maar daarna kwam hij ook niet naar haar toe. Ze wilde wel weten hoe zijn menselijkheid weer terug was gekomen. Misschien was er wel een ander meisje die hem had kunnen bereiken, want Rosalie kon het niet. Vooral niet in die paar uur die ze had, want toen was hij al weg. ''You did it for me?'' Lachte Rosalie een beetje. ''I didn't care how many people you killed.'' Dat kon ze hem allemaal vergeven. ''You didn't gave me time to give your humanity back. You were gone in a couple hours. Like you didn't give a shit.'' Rosalie had geen andere mensen waar ze op kon vallen en alles kon tegen vertellen. Ze had alleen Julian waar ze alles tegen kon zeggen. Rosalie keek naar hoe hij tranen in zijn ogen keek. Dat deed haar echt pijn, maar wat moest ze doen? Hem gaan troosten? Daar had ze echt geen zin in. Rosalie stond op alsof ze niks aan haar bed had en ging op het bed liggen. ''I'm going to sleep.'' Zei Rosalie en sloot haar ogen. Niet dat ze kon slapen, maar zolang ze maar niet tegen hem hoefde te praten vond ze het prima. Geen idee hoe morgen eruit zou zien, maar haar spullen was ze kwijt. Vannacht zou ze wel gaan kijken, want haar tas was belangrijk voor haar. Er zaten spullen in die liever niet in andere handen kwamen, omdat ze sentimentele waarden hebben. Rosalie wilde niet huilen om Julian, want dat had ze zo vaak gedaan en haar tranen waren nu op.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Hoewel Julian vond dat hij het verdiende, raakte de woorden die Rosalie zei hem wel. "You'll probably never understand it, but I'm okay with that, you know. If I could go back, I would do it again. I know you think I'm crazy or something right now, but if you knew what really happened, you might understand." Zuchtte Julian, al wist hij donders goed dat deze loze woorden niks uit gingen halen. "Maybe you could even forgive me." Mompelde hij er nog achter, al had hij het gevoel dat dat nooit echt ging gebeuren. "You're right, you should have some rest. I'm not really tired so you can take the bed. I have to take care of some stuff anyways, so I'll be gone for a couple of hours." Zei hij even later, waarna hij wat van zijn spullen bij elkaar begon te zoeken. Ook ging hij nog vlug even de badkamer in. Zijn haar was nog steeds nat van de douche die hij eerder had genomen, dus droogde hij het even met een handdoek, waarna hij zijn haren nog even schudde. Ze waren nog steeds nat, maar nu droop tenminste het water er niet meer vanaf. Eenmaal terug in de kamer was Julian zich ervan bewust dat Rosalie niet nog langer met hem kon praten, ondanks dat zij degene was geweest die hem had opgezocht. Hij probeerde zich er niet al te veel van aan te trekken, maar toch raakte het hem. Ook de woorden hadden best wat bij hem lost gemaakt, al waren ze allemaal waar geweest, ten minste als je het uit Rosalie haar perspectief bekeek. Soms wou hij haar gewoon alles verteld wat er was gebeurt, maar ondertussen had hij door dat zelfs woorden hem hier niet meer uit konden redden.

Ruw werd Julian op zijn knieën geduwd. Zijn handen waren vastgeketend en een mes werd aan zijn keel gehouden. Hoewel het mes er vrij normaal uitzag, wist Julian zeker dat het lemmet van ebbenhout was gemaakt. Één van de enige dingen die hem ook werkelijk konden doden, ondanks dat hij onsterfelijk was. Hij durfde zich dan ook niet te bewegen, want hij vreesde voor zijn leven en niet alleen voor dat van hem, ook voor dat van Rosalie. Enkele meters voor hem zweefde ze door de lucht. Het was duidelijk zichtbaar dat het een projectie was, maar wat er zich afspeelde gebeurde wel degelijk, alleen op een andere plek dan waar hij zich bevond. Die plek was een verlaten kerkhof die als samenkomstplek door de heksen werd gebruikt. In tegenstelling tot wat hij had verwacht, waren ze niet hier om hem te vermoorden. Ze wouden iets helemaal anders van hem en dat kon hij alleen geven, als hij zijn menselijkheid afzetten. Het was zelfs noodzakelijk, of hij zou er aan onder door gaan. Nog een laatste keer kijkend naar de projectie die voor hem door de lucht scheen, knikte hij uiteindelijk naar de hoofdheks. Met veel tegenzin was hij akkoord gegaan met de deal en ook al koste het hem zijn menselijkheid, hij zorgde er wel voor dat Rosalie haar leven kon behouden.

Plots werd Julian uit het verleden teruggehaald. Er werd op de deur geklopt. Ook al leek het vrij onverwacht, na een enkele keer op zijn horloge gekeken te hebben, wist Julian zeker dat het geen jager zou zijn. "That's for me." Waren de enige woorden die hij sprak waarna hij de deur opende. Er stond dan wel niemand voor de deur op dat moment, toch vertrouwde hij het, hij had dit immers allemaal gepland. "I'll be back in a couple of hours." Waarna hij de deur achter zijn rug sloot en de sleutel in het slot draaide.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
Als hij zegt dat hij hier oke mee is, rolde ze met haar ogen. Hij zag het toch niet. Julian kon opzich nog moeite doen nu en vertellen wat er gebeurt was, maar dat deed hij ook niet. Liever zweeg hij dan het vertellen. Misschien als hij eerder vertelt had wat er gebeurd was dan zouden ze nu samen in bed liggen en lag Rosalie hier niet alleen. Wat verward keek Rosalie op als iemand op de deur klopte en hij zei dat die binnen een paar uur terug zou zijn. Diep zuchtte Rosalie en ging er niet op in. Wat hij in godsnaam ging doen wist ze niet, maar daar zou ze wel achterkomen als die terugkwam. Tenminste als ze hier bleef wachten. Haar auto lag in prak op straat met haar spullen erin. Misschien ging ze zo daar wel even heen. Rosalie maakte het stuk stof van haar been los en bekeek haar wond die inmiddels weg was. Nu liep ze hier met een kapotte kleding. Alsof dat niet op zou vallen. Rosalie stond op en keek in spullen van Julian om een fatsoenlijk shirt te vinden. Haar eigen shirt gooide ze weg en trok die van hem aan. Ze knoopte het shirt anders was die veel te lang. Rosalie wist gewoon niet hoe ze zich moest gedrag tegenover Julian. Natuurlijk miste ze hem heel erg, maar door de ontkenning dacht ze dat het zo goed was. Rosalie liep naar de deur toe die ze open wilde maken, maar dat ging niet. “Are you kidding?” Mompelde ze in zich zelf en duwde iets harder maar alsnog ging de deur niet open. De deur eruit halen lukte haar makkelijk, maar dat zou te veel lawaai maken. Ze maakte de deur richting het balkon open en keek naar de hoogte. Het was niet zo hoog en ze wilde weg hier. Rosalie besloot het gewoon te doen. Op de grond aangekomen zette ze het op een lopen. Als haar spullen er nog waren zou dat haar echt opluchten. Wat ze niet had verteld aan Julian is dat er hout in zat, dat hun beide kon vermoorden. Maar ze werd onverwachts aangevallen dus veel kon ze niet doen. Rosalie wist niet precies meer waar het was, maar dit dorpje was niet zo groot dus zal ze het wel vinden. Sinds dat Julian bij haar weg was gegaan, was ze wel wat harder geworden. Veel dingen lieten haar koud, die ze normaal vervelend zou vinden. Ze liep langs kleine winkeltjes en zou daar zometeen wel even heen gaan als het licht was. Rosalie had duidelijk nieuwe kleren nodig.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Enkele seconden na de kamer verlaten te hebben, kwam hij aan in de lobby. Daar was niemand te bekennen en Julian liep dus gewoon verder naar het kleine pleintje dat zich voor het motel bevond. Daar stond iemand in de schaduwen op hem te wachten. Op elk ander moment had Julian het waarschijnlijk voor geen meter vertrouwd, maar hij had dit zelf allemaal geregeld. Hij liep naar de jongeman, maar Julian kon hem nauwelijks herkennen. Een pet bedekte zijn gezicht en de kap van een hoodie lag over zijn hoofd. Zachtjes knikte hij zijn hoofd, waarna hij zijn pols bloot legde en hem gaf aan de jongeman. "I'm ready", klonk zijn stem, al leek die mijlenver weg te zijn. De man haalde een mes tevoorschijn en hoewel Julian het niet had verwacht, liet hij toch toe dat de man in zijn pols sneed. Hij verwelkomde de pijn, ook al was die erger dan wat een normaal mes hem kon aandoen. Julian was niet iemand die zijn pijn graag liet merken, hij beet dan ook op zijn tanden en zette zijn nagels in zijn hand. "It's done.", zei de jongeman, waarna hij het mes van zijn pols haalde en een stuk papier uit zijn zak haalde. In een onduidelijk handschrift, stond er een adres op gekrabbeld en hoewel zijn pols nog steeds pijn deed, nam hij het papier aan. "They'll be waiting for you, just show them the sign and they'll let you in. If you tell them you're there cigars, they'll give you the stuff you need." Vertelde de jongeman, terwijl hij zijn met bloed besmeurde mes wegstak in een schede. "Good luck." Waren zijn laatste woorden, waarna hij in de schaduwen opging en Julian alleen achterliet. Hij moest eerlijk zijn en toegeven dat dit niet was wat hij had verwacht, maar Julian besloot al snel dat er niet veel anders opzat dan naar het adres te gaan en te doen wat hem werd opgegeven. Het adres was gelukkig niet al te ver en Julian kon er dan ook gemakkelijk te voet heen gaan. Na enkele minuten gestapt te hebben, kwam hij er aan. Hoewel het maar enkele straten verwijderd was van het oude hotel, leek deze buurt opeens al een heel stuk moderner. De huizen leken allemaal recent gebouwd te zijn en tuinen leken allemaal erg verzorgd te zijn. Julian zette het nare gevoel dat hij hierdoor kreeg van zich af en belde aan bij het huis, waarnaar verwezen stond op het papier. Enkele seconden stond hij voor de deur, maar al snel stond er een bediende voor zijn neus. Die leek meteen de deur opnieuw te willen sluiten, maar Julian toonde hem het teken dat in zijn pols gekerfd stond. Meteen veranderde zijn blik van verveeld naar bang, maar het belangrijkste was dat de man hem binnenliet en hem begeleide naar wat leek op een kantoor. Dit was de plek waar hij moest zijn besefte hij en wanneer hij hier vertrok, zou hij alles hebben wat hij nodig had om zijn vlucht voort te zetten.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
De jongens die haar een aantal uren geleden hadden aangevallen, waren vast al vertrokken. Dat wist ze bijna zeker, want anders hadden ze haar allang aangevallen. Slim genoeg waren ze niet om een heel plan uit te stippelen. Anders zouden ze ook niet zo roekeloos tegen haar aanrijden. Deze buurt voelde helemaal niet fijn. Ook al was er geen hond op straat de sfeer voelde er niet goed. Rosalie zou hier zo snel mogelijk vertrekken, zodra ze haar spullen zou vinden en een nieuwe auto had. Een auto ging ze geen moeite voor doen. In de loop van de tijd had ze geleerd hoe een auto opgestart moest worden zonder een sleutel. Normaal zou ze dit dus echt niet doen, maar ze heeft geleerd dat dingen niet lopen zoals je zelf wilt en dat er nou eenmaal dingen gebeuren. Aangekomen bij de plek waar het gebeurde zag ze haar auto daar liggen. Diep zuchtte ze en besloot om de auto weer op vier wielen te zetten. Rosalie was sterk genoeg om dit te doen, want ja ze was sterker dan de normale mensen. Ze keek in haar auto en zag dat haar tas overhoop werd gehaald. Rosalie begon te stressen en pakte haar tas eruit. Het hout was weg en nu was het in handen van iemand anders. Er was al hout in verkeerde handen, maar nu in nog meer handen dus een grotere kans. Rosalie had al besloten dat ze dit niet aan Julian zou vertellen, want dan zou hij haar dom vinden en dat is het laatste waar ze op zat te wachten. Ze besloot om hier niet lang over te stressen. Het was weg en daar kon ze niet veel meer aan doen. Rustig begon ze haar tas in te pakken want er zaten nog wel een aantal spullen. Zo zat er ook nog iets in wat ze ooit van Julian had gekregen. Een aantal foto's van haar familie. Dat soort dingen hechtte ze een waarde aan en wilde dat ook graag behouden. Rosalie pakte haar tas en liep weer rustig door de straten.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Enkele minuten lang, wachtte Julian in het kantoor. De bediende was inmiddels alweer vertrokken, waardoor hij helemaal alleen was achtergebleven. Hij keek even rond, maar zag vooral enkel boeken liggen en kaarten die aan de muur hingen. Af en toe zag hij een ingekaderd diploma, maar de handtekening was zo onduidelijk, dat hij niet kon afleiden van wie het precies was. Starend naar één van de diploma's, hoorde hij plots de deur opengaan. Meteen draaide hij zich om en zag hij een gedaante in de deuropening staan. Julian was best verrast, want in tegenstelling tot wat hij had verwacht, stond er een jong meisje voor zijn neus. Ze kreeg dat dan ook meteen door en er ontstond een kleine grijns op haar gezicht, waarna ze op de stoel achter het bureau ging zitten. "What are you doing here?" Vroeg ze hem nogal streng, al begreep hij ook dat deze organisatie niet om mee te lachen was. "I'm here for the cigars." Probeerde Julian rustig te zeggen, al kon hij toch horen dat zijn stem lichtjes trilde. Hoewel hij het niet wou toegeven, was hij een beetje zenuwachtig. Hij was hier zonder enige bescherming of hulp naartoe gekomen en had niets om zichzelf te beschermen. Julian had geweten dat het best riskant was, maar hij had geen keus gehad, als hij zijn tocht wou verder zetten. Bij het horen van zijn stem, kreeg het meisje een kleine glimlach op haar gezicht. "I'll get them for you. I'm Ninibe by the way." Vertelde ze hem, waarna ze alweer verdween, al was het nu via een andere deur, die Julian nog niet eerder was opgevallen. Even nerveus over wat hem te wachten stond, was Julian aan het wachten op de terugkomst van Ninibe. Dat gebeurde gelukkig al snel en ze had ook degelijk een doosje sigaren in de hand. Julian was even verbaasd, maar zag toen de zak die ze in haar andere hand vasthad. De tas zette ze op haar bureau en de sigaren gaf ze hem in de hand. "This stuff should do for you." Als had Julian al snel door dat het meisje niet doelde op de sigaren, maar wel degelijk wat er in de tas staat. Vlug schreef ze een adres op, al had Julian geen idee waarvoor het kon zijn. Hij had immers al de spullen die hij nodig had, dus hij zou niet nog een andere plek moeten bezoeken. Hij was immers al met tegenzin hierheen gekomen, als hij nu ook nog een ander plek moest bezoeken, zou hij zich tof vragen beginnen stellen bij hoe deze organisatie nu eigenlijk in z'n werk zat. "If you want to use the keys that are inside," Begon ze, terwijl ze subtiel knikte naar de tas, "U should go to this adress. Good luck whit whatever you're planning." Eindigde ze, waarna ze de kamer verliet en hem alleen achterliet met de tas. Hoewel Julian nieuwsgierig was, naar wat er zich precies bevond in de tas, wist hij best dat dit niet het juiste moment was om dit te bekijken. Hij verliet dan ook zo snel mogelijk de kamer, waar hij de bediende van eerder aantrof. Die begeleide hem opnieuw, maar deze keer naar buiten, waar die de deur achter Julian sloot.

Equalz
YouTube-ster

equalz schreef:
Hoewel Rosalie niet aan Julian probeerde te denken, lukte dat aardig slecht. Ze was zo ver gelopen dat ze het dorpje al uit was gelopen en bij een bar aankwam. Het leek nog open te zijn, dus besloot ze naar binnen te gaan. Door een drankje zouden haar gedachtes vast wel afdwalen. Rosalie keek de bar rond. Een aantal mensen zaten er nog, maar niet veel. Wat logisch was, want de zon kwam al bijna op. Ze ging aan de bar zette en bestelde een drankje. De man keek haar wel een beetje vragend aan, omdat het vast raar overkwam dat een vrouw hier in de bar zat terwijl de zon bijna opkwam. Misschien was het niet een super slim idee, maar terug naar het hotel gaan had ze niet. En Julian was er toch weer niet. De naam Julian wilde ze niet door haar hoofd horen spoken, dus bestelde ze nog een drankje en besloot die gelijk te betalen. Rosalie wist echt niet wat ze in deze tijd moest doen. Julian moest is weten hoe erg Rosalie verandert was. Misschien was ze nog wel hetzelfde van binnen, maar ze probeerde anders uit te stralen en soms lukte dat aardig goed. Diep zuchtte Rosalie en keek naar een schilderij dat in de bar hang. Het sfeertje wat hier hing, was net zoals het dorpje waar ze net uitkwam. Dit soort dorpjes was niets voor haar. Het liefste liep ze door de grote straten van New York. Wat trouwens echt een goede plek was. De vampieren konden je daar niet super goed vinden door de menigte die er is. Veel geluiden, veel te druk. Maar de menigte wilde ze niet betrekken in haar problemen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld