Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ So what if I’m changing?*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

So what if I’m changing?
What will you do?
These powers I’m having
They belong with you.
So take them from me
set me free.
’Cause these powers inside
Are a prison to me.

Gelieve niet te reageren

Rain Hera Elliot
19
super speed

Take me back to the basics
and the simple life.
Tell me all of the things
that make you feel at ease.
Your touch, my comfort, and my lullaby.
Holding on tight, sleeping at night.

En jij mag beginnen <3 @Valiant

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

Odessa Lillian Avery
19
Shapeshifter

The loneliest moment in someone's life
is when they are staring in the mirror,
and realize they don't even know who they are anymore.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Muziek klonk hard door de oortjes terwijl Odessa haar route vervolgde door het bekende park. Ademhaling en hartslag versneld door het hardlopen. Dit was waar ze van hield, waar ze rustig van werd en zich vrij door voelde. Niet nadenken, alleen bewegen zo snel als lukt. Een onveilig gevoel bekroop haar. Tintelingen in haar nek die aangaven dat ze er iets niet klopte. Zo'n tien minuten geleden was haar laatste les afgelopen. Odessa had haar spullen gepakt, had zich omgekleed en was ze vertrokken naar huis. Ze woonde in een appartement dat ze deelde met vier andere studenten. Het was klein, maar betaalbaat en goed genoeg voor nu. Een plek om te wonen en haar tijd door te brengen.

Zoals altijd maakte Odessa gebruik van haar weg naar school en naar huis om hard te lopen. Een routine waar ze eigenlijk niet zonder kon. Het gaf haar de nodige ontspanning om de rest van de tijd aan te kunnen en zichzelf onder controle te houden.Het was vreemd om te beseffen dat dit nodig was, dat Odessa niet genoeg grip had op zichzelf. Als de spanning en stress opliep gebeurde er soms dingen die niet veilig waren om aan anderen te laten zien. Dingen die aangaven dat ze niet normaal was. Voor zo ver ze wist was het niet gevaarlijk als ze de controle verloor, maar het was niets goeds. Als ze de controle verloor, dan verloor ze ook wie ze was. Hoe groter de verandering, hoe beangstigender. Wanneer je voor een lange tijd leek op iemand anders zou je ook langzaam in deze persoon veranderen. Dit was tenminste haar eigen redenatie. In eerste instantie was ze er zeker van geweest dat ze gek werd, hallucineerde. Pas op het moment dat iemand anders het had gezien leek het echt re zijn.

Odessa had eerder gehoord van dit soort vreemde fenomenen. Mensen die krachten hadden zoals in films als x-men, maar dan in de echte wereld. De term mutanten was een die veel viel als je onderzoek deed op het internet. Zelf had ze uren, dagen, weken doorgebracht om onderzoek te doen, te zoeken naar wat er aan de hand was met haar én hoe ze er vanaf kon komen. Wat er ook met haar gebeurde, het was niet uit vrije wil.

Op dit moment voelde ze het weer, het vreemde gevoel dat ze altijd kreeg als iets aan haar veranderde. Het kon zo klein zijn als een verandering van oogkleur, maar ook zo groot als het aannemen van een andere identiteit. Menselijk en dierlijk, alles was mogelijk. Ze had nog nooit geprobeerd te kiezen voor een bepaalde verandering. Als het aan haar lag liet ze het nooit gebeuren, maar haar onderbewustzijn was het daar niet mee eens. Het was een soort beschermingsmechanisme. Een manier om te kunnen vluchten, om te zorgen dat ze veilig was. Odessa keek kort over haar schouder en zette de muziek uit. Met haar oortjes in was ze er vrij zeker van dat het moest lijken alsof ze niets door had. Mannen, drie, normaal gekleed alsof ze een lunchpauze hadden en deze in het park doorbrachten. Haar instinct vertelde haar wel iets anders. Onveilig, gevaar, VERANDER. Dat was dan ook wat er gebeurde. De verandering was gelukkig klein genoeg om te verbergen door de capuchon van haar hardloopvest op te zetten. Tot haar opluchting was het park ook vrijwel verlaten. Misschien was dit niet goed voor haar veiligheid, maar wel voor haar eigen bescherming. Niemand kon deze verandering waarnemen. Haar haren gingen van blond en krullend naar zwart en stijl. Odessa voelde met een hand aan haar gezicht. Haar neus en ogen waren kleiner. Bij het zien van haar hand besefte ze dat ze een Aziatisch uiterlijk had aangenomen. Niet zomaar een Aziatisch uiterlijk maar dat van een klasgenoot Azyra. Het geluk was dat het meisje even groot was als Odessa. De veranderingen werden alleen duidelijk als je haar net recht in het gezicht had aangekeken en dat nu weer deed. Odessa versnelde haar pas, kortte haar weg door het park in en nam twee straten links af. De voetstappen vertelde haar dat ze nog steeds gevolgd werd, dat de mannen ook sneller liepen en dichterbij kwamen. Verweg voelde ze de wil om te kunnen ontsnappen, onzichtbaar te zijn. Als ze dit niet nu stopte was er een kans dat ze in een dier veranderde. Wellicht was dat haar grootste nachtmerrie. Paniek stapelde op en Odessa kon niet meer helder nadenken. Ze kon dit niet winnen, ze hadden haar gevonden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Op een rustig tempo maakte hij zijn weg door de gangen van zijn universiteit. Zijn lessen waren al tien minuten gelezen afgelopen, maar hij nam zijn tijd om te vertrekken. Hij had geen haast. Rain hield er van om dingen rustig aan te nemen. Hij was een rustig persoon, had nooit zin om zich te haasten of dingen snel te doen. Hij zag het punt er ook niet van in. Hij had altijd genoeg tijd om dingen te doen, waarom zou hij zich dan haasten? Op zijn gemakje liep hij dan ook verder jet grote gebouw uit. Hij maakte zijn weg door de voordeur en van de parkeerplaats af. Tot zijn schrik zag hij echter dat de bus al bij de halte stond. Met lopen zou het hem drie minuutjes kosten om daar te komen. En helaas voor hem was dit een bus die maar elke twee uur kwam, en twee uur had hij niet. De gedachte dat hij altijd genoeg tijd had viel meteen weg. Voor hij zelfs kon bedenken om te gaan rennen reed de bus al weg. Verslagen bleef Rain een tijdje op zijn plek staan. Hij wilde eigenlijk niet geloven dat dat zojuist gebeurt was. Na even gestaan te hebben begon hij toen maar te lopen. Op zijn normale tempo zou het echter zo’n drie tot vier uur duren voor hij zijn huis had bereikt.

Rain wist wel dat hij niet hoefde te lopen. Hij wist dat hij snel kon gaan, dat hij zonder moe te worden gewoon kon rennen. Maar hij hield daar niet van. Daarnaast was hij angstig dat mensen hem zouden zien. Niet veel mensen wisten ervan, mutanten. Of meta-humans, zoals andere het noemde. Voor veel mensen waren deze titels alleen te vinden in stripboeken of fictie verhalen online. Er waren maar weinig mensen die ook deze termen in de werkelijkheid gebruikte, over echte mensen. Rain had zijn onderzoek wel gedaan. Toen het bij hem gebeurde wist hij er nog niks van. Hij had geen idee wat het precies was en was er ook zeker niet uitgekomen zonder de hulp van het internet. Rain had er een hoop over gelezen maar had nog niks gevonden over iemand met dezelfde krachten als die van hem. Hij wist nog goed de dag dat het gebeurde. Hij was bezig met het bouwen van een bliksemafleider voor zijn natuur- en scheikunde project. Het moment dat hij af was kwam er plots een storm en werd Rain geraakt door de bliksem. Hij bregreep zelf niet zo goed wat bliksem met zijn kracht had te maken, maar een vriend die hij online had gemaakt, ook een mutant, had hem verteld dat het wellicht kwam doordat hij bliksem kon creeëren met zijn snelheid. Rain had het nooit geprobeerd dus had het maar gezien als een grapje. Toch leek het hem wel cool. Het punt was echter, dat Rain niet van snelheid hield. Hij hield er van om rustig aan te doen, de krachten die hij had gekregen paste voor geen meter bij hem.

Met een diepe zucht maakte Rain zijn weg verder door de straten. De straten waardoor hij liep waren dood, helemaal leeg. Alsof iedereen met elkaar had afgesproken deze straten te vermijden en het niet aan Rain te vertellen. Hij keek kort om zich heen, geen zin hebbende om nog verder te lopen. Het zou zo veel te lang duren. En ook al hield hij er niet van, welllicht was het toch beter om het deze keer wat sneller te benaderen. Dus hij nam diep adem en begon te rennen. De wereld om hem heen leek in slomo te bewegen, maar eigenlijk bewoog Rain zelf gewoon heel erg snel. Er leken ook geen remmem op te zitten. De drie uur die hij normaal gesproken er over deed om bij het park dicht bij zijn flatje te komen was nu gedaan in drie seconde. Toen hij bij dit park aan kwam stopte hij echter met rennen. Er waren vaak mensen te vinden in dit park en hij was toch al bijna thuis.

Zoals Rain voorspeld had waren er inderdaad mensen in het prak. Op een rustig tempo begon hij dan ook verder te lopen. Zijn blik viel op een stel mannen. Ze zagen er uit alsof ze een vrij uurtje hadden en naar het park waren gekomen om te roken. Tot zijn verrassing hadden geen van de mannen een sigaret vast. Iets aan die situatie gaf hem een raar gevoel. Hij zou helemaal niet moeten oordelen over de mannen, maar toch voelde hij zich er niet bepaald veilig door.
Zo slim als hij was besloot hij dan ook met een boogje om de mannen heen te lopen. Wat er eigenlijk alleen maar voor zorgde dat hij nog langer bezig was met naar huis komen. Rain stak zijn handen in zijn zakken en liep op zijn gemakje verder door het park. Hij leek voetstappen achter zich te horen maar schoof deze gedachte op zij, hij maakte zich vast zorgen om niks. Hij bleef dus rustig door lopen tot hij langs een bakkerij liep en in de weerspiegeling kon zien hoe de vier mannen Rain aan het volgen waren. Ze zaten dichterbij hem dan hij zich comfortabel mee voelde. Tegen zijn zin in begon hij wat sneller te wandelen maar dit hielp niks sinds de mannen zelf ook sneller begonnen te lopen.

Rain kon zijn flat in de verte al zien. Hij begon steeds sneller te lopen maar de mannen achter hem deden precies hetzelfde. Net toen Rain wilde beginnen met rennen voelde hij hoe hij vast geprakt werd. Boeien werden om zijn polsen geslagen em hij werd een auto ingetrokken waarvan hij niet eens doorgehad had dat deze er was. Paniek sloeg in bij hem. Dit was het dan. Zijn dood, dacht hij dan.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Ondanks haar poging om de mannen te ontlopen wist ze dat ze het niet ging halen. De nagels van haar hand begonnen te verlengen in klauwen en van binnen vervloekte Odessa zichzelf. Ze focuste zich op het terug veranderen naar normale mensen nagels. Net voor ze de hoek om wilde lopen werd ze vast gegrepen. Een onmenselijke grom kwam uit haar keel maar voor ze meer kon doen werd er een doek tegen haar mond en neus geduwd. Odessa wist dat ze haar niet vast konden houden als ze haar niet buiten westen wisten te krijgen of in een afgesloten kooi zouden duwen. Haar lichaam en geest zouden automatisch veranderen in een vorm die haar kon laten ontsnappen. Voor ze buiten bewustzijn raakte voelde ze koud metaal rond haar polsen. Bij het openen van haar ogen zag ze fel wit licht. De ondergrond onder haar lichaam voelde verassend zacht. Odessa kwam overeind van het bed waarop ze was gelegd. "Good afternoon miss Avery." Haar blik schoot naar de vrouw in de deuropening. Ze voelde zich enorm gedesoriënteerd en onveilig op dit moment. "Don't worry, you are safe and we are not wanting to harm you." Odessa vernauwde haar ogen en schudde haar hoofd. "I am not so sure about that. You just kidnapped me, drugged me and put shackles on me." Ze was behoorlijk kwaad over wat er gebeurd was ookal was het beter om niet te veel heisa te maken. Odessa had geen idee waar ze was, wie deze mensen waren en wat ze met haar van plan waren. "The drug was to prevent your shifting. You could have harmed my people, which would be very... dissapointing. Your powers should not be wasted on that." De vrouw glimlachte even naar haar en Odessa kneep haar ogen samen. Iets aan deze vrouw stond haar niet aan, toch bekeek ze haar met uiterste concentratie. Als Odessa tot in de detail wist hoe deze vrouw er uit zag bestond er een kans dat ze haar zou kunnen worden uit zelbescherming. Ze hield wijselijk haar mond en staarde de vrouw enkel aan. "If you agree to be nice I will remove the handcuffs. You can change your clothes and meet me in my office. Axel here will lead the way." De vrouw knikte naar een behoorlijk grote en sterke man die de wacht hield bij de deur. Odessa overwoog de opties de ze had. Ontsnappen was vrijwel onmogelijk op dit moment en tegenwerken zou haar alleen maar in meer problemen brengen. "Fine." Mompelde ze.

De vrouw bewoog kort haar hand en de handboeien klikte open. "I will see you soon Odessa." De stem was zo mierzoet dat ze er nu al een hekel aan had. Terwijl de hakken van de vrouw tegen de vloer tikte en de deur achter haar dichtviel nam Odessa de kamer in zich op. Alles was wit en glanzend. De ruimte was gevuld met een bed, toilet en bankje. Op de bank lag een klein stapel aan kleding. Odessa stond op en liep er naartoe. De kleding was even wit als de ruimte, maar gelukkig niet glanzend. De stof voelde zacht en rekbaar. Snel begon ze zich uit te kleden, de kleding op een stapel. De outfit bestond uit een simpel wit shirt, een broek, een vest, ondergoed, sokken en schoenen. Haar hoofd vertelde haar dat het een slecht plan was, wat als deze kleding gechipt was? Wat als er iets in verwerkt zat dat schade aan kon richten? Als student bioloog wist ze maar wat goed dat er heel wat schadelijke stoffen waren die in kleding verwerkt konden worden. Toch besloot ze te luisteren en trok ze het aan. Met haar eigen kleding op een stapel en gekleed in het wit opende ze de deur. "Lead the way." Zei ze bij wijze van groet tegen de man die Axel genoemd was.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een steek in zijn nek zorgde er voor dat Rain zich voor even wat zwakker begon te voelen. Maar meer dan dat deed het niet met hem. Opnieuw werd er een soort vloeistof via hetzelfde gat zijn nek ingespoten, weer deed het weinig. "Just use more," hoorde hij een gedempte stem zeggen. Opnieuw voelde hij vloeistof zijn lichaam binnen komen via het gat in zijn nek, dit was dan ook het aller laatste dat Rain kon voelen voor alles voor zijn ogen zwart werd en hij zijn bewust zijn verloor.

Een fel licht in zijn ogen zorgde er voor dat Rain wakker werd. Zijn ondergrond voelde zacht en onbekend, wat meteen vraagtekens bij hem opbracht. Met zijn ogen dichtgeknepen tegen het felle licht duwde hij zichzelf overeind. Eenmaal hij recht op zat opende hij zijn ogen weer, wetende dat de lamp nu niet direct in zijn ogen scheen. Hij keek meteen om zich heen. Glazen muren waren overal om hem heen geplaatst. Een wit bed onder hem met witte lakens en witte kussens. Een man compleet gekleed in wit stond leunend tegen de deur, een geweer in zijn handen geplaatst. Rain herkende het geweer als een soort jacht geweer, maar aan de loper zag hij dat het geen kogels schoot. Het was een verdovingsgeweer, het schoot pijltjes. Rain herkende het handvat van een documentaire die hij ooit gezien had en wist hiervan dan ook dat het geweer origineel gebruikt werd op grote dieren als beren. Hij kon het niet helpen zich af te vragen waarom de man hiermee in deze kamer stond. Het volgende wat zijn oog greep was het naamplaatje van de man. Ondanks dat Rain geen idee had waar hij zich bevond of wat er aan de hand was leek het hem handig deze naam te herinneren, elke naam for that matter. Jones. Jones. Jones. Rain herhaalde de naam een paar keer in zijn hoofd in de hoop dat hij het hierdoor zou onthouden, al was Rain erg slecht in het vergeten van dingen. Rain had de mentale stoornis LLRS, ook wel bekend als de lage latente remmingsstoornis. Dit hield in dat zijn hersenen meer open stonden voor inkomende stimuli uit zijn omgeving, een effect hiervan was dat hij onmogelijk dingen perifere informatie blokkeren en verwerkt hij in plaats daarvan elk aspect en elk detail van een bepaalde stimulus. Hierbij had hij ook nog eens een fotografisch geheugen en was het medisch en technisch gezien haast onmogelijk voor Rain om iets te kunnen vergeten. Tenzij hij zijn geheugen natuurlijk kwijt raakte door gebruik van drugs of alcohol, al werkte dat meestal toch niet op hem door zijn erg versnelde functies. Zijn blik werd al snel gepakt door de vrouw die in de deur opening van het glas stond. Hij nam haar volledig in zich op toen ze plots begon te praten. "Good afternoon, mister Elliot," zei de vrouw. Haar stem kalm maar vals. "Do not be alarmed, you are safe here. We are in no want to harm you." Rain had moeite met het geloven van haar woorden maar besloot hier niet aan te denken, hoe moeilijk dat ook ging. Als hij maar gewoon zijn mond dicht hield en mee deed hoopte hij dat hij, zoals de vrouw zei, niet gewond zou raken. Hij wilde gewoon thuis komen. Rain kon echter wel een stuk of tien dingen bedenken die hem rode vlaggen gaven over deze hele situatie, niet alleen was hij ontvoerd en gedrogeerd maar hij was ook nog eens opgesloten in een glazen kooi. En dat waren nog maar een paar van de dingen die hier niet aan klopte. "What about the drugs?" Normaal kon Rain zich wel stil houden in een situatie als deze maar om de een of andere reden lukte het hem nu toch even niet. "The drug was to prevent you from running. We didn't want you to accidentally hurt yourself or one of my men. That would've been quite disappointing. We wouldn't want you to waste your powers on hurting people," zei de vrouw hem en alles wat Rain kon doen was zich afvragen hoe hij mensen pijn kon doen met rennen, behalve zichzelf dan. En tenzij hij tegen iemand op botste tijdens het rennen maar dat was hem nog nooit gebeurt. Mentaal klopte hij die gedachte af, in de hoop dat dat er voor zou zorgen dat het ook echt niet zou gebeuren. "If you agree to act nice we will remove your handcuffs, then you can change your clothes and meet me in my office. Jones will lead the way." Rain had zo zijn twijfels over dit hele gebeuren maar was slim genoeg om hier niks van te zeggen, deze mensen zagen er niet uit alsof je ruzie met hen wilde. Het leek hem het beste om maar gewoon akkoord te gaan met alles, al had hij inmiddels wel een plan gemaakt in zijn hoofd om deze avond nog te proberen te ontsnappen, al had hij helemaal geen idee of hij wel echt vast zat.

Na kort nagedacht te hebben ging Rain maar akkoord. De vrouw maakte zijn handboeien los en verliet de ruimte. Rain, die geen zin had om bekeken te worden tijdens het omkleden wilde snel gaan maar dit lukte hem toch even niet. Na een tweede keer het geprobeerd te hebben lukte het gelukkig weer wel wat er voor zorgde dat hij binnen no time omgekleed was. Hij nam zijn eigen kleding die hij netjes had opgevouwen en duwde de glazen deur open. "Be my guest," mompelde Rain met een knikje naar Jones die hier met enkel een knik op reageerde en rustig begon te lopen. Op zijn gemakje liep Rain achter hem aan. Vlak voor een grote witte deur stopte ze, Jones nam de kleding van Rain over en opende de deur voor hem. "In," was alles wat de man zei. Rain besloot er maar niks van te zeggen en liep braaf de ruimte binnen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Zoals gevraagd leidde de man haar door verschillende gangen naar de voor haar nog onbekende bestemming. Odessa probeerde zo veel mogelijk te onthouden van wat ze zag, maar in alle verwarring was dit moeilijk om vol te houden en al snel was ze er zeker van dat ze de weg volledig kwijt was geraakt. De eerst gangen waardoor ze liepen waren gevuld met ruimtes vergelijkbaar met de ruimte waarin ze wakker was geworden. Sommige waren van glas en anderen van metaal, beton, steen en hout. De ideeën die in haar opkwamen bij het zien van deze kamers, of in haar ogen cellen, waren niet bepaalde goed. Ze voelde zich een gevangene, iets dat een trigger was voor een shift. Odessa klemde haar kaken op elkaar en duwde het gevoel weg. De man voor haar stopte zo plotseling dat ze bijna tegen hem aanliep. Een korte lag en het schudden van zijn hoofd zorgde dat Odessa hem een korte boze blik toewierp. “Miss Farley, your subject is here.” Riep de man na twee maal kloppen op de deur. Een strakke en toch ook warm stem antwoordde: “Come inside.”
De deur werd voor haar geopend en zonder aarzeling liep Odessa naar binnen. Een vrouw van zo'n vijf jaar ouder gebaarde naar een van de twee stoelen voor het bureau en glimlachte haar toe. “Take a seat miss Avery. We are just going to wait for someone else until I can begin to explain everything to you.” Met een korte knik nam Odessa plaats op de stoel. Het gevoel van onveiligheid veranderde niet, zelfs niet nu er vriendelijk tegen haar gedaan werd. Deze mensen hadden haar gekidnapt en gedrogeerd, dit soort types konden nooit veilig zijn. “Ah there he must be, have a seat mister Elliot. I am glad to see you both. You have no idea how important you are.” De oprechte blije blik bezorgde een frons op Odessa's gezicht. Deze mensen wilde duidelijk iets van haar en ze besloot nu al dat ze het niet wilde geven.
“I apologise for the not so warm welcome we have provided. We need to provide safety and secrecy for everyone, both our own people and the public. The drug should be out of your system by now, which means you are in no way restraint to do whatever you may please. I would advice to kindness and patience, since I will explain everything in just a minute.” Odessa draaide nerveus een ring om haar vinger en liet haar ogen af en toe van de vrouw naar de jongen die nu naast haar zat glijden. Wat hij hiermee te maken had wist ze nog niet, maar Odessa probeerde nu al in te schatten of hij te vertrouwen zou zijn of niet. Mocht ze snel moeten ontsnappen dan wilde ze weten wie ze kon gebruiken en wie ze moest uitschakelen of vermijden. Het was bijna hilarisch hoe haar hoofd in vechtstand stond terwijl dit totaal niets voor haar was. Odessa hield niet van vechten, ze hield überhaupt niet van confrontaties of ruzie maken. Dit was een beschermende reactie vanuit haar brein, iets wat haar lichtelijk beangstigende. Was die haar mensen brein of was dit een kleine shift die ze niet eens door had gehad? Met al deze gedachten lette ze totaal niet meer op wat de vrouw voor haar vertelde en merkte ze ook niet dat haar ogen veranderde, of dat haar haarkleur twee keer van kleur wisselde. “Miss Avery, are you okay?” Odessa keek op en knipperde een aantal keer met haar ogen. “Jeah, I'm fine.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld