Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ What’s a soulmate? It’s uh..*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

What’s a soulmate?
It’s uh.. It’s like a best friend but more.
It’s the one person in the world
that knows you better than anyone else.
It’s someone who makes you a better person.
Actually,
they don’t make you a better person,
you do that yourself, because they inspire you.
A soulmate is someone you carry with you for ever.
It’s the one person who knew you
accepted you and believed in you
when no one else did and when no one else would.
And no matter what happens, you will always love them.
Nothing can change that.

gelieve niet te reageren

Sebastian Michael Collins
18

Who am I?
I know I am flesh and bones
covered from head to toe
that will wither one day
But who am I?

En jij mag beginnen <3 @Kittenpainfull

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Indigo Marcelina Miller
19

I'm not trying to say it's easy
But I'm trying to say it's fine
I've still got your demons
and they're not gonna be leaving any time

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Indigo had naast haar een rugzak liggen met daarin wat van de nodige spullen voor de komende tijd. Op het moment bevond ze zich in een auto onderwerp naar een agency waar ze een tijdje zou gaan besteden. De reden waarom was nogal een aparte. Niet al te lang geleden had Indigo een soort van superkracht gekregen en kort hierna werd ze verwezen naar deze agency waar ze blijkbaar terecht kon. Wat ze precies voor haar zouden betekenen wist ze zelf eigenlijk niet zo goed maar van wat ze gelezen had waren ze er om haar te helpen. Nu ging ze dus een tijd daar blijven terwijl ze bezig zou gaan met haar krachten. Krachten die ze eigenlijk liever niet had willen hebben maar het leek niet zomaar iets kunnen zijn wat ze kon vergeten of achterwege kon laten. De dag dat ze ze gekregen had was een aparte geweest, een dag geweest dat ze bijna omgekomen was en voor ze het wist kon ze met overleden mensen praten en ze zien. Eerst wou en kon ze het niet geloven. Niet alleen omdat het moeilijk te geloven was maar Indigo was altijd al hartstikke bang voor alles wat met de dood en geesten te maken had en nu kon ze constant geesten zien en met ze communiceren. Het was toch wel het laatste wat ze wou kunnen. Voor een gedeelte had ze het wel onder controle en kon ze alle geesten uitschakelen voor grote deels, toch zo hier en daar leek ze het niet helemaal onder controle te hebben en betekende het dat de geesten gewoon met haar konden communiceren, ondanks ze dat niet wou hebben. Het leek er op dat dit voornamelijk gebeurde als Indigo bang was of werd, het hielp dan ook niet dat ze alleen maar banger werd van alle mensen die ineens met haar wouden communiceren, mensen waar ze liever niks mee te maken had willen hebben.
Na een paar uur gereden te hebben stopte de auto van haar ouders voor een groot gebouw. Hier moest ze dus zijn. Met een zwakke en geforceerde glimlach keek Indigo haar ouders aan voor ze afscheid namen van elkaar. Indigo sloeg de rugzak naast haar over haar schouder en haalde daarna een koffer uit de achterbak van de auto. Het was tijd voor Indigo om naar binnen te gaan en zich aan te melden bij de receptie. Deze was bijna meteen te vinden bij binnenkomst. Indigo liep naar de vrouw toe die achter de balie zat en meldde zich aan. Hierna werd ze bijna meteen verwezen naar een kleine wachtkamer links van de receptie. Indigo nam haar rugzak en koffer mee en nam plaats op 1 van de vele lege stoelen. Haar rugzak zette ze tussen haar voeten neer en de koffer naast haar.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Starend naar de tas die op zijn schoot stond begon Sebastian na te denken. De hele situatie waar hij in zat was raar en hij begreep er weinig van. Het was alsof zijn leven een hele 180 gemaakt had sinds de dag van het ongeluk. Hij herinnerde het zich nog goed; hij was gewoon onderweg naar huis geweest van school toen een auto helemaal uit het niets verscheen en pp hem knalde. Toen hij wakker werd in het ziekenhuis vertelde de dokter hem dat hij bijna overleden was. Gek genoeg had hij amper verwondingen en mocht hij de dag erna alweer naar huis gaan. Dat was toen het echte gekke begon. Hij was thuis aangekomen toen hij voor het eerst in de spiegel keek. Zijn gezicht had een hele andere vorm aan genomen. Eigenlijk was zijn hele lichaam anders, alsof hij een ander persoon was. Hij bleef veranderen, het was iets waar Sebastian geen controle over had. Dis hij ging online zoeken en dat was waar hij een agency gevonden had. Een agency voor mensen zoals hem. Hij had comtact met hen opgenomen en ze hadden hem verteld sat ze hem konden helpen met zijn krachten en hem konden helpen met alles onder controle krijgen.
Dat was waarom hij nu achterin de auto van zijn ouders zat, onderweg naar een voor hem onbekende locatie waar hij zijn tijd zou besteden voor de komende dagen, weken of misschien wel maanden. Zijn ouders waren zo lief geweest om hem te brengen, zodat hij niet uren lang in het openbaarvervoer alleen zat. Zij wilde net zo erg als hijzelf dat Sebastian weer normaal werd. Dat hij weer zijn eigen gezicht gewoon de hele tijd terug had. Toch had hij zijn twijfels over de agency. Waarom Sebastian hiermee akkoord was gegaan wist hij dan ook niet precies, hij had geen idee waar hij zichzelf in had gekregen, en ook geen idee of deze mensen hem wel konden helpen. Maar hij was al onderweg, het was te laat om nu nog te stoppen.
Na enkele uren kwamen ze dan aan op de locatie van de agency. Het was een erg afgelegen gebouw en nu hij echt zag waar het was was Sevastian plots zo veel meer dankbaar voor zijn ouders om hem te brengen. Het zag er namelijk niet iit alsof hier in de buurt een bus of trein station zou zijn. Sebastian zijn vader stapte eerst uit en nam de kleine koffer van zijn zoon uit de achterbak. Vervolgens nam Sevastian zijn rugzak en stapte hij ook uit. Hij kreeg zijn koffer overhandigd van zijn vader. “Good luck, son,” was alles wat hij zei waarna hij terug instapte. Zijn moeder zwaaide nog. Ze leeek best overstuur, maar Sevastian had niet genoeg tijd om dat echt goed te laten door dringen sinds de auto al vrij snel weer weg reed. Daar was hij dan, helemaal alleen op een onbekende plek met onbekende mensen die hem moesten gaan helpen.
Sebastian haalde even diep adem en keerde toen met zijn bagage vast het gebouw in. De receptie was vrij makkelijk te vinden, het was het eerste dat je zag als je binnen kwam. Hij liep er naar toe en meldde zich aan. Vervolgens werd hij gelijk verwezen naar een wachtkamertje. Sebastian bedankte de vrouw nog voor hij zijn weg verder maakte, zo de wachtkamer in. Bij binnenkomst dacht Sebastian eerst nig dat hij helemaal alleen was, tot zijn blik op een meisje viel. Hij besloot aan de hele andere kant van de kleine kamer te zitten sinds hij zoch te ongemakkelijk voelde om dicht bij haar te zitten, daarnaast had hij niet het idee alsof een van hun daar echt zin in zou hebben.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Indigo had geen idee hoeveel tijd er voorbij ging maar het voelde alsof het wachten een eeuwigheid duurde. In stilte staarde ze naar de vloer tussen haar voeten. Zenuwachtig tikte ze met haar voet terwijl ze naar voren begon te buigen. Haar ellebogen leunde ze op haar knieën en haar hoofd plaatste ze in haar handen. Een verveelde zucht kwam vanuit haar mond terwijl ze haar blik nog steeds vastgeketend had op de grond. Het wachten leek lang te duren en het ergste aan het lange wachten was dat ze geen idee waarop of op wie ze aan het wachten was. Ze wist dat ze vandaag moest komen opdagen rond de huidige tijd maar wat er daarna zou gebeuren wist ze niet. De blik van Indigo ging voor een korte seconde naar de klok die in de wachtkamer hing, al gaf dit haar niet veel informatie. Ze had namelijk niet bijgehouden welke tijd ze de kamer binnen was komen lopen waardoor ze nu niet kon checken hoeveel tijd er voorbij gegaan was sinds binnenkomst. Opnieuw zuchtte ze weer terwijl haar blik van de klok weer naar de grond ging. Indigo was in haar gedachten druk bezig met allerlei vragen waar ze op dit moment geen antwoord op kon krijgen. Haar hoofd was één en al chaos, haar gedachten leken te snel te gaan en ze kon ze zelf niet eens meer bijhouden.
Het chaotische hoofd van Indigo werd al snel onderbroken door het geluid van voetstappen die steeds dichterbij kwamen. Indigo raakte bijna meteen enthousiast omdat in haar gedachten de voetstappen gelijk stonden aan het einde van al het wachten. Helaas voor haar was dit niet het geval. Wanneer haar blik van de grond ging naar de plek waar de voetstappen vandaan kwamen. Hier werd ze begroet met het zicht van een jongen die ongeveer dezelfde leeftijd was als haar en aangezien deze jongen er niet leek te zijn om haar op te halen had Indigo al snel uitgevogeld dat het wachten nog weer wat langer ging duren. Natuurlijk raakte ze wel meteen nieuwsgierig naar de jongen, wie was hij? Zat hij hier om dezelfde reden als dat zij er was? Zo ja, wat waren zijn krachten? De vragen in het hoofd van Indigo leken maar niet te stoppen en toch kreeg ze op geen enkele vraag een antwoord. Met haar ogen volgde ze de jonge knaap die hoogstwaarschijnlijk ook moest wachten aangezien ook hij plaats nam in de wachtkamer. Hij zat aan compleet de andere kant van de ruimte en heel eerlijk gezegd kon Indigo het hem niet verwijten, zij zou precies hetzelfde gedaan hebben als ze in zijn schoenen stond. Zodra de jongen plaats genomen had stopte Indigo met het aanstaren van de knul en focuste ze haar weer op de vloer voor haar. Al bleef haar nieuwsgierigheid toch wel bij de jongen.
Het was weer terug naar wachten tot Indigo wist wat de bedoeling was. Gelukkig leek het wachten snel te stoppen na de jongen binnen gekomen was. “Sebastian Collins and Indigo Miller?” Een vrouw kwam de wachtkamer binnen gelopen. Ze droeg een kort, strak zwart jurkje en haar haren had ze in een hoge strakke knot, het was eigenlijk een heel erg cliché. “Yes, I am Indigo.” Zachtjes sprak ze de woorden uit waarna haar blik naar de jongen aan de andere kant van de ruimte ging. Zijn naam zou dus hoogstwaarschijnlijk Sebastian zijn. “The two of you can follow me.” Na deze woorden draaide de vrouw zich om en begon ze met lopen. Indigo schoot nog een korte blik naar de jongen waarna ze opstond om de vrouw maar te volgen, waar ze dan ook heen liep. Indigo vertrouwde er maar op dat het het beste was om gewoon te doen zoals de vrouw zei dat dingen moest gebeuren. Na de vrouw gevolgd te hebben kwamen ze uit bij een kantoortje. In het midden van dit kantoor stond een groot bureau, aan een kant stond een grote bureaustoel en daar tegenover stonden drie kleinere stoelen. “Take a seat.” Zo gezegd, zo gedaan. Indigo nam plaats op 1 van de lege stoelen die er stond.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Sebastian hield zijn blik wat langer op het meisje gericht dan zijn bedoeling was. Hij wilde niet eng of ongemakkelijk overkomen, al betwijfelde hij of dat een erg gebruikelijke combinatie was. Wie weet paste het wel precies bij hem. Na even staren liet hij zijn blik weg zakken naar de vloer. Het wachten bracht meer twijfels bij hem op. Had hij wel moeten komen? Kon hij niet gewoon leven met het feit dat zijn uiterlijk willekeurig veranderde zonder dat hij hier enige controle over had. Hij hoopte gewoon dat hij voor deze wachttijd met het meisje het zelfde uiterlijk kon aanhouden, anders was dat enge gedeelte vrijsnel af gevinkt. Hij begon zich af te vragen wat haar krachten zouden zijn, als ze hier voor dezelfde reden was als hij dan moest ze namelijk wel krachten hebben. Maar wie weet was ze hier wel voor iets geheel anders. Sebastian wilde nog geen oordelen maken dus bssloot deze gedachtes maar weg te drukken. Net toen hij weer wilde gaan twijfelen over zijn komst werd hij door een open gaande deur uit zijn gedachtes getrokken. Zijn blik ging naar de deur toe waar een picture perfect vrouw naar buiten stapte. Ze zag er uit alsof ze net uit een serie als Gossip Girl gelopen kwam, of eigenlijk niet. Sebastian had eerlijk gezegd geen idee sinds hij nooit dat soort series keek. Toen ze hun namen zei ging zijn blik even terug naar het meisje, zij moest dan vast Indigo zijn. Hij glimlachte even bij de naam, die paste wel bij haar. “And uh I’m Sebastian,” mompelde hij toen maar, alsof dat nog niet duidelijk was. Sebastian keek even op toen de vrouw haast direct na haar woorden begon te lopen en hij keek nog even snel naar het andere meisje voor hij zich, van zijn stoel af, overeind duwde en achter zowel Indigo als de andere vrouw aan begon te lopen. De vrouw haar pas was snel en Sebastian moest wat meer moeite in zijn normaal rustige loopje steken om haar bij te kunnen houden. Gelukkig was de loop niet erg ver en kwamen ze niet veel later aan in een klein kantoor. Een groot bureau was in het midden geplaatst en stoelen waren er bij gezet. Sebastian vond het een beetje een saai kantoortje, er hingen geen foto’s of posters aan de muren, het bureau was leeg op een pen en notitie boekje na en alles was compleet wit, zelfs de grond en de stoelen. Sebastian kon zich niet voorstellen hoe lastig het zou zijn om deze boel schoon te houden.
Bij de vriuw haar woorden nam hij naast Indigo plaats op een van de kleinere stoelen, hij had er voor kunnen kiezen om een stoel tussen de twee te laten, maar hij voelde zich ergens een beetje veiliger als hij gewoon direct naast haar zat. Hij hoopte dat ze het niet erg zou vinden. De vrouw die hen van de wachtkamer had opgehaald bleef bij de deur staan en hield haar blik strak op de twee jongeren gericht. Na iets wat leek op een uur, maar eigenlijk een minuutje was, werd er op de deur geklopt. De deur werd open gedaan door de vrouw van eerder en een andere vrouw kwam binnen lopen. Ook deze vrouw had een strak zwart jurkje aan en haar haren op in een strakke knot. Ze had echter een andere soort blik op haar gezicht. Aan haar blik alleen al was het duidelijk zichtbaar dat deze vrouw de baas hier was en dat er niet met haar te lollen viel. Sebastian maakte een mentale aantekening dat hij zijn mond maar beter kon houden rond deze vrouw.
De vrouw nam plaats aan de grote bureau stoel en viste twee dossiers uit een lade. Deze plaatste ze open voor zich op tafel. “Indigo Miller and Sebastian Collins? I’m glad the both of you are on time. Let’s not turn any hands around this. You’re here because recently you’ve gotten some sort of power and you want help to control it and find out what you can do with it. Am I correct?” De vrouw haar stem was duidelijk en ze zag er ook niet uit alsof ze een nee wilde horen op dit moment. “Yes ma’am,” knikte Sebastian maar zachtjes, zijn beste poging doende om beleefd te blijven. Deze vrouw was zeker intimiderend.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld