Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG A future full of experiments and war schr

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
RPG A future full of experiments and war schrijftopic

Het is niet onopgemerkt gebleven. De laatste maanden zijn er veel verdwijningen. Vooral tieners tussen de 16 en 18 jaar oud, maar ook jonger en ouder verdwijnen. De politie staat voor een raadsel, voor wat er is gebeurt. Er zijn geen aanwijzingen gevonden en geen van de verdwijningen hebben iets gemeen, behalve dan dat het opvallend is dat 80% van de verdwenen mensen tussen de 16 en 18 jaar oud zijn. Ouders houden hun kinderen uit angst al binnen. Sommigen gaan niet eens meer naar school of worden door hun ouders gebracht en weer opgehaald. Toch lijken deze beschermende maatregelen niet te helpen. Elke keer verdwijnen er weer mensen.

In werkelijkheid worden ze ontvoerd door een groep wetenschappers. Deze wetenschappers zijn diep verscholen in de zee. Hier worden de verdwenen mensen ook heen gebracht. Een speciaal ontworpen laboratorium. In dit laboratorium worden er verschillende proeven gedaan. Sommigen zijn onbeschrijflijk pijnlijk, terwijl je van anderen niets voelt. Sommigen zijn levensgevaarlijk, terwijl anderen gebeuren in je slaap. Geen moment ben je veilig. Als je geluk hebt en je overleeft het experiment, ontwikkel je krachten, als je ongeluk hebt dan sterf je.

De overlevers worden getraind in hun krachten, met een doel. De wetenschappers willen de aarde veroveren met behulp van hun 'mutanten'. Toch is niet iedereen bereid om ze te helpen met het veroveren van de wereld. De wetenschappers proberen nu een manier te vinden om ze te dwingen, maar in tussentijd wil de rest ontsnappen. Wie zal zijn zin krijgen?

Chips.
De tieners krijgen allemaal een chip met daarin een speciaal soort gif. Dit gif is onschadelijk voor het lichaam, maar zorgt ervoor dat het voelt alsof het lichaam in brand staat. Dit gif kunnen sommige wetenschappers loslaten in het lichaam, indien nodig. Daarnaast stelt de chip de tieners ook in staat om de deuren op hun verdieping te openen, maar niet de deuren voor andere verdiepingen. De wetenschappers bezitten een pasje waarmee ze alle deuren door het hele gebouw kunnen openen.

Gebouw
Onderwater, geen ramen

Naam:
Leeftijd:
Innerlijk:
Uiterlijk:
Mutant of wetenschapper:
Toekomstige mutatie (voor de mutant):
Zwakte (mutant):
Extra:

4 mutanten (0 meisjes, 1 jongens)
- Dylan Jason Grace ~ pg 1 ~ladybambi
- meisje
- meisje

-

4 wetenschappers (1 meisjes, 0 jongens)
- Clay Robinson ~pg 2 ~
- Nine ~ pg 3 ~
- Eleanor Sophia Frost ~pg 4 ~
-

Naam: Dylan Jason Grace
Leeftijd: 17 jaar
Innerlijk: Dylan is een vriendelijke jongen die graag anderen helpt. Toch is hij niet iemand waar je misbruik van kunt maken. Als hij merkt dat je misbruik van hem maakt, zit je bij hem goed verkeerd. Vriendschap moet van twee kanten komen, zegt hij altijd. Aan het begin kan hij soms wat verlegen en onzeker zijn, ook omdat hij dingen in het verleden heeft meegemaakt die hij het liefst wil vergeten. Dylan heeft ook een bange kant, zeker bij onbekende dingen en als het om zijn krachten gaat.
Uiterlijk: Picca

Mutant of wetenschapper: Mutant
Toekomstige mutatie (voor de mutant): Dromen. Als Dylan iets droomt, komt dat ook uit. Als hij bijvoorbeeld over vlinders droomt, vliegen erop eens vlinders door zijn kamer. Als hij een nachtmerrie krijgt, komt die ook op een bepaalde manier uit. Als hij weer wakker wordt, dan verdwijnt zijn droom. Dit gebeurt echter ook met dagdromen dus moet Dylan vaak oppassen.
Zwakte: Hij heeft geen controle over zijn dromen/dagdromen.
Extra:

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Voor Nine voelde het als Kerstmis. Niet dat hij ooit Kerstmis had gevierd, maar het dossier in zijn handen deed zijn ogen sprankelen met kinderlijk plezier. Eindelijk was het zover, zijn eerste experiment. Ja hij had tijdens zijn training reeds proeven uitgevoerd op zijn broers en zussen die niet geschikt bleken om hun training verder te zetten, maar zij waren niet geschikt geweest. Het was slechts een manier om aan de wetenschappers te bewijzen hoe ver hij zou gaan om zijn doel te volbrengen. Avery June Montague, hij proefde haar naam, had de pagina's gevuld met informatie over haar leven keer op keer gelezen. Ze zat hier reeds enkele maanden, zonder resultaat. Nina had lang nagedacht over de manier waarop hij zijn experimenten zou aanpakken. Hij ging op zoek naar twee verplegers, grote gespierde mannen getraind in het in bedwang houden van de proefpersonen."Jullie daar, gelieve proefpersoon 475B naar onderzoekskamer 4 te brengen. Vraag haar eerst om uit vrije wil mee te gaan, indien ze weigert boei je haar. In geen geval wil ik dat ze wordt verdoofd. Ze moet helder en bij zinnen zijn begrepen?" De mannen knikten en wandelden naar haar cel. Nine ging ondertussen naar de onderzoekskamer. Er stond allerlei medisch gereedschap. Hij nam plaats in de aanliggende kamer, een bureau en opende haar dossier voor de zoveelste maal. Alsof hij de tekst nog niet vanbuiten kon opzeggen. Haar bloedgroep, het aantal familieleden, haar punten op school. Er was niets wat hij niet wist.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De afgelopen twee jaar dacht Dylan dat zijn leven niet meer kon veranderen. Zijn ouders waren gescheiden en er hoedde een hevige strijdt om de voogdij van hem en zijn broertje tussen zijn eigen ouders. Het ene moment won zijn vader een rechtzaak en waren ze verplicht om bij zijn vader te gaan wonen, vervolgens ging zijn moeder in hoger beroep en voor ze het wisten woonden ze bij zijn moeder. Zo ging het getouwtrek ruim een jaar door, tot Dylan zijn oma besloot dat het echt niet langer meer kon. Dylan zijn broertje Jay begon slechtere cijfers te krijgen en nachtmerries, terwijl Dylan helemaal niet meer naar school ging, behalve voor toetsen. Huiswerk kreeg hij van zijn vrienden op school, terwijl hij zelf vaak in de stad rond hing. Weg van de situatie thuis en van school. Toen zijn oma hen in huis nam, begon de situatie te veranderen, gingen Jay zijn cijfers met grote sprongen vooruit en besloot Dylan na een half jaar afwezigheid weer terug te keren naar school.
Dat allemaal gebeurde nu ook net iets meer dan een half jaar geleden. Een half jaar kon Dylan genieten van de rust, denkend dat hij het ergste in zijn leven wel gehad had. Nou, als hij daar nu over na dacht, kon Dylan wel lachen. Dat hij dacht dat die problemen groot waren, man wat was hij een mietje in die tijd.
Inmiddels was het een maand geleden dat Dylan onderweg was naar de supermarkt om boodschappen te doen. Zijn oma voelde zich er niet prettig bij, aangezien het al laat was en er vele tieners verdwenen in het begin van de avond. Echter moesten er echt boodschappen komen en de medicijnen van zijn opa waren ook bijna op. Aangezien zijn oma zijn opa moest verzorgen kon ze zelf niet gaan en was Dylan dus verplicht om te gaan. Volgens hem was hij de straat nog niet uit of hij werd gevonden door de mensen van het lab. Hij probeerde nog weg te rennen, maar kwam niet bepaald ver. Vanaf dat moment begon de hel voor hem hier pas echt en hij hoopte dat hij vandaag gewoon met rust gelaten zou worden.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Avery June Montague zat met haar ogen dicht in kleermakerszit op de vloer van haar cel, haar ogen gericht op de witte muur zoals ze vele dagen had gedaan. Ze wist niet hoe lang ze zat ernaar zat te staren. Uiteindelijk waren minuten veranderd in uren, die weer in dagen, en dagen in maanden. Ze probeerde het bij te houden door met haar nagels in de muur te krassen. Een aantal dagen was ze het vergeten, maar vanochtend had ze het 92e streepje gekrast. Drie maanden waren verstreken sinds ze voor het laatst buitenlucht had kunnen inademen. Drie maanden sinds ze voor het laatst de restanten van haar familie had kunnen zien. Drie maanden geleden had ze überhaupt nog de vrijheid om te doen wat ze wilde. De vrijheid die haar zo lief was was haar hier in het complex afgenomen. Haar leven kon twee kanten op gaan: ze kon waardevol worden voor de wetenschappers in het complex, of ze zou sterven. Ze wist inmiddels wel hoe het ging. Andere gevangenen verdwenen na verschrikkelijke experimenten opeens uit de gezamenlijke huiskamer. Hoe geheim de wetenschappers ook probeerden te doen, Avery kon door hen heen zien. Mensen pijn doen voor hun eigen belangen, hopen dat er op magische manier iets zal ontstaan van waarde. Het zou nooit gaan gebeuren.
Avery's ogen schoten open. Hoe hard ze ook probeerde om nare gedachten te verbannen, het was veel moeilijker dan het leek. Op veertienjarige leeftijd werden Avery's ouders van haar weggenomen door een auto-ongeluk. Ze moest bij haar oom een tante gaan wonen, maar veel keken zij niet naar haar om. Volgens hen was het de schuld van haarzelf dat haar ouders waren gestorven. Ze waren overigens in de auto gestapt om wat voor Avery te halen. In het begon was het heel moeilijk voor Avery om te bevatten wat er gebeurd is, maar doordat ze bijna elke dag het graf van haar ouders bezocht werd het steeds makkelijker om verder te gaan met het dagelijkse leven. Haar gevoelens hield ze binnen voor de weinige vrienden die ze op school had kunnen maken, om anderen en zichzelf ertegen te beschermen. Het was niet de beste manier, maar het werkte wel. Avery zou er alles voor doen om weg te komen uit het complex en haar ouders weer te bezoeken.

Even snel als de gedachte in Avery was opgekomen ging hij ook weer weg. Ze wilde er niet over nadenken, alhoewel dat moeilijk was met zeeën van tijd tussen experimenten. Rustig haalde Avery haar handen door haar haar heen. In haar tijd op het lab had ze verschillende experimenten doorstaan, van fysieke dingen doen tot injecties die haar verschrikkelijke pijn hadden gegeven. De laatste test had gefaald, de laatste versie van het serum dat bij haar was ingespoten had niet gewerkt. Het enige wat ze kon doen was wachten tot ze haar kwamen ophalen voor een nieuwe test. En alsof ze het had voorspeld hoorde ze het slot van haar cel opengaan. De deur ging langzaam open en twee gespierde verplegers, eerder bewakers, kwamen haar cel in gelopen. Het was weer tijd voor een nieuw experiment. Ze kende inmiddels wel hoe het ging, als je niet meewerkt boeien ze je of verdoven ze je. Avery was daar op de harde manier achtergekomen tijdens een van haar eerste experimenten. Toen de mannen haar bevalen om op te staan en mee te lopen deed ze wat ze wilden. Een man ging voorop lopen, en de ander achter haar. Ze liepen de cel uit, deden hem weer op slot, en liepen daarna door de lange gangen van het complex. Links en recht waren allemaal cellen te zien waar anderen in zaten, maar ze lette er niet te veel op. Ze moest zich mentaal op de juiste plek bevinden voor het experiment. Ze wist niet welke wetenschapper ze zou zien en wat er zou gebeuren. Dat eiste uiteindelijk zijn tol wel op.
Na een tijdje lopen kwamen ze aan bij onderzoekskamer vier. De deur werd voor haar geopend en ze werd naar binnen geduwd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Avery wat een plezier je eindelijk te kunnen ontmoeten." begroette Nine haar en gebaarde naar de stoel voor het bureau. Persoonlijk was hij eerder fan hen bij hun nummer te noemen, maar door zijn opleiding had hij geleerd dat je het beste vertrouwen kon winnen door iemand persoonlijk aan te spreken, al was het in zijn ogen niet bepaald efficient. Hij stuurde de bewakers weg, niet dat ze daardoor alleen waren, tal van verborgen cameras namen hun gesprek langs alle mogelijke kanten op. "Het lijkt je vast vreemd geen bewakers bij dit soort procedures, maar eerlijk toegegeven ze zijn niet bepaald een meerwaarde voor de sfeer. Nu denk je misschien, wat een vreemde professor die Nine. Oh mijn excuses, ik heb mezelf nog niet voorgesteld. De naam is Nine. Ik zal je vanaf nu opvolgen en verantwoordelijk zijn voor je verdere ontwikkelingen." Hij moest zichzelf onder controle krijgen. Hoe kon hij verwachten dat dit positief zou aflopen als hij zichzelf niet eens in de hand had. "Dus waar waren we, oh ja. Je denkt misschien, dit is mijn kans. Hij is hier alleen, als ik hem bespring kan ik misschien ontsnappen. Nu laat me je op voorhand zeggen dat er een elektrisch veld rondom mij is gecreëerd. Een paar stappen te dichtbij gaan en je zult niet zo'n aangename schokken ontvangen, maar zolang je je gedraagt zal alles heus vlot verlopen en zullen we samen de mensheid naar een hoger niveau tillen. Het zit namelijk zo, vele professors werken lukraak, proberen serums, drugs en zoveel meer om iets ongedefinieerd te bereiken. Dat is waar ze een fout begaan. Zie je, wij verschillen niet zoveel van elkaar. Jij bent een experiment, ik was een experiment. Echter de wetenschappers die mij hebben opgeleid hadden een duidelijk doel voor ogen, de creatie van de perfecte wetenschapper met specifiek afgebakende capaciteiten. Nu mijn vraag voor jou is wat wil jij dat die capaciteiten zijn? Welke bovenmenselijke kracht wil je bezitten? Van welk talent heb je altijd al gebruik willen maken? Slagen kan enkel wanneer we samen werken dus wil ik een doel creëren waarin we beide kunnen geloven." Ja eerlijk toegegeven haar brein was misschien niet in staat informatie even snel te verwerken als het zijne. Het was veel dat hij op haar afvuurde, maar ach dit was waar hij jaren van had gedroomd, jaren naartoe had gewerkt. Zijn eerste echte experiment en ze zat hier in levende lijven voor hem.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Terwijl het koffiezetapparaat hard loopt te brommen, is Clay aan het dagdromen. Dagdromen over een knappe man die zijn hart zal gaan veroveren en hem de beste nachten van zijn leven zal gaan geven. Het apparaat stopte met geluid maken en Clay kon zichzelf weer naar de realiteit brengen.
Hij gaapt even in zijn hand, haalt de mok onder de machine vandaan en neemt plaats in het zitgedeelte. Na een tweede gaap pakt Clay zijn telefoon om te kijken welke activiteiten er vandaag op de planning staan. Hij ziet dat vandaag weer de beurt is aan Leila om een proefpersoon te vangen en verder begint hij in de middag met zijn eerste les die hij geeft aan werknemers in opleiding.
De klas is niet erg gevuld, maar dat vindt hij juist fijn, want dan is er meer persoonlijke aandacht voor het kleine groepje leerlingen. Hij sluit de agenda applicatie en ziet dat hij een gemiste oproep heeft van Leila, ze heeft een voicemail achter gelaten. Clay klikt op afspelen en zet het volume harder met behulp van de knopjes.
"Hey, ik wilde even bellen om te zeggen dat ik er ééntje heb weten te vangen. Ik ben over een uur op het terrein dus of je even een team klaar wil klaarmaken om de overdracht zo soepel als mogelijk te laten verlopen. Stuur me even een berichtje terug. Tot zo!"
Hij verwijdert de voicemail en typt een kort bericht om Leila te laten weten dat hij haar voicemail heeft gehoord en dat hij nu een team gaat optrommelen om te helpen. In realiteit neemt hij nog even rustig zijn tijd om zijn koffie op te drinken en gaat daarna pas in actie.

Een uur later zit Clay met een aantal andere werknemers in een loods aan de oppervlakte van het water te wachten tot Leila met haar busje binnen komt rijden. Clay zit samen met Marissa op een bundel planken te praten over mannelijke werknemers binnen het laboratorium. Een kwartier gaat zo voorbij totdat ze de mechanische deur in beweging horen komen. Het team verzamelt zich rustig voor de deur waar een hoop licht vandaan komt. De vijf staan met hun hand voor hun ogen om zo te kunnen blijven zien. Eenmaal de deur hoog genoeg is gekomen om er onder door te kunnen lopen zien ze Leila naast het busje staan.
"Oké jongens!" schreeuwt Clay om de aandacht te pakken en instructies uit te delen. "Marissa, rijd jij het busje even op de goede plaats en kunnen jullie," hij wijst naar twee nieuwe werknemers, "even de proefpersoon uit het busje halen en meenemen naar de duikboot?" De nieuwelingen knikken en stappen meteen op het busje af. Marissa wachtte even totdat de proefpersoon uit het busje was voordat ze die ging parkeren.
"Marie, jij mag de motor van de duikboot alvast warm draaien, zodat we eenmaal aan boord meteen kunnen gaan varen."
Toen bleven alleen Clay en Leila nog over die mee met Marie naar de boot mee liepen en aan boord het dossier van de proefpersoon doornamen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De gedachten van Dylan keerden terug naar de afgelopen maand die hij hier had gespendeerd. Het was niet echt een maand om over na te denken. Aangezien er niet veel anders te doen was, had hij helaas geen andere keuze. Hoe erg hij ook probeerde om zijn gedachten naar andere dingen te brengen, ze eindigden telkens weer naar de experimenten die hij de afgelopen weken had moeten ondergaan. In het begin waren ze rustig. Een paar medische controles, bloedtesten, testen van zijn reflexen, zicht en zo kon Dylan nog wel een tijdje doorgaan. Ondanks dat hij hier niet weg kon, viel het de eerste week wel mee. Hij had de verhalen in de woonkamer gehoord wat er met gevangenen gebeurde, merkte het ook aan de twee verdwijningen die er waren. Een jongen van een jaar of 17 en bruin haar die hem de eerste week een beetje wist te helpen. Hem op de hoogte bracht van de situatie en mogelijke straffen als je niet meewerkte. Van het andere slachtoffer wist hij niet veel. Hij had haar wel eens gezien, maar het waren meer de verhalen waardoor hij wist dat ze weg was.
Het eerste echte experiment waar Dylan mee te maken had was in zijn tweede week hier. Ondanks de waarschuwing dat hij beter kon meewerken was Dylan gaan tegenstribbelen. Hij was bang voor wat er ging komen. De jongen die hem een week eerder nog hielp, was vlak daarvoor verdwenen en dat maakte Dylan eigenlijk nog meer bang. Uiteindelijk werd hij geboeid naar een onderzoekskamer gebracht. Heel veel kon Dylan zich niet meer van dat experiment herinneren. Hij wist niet meer in welke kamer het experiment plaatsvond, maar dat was een detail wat er ook niet veel toe deed. Hij had inmiddels wel gemerkt dat de meeste kamers waar experimenten werden uitgevoerd op elkaar leken. Sommige waren dan wel iets beter uitgerust voor specifieke experimenten, maar in de grote lijnen leken ze erg op elkaar waardoor het best verwarrend kon zijn. Het experiment zelf begon net als de normale onderzoeken simpel. Een paar laatste testjes, maar al vrij snel veranderde dat toen de wetenschapper een spuit uit zijn laadde haalde. Dylan had al zijn hele leven een hekel aan spuiten en naalden. Zelfs de griepprikken sloeg hij over als het een beetje mee zat. De prik die hij op zijn 9e had moeten nemen had hij ook over geslagen. Zijn ouders dachten dat hij hem wel gehaald had, maar ze besteedden weinig aandacht aan hem en gingen er vanuit dat hij in zijn eentje wel zou gaan, wat hij dus niet deed.
Dit keer was het echter geen griepprik en deze wetenschapper vertrouwde hij minder dan de artsen die boven in vrijheid kinderen hielpen. Hij had weer geprobeerd tegen te stribbelen, maar de boeien die hij om zijn polsen had weerhielden hem daarvan. Al vrij snel zat de naald in zijn arm en voelde hij hoe de troebele vloeistof in zijn aderen werd gespoten en een brandend gevoel verspreidde zich door zijn hele lichaam. De wetenschapper had niet echt een specifiek doel voor dat experiment. Hij probeerde maar iets, in de hoop dat er iets bijzonders zou gebeuren. Iets wat niet het geval was. Het enige wat er gebeurde was dat Dylan zijn lichaam bijna twee dagen voelde alsof het in brand stond, waardoor Dylan vaak zijn bewustzijn van de pijn verloor.
Terwijl die herinnering hem door zijn hoofd spookte, kwam er langzaam een andere gedachten bij. De gedachten dat hij ergens blij was dat hij diegene was die om de boodschappen en de medicijnen ging en niet Jay. Dylan zou er niet aan moeten denken dat zijn kleine broertje dit allemaal moest meemaken. De gedachten dat zijn kleine broertje in elk geval veilig thuis zat bij hun opa en oma luchtte hem wel een beetje op.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Dit was een droom die uit kwam. Eleanor zag al het complex dichterbij komen met elke seconde. Straks kon ze doen wat ze wilde, kon ze leren van echte experts. Ze had geluk dat haar ouders invloedrijk genoeg waren om haar een positie te kunnen laten krijgen in zo'n organisatie. Ze zou wel een van de jongsten zijn, maar dat zou haar niet echt deren. Dit was een fantastische kans en het zou ongetwijfeld een leerzame ervaring worden. Zelf zat ze in een helicopter, nee, een onderzeeër was niets voor haar. Het was interessant om te zien hoe alles daar werkte, maar ze ging echt niet mee met de proefpersonen. Ze had zich al wat verdiept in de organisatie en al wat informatie meegekregen, maar de meeste informatie was toch wel uit geruchten en misschien onwaarheden. Om de waarheid te weten, moest ze het zelf maar onderzoeken. "We gaan landen," riep de copiloot door de headset die Eleanor ophad. De helicopter landde langzaam op een plateau, vlakbij de ingang van het complex. Ze stapte voorzichtig uit. De helicopter vloog weer weg en ze keek er naar, totdat het steeds kleiner werd en uiteindelijk als een klein stipje verdween van de horizon. Ze nam even de omgeving in zich op, maar besloot dat het saai was om van een uitzicht te genieten als er alleen maar zee rondom het complex was. Misschien was er in de verte nog een eiland, maar dat kon ook een eenzame stapel stenen zijn. Niet interessant genoeg om te blijven staan. Dus ging ze het complex binnen. Als eerst zocht Eleanor maar een medewerker, voordat ze aan werd gezien als een van de proefpersonen. Ze vond er gelukkig snel eentje, die ook neit heel druk bezig leek te zijn. "Goedendag, Ik ben Eleanor Frost, ik zou vandaag hier voor het eerst komen werken, aangenaam kennis te maken."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld