Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

23 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Account verwijderd

schreef:

Emilia 'Mila' Husk

Emilia overleefde reeds drieëntwintig jaar in haar disfunctionele familie. En toch was zij de schande toen bleek dat ze de familievloek droeg. Op die ongelukkige avond besloten haar ouders dat ze een gevaar en een smet was voor de familie. Diezelfde week nog sleepte haar vader haar aan haar haren naar de stallen. Het was al erg genoeg dat ze weg moest van huis, maar om haar vader mee te hebben en een hele dag met hem door te brengen vond ze nog erger. Het kleine dorp aan de kust was niet bepaald een droom om in te wonen, het was er oké. En toch zou ze het missen.
Een rit door het land zou haar in andere gevallen ontspannen hebben, haar avontuurlijke kant hebben aangewakkerd. Nu was de waas van groen en felle kleuren een teleurstelling. Met deze vaart kwamen ze diezelfde avond nog aan op haar nieuwe adres en dat was allesbehalve opbeurend. De frisse lentewind sloeg om haar heen en ze trok haar mantel dichter tegen zich aan en greep de manen van haar hengst beter vast.
Bij het vallen van de avond hadden ze officieel het 'platteland' ingeruild voor een meer welvend landschap. De paarden waren duidelijk vermoeid na de lange rit met bitter weinig pauzes en dat was ze zelf ook. Toen ze afstegen aan een verlaten landweg die naar een groot huis liep door de struiken heen.
"Bind de paarden vast, ik ga voorop om het geld te innen en dan ga ik naar een herberg."
Het verbaasde Mila niet dat haar vader niet eens hun laatste momenten nog samen wou doorbrengen, want deze rit was voor hen beide al teveel geweest. Een band hadden ze niet, nooit gehad. Voor ze het landgoed opliep, haar vader achterna, verstopte ze haar donkerbruine lokken onder de kap van haar mantel.
"Dit kan niet erger dan op reis zijn met jou," mompelde Mila in zichzelf richting haar vader die het gelukkig niet kon horen, want dit verdiende heel zeker een draai om haar oren.
Helaas wist ze ergens dat het wel erger kon. Er waren zoveel traumatiserende verhalen rondgegaan in het dorp over jonge meisjes die op de grote landgoeden van de heren gingen werken. Het enige sprankeltje hoop was dat dit landgoed ver landinwaarts lag. Misschien hadden ze hier meer manieren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Lionesli "Lev" Broken Axe

When the hour is nigh
And hopelessness is sinking in
And the wolves all cry
To feel they're not worth hollering

When your eyes are red
And emptiness is all you know
With the darkness fed
I will be your scarecrow

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stilzwijgend keek hij voor zich uit. Het boek in zijn handen had hij laten zakken, het papier kreukelend tussen zijn vingers gelaten om het zacht op de achtergrond te kunnen horen kraken. De buitenlucht waaide hem toe. Het was een koude maand en ook nu was het ijzige wind die langs zijn huid trok, een pad van kippenvel voor kort langs zijn armen laten ontstaan. Een lichte rilling liep intussen over zijn rug. Het kon hem echter niet baten dat de warme dagen voorbij waren. Hij genoot van de kilte; het deed hem voelen dat hij leefde. Het zorgde dat hij zijn gedachten op iets anders zetten kon dan alles dat door zijn hoofd ging, om waar te nemen wat de omgeving met hem deed. Voor even dan. Na enkele minuten deed hij de ramen weer wat meer dicht om de koude luchtstroom te dempen en de warmte van het landhuis zijn kamer weer te laten vullen. Het laatste wat hij wilde was zijn vader wekken, nu hij zich eindelijk teruggetrokken had in de slaapkamer op de benedenverdieping.
Hij was dan ook alleen. De macht lag in zijn handen om te doen wat hij wilde en niet laten kon, en toch had hij zich teruggetrokken in zijn eigen slaapkamer. Zittend op de vensterbank voor de ruiten zodat hij naar buiten kijken kon. De natuur onder zich kon zien, al kon hij zich zijn leefomgeving nog met ogen dicht voorstellen na al die jaren.
Een sigaret hing tussen zijn lippen, daar waar rook traag maar zeker aan hem ontsnapte om met de lucht te vermengen. Het was een gewoonte geworden voor hem om de begane grond te vermijden wanneer hij dat kon.
Het boek in zijn handen had desalniettemin zijn aandacht verloren. Bij het wederom werpen van een blik op de binnenplaats, was het een stel vreemdelingen die hij op het erf vinden kon. Begeleid door paarden die in alle rust zaten te grazen nadat ze hun taak volbracht hadden. Met een zucht legde hij het boek neer en nam hij de sigaret in zijn hand.
Zijn vader had hem ingelicht over het nieuwe bezoek. Na het overlijden van zijn moeder was er een gemis in het grote huis dat opgevuld moest worden, zodat zijn vader weer zijn eigen gang kon gaan. De enige oplossing was het overkopen van een ander stamlid geweest. Een verbannen, wellicht tot dood veroordeelde weerwolf die de gaten in hun gezinsleven op moest vullen. Wie het was zou nog moeten blijken. Voor nu had hij genoegen moeten nemen met het enige wat hem meegedeeld was, namelijk dat het een vrouw zou zijn. Een detail dat zowel voorspelbaar als overbodig was.
Hoe dan ook was hun ingehuurde aangekomen, wat betekende dat het aan zijn vader was om ze te verwelkomen. Haastig zette hij voet in de gangen om vervolgens de trap af te gaan naar beneden.
Twee keer klopte hij op de slaapkamerdeur. Het duurde niet lang voordat het met een ruk openvloog en hij oog in oog stond met zijn vader, die een norse uitdrukking weergegeven had op zijn gelaat. Vertellen wat er aan de hand was, hoefde hij niet meer. Voor hij zijn mond had kunnen openen, was hij al langs hem heen gestormd om niet veel later de voordeur te openen. Hij hief een wenkbrauw op en keek door de gang naar de deuropening. Zijn vader was grimmig gestemd, zoals gewoonlijk, maar het was een tijd geleden sinds hij hem voor het laatst zo door het huis had zien snellen.
"Je bent laat." Het geld werd jachtig in de handen van de verkoper gedrukt, om het briefgeld daar verfrommeld achter te laten. "Nou, waar is ze?!"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila was zich over haar paard aan het bekommeren alsof ze zolang dat haar rug naar het huis geleerd was, er nog niet was. Toen de deur open vloog en ze de stem van haar vader hoorde die nog iets in de aard van ‘veel sterkte, het is een lastpak’ tegen haar nieuwe bazen riep, onderdrukte ze een rol met haar ogen. Het verbaasde haar niet dat haar vader zelfs de moeite niet nam om gedag te zeggen en ze liet snel fe teugels los die hij uit haar handen trok.
”Auw,” stamelde ze toen het leer in haar hand sneed en er rode druppels bloed op haar laarzen vielen.
Nu zou ze per direct weten hoe dit huishouden ineen zat. Als ze thuis bloed op haar laarzen zou spillen dan zwaaide er wat. In haar haast terwijl ze zich omdraaide, wikkelde ze een zakdoek uit haar tas om haar hand en zag eindelijk aan wie ze toegewezen was.
het was een niet onaardig stel, twee knappe mannen, de ene duidelijk een stuk ouder. Keken vanuit de deuropening naar haar. Even probeerde ze te slikken om haar droge mond te verhelpen en duwde zo hard in haar verse snee met de doek dat ze er licht van werd in haar hoofd, nu pas sloeg haar geërgerde humeur om in angst. De gelaatsuitdrukking van de oudere man zette de toon en die toon zag er niet vriendelijk uit. Daarnet had ze het vluchtige gesprek tussen hem en haar vader opgevangen. Dus maakte ze een korte revérence, omdat ze niet wist hoe je mensen boven je stand begroette en haalde diep adem.
”Mijn excuses, het afscheid viel mijn moeder zwaar. We hadden niet de intentie om onbeleefd te zijn met dit late uur,” zei ze en zocht met haar blik hun gezichten af terwijl ze hun ogen vermeed.
”Emilia Husk, aangenaam,” stelde ze zichzelf daarna gehaast voor en wachtte met het naderen tot ze daarvoor de toestemming had. De twee zagen er compleet anders uit dan iedereen in het dorp aan de kust. Daar hadden de mensen glanzende bijna gouden huid door altijd in de weer te zijn in de zon en lichte blessen in hun haren door het zoute water erin te laten opdrogen na een plons in de zee. De jongeman hier had donkerbruin haar dat kort afgesneden was en grote bruine ogen, die warm waren van kleur zoals karamel. Zelf had ze smaragdgroene ogen, net zo helder als de edelsteen die ze om haar vinger droeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verdere gesprek verliep snel. Kort maar krachtig en zonder al te veel emoties die over en weer speelden, bij zowel zijn vader als de man wiens dochter werd afgeleverd. Sprake van meer afscheid bleek er ook niet te zijn. Geen ander woord leek te zijn verwisseld met hun nieuwe werkster, geen omhelzing werd nog ingezet in hun laatste momenten samen en geen spijtige blikken werden er geworpen. Het was zijn vertrek dat kenmerkte dat de nieuweling er alleen voor stond.
Ze stelde zich voor, haar manieren op de voorgrond laten treden wanneer ze naar de deuropening was gewandeld. Het was een naam die hij nergens van kende. Desalniettemin was het lang geleden geweest sinds hij andere stamleden had ontmoet, makend dat hij vrij weinig kennis meer had over de rest van de beschavingen.
Hij observeerde haar kort; ze zag er gewoon uit, maar had overeenkomende kenmerken met de man van hiervoor. Het mocht duidelijk zijn dat zij zijn dochter was en hij niet een verkeerd oordeel had gehad.
"Akrit Stone River." Zijn vader stelde zich voor, ditmaal zonder een hand uit te steken of een teken van vriendelijkheid uit te stralen. In een mum van tijd had hij zich alweer omgedraaid om van ze weg te lopen. "Leidt jij haar maar rond. Ik heb betere dingen te doen," werd hem onverschillig meegedeeld.
Het was aan hem om Emilia het huis te laten zien en uit te leggen wat het precies was, wat zijn vader van haar verwachtte. Hij was aangewezen op zijn eigen gokvermogen om te proberen aan te wijzen wat haar taken zouden moeten zijn. Met enige ergernis keek hij voor even over zijn schouder, naar het gedaante van Akrit die al gauw achter de deur van de leefkamer verdwenen was.
"Eh.. ja. Leuk je te ontmoeten."
Hij deed een poging tot glimlachen ondanks de omstandigheden. Zwak, wellicht, maar op dit moment was ook hij radeloos over wat hij doen moest. Uiteindelijk stak hij dan ook maar wél een hand uit om zich voor te stellen. "Lev." Zijn daadwerkelijke volle naam noemde hij niet, omdat hij nooit hiernaar genoemd werd. Het was een naam die hij weigerde te gebruiken en ook altijd al had gedaan.
De deuropening maakte hij vrij door opzij te stappen, voor haar om naar binnen te kunnen komen. Hij ging ervan uit dat ze al haar spullen al bij elkaar geraapt had. Anders had ze deze onderhand al wel bij de paarden weggepakt. "Ik laat je het huis wel zien. Je spullen kan je zo kwijt in de gastkamer."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het kon geen warm ontvangst genoemd worden. Het was niet akelig, maar ze voelde zich niet bepaald op haar gemak bij dit stel. De vader leek haar al even nors als haar eigen vader, al was hij waarschijnlijk niet zo'n uitbundige zatlap al tegen de middag in tegenstelling tot de hare. Akrit verdween heel snel weer uit het zicht en hoewel hij klaagde over het feit dat ze te laat was, leek hij niet van plan om haar daarom snel aan het werk te zetten. Eenmaal de zoon zich voorstelde, glimlachte ze terug. Het zou onbeleefd zijn om het niet te doen. Bovendien had hij tot nu toe nog weinig van zijn ware aard laten zien, dus kon ze niet inschatten of het de moeite waard was om vriendelijk te doen. Vriendelijk zijn leverde niet altijd iets op, hoewel ze toch altijd een vriendelijke aanpak prefereerde. Met een kort knikte schudde ze zijn hand.
"Mila," stelde ze zichzelf nu opnieuw voor.
Het leek haar onwaarschijnlijk dat zijn volledige naam Lev was, dus kon ze evengoed haar roepnaam aan hem voorstellen. Het zou vervelender zijn als ze er zelf nog één verzonnen in het huishouden want zo noemde haar grootmoeder haar altijd en dat hield ze graag in stand. Zeker in dit nieuwe huishouden dat toch enigszins haar thuis moest worden.
Wat voorzichtig stapte ze langs Lev heen naar binnen toen hij haar daartoe uitnodigde en keek nieuwsgierig om zich heen. Ze was blij dat ze een eigen kamer kreeg, want ze had net zo goed in een stal kunnen slapen. Haar doek stak ze voor in haar tas weg ondertussen en ze baalde een beetje dat ze haar eerste dag moest starten met die prikkende striem op haar hand.
"Alle spullen zitten in mijn tas. Ik neem niet zoveel plek in. Al is het wel fijn dat ik een eigen kamer heb," zei ze en bekeek de hal terwijl ze wat nerveus haar tas dichter tegen zich aantrok. Wie weet namen ze haar al haar spullen af. Het waren alleen kleren een dagboek, veel zou ze niet verliezen. Desondanks wou ze niet zomaar alles wat ze had kwijtspelen. Ook al zag Lev er geen lelijk persoon uit, schijn kon bedriegen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een tweede, andere naam werd hem meegegeven toen ze zijn hand schudde. Mogelijkerwijs een bijnaam of een benaming die ze gewend was. Vragen ernaar deed hij niet, simpelweg omdat ze ook niet naar zijn naam vroeg; het was ergens waarschijnlijk bij haar al helder geworden dat hij haar ook zijn bijnaam had verteld.
Het was een mooie naam. Naar zijn mening paste het bij haar en kon hij het met haar uiterlijk linken, zodra hij haar nog een keer in zich opnam. Haar groene ogen en donkere haar waren contrasten die hij nog niet vaak tegen was gekomen. Ze droeg daarbij een uitstraling met zich mee die hij nog niet zozeer plaatsen kon, dat wat bijzonder was voor zijn doen. Dat ze een naam had die hij evenzeer nog nooit had gehoord, paste hier dan ook bij.
Haar spullen bleek ze inderdaad met zich mee te hebben gebracht, toen ze eenmaal de opstap had gemaakt naar binnen. Een tas zag hij in haar handen geklemd. Hij knikte dan ook, waargenomen dat ze inderdaad niet veel mee had gebracht en daarom zeker niet veel ruimte nodig had. Ze zou genoeg plek hebben op de zolder waar hun gastenkamer zich bevond.
"Ik zal je eerst wel je kamer laten zien," opperde hij. Hij leidde haar naar de trap die ze om de hoek in dezelfde gang nog weer konden vinden, en begeleidde haar naar de derde verdieping. De laatste traptreden mondden uit in een kleine gang waar hij de enige deur opende. Het uitzicht op een aardig ruime, verlichte zolderkamer werd vrijgemaakt.
"Dit is je slaapkamer." Hij stapte naar binnen en hield de deur voor haar open, zodat ook zij verder kon komen. "Het is er misschien nu nog een beetje koud, maar je kan de verwarming aanzetten en dan trekt de koude lucht vanzelf wel weg." Een kleine radiator was in de hoek van de kamer vindbaar, het apparaat waar hij naar knikte om het te verduidelijken. Voor nu was het er ijzig, maar er was dan ook lange tijd verstreken sinds hier iemand geslapen had en ze de verwarming op hadden moeten draaien.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila volgde, nog steeds op haar hoede, Lev naar boven en keek nieuwsgierig de kamer rond.
"Zoveel spullen," was haar eerste opmerking.
Het was iets dat haar doorheen het hele huis al opviel. Overal stonden redelijk veel spullen, spullen die ze soms niet meteen herkende. Bij haar in het dorp was iedereen behoorlijk wat armer en dit viel nu enorm op. Ze wist ergens wel dat de rest van de wereld een rijker leven had, op alle vlakken. Het was gewoon moeilijk om je zoiets in te beelden als je het nooit zag. Haar dorp was eerder een gesloten commune, al het magische moet zolang mogelijk voor het oog van de mens verborgen blijven vonden ze. Daar kon ze zich wel bij aansluiten, al was het soms doodsaai om niet even de wereld in te kunnen.
"De koude stoort me niet, dat was het thuis ook," zei ze daarna en legde haar tas neer op het bed voor ze zich naar Lev terugdraaide en hem aankeek.
"Moet er al iets gedaan worden deze avond? Je vader leek ongeduldig," voegde ze nog eraan toe en hoewel ze wist dat de rondleiding niet compleet was, wou ze wel meteen aan het werk als dat van haar verwacht werd.
Bovendien had ze gewoon zelf honger. Het was al een tijd na het etensuur en ze hoopte door de vertraging dat geen van hen gegeten had, want ze kon wel iets warms gebruiken. Haar mantel trok ze ondertussen uit waaronder ze een donkerbruine wollen trui droeg met een warme panty en lange donkerbruine lederen laarzen, waarvan één ontsiert met bloedvlekken. Door die opnieuw in zich op te nemen, vouwde ze haar hand open en trok even grote ogen toen haar huid blanco was zonder een streepje rood. Meteen verborg ze haar ontstelde blik weer en wachtte het antwoord op haar vraag af.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar opmerking deed hem even glimlachen, al was het van korte duur voordat deze weer vervaagde. Hij vond het aantal voorwerpen nog wel meevallen. Het was meer de wijze waarop ze het uitsprak en compleet ontsteld oogde, dat maakte dat hij voor even zijn vermaak niet binnenhouden kon. De kamer was voor hem immers gewoon.
"Je kan best wat dingen wegstoppen, als je ruimte wilt maken voor je eigen spullen." Wat bedenkelijk hief hij zijn schouders op en keek hij wederom even rond. "Er is wel een lege ladekast waar je je kleding in kwijt kan." Het meubel was nog nooit gebruikt en daarbij nog aardig groot, wat maakte dat ze in elk geval daar haar spullen in stallen kon zonder al te veel op te moeten ruimen. Over de rest van het meubilair had hij weinig weten over wat er nog allemaal in verborgen zat. Voor nu had ze vast genoeg aan het bed, de ladekast en het nachtkastje, dacht hij zo.
Hij keek toe hoe ze haar tas op de bedlakens neerlegde. Zijn ogen ontmoetten even daarna de hare, waarop hij ze liet rusten. Het avonduur was inderdaad al verstreken. De zon verdween langzaamaan achter de horizon en het donkerte zat er binnen een paar uur aan te komen. Avondeten hadden ze nog niet gehad, gezien zijn vader zich al die tijd afwezig had gehouden en hij er nog geen gedachte aan vuil had gemaakt. "Het avondeten moet nog bereid worden," vertelde hij. Zijn vaders ongeduld liet hij achterwege, sinds het een vaste eigenschap was en het niet zozeer een aanleiding had.
Maar kon hij haar zo aan het werk zetten in de keuken, zonder dat ze hun opbergplaatsen gewend was en wist waar ze alles kon vinden? Het leek hem niet dat ze in een uur tijd met gemak koken kon, nu ze nog niks kende of wist te vinden.
"Ik kan je voor nu wel helpen met het koken. Zodat je een beetje alles leert te vinden." Nu de oplettende blik van zijn vader verdwenen was en hij zich met zijn eigen zaken bezig hield, waren er geen problemen als hij in de keuken zou blijven om toezicht te houden. Voor zover Akrit wist, was hij haar daar aan het rondleiden. Wat twijfelachtig beet hij in zijn lip. "Maar ik weet niet of je het een probleem vindt om dan de rest van het huis later te zien?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila vond het prima wat Lev voorstelde. Haar kledij kon ze gerust wegleggen in de ladekast en met wat geluk kreeg ze enige vergoeding voor haar werk hier, dan zou ze dingen voor zichzelf kunnen bijeen sparen. Helaas liep ze voor op de feiten en aangezien haar zogenaamde vader al betaald was voor haar diensten, zou het haar verbazen als ze haar verder nog iets gunden. Waarschijnlijk hadden ze het geld wel, maar de vader leek nogal nors en haar verwachtingen van hem waren allesbehalve hoog.
Dat het avondeten nog gemaakt moest worden was een hele opluchting. Zo kon ze hopelijk haar eigen honger ook stillen.Dat hij dan de rest van het huis later zou laten zien, vond ze prima. De vooruitzichten leken erop dat ze hier zou verblijven en eenzaam en ongetrouwd haar gangetje zou gaan, tenzij iemand haar op magische wijze zou tegenkomen. Zolang ze buiten zou mogen, zat er de kans wel in dat ze gauw mensen zou leren kennen in de buurt. Als ze natuurlijk niet zelf naar winkels mocht, zou dat wat moeilijker worden.
"Dankje voor het aanbod. Dat klinkt handig, iemand in de keuken hebben om me alles aan te wijzen vandaag. De rondleiding kan waarschijnlijk wel wachten, je vader zag er ongeduldig uit."
Op deze manier kon ze effectief aftoetsen of ze vader en zoon waren. Mila zelf ging er vanuit dat het zo was en dat ze haar nodig hadden omwille van het ontbreken van een vrouw en moeder. Ze was nieuwsgierig naar de omstandigheden, maar alles zou met de tijd wel aan bod komen. Desalniettemin had ze het liefste van al alles nu al geweten.
"Als ik zo vrij mag zijn. Waarom hebben jullie iemand voor het huishouden nodig?" vroeg ze terwijl ze aanstalten maakte om de kamer te verlaten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De hoeveelheid voedsel die ze opgeslagen hadden was beperkt. Per dag was er groente en kruiden haalbaar uit de gewassen die ze achter het huis groeiden, daar waar ze ook aardappelen hadden, maar het vinden van vlees ging soms moeizaam. Enige keren had zijn vader de auto meegenomen naar de stad dichtbij om eten op tafel te kunnen zetten. Liever vermeden ze echter de nieuwbouwdorpen, omdat ze beide het gevoel hadden buiten de rest van de bevolking te staan.
Hij knikte naar haar, uit beide tevreden gevoel als gastvriendelijkheid. Het laatste wat ze mogelijk op haar eerste avond kon gebruiken, was een reden voor zijn vader om haar zowel fysiek als mentaal met de grond tegelijk te maken. Voor nu nam hij genoegen met het helpen om haar enigszins wegwijs te maken.
De wekker op het nachtkastje trok zijn blik naar zich toe. Het was hoog tijd geweest voor hen om de zolderkamer achter te laten voor de keuken, wilden ze nog in alle rust kunnen koken. Het zou een kwestie van minuten zijn totdat zijn vader weer op zou duiken met een wellicht nog grimmigere bui. Hij wilde zichzelf en haar dat voor nu besparen. Zijn mond opende hij, gepoogd om uit te leggen dat ze misschien beter weer naar beneden konden gaan, maar haar vraag had hem verstoord. Ze wilde weten waar hun aanvraag vandaan kwam. Waarom?
Hij draaide zijn gezicht van haar af, haar ogen ontwijkend om aarzelend een van de wanden tot zijn blikveld te maken. Praten over zijn moeder's dood deed hij niet graag, maar wat moest hij dan? Het was niet dat hij haar wijsmaken kon dat ze wel leefde maar slechts spoorloos verdwenen was. Daarnaast had hij geen idee hoe hij het anders verwoorden moest.
"Mijn moeder is er niet. Ik heb er geen tijd voor om alles over te kunnen nemen en mijn vader-" Even staakte hij zijn woorden, wat moedeloos door zijn ogen gewreven. "Hij kan het ook niet." Meer vertellen over de situatie wilde hij niet. Het ging haar niets aan hoe zijn moeder was heengegaan of waarom Akrit precies weigerde de taken uit te voeren, die eerder aan haar toe behoorden.
"Het is tijd dat we naar de keuken gaan," mompelde hij. Hij draaide zich om, liet zijn stappen galmen over het vloeroppervlak en liep naar de deur. "Het is al laat."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila wachtte ongeduldig op antwoord na haar prangende vraag. Ergens verwachtte ze dat hij niet zou antwoorden, zeker als hij haar blik begon te ontwijken en zijn hele houding hem van haar afdraaide. Ergens vond ze haar vraag wat gemeen en te direct. Veel opties waren er niet. Als ze weggelopen was met een minnaar, was dit gênant en als ze overleden was of ernstig ziek hier ergens lag te verkommeren was het verschrikkelijk erg. Haar vermoeden dat hij niet wou antwoorden was deels juist. Er kwam een antwoord, alleen was dat antwoord onvolledig. De beide opties die ze voor ogen had, weggelopen of overleden, stonden nog open. Ooit kwam ze daar waarschijnlijk wel achter. Tegelijkertijd vroeg ze zich af of Akrit slecht te been was of dat hij gewoon mentaal te koppig was om het huishouden op zich te nemen. Twee volwassen mannen zouden het aan haar alleen overdragen, dus het zou alleszins haalbaar moeten zijn voor hen.
"Ik volg je," zei ze en maakte haar woorden waar door hem op de voet te volgen.
Het huis straalde voor haar overal rijkdom uit. Het was gek hoe de ene familie steeds weer rijkdom erfde en hoe de andere helemaal niks had. In de keuken toegekomen, werd meteen duidelijk dat de hoeveelheid voedsel beperkt was. Het zag er zelfs wat gerantsoeneerd uit. Bij haar thuis was dat allesbehalve het geval geweest, eten wat je kon eten en erna spijt hebben dat je niets iets opspaarde zodat je geen drie dagen omkwam van de honger. Dit huishouden zat duidelijk beter ineen dan dat van haar. Hopelijk kon ze ermee omgaan. De kast die ze ongegeneerd had opengetrokken en meteen de groentevoorraad had ontdekt, deed ze terug dicht en keek Lev weer aan.
"Jullie hebben niet veel in huis. Waar komen jullie aan de voorraden?" vroeg Mila hem en nam ondertussen de rest van de keuken in zich op.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het aanzicht van zijn moeder in haar bed, speelde zich herhalend voor zijn netvlies af. De wijze waarop haar huid alsmaar bleker was geworden tot ze haast grauw weg leek te trekken, in het licht van de gloeilamp van de benedenkamer, was een beeld die hij niet weg kon schrappen uit zijn geheugen. De plekken op haar lichaam en het wegkwijnen van het leven uit haar was een proces dat te lang had geduurd voor haar. Genade was niet aan haar toebehoren; ze had maandenlang moeten afbrokkelen voor er een eind aan was gekomen. Het bloed, sijpelend langs haar ooghoeken naar beneden, was onmogelijk om te vergeten. Ze had met haar vraag een verleden teruggebracht waar hij in geen maanden meer over had gedroomd.
Hij had zich uit lichte frustratie van haar afgewend. Ze vroeg niet door maar volgde hem instemmend in zijn weg naar beneden, een pad dat door beide zwijgzaam af werd gelegd. De sereniteit gaf hem intussen de tijd zich van de eerdere visioenen af te zetten.
Ze traden de keuken binnen, de kamer waar hij haar evenzeer ontsteld rond zag kijken. Het zag er nog onaangeroerd uit vergeleken met de ochtend. Geen rommel was te bekennen, het eerder leeg laten lijken dan dat er genoeg was om rondom het keukenblad te vinden. Enkele soorten groente waren te vinden in de kast en naar zijn weten, lag er nog wat vlees in de koeler. Aardappelen hadden ze met een beetje geluk ook nog ergens liggen, maar de vraag was waar. Zoekend liet hij zijn blik rond de kamer gaan, waarop hij zag hoe Mila een kastlade opentrok.
"Groente en aardappelen groeien we achter het huis." Hij keek uit het raam en liet zijn handpalm steunen op het aanrecht. "En soms kopen we vlees, soms jagen we. Ligt aan de periode en het wild in de bossen." Het wisselde hoeveel dieren er te vinden waren in de natuur. Enerzijds konden er genoeg zijn voor hen om op te jagen, anderzijds konden ze plotseling verdwenen zijn door andere jagers of simpelweg het weer.
Langzaam duwde hij zich weg van het aanrecht om naar de kleine koelkast te lopen, waar hij een paar verpakte stukken vlees uithaalde. "Maar voor vanavond hebben we alles wel hier liggen. De groente heb je net al gevonden, de aardappelen liggen hopelijk in een van de andere kasten."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Er was geen twijfel mogelijk over het feit dat Mila erin geslaagd was om de sfeer die al onwennig was, nog ongemakkelijker te maken. In zichzelf vloekte ze om haar veel te directe vragen en nieuwsgierigheid. Het was een feit dat ze te nieuwsgierig was en dat wist ze van zichzelf. Op die manier was ze veel slimmer dan de rest uit haar dorp, maar tegelijk vonden velen haar vervelend en wou naar het einde toe bijna niemand nog iets loslaten tegenover haar omdat ze teveel vragen stelde.
Terwijl ze de keuken verder in zich opnam probeerde ze in haar hoofd recepten samen te stellen waarmee ze kon toekomen tot de volgende oogst van groenten. In stilte begon ze aan het eten en vond met kleine aanwijzingen van Lev en wat rondneuzen, makkelijk wat ze nodig had. Tijdens het koken voelde ze zich ergens wat meer op haar gemak. Als dit inzicht gaf in haar toekomst, zou het misschien nog meevallen. Een afwezige vader die wel nors is, maar die je amper ziet en een jongeman die wel toenadering zocht en daar niet in overdreef. Volgens haar zaten ze een beetje op dezelfde lijn, ze wouden elkaar wel leren kennen al hoefde dat niet te vlug. Toen ze het eten op tafel zette, verscheen Akrit tegelijkertijd in de keuken. Ze begroette hem met een korte knik en verdeelde het eten.
Tijdens het eten sprongen haar gedachten alle kanten op. Van haar hand die zomaar genas, tot de ongemakkelijke stilte die er tussen iedereen hing en ze mijmerde over wat er nu nog zou volgen. De enige grote vraag die nog boven haar hoofd hing, was wat ze in hun vrije tijd als wolf deden. Het ergste dat er kon gebeuren was dat ze moordlustig waren en waren zoals in de vreselijke verhalen die alle kinderen in het dorp hoorden. Als dat echt zo bleek te zijn, wist ze niet hoe ze zou reageren. Ze bad gewoon dat dat het geval niet was en propte het eten naar binnen dat als een baksteen op haar te nerveuze maag viel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het eten koken verliep gesmeerd. Ze volgde een aantal aanwijzingen van hem op, wist de spullen uiteindelijk te vinden die ze nodig had en leek aardig bekend te zijn met de keuken als het ging om haar kookkunsten. Het was lang geleden sinds hij iemand zoveel moeite had zien steken in een gerecht, laat staan dat de geur van eten zo door had huis had zien trekken. Nog geen drie kwartier nadat ze begonnen waren, was het net alsof een uitgebreid diner opgediend werd; de keuken was in geen jaren meer zo gebruikt.
Zijn vader was niet binnen komen vallen totdat het avondeten gereed was geweest, dat wat hem enige opluchting bood gezien de omstandigheden. Wanneer hij gezien werd in dezelfde ruimte als hun hulp om een reden als deze, kon hij geen goed woord verwachten. Voor nu waren ze ontkomen aan zijn gezag en hadden ze zonder problemen kunnen beginnen met dineren.
Stilte heerste nadien aan de eettafel. Zoals gewoonlijk at Akrit zijn eten geheel geruisloos, zoals ook hijzelf deed, en vermeden ze gespreksonderwerpen op dit tijdstip. Hij wilde zijn vader niet storen in de grimmigheid waar hij in verkeerde en de aanwezigheid van Mila veranderde hier niets aan. Het was immers niet alsof de man ineens wel interesse had in iemand anders, zelfs al was het een nieuweling die ze in hun huis vergezelde. Slechts nadat hij zijn bord leeg had gegeten, doorbrak Akrit de ijzige stilzwijgendheid. Ruw lispelend stond hij op van zijn stoel.
"Ik ben naar de stad. Zorg ervoor dat het opgeruimd is voor ik terug ben Emily, ik ben niet van plan te leven in deze bende." Lev keek op om hem de deur uit te zien lopen. "Dan zullen we eens zien of ze het geld wel waard is," werd met gemompel nog hoorbaar, voordat hij verdwenen was.
Zijn eetlust was abrupt vervaagd geweest. Hij legde het bestek neer op het bord en stond zonder iets te zeggen op, om de kamer na zijn vader te verlaten. Dat hij de naam van hun huishoudster niet eens onthouden had, had hem niet kunnen schelen. Niet alleen was hij het zat hoe zijn vader zijn bestaan negeerde en hem bruut behandelde, hij wilde niet langer aanzien hoe hij na zijn trip bezopen terug zou komen. Hij weigerde een driftige alcoholist tot zijn vader te benoemen en hem vervolgens terug te ontvangen wanneer hij zijn hulp nodig had, omdat hij niet meer lopen kon.
Hard liet hij de deur achter zich dichtvallen. Hij greep naar zijn vader's arm, hem naar zich toe getrokken om hem ervan te weerhouden de voordeur uit te lopen en zijn egoïstische behoeftes te vergenoegen.
"We gaan dit niet nog een keer doen," beet hij hem grof toe.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila beet op haar tong om geen lompe uitspraken te doen, zoals zijn naam verkeerd uitspreken en hem te zeggen dat ze niet achterlijk was en wel wist dat er na het eten opgeruimd moest worden. Zwijgend knikte ze naar Akrit en ze had heel gauw het gevoel dat ze hem behoorlijk wat verwensingen zou maken vanaf nu. Ze mochten die stok die hij up his but had er wel een uithalen, want echt aangenaam gezelschap was hij niet. Lev leek de houding van zijn vader over te nemen want hij was al even stil en uiteindelijk verliet hij zonder nog iets te zeggen de kamer. Een beetje op haar tenen getrapt begon Mila aan het afruimen van de tafel, de afwas en het opruimen van de keuken in het algemeen.
Opnieuw verzonk ze in gedachten nu ze alleen was en deed echt haar best om niet te luistervinken. Opnieuw flakkerde haar nieuwsgierigheid op en ze probeerde te denken aan wat ze nog kon doen op haar kamer, in plaats van haar oor tegen de deur te leggen. Onbewust begon ze toch stiller op te ruimen en stond ze wat ter plekke te vegen na een tijdje toen het gesprek echt verhit raakte. Daar ter plekke probeerde ze de woorden tot een verhaal te vormen en haar ogen waren op de deur gericht. Hopelijk werd ze niet betrapt op het afluisteren, want ze had daarnet met haar vragen al wat grenzen overschreden. Het was niet de bedoeling dat ze dat opnieuw deed tegenover Lev. Akrit daarentegen, volgens haar was zowat alles een grens tegenover hem.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld