Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The queeste of the demon

Account verwijderd

schreef:

The queeste of the demon.
Een orpg met
@Shinde

Mijn personage:
Roan William Carstairs - shadowhunter

Account verwijderd

schreef:

Lilith

De eerste voet op aarde was koud. De tweede voet ook. Lilith was uit de diepste krochten van de hel naar boven geklommen, belaagd door demonen van haar man en dit was het. Al haar moeite om zichzelf door de aarde te wrikken zonder een opening na te laten die iemand kan traceren of haar kon achtervolgen, leidden tot dit. Haar gehavende menselijke lichaam had dagen moeten graven om zichzelf vanonder het zand en uiteindelijk de modder te krijgen en nu stond ze hier. Wat hier precies was, wist ze niet eens. Ze stond in een binnentuin van een Kerk! Weliswaar een vervallen Kerk, maar dit was te belachelijk voor woorden. Hier kon haar dochter niet zijn. Een gefrustreerde schreeuw verliet haar lippen en in plaats van een woest gebrul dat de wereld zo hard deed denderen dat er vaak bovengronds aardbevingen ontstonden, gebeurde er niets. Er kwam een petieterig schrille schreeuw uit haar mond, die een torenkraai opgeschrikte en krassend liet wegvliegen. Dat maakte haar alleen kwader.
Haar handen balden zich tot vuisten en haar lange nagels duwden zich diep in de palmen van haar handen. Het was toen pas dat ze besefte dat ze pijn voelde. De pijn was klein en toch intens. Er waren zo veel zintuigen om rekening mee te houden in deze onbekende wereld. Haar blote voeten stond naast het gat waar ze zich uit gesleept had, in de modder. Het was koud en zacht. Een rilling liep over haar naakte rug. Haar blik gleed van haar omgeving weg, richting haar lichaam. Een parelwitte, bleke huid, bezaaid met kleine, bloedende krassen die jeukten als ze haar vingertoppen erover liet glijden. Overal vegen modder. Haar handen gingen door haar haren die een wolk stof deden opwaaien en ze verder besmeurden met bloed dat uit haar handpalmen stroomde. Rustig rolde ze haar schouders achterover en richtte haar blik op de hemel. Het was pas toen ze een uitgestrekte zee van blauw zag met oogverblindend licht, dat er een glimlach om haar lippen gleed.
Lilith had het voor elkaar gekregen. De hel had ze achter zich gelaten. Dat betekende dat ze welgeteld een jaar had voor ze door een onverklaarbare kracht terug de grond in gezogen werd. Ooit had haar puurheid en liefde voor haar kind haar tijd op aarde gegund, maar dat was allemaal al heel lang geleden. Het feit dat ze nu op aarde kon zijn, zinde haar niet, ook al maakte het haar in haar nopjes. Iemand had haar dochter. Haar dochter die ze duizenden jaren geleden hadden opgeofferd om het voor haar demonenmoeder onmogelijk te maken om nog de aarde te betreden. Als ze dat niet hadden gedaan, zou ze nu dankzij haar nakomelingen elke tien jaar een jaar op aarde gekregen hebben. Helaas had haar kind nooit die wens in vervulling kunnen laten gaan.
Een geschrokken kreet klonk naast haar en zonder haar blik erop te richten, smeet ze de mens met zo'n grote klap tegen de muur dat er steen afbrokkelde en de schedel van de toerist open spleet. Toen ze besefte dat ze niet in haar pure, naakte vorm op zoek kon gaan naar haar kind, draaide ze zich wel naar de mens toe. Nog een laatste keer knipperde het lichaam suf met de blik op haar gericht met grote, opengesperde ogen. Al haar krachten voelden nog een beetje ruw aan, maar dit ging wel lukken. Ze wreef haar duim over haar vingertoppen alsof ze zand uitstrooide over de grond en langzaamaan teerde het lichaam weg in een hoopje as. Vluchtig schudde Lilith het lichte jurkje uit en trok het over haar hoofd heen. Haar lichaam voelde nog wat stijf en stram, toen ze haar armen in de lucht hield om de jurk erover te laten glijden. Dit werd nog even wennen. Bovendien was er nog het feit dat ze voeten had! Oh, het was zo lang geleden dat ze nog eens stappen had moeten zetten. Alles ging trager en met haar beperkte tijd was dat vervelend. Maar tegelijkertijd was dit een aangename herinnering aan haar vrijheid.
Voet voor voet, stap voor stap, liep ze dood de ruïnes en verbaasde zichzelf over het feit dat tot op deze dag er nog altijd geloof bestond. Hadden ze nu nog niet door dat je bijna smetteloos moest zijn om niet in de hel te belanden? Ze hadden zelfs haar erin kunnen krijgen, één van de eerste vrouwen op aarde. Een triestige list waarbij ze Adam verleid had tot het buitenechtelijke bed, wat ze had moeten bekopen met een verbintenis aan de koning der hel. Het enige wat hij goed had gedaan, was haar menselijke vorm een dochter schenken. Helaas was zij wel puur gestorven en naar een heel andere onderwereld vertrokken, ver van haar moeder vandaan. En nu liepen ze hier samen op aarde. Ze vroeg zich af hoe dicht ze bij elkaar waren.
Net op dat moment liep ze de drukke straat van New York op. Het moderne leven voelde aan als een klap in haar gezicht. Niets, maar dan ook niets herkende ze. De verwarring en druk die haar overviel, kon haar verzwakte lichaam niet aan. Druk knipperde ze met haar ogen waardoor alles wazig werd. Haar hoofd begon te tollen en toen een gehaaste bende in het zwart gekleed, zich tussen de mensenmassa wrikte, sloeg ze met een smak tegen de straatstenen aan.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Zijn tegenstander keek hij met een uitdagende grijns aan en hij zag de kleinere jongen zachtjes in elkaar krimpen. Roan was het wel gewend om angstaanjagende blikken te zien. Nog nooit had hij een gevecht verloren en dat had voor een reputatie gezorgd, die natuurlijk vrij snel was rondgegaan. Net zoals mensen zijn schaduwjagers dol op roddels. Iedereen wist wie hij was en wat hij kon. Ook al kon je niet in enkele zinnen uitleggen wat hem zo goed of speciaal maakte.
Roan ging voortaan als wees door het leven omdat zijn ouders in Londen waren overleden. Zij hadden hun laatste adem uitgeblazen toen hun instituut werd aangevallen en zij dit met man en macht hadden proberen verdedigen. Roan was toen 12 jaar geweest en zijn tante heeft hem nadien opgevoed. Alleen woonde zij echter wel in New York omdat zij hier een instituut leidde. Roan was nu wel gewend aan de drukke stad. Echter verraadde enkel zijn Brits accent nog dat hij hier niet was geboren. Sommige amerikanen bewonderde zijn accent, anderen verafschuwden het. Maar dat kon hem alleen niets schelen. Roan gaf niets om wat anderen van hem dachten. De eerste reden waarom hij de reputatie had gekregen waarmee hij voortaan door het leven moest gaan. Angst kende hij niet want er kon hem niets meer afgenomen worden van wat hij hield. Hij had zijn tante, maar ze leefden beide naast elkaar. Roan had de vrouw nooit goed leren kennen en in al die jaren dat ze samen leefden, hadden ze nooit één deftig gesprek gehad. Dit kwam grotendeels door Roan zelf. Hij had niet graag interactie met anderen, dit vanwege het feit dat hij niet graag zijn ziel bloot gaf. Het enige wat uit zijn mond kwam, waren sarcastische grapjes en intelligente dingen die te maken hadden met het bestuur van het instituut. Verder had hij het nooit over zijn verleden, over zijn ouders of hoe zijn leven eruit zag in Londen. Roan wilde vooruit met zijn leven en terugkijken naar de dingen die voorbij waren, zorgde niet voor de juiste motivatie.
'En zo doe je dat dus..' maakte hij zijn speech af en bevestigde met een elegante draai van zijn zwaard dit terug in de houder, die zich op zijn rug bevond. 'Vragen?' Alle jongeren die voor hem stonden, staken hun handen in de lucht. Een zucht verliet Roans lippen en even draaide hij kort met zijn ogen. 'Jullie kunnen aan de slag.' mompelde hij en deed teken aan de kinderen dat ze de hele trainingszaal konden benutten. Natuurlijk gingen ze meteen aan de slag en aan de bewegingen die ze maakte, zag Roan dat ze indruk op hem wilde maken. Hierom moest hij dan zachtjes lachen, vooral door de fouten die ze maakten terwijl hij langs liep. Zo waren nog zo jong en nog zo schuldig. Daar kwam wel verandering in bedacht hij terwijl Roan elk gezichtje bekeek. Een hand haalde hij doorheen zijn zwarte haren en korte persde hij zijn lippen op elkaar. Toch wist hij dat geen enkel van hun concurrentie voor Roan zou zijn. Hij was gewoon de beste, en dit zei hij zelf niet maar de andere schaduwjagers fluisterden dit achter zijn rug. Alle schaduwjagers hadden een enorm ego, maar je kon wel zeggen dat Roan misschien wel de grootste had. Allemaal te danken aan de complimenten die hij steeds kreeg over zijn vechtcapaciteiten en zijn uiterlijk. Door zijn engelen uiterlijk had hij aan vrouwelijke aandacht geen te kort. Hij viel in de smaak bij het andere geslacht en daar maakte hij steeds gretig gebruik van. Hij was en bleef tenslotte een jongen. De deur vloog open en dit haalde hem uit zijn dagdrome. Alle kinderen waren gestopt met vechten en keken verbaasd naar de deur. Roan herkende meteen de bruine haren van Joyce. 'Ze hebben je nodig.'

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Liliths ogen schoten open en waren haar enige lichaamsdeel dat bewogen. Nog steeds die helderblauwe hemel. Ze was nog op aarde. Gevoel drong door vanuit haar overige ledematen en het werd langzaamaan duidelijk dat vier paar handen haar ondersteunden. Twee handen rond elke enkel en twee handen onder elke schouder en arm. Haar hoofd hing levenloos achterover gevallen en ze besefte dat ze wereld ondersteboven bekeek. Dat bracht een amusante glimlach om haar lippen. Veel had ze niet te vrezen. Zelfs niet van vier personen, dus vond ze opnieuw het leven in haar lichaam. Voorzichtig bewoog ze haar tenen, vingers, voeten en handen om uiteindelijk haar romp aan te spannen en haar hoofd weer omhoog te tillen en de situatie te bekijken. Inderdaad, er droegen vier mensen haar lichaam dat zo pijnlijk de straatstenen geraakt had.
De herinnering aan die gevoelens, liet haar op haar ongemak voelen. Dit was niet de wereld die ze gewoon was. Er was geen groen te zien, alleen grijs. Doorheen de eeuwen had ze via de nieuwe inwoners van de onderwereld informatie verzameld over hoe alles eruit zag. Dat het anders zou zijn wist ze. Maar dit tartte haar verbeelding. De grijze gebouwen torenden bijna zo hoog als zij haar nest had gemaakt in de onderwereld. De mensheid was duidelijk onderschat. Erger dan mieren waren ze, ze hadden zich overal een weg door gewurmd met hun kleine, roze lichaampjes. Die gedachte leidde haar weer naar haar eigen lichaam. Dit lichaam zou ze goed moeten verzorgen, ze had het nog nodig.
"Waar ben ik? Wie zijn jullie?"
Oprecht klinken, was niet moeilijk. Ze had absoluut geen flauw idee waar ze zich bevond op de wereld die absurd veel kleiner was dan de onderwereld nota benen en daarnaast wist ze niet door wie ze weggedragen werd. Niemand kwam je helpen als je jezelf bezeerde in de hel, anders zou het geen hel genoemd zijn. Hier op aarde was dat anders. De kans dat de personen die haar in hun armen hielden, haar meer pijn zouden aandoen was klein. Helpen, dat was wat mensen deden.
Wat ze niet wist, was dat ze door Shadow hunters gedragen werd richting hun basis. Vaag had ze ooit wel van hun bestaan geleerd. Het had haar nooit gedeerd omdat ze onmogelijk terug op aarde kon raken en zij niet naar de hel gingen. Hun paden zouden nooit gekruist hebben als niemand ooit het lef zou gehad hebben om de dochter van de koningin der hel uit de hemel op aarde terug te brengen.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Zijn lippen persten hij op elkaar. Roan wilde graag een belangrijke functie binnen de schaduwjagers. Hij werd bekeken als een volwassen omdat hij boven de 18 jaar was. Dit betekende dat hij meer bevoegdheden had dan minderjarigen. Roan had dan ook geen seconde getwijfeld om dit te aanvaarden zodra hij 18 jaar was geworden en was al snel een trapje hoger gegaan binnen de hiërarchie die heerste onder de schaduwjagers. Toch was Roan ambitieus en nog niet blij met wat hij bereikt had. Hij wilde meer en dit had hij laten blijken tijdens de vorige vergadering van de Enclave. Hij was zonder excuus de vergadering binnengevallen en had zijn zegje gedaan. Die was duidelijk geweest. Roan wilde nog meer bevoegdheden en meer prestige. Zijn droom was om een zetel te hebben bij het hoofd van de schaduwjagers. Iedereen wist dat hij één van de beste was onder hen. Sommigen bekeken hem een beetje als onoverwinnelijk, iemand die je gewoon niet kon doden. En in zijn ogen was dit enorm bruikbaar binnen de Enclave die de gevaarlijkste dingen onderhandelden. Zij kwamen steeds samen als er iets moest beslist worden over de benedelingen: vampiers, weerwolven, elven, heksenmeesters of nog meer. De beste van de beste trokken dan ten strijden om het gevaar aan te pakken. Roan had dit altijd bewonderd en al enkele keren was de Enclave in zijn instituut samengekomen. Soms had hij aan de deur mee staan luisteren of hij had hen bespioneerd van boven af. Zijn bewondering voor hen was zo groot dat het bijna geen naam had. Roan wist dat de leden van de Enclave nu ook aanwezig waren in dit instituut, in New York. Hij haalde dan ook al dagen lang alles uit de kast om te laten zien dat hij er klaar voor was. In zijn ogen was het dan ook een goed teken dat Joyce hem kwam halen. Hopelijk betekende dit goed nieuws.
De zware deur van de zitkamer trok Roan open en 14 paar ogen keken hem aan. Zijn adem werd hem even weggenomen vanwege het beeld dat zich voor hem afspeelde. Het gaf zo'n grote indruk als de Enclave plots voor je stond en dat gevoel beleefde Roan steeds keer op keer. 'Jullie hadden mijn aanwezigheid nodig?' vroeg hij beleefd met een kleine, trotse glimlach op zijn lippen. 'Wel, Roan. We hebben eens over je voorstel nagedacht.' Roan knikte hevig, hij wist meteen waarover dit ging en welke kant dit zou opgaan. 'En we dachten dat het wel een goed idee was. Alleen willen we je aan een laatste test onderwerpen. Binnen enkele minuten zal hier een jonge vrouw arriveren, aan jou om uit te zoeken wie ze is en wat ze hier doet.' Zijn adamsappel ging nerveus op en neer. Dit was niet wat Roan had verwacht, maar hij knikte, zelfzeker. Zo'n kans zou Roan niet laten schieten! En hij zou dit tot een goed einde brengen, kost wat kost.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:

Lilith

Weinig antwoorden werden gegeven op haar vragen. Toen ze eenmaal zagen dat ze bij bewustzijn was, zetten ze haar terug neer op de grond. Een koude, stenen grond koelde haar lichaam nog meer af. Het was een schril contrast met de brandende zon. In welk seizoen ze zich bevond, was eveneens een groot vraagteken. De lucht voelde fris aan, maar de zon was heerlijk warm. Het was moeilijk om zich te focussen op de situatie waarin ze zich bevond, als er zoveel nieuws te ontdekken was. Doelgericht werken zou nog een groot probleem zijn en het liefste van al sloeg ze haar vleugels uit om in vogelvlucht alles in zich op te nemen. Helaas zou dat aandacht trekken, net zoals ze nu de aandacht trok. In de verte hoorde ze gefluister. Geen menselijk gefluister, het klonk anders. Terwijl de mensen rond haar haar aanmoedigden om te volgen, focuste zij zich op de duistere figuren op de achtergrond. Het enige wat ze voorlopig opving was 'schaduwjagers' en haar eigen naam. Terwijl haar armen geboeid werden, richtte ze haar blik weer op wat er rond zich gaande was.
Dit was iets wat ze wel kende. Er was meer dan één gekwelde ziel in haar klauwen terechtgekomen die jammerend over hun lot dat verzegeld was door de schaduwjagers. Ze waren de pest op aarde die alle halfdemonen opjaagden. Wat zouden ze proberen als ze haar in hun handen hadden? Veel meer dan haar terugsturen naar de hel zouden ze niet kunnen. Waar ze wel van onder de indruk was, was de snelheid waarmee ze haar gevonden hadden. Zouden ze haar dochter ook al in handen hebben?
Om die vraag te beantwoorden kon ze slechts één ding doen, gedwee de schaduwjagers volgen naar waar ze haar ook brachten. Bang voor haar eigen lot was ze niet. Het enige wat ertoe deed was Eliora in veiligheid brengen en het liefste een eeuwigheid met haar op aarde verblijven. Al zou ze daarvoor wat meer moeite moeten doen eenmaal de vloek aan haar lichaam begon te trekken en de aarde haar weer zou verzwelgen. Voorlopig leek het geen kwaad te kunnen om de duistere achtervolgers achter zich te laten en de schaduwjagers in te schatten. Wie waren het precies en wat konden deze engelachtige soort mensen betekenen voor haar zoektocht.
Haar voeten volgden de stappen van de mannen en vrouwen om zich heen terwijl ze lijken op te gaan in het niets tussen de mensen, alsof niemand hen zag wandelen. Diezelfde eigenschap nam ze over, ze maakte zichzelf onzichtbaar voor de gewone mens om ongestoord te kunnen wandelen. Omdat ze niet wist in hoeverre haar krachten haar zouden verraden, hield ze zichzelf in. Toen ze al haar zinderende kracht afsloot in zichzelf voelde ze zich opwarmen en de omgeving om haar heen verloor zijn kille atmosfeer. Dit maakte haar ervan bewust dat ze zichzelf zou moeten inhouden, want ze wou zichzelf niet direct profileren als een oeroude kracht waar rekening mee gehouden moest worden. Tenslotte werd ze nu al achterna gezeten door onbekenden die waarschijnlijk meer van haar wouden dan van haar kleine Eliora waarvan ze niet wist hoe oud ze was bij haar herrijzenis. En dan waren er de schaduwjagers die haar aanwezigheid razendsnel hadden opgemerkt en haar in haar eerste momenten op aarde al confronteerden.
Toen ze wederom een kerk zag opdoemen, vervloekte ze de volgelingen van God die zo'n wreed geloof aanhielden, maar stapte net zoals iedereen rondom haar over de drempel, het hol van een eerste vijand in. Wat de schuilplaats en hun attributen zoals de boeien precies deden, wist ze niet, maar ze voelde dat alles hier iets uitstraalde en dat ze op haar hoede moest zijn.

Account verwijderd

schreef:
Roan
Blij was hij niet geweest met zijn nieuwe opdracht. Het leek wel alsof de Enclave hem steeds de opdrachten gaf die voor hen niet spannend genoeg waren, maar die de groentjes dus wel konden uitzoeken. Toch had hij wijselijk zijn mond gehouden en dat was dan ook één van de weinige keren. Normaal zei Roan altijd meteen waarop het stond. Hij had de waarheid op zijn tong en dat is hem al vaker slechter uitgekomen dan goed. Deze keer had hij wel zijn mond gehouden. Als dit een kans was om een zetel te kunnen bemachtigen bij de top van de sterkste schaduwjagers, dan was het maar zo. Dat had hij er dan wel voor over. En daarbij hoe moeilijk kon het zijn?
Aandachtig had hij mee staan luisteren naar de woorden die tussen de schaduwjagers verwisseld werden. Zover Roan iets kon opvangen was het dat de dame, die hier straks binnen zou gebracht worden en onder zijn verantwoordelijkheid kwam te staan, niet zomaar een dame was. Herrezen uit de grond en duisternis. Wie ze was, moesten ze nog uitzoeken. Of ja, eigenlijk moest Roan dit doen. Wat ze hier kwam doen, moesten ze ook te weten zien komen. Het enige wat ze al wisten, was dat ze een demonische kracht had en dat ze gevaarlijker was dan dat ze eruit zag. Dit alles prikkelde Roan en zijn zintuigen stonden op scherp. Misschien had hij dit alles toch wat onderschat, dit kon nog enorm leuk worden.
Beneden vormde zich plots enorm veel lawaai en meteen schoten alle ogen richting de nu nog gesloten deuren van de zitkamer. Wanneer deze zouden geopend worden, zou de dame zichtbaar worden. De dame die al zoveel ophef en onrust heeft kunnen brengen binnen de schaduwjagers en als het waar was, zou ze nog maar pas enkele minuten aanwezig zijn op aarde. Roan was benieuwd naar haar. Hoe ze eruit zou zien en hoe ze haar macht zou uitstralen. Toch wist hij dat hij zijn nieuwsgierigheid niet lang meer zou moeten onderdrukken want hij hoorde al stevige voetstappen in de gang. Zijn cilinder haalde Roan uit zijn wapenriem en sierlijke vormen tekende hij op zijn onderarm. De deur werd met een stevige ruk geopend en zijn rechterhand bleef boven zijn linkerarm hangen terwijl de brandende punt van de cilinder nog steeds voor een pijnlijk gevoel zorgde, maar een gevoel waar Roan al helemaal gewend aan was. Tussen de hele groep schaduwjagers in stond een jonge dame. Haar lichaam was vuil, haar jurk vies. Het haar dat zich op haar hoofd bevond zag er slordig uit. Ze oogde niet fatsoenlijk, maar Roan zag meteen dat ze prachtig was, op haar eigen manier. Misschien was het omdat hij wist dat ze gevaarlijk was en meer macht had dan iedereen zich kon voorstellen en het was algemeen gekend dat Roan hield van gevaar. Misschien was dat hetgeen wat hem zo aan haar aantrok. Maar hij was een meester in zijn gevoelens te kunnen verbergen dus het enige wat hij deed was zijn wenkbrauwen ophalen en nauwkeurig zijn rune verder aftekenen. Hij brandde van nieuwsgierigheid, maar dat mocht niet te veel opvallen want anders zou hij fouten maken. Fouten die misschien een grote invloed hadden dan hij kon wensen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith liet haar blik over alles om zich heen glijden. Haar andere zintuigen probeerde ze te negeren. Eerst de invloed van haar ogen, daarna kon de rest hun gang gaan. Ze was in een soort zitkamer gekomen. Alle huizen die gebouwd werden in de onderwereld hadden er één. Blijkbaar traditie binnen het huizen bouwen. Zelf voelde ze zich nergens thuis en het huis van haar man ontvluchtte ze eeuwen geleden al, dus vond ze het vreemd. Het volgende dat opviel waren de runen, de mensen zaten ermee bedekt. Al gauw ontcijferde ze elke rune op hun lichaam en merkte op dat ze krachten of eigenschappen bezaten. De rune van kracht interesseerde haar het meest voorlopig. Hoe krachtig zou die zijn? Alleszins was het geen moeilijke opgave om de tekens te lezen. Ze was ver voor het ontstaan van de taal geboren en als eerste vrouw en gelijke van Adam, begreep ze moeiteloos alle talen. Bovendien had ze iets moeten doen tijdens haar gevangenschap en lezen was hoe bizar het ook klonk, één van de weinige dingen die haar kon kalmeren. Haar ogen pikten natuurlijk door die gedachte meteen de boeken op in te kamer. Een grote wandkast in de zitkamer was bezaaid met boeken waarop haar blik even bleef hangen.
Uit haar geur kwam er niets bekend naar voor. Het rook een beetje muf en vooral heel menselijk. Al was het fijn om niet alles met een laag verbrande materie of vlees erover te ruiken. De wereld op aarde was een paradijs als het aankwam op geuren en behoorlijk overweldigend. Net om die reden sloot ze zich daar weer vanaf en focuste zich op haar gehoor. De stilte was bijna oorverdovend. In de verte tikte een klok, klonk er gefluister en nerveus schuifelende voetstappen. Het enige dat in deze kamer klonk was ingehouden adem en het sissende geluid van de rune die getekend werd door een jongeman. Zijn uiterlijk was niet mis, donker haar met lichte ogen. Als ze de boeken mocht geloven was het zelfs een schoonheidsideaal.
Haar hand haalde ze even door haar haren waardoor er stoffig zand rond haar gezicht werd geschud. Dit zorgde voor opschudding in de hele ruimte. Plots stond er paniek op alle gezichten geschreven. Het was pas toen ze tegelijkertijd een doffe plof achter zich hoorde, dat ze besefte dat haar krachten inhouden makkelijker gezegd was dan gedaan. De handboeien die blijkbaar kracht dempend hoorden te werken, lagen op de grond en meteen sloeg er weer een kil gevoel om haar heen. Had ze zich maar kunnen voorbereiden op haar reis naar de mensenwereld en hun nieuwe rassen, zoals de schaduwjagers. Dan zou ze weten wat gedaan en zo sluw als een vos uit de hoek kunnen komen. Nu voelde ze zich lomp en onbeholpen. Voor de koningin der hel was dat een uiterst gênant en vervelend gevoel. Het zinde haar absoluut niet. Net dat pure gevoel van woede, maakte de kamer nog kouder dan dat het eerder aanvoelde. Dit voelde als falen.

Account verwijderd

schreef:
Roan
De handboeien vielen met een harde klap op de grond en zijn hoofd tilde Roan zachtjes omhoog. Dit had hij al voorspeld dus zelf was hij niet geschrokken. Anderen daarentegen.. Roan draaide nonchalant met zijn ogen en werkte zorgvuldig zijn rune af. Zodra dit was afgerond, schoof hij zijn cilinder terug in zijn wapenriem en keek goedkeurend naar zorgvuldige rune. Die was goed gelukt. Zijn benen haalde hij lenig van de tafel waar hij de hele tijd al op had geleund en stond recht. Hij rekte zichzelf uit en hoorde daarbij zijn gewrichten kraken. Dit was naar zijn mening altijd al een fijn gevoel geweest. Zelfzeker stapte hij richting de vrouw die zojuist was binnen gebracht. Toen hij recht voor haar stond, bekeek hij de dame voor hem zonder enige schaamte. Zijn ogen liet hij over haar vuile lichaam glijden, ze had dringend een douche nodig. Voor zo'n machtig persoon had hij verwacht dat de dame toch iets groter zou zijn. Hij hurkte neer door zijn knieën en raapte de handboeien op. Rond zijn rechterwijsvinger draaide hij het ijzer rond en draaide haar weer zijn rug toe. Met een arrogante grijns stapte hij de zitkamer weer in en hij hoorde hoe de dame gedwongen werd om hem te volgen. Och god, wat genoot hij van deze macht. Ze gaven haar nog geen vrijheid omdat ze nog niet wisten wie ze exact was en wat ze hier kwam doen. Dat waren cruciale vragen. Ze kon de hele mensheid in een vingerknip in gevaar brengen en dan konden de schaduwjagers het wel vergeten. Het enige wat ze wisten was dat ze daarnet uit de grond herrezen is dus wel een machtig persoon moest zijn. Ze was waarschijnlijk uit de hel ontsnapt en niet iedereen kon dat zomaar. Een teken dat ze over een macht beschikte waarmee de schaduwjagers nog geen ervaring mee hadden.
In het midden van de tafels stond een stoel klaar en de man ,die de hele tijd de vrouw al in bedwang hield, duwde haar hardhandig neer op het houten ding. Roan tilde lichtjes verbaasd zijn wenkbrauwen op. Waarom koesterde die man zoveel haat voor haar? Vanwege haar macht vermoedden we dat ze over een demonische kracht beschikte, maar dit stond nog helemaal niet vast. Dus waarom deed hij zo harteloos naar haar toe? Ze werd stevig vastgebonden aan de stoel, maar Roan vroeg zichzelf af hoe lang de kettingen het dit keer zouden volhouden. Eén iemand stond recht, Benedict Lightwood. Hij beschouwde zichzelf als hoofd van de Enclave en daarom had Roan zo'n grote hekel aan hem. Roan kon Benedict op sommige momenten wel met zijn eigen handen vermoorden. Daarom baarde het hem dit ook maar enkel zorgen dat Benedict recht stond en automatisch zette Roan ook een stap naar voor. De dame stond onder zijn verantwoordelijkheid en hij zou haar niets laten overkomen tot we wat hadden besloten. Tot we wat meer informatie hadden. Tot nu toe was ze enorm bruikbaar en als ze dood was en we stuurde haar terug naar de plek van waar ze kwam, dat hadden we helemaal niets meer aan haar. Dit was zo'n belangrijk moment en Roan zou ervoor zorgen dat een sukkel zoals Benedict Lightwood dit niet zou kunnen verpesten. 'We willen je enkele vragen stellen en we hopen dat je deze zo snel en zo correct mogelijk beantwoord.' Zijn stem klonk hard en Roan kon er niets van emoties in terug vinden. Waarom deed iedereen zo tegen haar terwijl ze niet eens wisten wie ze was? 'Wat is jouw naam en wat kom je hier doen?' Roan keek de dame ook nieuwsgierig aan omdat hij zelf benieuwd was naar het antwoord op deze vragen. Als ze tenminste hierop antwoord wilde geven want tot nu toe was ze nog niet echt hartelijk ontvangen. Dit kon ons misschien wel eens kostelijker komen te staan dan we dachten. Maar Roan had zelf geen idee hoe de schaduwjagers zouden optreden moest de dame haar mond houden. Ze konden soms wel eens scheper uit de hoek komen dan Roan zelf in gedachten had. Hij hoopte maar dat dit geen verkeerde afloop zou hebben. Het zou hun allemaal veel moeite schelen, moest de dame gewoon meewerken. Maar zou ze dit wel doen...?

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Het was uitermate fascinerend hoe de mensen allemaal verschillende reageerden op de situatie. Wie er voor haar uitsprong, was de jongen met het pikzwarte haar en de nonchalante houding. Het was voor haar onzeker wie hier de leiding had. Aan de lichaamstaal was het moeilijk af te leiden, het leek wel alsof iedereen hier tegen elkaar opboksten en ze zich in een kudde jonge hengsten bevond, klaar om te strijden voor de macht. De jongen op wie ze haar ogen liet rusten, leidde de kudde richting een nieuwe kamer. Gedwee volgde ze, hoofdzakelijk uit nieuwsgierigheid. Niemand in deze ruimte zou haar tot iets dwingen en het overleven, dus alles wat ze nu deed, deed ze omdat ze het wou. Mochten ze weten wie ze in hun handen hadden, zouden die grijnzen om hun lippen gauw vervagen. Al was dat net haar sterkte, ze kon haar identiteit niet blootgeven. Het was nog te vroeg om eerlijk te zijn. Daarvoor moesten ze eerst bewijzen dat ze het waard waren haar te helpen bij haar zoektocht. Nog belangrijker was dat ze hen volledig moest kunnen inschatten. Als ze een gevaar voor haar dochter zouden vormen, dan kon ze hen nu net zo makkelijk van binnenuit volledig uitschakelen.
Een paar handen dwong haar op een houten stoel en het was bijna lachwekkend dat ze haar vastbonden. Ze konden net zo goed een draak proberen te bedwingen met een zijden draadje. Lichtjes geamuseerd door hun onwetendheid, sloop er een grijns om haar lippen. Het slimste bij mannen was om hun gezag niet te ondermijnen, maar na al haar jaren van rebellie, vond ze het moeilijk om te doen alsof ze minderwaardig en minder krachtig was dan deze miezerige hoop menselijke mannen samen. De haat en ruwe handelingen die tegenover haar gesteld werden, weerspiegelden algauw in haar ogen. Steeds meer besloop haar het gevoel dat ze die arrogante grijnzen van hun gezichten wou scheuren met haar handen.
De machtsstrijd in de kamer ging verder. Toen er nog een man opstond, volgde de jongen met de zwarte haren meteen. Beide kwamen ze dichter naar haar toe. Tussen de twee speelde er zich veel af, ze voelde zelfs wat moordlust van de jongen afdruipen, waar ze hem groot gelijk in gaf. De andere man zag er ondraaglijk uit, vooral de arrogantie was vervelend. Tot haar grote verbazing, nam hij zelfs de leidersrol over van de jongeman. Met een kwade ondertoon, zette hij het gesprek in gang. Het was duidelijk, ze wisten nog niet veel over haar, maar ze vermoedde dat ze haar minstens als een opperdemon inschatten. Vandaar de zware kettingen die veel krachten dempten, maar nog genoeg om stiekem iedereen net dat beetje koud zweet te bezorgen door iedereen te laten overvallen met een licht gevoel van angst. Een beetje spelen kon geen kwaad, het was al zo lang geleden dat ze op aarde was geweest. Na al die tijd in de hel, was ze absoluut niet meer de jonge onschuldige vrouw die ze ooit was geweest.
"Mijn naam is Luna en ik kom hier voor hem. Kunnen jullie nu vertrekken? Ik wil hem graag onder vier ogen spreken."
Niemand in deze ruimte interesseerde haar, ze wou de jongen met het zwarte haar alleen spreken, dus knikte ze samen met haar woorden zijn kant op. Of haar orders opgevolgd zouden worden, wist ze niet. Al hoopte ze voor hen van wel, want langzaamaan bekroop een gevoel van ongeduld haar. Dit spelletje kon leuk worden, maar ze wist niet in wiens handen haar liefste dochter was. Eliora, God is mijn licht. Lilith hoopte oprecht voor haar kind dat God haar licht was en over haar zou waken ditmaal. Ze wou niet dat het meest onschuldige wezen ter wereld opnieuw in handen van het duister zou vallen, alleen en weerloos. Als ze een hart had, dan brak het aan de gedachte dat het kind met die grote, blauwe ogen en roze wangetjes een eenzame dood had geleden. Als dit opnieuw zou gebeuren, zou er ditmaal wel iemand voor boeten. Al vocht ze zich opnieuw een weg door de aarde naar boven.

Account verwijderd

schreef:

Account verwijderd

schreef:
Roan
Haar woorden waren glashelder. Duidelijk en krachtig. Roan hoorde zelf de verbazing uit alle monden van zijn soortgenoten. Niemand had ooit gedacht dat de vrouw ,die zich als Luna voorstelde, een jongen zoals Roan wilde spreken. Hij had geen macht, was geen leider figuur. In de schaduwjagerswereld was hij gewoon een soldaat. Een soldaat die wilde proeven van de macht waarover je kon beschikken, maar op belangrijke momenten steeds te kort schoot. Dit was zijn kans en zijn rechtermondhoek kroop naar boven zodra ze in zijn richting knikte. Het was duidelijk. Glashelder. Ze wilde hem en als het aan hem lag, kon ze hem ook krijgen. Voor een gesprek, onder vier ogen. Maar hij wist meteen dat dit niet iedereen zinde, dat er een opstand zou ontstaan en Roan wist al meteen wie deze zou leiden. Net zoals hij vermoed had, sprak de man voor wie hij het meeste wrok koesterde. 'We willen het leven van één van onze beste soldaten niet in het leven brengen. Je hebt hier tenslotte niets te willen. Je bent hier als gast, dus je volgt onze regels. En niet andersom.' Benedict zijn woorden klonken hard. Zoals Roan had verwacht ging dit niet om zijn leven. Hij wist goed genoeg dat Benedict hem liever zou zien sterven. Roan was roekeloos en trok vaak ten strijden zonder er iemand van op de hoogte te stellen. Hij deed zijn eigen zin, en dat viel bij velen niet in goede aarde. Vandaar dat hij zichzelf zo hard moest bewijzen voor een plaats bij de Enclave. Anderen zouden het gewoon in hun schoot geworpen krijgen, maar vanwege Roan zijn reputatie moesten ze achterhalen of ze wel op hem konden vertrouwen. Nu dat hij de kans kreeg en die met beide handen wilden grijpen, nam Benedict hem dit weer af. Maar Roan was sluw, zoiets konden ze hem niet weigeren. Als ze dachten dat hij hiermee gewoon akkoord zou gaan dan kenden ze hem nog niet goed genoeg. 'Ik begrijp niet waarom de dame me niet zou mogen spreken, alleen? Iedereen weet dat ik mezelf perfect kan verdedigen en daarnaast weet ik ook goed genoeg dat niemand om me zou treuren moest ik straks mijn laatste adem uitblazen vanwege haar.' Zijn arrogante blik richtte hij op de man. Benedict zijn gezicht vertrok tot steenhard. Roan wist dat dit hem ooit duur zou komen te staan. Maar ze waren toch al elkaars grootste vijanden dus kon het nog erger? 'Trouwens ze staat toch ook onder mijn verantwoordelijkheid, niet?' Terwijl hij deze vraag stelde, keek hij naar alle andere leden van de Enclave. Zij zaten aan de tafels die rond de dame stonden. Ze knikten, heel langzaam want ze wisten dat Roan gelijk had. 'Wel, dan vraag ik jullie vriendelijk om de ruimte te verlaten.' Vriendelijkheid klonk er niet in zijn stem en het zou ook niet echt vriendelijk verlopen moest iemand hem nu tegenwerken. Tot zijn verbazing stapten de schaduwjagers de ruimte uit. Enkelen renden previes. Volgens Roan oefende Luna een gevoel op hen uit dat hun niet echt beviel. Tuurlijk bleef Benedict als laatste staan. Koppig als een ezel. Hij kon niet toegeven aan de woorden van Roan, maar beiden wisten ze dat het toch zou gebeuren. Benedict gromde wat, maar Roan verstond dit niet, en stapte daarmee de ruimte uit. Met een hard geluid viel de deur dicht en waren Roan en de dame nog alleen. Tijd voor al de antwoorden op zijn vragen. Hij kroop op een tafel, recht tegenover haar. 'Over wat wilde je het hebben met me?' Angst was er niet te bespeuren in zijn stem want die emotie voelde hij al lang niet meer. Er was enkel die brandende nieuwsgierigheid.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Het was handig om de macht te verleggen naar de jongere persoon. Hij zag er roekelozer uit, niet angstig, alleen nieuwsgierig en vol trots om zichzelf te bewijzen. Zo'n persoon had ze nodig. Een leider die strak in de pas liep, zou nooit toegeven aan een demons wensen. Dat maakten ze hier heel duidelijk in haar behandeling. 'Je bent hier te gast' bij die woorden barstte ze bijna in lachen uit. Dan waren heel veel mensen ook te gast in de onderwereld, maar dat leken ze ook niet fijn te vinden. Haar definitie van te gast zijn was uitgenodigd worden, op basis van vrije wil op te dagen en met respect behandeld te worden. Volgens haar zat hun definitie daar kilometers vanaf. 'Je bent hier in gevangenschap' leek haar een correctere term.
Desondanks bemoeide ze zich voorlopig nog niet in de discussie, vanuit haar ooghoeken zag ze bijna het bloed koken van de jongen wie ze net aansprak. Haar gevoel vertelde haar dat ze waarschijnlijk zelf geen moeite moest doen om zijn macht te ondermijnen en ze had gelijk. In een mum van tijd verdween iedereen uit de ruimte, zelfs de persoon aan wie ze nu al een bloedhekel had en die hekel leek te delen met de enige schaduwjager die nog overbleef.
Meteen ging het ondervragen verder. Lilith nam even de tijd om haar rug te rechten en zich te bedenken hoe ze het ging aanpakken. Niemand verplichtte haar om snel op de vragen te antwoorden. Immers wist ze zelfs niet goed wat de antwoorden precies waren. Wat kwam ze hier doen. Simpel. Haar dochter vinden en een lang en gelukkig jaar met haar doorbrengen. Helaas zou dat niet het geval zijn, dus zou dat plan in de fundamenten hetzelfde blijven, maar de uitwerking zou veel gecompliceerder zijn. Waarom ze nu precies hier bij de schaduwjagers was, was een ander verhaal. Daar had ze tenslotte niet zelf voor gekozen, dus als ze daarop doelden en niet haar algemene reden voor het besluipen van de aarde, dan wisten ze het antwoord zelf al.
"Wat is jouw naam, schaduwjager?" vroeg ik voordat ik überhaupt een antwoord gaf.
Als ik formaliteiten moest uitwisselen over mijn naam en afkomst, dan mocht hij dat ook doen tegenover mij. Anders verzon ik wel een naam voor hem, om het makkelijker te maken. Hij zag er wel een Kaïn uit. Hopelijk was hij in werkelijkheid geen broedermoordenaar, maar mensen wisten haar altijd te verbazen. Tenslotte had ze zichzelf ook verbaasd al die millennia geleden. Al vroeg ze zich af of halfengelen die hun leven op aarde bezoedelden met onreine handelingen, ook in de hel terecht kwamen? Dat zou ze binnenkort eens nagaan in de hel, dat leek haar wel grappig. Het gaf heel veel martelmogelijkheden. Meteen bracht ze daarna haar gedachten weer naar het gesprek. Immers was het lang geleden dat ze nog eens een gesprek luidop had gehad, ze was nogal in zichzelf gekeerd, dus gingen haar gedachten er vlug met haar vandoor op de meest ongepaste momenten.
"Al kan ik wel al een tipje van de sluier oplichten. Ik ben hier niet vrijwillig gekomen, schaduwjager. Iemand heeft mijn partner herrezen en indirect mij ook. Ik zou graag weten wie."

Account verwijderd

schreef:

Account verwijderd

schreef:
Roan
Zelf was hij niet verbaasd geweest toen de dame naar zijn naam vroeg. Deze vraag had hij al zien aankomen en hij had zichzelf afgevraagd of hij de waarheid zou gaan spreken of niet. Toch had hij niet vaak ingezien waarom mensen zouden liegen. Je bereikte er niets mee en vaak verraadde jezelf wel een keer. Schaduwjagers zouden hem bij zijn naam roepen, zijn echte naam, en dan kon hij het wel bij haar vergeten. Roan moest haar vertrouwen zien te winnen dus kon hij maar beter eerlijk tegen haar zijn. Daarbij wat had hij hiermee te verliezen? 'Mijn naam is Roan William Carstairs, maar noem me maar gewoon Roan.' Zijn naam was bekend in de schaduwjagerswereld. Catstairs stond voor een machtige bloedlijn. Nu was hij de enige nog over van zijn hele familie, maar Roan was ervan overtuigd om deze weer te gaan uitbreiden. Wanneer dat wist hij totaal nog niet. Moest hij het perfecte schaduwjagersmeisje vinden, kon het in zijn ogen wel allemaal erg snel gaan verlopen. Toch waren dit niet echt dingen waar hij op dit moment over moest nadenken. Voor hem zat een dame en hij verkeerde waarschijnlijk op dit moment in levensgevaar toch zat Roan doodleuk aan zijn toekomstige kinderen te denken.
Zijn ogen sloeg hij naar haar op. Ze praatte duidelijk taal, met een elegant accent. Zelf een beetje te formeel naar zijn doen. 'Jouw partner?' Zijn verbazing kon hij moeilijk verbergen. Goed, ze had een knap uiterlijk maar Roan was ervan overtuigd dat ze een moeilijk karakter had. Een vrouw die je niet in handen kon houden en die de hele tijd haar eigen zin deed. Het verbaasde hem dan ook dat zij een partner had. Toch kende hij haar niet goed genoeg om hier volledig over te kunnen oordelen. Misschien had ze gewoon een streng uiterlijk, maar was ze stiekem een liefhebbende vrouw?
'Wel, ik zou ook ontzettend graag willen weten hoe jij gelinkt kan zijn aan jouw partner. En wat jouw partner is.' Roan was tot de conclusie gekomen dat hij beter geen vragen kon stellen waardoor ze iets over zichzelf moest vertellen. Die beantwoordde ze toch niet. Dus was hij tot de conclusie gekomen dat hij beter haar achtergrond kon gaan schetsen aan de hand van de gegevens die zij vertelde. Subtiel ging hij hiermee niet echt te werk. Dat wilde hij ook niet. Naar zijn mening mocht de dame exact weten welke kant hij op wilde met dit gesprek.
'Waarom wilde je mij eigenlijk spreken, alleen?' Deze vraag had zich al vanaf het begin op het puntje van zijn tong gelegen en nu was die tot woorden gevormd. Dit was waarschijnlijk wel een plotse verandering in hun gesprek. Toch wilde hij weten waarom ze hem had gekozen. Roan vond dat er aan zichzelf niet echt iets speciaal was. Anderen hadden zelf meer macht en konden haar waarschijnlijk meer helpen dan hij kon. Vanwaar haalde ze dan toch haar interesse in hem? Het zou hem niet verbazen moest ze zo onder de indruk zijn vanwege zijn uiterlijk, maar zijn gevoel vertelde hem dat ze zo niet had geoordeeld. Er moest iets anders zijn. En eerlijk: dat wilde hij liever te weten komen dan eender wat.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lilith

Roan. De naam vond ze passend. Nadat hij zijn naam meedeelde, leek zijn blik af te dwalen. Zijn gedachten kon ze niet lezen, dus het was even raden naar wat er in zijn hoofd kon omgaan. Ze vermoedde ergens in de richting van familie, want wat was er meer gelinkt aan een naam dan familie. Daarna volgde er zijn blik van verbazing. Ja, inderdaad, dat had hij goed gehoord ze was hier niet alleen. Al liet ze hem ernaar gissen voorlopig, Dat ze niet alleen op aarde gekomen was, leek hem te verbazen. Ze was enigszins blij dat haar dochter niet iedereen gealarmeerd had, zoals zijzelf duidelijk wel had gedaan.
"We willen allemaal dingen weten, Roan. Maar ik beantwoord vanaf nu geen vragen meer tenzij er iets voor mij tegenover staat."
Zin had ze niet om nog dingen prijs te geven over waarom ze terug was gekeerd naar de aarde. Als ze hier gewoon doodleuk vertelde dat ze de koningin der hel was en opgesloten zat tenzij haar eigen bloed op aarde rondliep, brachten ze haar dochter om en zorgden ze ervoor dat ze nooit meer kon herrezen worden. Dat ging ze niet toestaan. Dus, ze zou liegen. Liegen over zichzelf en liegen over haar 'partner'. Misschien maakte ze er wel een gevaarlijke en knappe man van, die ze zouden moeten opsporen voor hij een spoor van bloed en verderf achterliet. Dan zouden ze haar vast met alle plezier helpen, zeker als ze zou beloven dat zij de enige was die haar partner kon stoppen en terug meenemen naar de hel. Toen ze zijn laatste vraag nog even overwoog, besloot ze daarop toch te antwoorden.
"Al kan ik je wel verklappen waarom ik voor jou koos. De rest is zwak en die andere man toont geen respect, hij is arrogant en hij haalt het bloed vanonder mijn nagels vandaan door gewoon in mijn aanwezigheid te vertoeven. Ga jij dat wel kunnen, schaduwjager, respect tonen zelfs als ik niet naar jouw pijpen dans? Want ik wil immers net zo graag mijn partner vinden als jullie en iedereen die het lef heeft gehad ons op te roepen."
Echt om samenwerking vroeg ze niet direct, maar het sluimerde wel wat door haar woorden. De mogelijkheid om haar te betrekken in de zoektocht liet ze open. Ze werkten hier met een hiërarchie en als de top alle samenwerking zou weigeren, zou niemand daar tegen durven ingaan. Dat wou ze voorkomen, al leek het haar wel dat Roan met veel plezier al de regels van bovenaf zou negeren en overtreden. Nu was ze vooral nieuwsgierig naar wat er zou volgen, ze was benieuwd naar wat Roan nog zou proberen en hoe ze haar verder zouden behandelen. Dit alles gaf ze een dag, één dag hadden ze om dit te laten werken naar haar wensen, lichtjes aangestuurd daar haarzelf. Daarna ging ze er vandoor, dan zou ze kost wat het kost ontsnappen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld