Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]*I believe that when you love someone an

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*I believe that when you love someone and that person loves you in return, you're uniquely vulnerable. They have a power to hurt you like nothing else.

ORPG van mij en

Gelieve niet te reageren

Le moi:
Rebecca Rachel Abbott
19 years old

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

Dylan Blackthorn
154, but looks 21

There ain't no rest for the wicked
Money don't grow on trees
We got bills to pay, we got mouths to feed
There ain't nothing in this world for free
No we can't slow down, we can't hold back
Though you know we wish we could
There ain't no rest for the wicked
Until we close our eyes for good

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Met een zucht keek Dylan op naar het huis. Het was al enkele jaren geleden dat hij het voor het laatst had gezien, maar toch leek het als gisteren. De laatste jaren was hij op reis geweest. Vaak naar Europa en soms zelfs richting Azië. Hij had de meest prachtige dingen gezien, maar toch was er altijd een soort van holte binnenin hem geweest. Er was iets dat hij miste, waar hij niet zonder kon en nu hij hier terug was, wist hij dat het deze plek was. Niet alleen was hij hier opgegroeid, maar hij had hier tal van herinneringen die hij altijd met hem zou meedragen. Hoewel ze niet allemaal mooi waren, kregen ze toch een plek in zijn hart. Met een vlugge blik op zijn horloge, kon Dylan zien hoe laat het was. Net geen negen uur. Met de auto, die hij al vele jaren in zijn bezit had, ging hij op weg. Hoewel hij zichzelf had verteld dat hij was teruggekeerd naar Mystic Falls, omdat het zijn geboorteplaats was, wist Dylan toch dat dit allesbehalve waar was. Niet alleen was hij teruggekeerd voor iets dat jaren geleden gebeurt was, maar zijn terugkeer was om iemand terug te zien. Altijd had hij zichzelf verteld dat hij had moeten vertrekken, dat hij geen keus had en dat de enige optie, weggaan was. Maar dat leek nu allemaal anders te zijn. Er was immers nooit een gevaar geweest en Dylan had niet het gevoel dat dat nog zou komen. Hij wist dat Mystic Falls een gevaarlijke plek was, maar dat was decenia geleden, was dat nu dan echt nog steeds het geval. Dylan had altijd al zijn twijfels gehad en hoewel hij vaak geruchten hoorde, die gingen immers snel de ronde, had hij nooit iets over dit stadje gehoord. Na enkele minuten op de weg, leek hij te zijn aangekomen bij zijn bestemming. Zorgvuldig parkeerde hij zijn auto op de parking. Dylan wist dat hij te laat was, maar trok zich er niet al te veel van aan. Het was immers zogezegd zijn eerste dag hier, dus zouden leerkrachten er toch niets op zeggen. Een rugzak nam hij uit de koffer, waarna hij de school binnenliep. Meteen begaf hij zich naar het meldpunt, waar hij een lessenrooster en de juiste boeken in zijn handen werd geduwd. Dylan had nooit zin gehad om hier naar school te gaan, maar als hij wou opgaan in de massa, had hij niet echt een andere keus. Dat was echter niet het enige voordeel. Dit was ook hoe hij in contact zou komen met Rebecca. Het meisje die niet alleen voor zijn terugkeer, maar ook voor een gat in zijn hart had gezorgd.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Rebecca haalde een hand door haar lange blonde haar heen en beet zachtjes op haar lip. De zomervakantie was weer tot zijn einde gekomen, wat voor Rebecca betekende dat ze aan haar laatste schooljaar zou gaan beginnen, voor ze zou gaan studeren. Een kleine glimlach begon haar lippen te sieren, terwijl ze haar tas vanuit de hoek van haar kamer oppakte en die over haar schouder heen hing. Ze draaide zich om en baande zich een weg naar beneden toe. Het meisje had een tikkeltje haast, aangezien ze vandaag iets te lang haar tijd had genomen om zich klaar te maken. Wat betekende dat ze haar ontbijt onderweg naar school moest opeten. Iets wat haar wel vaker gebeurde. Haar oom trof ze uiteindelijk aan in de keuken. Ze kreeg een broodje in haar handen geduwd. Hij kende haar immers langer dan vandaag. Rebecca kon het dan ook niet laten kort te grinniken. "Je wordt hartelijk bedankt"zei het ze, voor ze en kus op zijn wang drukte. "Je ziet me vanmiddag weer ergens verschijnen"voegde ze er vervolgens aan toe terwijl ze richting de hal liep en haar spijkerjack van de kapstok viste. Een harde lach was wat ze hoorde. "Tot vanmiddag meisje. Geniet van je laatste eerste dag"hoorde ze hem zeggen. Ze trok haar jack aan en opende de vervolgens de voordeur. Ze stapte de warme zomerzon tegemoet en voelde hoe de zonnestralen haar huid begonnen te verwarmen. Rebecca genoot van dit weer. De zomer. Daarom liet ze in deze tijd van het haar ook altijd naar school. Het was maar een aantal straten verderop en in principe was ze er zo. Zo had ze toch nog even de tijd om aan haar ontbijt te beginnen en zou ze nog ruim op tijd op school aankomen.
Rebecca nam een hapje van haar overheerlijke broodje, terwijl ze op haar gemakje richting Mystic Falls High stapte. Ze keek kort om zich heen liet haar gedachten de vrije loop gaan. Dat vond ze ook altijd zo fijn aan het lopen naar school. Dat ze haar gedachten simpelweg de vrije loop kon laten gaan en niemand haar daar in stoorde. Ze streek een plukje van haar blonde haar achter haar oor en stopte het laatste stukje van haar broodje in haar mond. Ze was al een aardig stukje op weg en het duurde dan ook niet heel lang meer voor ze op school aankwam. Rebecca was niet de enige die zich graag nog even buiten bevond. Ze begroette wat van haar medestudenten, terwijl ze op zoek ging naar één specifieke persoon. Matt. Haar vriendje. Een glimlach verscheen er op haar gezicht, toen ze hem zag staan. Ze stapte op hem af en drukte een kus op zijn lippen. "Well hello you"zei ze glimlachend tegen hem.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Met een zucht worp hij een blik op zijn net verkregen lessenrooster. Hij moest toegeven dat er enkele vakken bij waren die hem niets konden interesseren, maar hij had dan wel ook al het voordeel dat hij de meeste leerstof al kende of meteen kon begrijpen. Dan was er tenminste toch nog iets goed aan alle jaren die hij in het verleden naar school was geweest. De boeken, die hij zonet had ontvangen, nam Dylan in de hand, waarna hij nog een laatste blik op het rooster worp. Hij zou beginnen met Engels. Een vak dat hem nooit echt had geboeid, maar waar hij wel vrij goed in was. Dylan stond dan ook op het punt te vertrekken, wanneer een vrouw zijn naam riep. "Are you Dylan? Dylan Blackthorn?" Een beetje geschrokken door het horen van zijn naam draaide hij zich om. Een vrouw, waarvan hij vermoede dat het de directeur was, stond aan de deur van haar kantoor te wachten. "Come inside." Zei ze, terwijl ze zachtjes haar hoofd knikte en vervolgens het kantoor binnen ging. Hoewel Dylan geen idee had, waarom hij precies naar binnen werd geroepen, besloot hij toch dat de beste optie gewoon was om ook naar binnen te gaan. Waarschijnlijk was het gewoon omdat hij hier een nieuwe leerling was. Er was waarschijnlijk niet eens iets aan de hand. Dat was althans toch wat hij zichzelf voorhield. Eenmaal hij het kantoor was binnengaan, plaatste hij zich op de stoel die tegenover het bureau stond. "Hello Dylan, I'm headmaster Williams." Begon het schoolhoofd, waarna Dylan even kort knikte. "I couldn't help but noticing you don't have a guardian here in Mystic Falls. It looks like you're here all by yourself. Care to explain that?" Ging Williams verder. Ook al leek dit een gewoon gesprek, Dylan begon toch het gevoel te krijgen dat hij hier veroordeeld werd, dat hij misschien zelfs iets had misgedaan. Wat technisch gezien, niet echt het geval was. "Uhm, It's not like that isn't allowed, is it? I'm not a minor, so technicaly I'm not doing anything wrong." Vertelde Dylan haar, terwijl hij lichtjes zijn schouders ophaalde. Even wist de vrouw niet uit haar woorden te komen, maar uiteindelijk kon ze toch de draad oppikken. "You're right, but children don't end up living alone without a reason. You can go, but remember that I'll be watching you." Ging ze verder met een strenge stem, waardoor Dylan een kleine grijns op zijn gezicht kreeg. "Here's a note, so you can enter class." Maakte Williams haar uitleg af, terwijl ze hem een papiertje gaf. Dylan knikte nog een laatste keer naar het schoolhoofd, waarna hij het kantoor verliet.
Na even zijn weg te hebben moeten gezocht in het gebouw, kwam Dylan uiteindelijk aan hij het juiste lokaal. Zachtjes klopte hij op de deur, die niet veel later al werd opengedaan door de leerkracht van het vak Engels. Dylan gaf het papiertje, dat hem toestemming gaf om de les te betreden, af aan de leerkracht, die hem daardoor binnenliet. "Looks like we have a new student. Intrdoce yourself." Vertelde die, waarna die zachtjes op Dylan's rug klopte. "Dylan Blackthorn." Stelde hij zichzelf snel voor, waarna hij zich begaf naar één van de lege tafeltjes in het lokaal.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Een geamuseerde glimlach begon de lippen van Rebecca te sieren, terwijl ze de hand van Matt vast pakte. De twee hadden nu al bijna twee jaar een relatie en ze was nog steeds ontzettend gelukkig met hem. Ze vulde elkaar goed aan. Waar het meisje altijd recht door zee was en altijd zei waar het op stond, was Matt wat terughoudender met zijn gedachten. Een allemansvriend die iedereen tevreden wilde houden. Matt die haar er soms op wees dat het wel eens wat minder kon, terwijl zij hem er aan herinnerde dat het niet erg was om ook eens aan zichzelf te denken. De twee verschilde soms enorm van elkaar, maar vulde elkaar om die reden juist goed aan. De reden dat ze waarschijnlijk al zo lang bij elkaar waren. Ze was blij met de relatie die ze met hem had. Oprecht heel blij. Het blonde meisje was sowieso gelukkig met haar leven. Ze had een lieve vriend, haalde goede cijfers op school en werd bestempeld als één van de populaire studenten. Nee, het meisje had zeker niets te klagen en dat wist ze ook heel goed.
Het meisje had wat mindere periodes gekend. Zo heeft ze haar ouders nooit gekend. Haar moeder was overleden bij haar geboorte en haar vader had niet veel later zijn eigen leven genomen, waardoor ze hen nooit heeft leren kennen. Het was een moeilijk gespreksonderwerp, waar ze goed over kon praten met Matt. Hij leek haar te begrijpen en dat was het enige wat ze van hem vroeg. Al had ze bij haar oom een goed leven. Ze was zijn oogappel. Hij wilde haar alles kunnen geven en werkte daar ook hard voor. Soms iets te hard, waardoor Rebecca besloten had om zelf ook aan de slag te gaan, waardoor ze nu al een tijdje bij de Mystic Grill werkte. Een simpel bijbaantje waar ze genoeg mee verdiende.
Die gedachte zette ze uiteindelijk weer van zich af, terwijl ze aanstalten maakte om naar binnen te gaan. Haar eerste les zou immers bijna beginnen en ze wilde niet te laat komen op haar eerste dag. Eerst wilde ze nog even langs haar kluisje, om de boeken die ze voorlopig niet nodig had, te dumpen, zodat ze niet de gehele dag met een zware tas aan het sjouwen was. Het enige wat ze nu mee hoefde te nemen waren haar Engels boeken en haar schrift voor creative writing. Rebecca was dol op schrijven. Ze kon daar haar creativiteit in kwijt en ze kon niet wachten om daar uiteindelijk wat mee te doen. Het meisje wilde de journalistiek in en wilde daar naar de middelbare school voor studeren.
Uiteindelijk liep het tweetal richting het lokaal waar ze aan hun les Engels zouden beginnen. Rebecca nam plaats op haar vaste plekje. In de middenmoot en aan het raam. Een veilige plek, waar er niet zo snel op je gelet werd. Matt nam plaats op de plek achter haar, in de buurt van zijn vrienden. De overige football spelers van Mystic Falls High. Glimlachend schudde het meisje haar hoofd en richtte haar blik voor zich uit. Haar blik gleed naar de deur, zodra daar op geklopt werd. Ze kon het niet laten om te fronsen. De deur werd geopend en een onbekende jongen stapte het lokaal binnen. Een geamuseerde glimlach begon haar lippen te sieren. Het kwam niet vaak voor dat Mystic Falls een nieuwe gast mocht ontvangen, waardoor de jongen veel aandacht trok. Hij was ook zeker geen onaangename verschijning. Dat moest ze hem zeker nageven. Ze was benieuwd naar wat hem hier bracht. Waarom hij zich had gesetteld in een stadje als deze. Al had ze het idee dat ze daar vanzelf wel achter zou komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld