Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]*Falling down is how we grow. Staying do

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*Falling down is how we grow. Staying down is how we die.

ORPG van @Orpgfan1 en mij.
Gelieve niet te reageren

Le moi:
Joshua Owen McKingley
24 years

Account verwijderd

schreef:
Rosalia Victoria Lutatia - 20

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Joshua
Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen, terwijl ik door mijn kamer ijsbeerde. De adrenaline gierde door mijn lijf heen. Gepaard met een staaltje gezonde zenuwen. Er stond me heel wat te wachten vandaag. Tussen neus en lippen door hoorde ik dat de arena goed gevuld zat. Het gevecht was populair en dat was ook onder de aandacht gekomen bij de adellijke stand. Al was ik daar alles behalve zenuwachtig voor. Nee, vandaag was een belangrijke dag. Het was een kans om mijzelf op de kaart te zetten. De man waar ik mee in de ring stond, was de eerste waardige tegenstander die ik in maanden gehad heb. Men onderschatte mij vaak. Iets wat ik in mijn voordeel kon gebruiken en dat ook zeker toe heb kunnen passen. Al maakte het de shows een stuk minder leuker om naar te kijken. Ik wilde niet arrogant over komen, maar ik deed het goed en wist ik mijn tegenstander met gemak te verslaan. Simpele zielen die zo te doorzien waren. Nee, dat was anders dan de gladiatoren in de top. Daar wilde ik tussen te komen staan. Dat mijn naam mijn tegenstanders doen vrezen. Dat men mij niet meer onderschatte. Daar wilde ik naar toe werken en dat was het doel wat ik voor ogen had. Het ging de goede kant op, maar ik wilde meer. De wedstrijden maakte dat in mij los. De kick die het winnen met zich mee bracht, zorgde ervoor dat ik meer wilde en steeds opnieuw het gevecht aan ging. Al had ik niet heel veel keus gehad. Gladiatoren behoorde niet tot de top van de keten. Nee, wij 'simpele' zielen bevonden ons ergens onder aan. We hadden het zelf niet voor het zeggen. Als onze 'eigenaar' wilde dat we vochten, dan gebeurde dat ook, ongeacht de staat waar je je in bevond. Je zorgde dat je in de ring stond. Je zorgde ervoor dat je niet te gewond raakte en je zorgde ervoor dat je het gevecht overleefde. Voldeed je niet aan de wensen, dan had je vaak een nog groter probleem. Wie niet wilde luisteren, moest maar voelen. Daar wist ik alles van.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald, door een maar al te bekende stem. "Stop met ijsberen, je maakt me helemaal gek"hoorde ik Alexander zeggen. Ik stopte met lopen, zoals me gevraagd werd en keek de man aan. "Luister naar me, jongen. Hier hebben we naar toegeleefd. Een waardige tegenstander. Een strijd waar je kan laten zien wat je echt in huis hebt. Alle gevechten die je hiervoor overwonnen hebt, vallen in het niets bij de wedstrijden die gaan komen. Mits je deze wedstrijd weet te winnen. De aanzien die je hierbij zal krijgen, is groots. Stel me niet teleur"bracht de man uit. Een kleine grijns kwam er op mijn lippen te staan. Ik wist wat zijn achterliggende gedachten was. Het ging meer om zijn aanzien dan de mijne. Mocht ik deze wedstrijd in iets positief om weten te zetten, kon hij daar over opscheppen bij de andere edelen en zou hij meer geld ontvangen. Daar ging het om en ik wist dat hij dat ook met zijn 'goedbedoelde' speech bedoelde. "Maak je geen zorgen. Ik ben er klaar voor" verzekerde ik hem. Vechten zat in mijn bloed en dat liet ik niet aan me voorbij gaan.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Door de menigte heen paradeerde ze achter haar aanstaande, Lucius aan. Een enorme drukte had zich verzameld voor de ingang van het enorme amfitheater, zo was het altijd vlak voor de Spelen zouden begonnen. Het was een wekelijkse activiteit waar ze vanaf nu aanwezig zou moeten zijn aangezien Lucius een belangrijk man was in Athene en het van hem verwacht werd er zich te vertonen. Binnenkort zouden ze gaan trouwen en volgens de traditie moest ze dan ook mee met haar verloofde. Sinds kort woonde ze in het buitenvertrek wat langs zijn paleis gelegen was, zo moest het volgens de traditie en haar familie had ze al lange tijd niet meer gezien. Ze hoopte hen vandaag weer te kunnen zien op de Spelen, al betwijfelde ze het. Haar vader was immers een drukbezette man en haar moeder had nooit echt van de Spelen gehouden, hoewel ze zich het liefst zo veel mogelijk in het openbaar liet zien. Rosalia had het geluk om uit een zeer welgestelde familie te komen, al betwijfelde ze soms of ze dat wel geluk kon noemen. Het huwelijk met Lucius, die 20 jaar ouder was dan zijzelf, was dan ook geregeld tussen hem en haar vader. Ze was dan ook niet verliefd op hem, integendeel. Aantrekkelijk was hij in haar ogen niet en ook zijn karakter zou ze nooit vrijwillig gekozen hebben, maar ze wist dat haar vader altijd zou doen wat het beste voor haar was en als hij dus voor Lucius had gekozen, dan moest dat vast de juiste keuze geweest zijn en moest ze zich er maar bij neerleggen. De meeste huwelijken hier waren zo geregeld, op basis van status, aangezien huwelijk uit liefde volgens haar ouders toch gedoemd waren te mislukken. Via de aparte ingang, speciaal voor genodigde volgde ze hem naar binnen en al snel werden ze naar hun plaatsen begeleidt. Het beste zicht over de arena hadden ze vanaf hier en hoewel het niet haar favoriete bezigheid was kon ze hier gerust een middagje vertoeven. Het leek misschien raar om zoiets ontspannend te noemen maar ze kon er wel van genieten. De sensatie, de vrolijkheid en het enthousiasme bij de mensen. Het was nu eenmaal iets wat iedereen samenbracht en dat vond ze het mooie eraan. Naast haar nemen mensen plaats en met een licht knikje begroet ze hen waarna ze haar blik weer voor zicht richt. 'Na de wedstrijd moet ik wat dingen gaan bespreken achterin, je komt mee', hoorde ze Lucius zeggen waarop ze knikte en haar blik op de arena richtte waarin de aankondiger tevoorschijn kwam. Applaus weerklonk als teken dat het zo zou gaan beginnen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua.
De edelman vertrok niet meer uit de vertrekken en dat maakte mij toch een tikkeltje nerveuzer. Voor wedstrijden was ik graag alleen. Zodat ik me volledig kon concentreren op het gevecht. Op mijn tegenstander. Zeker in een belangrijke wedstrijd als deze. Ergens stond er veel op het spel. Niet alleen voor de man die mij in zijn 'bezit' had, maar voor mij zat er ook het een en ander aan verbonden. Ik kreeg meer aanzien. Men zou toch wat meer vrezen bij het horen van mijn naam. Ik zou wat meer indruk maken op mijn tegenstanders en ik zou wat meer gaan verdienen, omdat mijn naam wat zou gaan betekenen in deze wereld. Wat ik verdiende, was zeker niet veel, maar was zeker genoeg om van rond te komen. Al verdiende ik nog lang niet zo veel als iemand van adel. Bij verre na niet en dat zou ik ook nooit doen. Ik was een simpele man geboden aan simpel arbeid, als je dat zo noemen kon. Ik was er tevreden mee. Ik weet niet wat ik met zo veel goud zou moeten doen. Ik moest toegeven dat ik graag wat meer zou willen verdienen. Dat ontkende ik ook zeker niet, maar dat was alleen maar om de reden om beter rond te komen. Daar deed ik het uiteindelijk voor. Om een goed bestaan voor mijzelf op te bouwen. Een vrouw had ik nog niet, wat niet geheel bijzonder was voor zijn status en leeftijd, maar ik hoopte wel op een dag de ware tegen te komen. Mocht hij zichzelf zo gelukkig prijzen, wilde ik haar wel wat te kunnen bieden hebben.
Kort schudde ik mijn hoofd. Dat waren nu niet de dingen waar ik aan moest denken. Ik moest me op het gesprek richten. Ik keek op, op het moment dat ik voetsporen horen. "Is hij klaar?"werd er gevraagd. Alsof ik die vraag zelf niet kon beantwoorden. Toch hield ik mijn lippen stijf op elkaar. "Zo klaar als hij maar zijn kan"hoorde ik een bekende stem zeggen. "Mooi. Breng hem naar de ingang aan de oostzijde. We gaan beginnen"was het antwoord van de aankondiger. De man draaide zich om en niet heel veel later hoorde ik applaus, wat maar één ding kon betekenen. "Je kunt het jongen. Laat het publiek zien wat je in huis hebt"hoorde ik, voordat ik me omdraaide en me richting de juiste ingang bevond. Ik haalde een keer diep adem en wachtte geduldig tot het tijd was om de arena te betreden. Mijn tegenstander werd als eerst voorgesteld, waar er al snel wat gejoel en gejuich ontstond. Gevolgd door de volgende woorden. "Zijn tegenstander. Dienaar van de ware keizer van dit rijk"begon de aankondiger. Opnieuw gejoel en gejuich. "Onthoud zijn naam. Vrees voor hem. Houd hem in de gaten. Joshua Owen McKingley"was het laatste wat ik hoorde. Een knop ging om. Mijn omgeving vervaagde. Mijn focus gericht op wat steeds dichterbij kwam, naarmate ik verder de arena in stapte. Ik was klaar voor dit gevecht. Ik was er klaar voor om mijzelf te bewijzen. Ik kon dit. Ik ging dit gevecht winnen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Wanneer de eerste gladiator het immense binnenplein bewandelt klapt Rosalia lieftallig in haar handen. Het was een best grote, brede man en zijn gezichtsuitdrukking toonde dat hij erg hard was en er volledig voor zou gaan. Dat waren meestal de beste gevechten en iedereen zat al dagen met spanning voor dit gevecht. Het ging nu eenmaal om 2 sterke mannen en dat zorgt altijd voor sensatie. Lucius, haar aanstaande genoot er altijd enorm van. Het leedvermaak. De sensatie en de spanning over wie er gewond zou raken, of er een winnaar gekroond zou worden. Hij leek er niet mee in te zitten over wat voor bestaan de gladiatoren hadden. Rosalia kon zich voorstellen dat het een moeilijke taak moest zijn, elke keer weer vechten voor je leven en aanzien. In haar ogen waren deze mannen enorm dapper en ze keek er dan ook graag naar met die reden, niet om te zien hoe sommigen zwaargewond weggevoerd moesten worden.Rosalia schrikt op uit haar gedachten wanneer ook de tweede gladiator aangekondigd wordt en de arena betreedt. Hij zag er een stuk jonger uit dan de vorige man maar qua lichaamsbouw en fysiek moest hij zeker niet onderdoen. Ook zijn gezicht stond volledig neutraal en geen emotie was af te lezen bij het tweetal. Zo ging het nu eenmaal altijd, geen emotie. Het was juist de sterkte van de gladiatoren. Ze leken wel van steen te zijn, zo kwamen ze toch over al waren het natuurlijk ook maar gewoon mensen. Die kant van hen kreeg het publiek niet te zien. Ze werden hard gemaakt door hun bazen, vaak rijke mannen. Ze had het gezien bij Lucius. Hij had ook tal van gladiatoren onder zijn toezicht staan en ze brachten hem veel geld op. Vaak werden de gladiatoren er zelf niet rijk van en ergens was het een soort van slavenarbeid, zo leek het toch en daarmee kon je het wel vergelijken. Ze werden in leven gehouden met wat voedsel, drinken en een hongerloon om hen tevreden te houden in ruil voor zware arbeid en grote opbrengsten. Geen rust, geen leven.

Rosalia was bijzonder onder de indruk van zijn verschijning. Het was immers een knappe jonge man en ondanks dat ze verloofd was met Lucius vond ze zelf dat ze die gedachte best over een andere man mocht hebben. Het was niet alsof ze voor Lucius gekozen had en ze had dan ook geen enkele romantische gevoelens voor hem, laat staan dat ze zich ooit aangetrokken tot hem zou voelen. Nee, dat zou ook nooit komen. Hij was totaal geen aantrekkelijke man, had in haar ogen geen fijne persoonlijkheid en zorgend was hij ook niet. Van dat soort man kon ze enkel dromen en daarom was deze gladiator haar dan ook zo in het oog gesprongen. Zijn mannelijke uitstraling en heldhaftigheid lieten vele vrouwen in zwijm vallen en ook Rosalia was een van hen. Ze voelt de hand van Lucius op haar bovenbeen rusten wanneer de start van het gevecht wordt aangekondigd en met een zwakke glimlach richt ze haar blik van de arena op haar aanstaande en weer terug.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua.
Mijn tegenstander had ik al een aantal keer gezien. Ik kende de man. Niet goed genoeg om hem mijn vriend te noemen, maar ik kwam hem vaak genoeg tegen. De twee zaten in principe in hetzelfde schuitje. Hard moeten werken om te staan waar ze nu staan. Al hadden niet alle gladiatoren evenveel respect voor elkaar. De gladiatoren met het hoogste winstpercentage waren arrogant. Alsof ze onverslaanbaar waren. Ze leverden het meeste geld op, dus vonden ze het nodig om de dienst uit te maken. Ze keken vaak neer op de nieuwkomers en dat was juist hetgeen dat ze onderuit bracht. Daarom onderschatte ik mijn tegenstanders nooit. Een onverwachte beweging en je was er geweest.
Mijn tegenstander was al wat langer in de wat hogere kringen. Een middelmoot. Net niet goed genoeg om mee te doen in de top, maar ook niet zo slecht om onderin mee te doen. Ik had hem een aantal keer weten te spreken, maar een aantal weken voor het gesprek, spraken de twee geen woord meer met elkaar. Voornamelijk omdat mijn heer het verboden heeft. Bang dat ik mijn tactieken met de vijand zou bespreken. Lachwekkend, als je het mij vroeg. Dat waren punten die ik nooit met mijn tegenstander zou bespreken. Ik had een doel voor ogen. En dat was het bereiken van de top en niemand weerhield mij ervan om die te bereiken. Daar had ik te hard voor gevochten. Ik mocht dan nog niet zo heel erg lang in deze wereld zitten en zo ervaren zijn dan andere gladiatoren, maar ik werkte als geen ander. Iedere dag verbeterde ik mijn techniek en was ik bezig met het volgende gevecht. Ik deed niet onder aan de top. Dat wist ik ook heel goed en het enige wat mij nu in de weg stond om dichter bij die top te komen, was de man met wie ik op dit moment in de arena stond. Ik wist zijn zwakke plekken en ik wist dat ik daar op moest spelen.
Ik haalde een keer diep adem en hield mijn focus op de man tegenover mij. Het gevecht was begonnen. Ik hield hem nauwlettend in de gaten. Ik moest hem op mij af laten komen. Daar had ik immers op getraind. Mijn tegenstander zag het graag andersom, omdat daar zijn kracht lag en hij je daar gauw mee onderuit kon halen. Dat moest natuurlijk voorkomen worden. Ik moest hem gek zien te maken. Er voor zorgen dat hij de controle zou verliezen, zodat ik op dat moment toe kon slaan. Het duurde ook niet heel lang voor de man zijn geduld verloor. Een kleine grijns begon mijn lippen te sieren. Precies waar ik op gehoopt had. Ik verbeterde de grip op mijn zwaard en blokte zijn uithaal. Vrijwel direct erna haalde ik zelf uit, waardoor ik een diepe snee in zijn borstkas achter lied.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
Haar blik wisselde af tussen de 2 mannen die nu recht tegenover elkaar stonden. Lucius zou vanaf straks een van de 2 sponsoren en in huis nemen moesten ze tot een overeenkomst komen. Rosalia wist niet goed wat ze daar van moest vinden. Niet dat ze er een probleem mee had dat er nog iemand zou komen wonen, hun volledige verblijf was namelijk zo groot dat er wel 20 mensen zouden kunnen wonen maar het idee vond ze vreemd. Iemand die door haar man betaald zou worden om te vechten, vaak uit noodzaak. Het moest vast een hard leven zijn, elke dag vechten voor je leven. Rosalia kon het zich bijna niet voorstellen, haar leven was altijd vanzelfsprekend geweest, of ja zo kon je het het beste beschrijven. Ze had nooit echt moeten werken voor iets, wel logisch als je ouders al alles bezitten wat je nodig hebt en het je zo kunnen geven. Er waren veel voordelen aan verbonden. Ze had een enorm fijne jeugd gehad in een erg liefdevolle omgeving met veel warmte en genegenheid. Ook aan vriendinnen ontbrak het niet. Ze was niet helemaal vrij in met wie ze mocht omgaan. Alleen uit de beste kringen kon ze haar kennissen kiezen, alles was belangrijk voor contacten later maar over het algemeen had haar dat niet gestoord. Ze had er goede vriendinnen aan overgehouden en ook haar beste vriend Maxwell die nu in Rome woonde. Ze miste hem heel erg. Hij was niet zoals de anderen van hun stand en met hem kon ze echt over werkelijk alles praten. Zelfs dingen die tegen hun stand ingingen waren bespreekbaar en dat was toch wel iets uitzonderlijks. Nu was hij jammer genoeg weg en had ze dat gevoel niet meer. Ze hoopte dat hij ooit nog terug zou komen maar zijn hoge functie in Rome zou hem vast daar houden, terwijl zij hier vastzat in Athene. Niet dat het hier zo vreselijk was, integendeel. Athene had veel te bieden maar het leven dat ze nu tegemoet ging was alles behalve ideaal. Ze zou alles krijgen wat haar hart begeerde, dat wel. Lucius was steenrijk en ze zou dan ook niks mankeren, behalve liefde dan. Ze besefte heel goed dat ze dat gevoel nooit bij hem zou krijgen en dat het ook nooit zou komen, maar zo werkte het hier. Haar ouders hadden het haar al gezegd van toen ze nog een klein meisje was. Een gearrangeerd huwelijk is gemaakt om te blijven duren terwijl een huwelijk uit liefde gemaakt is om te mislukken. Op die manier zou iedereen zomaar trouwen en dan zou het volgens hen niet goed afgelopen. Rosalia zag dat anders, maar haar mening deed er niet echt toe en dat besefte ze ook wel. Haar blik volgt geconcentreerd elke beweging die de mannen maken en wanneer een van de gladiatoren uithaalt is gejoel en geklap te horen in de arena. Met zo een steek zou de wedstrijd binnen de kortste keren voorbij zijn, dat wist ze zeker en niet veel later wordt dat bevestigd wanneer de wedstrijd abrupt beëindigd wordt. Dat was dan ook weer het mooie eraan. Bereid zijn om te blijven gaan tot het einde, al was dat niet voor elke gladiator zo. Bij de beginnelingen was er nooit die drang, die spanning. Vaak waren het jongens die pas in het milieu gegooid werden en helemaal niet wouden vechten maar niet echt een keuze hadden. Ze gaven meteen op, waren niks gewoon en waren een makkelijke prooi tegenover anderen. Die wedstrijden waren dan ook vaak een stuk minder spannend en hoewel iedereen er op neerkeek, vond ze het moedig en had ze erg veel respect en medelijden met deze beginnende jongens. Het gevecht wat zich hier had afgespeeld was natuurlijk iets heel anders en van een totaal ander niveau. Deze 2 mannen zouden het maken, daar was ze zeker van.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua.
Joshua voelde de adrenaline door zijn lichaam heen stromen. Het voelde goed. Heel erg goed. Het vechten gaf hem een enorme kick. Het gaf hem enorm veel energie en die energie wist hij altijd in kracht om te zetten. Het gevoel kreeg hij ieder gevecht weer en het sleepte hem door ieder gevecht heen. Al pakte het de ene keer wat beter uit dan de andere keer. Hij kwam vaak goed uit een gevecht, aangezien de jongen nog niet veel weerstand ondervonden had, maar aan de andere kant kwam het wel eens voor dat hij wat wonden op liep. Toch was hij nog niet zo erg verwond geraakt dat hij niet meer kon vechten en daar was hij ontzettend blij mee. Joshua was opgegroeid met het vechten en het was waar hij voor leefde. Hij verdiende er zijn brood mee. Hij had hierdoor een dak boven zijn hoofd. Hij had het slechter kunnen treffen, al wist hij dat ieder gevecht zijn laatste gevecht kon zijn. Het kwam vaak genoeg voor dat een gladiator het gevecht niet overleefde. Voor het publiek waren dat de meest aantrekkelijke wedstrijden. Hij wist dat ze bloed wilde zien. Dat niemand genade toonde. Dat kon hem ook overkomen. Al had Joshua nog geen tegenstander gedood. Zwaar verwonden deed hij wel. Hij moest wel laten zien dat hij in staat was om te overleven. Te laten zien dat hij wat waard was en zijn mannetje stond. Tot nu toe had hij zich goed weten te bewijzen. Dat vond hij dan.
Een kleine geamuseerde glimlach verscheen er rond zijn lippen. Hij had zijn tegenstander waar hij hem wilde hebben. Te opgefokt om nog helder na te kunnen denken. Emotionele beslissingen nemen, die vaak genoeg verkeerd uitpakten. Dat is waar je je tegenstander wilde hebben en dan was het belangrijk dat je zelf rustig bleef. Goed bleef nadenken, bleef reageren op de acties die je tegenstander ondernam. Dat zorgde ervoor dat je een gevecht won en dat was het enige wat telde vanaf het moment dat je de arena in stapte. Zijn focus was gericht op de overwinning. Joshua had dit heel hard nodig. Hij wilde zich maar al te graag omhoog werken. Dat zou betekenen dat hij meer aanzien zou krijgen en daarnaast iets meer zou verdienen. Iets wat hij goed kon gebruiken. Het leven in een lagere stand was niet altijd even mooi. Het was vaak hard werken, terwijl je er weinig voor terug kreeg, maar het was het zeker waard. Hij was nog aardig jong, maar hij was nu wel al erg gericht op zijn toekomst. Hij hoopte dat hij op een dag een vrouw mocht trouwen en een gezin kon beginnen. Al wilde hij wel wat te bieden hebben. Daarom gaf hij ook bijna niets van zijn geld uit. De jongen wilde het goed voor elkaar hebben en daar was hij bereid hard voor te werken. Opgeven was voor hem geen optie. Altijd maar door blijven gaan. Dat zat in zijn aderen. In zijn bloed.
Het was daarom ook tijd om het gevecht in zijn richting te duwen. Er voor te zorgen dat hij hier heelhuids uit kwam en dat hij de overwinning in zijn zak kon slepen. Hij haalde nog een keer uit naar zijn tegenstander. Harder dan de eerste keer. Meer kracht. Deze keer raakte Joshua de arm van zijn tegenstander. Hij zag hoe bloed uit de wond begon te stromen, terwijl hij een actie van zijn tegenstander probeerde te ontwijken, al werd hij lichtjes, maar minder erg dan zijn tegenstander, geraakt. Hij kon niet anders dan zachtjes vloeken, voor hij zich weer herpakte en nog een keer naar hem uithaalde. Hij zou niet stoppen tot hij zijn tegenstander uitgeschakeld had.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
De hele menigte ging tekeer bij elke beweging en poging die er gemaakt werd. Het ene moment was het doodstil, iedereen hield de adem in, wachtend vol spanning op wat er zou gebeuren en wie als eerste zou uithalen. Het volgende moment was er gejoel te horen en Rosalia zag hoe iedereen enorm tekeer ging. Zelf bleef ze rustig op haar plaats zitten. Ze hield niet van het hele gedoe met roepen en tieren. Zo was ze nu eenmaal niet. Haar karakter was eerder erg doordacht en weloverwogen. Als enige dochter had ze altijd volwassen moeten handelen. Dat werd nu eenmaal van haar verwacht. Ze moest de goede naam van haar familie representeren en alleen met verantwoord en doordacht gedrag slaagde ze daarin. Een kind had ze nooit echt kunnen zijn. Altijd was haar ingepraat hoe ze moest handelen, praten, nadenken. Elke verkeerde zet kon je zoveel problemen opleveren en ze mocht zich gelukkig prijzen dat dat nog nooit gebeurd was. Haar wijsheid en welsprekendheid had haar dan ook uit veel situaties gered en het was, meende zijzelf, ook de enige reden dat het huwelijk met Lucius dat haar werd opgedrongen zou werken. Ze wist wanneer ze moest luisteren en zwijgen en dat was iets wat Lucius tevreden hield. Hij was een erg strenge man die wist wat hij wou en voor Rosalia's mening was dan ook geen plaats. Zo was het al sinds dag 1 dat ze bij hem woonde en het huwelijk dat dit jaar zou plaatsvinden zou dat niet beter maken. Voorlopig sliep Rosalia nog in een aparte vleugel van Lucius' woning waar ze erg blij mee was al besefte ze wel dat dat binnenkort niet meer zou mogen. Ze zou bij haar echtgenoot moeten slapen en hoe erg ze daar ook tegenop keek, dat hoorde nu eenmaal bij een huwelijk. Ze moest tevreden zijn, niet elke vrouw kreeg de kans om met iemand als Lucius te trouwen, zo werd haar gezegd. Zelf dacht ze daar anders over en met plezier zou ze willen wisselen met dames die zelf hun partner mogen kiezen, maar zo is het nu eenmaal niet. Een luid geklap was te horen wanneer de wedstrijd was afgelopen en de gewonde man werd weggedragen. Goed zag hij er niet uit maar het waren geen levensbedreigende wonden, gelukkig maar dacht Rosalia. De winnaar wordt gekroond en uitgebreid geprezen. De jongeman schittert in het midden van de arena en wanneer de hele menigte opstaat en begint te klappen volgt Rosalia hun voorbeeld. Niet veel later verdwijnt de man en de menigte verlaat het gebouw via de hoofdpoorten. Dat zat er voor Rosalia echter nog niet in. Vrijwel meteen wordt ze bij haar arm rechtgetrokken. 'We hebben een afspraak met de overwinnaar en zijn meester. Nu', is het enige wat hij uitbrengt en gehoorzaam knikt Rosalia waarna ze via een speciale doorgang begeleidt wordt naar de verdieping onder de arena. Ze volgt haar man terwijl ze rustig om zich heen kijkt en de binnenkant van het gebouw aandachtig bestudeert.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua.
De jonge man had zich nu volledig op zijn tegenstander gefocust. Zijn doel stond op zijn netvlies gebrand. Het maakte niets uit hoe vaak hij viel, zolang hij maar weer op stond. Daar groeide hij alleen maar van en zorgde ervoor dat hij alleen maar zou groeien als vechter. Nee, opgeven was voor Joshua geen optie. Altijd blijven gaan, ongeacht de situatie. Een goede eigenschap, wat zijn baan betreft. Hij was een volhardend persoon. Als hij ergens voor ging, ging hij er helemaal voor, anders had hij alsnog het idee dat hij gefaald had. Hij was streng voor zichzelf. Soms iets te streng, maar zo bereikte hij wel wat hij wilde bereiken. Het had dus zijn voordelen als zijn nadelen. Die moest je tegen elkaar afwegen om uiteindelijk een balans te vinden. Dat vond Joshua ook heel belangrijk. Overal een balans in te vinden.
Toch was dat niet hetgeen waar hij op dit moment aan dacht. Hij was aan de winnende hand en dat voelde hij in zijn gehele lichaam. Hij merkte aan de houding van zijn tegenstander. Hij merkte het aan zijn eigen energie. De jongen had zelf nog energie voor tien en hij kon voorlopig nog wel even door gaan. Een kleine glimlach verscheen er rond zijn lippen. Hij had zijn tegenstander precies waar hij hem hebben wilde en dat voelde ontzettend goed. Joshua wist heel goed dat hij aan de winnende hand was. Het ging een stuk makkelijker dan de jongen in eerste instantie gedacht had, maar dat vond hij zelf helemaal niet erg. Hij haalde nog een keer uit en dat was voldoende. Het gevecht was voorbij. Dat wist niet alleen Joshua zelf, maar ook zijn tegenstander en het publiek. Nu hij zijn tegenstander verslagen had, merkte hij pas hoeveel geluid zijn omgeving maakte. Hoe men van het gevecht genoot. Het geluid van joelende mensen deed hem goed. De jongen liet zijn zwaard zakken en haalde een keer diep adem. Hij had het gevecht gewonnen. Bij het horen hief hij zijn beide armen in de lucht en kon hij het niet laten om breed te grijnzen. Het was hem gelukt. Zijn weg naar de top was eindelijk begonnen en was iets waar hij zich nu echt op gaan richten.
Het duurde niet lang voor Joshua weer achter de schermen was verschenen. Met een tevreden grijns liep de jongen naar zijn baas. "Je hebt het goed gedaan, mijn jongen. Men zal je nu een stuk serieuzer nemen en als een gewaagde tegenstander zien"hoorde hij hem zeggen. "Bedankt"gaf hij als antwoord. "En je weet wat dat natuurlijk uit maakt. Je kunt straks plaats nemen in een van de kamers die je aangeboden wordt en daar hoor je te wachten, zodat ik gesprek kan met een belangrijk man. Als dat goed gaat, zul je meer verdienen en nog meer aanzien krijgen"was het tweede wat tegen hem gezegd werd. Joshua knikte. Dat idee deed hem goed.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
De gangen onder de arena waren enorm lang. Alle hoofdgangen waren dan ook nog eens verbonden met kleine gangetjes aan de zijkant en zo leek het wel een soort doolhof. Wie hier zijn weg niet kende zou zo verdwalen. Toch hoopte Rosalia tijdens de gesprekken wat rond te kunnen kijken. Ze haatte het nu eenmaal, al dat zakelijk gedoe. Lucius was er dol op om haar overal mee naartoe te nemen en met haar te pronken. Rosalia werd dan ook heel erg geprezen in Athene. Niet om haar afkomst of haar huwelijk me Lucius. Nee, haar schoonheid. Ze stond er om bekend en iedereen kende haar wel, al was het enkel bij naam of van ziens. Ook haar zachte, liefdevolle persoonlijkheid was iets wat zeker bij de mensen bleef hangen al kwam dat natuurlijk voor velen op de tweede plaats. Het enige wat ze moest doen was mooi zijn en erbij staan, en dat stoorde haar mateloos. Wanneer een van de wachters wijst naar een kamer aan het einde van de hoofdgang ziet Rosalia vrijwel meteen een man naar buiten komen. De baas van de gladiator, dat wordt al snel duidelijk aan de manier waarop de 2 mannen met elkaar praten. Hij begroet Rosalia met een kus op de hand en al snel wordt ze door Lucius mee naar binnen getrokken. De heren hadden heel wat te bespreken en Rosalia stond er maar wat bij. Het was niet alsof er echt op haar gelet werd en de gesprekken gingen haar ook helemaal niet aan. Misschien waren het wel haar zaken aangezien de man waarover ze spraken misschien in haar huis kwam wonen maar echt veel maakte het haar niet uit. Al snel ziet ze dan ook haar kans om weg te gaan en voor ze het weet staat ze weer in de lange gang die ze net helemaal doorgewandeld waren. Rosalia was erg nieuwsgierig, altijd geweest en dat ze de gangen nu wat kon doorzoeken vond ze dan ook helemaal niet erg. Het was beslist een stuk interessanter dan de gesprekken waar ze anders naar moest luisteren. De wachters laten haar door, meteen wanneer ze haar zien en voor Rosalia het weet staat ze in de volgende hoofdgang, verbonden met de vorige. Ze had geen idee waar ze precies beland was maar toch vervolgde ze haar weg en al snel kwam ze aan bij een deur, aan het einde van de volgende gang. De deur stond open, al was er geen beweging of geluid te horen. Haar nieuwsgierigheid kon ze niet bedwingen en voorzichtig drukte ze dan ook de deur open waarna ze al snel de aanwezigheid van de gladiator opmerkte. 'Excuseer mijnheer, ik dacht dat er niemand aanwezig was.. mijn excuses', verontschuldigde ze zich vrijwel meteen en ze voelde hoe haar wangen een lichte kleur kregen. Dat kwam dan van haar nieuwsgierig, onderzoekend gedrag. Het had haar wel vaker in dit soort situaties gebracht.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua.
De grijns was niet meer van zijn gezicht te halen. De jongen voelde zich ontzettend goed. Hij was tevreden over het gevecht en het verloop daar van. Hij had hem weten te bekronen met een overwinning en daar was hij ontzettend blij mee. Adrenaline stroomde nog steeds door zijn lichaam heen. Hij wist dat dat nog wel even zo zou blijven. De wond die hij opgelopen had, werd momenteel verzorgd. Al was hij zo in euforie dat hij de pijn nauwelijks opmerkte. Joshua had simpelweg niets te klagen, al wist hij dat hij tot zichzelf moest komen. Natuurlijk had hij de tijd om de overwinning te vieren en te verwerken, maar hij moest zich ook weer focussen. Dit was pas het begin. De eerste stap en hij wist dat hij nog een behoorlijk weg te gaan had. Hij wilde de top van de top bereiken. Benoemd worden als de beste gladiator van deze tijd. Hij wilde de geschiedenis in komen, door ieder gevecht te overwinnen. Het was veel dat hij op zich nam, maar lag in zijn aard. Hij was altijd al erg ambitieus geweest. Als hij eenmaal iets in zijn hoofd had, ging hij er ook echt voor. En hij zou niet rusten voor hij het daadwerkelijk behaald had. Dat eiste soms behoorlijk wat energie en er ging behoorlijk wat tijd in zitten, maar Joshua had het er zeker voor over. Hij gaf zijn droom ook niet zomaar op. Daarbij was het vechten zijn enige vorm van inkomen. Zonder zijn gevechten was hij nergens. Dat motiveerde hem alleen maar meer, als was dat niet het belangrijkste. Natuurlijke zorgde het wel voor zijn brood, maar het vechten was waar hij het uiteindelijk voor deed. Het liet hem enorm goed voelen. Al zijn gevoelens kon hij daarin kwijt en dat vond hij ontzettend prettig. Buiten de arena vocht de jongen ook niet. Daar was hij strikt op tegen. Nee, hij vocht alleen in de ring en daar bleef hij ook bij. Hij was geen agressief persoon, maar dacht liever rationeel over dingen na. Hij vocht het liever uit met woorden, dan dat hij daadwerkelijk met vechten uitzocht. Dat vond hij een mooie eigenschap.
Hij werd uit zijn gedachten gehaald door een onbekende stem. Een vrouw. Joshua kon het niet laten om even te fronsen, voor hij zich omdraaide en recht in het gezicht van een vrouw keek. Hij herkende haar. Rosalia. Hij wist wie ze was, al had hij haar nooit eerder ontmoet of gesproken. Hij wist dat het meisje moest trouwen, met een belangrijk man. De man waarmee zijn baas nu aan het praten was. Ze was een mooie verschijning, dat kon hij zeker niet ontkennen. Al wist hij dat zij ver buiten zijn bereik was. Een dame van haar aanzien en status, zou nooit wat zien in een simpele ziel zoals Joshua zelf. Een kleine glimlach begon zijn lippen te sieren. Het was onbeleefd om te staren en het was ook zeer onbeleefd om niet te antwoorden. Hij schudde zijn hoofd. "U hoeft u niet te verontschuldigen, my lady. Het is niet erg" zei hij vervolgens tegen haar. Hij had bijna nooit gezelschap en hij had het idee dat het nog wel even ging duren voor de twee heren uitgepraat waren. "Heeft u genoten van het gevecht, mejuffrouw?"vroeg hij vervolgens aan haar. Nu ze hier toch was, kon hij haar misschien wel vergezellen. In ieder geval tot het gesprek klaar was.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Even aarzelde ze om een paar stappen terug achter te zetten. Het was erg onbeleefd om zomaar binnen te vallen en dat besefte ze nu ook. Ze dacht meestal goed na over de dingen die ze deed maar soms nam haar nieuwsgierigheid het over en dan kon ze gewoon niet rationeel denken en gingen ze maar impulsieve dingen doen zoals nu. Alleen had het haar nog nooit echt in een situatie gebracht waar ze zich moest gaan uitleggen bij iemand, en dat was nu dus wel het geval. Vluchtig veegde ze een plukje haar uit haar gezicht en ze herstelde zich weer in de hoop dat hij niet zou opmerken hoe zenuwachtig dit voorval haar maakte. Moest Lucius het horen, hij zou zo kwaad op haar worden en dat kon ze nu wel missen. Hij was al vaker kwaad op haar geworden en daar moest ze dan ook altijd de gevolgen van dragen. Hij was een erg harde man en kon agressief uit de hoek komen. Ze had het haar ouders verteld, dat ze bang van hem was maar die hadden er geen oren naar en ze wist dat als zelfs haar ouders haar niet zouden helpen, dat niemand het zou doen. Hij was te machtig en ze wist dat niemand ooit wat tegen hem zou beginnen, dus ze moest het maar laten gebeuren. Ze was nu eenmaal maar zijn vrouw en moest aan al zijn verlangens voldoen. Wanneer hij iets wou moest het gebeuren, zelfs wanneer Rosalia iets niet wou. Het bijwonen van evenementen en samenwonen vond ze nog niet zo erg, ze kon immers op zichzelf zijn en sliep het grootste deel van de tijd in een aparte kamer in haar deel van het huis maar wanneer ze met hem moest slapen, dat vond ze het ergste. Hij was verschrikkelijk en hield geen enkele rekening met haar en haar gevoelens. Wanneer hij wat hou moest hij het krijgen en het voelde dan ook niet als een verloving maar meer als een gevangenschap. Hoe hard ze er ook tegen in wou gaan en hoeveel mensen ze het ook wou vertellen, het was onmogelijk.

Een opgelucht zuchtje verliet haar lippen toen ze hoorde dat hij het niet erg vond en langzaam stapte ze naar binnen. De deur trok ze uit beleefdheid achter zich dicht, mede ook in de hoop dat de 2 mannen nog even weg zouden blijven en ze even niet bij heel dat gedoe moest zijn. 'Het was een prachtig gevecht. U heeft het uitstekend gedaan, proficiat mijnheer McKingley was het toch? Excuseer me dat ik uw volledige naam niet meer herinner. Maar uw familienaam is me bijgebleven in de arena', zei ze met een vriendelijke glimlach waarna ze haar hand naar hem uitstak. 'Wat onbeleefd, ik heb me nog niet voorgesteld. Mijn naam is Rosalia, het is een hele eer om u te mogen ontmoeten. U heeft echt prachtig werk geleverd en ik bewonder uw moed en dapperheid. Het is een apart vak en velen zouden het u niet kunnen nadoen. U kent me vast niet, en nogmaals mijn excuses voor het binnenvallen maar mijn verlo..', voor ze haar zin afmaakt verlaat een kleine zucht haar mond. 'Lucius is aan het praten met uw baas. Ik weet niet precies waarover het gaat maar ik vond het niet zo spannend dus besloot wat rond te gaan kijken en toen kwam ik hier. Zou u me misschien gezelschap willen houden? Want anders moet u het zeggen, dan ga ik weer terug. Ik wil u vooral niet ten last zijn, zeker met uw verwondingen', zei ze liefjes. Veel mensen zouden hem zien als maar een gladiator maar Rosalia had respect voor iedereen en vond het belangrijk om beleefd te zijn en met iedereen op die toon te praten. Hij was niet ondergeschikt aan haar omdat ze van een andere klasse was en dat wou ze ook altijd duidelijk maken. Ze zou het vreselijk vinden moesten mensen dat van haar denken. Ze wou gelijk zijn met de rest al zag niet iedereen dat altijd zo.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Joshua vond het niet erg dat het meisje hem gezelschap hield. Helemaal niet erg. Hij beschouwde zichzelf als een sociale jongen, al had hij niet erg veel gezelschap. Het zou hem volgens zijn baas alleen maar afleiden. Afleiden van zijn daadwerkelijke doel. Het winnen van zijn wedstrijden, zodat hij genoeg geld opleverde voor zijn baas. Hoe meer wedstrijden Joshua won, des te duurder de jongen werd. Hij ging de arena niet in, voor zijn baas een bepaald geldbedrag ontvangen had. En dat bedrag werd steeds hoger naar mate hij beter werd. Bekender. Gevreesder. Daar kwamen de opbrengsten van de verschillende weddenschappen ook nog eens bij. Een deel daarvan ging ook naar zijn baas. Nee, de man had het zeker niet slecht en soms vroeg Joshua zich af waarom hij niet meer kon ontvangen. Hij was tot slot van rekening degene wie al het werk deed. Degene wie zijn eigen leven op het spel zette om ook maar wat geld bij elkaar te sprokkelen. En wie profiteerde hier het meeste van? Zijn baas. Hij wist zelf ook dat daar iets niet klopte, maar hij kon er moeilijk tegen in gaan. Zijn carrière als gladiator zou ten einde worden gebracht en hij zou al zijn inkomsten verliezen als hij dat kwijt zou raken. Dat kon hij zich zeker niet veroorloven. Hij zou nergens meer aan de bak komen. Dat was voor hem de voornaamste reden om zijn mond te houden. Daarbij wist hij dat hij stap voor stap door kon groeien naar een iets wat hogere status, als hij zijn best bleef doen in de ring. Als hij zich bleef bewijzen tegenover het volk. De belangrijke mensen. Dat was ergens toch een goed vooruitzicht. Des te beter je status was, des te beter je uiteindelijk kon verdienen. Er ging wat tijd in zitten, maar hij wist dat het uiteindelijk meer dan waard werd. Ook al betekende het dat hij weinig gezelschap had.
Zijn aandacht richtte Joshua weer op het blonde meisje en kon het weer niet laten om te glimlachen. "Dank u, mejuffrouw. Het is goed om te horen dat u er van genoten heeft"zei hij tegen haar. "Klopt. Mijn familienaam is inderdaad McKingley. Joshua McKingley, mejuffrouw"zei hij beleefd tegen haar. Er was iets aan haar, waardoor hij zich tot haar aangetrokken voelde. Hij herkende het gevoel niet, maar het beviel hem wel. Het was wel eens voorgekomen dat hij aandacht kreeg van een vrouw, maar dit was anders. Dit maakte hem toch iets wat verlegen. "U heeft een prachtige naam, mejuffrouw" zei hij, terwijl hij haar hand vastpakte en er uit beleefdheid een kus op drukte. Als hij heel eerlijk mocht zijn, vond hij het helemaal niet erg om nu te moeten wachten. Haar gezelschap was aangenaam. Haar regen aan complimenten, maakte hem toch verlegen. Iets wat hij eigenlijk niet zo snel had. "Dank u, jonkvrouwe. Uw woorden maken me verlegen. Ik doe simpelweg wat mij gevraagd wordt te doen"zei hij tegen haar. Complimenten kreeg hij niet veel. Veel mensen zagen hem dan ook als een gladiator. Een simpele ziel die op die manier zijn geld moest verdienen. Niemand die naar hem om keek. Niemand die het echt wat kon schelen als hem wat overkomen. In de ring worden toegejuicht als een echte held, maar buiten de arena deed je er vaak niet toe. Dat Rosalia zo veel interesse in hem toonde en zo lovend over hem sprak, verbaasde hem dan toch ook wel een beetje. Zeker voor een vrouw van haar status. Toch zou hij er niets over zeggen. Het was fijn om op die manier bekeken te worden. Het was anders en het voelde goed. "Ik vind het zeker geen probleem om u gezelschap te houden"zei hij, voor hij naar zijn wond keek. "Oh, dat is niets. Ik heb ergere tijden gehad"merkte hij op, voor hij zijn aandacht weer op Rosalia richtte.

@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld