Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Fire & Desire

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Shinde en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

I became a villain for doing the right thing.

Bob Lee Swagger - 32

''A soldier doesn't fight because he hates what stands in front of him.
He fights because he loves what he left behind.''

x

Account verwijderd

schreef:

Mortifera 'Morte' Reyes
26

Emilia 'Mila' Husk
7

Die avond had Morte haar dochter op het voorhoofd gekust, de dekens over haar heen getrokken en haar favoriete knuffel ook een nachtzoen gegeven. Daarna had ze zoals elke avond de huistelefoon naast haar bed gelegd op het nachtkastje, samen met een sleutel van Mila haar slaapkamerdeur en die van de voordeur van het appartement. Op die manier kon er niemand binnen, zelfs de huisbaas niet en kon haar kleine meid wel nog naar buiten als het nodig was. Die routine was al een tijdje gaande nadat ze zelfs haar eigen thuis niet meer vertrouwde. Morte vond het een moeilijke keuze om haar kind elke avond alleen te laten, maar deze extra job was nodig geweest. Morgenochtend vroeg zou ze naar huis gaan, haar dochter naar school brengen en daarna zichzelf als een toegewijde schoonmaakster presenteren bij enkele oude dametjes om haar dag verder te vullen. Pas als Mila van school kwam, zou zij enkele luttele uurtjes slaap inhalen.
Vandaag was ze nog meer uitgeput dan gewoonlijk. Nog steeds verdiende ze niet voldoende om genoeg rond te komen met de schulden van haar ex die in haar nek hijgden, dus stond ze al een tijdje op dezelfde vlek te wrijven aan de bar. Diep in gedachten over haar zorgen die de hele dag en nacht door haar hoofd bleven spoken. Op hetzelfde moment was ze ook bezorgd om Mila en ze wist dat ze waarschijnlijk niet de beste moeder was door haar alleen te laten slapen. Maar haar laten verhongeren zonder nachtwerk te hebben, haar laten slapen onder de toog of haar laten wegnemen door de kinderbescherming, dat zou haar pas een slechte moeder maken.
Met een zucht legde ze de vod weg uit haar handen en streek een lok donkerbruin haar uit haar gezicht. Op het moment dat ze haar grijze ogen over het café wou laten glijden, werd het rustige geroezemoes doorbroken door een onaangenaam geluid. De toon alleen al liet haar walgen van de persoon die in haar gezichtsveld verscheen. Nogmaals zuchtte ze en leunde met haar beide handen op de toog iets naar voor richting het gebrom dat op haar af kwam.
"Gonna pour me a drink or what?!" riep een oudere man met een dikke neus en een gigantische bierbuik van te dichtbij in haar oor.
"Jeez, no need to yell." Mogelijks mompelde Morte er onder haar adem door nog een verwijt achter en dat was de oude zak met zijn worstenvingers niet ontgaan.
Dikke, vettige handen omklemden haar beide polsen en in een fractie van een seconde overwoog ze om over de bar te klimmen om hem een lesje te leren.
"Let go," waarschuwde ze eenmalig en de blik in haar ogen verried dat ze niet veel goeds van plan was als haar bevel niet beantwoord zou worden.
Dit pikte ze niet, niet nog eens op het werk ook. Hier sprak ze met bijna niemand, behalve ze plezierige klanten die vriendelijk bleven en daar hield het op. Als de man met de worstenvingers gewoon vijf seconden geduld had gehad, zat ze nu niet in dit lastige parket. Ze had genoeg Spaanse furie om op hem los te laten en ervoor te zorgen dat hij nooit meer een vrouw durfde lastig te vallen. Helaas was haar baan haar te kostbaar en die wou ze na een week nog niet verliezen. Dit zorgde ervoor dat ze zich in een lastig parket bevond waar ze de oplossing niet voor wist als de man nu niet losliet.

Account verwijderd

schreef:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Gone so long I stepped out of the woods
I was misunderstood but in light of it all
I sit back and check their disguise
Their dark shallow eyes got lost in the haze of the light
x
De bar was een laag vertrek, opgetrokken uit oude planken die door de warmte donker waren geworden. Het hout zag eruit alsof het afkomstig was van de romp van een gestrand schip, bedolven onder rooskleurige familiefoto’s van vermoedelijk de eigenaar. Het was inmiddels negen uur ’s avonds en de gasten stroomden binnen. Het waren allen inwoners van Downers Grove, maar hij kende hen te vaag om een uitwisseling van woorden tot een vloeiend gesprek te brengen. Stilzwijgend zat hij voor de toog en sloeg hij gade hoe een jongedame naast hem haar bestelling plaatste.
‘’Let go,’’ hoorde hij ineens een stem zeggen. Dezelfde vrouwenstem die eerder die avond zijn bestelling had opgenomen. Hij keek op en wendde zich tot haar en de man met wie ze in ‘discussie’ was. De greep die hij op haar uitoefende, werd almaar zwaarder. Hij spande zijn spieren aan en bestudeerde haar gezichtsuitdrukking alsof het informatie omsloot die hij als uiterst belangrijk waarnam. De jongedame verzette zich tegen de aftasting, maar dit mocht niet baten. Hij bleef haar naar zich toetrekken.
Bob Lee hield het niet meer. Hij trok de aandacht van de vijftigplusser door zijn mond open te trekken en zich met zijn situatie bezig te houden. De werkneemster verdiende het immers niet om zo grof te worden behandeld.
‘’Hey, hey, lady’s trying to work. How’s she gonna pour drinks with you holding onto her arm like that? Let go.’’
De man, Frank was zijn naam, liet haar arm uit ontsteltenis los. Hij trok zijn wenkbrauw op en aanschouwde geamuseerd het gestalte dat zich mengde met zijn toestanden. Bob Lee trok zich daar echter niets van aan. Hij richtte zich al gauw op het slachtoffer achter de toog. ‘’You all right?’’
‘’Yeah. He’s just a drunk,’’ antwoordde ze terstond op zijn vraag.
‘’I must be if I thought you were worth my time, skank.’’
Een stilte viel. ‘’That’s classy,’’ prevelde hij.
‘’I’m sorry, did you say something?’’
Hij wierp hem een blik toe. ‘’Yeah.’’
‘’You just made my night,’’ zei hij grimmig, waarna hij naar hem toe kwam gelopen.
‘’Shitbird.’’ Hij haalde naar hem uit, maar Bob Lee was hem te snel af. In een fractie van een seconde wist hij de armbeweging af te breken door zijn hand vast te nemen en zijn vingers te breken. ‘’You like that?’’ De man deinsde uit leed achteruit, maar zijn bedreigende blik bleef bij de zijne hangen. Frank was niet bereid om het hierbij te laten. In zijn ogen kon hij zien dat hij wraakneming tot doel had. Hij was niet het toonbeeld dat dingen zonder pardon over zich heen liet lopen. Hij was roekeloos en die eigenschap bracht hem alleen maar dieper in de problemen. Niemand rommelde met Bob Lee Swagger.
‘’Get out of here,’’ bracht hij kalm uit. Zijn gelaatsexpressie bleef voortdurend star.
Hij kreeg geen antwoord in de vorm van woorden. Frank uitte zijn agressie in daden, wat hij liet blijken in het glas dat hij kapot sloeg en waarmee hij op hem af kwam stappen.
‘’What are you doing? Don’t do -‘’
Hij luisterde niet. Wederom haalde hij naar hem uit, om twee tellen later door de beveiliger te worden neergeslagen. De donkerkleurige man hield zijn bovenlichaam tegen het hout van de toog gedrukt. Hij bekeek Frank en toen Bob Lee.
‘’You got two choices; you can walk out or I’ll carry your ass out like him.’’

Account verwijderd

schreef:
Iemand trok de aandacht van haar lastige klant weg.
‘’Hey, hey, lady’s trying to work. How’s she gonna pour drinks with you holding onto her arm like that? Let go.’’
Met die woorden leek de man de lastpak zo uit zijn lood te slaan dat ze meteen haar vrijheid terug had. Haar handen schudde ze los terwijl ze haar focus strak op het tweetal gericht hield.
"Yeah. He's just a drunk," antwoordde Morte toen haar zelfverklaarde redder in nood zijn aandacht op haar richtte.
De belediging van de zatlap negeerde ze. Het fut om hem nog aan te spreken had ze niet. Omdat de twee na wat woorden te wisselen elkaar al te lijf gingen, floot ze op haar vingers om boven al het kabaal de aandacht van de beveiliging te trekken. Een waar godsgeschenk dat onder de naam Jeremy, kortweg Jimmy, al twee avonden op rij haar uit vervelende situaties had gered. Met een smak plakte Jimmy de dronken man tegen de toog en gaf haar een knipoog voor hij beide mannen toesprak en hen een keuze gaf.
"Take him away, Jimmy."
Morte gaf een knikje richting de vijftiger die ondertussen bijna rood aanliep van de kracht waarmee zijn bovenlijf fijn geperst werd tegen het hout. Jimmy was een boom van een man en zijn donkere huid maakte hem alleen aantrekkelijker en vooral indrukwekkender. Helaas was Jimmy ook de meest toegewijde vader die ze ooit gezien had en ze was kansloos tegenover zijn vrouw van wie haar glimlach zo breed en oprecht was, dat ze hen het mooiste leven ooit gunde.
"A drink on the house for you. Morte, by the way."
Onder veel kabaal werd haar voormalige klant ondertussen naar buiten geworsteld door Jimmy. Niet langer onder de indruk van het voorval, zette Morte met een klap een glas op de toog voor de man die haar zonet de helpende hand toestak en keek hem afwachtend aan.
Niet alleen was ze nieuwsgierig naar hoe hij heette, hij had daarnaast ook een soort mysterieuze sfeer om zich heen hangen die haar uitnodigde om meer over hem te weten te komen. Terwijl ze op zijn antwoord wachtte, nam ze uitgebreid de tijd om haar ogen over hem heen te laten glijden. Hij was niet extreem knap, maar hij had iets charmant dat hij uitstraalde wat niet veel mannen hadden. Het paste bij zijn nonchalante outfit van een wit onderlijf met een wit hemd los over gegooid, gecombineerd met een jeans. De donkerblonde krullen en korte baard stonden hem goed en ze schatte hem wel ouder in dan zij zelf was. Misschien begin de dertig. Wat haar vooral opviel waren zijn ogen, daar bleef haar blik op rusten, het waren blauwe ogen om in te verdrinken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De donkergetinte man ging met de dronkenlap op in de massa. Hij baande zich te voet een weg naar de uitgang, waar hij de minderwaardige de buitenlucht in duwde. De jongedame achter de toog, vermoedelijk een vrouw van achtentwintig jaar oud, schonk hem een glas in en zette dat nadien voor hem neer.
Hij uitte zijn dankbaarheid niet in woorden, maar in een bijstelling van zijn gelaatsexpressie. De starheid was geweken en een lichte, beleefde glimlach liet hem welwillender voor de dag komen dan hij daadwerkelijk was.
Luisterend naar de uitspraak waarmee ze zichzelf introduceerde, nam hij terug plaats op de barstoel. Morte was haar naam. Een benaming die hij nog niet eerder had gehoord, maar die hij stiekem wel mooi vond.
‘’Pete,’’ loog hij. Bob Lee ging schuil onder een pseudoniem. Hij wilde niet dat mensen zijn verleden, gebaseerd op de naam die ze tijdens een kortstondig gesprek met hem hadden verkregen, op het internet gingen afstruinen. Het ging hen niet aan wie hij was en wat hij in het voorleden zoal heeft behaald en misdaan. Hij was een eenzaat die van hot naar her ging en die niet wenste gestoord te worden door onaangekondigde berichtjes van mensen die hij - onderweg naar ‘thuis’ - had ontmoet en gesproken.
Hij zette het glas tegen zijn lippen en dronk wat, terwijl hij haar nog eens bekeek. Zijn ogen bleven hangen bij de leren damesdracht. Het betrof een kledingstuk dat vanaf het middel haar lichaam begon te overtijgen en dat na een centimeter of twintig het hullen alweer vaarwel zei. Daarbij was haar bovenlijf gewikkeld in een zwarte, aansluitende coltrui en baande ze zich op hakken wegen achter de toog. Uitdagend, maar vrouwelijk stond ze erbij. Hij mocht haar kledingstijl wel, - en haar gezicht en lichaam idem dito.
Hij zette het glas neer op de houten toonbank. ‘’Do you often get harassed at work?’’

Account verwijderd

schreef:
De starre blik van Pete had plaatsgemaakt voor een enigszins uitnodigende glimlach. Zijn blik gleed net zoals die van haar had gedaan even over haar volledige lichaam om haar van kop tot teen te bekijken. Ze nam het hem niet kwalijk, ze was er tenslotte zelf mee begonnen. Bovendien, elke mens had wel iets oppervlakkig schuilen in hun karakter en een uiterlijk beoordelen hoorde daar automatisch bij.
"I work in a bar, Pete. I feel like I'm walking around with a 'harass me' tag taped to my butt."
De woordkeuze voor kont en niet rug was heel bewust gemaakt. Hoe vaak een verloren hand zijn weg vond naar haar billen in die ene week werken, kon ze al niet meer tellen op één hand. Het voorover buigen om glazen op te ruimen had ze na de eerste dag al opgegeven en vanaf nu liet ze mannen zelf dingen aangeven om hun handen zo vol mogelijk te houden als ze in de buurt kwam. Omdat ze Pete's gezelschap wel apprecieerde en zijn insteek in een eerste ontmoeting eens iets anders was dan dat ze ooit van andere mannen had gehoord, vulde ze zijn glas bij en schonk zichzelf ook iets in. Met zijn vraag leek het haast alsof hij bezorgd overkwam en het klonk oprecht. Dat was iets anders dan de meeste openingszinnen die ze naar haar hoofd geslingerd kreeg. Ze baalde dat haar schoonmaakwerk bij de oude dametjes thuis niet genoeg opleverde om van te leven, anders hoefde ze zichzelf niet langer te kwellen met de lange avonden bij eenzame mannen die van geen ophouden wisten.
"And you, prince charming, how often do you save damsels in distress?" voegde ze er nog met een speelse grijns aan toe voor ze Pete in de ogen keek om een slok van haar drank te nemen.
Meestal bleef de bar vrij rustig nadat Jimmy iemand wegsleepte, dus ze zou nog even de tijd hebben om een gesprek aan te gaan voordat de dronkenlappen hun laatste drankje kwamen vragen waarna ze hen met veel plezier allemaal het café uit zou duwen om eindelijk te kunnen afsluiten. Dat Pete hier zo laat binnen was gevallen, maakte haar des te nieuwsgieriger naar waarom hij op dit uur nog over de straten zwierf.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Achteraf gezien was het nogal een domme vraag die hij stelde. Natuurlijk was ze al vaak lastig gevallen op haar werk; ze werd immers omringd door dronkenlappen, die hun handen niet van haar af konden houden. Nogal wiedes met haar prachtige fysionomie en uitdagende outfits.
Hij lachte om de opmerking die ze maakte. ‘’Prince charming, huh?’’ kaatste hij geamuseerd terug.
Gekeken hoe ze haar glas leegdronk, helde hij wat voorover om haar beter te kunnen bezichtigen. ‘’I don’t often come to rescue beautiful women.’’ Hij legde het glas geïnteresseerd weer neer op de toog eens hij haar gezichtsuitdrukking bekeek, te nieuwsgierig geweest naar hoe Morte zijn woorden interpreteerde.
- of ze hem in het vervolg niet een tweede keer zou aanspreken, opdat haar interesses in hem terstond verloren waren gegaan eens hij haar op een nogal eigenaardige manier complimenteerde, - of dat ze juist op hem inging, opdat zijn ‘weerspiegelende geflirt’ haar wel amuseerde.
‘’I’m just wondering,’’ zei hij, ‘’what’s a nice girl like you doing in a place like this?’’

Account verwijderd

schreef:
Morte glimlachte toen Pete haar opmerking beantwoordde met een lach. Duidelijk geamuseerd met haar woorden, hield hij haar in de gaten toen ze haar glas uitdronk. Verbaasd was ze niet dat er een compliment volgde, dat had ze hem tenslotte ook gegund. Wat interesse tonen kon geen kwaad, tenslotte kwam er hier vaak niet veel soeps binnen en zijn verschijning was verfrissend. In deze bar viel iemand die zich wat galant en mysterieus gedroeg op zoals a peacock in a flock of pigeons.
"Obviously working," grinnikte Morte in eerste instantie toen ze zijn vraag hoorde.
Hij verdiende bonuspunten voor aantrekkelijk zijn, maar zijn vragen lagen een beetje voor de hand. Het enige wat hier echt uit bleek, was dat hij interesse in haar had en ze ging het niet onder stoelen of banken steken dat zij ook interesse in hem had. Dit was het keerpunt waarop ze de keuze had of ze verder op hem inging of niet en die keuze was snel gemaakt.
"My day job doesn't earn enough and fate desided to throw this on my path. If there was a more friendly vibe here, I might even like it. And you, what are you doing here, Pete?"
Met een kleine knik beantwoordde ze ondertussen het teken van een tafel verderop dat ze nog een drankje wilden en met haar blik nog afwachtend bij haar gesprekspartner, tapte ze routinematig vier biertjes en riep al naar hen dat het hun laatste waren en dat ze ze zelf moesten komen halen. Een beetje brommend, maar wel nog met een amusante grijns, stapte een man van de tafel op haar af en nam het bier zonder problemen aan. Er kon zelfs een bedankje af.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De jongedame kapte het gesprek niet af. Integendeel. Met een lieflijke glimlach op haar gelaat bleef ze hem in de ogen aankijken, alsof ze zijn gemaakte compliment juist op prijs stelde.
Hij glimlachte terug, luisterend naar het antwoord dat hem werd gegeven. Morte was hier om te komen werken voor het geld. Haar andere baan zou haar niet genoeg opleveren, maar waarom niet? Hij kon zich nauwelijks een baan inbeelden die haar zo weinig betaalde, dat ze werd verplicht om een andere avondbaan erbij te nemen, - wilde ze uit de schulden blijven. Hij fronste lichtjes. ‘’In debt?’’ Hij kon zich geen andere redenen bedenken dan in schulden zitten en het hebben van een werkgever die haar niet voldoende uren gaf om rond te komen. Morte was een hardwerkende, hij hoefde geen confirmatie om dit in te zien. Ook bier aftappen in een taveerne waar iedereen je bij de oren afzaagde, vereiste veel inspanning en snelheid. Niet iedereen was geschikt als barman of -vrouw.
Hij haalde zijn schouders op toen ze zijn vraag terugkaatste. Ja, waarom was hij hier en lag hij niet zijn slaap in te halen in de motelkamer die hij zojuist had gehuurd? ‘’I’m stayin’ in a motel, just around the corner,’’ bracht hij ietwat nonchalant uit. Hij praatte niet graag over zichzelf, dacht dat men vast niet geïnteresseerd was in wat er zich in zijn leven afspeelde.
‘’Needed a few beers, nothing special. I’m quite boring.’’

Account verwijderd

schreef:
Morte twijfelde kort even hoeveel persoonlijke informatie ze wou vrijgeven. Enerzijds maakte het niet uit, want de kans dat ze hem nogmaals tegenkwam als hij hier in een hotel sliep, was klein. Anderzijds als hij hier bleef plakken en ze vertelde hem persoonlijke dingen, dan wist hij tenminste met wie hij te maken had. Het enige wat ertoe deed was in hoeverre ze hem in staat achtte om die persoonlijke informatie door te spelen aan derden of er misbruik van te maken. Een paar woorden inzicht in haar situatie kon geen kwaad.
"Met the wrong man, seemed the love of my life. Turned out to be a devil in disguise. Still paying for that mistake, but two jobs cover the debts, there is some light at the end of the tunnel."
Het had waarschijnlijk zijn charme dat ze onbeschaamd over haar situatie kon praten. Veel vrouwen zouden zich schamen, maar daar had ze geen last van. Wat erger zou zijn, was dat ze deze job deed omdat ze te dom was om haar leven te beteren. Zo zat het gelukkig niet ineen bij haar, een mooi diploma behalen als je dagelijks geterroriseerd werd, was gewoon onmogelijk geweest. Maar vanaf Mila oud genoeg zou zijn en de schulden afbetaald, was ze van plan om haar werkleven een upgrade te geven. Voorlopig was het enige dat telde haar dochter kunnen opvoeden, al was dat informatie die ze nu eens niet ging lossen.
"Motel huh. Traveling a lot? By yourself?"
Nu er geen klanten meer om haar heen om aandacht vroegen, nam ze de gelegenheid om de wasbak voor zijn neus te vullen en al aan haar laatste taak van de dag te beginnen, wat afwassen. Het was een simpel werkje en meestal begon de bar tegen dan leeg te lopen, dus had ze zichzelf geconditioneerd tot een opgelaten en vrolijk gevoel te creëren als ze haar handen in het warme water stak.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij wist even niet zo goed wat uit te brengen. Haar beminde scheen een klootzak te zijn, die haar ongeïnteresseerd toewijdde in het leven van een alleenstaande vrouw die schulden al op jonge leeftijd moest afbetalen. Hij leefde met haar mee, maar kon haar problemen niet uit de weg ruimen zoals hij dit eerder wel had gedaan door de dronkenlap van zijn interesses te ontnemen. Nee, hij had geen duizenden euro’s die hij zomaar kon rondstrooien alsof het niets was. Het leger had hem maar weinig uitbetaald, net genoeg om van te leven.
Respect, dat had hij wel. Hij bewonderde hoe ze open en nonchalant over de keerzijden van haar leven sprak. Niet alleen was ze hardwerkend, ook stond ze sterk in haar schoenen. Morte was een pittige dame.
‘’I admire your strength. I wish more men and women were like you,’’ sprak hij oprecht uit. Hij keek ietwat afwezig toe hoe ze een begin maakte aan het afwaswerk dat haar stond op te wachten. De gootsteen was in een mum van tijd gevuld met tientallen bier- en wijnglazen, die ieder afzonderlijk van elkaar door haar handen werden schoongemaakt. Hij luisterde naar de vraag die had klaarliggen en beantwoordde deze nadien met wat gemurmel en zorgeloosheid. Of hij veel reisde, was aan haar de taak om deze bescheid te geven met behulp van het volgende;
‘’Not a lot, I’m wandering just over a little three months, now, - all alone. In pubs is where I snuggle up, you know - drinking beers with fresh, old men while watching some sports.’’

Account verwijderd

schreef:
Morte glimlachte na zijn eerste zin, hij was innemend en hij leek het te menen. Het was moeilijk om in te schatten of zijn bedoeling was om hier een leuke babbel en haar een goed gevoel bij na te laten of dat er hier meer achter zat. Het feit dat ze aan het tweede überhaupt dacht, zei alleszins als genoeg over haar eigen intenties. Ja, ze was een sucker for bad boys, maar af en toe iemand met een goed hart kon geen kwaad. Bovendien zag Pete er geen blijver uit.
Na zijn compliment volgde er een uitleg over wat hij op dit moment met zijn leven deed. Ronddwalen in zijn eentje. Ooit had dat idee haar aanlokkelijk geleken en net zoals elke opstandige tiener had ze overwogen om alles achter te laten, overtuigd dat het gras groener was aan de overkant. Bij haar lag een slechte thuis en een onvermogen om in te schatten wat de wijde wereld intrekken precies inhield aan de basis van haar wanderlust. Dat maakte haar des te nieuwsgierig naar wat hem aanzette om op zijn eentje de wijde wereld in te trekken. Toch koos ze er bewust voor om er niet naar te vragen op dit moment in het gesprek.
"Really, where did your wanderlust take you to? Besides this sad little town in the middle of nowhere," grinnikte Morte en stak haar hand even op naar het tafeltje dat ze zonet nog bediend had. Ze voegde er nog een glimlach aan toe en zag hen langzaam hun jassen aantrekken en vertrekken. Hoe later het werd op de avond hoe meer ze dit gesprek apprecieerde, maar tegelijkertijd wist ze dat de nacht niet eindeloos zou duren. Dit gesprek had nog twee tafeltjes die bleven plakken te gaan en waarschijnlijk zag ze hem daarna nooit meer.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De bar begon langzaamaan leeg te raken. Mensen verlieten hun tafels, omhelsden hun broeders voor een laatste keer en liepen nadien naar de uitgang om daar de werknemers gedag te zeggen.
Hij keek toe toen ze haar hand opstak naar drie mannen, die hun jassen om zich heensloegen en haar met bedorven gelaatsvertrekkingen begroetten. Enkele tellen later waren ze vertrokken. Had hij zichzelf meegeteld, dan beschikte de taveerne nog maar tien man. Het was er aardig stil op een doordeweekse dag.
Haar interesse in hem hoorde hij met welbehagen aan. Hij sprak niet graag openlijk over zichzelf, maar hij gaf haar desalniettemin antwoord op al haar vragen en leek hier zelfs lust in te vinden. Glimlachend dronk hij het glas leeg, waarna hij zich tot haar keerde. ‘’I went to all sort of places. Detroit, Indiana, Kentucky, Illinois, Missouri and now I’m here, indeed in the middle of nowhere but I don’t mind it. I like it here,’’ vertelde hij haar. Het was hier heel anders dan in Detroit; er waren geen hangjongeren die de stad terroriseerde met hun stoerdoenerij. De mensen waren ouder, aangenamer om mee te praten en veel vreedzamer, - op die ene dronkenlap van daarstraks na.
‘’I might even go back here, might even catch you up on all the places I have been to if I do so.’’

Account verwijderd

schreef:
Morte liet haar blik nog eenmaal over de zaak glijden om zeker te zijn dat alles betaald was en iedereen hun laatste drankje had. Daarna droogde ze haar handen af aan een handdoek en zette haar avondritueel verder. Met een glas in haar handen, richtte ze haar aandacht weer op Pete die een hele reeks stadsnamen opnoemde.
"Oof, that's a lot."
Het leek haar zalig om al die steden te ontdekken, wetende dat zij welgeteld één klein dorp verder was geraakt dan haar thuisdorp en dan nog richting een nóg kleiner en nóg vervallener appartement dan ervoor. Het was niet bepaald een overwinning, maar op een gekke manier wel een verbetering.
"And you do like it here? I wouldn't stay here for a fortune if I had the chance," grinnikte Morte en keek even vanuit haar ooghoeken naar Pete terwijl ze glazen sorteerde in de kasten.
"Wouldn't mind the company if you stop by again soon tho," lachte ze speels naar hem en had ondertussen allang geen schroom meer in dit gesprek. Het was een fijn gesprek en dat kwam ze niet vaak tegen aangezien ze werkte tussen eenzame dronken mensen die haar vaak als een makkelijk doelwit zagen. Dat was vermoeiend. Dit gesprek daarentegen, dit hield haar voor een keer wakker op dit late uur en zelfs geamuseerd.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I know. All beautiful cities. Detroit was the most special out of the six I summed up,’’ zei hij haar. De muziek, de Afrikaanse mensen die met meer waren dan de blanke, doodsaaie Amerikanen; al met al vond hij de stad geweldig. Het was er zoveel levendiger dan waar hij vandaan kwam, Los Angeles. Mooie omgeving, maar het weer, de drukte en de in zichzelf gekeerde mensen vond hij maar niets, - en het lag eveneens ver van zijn thuisbasis af.
Haar gelach hoorde hij met amuse aan. Het gesprek begon langzaamaan wat speelser te worden; niet alleen Morte kwam los, maar ook hij. Een ietwat ongebruikelijke wending, omdat hij zich doorgaans nogal lusteloos voor de dag liet komen wanneer een jongedame interesse in hem opwekte. De dood van zijn vrouw zat nog vers in het geheugen, waardoor hij zich al gauw schuldig voelde indien hij het gezellig had met een andere vrouw, alsof hij haar zo gemakkelijk vergeten kon. Nee, dat nooit niet, maar - hij moest haar toch ooit laten gaan? Hij kon toch niet zijn hele leven voortbrengen in eenzaamheid en met alcohol om hem van die eenzaamheid af te helpen?
Hij keek haar aan, greens toen hij haar opmerking in zijn hoofd herhaalde. ‘’No?’’ Hij helde ietwat voorover, de zijde van de toog raakte net zijn torso niet. ‘’And why wouldn’t you mind my company?’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld