Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Unbreakable

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:

- 18+
- niet reageren a.u.b
- Samen met @Traveller
____________________________________________________

"They say love can be a dangerous thing,
but I didn't realise just how dangerous they meant."

____________________________________________________

Joshua Davis / 24 jaar

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:

Allison Fabray

Vandaag zou een spannende dag worden. Zo spannend dat ik er toch wel een beetje zenuwachtig voor was en dat was ik al niet meer geweest sinds mijn allereerste werkdag. Dit was echter ook wel een beetje een eerste werkdag. Ik was al binnen in dezelfde organisatie, maar het was nu tijd voor een nog veel grotere uitdaging. Al bijna een jaar werkte ik met ontzettend veel plezier in een gevangenis. En dat klonk ontzettend raar, want er was eigenlijk helemaal niets leuk aan het hele begrip "gevangenis," maar toch had ik het enorm naar mijn zin. Tot nu toe had ik namelijk ontzettend veel waardering gekregen. Niet alleen van mijn collega's, maar zelfs van de gevangenen zelf! Misschien was dit soms gespeeld om zo een beetje te slijmen, maar dat boeide me niet zo veel. Ze mochten best slijmen. Ze zouden er bij mij toch niet zoveel verder mee komen. Ik had liever dat ze nep aardig tegen me deden dan dat ze me totaal niet uit konden staan en zich hier ook naar gedroegen. Nu had ik ook wel geluk gehad met de afdeling waar ik werkzaam was, al zou die pret vanaf nu klaar zijn. Nu was het tijd voor de échte uitdaging. De uitdaging waar ik ook zelf intern naar had gesolliciteerd. Als ik het hier ook goed kon doen, dan waren al die jaren naar school gaan het helemaal waard geweest. En dan was dat cum laude afstuderen en hier nachtenlang over wakker hebben gelegen het nóg meer waard geweest. Dit was een afdeling waarbij er eigenlijk geen lieverdjes zaten. Mensen hadden jarenlange gevangenisstraffen gekregen en vrijwel niemand kwam met goed gedrag eerder vrij, want ze vertoonden gewoon geen goed gedrag. Ik was dus ontzettend benieuwd hoe zij op mij zouden gaan reageren. Ik had misschien een lief gezichtje en de meerderheid van de collega's hier waren man, maar ze moesten mij ook zeker niet onderschatten. In eerste instantie zou ik gewoon normaal doen, maar ik was niet van plan om vrienden te worden en ik liet deze mensen me al helemaal niet kleineren. Ook dat was iets wat je op school leerde, maar nu kon ik het dan eindelijk in de praktijk echt uitproberen.
En dus had ik me op mijn "eerste" werkdag me anders gekleed dan dat ik normaal zou doen. Ik zag er netjes uit, maar zorgde er vooral voor dat de eerste indruk van de mannen hier absoluut niet "sexy" of zoiets dergelijks zou zijn. Ik wilde meteen serieus genomen worden, dus qua kledingkeuze had ik daar zeker over nagedacht. Tevens had ik weinig make-up opgedaan, maar wel genoeg om de afgelopen slapeloze nacht te verbergen. Op het moment dat ik dus ook binnen werd gelaten door een collega die ik nog niet kende keek ik om me heen. Ik was hier niet vaak geweest. Alleen een keer met een rondleiding en dan vervolgens nog een keer een rondleiding, maar het zag er gewoon anders uit. De sfeer was ook meteen anders. Dat merkte je al aan de manier waarop deze nieuwe collega zich aan me voorstelde.
'Hi, I'm Jake.' Dat was alles wat hij zei terwijl hij me een veel te stevige handdruk gaf. Dat deed me letterlijk gewoon pijn, maar ik had ook geleerd om dat absoluut niet te laten zien. Dan werd je meteen als minder gezien, want ja, ik was geen man. Ik besloot om dus ook maar niet teveel te zeggen, want ik had nu al geen zin om aardig te doen tegen deze chagrijn. Als hij zo was, stel je dan voor hoe die gevangenen hier waren!
'Hi, I'm Allison,' zei ik dus ook droogjes. Tja... Als hij verder niets zei, wat moest ik dan nog zeggen? Normaal gesproken kon ik best een gesprek voeren, maar hij keek zó ongeïnteresseerd uit zijn ogen dat het me stoorde en ik geen zin had om moeite te doen.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Geschreeuw alsof iemand enkele seconden later om het leven zou worden gebracht, dat waren de geluiden waar ik bijna elke dag mee werd gewekt. Tenminste, als ik had geslapen, want dat was iets waar ik al lang een probleem mee had, ver voor ik elke nacht in een hok gezet werd. Slaap en ik konden het niet zo goed met elkaar vinden, net zoals dat ik het met de meeste mensen niet zo goed kon vinden. Vooral niet met de vrije mensen, om ze zo maar even te noemen. De mensen die hier kwamen om ons, de monsters in hun ogen, te laten zien hoe we net zoals hen zouden moeten leven en hoe gelukkig we zouden worden als we vreedzaam door het leven gingen. Het liefst werd daar elke dag tegen ons over gesproken. Mijn vuist bonkte hard tegen de vergeelde deur waar ik mijn voorhoofd tegenaan had laten rusten. ‘Kappen!’ Meteen na mijn bevel was het stil. Sommige jongens gedroegen zich hier als beesten, vooral wanneer ze net nieuw binnen kwamen. Ze dachten dat als ze maar hard genoeg schreeuwden ze uit hun cel werden gelaten. Fuckers. Pas later zouden ze zich gaan realiseren hoe goed ze het hadden wanneer ze ‘s nachts werden opgesloten in hun cel, zonder dat iemand bij ze kon komen om ze een reden te geven om zo hard te schreeuwen. Iemand zoals ik. Toch had ik daar de nacht niet voor nodig, ik had genoeg tijd gehad om elk plekje van het gebouw waar ik kon komen te ontdekken, ik wist alle hoeken te vinden waar er geen toezicht werd gehouden overdag. Nadat ik zeker wist dat het stil zou zijn tot we uit onze cel werden gelaten, liet ik mijzelf zakken op het smalle onaangename bed dat tegen de lange wand van mijn cel stond. Ik moest eerlijk toegeven dat we het hier niet zo slecht hadden, het had veel slechter gekund. De cellen waren erg klein en simpel ingericht, in de achterste hoek naast mijn bed stond een klein bureau en een stoel, daarnaast een kleine kast en naast de deur een wc-pot. Alle meubelen in de cel, of kamer zoals ze het ons wilden laten noemen, zaten vast aan de vloer. De reden daarvoor was simpel, medewerkers mochten niet gewond raken doordat er met spullen gegooid werd. Of wij gewond konden raken was een bijzaak, wij telden niet meer mee met de maatschappij. Toch zou ik ooit weer deel uit gaan maken van de maatschappij en ik kon niet wachten om de gezichten van de bewakers te zien wanneer ik de deur uit zou lopen. Tot die tijd genoot ik er van om bewakers het leven zuur te maken. Mijn blik bleef naar voren gericht terwijl mijn celdeur open werd gemaakt. De deuren was iets waar ik blij mee was, ik was blij dat ik nog iets van privacy had doordat we normale deuren in de cel hadden en geen tralies. Het was tijd voor het ontbijt. Elke ochtend ging hetzelfde, de deur werd opengemaakt, iedereen uit het celblok moest in de deuropening staan en dan konden we vertrekken voor het ontbijt. Na enkele minuten stond nog steeds niet iedereen in zijn deuropening, alsof ze iets beter te doen hadden dan naar de eetzaal gaan. Geïrriteerd keek ik om me heen, zoekend naar degene die nog mistte. Wat wilde ik toch graag weg uit deze hel.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Deze Jake bleek gewoon een soort cipier te zijn. Iemand die ervoor zorgden dat er geen conflicten uit de hand liepen en die ook mijn veiligheid moest garanderen. Ik had echter meteen al besloten dat ik deze man niet vertrouwde, omdat hij nog niet eens een "nice to meet you" tegen me kon zeggen. Vandaar dat ik ook eigenwijs mijn mond hield en maar een beetje om me heen bleef kijken. Alle deuren van alle cellen waren nog dicht, maar als het goed is zou daar snel verandering in komen. Het was immers bijna tijd voor het ontbijt en volgens mij waren die tijden wel op ongeveer hetzelfde tijdstip.
Gelukkig kwam er niet veel later een andere collega aan. Ook weer een man, maar deze had al een iets vriendelijkere gezichtsuitdrukking. Dat hoefde niet veel te betekenen, want soms waren de mensen met een slechte eerste indruk de aardigste mensen en andersom ook. 'Hello! You must be Allison. I'm Tom,' zei de man tegen me terwijl hij ook mijn hand schudde en dit ook op een iets hardere manier deed dan de onvriendelijke Jake. Ik stelde mijzelf toen ook al op een iets aardigere manier op dan dat ik zojuist had gedaan. Vervolgens begon hij me uit te leggen dat ik vandaag een beetje met hem kon meelopen om zo meer kennis te maken met deze afdeling. Ik was er eerlijk gezegd wel blij om, maar aan de andere kant ook weer niet. Die gevangenen mochten absoluut niet denken dat ik een soort stagiaire was die mee moest kijken. Ik was gewoon een zelfstandige vrouw die dit ook prima zelf kon doen, maar ik moest natuurlijk wel eerst mijn weg zien te vinden. Ik zei toen dus ook dat ik er zin in had en daardoor moest Tom grinniken. 'Really? Well, I wish you the best of luck.. You're gonna need it.' Hoe ik die opmerking moest opvatten wist ik niet zo goed, dus besloot ik om maar een beetje dom te glimlachen. Hij zou er vanzelf wel achter komen dat ik stevig in mijn schoenen stond en dat ik ook absoluut niet bang was voor deze mensen hier. Deels omdat er gewoon ontzettend veel beveiliging was, maar grotendeels omdat ik al zo ontzettend veel met deze doelgroep had gewerkt. Op school, maar ook de afgelopen maanden! Mensen die hier vastzaten konden echt wel proberen mij te intimideren, maar het zou toch niet werken. En uiteindelijk kon ik altijd wel een beetje delegeren, al deed ik dat niet heel graag. Het liefst wilde ik mezelf niet per se boven hen zetten, maar als het echt te ver ging en ze over mijn grenzen heen gingen deed ik het soms wel. En soms werkte dat, maar ook soms niet. Ik wilde het liefst gewoon dat iedereen uiteindelijk goed kon re-integreren, zodat zij daarna ook weer fatsoenlijk verder konden. Dat was uiteindelijk het doel.
Ik keek op toen ik ineens zag dat de deuren van de verschillende cellen open gingen en ik steeds meer gevangenen tevoorschijn zag komen. Ik besloot ook om absoluut niet weg te kijken, want ook dat was een teken van zwakte en dat was een indruk die ik in ieder geval niet wilde maken. Al helemaal niet op hen!

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Na wat voelde als uren, verscheen na veel geduw van de cipiers eindelijk de jongen die enkele dagen geleden in het blok was geplaatst. Zijn ogen waren opgezet en rood, net zoals de rest van zijn gezicht. Hij was degene die had geschreeuwd en gehuild. Hij was nog jong, niet ouder dan twintig, wat hem de jongste persoon van het cel blok maakte. Angstig bekeek hij onze gezamenlijke ruimte alsof hij het de dagen ervoor nog niet had gezien. Ik had nog geen tijd gehad om met hem te praten maar was het zeker van plan om wel te doen, hij was nog een kind wat betekende dat ik hem kon vormen tot iemand die ik hier kon gebruiken. Iemand die klusjes voor mij kon opknappen waar ik zelf geen tijd voor of zin in had. Na hem een paar dagen te hebben geobserveerd was ik erachter gekomen dat nog niemand anders hem benaderd had, dus zou dat voor mij vrij spel betekenen. Iedereen vormde een rij, twee aan twee, alsof we allemaal kleuters waren in plaats van volwassenen. Eindelijk begonnen we aan onze weg naar de eetzaal, hallelujah. Alle verplichte dingen die we hier moesten doen waren de jaren dat ik hier zat al snel een routine geworden. Ontbijt, daarna naar de buitenplaats of het gezamenlijke blok, klusjes doen, een gezamenlijke activiteit of leuke gesprekken met een van de geweldige therapeuten, eten, nog wat vrije tijd en daarna weer terug ons hok in. Om het vervolgens de volgende dag allemaal weer opnieuw te doen. ‘Morning, Tom.’ Mompelde ik terwijl ik langs hem liep. Tom was de enige cipier waar je wat aan had als je aardig deed, iemand die nog wel dingen kon regelen voor je en op een respectvolle manier tegen je sprak. Iets waar anderen veel van konden leren. Hij knikte naar mij waarna hij mee liep, aangezien ik de achterste in de rij was, waardoor ik opmerkte dat er nog iemand naast hem stond. Een onbekend vrouwelijk gezicht keek terug naar mijn gezicht waar inmiddels een grijs op gevormd was. Het was lang geleden dat er een vrouw wie er ook echt vrouwelijk uitzag tussen de cipiers was te vinden. Ze had de typische cipier blik in haar ogen, alsof niks haar wat kon doen, en zo zag ze er ook uit maar daar zou nog wel verandering in komen. Vrouwen, ook de vrouwen die er meer uit zagen als mannen, hielden het hier niet vol. Daar ging ik mijn uiterste best voor doen. ‘Got yourself a new girl, huh Tom? You should introduce us.’ Grijnsde ik, gevolgd door een knipoog naar de nog onbekende vrouw. Als antwoord kreeg ik een duwtje in mijn rug met als bevel dat ik voor me moest kijken. Met een tevreden grijns liepen we de eetzaal binnen, waar ik de nieuwe jongen naar mijn tafel leidde nadat we het overheerlijke eten hadden gekregen. Het eten was iets waar ik nooit aan ging wennen, het was echt afschuwelijk.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Eén voor één keek ik naar de verschillende mannen die voorbij liepen. De meesten staarden me aan, maar dat zorgde er alleen maar voor dat ik terug keek. Uiteindelijk moesten zij ook gewoon naar mij luisteren. Niet dat ik echt degene was die maatregelen kon opleggen, maar ik kon daar wel voor zorgen en dat moest ook duidelijk worden. Dat had ik meteen al door, omdat ik de ene opmerking na de andere naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Ik had echter niet eens de tijd om er antwoord op te geven, omdat ze gewoon door moesten lopen en ook niet om moesten kijken. Het was dus eigenlijk gewoon dom gepraat en ik trok me er ook weinig van aan, al zouden ze de volgende keer iets anders mogen zeggen. Of nou ja, mogen? Moeten. Ik liet me niet zo toespreken. Eentje was al zo erg dat hij meteen vertelde dat hij graag met me naar die privékamer wilde, dus daar had ik mijn ogen op gerold. Dat was dan ook nog één van de oudsten die ik had gezien, dus het was niet alleen ongepast, maar ook nog eens ontzettend vies. De allerlaatste jongen in de rij moest ook een opmerking maken, maar hij had het niet tegen mij, maar juist tegen Tom. Ik wilde er echter ook meteen op reageren, maar ook daar was eigenlijk geen tijd voor. Ik keek hem daarentegen een beetje ongeïnteresseerd aan, want ik was immers ook niet geïnteresseerd. En er was gewoon geen tijd! Ook hij moest immers doorlopen, maar het feit dat hij me een knipoog gaf irriteerde me meteen al. Dat was er één waar ik nog wel eens mee ging praten, of hij dat nou wilde of niet. En dan alleen al om te laten weten dat ik niet gediend was van dat soort gedrag, al zou ik dat niet op zo'n manier zeggen. In eerste instantie wilde ik niet delegeren, alleen wanneer dit nodig was. Al dacht ik dat het hier toch echt een stuk vaker nodig was dan dat ik gewend was, maar dat was dan maar zo! Dit was immers ook een heel andere doelgroep. Een doelgroep die waarschijnlijk ook wilde proberen om mij veel meer te manipuleren dan wat ze voorheen bij me probeerden. Tom liep ook door naar de eetzaal en ook daar keek ik even om me heen. Dit zag er eigenlijk identiek uit. Misschien was het ook wel dezelfde eetzaal. Wist ik veel. Het was een groot gebouw en veel dingen leken op elkaar! Bovendien had ik absoluut geen richtingsgevoel, zelfs niet in een plek waar ik al vaak was geweest. Na al deze maanden zette ik soms nog steeds Google Maps op mijn telefoon aan om de weg naar huis te vinden. De deuren van de eetzaal werden gesloten en Tom zei dat ik wel een beetje kon rondlopen, dus besloot ik dat ook te doen. Ik wilde absoluut niet dat deze mensen dachten dat ik aan Tom gekoppeld was. Dat was ik niet, dus liep ik ook snel een andere kant op. Ondertussen kon ik zien wat het eten was wat de gevangenen voor vandaag weer kregen en het zag er zoals gewoonlijk niet uit. Wat was ik blij dat ik gewoon thuis mijn ontbijt kon eten, want dit zag er uit als een soort varkensvoer. Misschien nog wel erger. Ik snapte ook niet hoe je dit weg kon krijgen, zelfs niet als je hier al jaren zat zoals al deze mensen die hier aan hun maaltijd begonnen. Ik begon dus een beetje rond te lopen om rond te kunnen kijken, maar nam wel genoeg afstand van de tafels. Ik wilde niet dat ik binnen armlengte was van één van hen. Het zou me maar gebeuren dat iemand me ineens zou aanraken of zo.. No thanks. Al had ik dan ook wel mijn antwoord klaar. Overal had ik mijn antwoordje wel op klaar. Dat moest wel. Echter besloot ik wel om niet stil rond te lopen, want dat was ook raar. Bovendien was ik nou eenmaal een prater en dat wisten mijn leidinggevenden ook wel. En dat hadden ze wel goed gevonden, want anders mocht ik nu niet op deze afdeling rondlopen. 'Enjoy your meal,' besloot ik om dus maar tegen een aantal groepjes mensen te zeggen, waarvan de meesten niet reageerden. Dat hoefde ook niet. Waarom zouden ze? Het was immers toch vies.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua
Tijdens het ontbijt bleef mijn blikken afdwalen naar de nieuwe cipier. Iedereen had haar al opgemerkt, het was te merken aan alle groepjes die met elkaar aan het fluisteren waren. Op dat gebied leken de mannen hier net op vrouwen, het gefluister naar elkaar over al hun gedachten. Alleen over vrouwen natuurlijk, de rest bespraken we met niemand. Als je dat wel deed was je zwak, dan werd de tijd die je nog moest doorbrengen in de gevangenis geen pretje. Nou ja, nog minder leuk dan het al was. Toch was het sommige dagen zo slecht nog niet, we hadden ook zeker wel lol met elkaar. Soms konden we zelfs lachen met de cipiers die net zoals Tom waren. Zouden de cipiers weten wat iedereen hier had gedaan, weten om welke reden iemand vastzat? Misschien niet, maar ze hadden vast vermoedens of hadden dingen gehoord. Bijvoorbeeld over mij, ik wist wat voor verhalen er rondgingen, sommige verhalen nog erger dan wat er in werkelijkheid was gebeurd, maar ik wist dat de cipiers de verhalen ook hoorden aan de manier waarop er soms naar mij gekeken werd. Ze waren soms ook bang, waar ik van genoot. Bange mensen kon je dingen wijsmaken die niet zo waren, je kon ze domme dingen laten doen. Misbruik van ze maken. Al enkele nieuwe cipiers waren overgeplaatst vanwege dingen die ik ze had wijsgemaakt en had laten doen. De gesprekken van de jongens aan tafel vielen plotseling stil, wat mij hun blik liet volgen. De nieuweling. Ik was benieuwd naar haar naam en ik wilde dan ook de eerste zijn die het te weten kwam. Geniet van de maaltijd, zei ze. Alsof dat mogelijk was. ‘You want some?’ Bood ik haar aan, al wist ik het antwoord al. Ze hield veel afstand van de tafel. Was ze bang? Ik probeerde haar gezichtsuitdrukking en lichaamstaal te lezen en kon eruit concluderen dat ze niet bang was. Ik moest haar nageven dat ze er wel echt stond, niet weg deinsde. Er werden meer opmerking naar haar toegesproken door de jongens, mijn jongens. Ik nam de tijd om haar eens goed te bekijken. De kleding die ze droeg verborg hoe haar lichaam eruitzag, maar ze zag er sowieso beter uit dan alle andere vrouwelijke cipiers die ik had meegemaakt. Ryan, de jongen die aan mijn linkerzijde zat, stootte me aan en fluisterde wat hij wel met haar zou willen doen, alleen was het niet zo zacht want alle jongens aan tafel hoorden het. Lachend knikte ik. ‘Nah guys, she will be mine.’ In elk geval geen van de andere jongens zou haar krijgen. Als iemand haar zou krijgen dan was ik het en als ze zich daar niet aan konden houden dan herinnerde ik ze daar wel even aan. Voor bijna iedereen was het jaren geleden dat ze een vrouw hadden aangeraakt, op de gelukkigen na die tijdens bezoekjes soms bij hun vrouw of side-chick mochten zitten. Zelf had ik ook wel wat van zulke bezoeken gehad, maar helaas waren de bezoekuren van mij afgenomen. Ik had ze niet gebruikt waar ze voor bedoeld waren. Natuurlijk baalde ik daarvan, maar door de bezoekuren had ik wel dingen kunnen regelen om het binnen wat aangenamer te maken en ondanks dat ik niet vrij was toch nog geld te verdienen. Buiten, maar ook binnen had ik een heel netwerk aan mensen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Normaal gesproken zou ik gedrag als dit wat meer accepteren. Het meer als een grapje zien en soms er zelf nog een grapje over maken, maar dat kon bij deze groep mannen niet. Dat was niet acceptabel en ik wilde mezelf al helemaal niet in zo'n positie zetten. Ik was dus ook van plan om bij de volgende seksuele of intimiderende opmerking er meteen weer wat van te zeggen, maar de volgende opmerking die ik kreeg was of ik ook wat te eten wilde. Ik keek die jongen toen dus ook even verward aan. Waarom zou ik in godsnaam dat vieze eten willen? Het was niet zo alsof iemand hier dat eten lekker vond en ik al helemaal niet. Het zou me niets verbazen als dat spul gewoon flink over datum was en dat als je hier nieuw kwam je ook nog eens te maken zou krijgen met een flinke voedselvergiftiging. Daar had ik echter geen idee van, want ik werkte gelukkig niet op de medische afdeling hier. Dan zag je ook al die steekwonden die helaas wel eens voorkwamen en dat hoefde ik al helemaal niet te zien. Wat dat betreft was ik niet zo stoer, maar dat was anders. Dan werd het écht fysiek en gewoon levensgevaarlijk. 'No, I'm good, thanks,' antwoordde ik toen op die jongen die ik een paar tellen geleden nog ontzettend vervelend vond. Ik vroeg me ook af waarom hij dat vroeg. Wilde hij op die manier mijn aandacht krijgen of zo? Die zou hij toch wel krijgen. Daar hoefde hij niet bang voor te zijn. Niet omdat ik hem interessant vond, maar meer omdat ik die knipoog en die opmerking niet kon waarderen en dus extra duidelijk tegen hem moest zijn. De jongen die vervolgens naast de aanbieder van het eten zat hoorde ik weer een aantal vreselijke opmerkingen maken. 'Excuse me? You literally just came out of the womb. Go eat your food.' De jongen die dat had gezegd zag er namelijk, in mijn ogen, jong uit. In ieder geval één van de jongsten hier, al was de etensaanbieder dat ook. Het leek wel alsof de jongsten hier het meest vervelend waren. Degene met de grootste mond, maar met de minste ervaring. En misschien was mijn opmerking nu ook niet zo aardig, maar ik liet echt niet zo over me praten. Dat mochten ze best doen waar ik niet bij was, dat boeide me niet. Ik had het namelijk ook altijd over mensen als ze er niet bij waren. Niet over deze gevangenen, want dat mocht niet, maar in elke andere setting eigenlijk wel. Al zei ik meestal niet dat soort vulgaire dingen als dat deze jongen zojuist had gezegd. Dat was echter wel een beetje het ding hier. Zij zagen natuurlijk bijna nooit iemand van het andere geslacht en ik wist dat mensen behoeftes hadden, maar die moesten ze dan maar uiten waar ik niet bij was. Bovendien verbaasde het me een beetje. Bij die andere afdeling droeg ik andere dingen. Niet dat daar veel zichtbaar was, maar meer dan dit! En ik hoefde niet de normale cipieroutfit aan, want ik was ook niet echt een cipier. Ik was geen bewaker of zo en ik wist ook dat ik me niet fatsoenlijk kon concentreren als ik daarin moest rondlopen. Mijn werk had met name met veel gesprekken te maken. Niet met het bewaken van deze gevangenen. Ik liep dus ook nooit rond met een wapen, want fysiek genoeg zouden die gevangenen mij toch wel kunnen overmeesteren. Het was dan dus ook veiliger om absoluut geen wapen bij me te hebben. Het was niet zo alsof ik extreem klein was, maar ook niet extreem groot en al helemaal niet extreem sterk. Ik trok mijn wenkbrauw op toen ik de etensaanbieder hoorde zeggen dat ik van hem zou worden. Uh, nee? Dat zou nooit gebeuren. 'Dream on. Now finish your food. I heard it's really good,' zei ik toen dus ook met een ietwat sarcastisch glimlachje.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua
Vreemd was het om te denken aan de tijd dat ik erg veel aandacht kreeg van het andere geslacht. In het begin was het moeilijk dat ik dat niet had, dat ik mijn frustratie niet kwijt kon op de manier dat ik dat kon toen ik nog vrij was. Toch was dat ook snel weer voorbij, ik was altijd al goed geweest in het aanpassen van mijzelf en dat was maar goed ook. Natuurlijk paste ik me wel alleen aan als ik er zelf ook iets uit kon halen, niet wanneer ik het niet wilde. Dan ging het gewoonweg niet gebeuren. Het meisje sloeg mijn aanbod af, ze wilde het eten niet. Nam ik het haar kwalijk? Nee. Was ik van mening dat elke medewerker een keer het braaksel wat onze maaltijd werd genoemd moesten proberen? Ja. Ondanks de sterke geur had je soms geluk dat het voedsel nergens naar smaakte. Welk eten ik wel en niet kon eten had ik al snel door. Fruit uit blik was nog wel te doen, de fruitsapjes die we kregen niet. De koude havermout die op het bord gekwakt was, was misschien wel het ergste. Toch at ik het elke dag weer om in elk geval een beetje gevuld te raken. De koffie die soms werd geserveerd was een echte no go, het kon niet anders dan dat het uit de sloot gehaald werd die om het gebouw heen lag. Het meisje reageerde op de opmerking die Ryan had gemaakt over haar, waarna hij door de groep werd uitgelachen. Ik moest haar nageven dat ze hem goed op zijn plaats zette. Ze was blijkbaar niet bang om voor zichzelf op te komen als een opmerking haar niet beviel, dat kon ik wel waarderen, zolang ze het maar niet bij mij deed. Dan was ik snel klaar met haar en deed ik ook niet meer aardig. Mijn blik was op haar gericht toen ik haar weer hoorde spreken. 'Yes ma'am.' Antwoorde ik en salueerde. Ze ging nog wel momenten mee maken dat ik niet zo goed gestemd was, dan had ik heel anders gereageerd en de lach van haar gezicht zeker weg hebben gehaald. Ik volgde haar woorden op en at door, niet omdat zij het had gezegd, maar omdat ik niet liet gebeuren dat ik nog niet genoeg had gegeten voor we de zaal uit moesten. We kregen al nauwelijks genoeg om de dag mee door te brengen, dus liet ik mijn eetmomenten niet verpesten door een of andere nieuwkomer die op haar eerste werkdag nog terug durfde te praten tegen de gevangenen. Nog snel kon ik mijn beker water achteroverslaan voor er werd geroepen dat we weer een rij moesten vormen. Helaas had ik nauwelijks tijd gehad om te praten met de nieuwe jongen. Hj kwam wel naast me staan in de rij. In het begin van mijn gevangenis avontuur was het allemaal nog niet zo streng, iedereen mocht zelf naar de eetzaal en de luchtplaats lopen. Helaas was dat veranderd na enkele steekincidenten waar ik misschien deel van uit had gemaakt. We mochten na het ontbijt wel zelf van de buitenplaats naar het gezamenlijke blok lopen, maar de bewaking was wel verdubbeld sinds de incidenten. Eenmaal buiten nam ik de buitenlucht goed in me op. Ik kon er maar niet aan wennen dat ik zo weinig mocht doorbrengen. Deels was dat ook mijn eigen fout geweest, ik werd vaak buiten weggehaald om gesprekken te voeren met de therapeuten. Ze dachten dat dat soort gesprekken mij konden helpen. Nou mooi niet.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
De eerste jongen waar ik een opmerking tegen maakte zei helemaal niets meer tegen me en daar was ik blij om. Ik vond zijn opmerking namelijk nog erger dan wat die andere had gezegd. Al was het bij beiden een beetje grote praatjes hebben, want er zou absoluut niets van terecht komen. Ten eerste was het niet mogelijk, want je mocht absoluut geen enkele soort van relatie met gevangenen opbouwen. Daaronder vielen ook vriendschappen; dat was ten strengste verboden en dat was natuurlijk volkomen logisch. Bovendien waren dit ook niet het type mensen waar ik normaal gesproken mee om zou gaan. Dat waren een beetje bravelingen, een beetje zoals ik zelf eigenlijk ook wel was. Ik was nog nooit in aanraking gekomen met de politie en wilde dit ook nooit van mijn leven hoeven meemaken. Ik zag er het nut niet van in om je maar steeds niet aan de wet te houden. Je kon toch ook gewoon fatsoenlijk leven én je aan de wet houden zodat je niet in de problemen kwam? Iedereen in deze ruimte dacht daar echter anders over en dat maakte al meteen dat ik helemaal niets met ze te maken wilde hebben op persoonlijk vlak. Dat betekende echter niet dat ik ze niet wilde helpen, want daar was ik uiteindelijk wel voor. Ik geloofde oprecht dat er in ieder mens wel wat goeds zat. Je was toch niet zo geboren? Zelfs met een mentale stoornis kon je leven met de juiste therapie en andere hulpmiddelen. De tweede jongen noemde me ineens "ma'am" en salueerde, wat ervoor zorgde dat ik mijn gezicht in de plooi moest houden om niet opnieuw enorm verward te gaan kijken. Waar was dat nou weer voor nodig? Ik besloot om er maar gewoon helemaal niet meer op te reageren en liep verder door, want ik had daar niets meer te zoeken. Ze moesten hun eten immers ook gewoon opeten en het feit dat ik daar dan bleef staan zou mensen alleen maar afleiden en dat was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Terwijl alle gevangenen weer werden weggeleid werd ik ook opnieuw apart genomen. Dit keer door iemand die ik had gezien tijdens mijn sollicitatiegesprek, dus die herkende ik nog en hoefde ik me dus niet voor te stellen! Hij vroeg wat ik er tot nu toe van vond, ook al was ik er pas net, dus dat was ook mijn antwoord geweest. Vervolgens gaf hij aan dat ik mijn aandacht op een bepaald aantal mensen moest geven, want niet iedereen hier had evenveel aandacht nodig. Zo gaf hij me een aantal namen van mannen, maar die zeiden me natuurlijk helemaal niets. Hij vertelde vervolgens dat ik met name iemand met de achternaam "Davis" in de gaten moest houden, omdat hij weigert om aan ook maar aan iets mee te werken. Veel meer werd er niet verteld, maar hij zei dat ik maar eens moest proberen hem aan het praten te krijgen en dat hij wel even wilde laten zien wie deze Davis dan precies was, dus liep ik met die man mee naar buiten toe en keek ik weer om me heen. Juist dat soort types konden enorm vervelend zijn, maar dat waren ook juist de types die ik interessant vond. Of nou ja, interessant? Meer een uitdaging!

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Mijn tijd doorbrengen op de buitenplaats vond ik het fijnste wat er was op de dag. Ruimte om rond te lopen, basketbal te spelen. Beweging, daar was ik zeer aan gehecht. Door het geringe en smaakloze eten dat we kregen voorgeschoteld was ik in de loop der tijd erg afgevallen, van de spiermassa die ik jarenlang had opgebouwd was niet veel meer over gebleven. Buiten probeerde ik daaraan te werken, ik wist dat ik nooit zo breed ging worden als dat ik buiten was, maar ik wilde wel fit en sterk blijven. Ook was de buitenplaats de ideale plek om deals te sluiten, om te regelen hoe handel van buitenaf binnen kon komen. Vanwege de vele controles die in de cellen plaatsvonden wist ik dat de bewakers wel wisten dat er drugs en wapens binnen kwamen, maar waar ze het konden vinden en door wie het werd binnen gebracht hadden ze geen idee van. Kort praatte ik met de nieuwe jongen, hij was met mij en Ryan aan een van de vele picknicktafels gaan zitten die buiten waren geplaatst. Ik had ontdekt dat hij Noah heette en nog jonger was dan ik had gedacht. Slechts negentien jaar, nog jonger dan Ryan. Verder wilde hij nog niet veel kwijt, maar het zou niet lang meer duren voor hij brak en op dat moment zou ik er voor hem zijn. Voordat een van de andere jongens hem on zijn hoede nam en hem zo tegen mij op kon zetten. Zulk soort dingen moesten niet gebeuren. Ik stond op en begon mijn ronde te lopen langs de jongens die bij mij hoorden, oftewel naar mij luisterden. Parker, een van de oudere jongens kwam zelf al naar me toe met de mededeling dat er veel vraag was naar handel van de andere gevangenen, verslaafden. Ik vertelde hem dat hij maar aan ze moesten vertellen dat ze moesten wachten. Echter was hij het daar niet mee eens, want hij vond dat ze al lang genoeg hadden gewacht. Kwaad bekeek ik zijn magere lichaam wat de afgelopen weken steeds erger leek te worden. Misschien was hij wel de reden dat de voorraden zo snel op waren, hij was zelf verslaafd. Opnieuw vertelde ik hem dat hij moest wachten, maar dit keer werd hij boos. Voor ik het tegen kon houden sloeg hij tegen mijn lip aan. Meteen pakte ik hem vast bij zijn keel en drukte hem tegen een tafel. ‘When I tell you you have to wait for your fucking shit, you shut your fucking mouth and wait.’ Siste ik en liet hem los na hem te hebben verteld dat hij nog langer mocht gaan wachten en aan de andere verslaafden mocht doorgeven dat het zijn schuld was. Fucking idiot. Geïrriteerd draaide ik me om en liep weg van iedereen, ik wilde even rust.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Het was mooi weer vandaag, dus ik was eigenlijk blij om even buiten te zijn. Ik zat immers ook gewoon de hele dag binnen in dit complex en alleen in mijn pauze zou ik naar buiten kunnen, maar ook dat was niet altijd even leuk geweest. Soms konden gevangenen via hun cel je dan zien lopen en dan kreeg je ook dingen naar je hoofd geslingerd. Meestal ook weer seksuele opmerkingen. Het deed me oprecht helemaal niets meer, maar dat was niet hoe ik mijn pauze wilde besteden. Dan wilde ik ook eventjes helemaal weg zijn van die mensen, want het was immers maar voor een halfuur. Heel erg lang kon ik echter niet buiten zijn, want het was in principe niet de bedoeling dat je buiten met zo'n iemand ging zitten praten. Ook dat soort dingen waren privacygevoelig en niemand hoefde de dingen in een gesprek verder te horen. Het ging hen niets aan en dat kwam ook helemaal niet professioneel over. De man, waar ik toch zijn naam van was vergeten toen hij zich bij het sollicitatiegesprek had voorgesteld, wees uiteindelijk een jongen aan. Natuurlijk. De jongen die vanochtend me die irritante knipoog had gegeven en daarna ook een grote mond aan die tafel had. Dus dat was iemand die extra in de gaten werd gehouden. En dat was ook nodig! Hij kwam namelijk in een ruzie met een andere gevangene, maar niemand leek er wat op uit te doen. Misschien kwam dat ook wel omdat het incident niet zo lang duurde, maar ik vond het raar dat er niet ingegrepen werd. Dat vroeg ik toen dus ook aan die man. 'Wait.. You guys tolerate behavior like that?' vroeg ik verward en hij haalde toen zijn schouders op en zei dat het geen nut had om op dat soort dingen in te grijpen. Het was te klein, vertelde hij. Dat vond ik raar. De jongen, Joshua Davis, liep vervolgens weg en ik zag dat meteen als mijn kans om op hem af te stappen. Dat hij net agressief was geworden en dat er niets van werd gezegd vond ik raar, dus ik vond dat ik er wel wat van mocht zeggen. Bovendien moest ik hem toch al aanspreken, want dat was mij dan weer verteld. Ik liep dus zonder verder nog wat te zeggen op hem af en ik hoopte maar dat hij niet weer van die stomme praatjes zou hebben, want daar kon ik helemaal niets mee. Al mocht hij het wel doen, maar dan liet ik hem gewoon langer daar. Niemand vond het leuk om er lang te zitten, dus dat was dan gewoon een beetje een kleine maatregel. Het was ook logisch! Als je buiten kon zijn wilde je ook buiten zijn. Al helemaal omdat het zonnetje lekker scheen en het gewoon goed weer was.
'Hey, got a minute?' vroeg ik toen dus ook aan hem toen ik eenmaal dichtbij genoeg was. Hij stond immers in zijn eentje hier, dus het leek me ook wel logisch dat ik alleen hem kon bedoelen en dus niemand anders aansprak. Ik zou overigens hoe dan ook zijn tijd opeisen, zelfs al had hij geen tijd. Hij moest tijd hebben, want hij had hier immers niets te doen verder. Je had in een gevangenis altijd alle tijd van de wereld, maar ik vond het gewoon menselijker om zoiets te vragen. Dan leek het nog een beetje alsof je een keuze had, ook al had je die niet.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Nadat ik het lawaai naar de achtergrond had verplaatst en ik de zon op mijn gezicht voelde schijnen merkte ik dat ik weer kalm werd in mijn hoofd. Soms werd ik gek van al het gezeur, al het gedram aan mijn hoofd. Als ik had beloofd dat ik iets ging doen dan deed ik het, net zoals dat wanneer ik zei dat iemand langer moest wachten ik dat ook meende en geen weerwoord verwachte. Zonder mij hadden de jongens geen drugs en dat leken ze wel eens te vergeten, zoals Parker. Voorzichtig voelde ik aan mijn lip en keek vervolgens naar mijn vinger waar wat bloed op te zien was, wat ik vervolgens af veegde aan mijn broek. Ondanks dat het geen pijn deed baalde ik er van dat ik Parker mij had laten raken... Mijn blik liet ik afdwalen naar de simpele witte sneakers die ik droeg, schopte een aantal steentjes weg en keek vervolgens weer strak naar voren zodat de zon weer op de zijkant van mijn gezicht scheen. Plotseling werden de zonnestralen onderbroken door iets en verdween de warmte op mijn gezicht. Er sprak een vrouwelijke stem tegen mij, of ik even tijd had. Nee dat had ik niet, ik was ontzettend druk met het alleen zijn. Alles wat ik wilde was eventjes rust. 'Nope, I'm very busy.' Mijn gezicht draaide ik naar degene die mijn moment had verstoord. Zoals ik meteen al had gehoord wanneer ze had gesproken, was het het groentje die mijn tijd wilde. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes tegen de zon die weer in mijn gezicht scheen. 'Miss me already?' Kort was een grijns zichtbaar op mijn gezicht. Ik verbaasde me erover dat ze mij benaderde, dat werd vrijwel nooit gedaan door bewakers. Al zag ze er, nadat ik haar beter had bekeken, ook niet uit als een bewaker. Weer verraste ze me de vastberaden blik in haar ogen. Alsof ze een doel had en van plan was haar doel te bereiken, wat ze er ook voor moest doen. Gek genoeg herinnerde het aan mijzelf, maar die gedachte schudde ik snel van me af. 'What do you want from me?' Als ze geen bewaker was, wat was ze dan wel? Een stagiair? Nee, stagiairs droegen ook wapens bij zich of waren de hele tijd naast een andere bewaker vastgeplakt, het was te gevaarlijk voor ze als ze dat niet deden. Iedereen wist dat stagiairs altijd het meest getest werden door ons. Ze was dus ook geen stagiair. Wat deed ze dan zo dichtbij gevangenen zonder wapen of andere beveiliging? Het was lang geleden dat ik zoveel vragen had gehad, al was ik zeker dat ik er allemaal achter zou komen. Vooral als ze vaker tegen mij ging praten, ik wilde weten met wie en wat ik te maken had. Mijn blik liet ik opnieuw langs haar middel gaan, om nog een keer te checken of ze echt geen wapen bij zich had. Ze had niks, ik was er heel zeker van. Helaas. Niet dat ik van plan was haar wapen af te pakken, in elk geval niet als een ontsnap poging zoals al vele hadden geprobeerd. Nee, ik had het wel leuk gevonden om er een relletje mee te veroorzaken. Het zaaide veel paniek als een bewaker plotseling zijn of haar wapen kwijt was.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij zei dat hij druk was, maar dat boeide me niet. Hij was ten eerste gewoon letterlijk niets aan het doen, dus het was bullshit. Ten tweede moest hij toch wel naar me luisteren, of hij dat nou wilde of niet. Ik had deze reactie overigens wel kunnen verwachten, dus ik stond er ook niet raar van op te kijken. 'Oh, good. I like interrupting people when they're busy. I just need a few minutes of your time so follow me.' Hij had me niet eens aangekeken toen hij dat zei, maar ook dat boeide me vrij weinig. Manieren hadden de meesten hierbinnen toch niet, maar dat betekende niet dat ik dat gedrag maar zo over zou nemen. Het was ook niet zo dat ik enorm goed gemanierd was hier binnen, want dat zouden ze ook absoluut niet op prijs stellen, maar ik keek in ieder geval iemand nog aan als ik er wat tegen zei. Daarna keek hij me pas aan en ik wilde die vreselijke grijns het liefst van zijn gezicht af slaan, maar dat kon natuurlijk niet. Het boeide me ook niet en ik besloot om gewoon sarcastisch op zijn opmerking in te gaan. Dan had hij er waarschijnlijk ook het minste lol aan. Zo had ik dat in ieder geval altijd ervaren. Dan was je soms gewoon uitgepraat, omdat je niets meer wist om te zeggen. 'Obviously. Otherwise I wouldn't be here,' besloot ik om toen dus ook te zeggen met opnieuw een ietwat sarcastisch glimlachje. Het laatste dat ik wilde was dat hij dacht dat hij een grotere mond dan ik kon hebben, want dan zou hij daar absoluut gebruik van maken. En daar zou hij niet de enige in zijn. Ik zou misschien wel hetzelfde doen. En als ik nu een beetje raar ging doen en zou zeggen dat ik hem absoluut niet miste zou hij er juist misschien plezier aan kunnen hebben en dat gunde ik hem niet. Ik wilde niet dat hij plezier aan mij kon beleven, tenzij het hem natuurlijk in de juiste kant op zou duwen, maar dat zou dan met heel andere onderwerpen zijn. 'Let's discuss that inside,' besloot ik te zeggen. Ik ging buiten echt helemaal niets met hem bespreken. Dat was voor ons allebei beter. Voor hem misschien nog wel meer dan voor mij, al vroeg ik me af of hij überhaupt iets tegen me zou zeggen. Waarschijnlijk niet, want anders noemden ze hem hier niet moeilijk. Blijkbaar wilde hij aan helemaal niets meewerken, dus het zou me ook niet verbazen als hij nu heel eigenwijs niet met me mee zou gaan. Daar had hij echter alleen zichzelf nog maar mee. Des te langer hij weigerde mee te werken en dingen bleef veroorzaken, des te langer hij hier vastzat en dat leek me geen leuke toekomst. Hij leek me namelijk nog helemaal niet zo oud, dus hij had nog een heel leven voor zich. 'Oh, you wanna do a frisk search as well? I'm not wearing any weapons on me so there's no need to look at me like that. Now please follow me,' knikte ik. Misschien zou hij mijn brutale mond helemaal niet zo waarderen, maar soms was het gewoon nodig en het feit dat hij me aan het bestuderen was vond ik vervelend. Ik wist heus wel waar hij naar op zoek was.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Nadat ze zei dat ik mee moest komen wist ik al genoeg. Ze was inderdaad geen bewaker of een stagiair, maar ze was gewoon een therapeut. Als ik ergens een hekel aan had waren het wel de therapeuten die telkens op mij af werden gestuurd in de hoop dat ik zou meewerken aan wat ze dan ook maar wilde bespreken met mij. Ik reageerde niet op haar, keek langs haar heen. De manier waarop ze tegen me sprak stond me totaal niet aan. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Wie haar op deze afdeling had gezet was gestoord, een jonge vrouw, een meisje als zij hoorde hier niet thuis. Het ging nooit werken met hoe de jongens op deze afdeling zich gedroegen, vooral niet als ze met mij te maken kreeg. Ach, ze was vast snel weg. Ik gaf haar een week tot ze het niet meer aan zou kunnen. Ze antwoordde dat ze me had gemist, maar het sarcastische lachje zei genoeg. ‘Great.’ Mompelde ik en rolde mijn ogen. Ze was ineens veel minder interessant geworden, het boeide me niet meer wie ze was, wat haar naam was. Opnieuw drong ze aan dat ik met haar mee kwam, naar binnen. ‘Fine, I’ll go with you.’ Dat ik met haar mee ging betekende niet dat ze ook maar hoefde te verwachten dat ik mee ging werken. Ik zou haar gezeur aanhoren terwijl ik even kon genieten van het comfort van de bank of fijne fauteuils die vaak in de kamers van de therapeuten stonden. Als ze die tenminste had. Als ze geen kamer had en we gewoon naar mij cel of een oude verhoorruimte gingen was het een grote fout geweest om in te stemmen om met haar mee te gaan. ‘Oh sweetheart, I’d love to do a frisk search. I’m sure you would enjoy having my hands on your body.’ Aan de ene kant kon ik het wel waarderen hoe ze brutaal reageerde op mijn opmerkingen, maar tegelijkertijd irriteerde het me ook. Mensen spraken nooit zo tegen mij en als ze dat wel deden dan deden ze dat zeker geen tweede keer. Alleen kon ik haar niks doen en dat besefte ze zich vast maar al te goed. Als ik haar duidelijk maakte om niet op die manier tegen me te praten zou ik mijn vrijlating nog meer verpesten dan ik dat al had gedaan. Als ik niet wilde praten betekende dat dat ik me moest gedragen tegen het personeel tot op een zeker punt. Ik kon niet weigeren mee te werken en dan ook nog eens gewelddadig tegen het personeel zijn. Nee, ik wilde wel graag weg komen en weer vrij zijn in wat ik dan ook maar wilde gaan doen met mijn leven. Met veel tegenzin liep ik mee naar binnen. Wat een geweldig begin van de dag.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
In eerste instantie reageerde hij niet en keek hij me ook niet aan. Ik kon me voorstellen dat dit veel vaker zou gebeuren en ik zou ook absoluut niet moeilijk doen om dit soort dingen. Niet hier in ieder geval. Op de vorige afdeling kon ik de mensen wat meer naar mijn hand zetten. Daar waren ze ook een stukje beschaafder en soms zaten er echt gewoon nette mensen vast, waarvan ik eigenlijk zeker wist dat er een paar ook wel onschuldig waren, maar daar kon ik natuurlijk niets aan veranderen. Ik was geen rechter en geen advocaat en ik kon ze alleen maar helpen dealen met de situatie die gecreëerd was. Voordat ik hem zou zeggen dat ik graag een antwoord wilde wachtte ik echter nog af. Ik vond het niet erg om even stil te zijn. Ik vond het in ieder geval niet ongemakkelijk, dus hoopte ik dat hij dat dan wel vond en het gevoel gewoon zou krijgen dat hij wel moest antwoorden.
Zijn vraag over of ik hem al miste was natuurlijk een domme vraag. We wisten allebei het antwoord dat ik zou geven. Het zou óf zoiets zijn of gewoon een nee. Wat hij ermee wilde bereiken snapte ik dus ook niet, maar dat liet ik gewoon gaan. Hij zei echter vervolgens wel dat hij mee zou gaan, dus dat ging toch makkelijker dan verwacht! 'Alright, great. It's seriously just for a few minutes so you'll be back out here in just a bit,' knikte ik. Zó erg was het toch ook niet om een paar minuten binnen te zijn? Hij was toch niets aan het doen en hij gaf wel aan dat hij het druk had, maar hij stond hier dom in zijn eentje niets te doen. Bovendien was hij net kwaad geworden dus wilde ik hem daar sowieso al te graag weg hebben.
Zijn antwoord over het fouilleren had ik dan weer niet verwacht. Wat moest ik dáár nou weer op zeggen? Het laatste wat ik wilde was dat een creep zoals hij me zou aanraken en andersom ook. Als ik dat echter zou zeggen zou hij het waarschijnlijk een grappig antwoord vinden en zou hij er om moeten lachen. 'Nah, thanks,' besloot ik om dus maar te zeggen. Het gebeurde niet heel erg vaak dat ik niet een écht antwoord had om terug te zeggen, dus veranderde ik het onderwerp maar weer snel in de hoop dat hij er niet op zou reageren. 'Alright, let's go,' zei ik toen dus er ook snel achteraan waarna ik me omdraaide en naar binnen begon te lopen.
Ik was eigenlijk niet eens echt van plan om nu één of ander diep gesprek met hem te gaan voeren. Hij was aardig jong, dus dat zou hij ook niet op prijs stellen. Ik zou gewoon een beetje beter willen weten wie hij was en dan mocht hij ook wel mijn naam weten. Ik moest hem immers vaker gaan zien, dus dan was het ook wel handig als hij wist met wie hij te maken zou krijgen. Bovendien zou mijn naam uiteindelijk toch wel bekend worden, want hij was natuurlijk niet de enige die ik moest spreken! Er liepen er hier genoeg rond die wel een beetje meer hulp konden krijgen, of ze dat nou wilden of niet. Nou ja, uiteindelijk moesten ze natuurlijk altijd zelf weten of ze mee wilden werken, maar ik zou ze er toch eigenwijs hun tijd laten uitzitten. Bovendien had ik ook een klein beetje zeggenschap in de vrijlatingen hier. Als iemand mij héle rare dingen vertelde zou ik dingen kunnen tegenhouden, want dan was kans op recidive zo ontzettend hoog dat het gewoon niet veilig was. Je kon dus beter ook maar wel meewerken, maar volgens mij wisten de meesten dat ook wel. Dat hoefde ik niet per se uit te leggen.
'Do you want some water?' vroeg ik toen nog aan hem. Het was niet standaard zo dat je wat te drinken aan moest bieden, maar het was een warme dag. Bovendien had ik dan het gevoel dat ik al een streepje voor had, maar dat hoefde natuurlijk niet zo te zijn. Echter kon vriendelijkheid nooit kwaad!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld