Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O|| I look alive

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:

I look alive.
I'm dead inside.
My heart has holes
and black blood flows

Dean Carstairs
Member of the Kerryon Gang

I am ember
'Bout to start a wildfire
I am ember
Burning down your empire
Glowing brighter than the darkness inside of you
Can't escape the flame no matter what you do
I am ember
'Bout to start a wildfire

@Shinde

Account verwijderd

schreef:

Eleonora 'Ellie' Moreno
Blond haar ~ blauwe ogen ~ 20 jaar

Account verwijderd

schreef:
Ellie liep alleen over straat die bewust nacht. Het enige wat ze voor een lange tijd hoorde waren haar eigen voetstappen die weergalmden over de lege straten en het zachte druppelen van de regen die van geen ophouden wist. Haar late shift was uitgelopen en met veel moeite had ze zonet haar laatste, veel te dronken, klant naar buiten kunnen werken. Met een kleine zucht stond ze even twijfelend stil aan de splitsing aan het einde van de straat. Elke avond opnieuw had ze de keuze tussen twee mogelijkheden. Het verlichte pad dat een gigantische omweg was naar haar appartement, of het pad met alleen de zwakke stralen van de maan om haar weg te vinden. Voor het eerst sinds de zomer waarbij de dagen lang waren en de zon 's avonds de enge stukken nog veilig hield, koos ze voor de kortere weg. Die baan leidde over een fabrieksterrein. Waarschijnlijk hoorde ze hier niet te komen, maar vaak lieten haar rommelende maag en weer zoals die dag, haar gezond verstand verdwijnen op de achtergrond.
Vanaf ze de poort een stukje open duwde en haast zichzelf zoveel schrik aanjaagde door het kraken en piepende geluid, bonsde haar hart zo hard dat het voelde alsof het uit haar borstkas zou springen.
"Je maakte zelf het geluid," foeterde ze stilletjes tegen zichzelf en probeerde door haar vuisten te ballen, het gespannen gevoel weg te drijven.
Het was belachelijk dat ze zo'n angsthaas was, want wie zou hier nu op de loer liggen? Er kwam hier nooit iemand 's nachts. Met grote stappen begon ze zich een baan te zoeken langs de kleine obstakels zoals verloren plastic en kleine takken. Om de één of andere reden was ze bang om de aandacht te trekken van wie dan ook aanwezig mocht zijn. In de verte hoorde ze uit het niets kabaal ontstaan. Tussen de hoge fabrieksgebouwen werd geroep en voetstappen, die als knallen echoden tegen de muren, hoorbaar.
Uit het niets zag ze plots een bende schimmen op haar afkomen. Het voelde alsof ze in een film zat. Schreeuwend, bijna over hun voeten struikelend renden er een vijftal jongemannen op haar af die achter de hoek vandaan kwamen. De blinde paniek zag ze van veraf over hun gezichten geschreven staan en hun ogen waren zo wijf opengesperd dat ze witte vlekken op hun gezicht werden. Hun monden hingen open en voegden gapende, zwarte gaten aan het hallucinante beeld toe.
Voordat Ellie ook maar de tijd had om zich om te draaien en het op een rennen te zetten of te schuilen achter containers, zag ze hoe één van de jongemannen zich plots omdraaide in een vliegensvlugge beweging om het eerste schot te lossen. De angst verlamde haar volledig en als ze daarnet had gedacht dat haar hart uit haar borstkas zou bonzen, dan was ze nu heel zeker dat dat aan het gebeuren was. Haar oren floten door de veel te harde knal en haar ogen tekenden sterretjes in het donker na de lichtflits. Door het schot dat op de leegte achter de hoek werd gericht, besefte Ellie dat ze op de vlucht waren voor iemand anders. Toen de jongemannen haar bijna letterlijk omver liepen en haar blik die van de schutter kruiste, die bijna net zo gek van angst leek als zij en haar met een grote, enge grijns nastaarde, kon ze nog vlug in zichzelf hopen dat politie hen achterna zat en ze weldra veilig zou zijn.
Helaas werd er met die hoop komaf gemaakt toen een nieuwe bende de hoek om kwam gespurt. Net op het moment dat ze terug gevoel kreeg in haar lichaam, zag ze een uitgestrekte arm voor zich in de verte. Met een klap sloeg haar lichaam tegen de grond en even haalde Ellie diep adem terwijl ze probeerde uit te zoeken waarom ze zo plots achterover geworpen was. De ene bende was haar net gepasseerd en de andere was te veraf om haar aan te raken.
Regendruppels vielen in haar gezicht en vertroebelden haar zicht. Langzaam duwde ze zich overeind en voelde hoe een zachte warme gloed zich over haar schouder uitspreidde. Het begon traag met een kloppend gevoel dat zo intens was dat ze even vergat dat haar hart daarnet nog zo snel geslagen had tegen haar ribben aan. Het warme gevoel spreidde zich uit over haar borst en droop naar beneden langs haar zij. Pas toen ze besefte dat haar linkerarm volledig verlamd was nadat het onmogelijk was om die te heffen om zichzelf te betasten en de bron van haar ongemakkelijke gevoel te vinden, drong het tot haar door.
Ellie liet haar blik traag naar beneden glijden en in het schijnsel van de maan zag ze hoe een donkere vloeistof tot in haar schoot liep, die de stof van haar witte jurk en huidkleurige panty besmeurde. Ze was neergeschoten. Voorzichtig duwde ze haar rechterhand tegen haar linkerschouder en de pijn die daaruit voortkwam was zo intens dat ze schreeuwde en huilde tegelijk.
Alles had zich in slowmotion afgespeeld. De beelden drongen vertraagd tot haar hersenen door en haar gehoor leek afgesloten te zijn van de wereld. Vlak na het schot en de val, had ze nog de kracht gehad om zichzelf omhoog te duwen. Maar op het moment dat de achtervolgers haar bereikt hadden, sloeg haar bovenlichaam terug tegen het asfalt aan. Niet langer in staat om de pijn te bevechten met adrenaline nadat het tot haar bewustzijn was doorgedrongen dat een kogel haar doorboord had. Kronkelend van de pijn beet ze zo hard op haar tanden dat weldra haar mond zich ook vulde met de ruwe smaak van metaal, dit gelukkig veroorzaakt door haar wangen die ze kapot beet in haar vlaag van pijn en niet haar schotwonde. Haar hoofd vulde zich alleen nog met de gonzende steken die door haar lichaam trokken en de angst voor de dood was zo overweldigend dat het enige waar ze nu nog aan dacht haar ouders waren, wat haar een enigszins veilig en warm gevoel opleverde.
Overtuigd dat ze hier zou sterven door op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn, sloot ze haar ogen en huilde in stilte verder rouwend om het verlies van haar eigen leven. Daarna besloot haar lichaam om een einde aan haar lijden te maken en als reactie op de pijn en het immense bloedverlies, werd het volledig zwart voor haar ogen. Geen sterren en geen maan meer te zien die over haar waakten vanuit het plek aan de hemel.

Account verwijderd

schreef:
vlotjes, tagde ik je niet

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Samen met zijn vrienden, liep Dean over het pad dat gevuld was met donkere schaduwen. De enige verlichting die ze hadden, was het maanlicht, dat af en toe tussen de blaadjes heen, de modderige grond bereikte. Het was niet veel, maar meer was niet nodig om hun weg te vinden op het verlaten fabrieksterrein. De Kerryons kenden dit gebied immers beter dan ieder ander. Dat was dan ook de enige reden dat hun achtervolgers steeds een groot stuk achter bleven. Dichter bij de rand van het terrein komend, begon hun snelheid af te zwakken. Iedereen wist dat ze op een gegeven moment de confrontatie moesten aangaan en ook al bleven ze het maar uit stellen, er was geen ontkomen aan. En als het dan toch moest gebeuren, konden ze het beter hier doen, op een plek waar ogen hen niet konden bespieden en oren hen niet konden horen.
Op een gegeven moment kwam de hele groep tot stilstand, maar dat kwam niet door de vermoeidheid van een achtervolging, die eindeloos leek te zijn of de schrik die hen niet in staat stelde nog verder te kunnen bewegen. Er stond een meisje voor hun neus. De paniek, die Dean eerder nog had kunnen wegduwen, ergens in een hokje had kunnen steken, zonder het te laten ontsnappen, was nu boven gekomen. Net als de anderen probeerde hij het te verbergen, doen alsof dit niet één van de ergste dingen was die konden gebeuren, maar de paniek bleef groeien. Zijn hart begon te bonzen in zijn keel en zijn handen begonnen lichtjes te trillen. Hoewel de koude lucht in zijn huid sneed, had Dean het warmer dan ooit. Ze had hier nooit mogen zijn.
Plots werd een schakelaar in Dean's hoofd omgedraaid. Hoe erg dit ook was, hij moest het plan verder zetten. Wat er met haar gebeurde, zou bijzaak zijn. Dean zette de paniek aan de kant, zorgde ervoor dat die niet opnieuw kon ontsnappen. Door een plotseling geluid, dat kwam van ergens in het donker, draaide Dean zich vliegensvlug om. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht, waarna hij zijn hand hief. Hij was de eerste die een schot loste en waardoor de hele losbarstte. De regen zorgde ervoor dat hun schoten onopgemerkt konden blijven en de koude zorgde ervoor, dat Dean niet oververhit raakte, door de adrenaline die door zijn lijf raasde. Nu niemand nog veilig was, kwamen de rest van de Kerryons ook in actie. Sommige zochten een schuilplek, tussen de modderige bladeren in de hoop dat het geluid van ritselende bladeren verloren ging gaan in de omgeving en hun niet zouden verraden. Anderen trokken zich er echter niets van aan en gingen net recht in het zicht staan van de tegenstander. Dean vroeg zich soms af of ze hun leven misschien al beu waren, maar op momenten als deze, wist hij dat het geen zin had om je te verbergen. Je kon beter strijden met moed en eer, dan te gaan schuilen op een plek waar je nog steeds gevonden kon worden. Hij was nu immers ook één van de personen bleef staan, niet beschut door bomen, maar echt in het maanlicht, dat voor een lichte gloed op zijn huid zorgde. Meerder kogels hoorde hij langs zijn lichaam suizen.
Zijn arm zakte, toen Dean een helse pijn voelde. Ervan sterven zou hij niet doen, anders had hij immers al lang op de grond gelegen, die inmiddels bedekt was door met modder en bloed besmeurde kogels. De pijn die zijn lichaam binnendrong, werd overstemd door de adrenaline, die nog steeds met volle teugen door zijn lijf stroomde. Met zijn vrije hand, probeerde hij het bloed te stelpen aan zijn oor. Toen hij zag dat er meer bloed op zijn hand terechtkwam, dan hij kon tegenhouden, liet hij het bloeden en de pijn voor wat het was. Die kon hij op elk ander moment nog verzorgen. Zijn prioriteiten lagen op dit moment op een totaal andere plek. Meer precies, het weg geraken van deze donkere plek, waar steeds minder Kerryons aanwezig leken te zijn en de vijand steeds in de meerderheid begon te geraken. "Get outta here!" Riep Dean met alle kracht die hij nog in zijn stem had. Hij probeerde zijn blikveld zo veel mogelijk te verwijden, waardoor hij één van zijn vrienden wat verder op de grond zag liggen. Hoewel die helemaal besmeurd met bloed leek te zijn, was het toch duidelijk dat het grootste deel niet van hem leek te zijn. "We've got a problem boss." Begon hij uitgeput te stotteren, waarna hij subtiel wees naar het meisje dat enkele meters verderop lag. Dean slaakte een diepe zucht. Niet alleen had dit op een nogal confronterend verlies uitgedraaid, nu moest hij ook nog dit in orde brengen. "I'll take care of this." Zuchtte hij, waarna hij duidelijk maakte dat de jongen kon vertrekken. Nog geen idee, had hij over hoe hij dit zou gaan oplossen. Eerst moest hij hier weg geraken. Niet alleen zorgde de aanwezigheid van de vijand ervoor, dat alles riskanter en gevaarlijker was, maar ook de regen bracht vele nadelen met zich mee. Niet alleen was het daardoor erg koud, maar alles modderig, vermengd met bloed en slecht zichtbaar, door het weinige licht dat zich maar net door de spleetjes tussen de blaadjes kon wurmen. Meteen opmerkend dat het meisje ernstig gewond was, slaakte Dean nog een diepere zucht dan eerst. Niet alleen moest hij nu voor de de verdwijning, maar ook voor het herstel van het meisje zorgen. Voorzichtig probeerde hij haar in zijn armen te nemen, hopend dat ze niet doorhad wat er precies gaande had en dat ze de rest van de terugweg, bewusteloos zou blijven. Langs één van de vele weggetjes, die zich op het terrein bevonden, zocht Dean zich een uitweg met het meisje in zijn handen geklemd. Enkele minuten stapte hij in de schaduwen van de nacht, tot hij uiteindelijk aankwam bij zijn woonplek. De Kerryons hadden ook een uitvalsbasis, maar in geen geval zou hij het onbekende meisje, waarvan hij eigenlijk niet eens de naam wist, naar daar brengen. Dat zou niet alleen een uitbrander voor hem betekenen maar ook het einde van haar leven. Zichzelf vervloekend dat hij geen sleutel mee had, besloot Dean dan ook maar meteen te beginnen roepen. "Open the damn door." Niet veel later stond al één van zijn medebendeleden in de deuropening, die hem met open mond aanstaarde. "Don't say a word of this to him." Was het enige dat hij zij, voor hij het huis binnenstormen en zich zo snel mogelijk richting zijn kamer begaf. De koude die buiten na een tijdje aangenaam was geworden, zorgde er hier voor dat de warmte te bedwelmend was. Dean had het gevoel te stikken, maar besloot dat dat wel snel genoeg over zou gaan. Eerst moest hij op andere dingen focussen. Het meisje, dat hij nog steeds in zijn handen geklemd had, legde hij op zijn bed. Een dubbel bed zorgde ervoor dat ze meer dan genoeg plek had en Dean haar dan ook makkelijk kon verzorgen. Eerst zou hij echter wat drank moeten hebben. Dit kunnen bevatten met een nuchter stel hersenen was niet voor hem weggelegd.
@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Ellie was half bij bewustzijn geweest toen haar lichaam gedragen en versleept werd van de ene plek naar de andere. Elke schok, elke beweging stuurde een schokgolf van pijn door haar lichaam heen. Haar hoofd voelde zo licht en ijl aan door het plotse bloedverlies dat ze weinig tijd had om te beseffen wat er aan de hand was. Pas toen ze ergens op een zachte ondergrond belandde, had ze de tijd om haar bewustzijn te proberen focussen op wat er zich rondom haar afspeelde. Zacht kneep ze met haar handen in de stof onder haar en vroeg zich af of ze in een ziekenhuis beland was. Het leek haar vreemd want dan waren de sirenes en de felle lampen, het geroep en de vele vragen, die je altijd in ziekenhuis series zag passeren als iemand op de spoed werd binnen gebracht, haar compleet niet opgevallen... Nee. Dit was ergens anders. Dat zorgde ervoor dat ze de moed had om haar ogen langzaam open te doen en te proberen onderscheiden waar ze was en in welke toestand. Toen ze haar hoofd langzaam optilde en wat rond zich keek, leek ze zich in de meest doodnormale kamer te bevinden die ze ooit had kunnen verwachten. Haar bleke, trillende lichaam kreeg ze net zover dat ze een beetje rechtop in het bed kon gaan zitten en het lef om naar haar wonde te kijken had ze nog niet.
Vanuit haar ooghoeken zag ze beweging en te bang om de persoon die haar had meegenomen rechtstreeks aan te kijken probeerde ze lichtjes haar hoofd te draaien en vanuit de hoeken van haar ogen een beeld te proberen scheppen. Een blanke huid en donker haar was het enige wat ze bij de jongen kon uitmaken, dat hij bloed op zich had daar kon ze niet naast kijken. Met haar bange hart, nog altijd kloppend in haar keel, wendde ze haar blik nu tot zichzelf. Hard beet ze op haar tanden toen ze haar blik liet afdwalen naar de bron van de constante en soms stekende pijn. Haar jurk was zo doordrenkt met bloed dat ze de echte wonde haast niet zag. Een ronde figuur met afgerafelde stof aan de randen, maakte des te duidelijker dat ze een kogelwonde had en aan de stekende pijn in haar rug te voelen, was die er dwars door gegaan. Extreem hard leek het niet meer te bloeden, maar toen ze naar adem snakte omdat ze haar schouder probeerde te bewegen, zag ze er wel vers bloed uitlopen. Dat deed haar maag draaien en haar hoofd tollen. Dit was echt, ze was neergeschoten. Al haar EHBO lessen waren hier niets tegenop. Dit was iets dat genaaid moest worden en dringend, er moest iets tegengehouden worden en wel snel! Als ze hier bloedarmoede zou krijgen, waar ze niet ver vanaf was, zou ze bloed moeten toegediend worden en aangezien ze in een alledaagse slaapkamer lag, bewaarden ze dat vast niet in de koelkast beneden. Haar handen beefden nog en hoe langer ze hier lag, hoe ijler haar hoofd terug werd. Haar verwondingen hadden dringend verzorging nodig. Hoewel ze niet in een God geloofde, bad ze ditmaal wel tot elke god in het universum om haar te helpen. Dat ze dit mocht overleven, dat de pijn zou ophouden en dat iemand in godsnaam haar zou verzorgen.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Enkele minuten had het geduurd voor Dean opnieuw in zijn kamer terecht kwam. Niet alleen had hij een fles whiskey, waar hij al enkele slokken van had genomen, mee, maar ook de nodige spullen om het meisje te kunnen verzorgen, had hij mee in zijn handen. Het had nog even geduurd voor Dean de situatie goed en wel had kunnen uitleggen aan de rest die in het huis woonden, maar uiteindelijk leek dit ook voor hun de beste optie. Veel andere keus hadden ze immers niet. De verzorgingsspullen die hij meehad, probeerde hij zo ordelijk mogelijk uit te stallen op het kleine bureau dat in zijn kamer stond. Dit was al niet erg makkelijk, aangezien een heleboel rommel het bureau bedekte en er voor zorgde dat je er amper nog iets kon terugvinden. Toch was Dean in staat om alles op een deftige plek te leggen en zo alles uit elkaar te houden. Hoewel hij dit nog nooit eerder zelf had gedaan, wist hij wel ongeveer hoe hij deze wonden zou moeten verzorgen. Althans, dat vertelde hij zichzelf toch, in de hoop dat het zo misschien ook waar werd. Met trillende handen, nam Dean de fles whiskey voor een laatste keer vast, waarna hij een serieuze slok nam en de fles uit het zicht zette.
Ook al voelde hij nog steeds een lichte trilling in zijn handen, toch nam Dean de benodigde spullen van het bureau en liep ermee naar het bed. Eerst probeerde hij de wonde zichtbaar te maken. Hoewel die in de schouder was terecht gekomen, zat de wonden nog steeds half verborgen achter de witte jurk, die inmiddels voor het grootste deel doorweekt was met bloed. Ook zijn bed zou er waarschijnlijk onder lijden, maar dat waren zorgen voor later. Nu moest hij dit meisje redden, ook al had hij amper een idee hoe hij dit eigenlijk precies moest doen. Eerst besloot hij wat ontsmettingsalcohol op de wond te gieten. Door de toestand waarin ze was en de bewegingen die ze maakte, kon Dean merken dat ze wakker begon te worden, of toch niet meer bewusteloos was. Hopend dat ze nog steeds half verdoofd zou zijn door het bloedverlies en de shock, besloot Dean gewoon verder te gaan, in de hoop dat ze niet al te veel pijn zou krijgen. De volgende stap zou hij snel moeten ondernemen, aangezien hij geen idee had wat de juiste manier was om dit te doen. Hij nam dan ook vlug een pincet en stak die in de wonde. De kogel was niet doorheen haar schouder gegaan, waardoor hij die er nu moest uithalen. Dit deed hij vlug en zo precies mogelijk, waarna hij de wonde meteen begon te stelpen, in de hoop dat ze niet nog meer bloed verloor dan ze al had gedaan. Opnieuw ontsmette hij de wonde, waarna hij enkele naaispullen bij elkaar zocht.
Niet veel later was hij bezig de wonde toe te naaien. In tegenstelling tot een kogelwonde verzorgen, had hij wel al eerder dingen toegenaaid. Dit was dan geweest voor een messteek of een vechtpartij die helemaal verkeerd was gelopen. Daarom ging dit dan ook vele vlotter dan het eerste deel van de verzorging. Al snel was de wonde dan ook toegenaaid, waarna Dean kon beginnen met het afplakken van de wonde. Hoewel dit niet helemaal nodig was, had hij in het verleden wel gemerkt dat het zorgde voor een sneller herstel, dat nu alleen maar voordelen kon leveren. Dit meisje moest hier immers zo snel mogelijk weg, en dat liefst zonder dat ze zou gaan snitchen tegen de politie.
Niet alleen had hij net nog problemen gehad met enkele van zijn jonkies, maar als hij nu ook nog erbij moest nemen dat de politie op zijn dak zat, dat zou hun hele handel in de mist lopen en daar zou hij verantwoordelijk voor worden gehouden. Na het verzorgen van de wonde, greep hij dan ook meteen weer naar de drank, terwijl hij zich op de stoel stortte die naast zijn bed stond. Na enkele seconden rust, hoorde hij al iemand op de deur kloppen, waarna er een hoofd door de deuropening werd gestoken. "Everything okay, Dean?" Vroeg Lucas, één van de jonkies die in hetzelfde gebouw als hem woonde en misschien één van de enige die hij ook echt als een vriend kon beschouwen. De andere drie gasten die in het gebouw woonden, zorgden vaker voor problemen, dat dat ze Dean ook echt ten dienst waren. Iets waar hij zich vreselijk kon aan ergeren, maar hij had niet de autoriteit om daar iets aan te veranderen. "I'm okay, not sure if she is, actually." Anwtoordde hij, waarna hij zachtjes richting het onbekende meisje knikte. "If there's anything I can do, you just have to ask, you know that right?" Dean knikte bevestigend, waarna de jongen terug uit de kamer verdween.
@Shinde

Account verwijderd

schreef:
De versufte wereld was niet volledig helder geweest, maar plots begon ze te beseffen dat de jongeman effectief plannen had om haar te verzorgen. In hoeverre het als verzorgen telde, wist ze niet, want voor ze kon reageren op het feit dat hij op haar afkwam, gooit hij iets over de wonde heen wat zo hard brandde dat ze haar tanden bijna brak door de op elkaar te bijten. Met haar hoofd in haar nek gegooid en gebalde vuisten, onderging ze alles wat daarop volgde. Allereerst te bang om een geluid te maken en ten tweede had ze absoluut geen energie om hier tegenin te gaan. Gedwee onderging ze alles met haar ogen stijf dichtgeknepen. Het was pas toen ze plots een tweede stem hoorde, dat ze realiseerde dat het alleen nog branderige gevoel, niet langer erger werd. Pas op dat moment kon ze haar adem weer loslaten en verdween de spanning uit haar lichaam. De pijn was om gek van te worden, maar na pure alcohol op de wonde te krijgen en het echte schot te ervaren, was deze zeurende pijn de categorie draaglijk geworden.
Twee stemmen vulden de ruimte en het was uitermate moeilijk om haar oren te spitsen en te luisteren naar het gesprek. Desondanks dat het zich vlak naar haar afspeelde, tolde haar hoofd en was het gevoel van een droge, schrapende keel en een kloppende schouder, te aanwezig op zich op iets anders te kunnen focussen. Toen een deur dichtklapte, opende ze haar ogen terug en loste ze voorzichtig de druk die ze op haar mond zette. Haar kaken voelden stram aan en haar hoofd bonkte alleen harder en pijnlijker.
"Where am I?"
Meer dan die ene zin kreeg ze er niet uitgeperst en met haar pijnlijke kaken was het meer stil iets mompelen. Moeite om voor de rest iets te bewegen, kon ze niet opbrengen, dus draaide ze haar hoofd en forceerde haar ogen open. De jongeman was nog steeds in de kamer nu begon ze zich echt af te vragen wie hij was, wat ze hier deed en waar ze in godsnaam in beland was! Op magische wijze had ze het tot nu toe weten te overleven en hoewel ze wist dat de eerste nacht na bloedverlies cruciaal was, had ze het gevoel dat ze dit wel ging overleven. De drang om het te halen was te groot. Daarnaast had ze absoluut geen behoefte om haar ogen nu te sluiten voor een dutje, want de kans zat er dik in dat als ze dat deed, ze niet meer wakker werd.

Anoniem
Internationale ster

morgenstern schreef:
Opschrikkend van het plotse geluid, al was het eerder een fluistering, dat de kamer vulde, draaide Dean zijn hoofd richting het meisje. "Uuhm, if I said, you're in my bedroom, you probably wouldn't be any wiser, so I'm gonna have to come up with a better answer than that." Begon Dean te praten, al was het eerder tegen zichzelf, dan ook echt tegen het meisje. "And it's probably better that you rest, than to worry about thing that don't matter." Ging hij verder, waarna hij een serieuze slok whiskey naar binnen kapte. De fles was inmiddels voor de helft leeg geraakt, waardoor Dean dan ook besloot dat hij genoeg had gehad en die in één van zijn kasten zette. Meteen ook besefte hij, dat hij nog steeds een verwonding aan zijn oor had, al leek die niets in vergelijking met de schotwonde die hij zonet verzorgd had. "And since you can speak, could you tell me who you are. I know, I know. You want to know where you are, but that's a little bit difficult to explain at the moment, considering the state you're in." Begon Dean een beetje te bazelen, terwijl hij door de kamer begon te ijsberen, al was daar echter amper plek voor. Zijn meubels namen het grootste deel van de plek in en de rest van zijn kamer, was vrij rommelig waardoor het onmogelijk werd, om je op een gemakkelijke manier te verplaatsen door de kamer.
Nog steeds wist hij echter niet wat te doen met het meisje. Hij had dan wel geweten dat naar het ziekenhuis gaan met haar geen optie was, maar wat moest hij doen als ze weer op de been was? Hij kon altijd haar proberen te overtuigen niet naar de politie te gaan, maar wou zou dat niet doen, wanneer ze in een vuurgevecht terechtkwamen? Toch probeerde hij dit van zich af te zetten. Hij had nog geen reden om zich hierover zorgen te maken en zou dit later wel oplossen. "I'm dean, by the way. Feel free to say who you are, 'cause I'm kinda interested." Ging hij verder, terwijl hij zich opnieuw neerzette op de stoel. Hij ijsberen had voor te veel zenuwen gezorgd, waardoor Dean in een rustigere positie moest gaan zitten. Al die zenuwen kon hij niet goed aan."Oh, and if you need anything, just say it and I'll bring it." Mompelde Dean er nog achter, al wist hij vrij zeker dat het wel hoorbaar was. Er plots aan denkend dat ze misschien best wel wat pijnstillers kon gebruiken, de pijn in zijn oor begin immers ook te verergeren, zette hij zich opnieuw recht, waarna hij richting het nachtkastje liep. Daar bewaarde hij meerdere van zijn pillen, al gebruikte hij het grootste deel ervan echter niet. Dat was om te verkopen en hoewel hij vaak dronk, gebruikte hij nooit van zijn eigen spul. Dean wist dat dat enkele voor problemen kon zorgen en daar had hij er op elk moment al genoeg van. Hij hield het vaak dan ook alleen bij de nodige pijnstillers of medicijnen die hij ook werkelijk nodig had.
Wetend dat medicijnen niet goed samen gingen met drank, drukte hij toch een pilletje uit het stripje en slikte het door met een slok water uit een glas dat nog op zijn nachtkastje stond. Zich ervan bewust dat de pijn bij het meisje waarschijnlijk nog tien maal erger was, dan bij zichzelf, drukte hij nog twee pilletjes uit, waarna hij een tweede glas water uitschonk, met een fles van op zijn bureau en die klaar hield voor het meisje. Ze was momenteel nog niet in staat om zich voldoende te bewegen, althans dat dacht hij toch tenminste. Dus legde hij de pillen klaar, naast het glas water.
@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Een slaapkamer. Ellie bevond zich in een slaapkamer. Dit was absurd. Ze werd neergeschoten en werd meegenomen naar een slaapkamer. Fris genoeg om zich extreem te frustreren, maar niet fris genoeg om een antwoord te formuleren, fronste ze alleen lichtjes bij die woorden. Gelukkig beloofde hij haar meer informatie en ze was blij dat er nog volgde. Om de één of andere reden ebde de angst die ze voelde voor hem, langzaam weg. Hij sprak eerder verontschuldigend en bezorgd om haar dan dreigend en intimiderend. Ze vroeg zich af in hoeverre hij te maken had met de hele situatie. Het enige wat ze zich nog herinnerde was dat twee groepen op het fabrieksterrein renden en dat zij op een vreemde manier daartussenin was beland. Halverwege zijn gebazel over dat hij wel meer uitleg wou geven, maar dat blijkbaar niet kon en dat ze moest rusten, hoorde ze de vraag vallen wie zij was.
"Ellie," fluisterde ze schor, te lang om haar volledige naam eruit te persen.
Met haar vrije hand tastte ze over de jas die nog om haar ene schouder hing en vond wonder boven wonder na een kleine moeite haar portemonnee. Haar telefoon kon ze niet terugvinden, dus schoof ze alleen haar portemonnee naar hem toe. Met een doffe plof viel die van het bed af en ze zuchtte even. Daarop kon hij vinden wie ze was en hopelijk had hij het fatsoen om daarna professionele hulp voor haar te zoeken. Vaag werd haar ondertussen een naam bekend, Dean. De naam op zich zei haar weinig, misschien had ze ooit wel een Dean gekend, maar ze kon zijn gezicht en naam niet aan een oude bekende matchen.
Te moe om een antwoord op al zijn woorden te formuleren, knikte ze naar Dean op alles wat hij verder nog zij en duwde zichzelf voorzichtig op haar zij een beetje rechtop. Dat hij pijnstillers had neergelegd voor haar, dat was iets dat alles veranderde. Daarvoor had ze plots wel energie om de pillen in haar mond te duwen en het glas in één keer uit te drinken. Op slag werd ze er misselijk van, maar ze vocht tegen het gevoel en liet zich terug in de kussens zakken.
"Why aren't I in a hospital?"
Dat was de grote vraag, waarom hield hij haar hier vast. Ze was deels geholpen, maar ze voelde zich miserabel en hij was geen dokter. Het laatste dat ze nu wou, was sterven door de stomme keuze op niet voor het verlichte pad te kiezen...

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld