orpg - all about you. - Forum

Zifax schreef:
Tik, Tik, Tik.

Dat was het geluid wat ik met mijn potlood maakte op de balie van mijn bloemenwinkel. Uren lang kon ik soms naar voren staren om te wachten of mensen binnen kwamen. Was dit het allemaal wel waard? Hele dagen andere mensen observeren om te zien hoe ze bloemen voor elkaar kopen? Kwijlend in hun eigen egoïsme, om maar goed in het dag licht te staan voor elkaar? Ik durf te wedden dat 99% van de mensen niet eens weet hoe ze die bloemen moeten verzorgen! Laat ook maar staan dat ze weten hoe de bloemen heten. 'Doe die roze maar, of die ene met die dikke steel.' Dat is dan wat ze tegen me zeggen? Ik noem het een schande voor de natuur als je de schoonheid zo aanspreekt. Nou domme trol ik zal je vertellen, zo een heet een amaryllis hippeastrum. De irritatie wekte me af en toe een lichtelijke woede op. Ondanks de vele mensen die langs komen voor hun kwijl-bos-bloemen, zijn er ook genoeg die iets voor hun zelf halen, of iets met een gerespecteerde waarde, daar word ik dan immers wel weer gelukkig van.

Wanneer ik de bel van de winkeldeur hoor rinkelen, til ik mijn hoofd op en zet een glimlach op mijn gezicht. Een oude dame die iedere zaterdag bloemen komt kopen, voor haar overleden man is het enige wat me op dit moment troost bied. Er blijken dus schijnbaar nog steeds mensen op de wereld te zijn met oprecht respect voor hun geliefde. Ik duw mezelf omhoog en loop richting de oudere dame. 'Goedemorgen Sam, je weet het he jongen.. Het gebruikelijke' Ik lach en knik 'Natuurlijk! 10 Zonnebloemen, ik heb ze al voor u klaar gezet! Ik zal ze even halen.' Ik zie dat het haar vreugd doet, dat ik onthoud wat ze altijd bij ons haalt. 'Je bent bijzonder Sam, zelfs de kleinere details onthoud jij. Dat doen de mannen tegenwoordig niet meer.' Tja wat moest ik daarop zeggen? Het was immers waar dat ik meer interesse toonde in de mensheid dan de gemiddelde man. 'Het is geen moeite mevrouw Bullock. Echt niet.' - 'Daar twijfel ik niet aan Sam!' Ik leg het boeket in haar rollator, en op dat zelfde moment duwt ze me 20 dollar in mijn hand. Veel te veel ook, kwam hier weer een fooi met een liefelijk verhaal dat ik mezelf maar eens moest trakteren op een drankje in de bar? 'Luister Sam, je doet zoveel voor me altijd. Hier heb je een klein extratje, ga toch eens naar de bar. Zoek eens een leuke dame.' Ja hoor, ik had weer gelijk. Het zal ook weer eens niet. 'Bedankt mevrouw Bullock, erg vriendelijk van u! Ik zal er eens over na denken.' Antwoord ik maar terug zonder dat ze hoeft te weten dat ik straks met Jake een Pizza bestel.

Zodra Mevrouw Bullock de winkel uitloopt, en ik de deur achter haar sluit. Hoor ik de glasscherven van een vaas op de grond knallen. Ik sluit maar voor heel even mijn ogen, en zucht diep. 'Jake?' - 'Luister! Het was echt niet de bedoeling Meneer Goldberg, ik wou de bloemen water geven, en ik kon er niet bij. Dus Ik dacht dat het misschien ' - 'Handig was om op de tafel te gaan staan met vazen?' Maak ik voor hem af. Ik draai me dus om en ik zie dat hij een grote lach op zijn gezicht krijgt van schaamte. Ik kom voor hem staan en buk. 'Het is oke Jake. Dingen breken nou eenmaal. Voorwerpen, Relaties, deze vaas. Je hoeft je echt geen zorgen te maken hier om.' Jake was een jongen van 12 Jaar die me af en toe hielp in de winkel. Hij was ook nog eens mijn buurjongen, en ik hoor de ellende die hun thuis hebben iedere dag door de muren heen. Het was dus een soort plicht dat ik hem wel moest helpen, ik wou niet dat hij zich begaf in een onprettige thuis situatie.

Het doet Jake goed dat ik hem gerust stel over de vaas. 'Meneer Gold-' '-Zeg gewoon Sam.' 'Sorry ja, Sam. Uhm Gaan we daar Pizza van halen?' Zijn ogen vallen op de 20 dollar die ik nog steeds in mijn hand gedrukt heb. Ik lach en wrijf met mijn hand over zijn bol. 'Als jij deze scherven opveegt oké?'