its just you. - orpg - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

its just you. - orpg

Anoniem
Popster

Zifax schreef:

its just you.

je mag reageren, om te kijken waar je bent gebleven.
of een lief complimentje.
gelieve niet reageren als je gaat verbeteren.

Sam Goldberg
28 jaar.

''Even scrollen, klikken, zoeken en bingo...
Sam is een jonge man met een liefde voor natuur, wetenschap en het universum.
Afgestudeerd astronoom nog wel. Hij kan je precies vertellen of de sterren,
in je voordeel zijn vannacht. Wat alleen veel mensen alleen niet weten,
is dat hij daar nog wel eens een grotere invloed op kan hebben dan je verwacht.''

hoofdstuk 1
1-?

storyline
@exposed
@Sylvarium

Anoniem
Popster

Zifax schreef:
Tik, Tik, Tik.Dat was het geluid wat ik met mijn potlood maakte op de balie van mijn bloemenwinkel. Uren lang kon ik soms naar voren staren om te wachten of mensen binnen kwamen. Was dit het allemaal wel waard? Hele dagen andere mensen observeren om te zien hoe ze bloemen voor elkaar kopen? Kwijlend in hun eigen egoïsme, om maar goed in het dag licht te staan voor elkaar? Ik durf te wedden dat 99% van de mensen niet eens weet hoe ze die bloemen moeten verzorgen! Laat ook maar staan dat ze weten hoe de bloemen heten. 'Doe die roze maar, of die ene met die dikke steel.' Dat is dan wat ze tegen me zeggen? Ik noem het een schande voor de natuur als je de schoonheid zo aanspreekt. Nou domme trol ik zal je vertellen, zo een heet een amaryllis hippeastrum. De irritatie wekte me af en toe een lichtelijke woede op. Ondanks de vele mensen die langs komen voor hun kwijl-bos-bloemen, zijn er ook genoeg die iets voor hun zelf halen, of iets met een gerespecteerde waarde, daar word ik dan immers wel weer gelukkig van.

Wanneer ik de bel van de winkeldeur hoor rinkelen, til ik mijn hoofd op en zet een glimlach op mijn gezicht. Een oude dame die iedere zaterdag bloemen komt kopen, voor haar overleden man is het enige wat me op dit moment troost bied. Er blijken dus schijnbaar nog steeds mensen op de wereld te zijn met oprecht respect voor hun geliefde. Ik duw mezelf omhoog en loop richting de oudere dame. 'Goedemorgen Sam, je weet het he jongen.. Het gebruikelijke' Ik lach en knik 'Natuurlijk! 10 Zonnebloemen, ik heb ze al voor u klaar gezet! Ik zal ze even halen.' Ik zie dat het haar vreugd doet, dat ik onthoud wat ze altijd bij ons haalt. 'Je bent bijzonder Sam, zelfs de kleinere details onthoud jij. Dat doen de mannen tegenwoordig niet meer.' Tja wat moest ik daarop zeggen? Het was immers waar dat ik meer interesse toonde in de mensheid dan de gemiddelde man. 'Het is geen moeite mevrouw Bullock. Echt niet.' - 'Daar twijfel ik niet aan Sam!' Ik leg het boeket in haar rollator, en op dat zelfde moment duwt ze me 20 dollar in mijn hand. Veel te veel ook, kwam hier weer een fooi met een liefelijk verhaal dat ik mezelf maar eens moest trakteren op een drankje in de bar? 'Luister Sam, je doet zoveel voor me altijd. Hier heb je een klein extratje, ga toch eens naar de bar. Zoek eens een leuke dame.' Ja hoor, ik had weer gelijk. Het zal ook weer eens niet. 'Bedankt mevrouw Bullock, erg vriendelijk van u! Ik zal er eens over na denken.' Antwoord ik maar terug zonder dat ze hoeft te weten dat ik straks met Jake een Pizza bestel.

Zodra Mevrouw Bullock de winkel uitloopt, en ik de deur achter haar sluit. Hoor ik de glasscherven van een vaas op de grond knallen. Ik sluit maar voor heel even mijn ogen, en zucht diep. 'Jake?' - 'Luister! Het was echt niet de bedoeling Meneer Goldberg, ik wou de bloemen water geven, en ik kon er niet bij. Dus Ik dacht dat het misschien ' - 'Handig was om op de tafel te gaan staan met vazen?' Maak ik voor hem af. Ik draai me dus om en ik zie dat hij een grote lach op zijn gezicht krijgt van schaamte. Ik kom voor hem staan en buk. 'Het is oke Jake. Dingen breken nou eenmaal. Voorwerpen, Relaties, deze vaas. Je hoeft je echt geen zorgen te maken hier om.' Jake was een jongen van 12 Jaar die me af en toe hielp in de winkel. Hij was ook nog eens mijn buurjongen, en ik hoor de ellende die hun thuis hebben iedere dag door de muren heen. Het was dus een soort plicht dat ik hem wel moest helpen, ik wou niet dat hij zich begaf in een onprettige thuis situatie.

Het doet Jake goed dat ik hem gerust stel over de vaas. 'Meneer Gold-' '-Zeg gewoon Sam.' 'Sorry ja, Sam. Uhm Gaan we daar Pizza van halen?' Zijn ogen vallen op de 20 dollar die ik nog steeds in mijn hand gedrukt heb. Ik lach en wrijf met mijn hand over zijn bol. 'Als jij deze scherven opveegt oké?'

---
@exposed

Anoniem
Internationale ster

exposed schreef:
Rose Lee, 27.
Haar leven is een puinhoop, omringt door de rijke lui van New York,ze is gemotiveerd erbij te horen.
Maar is dat wel de juiste set? Rose is iedere avond wel in een café te vinden, of in iemands bed. Preuts is ze niet, totaal niet.
Ze is op dit moment bezig met de universiteit voor psychologie, ze wilt dan ook werk doen in iets van deze richting.

mijn stukje komt hieronder.

Anoniem
Internationale ster

exposed schreef:
Geschrokken werd ik wakker, in iemand anders zijn bed, zoals het iedere week wel ging. Vluchtig keek ik rond, tot ik naast mij een man zag liggen waarvan ik zijn naam niet meer herinnerde, nu ik zo terug keek op de avond ervoor herinnerde me in het algemeen zeer weinig. Langzaam ging ik recht op zitten, en realiseerde me dat ik zo goed als geen kleren meer aanhad, wat wel de puinhoop en kleding wat door de kamer was gegooid zou verklaren. Snel pakte ik mijn telefoon, om te kijken hoe laat het was, ik had vandaag echter een afspraak en moest van te voren een boeket bloemen halen voor mijn moeder die jarig was geweest vorig weekend. De afspraak zou om precies twaalf uur plaats vinden, de tijd op mijn telefoon? kwart voor twaalf. 'Shit.' mompelde ik, terwijl ik snel uit bed sprong en mijn kleding bij elkaar zocht. Om nu rond te kloten met een bh was zonde van mijn tijd, had die arme stakker toch nog een souvenir waar hij zich later mee kon vermaken. Snel trok ik mijn hakken weer aan en gooide mijn haar, wat normaal gesproken over mijn schouders hangt in een rommelige knot. Voor dat ik het wist stond ik buiten, in de kou. Misschien had ik dan toch een jas mee moeten nemen. Ik graai in mijn tas, die ik nét niet was vergeten en haalde daar een deodorant uit, die had ik immers altijd bij mij, voor momenten zoals dit. Ik rook nu immers naar alcohol, wiet, tabak en wie weet wat nog meer. Een mix van geuren die mij maar al te bekend voor kwamen, ik ging namelijk al sinds mijn dertiende stiekem uit, met nep ID kaarten, en vriendjes en vriendinnetjes boven de achttien die me overal mee naar toe smokkelde. Je zou kunnen zeggen dat het daar al mis ging in mijn leven, maar het gaat nog veel verder dan dat, thuis ging het nooit goed. Mijn ouders hadden ruzie, en mijn vader leek zijn handen niet thuis te kunnen houden van mij en mijn zusje als mijn moeder niet thuis was. Al dacht ik er nooit veel over na.

Eenmaal bij de bloemenwinkel, volledig geaccepteerd dat ik toch al te laat was, gooide ik mijn sigaret op de grond die ik terwijl ik hier half heen sprintte aan stak, om mezelf nog iets in leven te houden. Ik nam een diepe zucht, en trok de deur los om eenmaal naar binnen te gaan, wat voor bloemen zou haar moeder eigenlijk willen? zou ze rozen mooi vinden? of tulpen? Misschien wel irissen. Snel knikte ik met een glimlach naar de man achter de balie, terwijl ik afsloeg naar de gekleurde bloemen, ze wist dat haar moeder van kleur hield. Doelloos leek ik rond te strompelen, misschien had ik toch niet moeten drinken gister, maar dat ik denk altijd na zo'n avond. Zo keek ik enkele minuten dom rond tot ik uiteindelijk maar de huisplanten ging bekijken

@Sylvarium

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld