Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Temptation is not a sin, but playing w

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:

Temptation is not a sin, but playing with temptation invites sin.

Mijn personage:
Ser Louis Dudley
Master of the Knights Templars in city X

Aan jou de eer om te beginnen, @Shinde

Account verwijderd

schreef:
Oh god beste tegenspeler ooit

Clara Elisabeth Grace Lockwood

Met haar grote mond nu gesnoerd van angst, zat Clara met een bang hart op de harde houten stoel. Haar handen lagen keurig op de houten tafel voor haar over elkaar gevouwen en haar benen lagen tegen elkaar aan en hield ze lichtjes schuin zodat ze een iets meer gesloten houden had, maar niet onbeleefd haar benen kruiste. Nog nooit was haar nachtelijke uitstapte uitgedraaid op dergelijke hachelijke situaties en op dit moment wist ze zelfs niet waar ze het meest bang voor moest zijn.
Allereerst stond er een boom van een man aan de deur met zijn blik strak voor zich uit gericht en bij elke beweging vonden zijn ogen meteen de hare en draaide hij zich met zijn hele lijf naar haar toe. Ontsnappen was onmogelijk. Hij was zelfs zo sterk - of zij zo weerloos - dat hij haar op zijn eentje naar de kleine cel had gesleept.
Daarnaast was er nog haar vader. Als enige erfgenaam was ze zo erg onderdrukt dat ze zich tot nu toe elke avond moest losrukken vanonder zijn vleugels om de wijde wereld in te trekken. Niet alleen was ze bang voor zijn ongeziene kwaadheid wat haar bloed en tranen zou opleveren met een schande van deze magnitude. Ze was ook immens bang om nooit meer een voet buiten hun kasteel te mogen en kunnen zetten.
Hoe ze in deze situatie was beland, wist ze niet. De weg hoe ze hier was beland, wist ze helaas wel nog. Na wat loze beschuldigingen, pijnlijke en gigantische ijzeren handboeien en een hand die zo dwingend om haar bovenarm geklemd was terwijl ze door de massa volk gesleept werd, was ze aan deze houten tafel beland. Haar bovenarm gloeide zelfs nu nog en ze was meer dan zeker dat er binnenkort een bont en blauw tafereel zou ontstaan op haar huid.
De akelige kilte in de ruimte en de kou zorgden ervoor dat haar nekharen overeind gingen staan toen er voetstappen in de gang weergalmden. Zo gefocust op de dichterbij komende voetstappen, zag ze over het hoofd dat ze haar nagels in haar eigen hand duwde om te kunnen omgaan met de aanzwellen stress en angst die uitbrak. Te bang om de man die de wacht hield aan de deur aan te kijken, zochten haar ogen alle hoeken van de kamer op. De grijze stenen met kleine stukjes mos waren een paradijs om naar te staren en ze kon zelfs hier en daar een klein insect ontdekken dat ze met veel plezier volgde als afleiding.
Toen plots de deur uit het slot gehaald werd en met groot kabaal, krakend en piepend opende, stokte haar adem. Heel traag begon ze met de persoon in de deuropening vanuit haar ooghoeken te bekijken. De stilte was oorverdovend en ze hoorde alleen haar ademhaling die gejaagd opnieuw op gang kwam en haar hart dat zo hard bonsde dat het leek alsof het in haar keel vastzat.
Tot haar grote verbazing was het niet haar vader, maar een belachelijk knappe man met bruin krullend haar. Ze vroeg zich af wat dit voor haar zou betekenen. De vreemde kwam haar wel bekend voor, maar ze kon hem niet meteen thuisbrengen. Ongeduldig wachtte ze tot er iets gezegd of gedaan werd en ze hoopte dat ze dit ongelukkige toeval in haar leven niet zou bekopen met de dood.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Vastberaden over wat er ging komen, wat hij van plan was, liep Louis naar de kelder waar de cellen zich bevonden, zijn voetstappen weergalmden door de kille gangen. Hij hoefde de cipier niet te lang aan te kijken voor hij een van de celdeuren opende, en dat deerde hem. Hij gaf hem een knikje, en zette voet in de koude cel. Deze plek gaf zelfs hem de rillingen, maar hij kon zijn taken niet uitvoeren zonder hier te komen.
Zijn blik was op de jonge vrouw gericht. Het haar handen over elkaar en haar blik op de tafel gericht, lange haren die haar gezicht bedekten en een cape over haar smalle schouders om haar lichaam te bedekken. Het was duidelijk te zien dat ze hard behandeld was. Louis zette een stap dichter in haar richting, maar zodra ze haar ogen op hem gericht had, zo snel dat het haast leek alsof het niet gebeurd was, herkende hij haar direct. En hij verschoof zijn blik naar Gawaine, de brede man die naast de deuropening stond. ''Gawaine, is this how we treat ladies?'' Bracht hij uit op dwingende toon. Gawaine mocht misschien breder en groter zijn dan Louis, hij wist hoe hij zich moest verwoorden tegen de andere Knights, die in feite onder hem stonden. Zijn blik zei meer dan genoeg. ''She's not a real lady, Ser Louis, she...'' Louis onderbrak hem abrut. ''I don't care, no matter what accusations, we should treat woman with respect!'' Louis kreeg het voor elkaar om de man op zijn plek te zetten, die nu zenuwachtig van zijn ene voet op de andere leunde. ''Get out,'' meer hoefde hij niet te zeggen om hem de cel te laten verlaten.
Met zijn rug naar haar toe stond hij daar in stilte, nadenkend hoe over hij haar uit deze benauwde situatie moest helpen. Hij draaide zich om en zwaaide de deur dicht, hun conversatie kon beter in deze ruimte blijven. Hij nam plaats op de stoel aan de andere kant van de tafel en keek haar strak aan. Het was niet zijn bedoeling om haar te beangstigen, waarschijnlijk hadden de andere Knights haar al hardhandig genoeg behandeld. Toch was het moeilijk voor Louis om zijn emoties te tonen, en zijn uitdrukking bleef emotieloos.
''I know your true identity, Lady Lockwood. Tell me how you ended up here.''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het vreemde tafereel dat zich voor haar ogen afspeelde, verontrustte haar. Er waren sprookjes genoeg in de omloop over wolven, maar vooral over nobele prinsen op witte paarden die jonge vrouwen uit de nood hielpen. Hij zou kunnen doorgaan voor een prins, maar ze zag nergens een paard en helaas was ze ook geen prinses. Waarom hij haar verdedigde snapte ze niet goed, want hij foeterde de cipier uit en stond daarna naar de deur te staren met zijn rug naar haar toe. Clara had op zijn minst een uitleg verwacht over waarom hij haar hielp of waarom ze hier écht zat. Want ze was niet van plan om een hand te verliezen omdat ze zogezegd eten had gestolen op de markt daarnet. Tegenover haar vader ontmaskerd worden, leek haar al evenmin fijn.
Toen hij tegenover haar ging zitten, trok Clara haar handen van de tafel weg en leunde zo ver mogelijk naar achter van hem weg met haar handen rustend in haar schoot. Het was vooral uit angst om iets aangedaan te worden en omdat ze mannen niet vertrouwde. Zelden kwam ze er één tegen met goede bedoelingen. Tot nu toe had deze man haar voor zover te wist opgesloten in een cel, kwam hij haar 'redden' en onthulde hij nu dat hij wist wie ze was. Was dit één of ander vreemd huwelijks aanzoek? Om haar vader zijn verloren dochter terug te brengen en te bewijzen dat hij altijd goed op haar zou letten? Het zou niet het eerste absurde verzoek zijn dat haar vader kreeg en ze kon hem meegeven dat zijn creativiteit alleszins indrukwekkend was. Natuurlijk zei ze al deze gedachten niet luidop en liet ze vooral al denkend heel traag haar blik over de man glijden en ze vroeg zich af of hij oprecht zich afvroeg waarom ze hier was of dat dit een spelletje ging worden.
"False accusations, sir. What may I expect now?"
Zijn benaming was een gok. Clara zag hem aan voor een ridder op basis van uitstraling en wat mensenkennis op het vlak van standen. Het was duidelijk dat hij geen boer was.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zodra Louis had plaatsgenomen trok ze haar handen terug, om ze ver mogelijk van hem vandaan te komen. Dat zag hij als een teken van angst, maar het verbaasde hem niet, zeker gezien de situatie. Haar antwoord was kort, en gaf niet de duidelijkheid waar hij op gehoopt had. Hoewel hij zijn oordeel al klaar had was hij niet van plan om haar te laten gaan zonder nog wat vragen te stellen. ''I assume your father does not know about this.. Inconvenience. What were you doing on the streets this late in the evening, on your own?'' Hij had allang de tijd genomen om haar gezicht en kledij te bestuderen. Een dame van haar afkomst zou zich nooit vertonen in zulke slordige kleding, hij had dus zo'n vermoeden dat haar bedoeling was geweest om onherkenbaar te blijven. Maar waarom kon hij niet bedenken, gezien het haar alleen maar in gevaar zou brengen, en dat was dus ook gebeurd. Hij ging er daarom ook vanuit dat haar vader, wie overigens landlord was van de stad niet wist van haar nachtelijke uitstapje, wetend dat de man het nooit zou goedkeuren. Het vreemde was dat hij haar meerdere malen in het kasteel had gezien, en hij wist hoe beschermend haar vader over haar was, maar het was niet zo vreemd dat ze hem niet had herkend. Hij was toen immers nog niet benoemd tot Master. En enkel door de plotselinge dood van Ser Landry werd Louis gepromoveerd, die voorheen enkel in de schaduwen van Landry had geleefd.
Alle kennis die hij had, vaardigheden die hij had in het vechten had hij geleerd van Landry. Hij had hem gemaakt tot de man die hij nu was, en hij was niet van plan om de jonge vrouw voor hem aan haar lot over te laten. Er gelden hoge straffen voor diefstal, maar haar vaders oordeel zou waarschijnlijk zwaarder voor haar zijn.
Hoewel ze zijn interesse nu eenmaal had, was hij er zeker van om haar te helpen onder de straffen uit te komen. Niet omdat hij affectie voor haar voelde, maar omdat het voor hem simpelweg de enige eerlijke optie was, en hij zou altijd proberen het juiste te doen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara bekeek de ridder die ze duidelijk goed had ingeschat, want hij maakte geen opmerking over hoe ze hem aansprak. Zacht wreef ze met haar vingertoppen over de kleine inkepingen in haar hand die aan het bloeden waren nadat ze haar nagels erin gedrukt had. Haar blik liet de zijne niet los, een beetje onbeleefd omdat ze hem in de ogen bleef kijken, tenslotte was ze wel hoger in rang dan hem.
"My father does not and I would prefer to keep it that way. I was scouting a new maid. I preferably know who works for me and like to know more than their names before I invite them into my life. Something my father does not approve."
Niemand was beter in zaken uitleggen, excuses formuleren en af en toe een vleugje leugens in een gesprek te gooien. Als vrouw bracht je het niet ver in het leven als je niet wenselijk kon praten en het gesprek geen meester was. Hoe bang ze ook was, als ze de kans kreeg om te praten dan voelde ze zich op slag kalm en beheerst. Wie niet sterk is moet slim zijn, onder dat motto had ze zichzelf al uit veel hachelijke situaties gered.
Haar blik dwaalde daarna af naar zijn kledij en dat nam ze langzaam in haar op. Ze herkende het embleem en de rest van de kledij kwam haar ook bekend voor. Waarom hij haar herkende, kon niet anders zijn dan dat hij haar eerder in haar kasteel gezien had. Waarom zij zich haar niet langer herinnerde, was voorlopig nog een vraagteken voor haar. Haar gedachten spitten in haar geheugen naar waar dit haar van bekend werd. Een man herkennen en hem herinneren, speelde als vrouw altijd in haar voordeel omdat ze vaak arrogant waren en dat werd alleen meer gevoed als ze echt het gevoel hadden indruk na te laten. Plots herinnerde ze zich de begrafenis van Landry. Er was vervanging gekomen, maar die had ze nog niet vaak gezien.
"What are your plans with me, Ser Louis?"
Er sloop een kleine zelfvoldane glimlach om haar lippen omdat ze zich zijn naam herinnerd had. Alleszins zou hij haar niet aan haar vader uitleveren, want hoe zou een ridder van zijn orde uitleggen hoe hij aan een jonge vrouw in zijn vertrekken kwam. Als hij haar ten onder zou laten gaan, dan sleepte ze hem met zich mee.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Aandachtig luisterde Louis naar het verhaal. Het zou een logische reden kunnen zijn, al maakte het feit dat ze dit in de nacht deed wel gevaarlijker, verdachter. Aan de andere kant was er minder volk op straat en het was donker, twee factoren die ervoor zouden zorgen dat ze minder snel herkend zou worden.
Hij bestudeerde haar gezicht en haar houding terwijl ze praatte, op zoek naar een teken dat ze aan het liegen was, maar ze leek kalm en bedaard. Desondanks vond Louis het een ongeloofwaardig verhaal, maar dat liet hij niet merken. Het was zeer onwaarschijnlijk dat een vrouw van haar klasse zo ver zou gaan om een dienstmeid beter te leren kennen, waarbij ze zichzelf in gevaar bracht. Een feit wat voor hem duidelijk was, was dat haar vader hier niet van wist, en dat ze dat graag zo zou willen houden.
Zijn blik gleed af naar de tafel terwijl hij nadacht op welke manier hij haar hier ging uitkrijgen. In feite hoefde hij geen verklaring af te leggen aan de ridders, maar ze zouden wel vragen hebben en er over praten. Dat wilde Louis niet laten gebeuren, hij wilde de orde houden.Bijna verrast keek hij op bij het horen van zijn naam, ze wist dus toch wie hij was.
”I will bring you back to the castle myself. I am sure you can find your way in without the conscience of your father.”
Louis dacht niet na over de gevolgen. Er was een mogelijkheid dat lord Lockwood erachter zou komen, of erger, dat hij hen persoonlijk zou betrappen. Maar daar dacht Louis helemaal niet over na. Mocht dat gebeuren, dan zorgde hij dan wel voor een oplossing. In de meeste situaties wist hij zichzelf goed te verwoorden.
”We better leave now, before anyone notices you’re gone,” verbrak hij de stilte, en stond op. Zijn blik was even op Clara gericht, het viel hem op dat ze er minder angstig uitzag dan toepasselijk zou zijn in deze situatie. Het gaf hem het idee dat ze desondanks iets achterhield, maar hij was wijs genoeg om niet verder te vragen. Hij was er vrijwel zeker van dat er niet meer was dat ze hem zou vertellen, het had geen nut.
”Follow me,” commandeerde hij, al was het niet zijn bedoeling geweest om het op die toon uit te brengen. Het was slechts de manier van praten die hij gewend was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara was aangenaam verrast over hoe goed het werkte om zijn naam te gebruiken. Hij keek bijna verrast op en haar blik vond de zijne weer. Toen hij voorstelde om haar gewoon terug naar het kasteel te begeleiden, vroeg ze zich af waarom ze dan in godsnaam zo bruusk en ruw hierheen gesleept moest worden. Behoorlijk op haar hoede, stond ze recht van haar stoel en wachtte tot Louis door het deurgat verdween. Het gedimde licht overal vermoeide haar en de lange weg die haar door de ondergrondse gangen te wachten stond, was al evenmin goed verlicht. Daarnaast hing er hier overal een muffe geur en ze vroeg zich af of ze die voor morgenochtend zou kunnen laten verdwijnen uit haar kledij en haren.
In alle andere situaties waren haar nachtelijke avonturen onschuldig en gebeurde er zelden iets opwindend. Vandaag was helemaal anders voorlopen. De adrenaline was nu pas uit haar aderen aan het stromen en ze voelde zich nog steeds een beetje onrustig. Het was moeilijk om in te schatten hoe deze avond ging aflopen. Tot nu toe had ze geen reden om hem niet te vertrouwen, want de cipier leek haar oprecht niet te herkennen en haar familie had een goede band met de tempeliers. Het leek haar uitzonderlijk als hij dat op zo'n bruuske wijze zou verpesten. Het leek eerder pech en toeval tegelijkertijd dan een complot of een spelletje.
"Can I speak Gawaine before we leave? Someone is keeping an eye out for me and wanted me to end lock-up here."
Dat ze zonder haar ware identiteit ooit te onthullen vijanden had gemaakt, verbaasde haar. Tot nu toe had ze alleen van de vrijheid geproefd en vrijwel niemand gesproken. En toch... Het maakte haar achterdochtig.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zodra haar stem de gang vulde, draaide Louis zich om. En hoewel hij liever niet wilde dat er nog gecommuniceerd werd tussen haar en Gawaine, of welke andere cipier dan ook, besloot hij het toch goed te keuren.
''Very well. Keep it short.'' Beantwoorde hij, en hij knikte naar Gawaine die in de gang stond te wachten. ''Bring her outside when you're done. Remember what I said,'' Waarschuwde hij en hij keek de man die een kop boven hem uitstak indringend aan. Gawaine knikte, dus Louis ging er vanuit dat hij begrepen had waar Louis op doelde. Daarna vervolgde hij zijn weg naar de buitenlucht, om de donkere tunnels te ontvluchten. Hij kreeg het al snel genoeg benauwd in de smalle gangen, een reden waarom hij liever boven de grond bleef, maar dat was lastig in zijn positie.
Zodra hij de frisse lucht inhaleerde kon hij weer helder nadenken. Zijn blik was gericht op het immense kasteel dat aan de andere kant van de stad op de grote heuvel te zien was. Soms stelde hij zich voor hoe zijn leven anders zou zijn geweest als hij in een rijk gezin geboren was, met land en titel. Zou hij zich dan nog steeds verenigd hebben met de tempeliers? Hij achtte die kans klein, maar hij was tevreden met de titel die hij had en het leven dat voor hem mogelijk was. Hoewel hij vooral voor anderen bezig was, de armoede bestrijden en onrust in de stad tegen te gaan, durfde hij te zeggen dat hij gelukkig was en voldoening haalde uit zijn leven. En hoewel het voor hem niet toegestaan was om alcohol te nuttigen of met een vrouw het bed te delen, had hij daar vrede mee, en in zijn jaren als tempelier tot noch toe geen behoefte aan gehad.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara voelde zich weer op haar ongemak toen ze alleen met Gawaine gelaten werd. Alleen had ze nu wel het lef om hem aan te kijken en haar houding verried dat ze zich nu duidelijk weer boven hem in stand bevond. Gawaine zelf keek alleen nog norser dan daarvoor. Hun gesprek was inderdaad kort en echt nuttig vond ze het niet. Al kwam ze wel te weten dat het helaas voor haar puur om haar mantel en donkere haren gedraaid had... Gerustgesteld in het feit dat dit vrij zeker geen tweede keer zou gebeuren als ze zich nog naar buiten waagde, wees ze Gawaine zijn aanbod af om haar naar boven te leiden en stapte zelf met een stevige tred door de gangen om de buitenwereld op te zoeken. Haar geheugen werkte het merendeel van de tijd feilloos en ze kon alles in gedachten opnieuw afspelen. Helaas werkte haar geheugen alleen goed op het vlak van beelden onthouden, zo had ze Louis' gezicht wel herkend en kon ze hem in het kasteel plaatsen. Alleen hoorden namen daar niet bij. Dat ze zo snel had uitgevist wie hij precies was, was puur geluk.
"Can you show me the most hidden way to home?"
De kortste weg daar wist ze nog precies de route voor. Maar die route had haar langs opvallende plekken gestuurd en ze wou geen aandacht trekken nadat meerdere mensen nieuwsgierig haar gestalte hadden bekeken en haar mantel misschien weer zouden herkennen. Ze rekende erop dat Louis de streek goed genoeg kende om haar zonder teveel pottenkijkers terug naar het kasteel te begeleiden.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zodra Clara boven was draaide Louis zich om. Even keek hij op over het feit dat Gawaine niet mee was gelopen, maar het kwam in hem op dat ze waarschijnlijk zijn verzoek had afgewezen en enigszins stelde hem dat gerust, want dan had hij haar ook niet meer kunnen lastig vallen. Het was niet zo dat hij Gawaine niet vertrouwde, maar hij had gewoon een bepaalde manier om met mensen om te gaan als ze beschuldigd waren van een misdrijf. Voor Gawaine was het verschil tussen mannen en vrouwen dan nauw en behandelde hij ze hetzelfde.
''Of course.''
Louis wist de wegen in de stad als geen ander, en er waren talloze wegen die naar het kasteel zouden leiden. Dat ze liever niet onder ogen wilde komen kon hij wel begrijpen, al koos hij wel voor de veiligere routte dan de donkere steegjes. Hij wilde haar niet meer in mogelijk gevaar brengen dan nodig was.
''I hope scouting a new maid was worth the risk you took tonight. Things could have ended differently.'' Louis begon te praten terwijl ze in de juiste richting liepen, maar de toon waarop hij het zei verried dat hij het meer als een vraag stelde. Hij wilde namelijk weten hoe lang ze haar leugen zou volhouden, of dat ze daadwerkelijk de waarheid vertelde, maar het was niet echt een sterk verhaal.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
De verlaten wegen werden een kleine beetje opgelicht door de kaarsen die voor de ramen stonden. Vandaag was er geen maan te zien, dus leek alles extra donker tegenover andere dagen. De eerste momenten volgde Clara hem in stilte. Daarbij had ze verschillende redenen om die stilte aan te houden. Als eerste kende ze hem niet en had ze geen idee waarover ze een gesprek zou kunnen beginnen en als tweede was er het feit dat ze hem voor de rest geen gesprek hoefde te gunnen. Louis bracht haar terug thuis en daarna scheidde hun wegen weer. Al begonnen er met elke stap die ze zetten de wijde wereld in op weg naar huis wel vragen op te doemen in haar hoofd. Het was iets mysterieus, meester zijn onder de tempeliers en ze was best nieuwsgierig aan te worden. Zeker omdat hij zelf ook weinig uit zichzelf zei en wederom naar haar vroeg.
"No. It was not. I might have to come back with guards or my father, but women will do anything for money these days and I don't trust those who abandon a family to work for me. I want someone who is loyal to me, not to her husband or children."
Het was hooghartig en egoïstisch om zoiets te eisen, maar het was gewoon makkelijker. Bovendien als de meid samen met haar zou verder opgroeien en waarschijnlijk op dezelfde tijd wel een gezin zou willen of krijgen, dan was dat des te voordeliger voor beide. Voorlopig wou ze iemand die net zo eenzaam was als haar en dat was alleszins niet gelogen.
"And you, do you think it will be worth anything walking me home, safely?"
Graag wou Clara nu hun conversatie op haar gesprekspartner richten. Ze was die avond al voldoende uitgehoord door Gawaine en nu wou ze graag eens naar iemand anders luisteren.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hij besteedde aandacht aan het verhaal dat Clara vertelde, maar hield ondertussen zijn blik op de omgeving gericht. Hij was op zijn hoede voor onverwachte voorvallen al wilde hij ze liever voorkomen. Het was een standaard trekje geworden om altijd op zijn hoede te zijn. Hoewel de tempeliers zorgden voor de zwakkelingen met alles wat ze hadden, werden ze door sommigen gezien als het kwaad en hadden ze onbewust veel vijanden gemaakt. En niet alleen in de stad, maar het was vrijwel voor iedereen bekend dat de ridders van de islam altijd in strijd waren met de Christelijke tempeliers en zelfs ver weg van het Heilige land dat de islam had veroverd, waren de tempeliers op hun hoede voor hun meest gevreesde vijanden. Na de oorlog waren de ridders teruggekeerd naar hun thuissituaties, maar er hing nog altijd een gespannen sfeer. Sommige ridders waren gedreven om terug te keren en het land terug te nemen, anderen schatten de kansen niet zo groot. Hoewel Louis als master van de tempeliers een verschil zou kunnen maken en een opstand zou kunnen creëren deed hij dat niet. Het Heilige land was belangrijk voor hun geloof, maar de dagelijkse taken die ze hedendaags in de stad uitvoerden vond hij momenteel belangrijker.
Hij keerde zich even om, en wierp een blik op Clara.
”I doubt a woman will forget her family to work for you, especially if the only reason she works is to take care of her family.”
De manier waarop ze zichzelf uitlegde klonk enigszins arrogant, maar hij kon begrijpen dat een dame van haar klasse geen idee had hoe het werkelijk was om in armoede te leven. Louis geloofde er heilig in dat een vrouw alles zou doen voor haar familie, en mensen in armoede waren in staat in vreemde dingen.
“Your safe return will satisfy me, my lady. Especially considering what you father would do if you’d get in danger.”
Lord Lockwood was niet de fijnste man om zaken mee te doen. En de tempeliers waren vrij afhankelijk van de giften die de landlord hun gaf, giften die ze gebruikten om de armoede te bestrijden. Maar zo gul was de man niet, en zonder de giften zou er een opstand onder het volk kunnen komen. Het was lastig om met hem te praten, gehersenspoeld door zijn adviseurs en rijkdom. Waarschijnlijk realiseerde hij zich niet hoe belangrijk de donaties waren.
En bovenal was het voor iedereen bekend hoe beschermend hij over zijn dochter was, zijn enige erfgenaam. Misschien was dat de reden dat Louis haar niet vaak had gezien tijdens zijn bezoek aan het kasteel, of het was hem simpelweg niet opgevallen. Waarom zou het ook? Tempeliers hoorden niet naar vrouwen te kijken, en al helemaal niet naar vrouwen van een hoge rang, zoals Clara.
”We are reaching the gardens of the castle. Do you think you’ll find your way from there?”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Dat Louis zijn blik op de omgeving hield, viel op. Clara probeerde zijn gezicht af te lezen, maar hij leek eerder afwezig terwijl hij de omgeving in de gaten hield. Desondanks leek hij te luisteren naar haar verhaal. Het was begrijpelijk dat hij dat anders zag en misschien was haar ideaalbeeld onhaalbaar, maar het was vooral een uitvlucht geweest dus zijn mening over die zaak deed er niet echt toe. Echter fronste ze wel even bij zijn uitleg over dat hij al tevreden zou zijn met zij die veilig thuis kwam. Al klonk het logischer als hij eraan toevoegde dat hij ergens ook wel bang was voor haar vader en de gevolgen van zij die niet veilig thuis zou komen, maar wel aan zijn orde gelinkt zou kunnen worden.
"I will be fine. Not the first time I escape or entering through the gardens," glimlachte Clara nog even flauw en keek over haar schouder heen naar het kasteel.
Dit voelde meer als een gevangenis, maar ze had de pech niet in vrijheid te zijn geboren. Elke stand had zo wel zijn voor- en nadelen. Zacht sloot ze haar hand om de zijne en glimlachte naar hem terwijl ze wat dichterbij leunde om hem te bedanken.
"Thanks for not letting me get beheaded for stealing or alerting my father," zei ze en gaf een zacht kneepje in zijn hand voor ze hem los liet.
Mogelijks vond ze het wel amusant dat een man met zijn status geen vrouw mocht liefhebben. Het voelde wel een beetje als een uitdaging, de enige persoon in de buurt die ze nooit zou kunnen krijgen terwijl al de rest zich letterlijk aan haar voeten wierp. Gelukkig voor hem was ze niet op zoek naar een partner. Volgende maand werd ze zeventien en de tijd drong, maar tot nu toe slaagde ze erin om haar vader nog steeds wijs te maken dat ze nog nooit in haar leven gebloed had en dus nog niemands vrouw kon gemaakt worden omdat kinderen nog niet weggelegd waren voor haar. Al twijfelde ze er niet aan dat hij haar allang aan iemand beloofd had ondertussen.
Kort keek ze nog achterom naar Louis terwijl ze weg stapte in de schaduwen en zich door de struiken wrong. Nu pas nu haar gespannen en opgelaten gevoel verdween, voelde ze de nachtelijke kou op haar huid en besefte ze dat ze de spanning van die nacht best leuk had gevonden. Op het moment na dat ze echt had geloofd dat ze veroordeeld zou worden voor een misdrijf dat ze niet gepleegd had. Net om die reden sloop ze de volgende nacht opnieuw de wijde wereld in.
Ditmaal droeg ze haar haren los langs haar gezicht, wat absoluut geen mogelijkheid was voor een vrouw als zij binnen de kasteelmuren. Haar bruine mantel had ze vervangen door een lichtgrijze wollen cape. Met een roze blos op haar wangen van de kou buiten in combinatie met het bloed dat naar haar wangen kroop uit nervositeit, klopte ze zo hard als ze kon aan bij de deur waar Louis haar gisteren naar buiten had geloodst. Haar hart bonsde in haar keel. Wat ze hier precies kwam zoeken, wist ze nog niet en over een excuus had ze de hele weg lopen piekeren. Misschien moest ze eerlijk zijn, het zag ernaar uit dat Louis geheimen met plezier bewaarde... Bij wie zou ze dan beter haar hart kunnen luchten dan bij hem. Zacht beet ze op haar lip terwijl ze ongeduldig op antwoord wachtte.
"Auw," mompelde ze zacht tegen zichzelf en bracht haar hand naar haar lippen en mond.
Toen ze haar vingers weghaalde van haar lippen zag ze het bloed glanzen op haar vingertoppen. Gehaast zocht ze in haar kleine tas naar een zakdoek om haar vingers af te vegen en haar bloedende lip te stelpen. Nadat ze een opmerking had gemaakt vandaag die ze voor zichzelf had moeten houden, was ze blij dat haar vader het bij een klap met de rug van zijn hand in haar gezicht had gehouden. Helaas voor haar sneden de edelstenen van zijn ringen de huid van haar lip open. Clara voelde zichzelf stom dat ze zomaar haar tanden erin had gezet, want de pijnlijke steken in combinatie met het haastig zoeken naar de zakdoek, leidden haar compleet af van het feit dat de deur voor haar neus langzaam opende.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zodra ze bij de heg waren kwam het tweetal tot stilstand. Louis schrok even van de plotselinge aanraking, maar trok niet terug. Hij realiseerde zich op dat moment hoe lang het geleden was dat een vrouw hem had aangeraakt, hoewel het niet veel voorstelde.
Louis knikte met een glimlach. “Don’t worry. Although it would ease me to know that you won’t sneak out on your own again. The streets can be dangerous for a woman at these times.”
De bezorgdheid in zijn stem was te horen, maar met de informatie die hij over haar had ging hij er niet vanuit dat ze zijn advies ten harte zou nemen. Hoewel het een van zijn doelstellingen was om alle burgers hun veiligheid te waarborgen, was er waarschijnlijk vrij weinig wat hij kon doen om haar tegen te houden, dus hij liet het erbij.Hij keek haar na terwijl ze in de schaduwen verdween, maar vond niet lang daarna zijn weg terug naar de tempel waar hij en de andere ridders zich thuis hielden. Voor nu had de nacht lang genoeg geduurd en hun taak zat er voor vandaag op.
Tot zijn opluchting waren de andere ridders die betrokken waren bij de valse beschuldigingen op Clara al richting de slaapvertrekken vertrokken, dus hoefde hij er op deze late avond niet meer over te hebben. Morgen zou hij ze laten weten dat hij haar onschuldig had verklaard, en hoewel zoiets niet vaak voorkwam kon hij vertellen dat ze een geloofwaardige alibi had. Ten slotte was hij de master en hoefden de andere ridders het niet compleet eens te zijn met zijn oordeel.
De volgende dag verliep zoals zijn andere dagen. Hij at in de gezamenlijke eetzaal en voldeed aan zijn gebeden, en bracht de middag door met andere zaken die nog ongeregeld waren. Hoewel de andere betrokken tempeliers behalve Gawaine niet om een vervolgverhaal hadden gevraagd, speelde de situatie zich met regelmaat af in zijn hoofd en bleven er veel vragen voor hem hangen rond Clara. De grootste vraag die hij had was of haar verhaal de werkelijkheid was, of waarom ze het anders nodig had gevonden om erover te liegen. Maar sinds de ontmoeting was dat niet het enige wat hij zich afvroeg, al deden zijn vragen er niet toe want de kans was zeer klein dat ze elkaar in de huidige toekomst nog zouden spreken. En Louis deed zijn best om het onderwerp daarom van zich af te zetten, wat hem lukte totdat er laat in de avond op de deur werd geklopt.
Zijn eerste assumptie was dat het waarschijnlijk een zwerver was op zoek naar wat eten en onderdak, of een tempelier die iets van hem nodig had maar zodra hij de deur had geopend en Clara voor zich had betrok zijn gezicht. Hoewel het schemerig was zag hij duidelijk dat ze bloed op haar lip zat en dat haar wangen waren rood gekleurd. Allerlei scenario’s gingen door zijn hoofd, wat was er gebeurd en had iemand haar pijn gedaan? Uit instinct legde hij een hand om zijn zwaard en zette een stap dichterbij.
”What happened, are you hurt?” Vroeg hij haar, terwijl hij inspecterend achter haar langs keek. Hoewel er niks te zien was besloot hij toch de deur voor haar te openen en legde een hand achter haar rug, ten teken dat ze mocht binnenkomen. De tempel bestond uit meerdere ruimtes en hij begeleidde haar naar een van de afgelegen ruimtes waar het vuur brandde en die verder verwijderd was van de gemeenschappelijke ruimtes. Het kon beter ongezien blijven dat hij een vrouw had binnengelaten, iets wat zelden gebeurde en enkel in noodgevallen.
”Did someone do this to you?” Vroeg hij haar, terwijl hij een schone lap stof wist te vinden en daarmee het bloed van haar vingers verwijderde. Daarna verplaatste hij zijn vingers naar haar lippen en maakte met voorzichtige bewegingen de wond schoon.
Zijn ogen waren op die van haar gericht, en hij besefte zich plotseling hoe dichtbij hij eigenlijk stond, en hoe intens het oogcontact voor hem was. In dat moment voelde hij haar adem op zijn huid, zijn vingers op haar feilloze gezicht en hij zette kort daarna een stap achteruit, want dat was niet zijn intentie geweest.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara wist niet of ze zich veilig moest voelen of net aangevallen toen hij zijn hand om de greep van zijn zwaar liet glijden. Twijfelend bleef ze staan toen hij dichterbij stapte en maakte zich wel klaar om elk moment uit de weg te springen als ze het metaal zou zien glimmen in het zwakke maanlicht van het eerste streepje zilver dat zich aan de hemel toonde vandaag. Voordat ze kon antwoorden op zijn vraag die haar eveneens nogal overbodig leek binnen de context, nam hij haar hand al beet. Stomverbaasd over zijn vlotte handelingen liet ze Louis toe om haar vingertoppen schoon te vegen en knipperde druk toen zijn hand naar haar gezicht bewoog en daar langs haar lip veegde. Met haar grote blauwe ogen staarde ze Louis verbaasd aan en was haar stem even kwijt. Zijn vingers bleven hangen op de huid van haar wang, naast haar mondhoek en zacht streek zijn warme adem langs haar huid.
Pas toen hij zelf een stap achteruit zette en de koude wind terug langs haar wang streek, wendde ze beschaamd haar blik af en probeerde de onreine gedachten uit haar hoofd te zetten. Ser Louis was een knappe man en nu ze zo dicht tegen hem aan had gestaan waren haar zijn donkerblauwe ogen opgevallen die haar deden denken aan een diep meer waar nog zoveel meer onder het wateroppervlak schuilde. Daarnaast hadden haar ogen ook zijn gezichtsuitdrukking in zich opgenomen en die had zo oprecht bezorgd geleken dat ze niet wist hoe ze zich daarbij moest voelen. Zelden was iemand oprecht begaan met haar welzijn, haar welzijn leek voor anderen pas van belang als het voor die persoon zelf geen nadeel werd. Net zoals haar dienstmeiden alleen bezorgd waren omdat ze anders berispt werden door Clara's vader en dat haar vader alleen bezorgd was omdat haar moeder overleden was en nooit zusters of broers voor haar had voorgebracht en zijn nieuwe vrouw hem tot op vandaag nooit een kind geschonken had. De blik op Louis' gezicht was nieuw voor haar en ze kon moeilijk verbergen dat ze daardoor van slag was gebracht.
"I obviously did not slap myself in the face," bracht ze lomp uit.
Normaliter zou ze nooit dergelijke uitspraken maken, maar ze was even haar filter op haar woorden kwijt en schraapte haar keel nadat ze besefte hoe verwijtend en denigrerend haar woorden klonken.
"I am so sorry, I did not meant to be rude," zei Clara voordat hij kon antwoorden en keek zowat alle kanten op zolang ze zijn blik maar kon vermijden. "My father was not pleased when I asked for a favor. It' is nothing to worry about."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld