Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || I'll protect you from the hooded claw

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

I'll protect you from the hooded claw
Keep the vampires from your door
When the chips are down
I'll be around with my undying
Death defying love for you
Envy will hurt itself
Let yourself be beautiful

Orpg met
Gelieve niet te reageren.

Finn Underwood
Kitchenboy of the English Castle.

When we were younger we thought
Everyone was on our side
Then we grew a little bit
And romanticized the time I saw
Flowers in your hair
See, it takes a boy to live
It takes a man to pretend he was there

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

I remeber how it used to be.
Out there chasing cars and broken dreams.
I told myself: "Don't look back. This is your life."
Someday I'm going to fall in love for the first time.
I remember every piece of me.
Everything was perfect and complete.
So I'm going to take it one day at the time.
One day at the time.

Lexi Victoria Rosalinda Hughes
Lady

Please, God, let me be happy,
for once in my life.
For once in my life.

Let me be happy in reality.
So, that I don't have to fly or look away,
Just to look in his eyes.

Mijn stukje komt in een nieuw bericht

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Lexi.
Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen, terwijl ik mijn blik over de wateren heen liet glijden. Het vijftal was nu al een enige tijd onderweg. Het duurde ook even voor ze, vanuit Portugal, in Engeland zouden arriveren. Als ik eerlijk mocht zijn, was ik het reizen nu toch wel een klein beetje zat. Ik was het met mijn vriendinnen eens. Het was een behoorlijk avontuur en dit was immers nog het begin, maar ik moest eerlijk toegeven dat ik niet kon wachten tot ik met beide voeten op het vaste land stond. De wateren begonnen mij toch behoorlijk te vervelen. Ik keek uit naar het echte avontuur. Al was mij verteld dat ze vandaag zouden arriveren en ik kon niet wachten.
Engeland scheen enorm te verschillen van mijn thuisland en ik wist dat ik zou moeten wennen aan deze verandering. Gelukkig was ik wat dat betreft niet alleen. We waren immers met zijn vijven. De prinses, Olivia, was uitgehuwelijkt aan de kroonprins van Engeland. Dat betekende dat ze naar Engeland moest vertrekken en haar leven daar voort moest zetten. En daar kwam ik om de hoek kijken. Niet alleen ik, maar ook haar drie andere vriendinnen. De vijf waren praktisch gezien met elkaar opgegroeid en gingen ontzettend goed met elkaar om. Het was een kans die ik niet aan mij voorbij kon laten gaan. Een nieuw leven beginnen in een nieuw land. Dat leek voor mij de ideale situatie. Zeker gezien de situatie die ik thuis achter leek te laten.
Hoewel ik opgroeide als een dame met hoge status, ging het thuis niet helemaal goed. Mijn ouders zagen hun vermogen steeds kleiner worden, waardoor het luxe leven toch steeds moeilijker werd. Mijn vriendinnen wisten hier niets vanaf aangezien mijn ouders zich er te veel voor schaamden. Ik mocht het simpelweg niet vertellen; al mocht ik het probleem wel oplossen. Misschien was 'oplossen' een groot woord, maar mijn ouders hoopten dat ik iemand tegen het lijf zou lopen die ons uit de financiële situatie kon helpen. Een man met aanzien en veel geld dus. Die druk voelde ik op mijn schouders; al wilde ik er ook niet te veel aan denken. Ik wilde vooral genieten van mijn tijd. De nieuwe wereld ontdekken. Nieuwe mensen leren kennen. Nieuwe vriendschappen sluiten. Maar vooral het plezier maken met mijn vriendinnen. Niets stond dat mij in de weg. Niets hield mij tegen. Het avontuur kon echt beginnen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Finn wist niet anders dan het werken in de keuken van de engelse koninklijke familie. Het was iets wat zijn vader altijd gedaan had, zowel als zijn opa, zijn overgrootopa en de vele generaties daarvoor. Niemand in zijn familie leek een hogere status te kunnen krijgen dat het werken in de keuken. Niet dat het Finn erg stoorde, het werk in de keuken hield hem bezig en het zorgde ervoor dat hij een plek had in het kasteel, dat was toch meer dan de gemiddelde burger kon zeggen. Al had hij natuurlijk niet de meest luxe vertrekken, je hoorde Finn verder niet klagen. Hij wist dat hij het altijd nog erger had kunnen treffen. Uiteraard, het was niet alsof hij niet droomde van een leven met een hogere status, al was het een leven als ridder of baronet, de man hoefde echt niet meteen het leven te leiden van een hertog, of prins. Al wist de man zelf ook wel, hij kon dromen wat hij wou maar waarschijnlijk zou hij de rest van zijn leven in de keuken spenderen, net zoals zijn kinderen en hun kinderen en zo maar door. Het was nou eenmaal hoe ze geboren werden en er was vrij weinig wat ze eraan konden doen.
Ook vandaag was Finn prima tevreden met zijn werk. Ze hadden het namelijk redelijk druk. Vandaag werden er nieuwe gasten verwacht, de prinses van Portugal en haar 4 hofdames zouden vandaag op het kasteel aankomen. Niet alleen dat, ze zouden nog wel even blijven,aangezien de prinses verloofd was aan hun prins, de prins van Engeland. Aangezien ze dus een vaste gast zou zijn, dat betekende dat er een feest gegeven werd en wat dat dan weer betekende was dat er een heleboel eten klaar moest staan voor alle gasten. Dat was dus waar Finn in spel kwam. Hij moest ervoor zorgen dat er verschillende banketten en gebakjes op de tafels zouden staan. Ondanks dat het feest vanavond pas zou zijn, toch was Finn al de hele dag druk bezig in de keuken zodat het zeker was dat er genoeg waren voor alle gasten. Zo was de hele keuken gevuld met alle hulp die er was. Ondanks het daarom erg druk was, dat maakte het meteen ook erg gezellig, dat vond Finn althans altijd. Iedereen kon met elkaar praten, het hebben over de laatste roddels en geruchten van binnen in het kasteel. Zo kon Finn zich toch altijd wel vermaken.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Een geamuseerde glimlach begon de lippen van Lexi te sieren. Als ze haar ogen goed samen kneep, kon ze in de verte het land in zicht zien komen. Dat betekende dat hun reis over zee toch bijna tot zijn einde was gekomen. Een opgelucht gevoel vulde haar lichaam. Het reizen per boot, stond haar simpelweg niet aan. Ze hield er niet van en ze moest eerlijk toegeven dat ze niet kon wachten om weer aan land te gaan. Meer vrijheid te hebben. De boot waarop ze zich bevond, was luxe, dat moest ze ook zeker na geven, maar de ruimte die je had was zeer beperkt. Daar hield ze niet van. Ze hield van haar vrijheid. Haar ruimte. Lexi was, zoals haar vader het zou noemen, behoorlijk eigenwijs en ze kon hem geen ongelijk geven. De blondine kon behoorlijk opstandig zijn. Ze gaf graag haar eigen mening en trok vaak haar eigen weg. Dat was een tikkeltje ongebruikelijk voor iemand van haar status; al trok ze zich er niets van aan. Het had haar of iemand anders nog nooit echt in de problemen gebracht. Al had ze zo nu en dan wel eens een waarschuwing naar haar hoofd geslingerd gekregen. Glimlachend schudde het meisje haar hoofd en zette die gedachten uiteindelijk weer van zich af.
Nieuwe gedachten schoot er over haar hoofd heen. Onderwerpen die de afgelopen tijd vaker door haar hoofd waren geschoten. Ze vroeg zich af wat voor een leven haar te wachten stond, mocht ze eenmaal gesetteld zijn. Natuurlijk was de bruiloft van de prinses een prioriteit de komende tijd. Daarvoor waren de vijf dames immers naar Engeland gekomen, maar het was voor de vier hofdames belangrijk dat ze op een gegeven moment ook hun eigen weg zouden gaan volgen. Wat er precies op haar pad zou komen, wist ze niet, ondanks het feit dat ze er wel nieuwsgierig naar was. Ze wist wat haar ouders van haar verwachtte, maar stond er ook om bekend dat ze daar nog wel eens tegen in wilde gaan. Ook al wilde ze hen maar al te graag helpen met hun geldproblemen.
Een zachte zucht rolde er over haar lippen heen en opnieuw zette ze haar gedachten van zich af. Ze draaide zich om en streek een plukje van haar blonde lokken achter haar oor. Ze zou zich weer bij haar vriendinnen voegen; aangezien ze hen had gezegd dat ze er alleen even tussen uit zou knijpen om te kijken of ze al wat land kon zien. Ze baande zich een weg over het schip en nam plaats op de nog enige vrije plek. "Het zal niet lang meer duren voor we zullen arriveren"merkte ze op, nadat ze had plaatsgenomen. Ze wist dat ze nog een koetsreis voor de boeg hadden, voor ze daadwerkelijk bij het kasteel zouden arriveren, maar het begin was er. Ze hadden toch al een behoorlijke reis afgelegd. Lexi moest toegeven dat ze benieuwd naar hoe het kasteel eruit zag. Ze wist dat ze niet heel veel tijd om door het kasteel rond te sluipen, aangezien er een feest werd gegeven in ere van hun komst. Ze kon het niet maken dat te laten schieten, ondanks het feit dat de prinses voornamelijk in de schijnwerpers zou staan. En dat was natuurlijk begrijpelijk, aangezien ze met de kroonprins zou trouwen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Finn was hard aan het werk in de keuken, hij was ‘s ochtends al sinds 7 uur te vinden in de kleine ruimte. Ondertussen was het toch al wel een paar uur verder en hij was nog steeds druk bezig, er leek maar geen einde aan al het werk te komen. Op een gegeven moment was Finn ook wel een klaar met het werk. Het was niet alsof hij zijn werk in de keuken haatte maar op dagen als deze, wanneer hij non-stop moest werken, dan begon het toch wel saai te worden in zijn mening. Steeds dezelfde soort gebakjes maken, in de oven stoppen, er weer uithalen en klaar leggen zodat het voor vanavond meegenomen kon worden naar het feest. Het hielp dat er een routine in zat en het dus niet chaotisch was in de keuken, dat maakte het werk wel makkelijker en gaf Finn het gevoel alsof de tijd sneller voorbij ging dan dat het daadwerkelijk ging. Ondertussen leek het al weer 3 uur ‘ middags te zijn, wat betekende dat er al weer 8 uur voorbij gevlogen was. Ze moesten dus nog even door voor het feit was om alles richting de zaal te brengen. Finn ging er wel van uit dat ze het werk op tijd af zouden krijgen aangezien ze toch aardig op schema waren. Dat gaf Finn toch ook wel een goed gevoel, weten dat ze goed onderweg waren.
De jongeman was dus hard aan het werk terwijl hij ondertussen gezellig aan het praten was met iedereen die aan het werk was in de keuken. Iedereen leek het naar zijn zin te hebben, ondanks het werk wat ze allemaal moesten doen. Het gezelschap van zijn collega’s hielp Finn toch ook wel met het doorkomen van de dag. Het zorgde er soms misschien wel voor dat de man even was afgeleid maar zolang de koninklijke familie hier niets van af zou weten, zou het ook niets
uitmaken. Het ging er gewoon om dat alles op tijd af zou komen en als dat maar gebeurde, dan kon Finn prima soms even wat langzamer aan doen. Zo keek hij er zelf tegen aan althans. Al werd het even wat langzamer doen toch wel compleet omgeslagen naar niks doen wanneer er een vriend van Finn de keuken ingelopen kwam. Niklaus, ook een bediende binnen het kasteel. “De koets van de prinses en haar hofdames is er bijna.” Riep de jongen enthousiast terwijl hij de keuken was binnen komen stormen. Lichtelijk geschrokken keek Finn op van zijn werk. “Kom mee naar het plein, dan kunnen we haar zien aankomen.” Finn twijfelde even, niet zeker weten of hij zijn werk alleen moest laten. “Ga toch gewoon even, het komt vast wel goed.” Sprak iemand anders van de keuken. Die woorden waren voor Finn genoeg om achter zijn vriend te lopen richting de poort.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Het idee dat het niet lang meer zou duren voor de boot de haven binnen zou varen, werd al snel bevestigd. Lexi had het idee nog maar net plaats te hebben genomen bij haar vier vriendinnen, toen het schip aanmeerde. Het blonde meisje keek op en stond op. Ze volgde de prinses en stapte binnen enkele seconde het schip af. De harde grond onder haar voeten, voelde maar al te goed aan. Nee, het reizen over zee stond haar niet echt aan. Ze haalde een keer diep adem en vervolgde haar weg naar de koets die op hen stonden te wachten. Hun bagage werd in de achterliggende koets opgeborgen, zodat de vijf dames genoeg ruimte hadden in hun eigen koets.
Ze stapte uiteindelijk als laatste de koets binnen en nam plaats. De koetsdeur werd achter haar gesloten en voelde hoe de koets binnen de kortste keren in beweging kwam. Deze manier van reizen vond Lexi een stuk fijner, ook al bevond ze zich in een kleinere ruimte dan waar ze zich net in bevond. Het voelde veel vertrouwder en daarbij wist ze dat ze minder lang 'opgesloten' zat dan dat ze hiervoor deed.
Al liet ze haar gedachten deze keer niet afdwalen. Haar vriendinnen merkten dat gelijk en lieten het onderwerp niet varen, voor ze een eerlijk antwoord had gegeven. Om die reden richtte ze zich op het gesprek wat zich in de koets plaats vond. Deze keer ging het over de kroonprins. Onderwerpen als deze waren de afgelopen dagen al vaker aan de orde gekomen. Geen van de meiden had een idee van hoe de kroonprins er uit zag. Dat maakte hen toch behoorlijk nieuwsgierig. Lexi was daar geen uitzondering in. Ze was benieuwd naar hoe de toekomstige man van haar beste vriendin er uit zag, al had ze het idee dat het geen lelijke man zou zijn. Ze kon zich niet anders voorstellen. Daarbij was ze ook benieuwd naar hoe haar toekomstige man eruit kwam te zien. Daar was ook iets waar ze vaak over nadacht, al had ze geen concreet beeld van hoe hij eruit moest komen te zien. Ze had niet een bepaalt type en was ook nog geen man tegen gekomen, waar ze echt veel interesse in had weten te tonen, als ze eerlijk mocht zijn.
Het gesprek werd onderbroken op het moment dat de koets steeds langzamer begon te rijden en uiteindelijk tot stilstand kwam. Dat kon maar één ding betekenen. Het vijftal was eindelijk bij het kasteel aangekomen. Lexi kon het niet laten om kort te grinniken, terwijl ze de koets uit stapte. Ze draaide zich om en bekeek het kasteel. Het was een gigantisch gebouw en alleen de buitenkant al zag er prachtig uit. Ze was benieuwd hoe het er dan wel niet van binnen uit zag. Haar blik gleed naar de port, waar ze twee jongens zag staan. Een van de twee jongens trok haar aandacht en ze kon het niet laten om kort naar hem te glimlachen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Finn en Niklaus probeerde zo onopgemerkt mogelijk hun weg door het kasteel en het plein te vinden. Ze mochten natuurlijk niet gevonden worden of ze zouden direct weer terug gestuurd worden naar de keuken om vervolgens weer aan het werk gezet te worden. Dat was uiteraard niet wat ze wouden, ze wouden graag bij de aankomst zijn van de prinses en haar hofdames. Finn was toch wel benieuwd naar hoe de prinses eruit zou zien, wat voor vrouw het was. Natuurlijk was er ook ietwat nieuwsgierigheid naar de hofdames maar de prinses was toch wel de vrouw die in de schijnwerpers stond, de vrouw waar alles om draaide. Alle ogen zouden op haar gericht zijn. Dat leek Finn toch alles behalve fijn, je was op een nieuwe locatie, de enige mensen die je kende waren 4 dames die je meegenomen had en dan kwam je daar, op die nieuwe locatie en iedereen die naar je keek, iedereen die meteen een mening over je zou vormen. Als Finn daar aan dacht was hij toch wel blij dat hij een simpele keukenjongen was, de enige verwachting die ze van hem hadden was dat hij het brood ‘s ochtends vroeg al klaar zou hebben voor het ontbijt. Hij hoefde dan gelukkig niet een heel land onder controle te hebben, voor allerlei burgers te zorgen. Dat leek hem toch wel een zware last te zijn. Natuurlijk had het van koninklijke afkomst zijn ook een heleboel voordelen, zoals al het geld, alle bedienden die van alles voor je deden. Dat was dan toch wel iets waar Finn wel weer jaloers op was. Het leek hem heerlijk om de hele dag een beetje verwend te worden door bedienden.
Na een heleboel gesluip waren Finn en Niklaus eindelijk aangekomen bij de poort, gelukkig waren ze nog op tijd. Ze waren niet de enige die de koets waren komen opwachten. Veel van de koninklijke familie had ook klaar gestaan om de koets met daarin de 5 vrouwen te verwelkomen. Finn en zijn vriend begonnen te zoeken naar een plek waar ze konden staan. Al moesten ze zich wel een beetje verstoppen, opnieuw zodat ze niet gezien zouden worden en alsnog terug gestuurd zouden worden. Het hielp wel dat iedereen zijn aandacht gericht was op de koets die aankwam. Zo ook de aandacht van Finn was volledig op het voertuig. Met volle verwachting zat bleef hij kijken naar de deur tot deze openging en er 5 dames uit kwamen. Finn zijn blik viel toch vrijwel meteen op een vrouw die ook meteen hem aangekeken had. Ze had de man een prachtige glimlach geschonken. Finn had een beetje ongemakkelijk op zijn achterhoofd gekrabd terwijl hij met zijn andere hand naar de vrouw terug had gezwaaid. Uiteraard had hij een glimlach op zijn gezicht. Hij kon niet helpen om zich toch even speciaal te voelen door een vrouw van hoge status die hem een glimlach geschonken had.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Het was een aangenaam idee; eindelijk bij het kasteel aangekomen te zijn. Lexi vond dat het lang genoeg geduurd had en kon het vooruitzicht van een goede maaltijd en een goede nachtrust goed gebruiken. Natuurlijk was ze benieuwd naar het interieur van het kasteel en haar omgeving, maar wist ze ook dat ze daar nog genoeg tijd voor zou hebben. Ze zouden Engeland immers niet meer verlaten. Glimlachend schudde het meisje haar hoofd en richtte haar blik op haar vier vriendinnen. Het duurde niet heel lang voor de overige vier uit de koets waren gestapt. Lexi hoorde immers te wachten tot de bruid van de kroonprins klaar was om te gaan.
Toch gleed haar blik nogmaals naar het tweetal dat zich had verscholen bij de poort. Het blonde meisje had het idee dat ze onderdeel uitmaakte van het personeel; deels door de kleding die ze droegen, deels door het feit dat ze zo goed verstopt stonden dat het de indruk gaf dat ze eigenlijk niet buiten mochten zijn en dat ze in de problemen zouden zitten als ze betrapt zouden worden. Ergens vond ze dat amuserend en de twee toonde toch behoorlijk wat lef. Toch bleef de jongen die naar haar wist te zwaaien haar aandacht te trekken. Het was zeker geen onaantrekkelijke jongen. Ze was benieuwd naar zijn positie binnen het paleis en hoopte dat ze hem nog ergens tegen zou komen.
Uiteindelijk richtte ze zich weer op haar gezelschap. Ze hadden aanstalten richting het kasteel weten te maken en Lexi was als enige achter gebleven. Een van haar vriendinnen keek dan ook vragend over haar schouder. Lexi versnelde haar pas en sloot zich binnen enkele seconden bij de groep. Haar blik gleed naar het centrale gedeelte van het kasteel, waar de koninklijke familie hen stond op te wachten. De koning met de koningin en hun kinderen. Een zoon en twee dochters. Een glimlach sierde haar gezicht, terwijl ze steeds dichterbij kwamen. Olivia nam uiteindelijk het voortouw, terwijl ze zichzelf voorstelde aan de koninklijke families. Uit respect bleef Lexi wachten. "Dit zijn Sofia, Carolina, Ariana en Lexi"hoorde ze Olivia zeggen. Toen ze haar naam hoorde, maakte ze een kleine buiging. "Het is een eer u te ontmoeten"vertelde ze de koninklijke familie. Niet veel later volgde ze hen naar de ingang van het kasteel, terwijl haar blik voor een laatste keer naar de twee jongens gleed.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was misschien dom voor Finn om er erg veel blijdschap uit te halen maar de blik die de vrouw, die van hoge status, zijn kant opgekeken had en hem een glimlach geschonken had wist toch een grote glimlach op de man zijn gezicht achter te laten. Het was niet vaak dat mensen, laat staan vrouwen, van hoge status op zo’n manier naar hem keken. Als ze naar hem keken dan was het vaak om hem een orde te geven of om naar de man te schreeuwen, nooit om hem gewoon een vriendelijke glimlach te schenken. Wanneer de vrouw ook nog eens een keer leek om te kijken naar Finn maakte dat de man zich alleen maar specialer begon te voelen. Niet alleen door haar hoge status, daarnaast was de vrouw overduidelijk ook prachtig. Ze bijzonder mooie blauwe ogen die van een afstand nog te zien waren, de mooiste blonde lokken die Finn gezien had. Met andere woorden, ze leek alles te hebben. Zowel een vriendelijke persoonlijkheid als een geweldig uiterlijk. Niet dat Finn de vrouw al helemaal kende en kon garanderen dat ze een lief persoon was, die informatie haalde hij puur uit het feit dat ze hem zo vriendelijk aangekeken had, hem een glimlach geschonken had en hem leek te zien als persoon in plaats van als een bediende die er alleen was om voor haar te zorgen en alles na wens te maken. Het was voor Finn toch bijzonder om iemand met zo'n hoge status zich zo zien te gedragen naar een bediende. Van hem mochten er wel meer van zulke mensen in het kasteel lopen.
Finn kon zijn ogen dan ook niet meer van deze vrouw afhalen, niet tot ze compleet verdwenen was naar binnen in het kasteel. Gelukkig had ze nog een laatste keer omgekeken naar hem, iets wat hem toch weer iets van blijdschap leek te brengen. “Laten we terug gaan.” Hoorde Finn zijn vriend Niklaus zeggen maar net wanneer ze zich omdraaide stond er een wachter. “Jullie horen hier volgens mij niet te zijn.” Natuurlijk waren ze op het laatste moment betrapt, het kon ook niet anders. “We waren net van plan om terug te gaan.” Had Niklaus gesproken voor Finn ook maar zijn mond kon openen. Niklaus was vaak degene die het heft in eigen handen nam, degene die je toch het vaakst hoorde spreken. Ondanks Finn zijn vriend de waarheid gesproken had leek de wachter niet geheel overtuigd te zijn. Zonder nog wat te zeggen liep de grote man achter de twee vrienden aan om er zeker van te zijn dat ze hun weg weer naar de keuken zouden vinden. Gelukkig leken ze er dan met een soort waarschuwing van af te komen en waren er verder geen gevolgen voor de twee. Toch wel iets waar Finn erg opgelucht over was. Al liep hij toch wel met tegenzin weer terug richting de keuken.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Op een rustig tempo volgde Lexi de koninklijke familie en haar vier vriendinnen. Ze moest het Olivia nageven; ze had het goed voor elkaar. Voor zo ver Lexi het kon zien tenminste. Het blonde meisje wist maar al te goed dat het een huwelijk tot stand is gekomen door beide ouders van het stel, maar Lexi kon zich voorstellen dat Olivia hier zeker gelukkig kon worden. Dat was ook het enige wat ze voor haar vriendin wenste. Dat ze gelukkig was. Lexi was zelf benieuwd naar wat zij tegen het lijf zou lopen. Haar ouders zagen haar graag iemand tegen het lijf lopen, waar ze zelf gelukkig mee kon worden en een gezin mee kon starten. Al wist ze heel goed dat haar ouders iemand wilde die hun financiële zorgen weeg kon nemen. Iemand van adel dus. Daar zette ze toch behoorlijk wat druk achter en die druk voelde het meisje maar al te goed. Dat betekende ook dat ze haar blik ook helemaal niet op de twee personeelsleden had mogen laten vallen. Haar ouders zouden nooit iemand van een lagere stand goedkeuren. Ze kon hun opmerkingen nu al horen. "En hoe denk je dat hij je zou kunnen onderhouden met een status als de zijne?" "Je weet niet wat echte liefde is, meisje, daar ben je nog veel te jong voor. Luister naar mijn woorden, hij is niet de jongen voor jou." Het meisje schudde die gedachten van haar af. Al maakte het wel een tikkeltje spannender om de jongen wat vaker op te zoeken. Te achterhalen waar hij werkt en wellicht een praatje met hem te maken. Zachtjes beet ze op haar lip en liep vervolgens het gezelschap achterna het kasteel binnen.
Met grote ogen keek het meisje om zich heen. Lexi was in Portugal het een en ander gewend. Zowel bij haar thuis, als bij Olivia, maar dit was prachtig. Ze wist simpelweg niet waar ze kijken moest. Er was zoveel om in zich op te nemen, waardoor ze eigenlijk niet zo goed waar ze haar blik heen mocht glijden. Het kasteel was enorm luxe, wat liet zien dat de koninklijke familie van Engeland het goed te voortduren had. Een goed teken natuurlijk. Het maakte het meisje alleen maar nieuwsgieriger naar de rest van het kasteel. Naar hun vertrekken. Ze was benieuwd hoe het hier allemaal zou gaan verlopen. Of ze hier zich thuis ging voelen. Of het snel zou wennen, nu ze zo zonder haar familie naar een ander land was vertrokken. Hoe het met haar vriendinnen zou gaan. Het waren allemaal dingen waar ze enorm naar uit keek en er maar op één manier achter zou komen. En dat was door het allemaal te ondergaan.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De rest van de dag in de keuken was erg traag verlopen, Finn leek de vrouw met wie hij eerder die dag een blik gedeeld had maar niet uit zijn hoofd te krijgen. Het was absoluut krankzinnig hoe erg de man maar bleef denken aan de vrouw. Hij verklaarde zichzelf bijna voor gek. Alles wat ze gedaan had was een paar keer naar de man gekeken met een vriendelijke glimlach en toch bleef Finn het beeld maar in zijn hoofd herhalen. Hoe ze nog een laatste keer over haar schouder had gekeken voor ze het kasteel in verdween, hoe ze voor het eerst haar ogen op hem had laten vallen en hoe ze hem de meest prachtige glimlach geschonken had die hij ooit gezien had. Finn wist ook wel dat hij de vrouw niet al te veel in zijn gedachten moest houden. Het was niet alsof hij een kans zou maken bij haar. Hij was een keukenjongen en meer dan dat ook niet, iemand die van hogere status kwam zou dus nooit omkijken naar hem. Niet alleen zou ze een schande zijn voor haar familie als ze met iemand een relatie zou beginnen met iemand van lage status, ook zou ze worden gezien als geruïneerd en zou het moeilijk voor haar worden om nog iemand te vinden die met haar zou willen trouwen na zo’n schandaal. Alleen om die reden moest Finn de hele vrouw dus maar vergeten en niet te veel erover nadenken. Hoe moeilijk dat ook leek te zijn.
Na een hele dag gebakjes in de keuken gemaakt te hebben moest Finn ook nog eens met een dienblad de balzaal rondlopen. Een taak die hij niet vaak kreeg maar omdat het een erg druk feest was was het toch maar weer tijd voor Finn om met wijn rond te lopen en tegelijkertijd ook het eten op de tafels in de gaten te houden, zodat als deze bijgevuld moest worden, hij dit ook kon doen. Het welkomstfeest voor prinses Olivia was ondertussen al een tijd bezig, al was het nog niet al te druk. De meeste mensen waren waarschijnlijk nog in hun kamer, bezig met de mooiste kleding aan te trekken, hun haren op het beste te hebben en er over het algemeen voor te zorgen om er op hun best uit te zien. Finn had die luxe niet. Hij had geen dure pakken in zijn kast hangen waarmee hij er prachtig uit kon zien. Al zou hij het graag willen, zoiets lag voor hem gewoon niet in zijn toekomst, helaas. Zijn kleding zag er een stuk minder duur en luxe uit dan die van de hertogen, prinsen en andere mensen van adel. Het zou ook niet uitmaken hoe hard de jongeman zou werken, hij zou nooit genoeg geld verdienen om zo’n pak voor hemzelf te kunnen kopen. Al zou hij elke dag non-stop werken, iets wat onmogelijk was, zelfs dan zou het hem nog niet eens lukken.
Met een dienblad die rustte op zijn hand verplaatste Finn zich door de balzaal. Voor de mensen die er dan al wel waren bood hij wijn aan en nam hij de lege glazen weer aan. Niet echt geweldig werk maar hij vermaakte zich wel. Al had hij toch ook graag na de drukke dag in de keuken zich weer willen terugtrekken naar zijn kamer binnen in het kasteel. Ondanks dat alles was er toch ook 1 reden voor de man om er wel te zijn. De vrouw van vanmiddag, ze had er moeten zijn op het feest. Finn had haar nog niet gezien maar toch bleven zijn ogen de grote kamer maar afzoeken op zoek naar de blauwe ogen en blonde lokken van haar, hopend dat hij haar weer zou zien vanavond. Al zou hij geen idee hebben wat er zou gebeuren als hij haar dan eenmaal zou zien.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Het was behoorlijk wennen voor Lexi. Het koninklijke paleis was enorm en ondanks het feit dat het vijftal een uitgebreide rondleidingen gehad hadden, wist ze dat het nog even zou gaan duren voor ze daadwerkelijk haar weg zou gaan vinden. In het ouderlijke paleis had ze daar na al die jaar nog wel eens een keer last van, laat staan hoe lang het ging duren voor ze hier helemaal gewend zou zijn. Toch had ze het enorm naar haar zin gehad, de afgelopen paar uur. De reis en de rondleiding hadden het grootste gedeelte van hun tijd in beslag genomen. Dat was jammer, maar ze had zich daar al op voorbereid. Ze had geweten dat dit een drukke dag zou zijn en dat ze de komende dagen de tijd zou hebben om echt tot rust te komen. Vandaag stond in het teken van de ontvangst van de toekomstige koningin. Hun vriendin Olivia. De dagen die hierop zouden volgen, konden ze naar eigen zinnen invullen. Nieuwe mensen leren kennen. Olivia kon hun immers niet altijd gezelschap houden, aangezien zij genoeg taken op haar bord zou hebben als de toekomstige koningin van Engeland. Wat Lexi zou gaan doen, wist ze nog niet precies. Ze plande wat dat betreft niet altijd even graag vooruit. Ze liet zich liever verassen, al was dat niet altijd de beste keuze die ze kon maken. Sommige zaken moesten nu eenmaal worden ingepland. Ze deed het eigenlijk alleen wanneer het echt nodig was. Alle andere keren, liet ze het graag over haar heen komen. Zou ze kijken wat er precies op haar pad zou komen.
Na de rondleiding begaf het vijftal zich naar hun vertrekken, waar ze zich nu toch al even bezig hielden. Het welkomsfeest was immers al in gang gezet en was al een tijdje bezig. Toch wisten de vijf meiden daar zich niet al te veel van aan te trekken. Ze hadden uitgebreid de tijd genomen om zich klaar te maken en zich op een positieve manier te vertonen voor het aankomende feest. Zeker voor Olivia was het belangrijk om een goede eerste indruk te maken. Lexi wist dat er veel genodigden van een hogere status rondliepen, waarvoor het belangrijk was dat ze positief over het gezelschap dachten. Of hoe haar ouders het zouden zeggen, het type mensen waar haar toekomstige man tussen kon lopen. Dan was het belangrijk om er goed uit te zien. Opvallen tussen de menigte was daarbij belangrijk. Ook al hield ze zich daar helemaal niet mee bezig. De jongend ie ze vanmiddag voor enkele seconde gezien had, bleef terug keren in haar gedachten. Waarom dit gebeurde, wist ze niet precies. Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar er was iets aan die jongen dat haar aandacht wist te trekken. Hij was zeker niet onaantrekkelijk. Dat was zeker. Een zachte grinnik verdween er tussen haar lippen door. Misschien kwam ze hem zo nog tegen op het feest. De kans was dan wel misschien heel klein, maar ergens had ze toch de hoop hem tegen te komen.
En daar zou ze maar op één manier achter komen. Het gezelschap was klaar om te gaan. Ze moest toegeven dat ze goed uit hadden weten te pakken. Daar kon ze niet om heen en als ze heel eerlijk mocht zijn, genoot ze daar ook van. Het voorbereiden op een belangrijk evenement, vond ze een van de leukste dingen om te doen, ondanks het feit dat daar veel tijd in ging zitten. Het meisje was rustig opgestaan en bekeek zich nog snel in de grote spiegel die er hing. Ze droeg een simpele baljurk. Haar haar hing losjes over haar schouders, waar haar vriendinnen de keuze hadden gemaakt om het op te steken. Een glimlach kwam er op haar gezicht te staan, voor ze zich omdraaide en haar vriendinnen volgde naar de balzaal. Het was een kleine toch, waar ze zo nu en dan een verkeerde gang in waren gegaan. Toch hadden ze het weten te vinden. Door de dichte deuren heen, hoorde Lexi hoe hen komst aangekondigd werd, gevolgd door de deuren die open werden gedaan. Samen met haar vriendinnen stapte ze voorzichtig de zaal binnen, klaar voor wat er komen ging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld