Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

22 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Dark and difficult times lie ahead.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:

Dark and difficult times lie ahead.
Soon we must all face the choice between what is right and what is easy.

Een ORPG met

Allison Sophie Fabray - Sorted into Ravenclaw

Nathaniel ‘Nate’ Rulin - Sorted into Slytherin

En jij mag beginnen :-)

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Alexis 'Lexi' Olivia Moore - Sorted into Gryffindor

I got the fight of the lion in me
And I clench my teeth when I can't speak and I can't breathe
Because there's no words for this inability to see the
Decency in these people around me

Een zachte zucht rolde er over haar lippen heen, terwijl ze een plukje van haar lange haar achter haar oor streek. De zomervakantie was bijna tot zijn einde gekomen, wat betekende dat het meisje bijna aan haar vierde jaar op Hogwarts School of Witchcraft and Wizardy zou beginnen. Het was iets waar ze niet specifiek naar uit keek, al had het meisje het naar haar zin op school en binnen de afdeling waarin ze geplaatst was. Dat kon ze zeker niet ontkennen. Toch was school niet haar favoriete bezigheid, als ze heel eerlijk mocht zijn. Maar van wie was dat nu wel? Voor een enkele uitzondering misschien, maar Lexi kon toch leukere dingen bedenken dan het maken van huiswerk en het leren voor verschillende opdrachten.
Toch was er dit jaar zo veel meer aan de hand dan alleen maar het bijwonen van lessen en het maken van huiswerk. Niet dat ze daar veel over gepraat had of dat ze daar maar al te veel van mee had gekregen. Nee, haar ouders hadden haar alleen het noodzakelijke verteld. Alleen hetgeen wat ze echt zou moeten weten en dat was voor Lexi ook meer dan genoeg gewist. Haar taak was duidelijk geweest. en ze wist precies wat haar te doen stond. Haar ouders zou ze dan ook niet willen teleurstellen. Al ging ze er vanuit dat ze dit zou voorkomen. Ze wist wat er van haar verwacht werd en wat haar te doen stond. Niet alleen komend jaar, maar ook in de jaren erop. Er was een behoorlijk druk op de schouders van het jonge meisje te komen liggen, maar ze wist dat het uiteindelijk meer dan waard zou zijn en ze er rijkelijk beloond voor zouden worden.
Die gedachten zette ze uiteindelijk ook weer van zich af. Ze had tot slot van rekening nog even voor die last daadwerkelijk op haar schouders werd gelegd. De vakantie was immers nog niet tot zijn einde gekomen en ze had nu ook andere dingen aan haar hoofd. Ze bevond zich nu op het campingterrein vlak bij de arena waar de finale van de Quidditch World Cup van 1994 gehouden werd. Om precies te zijn bevond het meisje zich op het gebied van Mr. Roberts, een warrige muggle wie het volgens Lexi nog nooit zo druk heeft gehad. Begrijpelijk, gezien het feit dat duizenden wizards and witches zich hadden verzameld om de sport te aanschouwen. Aangezien er ook veel van haar schoolgenoten aanwezig zouden zijn, vonden haar ouders het een goed idee om ook eens kijkje te nemen. Puur om niet al te veel argwaan te wekken en omdat het niet vaak voor kwam dat de finale zo toegankelijk zou zijn. Glimlachend schudde het meisje haar hoofd. Er stond wat groots te wachten aan het eind van de avond, al wist het meisje nog niet precies wat dat zou moeten zijn. Ze had het idee dat het te maken had met de Dark Lord. Haar ouders waren trouwe Death Eaters. Ze hadden het geluk nooit te zijn gepakt door de Aurors. Ze zijn zelfs nooit verdacht tot het uitvoeren van duistere handelingen of het volgen van de Dark Lord. Wonder boven wonder. Al heeft dat hen wel geholpen in de weg naar het vinden van de Dark Lord. Wat er van hem overgebleven was tenminste. En dat was niet veel, als Lexi haar ouders mocht geloven. De Dark Lord was op het moment nog een zielig hoopje, al ging daar veel verandering in komen dit jaar. Het bijwonen van de Quidditch World Cup was daar nog maar het begin van. De geruchten dat Barty Crouch Junior nog in leven zou zijn, was cruciaal voor het plan dat Voldemort op had weten te zetten. Dat was ook precies waar Lexi om de hoek kwam kijken.
De Dark Lord wilde niets liever dan het verslaan van zijn enige vijand. Harry Potter. Na een aantal pogingen, wilde hij het toch anders aan gaan pakken. En daar wilde hij dit jaar mee beginnen. Het zou beginnen bij Barty. Mocht hij daadwerkelijk nog rond lopen, hadden ze een hele grote kans van slagen. De jongeman zou, onder een zware vermomming, plaats vinden aan de lerarentafel op Hogwarts, zodat hij een oogje in het zeil zou kunnen houden bij de opkomende evenementen die dit schooljaar plaats zouden gaan vinden. Maar dat was niet het enige. Het leek hem ook een goed idee om de leerlingen een oogje in het zeil te laten houden. Als zijn ogen en oren binnen de school. Zo kon Lexi het een beetje bekijken. Het kwam goed van pas dat het meisje Gryffindor haar afdeling mocht noemen. Ze moest toegeven dat ze daar in haar eerste jaar toch een tikkeltje van baalde, aangezien ze graag haar ouders achterna was gegaan. Haar ouders behoorden beide tot Slytherin en door het feit dat haar ouders beide Death Eaters zijn, ging ze er ook vanuit dat dat genoeg reden zou zijn om in die afdeling terecht te komen. Daar had ze het mooi mis gehad. Inmiddels had ze zich er allang bij neer weten te leggen en vond ze het wel prima zo. Bovendien kwam ze gemakkelijker in contact met degene om wie het allemaal om draaide. Harry Potter zelf. Ze was benieuwd hoe het komend jaar zou gaan verlopen en ze zou ook zeker haar best doen om de Dark Lord tevreden te houden.
Voor nu zou Lexi genieten van haar laatste vrije dagen. Van het Tournament en de tijd die ze nog even met haar ouders door zou kunnen brengen. Want als ze heel eerlijk mocht zijn, genoot ze enorm van de sport. Ondanks het feit dat ze het zelf niet beoefende, vond ze het nooit vervelend om te kijken. Op school had ze er ook altijd naar weten te kijken, mocht er een wedstrijd zijn. Of dit nu van haar eigen afdeling was of niet. Al was het natuurlijk wel leuker om naar de eigen afdeling te kijken. Glimlachend schudde Lexi haar hoofd en zette ook dat uiteindelijk weer van zich af. Het werd tijd om haar ouders weer eens op te zoeken, aangezien ze nu toch al even aan het rondzwerven was. Ze was nog even wat medestudenten op gaan zoeken, voor ze zich naar de arena zouden bevinden. Toch werd het tijd om weer terug te gaan, aangezien het niet lang meer zou duren voor de avond zou vallen het de finale van start zou gaan.

Joshua 'Josh' Owen Johnsen - Sorted into Hufflepuff

I got the heart of the night on my sleeve
And I see in the dark when I can't speak and I can't breathe
I got the marks of a man under siege
And I follow my gut like a cut when I can't see and I'm still here
It's still me

Een kleine grijns wist zijn lippen te sieren. Ondanks het feit dat de zomervakantie bijna tot zijn einde was gekomen, kon Josh ook niet wachten om weer terug naar Hogwarts te gaan. Niet zozeer om de verschillende lessen, maar om zijn vrienden eindelijk weer te kunnen zien. Dit jaar zou Josh aan zijn vierde schooljaar beginnen en hij kon niet wachten om met een nieuwe start aan dit schooljaar te beginnen. Josh was dan ook benieuwd naar wat hem te wachten zou staan en wat hij dit jaar allemaal zou leren.
Tot nu toe had de jongen genoeg mee weten te krijgen op school. Het had voornamelijk allemaal betrekking gehad tot één specifiek persoon, maar het hadden de afgelopen drie jaar toch een stuk interessanter gemaakt, al zei hij dat natuurlijk zelf. Harry Potter had, tot nu toe, ieder jaar voor de nodige opschudding gezorgd. Hij vroeg zich af wat er dit jaar zou gaan gebeuren, aangezien de gebeurtenissen ervoor ook niet helemaal niets waren. Al wist hij ook niet altijd even goed welk verhaal hij nu moest geloven en welke niet. Zoals zo vaak, gingen er zo veel verschillende versies van hetzelfde verhaal rond, waardoor je niet wist welk verhaal je nu moest geloven en welke niet. Of dat er überhaupt wel een kern van waarheid in het verhaal zat of dat het zo uit zijn verband was gerukt, dat er simpelweg niets van waar was. Het was iets wat de school wel bezig hield. Harry stond natuurlijk al bekend om het overleven en het verslaan van de Dark Lord, maar stond ieder jaar weer in de schijnwerpers. Of dit nu om een negatief aspect ging of het nu om iets positiefs ging. Er was altijd wel wal. Al had Josh zelf nooit wat tegen de jongen gehad. Nee, de jongen was een echte alle mans vriend. Hij hield men graag tevreden, werkte had en maakte liever vrienden dan vijanden. Dat had er hoogstwaarschijnlijk ook voor gezorgd dat hij in zijn huidige afdeling terecht was gekomen. Hufflepuff. Hij was er in ieder geval helemaal op zijn plek. Hij had er genoeg vrienden zitten en kon het daarbij ook goed vinden met leerlingen uit de afdeling van Ravenclaw en Gryffindor.
Ondanks het feit dat hij uit keek naar zijn terugkomst op Hogwarts, vond hij het ook zeker niet erg om nog even te genieten van de laatste vrije dagen die hij had. Josh zou deze avond de finale van de Quidditch World Cup bijwonen. Zijn vader werkte bij het ministerie, waar hij kaartjes had mogen ontvangen van niemand minder dan de minister zelf. Niet dat Josh daar over opschepte. Hij was immers allang blij dat hij de finale bij kon wonen. Net als zijn vader was hij groot fan van de sport en beoefende hij de sport ook graag. Hij had dan ook een plekje in het team van Hufflepuff weten te bemachtigen als beater. Iets wat hij met alle plezier deed. Dat hij de finale bij mocht wonen, vond hij dan ook onwerkelijk. De kans dat het zou gaan lukken, was zo klein geweest en nu liep hij hier toch rond. Hij had niets te klagen gehad. Hij was benieuwd wie deze keer de finale zou gaan winnen. Zijn voorkeur ging uit naar Ireland, maar hij wist dat Bulgaria met Krum het ze nog behoorlijk moeilijk kon gaan maken. Kortom, het kon nog alle kanten op en hij wist dat het een mooie wedstrijd zou gaan worden. Hij hoopte dat de wedstrijd wel even zou gaan duren. Het kwam namelijk voor dat een wedstrijd na vijf minuten al gespeeld was. Dat zou hij deze keer jammer vinden, aangezien hij graag een goed potje Quidditch wilde aanschouwen. En dat mocht van hem wel wat langer duren.
Josh was inmiddels onderweg om wat water te halen. Zijn vader was, net als Arthur Weasley, helemaal weg van muggles en kon het niet laten om hun manier van leven uit te testen, wanneer de mogelijkheid daar was. De jongen was daar inmiddels al aan gewend en kon er soms wel om lachen. Hij vond het ook helemaal niet erg om even te lopen. Onderweg was hij al een aantal studenten tegen gekomen als Dean Thomas, Seamus Finnigan en Lexi Moore, waar hij een praatje mee had weten te maken. Daardoor was hij wat langer weg, wat uiteindelijk de bedoeling was. Al ging hij er vanuit dat zijn ouders het niet heel erg zouden vinden. Zij wisten als geen ander hoe druk bezocht een finale kon zijn en hoe groot de kans dan ook was dat Josh een bekende tegen zou komen. Bovendien haalde hij geen gekke dingen in zijn hoofd en hield hij zich vaak genoeg aan de regels. Zijn ouders vertrouwde hem wat dat betreft en hij had ze nooit een reden gegeven om dat niet te doen. Dan was het ook niet zo heel erg als hij wat langer weg zou blijven. De gesprekken die hij met zijn schoolgenoten had gehad, gingen voornamelijk over de wedstrijd. Iedereen was behoorlijk enthousiast en dat kon hij maar al te goed begrijpen. Hij voelde zelf ook gezonde adrenaline door zijn aderen stromen. Niet alleen voor vanavond, maar ook voor het komende schooljaar.
Zijn vader had dit eigenlijk nog helemaal niet mogen vertellen, maar er stonden dit jaar grootse dingen te wachten op Hogwarts. Zelfs zijn vader was er opgetogen over. Al wist Josh niet wat er precies te wachten stonden. Hoe hard hij het ook probeerde, Josh kreeg het simpelweg niet uit zijn vader. Ook al had het er een aantal keer op geleken dat hij op het punt stond om het te vertellen. Wat het precies was, zou hij pas te horen krijgen op het moment dat ze op school zouden arriveren. Als Josh zijn vader mocht geloven, zou Dumbledore het tijdens de eerste avond bekend maken, aangezien het gehele schooljaar erom heen zou gaan draaien. Daar was Josh enorm benieuwd naar en dat was ook een van de redenen waarom hij niet kon wachten op het komende jaar. Het zou een grote indruk achterlaten. Een herinnering die hem voor altijd bij zou blijven. Zo omschreven zijn ouders het, ook al hadden ze het zelf nooit mee mogen maken. Hij zou vanzelf wel zien wat het precies zou zijn. Dat was één ding wat zeker was.
Uiteindelijk kwam Josh bij het punt aan waar hij de grote pan die hij in zijn handen hield, met water kon vullen. Hij was niet de enige die dit idee had en moest daarom ook even wachten. Erg vond hij het niet. Hij had nog genoeg tijd en ze stonden hier niet al te ver vandaan. Geduldig wachtte hij op zijn beurt en vulde uiteindelijk zijn pan. Op een rustig tempo, om zo min mogelijk water te verspillen, liep hij terug naar het plekje dat voor hem en zijn ouders gereserveerd was. Zo te zien had zijn vader al een vuurtje weten te maken, al had hij het idee dat hij dat voor elkaar had gekregen met behulp van een klein beetje magie.Hij zette de pan op het vuur en zag hoe zijn moeder aan het eten begon.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
De jonge blondine zat totaal niet op haar plek tijdens dit hele toernooi. Al wekenlang zag ze er tegenop, omdat ze er gewoon totaal geen zin in had. Ze had geen zin om nep enthousiast te doen over twee Quidditch teams die ze helemaal niet leuk vond. Sterker nog, ze moedigde nooit een Quidditch team aan, omdat ze een grote hekel had aan de sport. Dat was iets wat haar hele familie niet begreep, juist omdat haar vader in zijn jongere jaren op professioneel niveau de sport had beoefend. Hij had jarenlang als Chaser bij de Chudley Cannons gespeeld en daarvoor altijd als Chaser in het Ravenclaw Quidditch Team, net zoals haar oudere broer momenteel deed. Echter vond Allison het helemaal niets aan. Juist omdat het altijd maar over die sport ging begon ze er beetje bij beetje een grotere hekel aan te krijgen. Vroeger ging ze mee naar de wedstrijden als haar vader moest spelen. Later, toen hij niet meer op professioneel niveau speelde, ging ze samen met hem mee naar wedstrijden van de Chudley Cannons. Echter toen ze oud genoeg was om zelf keuzes te gaan maken zag ze pas in dat ze het helemaal niets aan vond en dat de hype die in haar familie speelde het alleen maar erger maakte.
En daarom zag ze zo op tegen dit toernooi. Er zouden veel mensen haar vader aanspreken om zijn mening te vragen, maar dat betekende dan ook dat ze haar vragen zouden stellen. Dat maakte dat ze van tevoren had besloten om zo min mogelijk rond haar ouders te zijn, zodat mensen haar ook niet konden aanspreken. Ze wilde dan gewoon met klasgenootjes praten en dat vond ze prima. Dan kon ze zelf beslissen waar ze het over wilde hebben. Bovendien wist iedereen die haar een klein beetje kende wel dat Allison geen fan was van de sport. Ze was nauwelijks bij de wedstrijden op Hogwarts te vinden en als ze daar wel zat, dan zat ze er alleen omdat het mooi weer was en dat dus een reden was om buiten te zitten. Zo hoopte ze nog een beetje bruin te worden. Het kon haar echter helemaal niets interesseren of haar House won of niet. Daarin was ze totaal niet competitief. Ze had haar tijd wel beter te besteden. Deze zomer was ze bijvoorbeeld bezig geweest met het ontrafelen van een soort geheim dat haar ouders haar hadden verteld. Ze zeiden dat er dit jaar iets heel speciaals op Hogwarts zou gebeuren wat niet vaak voor zou komen.
En dus had Allison de hele zomer lopen opzoeken wat dat precies zou zijn. Ze zocht net zo lang totdat ze het antwoord wist en ze was zo ver gekomen dat ze bijna met zekerheid kon zeggen wat er ging gebeuren. Dit zei ze alleen niet hardop, omdat ze het niet voor de volle honderd procent zeker wist. Bovendien wilde ze geen valse hoop bij medestudenten creëren, dus hield ze wijs haar mond. Ook haar ouders wisten niet dat Allison al precies wist wat er dit schooljaar ging gebeuren. Als ze dat wisten, dan zouden ze helemaal niets meer aan haar vertellen. Ze was er echter al achter gekomen door de kleinste hint die ze haar hadden gegeven en dat was dat het nauwelijks voor kwam. Dat zorgde ervoor dat ze het zeker wist.
Echter was het helaas nog niet zo ver en stond ze nu nog steeds op het terrein van een soort camping. Dat was ook iets dat totaal niet voor haar was weggelegd, maar het scheelde dat de tent die zij met haar ouders en broer deelde erg luxe was. Ze was soms nogal luxe gewend, omdat ze het altijd breed had. Allison had nog nooit in armoede hoeven te leven en dat wilde ze ook helemaal niet. Dat maakte dus ook dat ze nu haar best deed op school, zodat ze later zelf ook een goede baan zou krijgen en dus heel erg makkelijk in haar eigen onderhoud kon voorzien. Echter vond ze deze camping drie keer niets. Het zag er primitief uit en ze vond dit gewoon onder haar niveau, hoe erg dat ook klonk. Toch moest ze wel, want op deze manier was ze niet bij haar ouders die het avondeten aan het klaar maken waren. Of nou ja, die waren het aan het klaar maken en kletsen met anderen tegelijkertijd. Daar zat ze niet op te wachten, dus was ze rond gaan lopen over het veel te grote terrein. Ondertussen had ze ook wel een praatje gemaakt met een meisje die ze kende, maar ze kende haar niet zo heel erg goed, dus was ze snel weer doorgelopen. Ze had ook geen zin in mensen die ze dan vaag kende, alleen omdat ze dan even een praatje kon maken. Ze wilde heus wel even kletsen, maar dan met haar vrienden! Daar had ze veel meer zin in.

Voor Nate was deze dag één groot feest. Hij was samen met zijn familie, zijn vrienden waren ook allemaal in de buurt én ze zouden vanavond gaan kijken naar de mooiste sport in de wereld. En dat ook nog eens op topsportniveau! Al sinds Nate klein was, was hij groot fan van de sport en zodra hij kon lopen wilde hij op een bezemsteel vliegen en de sporters nadoen. Dat maakte dus ook dat hij zelfs nu al Captain was van het Slytherin Quidditch Team. En dat terwijl hij nu pas in zijn vierde jaar zat! Echter had hij al zoveel ervaring opgedaan dat hij vaak nog beter in de sport was dan sommige mensen die al in het zevende jaar zaten. Het klonk misschien arrogant, maar Nate vond zichzelf over het algemeen ook écht beter dan de rest. Met deze sport dan. Met andere dingen vond hij zichzelf niet zo ontzettend goed, maar als er iets was waarin hij zelfverzekerd kon zeggen dat hij er goed in was, was dit het wel. En dus had hij ontzettend veel zin in vanavond. Hij baalde dat hij niet zelf mocht spelen, maar aan de andere kant zag hij dit ook als een leermoment! Van sporters zoals deze kon je veel leren en dan met name van de fouten.
Ook vond hij het gewoon ontzettend leuk om bij zijn familie en vrienden te zijn. Hij kwam uit een ontzettend grote familie met enorm veel tantes, ooms, neefjes en nichtjes en die zag hij normaal gesproken bijna nooit. Het waren er immers gewoon teveel. Het was dus niet alleen een sportevenement, maar het voelde tegelijkertijd als een soort familiedag. Of familiedagen, omdat ze hier al meerdere dagen waren gebleven. Hij had dus ook al veel tijd besteed met zijn favoriete familieleden, maar ook wat minder met anderen. Zo wist hij dat er in zijn familie heel wat trouwe volgelingen van de Dark Lord rondliepen en daar had hij over het algemeen veel minder mee. Het was namelijk in zijn familie namelijk normaal geworden om die man allemaal te aanbidden en zo werden zijn ouders daar ook toe gedwongen, wat maakte dat zij beiden ook dat teken op hun arm hadden. Dit maakte dan weer dat zij altijd lange mouwen aanhadden, zodat het niemand ooit op zou vallen. Het was iets waar zij absoluut niet trots op waren en ook iets waar Nate het liefst niets mee te maken had. Hij wist niet alles van het hele verhaal, maar hij wist wel dat zijn ouders in eerste instantie nee hadden gezegd en dat er toen niet zulke leuke dingen waren gebeurd. Dat was alleen iets dat tegenwoordig niet meer bespreekbaar was en daar hoorde je niets over te zeggen, dus deed hij dat ook niet. Echter betekende dat wel dat hij die mensen dus een beetje uit de weg ging. Gelukkig was zijn familie groot genoeg om je daar niet mee bezig te hoeven houden. Er waren genoeg anderen waar hij wel goed mee om kon gaan, namelijk de hele kant van zijn moeder. Dat waren de grootste bravelingen in de wereld, maar dat maakte dan ook dat Nate daar goed mee overweg kon. Niet dat hij de braafste persoon in de wereld was. Ook hij was niet altijd aardig en deed wel lullig, maar over het algemeen viel hij wel mee.
Ook het zien van zijn vrienden vond hij ontzettend leuk. Aangezien hij al een jaar Captain was van het Slytherin Quidditch Team betekende dat ook dat hij een nogal grote vriendengroep had. Of nou ja, er waren veel mensen die met hem bevriend wilde worden. Slytherins dan. Mensen van de andere Houses leken dat toch minder te willen, maar daar trok hij zich niet veel van aan. Hij kon met iedereen vrienden zijn. Iets dat sommige Slytherins absoluut niet wilden en konden, maar Nate had daar minder moeite mee. Als je aardig tegen hem deed, dan deed hij aardig terug. Dan maakte je achtergrond of iets anders hem helemaal niet uit. Echter als je het eenmaal bij hem verpest had kon hij wel proberen je de grond in te stampen en dan deed hij daar ook alles voor. Dat hoefde hij hier alleen niet te doen, want hij ging alleen om met de mensen die hij wél aardig vond. Zo had hij al een praatje gemaakt met veel klasgenoten. Het waren er zoveel dat hij schrok van de tijd en zich snel terug haastte naar de tent waar hij verbleef, omdat zijn moeder hem eigenlijk een kwartier geleden al verwachtte. Ze zouden toch nog moeten avondeten voor het mooiste evenement in het jaar van start zou gaan! En dat wilde hij niet op een lege maag meemaken. Hij wilde zijn volle concentratie hebben bij de avond, want het was een avond om niet te vergeten. Dat wist hij in ieder geval al zeker.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Lexi baande zich een weg door de menigte heen. Dat de World Cup druk bezocht werd, was nog een understatement. Al genoot het blonde meisje daar juist van. Lexi bevond zich graat tussen de mensen. Ze was het type meisje dat met iedereen een praatje wilde maken en daardoor aardig bekend was binnen de muren van Hogwarts. Ja, het meisje was een sociaal type. Al vond ze het zo nu en dan ook niet heel erg om zichzelf een tikkeltje af te zonderen. Om een goed boek te lezen bijvoorbeeld. Daar kon ze behoorlijk tegenstrijdig in zijn. Dat was een term die ze vaker naar haar hoofd gegooid heeft gekregen. Al zat ze daar niet heel erg mee. Zo lang ze maar niet al te vaak in problemen kwam en het naar haar zin had, was het prima voor haar. Lexi kon het niet laten om zachtjes te grinniken, voor ze kort haar hoofd schudde.
Het meisje had besloten om van de avond te genieten en haar zorgen voor nu maar even te laten varen, aangezien het zorgen maken om verschillende zaken, je nergens bracht. Het zorgde er enkel voor dat je jezelf gek maakte en je behoorlijk gestrest raakte. Dat is iets wat het meisje vaak genoeg gezien heeft en zelf ook ondervonden heeft. Zelfs op haar jonge leeftijd. Iedereen zat wel eens ergens mee en het kon iedereen simpelweg overkomen. Daarom probeerde de blondine een zo'n zorgeloos mogelijk leven te leiden. In hoeverre dat in haar situatie kon natuurlijk. Het meisje had geen gewoon leven. Met haar ouders die aan, volgens een grote groep van de bevolking, verkeerde kant stonden en de gevaren die dat met zich mee wist te brengen. Op het moment was er nog niet al te veel aan de hand, maar ze wist dat ze nog maar in de beginfase aan het handelen waren en dat er nog veel meer op de planning stond. Op het moment werden de 'simpele' stappen nog gezet, voor het uiteindelijk echt van start zou gaan. Als ze haar omgeving mocht geloven, was Voldemort tot veel dingen in staat. Dingen die je eigenlijk niet voor de geest wilde halen. Dat was een beangstigend idee. Ze wist ook niet hoe dat tot uiting zou komen, mocht de Dark Lord krijgen wat hij wilde. Lexi wist dat de man niet zo snel op zou geven en dat hij er veel voor over had om zijn uiteindelijk doel te bereiken. Maar hoe veer zou hij uiteindelijk gaan? Waarschijnlijk ver genoeg. Doodgaan zou hij toch niet.
Een zachte zucht rolde er over haar lippen heen. Ze kreeg er niet al te veel van mee. Daar was ze blij mee. Alleen de hoognodige dingen werden haar verteld. Zoals bij het te horen krijgen van haar opdracht. Ze wist niet of ze er helemaal achter stond, maar ze kon haar ouders moeilijk tegengaan. Al was dat niet haar zorg van vandaag. Nee, nu hoefde ze zich er niet al te veel mee bezig te houden. Ze kon vanavond genieten van de finale. Iets waar ze enorm naar uitgekeken had. Het was een sport dat ze graag met haar vader bekeek. Het meisje was ook echt een vaderskindje. Dat moest ze eerlijk toegeven. Al was haar band met haar moeder ook goed. Haar band met haar vader was toch anders. Ze wilde niet zo zeer zeggen beter, maar anders. Ze kon dingen met haar vader bespreken die ze eigenlijk niet met haar moeder kon bespreken. Genieten van Quidditch wedstrijden. Praten over school. Eigenlijk kon ze alles met hem bespreken en was iets wat ze ontzettend fijn vond.
Ze vond het dan ook ontzettend gaaf dat ze hier met haar ouders was en dat ze dit mee kon maken. Het gebeurde niet vaak dat het zo dichtbij kwam. Ze wist nog goed hoe enthousiast ze was dat de finale hier plaats zou gaan vinden en hoe ze met haar vader besprak. Beide waren zo enthousiast over het feit dat er een mogelijkheid was om er naar toe te gaan. Ze hadden er ook alles op gezet om kaarten te bemachtigen. Ze waren zo blij dat het uiteindelijk gelukt was. Ze hadden nog redelijk goede kaarten ook, al had dat haar niets uit gemaakt. Zo lang ze naar de wedstrijd kon, was zij al lang blij. En daar waren ze dan. Op het terrein. Een paar honderd meter verwijderd van de arena. Een paar uur verwijderd van de daadwerkelijke wedstrijd.
Die gedachte spookte de laatste tijd genoeg door haar hoofd heen. Het duurde ook niet heel lang meer voor ze zich bij haar tent aansloot. Ze was genoeg vrienden tegen gekomen. Had hier en daar wat vrienden gesproken en vond het eigenlijk wel weer genoeg geweest. Haar moeder was bezig aan het avondeten. Een heerlijke geur drong er door haar neusgaten naar binnen. Ze drukte een kus op de wang van haar moeder en stapte vervolgens de tent binnen, waar ze haar vader aan trof. Een glimlach verscheen er rond haar lippen. Ook bij hem drukte ze een kus op zijn wang, voor ze weer naar haar moeder ging om te kijken of ze haar ergens mee kon helpen.

Ze hadden ook geen beter weer kunnen treffen, moest Josh eerlijk toegeven. Er was geen vuiltje aan de lucht en de zon was al de gehele dag heerlijk aan het schijnen geweest. Het was niet te warm, maar ook weer niet te koud. Het was precies goed. Zo nu en dan een zacht briesje, wat het weer enorm aangenaam maakte. Daar genoot de jongen ontzettend van. Hij hoopte dat het weer nog even zo zou blijven, voor ze over zouden gaan tot de winter. Wat dat betreft, hield hij toch het meeste van de lente en de zomer. Het goede weer liet hem toch altijd goed voelen. De winter was vaak qua weer betreft toch wat deprimerend, als hij het zo bekeek.
Nee, met het goede weer konden ze op zijn minst naar buiten. Het maken van huiswerk konden ze aan het weer maken. Ze konden tot in de latere uurtjes Quidditch beoefenen of konden simpelweg genieten van de zon. In de winter waren ze toch wat beperkt tot de muren van het kasteel, aangezien het negen van de tien keer toch veel te koud was om buiten rond te lopen. Al zorgden ze er zelf voor dat ze zich binnen prima vermaakten. Hij beet kort op zijn lip, terwijl hij even om zich heen keek. Ook van dagen als deze kon ik genoeg genieten. Al die verschillende mensen bij elkaar. Genietend van het weer. Enthousiast over het opkomende evenement. Het zou niet lang meer duren voor ze zich allemaal naar de arena zouden begeven. De finale zou immers over een paar uur beginnen en dat was een fijn vooruitzicht. Hij kon niet wachten. Het zou hoe dan ook een spektakel worden! Dat kon simpelweg niet anders. Het was sowieso een geweldige ervaring. Hoe de finale dan ook zou gaan verlopen. Het zou sowieso een herinnering zijn die hij nooit zou vergeten. Zelf was hij ook enorm enthousiast voor de finale. Al was hij niet voor een specifiek team. Het spelletje van vanavond genoeg. Daar zou hij alleen al van genieten.
Hij wist dat hij van geluk mocht spreken. Niet iedereen had een kaartje kunnen bemachtigen. Het was een geliefd evenement en hij wist dat dit een van de weinige keren, misschien zelfs de enige keer, dat hij het op deze manier mee zou maken. Hij zou er dan ook met volle teugen van genieten. Een kleine glimlach verscheen er rond zijn lippen, terwijl hij zich uiteindelijk naast zijn moeder bevond. Hij wilde zijn tijd, wachtend tot hij eindelijk naar de arena toe mocht, graag buiten doorbrengen. Buiten was genoeg te doen. Een praatje maken met bekenden. Mensen bekijken die voorbij kwamen lopen. Het meekrijgen van de omgeving die druk bezig was met hun eigen dingen. Hij kreeg er veel van mee en daar genoot hij ontzettend vast. Hij vond het fijn. De zon die op zijn huid scheen. Het was goed te doen zo, al ging de tijd niet snel genoeg voorbij voor hem.
Hij zou zich zeker wel vermaken de komende tijd. Hij had genoeg waar hij zich mee bezig kon houden. Misschien dat hij zijn moeder nog een klein beetje kon helpen. Al nam zijn moeder bijna nooit zijn hulp aan. Of van zijn vader. Wat koken betreft dan. Dat deed ze liever alleen en werd graag met rust gelaten als ze aan het koken was. Bovendien had ze genoeg hulp van de huiself, al was die niet mee gegaan naar het tournament. Kort schudde de jongen zijn hoofd. Toch kon hij het niet laten om zijn moeder te vragen of hij nog iets voor haar kon doen. "Kan ik je ergens mee helpen, moeder?"vroeg hij dan ook vervolgens aan haar. Haar blik zei immers genoeg en hij kon het niet laten om kort te lachen. Hij zakte weer onderuit in zijn stoel en genoot van zijn omgeving.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld