Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

(orpg) do it for the show.

Anoniem
Popster

Zifax schreef:

orpg met @SeventhHeaven

Je mag een complimentje achterlaten.
En we vinden het leuk dat je meeleest!

'Ik sta hier in het midden, met honderden mensen om mij heen. Ze lachen, juichen en genieten. Dat allemaal voor de show die ik voor ze opvoer. De show die ik dagelijks doe om anderen te vermaken en een plezier te doen. Is dat het allemaal wel waard? Kan ik leven met het gevoel, altijd maar iets voor een ander te doen? Het geluid van het geapplaudisseer word steeds zachter. En daar is het dan eindelijk : De stilte die ik zocht in mijn hoofd'

Finn Harley Huckleberry

Finn is 24 jaar, en zoon van een circus directeur. het Huckleberry Circus theater is een van de grootste in het land. Bekend om zijn naam, en fantastische shows. Achter het doek gaat het er wel anders aan toe, en is het niet zo'n glitter and glamour. Finn treed iedere dag op als acrobaat in het circus en heeft een grote liefde voor de dieren die zijn vader bezit. Zijn moeder is de hoofdact van de avond met een spectaculaire paardenshow. Ook heeft Finn nog een oudere broer die echter ook acrobaat is. Finn heeft door het circus nooit op school gezeten en is daardoor voor enkele dingen aardig wereldvreemd. Toch is hij nieuwsgierig over de dingen die op zijn pad komen.

dames gaan voor in dit verhaal.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Odette Madeleine Vandelair

Odette is een jongedame van 22 die haar eigen woonplaats kent als haar broekzak. Het dorpse meisje werkt als coupeuse in de zaak van haar zus, die voorheen van hun moeder was. Odette heeft geschiedenis gestudeerd en zoekt nog altijd naar een 'echte' baan. Helaas heeft ze geen geld om naar de stad te verhuizen en in de omgeving zijn de beschikbare banen gelimiteerd. Daarom blijft ze in de avonduren lezen en werken aan onderzoeken die ze vanuit haar zolderkamer kan doen. Verder heeft Odette een grote verzameling olifantenbeeldjes. Haar moeder verzamelde deze vroeger, maar haar zus Beaudine wilde ze niet meer overal door het huis hebben staan. Daarom staan ze nu allemaal in Odette's kamer. De band met haar zus is niet al te best. Zeker niet sinds zij getrouwd is en de zussen steeds meer op elkaars lip zitten in het huis en in de winkel.

-

Odette trok de blauwe jurk van de tafel en hield de stof nog eens in het licht. "Ziet er goed uit. Als nieuw", concludeerde ze. Haar zus kwam achter haar staan, zette haar bril op haar neus en stak het puntje van haar tong uit. Die laatste tik hadden ze beiden, wanneer ze zich probeerden te concentreren. "Hier heb je de steekjes wel een beetje afgeraffeld Det." Ze wees naar het laatste stukje van de naad. "Ach, dat valt reuze mee. Ziet niemand. Die stof is hartstikke dik, daar komt het naaimachine amper doorheen. Bovendien moet ik me nog omkleden. Ik ga zo op pad met tante Marie." Odette perste haar lippen even op elkaar. Ze had nog niet aangekondigd dat ze weg zou gaan deze avond en haar zus deed er altijd moeilijk over. Ze zag in haar ooghoek al de opgetrokken wenkbrauw van haar zus. "Marie vroeg vanmiddag of ik mee wilde gaan. Ze hoorde van haar buurvrouw dat haar kleinzoon haar mee zou nemen naar het circus en toen vertelde ze dat zij ook graag wilde. Je mag mee, als je wil. Ik geloof dat ze ook olifanten hebben." Ze pakte haar halsketting even vast, waar een klein olifantje aan hing. De hanger die ze kreeg van haar moeder, toen ze met het hele gezin naar de dierentuin gingen. Beaudine kreeg er net zoeen, maar raakte die van haar na een week alweer kwijt. "Jij altijd met je olifanten", zuchtte Beaudine. "Ah komop", zei Odette. "Doe eens gek. Ga met ons mee. Marie gaat met haar rolstoel, dus we kunnen ook nog eens mooi vooraan zitten!" Beaudine schudde haar hoofd. "Ik moet de winkel nog afsluiten en er liggen nog wat opdrachten die ik af wil maken." Odette keek haar vragend aan. Alle kledingstukken waren gerepareerd, toch? Beaudine wees naar de blauwe jurk. "Klanten verwachten geen slordig kinderwerk. Het gaat wel om mama's naam hé Odette. Die laat ik niet bedoezelen met slecht gestikte naden." Odette keek boos naar haar zus, smeet de jurk terug op tafel en stampte de twee trappen op, tot ergernis van haar zwager die heel hard 'Olifant, doe eens rustig op die trappen!' riep. Ze smeet met een harde klap haar deur dicht en plofte neer in haar grote leunstoel, die ze afgelopen zomer zelf had gestoffeerd met een bloemenprint. Ze trapte haar schoenen uit en smeet ze in een hoekje. Buiten hoorde ze een galmende stem. Nieuwsgierig keek ze uit het raam. Een klein rood wagentje reed door de straat, met grote luidsprekers op het dak en een enorme poster op een aanhanger. Het circus was in de stad. Iedereen zou het weten, het hele dorp zou het erover hebben. Haar zus stikte liever naden die toch al prima waren, maar zij, zij ging liever eens weg uit het beklemmende huis. Weg van de vier muren die de basis vormden van haar kooi. Enigzins vrolijker belde ze haar tante, trok ze een mooie blouse aan en bonkte ze weer de trappen af. Zo snel als ze kon griste ze de autosleutels van haar zwager, Thomas, van het keukenblad, greep ze een appel en een broodje en rende de voordeur uit voor iemand merkte dat ze de auto ongevraagd leende. Met een rotvaart scheurde ze achter het rode wagentje aan om haar tante op te halen.

Anoniem
Popster

Zifax schreef:
Daar ben ik dan. Weer een week in een andere stad. Ik zit in de caravan trailer die achter een auto gekoppeld is. Mijn vader reed. En zachtjes was het beslist niet. Elke keer als we een drempel passeerde, moest ik me eigenlijk verzetten om niet al te veel heen en weer gegooid te worden. Ik duw mijn hoofd achter het gordijntje van de caravan en ik staar naar buiten. Meer dan 30 trailers rijden er. En toevallig rijd mijn broer achter ons die met een dikke grijns mij zit aan te kijken wanneer ik naar buiten kijk. Al gauw krijg ik een middelvinger naar me toe gewezen. Was dit oprecht nu al nodig? We maken letterlijk iedere dag al ruzie. En zelfs als we niet eens in één ruimte zitten krijgt die het nog voor elkaar om zich zo op te stellen naar mij. De reden waarom hij zo doet, is hoogstwaarschijnlijk omdat ik mamma's lievelingetje ben. En dat voelt heel vreemd. Ons hele gezin is gebouwd op concurrentie, competitie en winnen. Mamma wilt geen verliezers en op een of andere manier krijgt Jacob, toch de slechtste recensies van het publiek over zijn optreden. Iedereen neemt hem dat kwalijk, niet alleen de familie maar de crew ook. Plots passeren we een paar stoplichten waar Jacob voor moet wachten. Wij konden gelukkig nog doorrijden, dan hoef ik tenminste niet meer tegen zijn hoofd aan te kijken. Ik zie kinderen wijzen naar onze trailers, en lachen. Dat doet me goed, het gevoel dat mensen nog blij van ons worden is bijzonder. De laatste tijd is er veel ophef over het feit dat circuses dieren houden. Het word vergeleken met dierenmishandeling en verwaarlozing. Ze moesten eens weten hoeveel we geven om deze dieren, en wat we er allemaal wel niet voor doen.

Eenmaal aangekomen bij een enorm grasveld stoppen de trailers en auto's. Het zag er prachtig uit dus ik zorg ervoor dat ik me zo snel mogelijk uit de caravan weet te werken. Ik duw de deur open en wil het trapje eronder uittrekken. Nog voor ik dat kon doen staat mijn vader al voor me. 'Jij hebt niet geholpen met opruimen hé gisternacht. Waar was jij met de tentdoeken opvouwen? Jij weet dat je dat als enige kan Finn.' Hij pakt me bij mijn trui vast en trekt me de caravan uit. Direct struikel ik en lig op de grond. Wanneer hij me aan mijn trui een stukje omhoog houd en me met een woeste blik aan kijkt. Probeer ik me direct te verweren, met een arm en hand voor mijn hoofd als schild kijk ik mijn vader aan. Ik zie dat zijn andere arm uitgehaald word met een vlakke hand. Ik duw mijn ogen dicht en maak me kort gereed voor de klap die ik ontvangen zal. Maar dan hoor ik een lieve zachte stem. 'Laat hem nu los Charles Huckleberry, niet nu.' Dat was mijn moeder, net op tijd. Mijn vader laat me los waardoor ik met mijn rug op de grond klapte. Ik slikte en kijk voor me uit. Inmiddels staat daar de hele crew die de scene al mee gekregen heeft. Ondanks dat ik het goed doe bij de shows en bij mijn moeder. Is dat niet voldoende om mijn vader van me af te houden. Ik ben opgevoed met harde klappen, vallen en op staan. Makkelijk was het niet. En daardoor is de band met mijn vader niet al te best. Soms voel ik een angst voor hem als hij dezelfde ruimte in komt lopen. Wanneer ik mezelf overeind werk komt er iemand naar me toe rennen die bij de crew staat. Dat was Shelly. Heel vreemd, ze is mijn beste vriendin. Maar we hebben ook kort gedate, was het dan een soort ex? Geen idee. Relaties bij het circus werken niet. Elke keer als ik een leuk meisje ontmoet moet ik die volgende week alweer rondreizen en zie ik haar nooit meer. Shelly woonde bij het circus en daardoor was een relatie wel mogelijk. Het werd alleen niet echt goed opgevangen door onze ouders. Ze waren bang dat we afgeleid raakte bij de shows en ons niet konden concentreren op wat belangrijk was. Shelly is ook een acrobate, en daardoor zijn onze optredens best intiem. Maar een relatie met haar op dit moment? Nee nooit meer. Net dat ze dichterbij komt hoor ik de stem van mijn vader. ''Shelly... Als je een stap dichterbij komt hoef je niet mee te doen vanavond.' Ik stond op en ging voor hem staan. 'Hoe kun je haar telkens zo bedreigen?! Ze heeft hier niks mee te maken!' schreeuw ik het uit in zijn gezicht. Langzaam beweegt hij zijn gezicht naast mijn oor. 'Je moeder wilt dat ik netjes met je omga omdat al deze mensen kijken. Maar jij bent niets meer dan een ongelukje, een misbaksel en een onderkruipsel voor mij. Jij bent het niet waard om een Huckleberry te zijn. Hoor je mij Finn.' Ik zet een stap achteruit en loop naar Shelly toe. Dat hij zo doet, kon me niks schelen en ik doe waar ik zelf zin in heb. 'Aan het werk mensen! Er moet een Huckleberry circus opgebouwd worden!' Schreeuwt mijn vader naar de crew.

'Bedankt voor daar net' Zeg ik zachtjes onder mijn adem tegen Shelly. 'Iets harder' Antwoord ze terug. Ik herhaal het iets harder en kijk haar aan. 'Wat zei je?'' Zegt ze opnieuw met een grote glimlach. 'Hou op je hebt me wel gehoord!' en ik geef haar een duw tegen haar schouder aan. 'Ik houd er gewoon van als je me bedankt!' Zegt ze, en rent met een huppeltje voor me uit. 'Oh ja tuurlijk, laten we hier gaan rennen goed idee Shelly.' roep ik haar na. De crew was inmiddels al bezig dus dit werd een aardig parcour. Ik begin dus maar achter haar aan te rennen, ik glijd onder de stalen buizen die gedragen werden door 2 mannen. En ik slinger mezelf om een paal en land met beide benen weer op de grond. Al gauw sprint ik verder en klim over wat kisten heen en beland in een kuil waar grote zakken zand lagen.

-

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Odette nam zich voor om niet meer zo hard te rijden en wenste vurig dat ze kon verdwijnen toen ze achter haar het stopteken van een motoragent zag. Enigszins verward verminderde ze snelheid. Ze reed toch niet te hard? Ze wist het niet goed. Schuldbewust parkeerde ze haar auto aan de kant van de weg en deed ze het raam open voor de agent die aan kwam lopen. "Het spijt me Meneer, ik dacht toch echt dat ik hier tachtig mocht, dat klopt toch?" Nerveus voelde ze ook even aan haar gordel, die ze dit keer gelukkig wel om had gedaan. Toen de agent zijn helm afdeed en haar een vette knipoog zag vloekte ze. "Verdomme Martijn! Zak!" Ze sloeg hem met het tijdschrift dat ze op de bijrijdersstoel had liggen, maar hij ontweek deze feilloos. "Uw boete is één kusje, graag direct betalen", zei hij met een serieuze blik. "En voor uw poging tot geweld jegens een ambtenaar in dienst leg ik een boete op van nog eens een kusje." Odette stapte uit. "Nee, dit doen we niet meer. En je kan me niet zomaar van de weg af plukken voor de gein! Ik schrok me kapot." Martijn pakte haar hand vast. Boos trok ze die weer los. "Jij vond het tijd voor wat anders. Jij wilde je mogelijkheden verkennen en je 'horizon verbreden'. Doe dat vooral, maar val mij niet lastig", zei ze bits. "Wij zijn klaar, neem ik aan?" Hij knikte even kort. "Ik dacht dat we elkaar nog gewoon konden zien, casual."Odette had even een zwak moment toen ze in zijn diepblauwe ogen verdronk, maar herpakte zich snel. "Nee. Daar ben ik niet voor.” Ze liet zich niet gebruiken. Dagenlang had ze zich in het naaiatelier en in haar kamer opgesloten. Zelfs gekibbel met haar zus ging ze uit de weg, zo leeg en futloos voelde ze zich toen hij haar vertelde dat het niet meer zou zijn zoals het was. Hij drong nog aan voor een open relatie, of iets ‘casuals’, wat dat dan ook mocht zijn. Dat was verleidelijk, om hem toch niet helemaal kwijt te raken. Odette hield liever de eer aan zichzelf. “Dag Martijn.”

Ze stapte in en smeet de deur voor zijn neus dicht, om vervolgens hard op te trekken en weg te rijden. Ze keek even in haar achteruitkijkspiegel. Hij bleef daar staan, aan de kant van de weg, naast zijn motor en met zijn helm in zijn hand. De motor die hun liefde aandreef was eigenlijk al veel langer kapot geweest en was het slechts de gemakzucht en vertrouwdheid die hen bij elkaar hield. Daar kwam ze pas in de tweede week achter na de breuk, toen haar tranen weer plaats maakten voor een voorzichtige glimlach die af en toe als een zon door de wolken brak.Op het einde van de weg ging ze rechts, waar ze al voorbij het circusterrein kwam. De circusmensen waren nog hard bezig met het opbouwen van hun enorme tent. Ze reed even extra langzaam, om alles goed te kunnen zien. Ze zag een deel van de kooien met de wilde dieren, die half verscholen waren achter grote schermen. Ze zag jonge mannen enorme buizen sjouwen en gesjor met tentdoeken. Het was een feest om te zien. Vroeger ging ze wel eens met haar ouders naar het circus. Haar vader, die toen nog niet met de noorderzon vertrokken was zou dan haar hand vasthouden als ze gilde om de spannende act van de leeuwentemmer. Haar moeder zou haar optillen om de olifanten nóg beter te kunnen zien. Met een ruk werd ze uit haar dagdroom getrokken toen een auto achter haar claxonneerde en lichtsignalen gaf. Ze gaf een stoot gas en probeerde te schakelen, maar dat maakte het alleen maar erger. Beschaamd probeerde ze de motor weer te starten nadat de auto afsloeg. Snel reed ze door naar haar tantes huisje, vlakbij het circusterrein.

Haar tante woonde prachtig, in het buitengebied. Vroeger had haar man een wei met een paar geiten, maar de geiten heeft haar tante na zijn overlijden verkocht. Als klein meisje vond Odette de bruggetjes waar de geiten op balanceerden net zo leuk. Als een koorddanseres liep ze over de balken heen en sprong ze van het ene klimobject naar het andere. Nu parkeerde Odette haar auto in de geitenwei, stapte uit en zag haar tante al zwaaien achter het raam.Hoe vaak had ze hier niet gelogeerd? Toen ze zeventien was had ze na het overlijden van haar moeder nog een tijdje bij haar tante gewoond. Na een paar maanden ging ze weer terug naar huis, want haar zus wilde moeders winkel weer openen en haar tante kon de zorg voor de opstandige Odette niet alleen af.“Bent u er klaar voor? Ja toch?”, riep Odette hard, door het raam heen, terwijl ze terugzwaaide. Het blije geknik van de bejaarde vrouw bevestigde het antwoord.

Odette sprong de veranda op, die in verloop van tijd was uitgerust met rolstoelplank, en wachtte tot de deur open zou gaan. Het duurde even, maar dat was niet erg. Ze genoot van het gekwetter van vogels en de zon op haar gezicht. “Dag tante! Ik weet het. Ik ben een beetje vroeg. Ik moet ook nog eten, maar ik heb wat bij.” Haar tante hief haar hand. “Onzin kind, ik heb soep, pak snel een bord, schuif aan.”Natuurlijk knoeide Odette de tomatensoep over haar blouse heen, maar gelukkig mocht ze in haar tantes kast snuffelen voor een mooie trui. Ze koos een blauwe trui die nog wel iets modieus had. Het zou zo uit een vintage winkel gehaald kunnen zijn. Brutaal als ze was pakte ze meteen de dure rode lippenstift die haar tante op haar dressoir had staan. “Mag wel toch?” zei ze met een lach, terwijl ze met de lippenstift naar de woonkamer rende in grote passen. Voor de spiegel maakte ze haar lippen vuurrood en speelde ze wat met haar haarspeld. “Je bent prachtig zo”, zei haar tante. “Ja? Kan het zo? Danku.”

Snel legde ze de lippenstift terug in de slaapkamer. “Kom, we gaan vast, ik wil ruim op tijd zijn..” Ze trok haar jas aan en hielp haar tante met de hare. Vrolijk als een kind duwde ze de rolstoel langs het pad. “Op naar de olifanten en acrobaten!” Bij de kassa gaf ze de kaarten van haar tante aan het meisje achter het loket, die pas net was gaan zitten.

Enthousiast duwde Odette de rolstoel van haar tante naar de daarvoor bestemde rolstoelplek. Ze konden het stro in de piste bijna aanraken. Er waren nog wat circusmannen bezig met het bevestigen van de trapeze. Odette ving af en toe de blik van één van de mannen. Hij zou duidelijk zo gaan optreden, want zijn strakke pak was niet gemaakt om een circustent op te bouwen. Zijn lijf was atletisch, en zijn donkere haren veerden mooi langs zijn gezicht. Odette liet voorzichtig een klein lachje zien. “Wat zijn ze eigenlijk allemaal knap hé, die circusmensen. Zou dat in hun bloed zitten?”, kletste ze tegen haar tante.

@Sylvarium

Anoniem
Popster

Zifax schreef:
Mijn ogen zijn gesloten, en ik lig languit op bed. En dat op klaar lichte dag. Lui zou je denken, maar dit is echt mijn manier van het voorbereiden van de show voor vanavond. Ik rek me uit en strijk mijn handen over mijn ontblote boven lichaam. Wanneer er een toeter klinkt van buiten de caravan. Dat betekend dat het avond eten klaar staat. Met spoed duw ik mezelf overeind en sta met beide benen op de grond. Vervolgens zet ik mijn bril op en kijk even in de spiegel. Vond ik me knapper met bril of zonder? Geen idee. Ik trek de bril van mijn gezicht af en duw hem weer op. En dit herhaal ik maar een paar keer. ''Wat ben je nou aan het doen?'' Hoor ik een giechelende stem. Shelly? Altijd moest ze onverwachts ineens mijn trailer in komen. ''Ik was aan het kijken of ik die nodig heb om het gezicht van mijn vader te zien ja of nee.'' antwoord ik maar terug. Ze kwam wat stappen naar voren zetten en ging vervolgens dicht voor me staan. Ze keek met haar ogen erg diep in die van mij. Haar handen gleden langs mijn gezicht en zet vervolgens weer mijn bril op. ''Je moet mij wel zien.'' Zegt ze iets fluisterend en komt met haar gezicht iets dichterbij die van mij. Wat was ze nu van plan? Wou ze me nu zoenen? Ik wil dit helemaal niet en ik was hier echt klaar mee met dit gedrag. Toch bleef ze dit opnieuw proberen keer op keer. Ik bedenk me geen seconde en leg mijn gezicht in haar nek en geef haar een knuffel. Oke mooi, dit vreemde moment heb ik weer ontweken. Op dat zelfde moment staat mijn Jacob daar. Met grote ogen kijkt hij vragend naar me. Ik draai van Shelly af en loop richting de deur. 'Kom ik heb honger!' schreeuw ik haar na.

Zodra ik het veld opgelopen kom, zie ik een grote lange tafel staan tussen alle tenten. Er waren hier en daar wat touwen opgezet waar de dieren nu lekker in konden lopen. Er liepen onder andere wat paarden, kamelen en wat honden. Iets verder op staan onder andere 2 olifanten en we hadden een trailer waar enkele tijgers in zaten. Zodra ik aan de tafel ga zitten. Begint een van de olifanten erg hard te tetteren. Ze had me al gezien! Onze olifant Nala is een echte lieverd. En we zijn ook erg lief voor haar. Het hele team en de crew zetten zich dag en nacht in voor de dieren, en al helemaal voor haar. Nala hebben we gekregen van een ander circus wat op het punt van failliet gaan stond. Ze was erg uitgemergeld en ze was erg down. Ik heb zowat iedere nacht bij het hok gelegen om te kijken of het goed ging met haar. Toen ze bij onze circusfamilie kwam, was ze nog maar een kalf. Nala was een grote Afrikaanse olifant, en een echte kanjer. Inmiddels bleef ze maar toeteren naar mij. Ik glimlach en sta op terwijl ik pas echt net zat. Met een flinke hand op mijn schouder word ik weer mijn stoel in geduwd. "Ga jij eerst even eten?'' Zegt mijn vader wanneer hij achter me staat. Ik kijk achter me en knik. Hij lachte naar mij? Schijnbaar had ik wat goeds gedaan of heeft hij een hartig woord met mijn moeder gesproken. Normaliter zou hij me wel anders te woord staan. Wanneer mijn vader zich aan het hoofd van de tafel begeeft en zijn glas heft kijkt iedereen op. ''Ons Huckleberry Circus staat op het punt van een nieuwe avond, vol magie, liefde en spektakel. Ons publiek is onze vijand. De vijand moet je altijd tevreden stellen. En wij hebben het genoegen om als circus met ons publiek getrouwd te zijn. Maar laten we niet vergeten, het huwelijk is de enige oorlog waar men met de vijand slaapt.'' Begint mijn vader te spreken, erg filosofisch maar dat gezeur over het huwelijk kwam toch uit een vreemde hoek. Terwijl hij dat zei keek hij mijn moeder even kort aan wat voor een ongemakkelijke sfeer zorgde. ''We zijn een stel apen, en geloof me zonder jullie apen, was dit niet mijn circus.'' Eindigt hij en heft zijn glas de lucht in. Iedereen aan tafel heft zijn glas en begint aan het eten wat iemand van de crew heeft klaar gemaakt. Inmiddels duw ik wat stukken vlees onder de tafel waar enkele honden zitten te bedelen en te piepen voor wat lekkers. Wanneer ik een groot stuk brood in mijn mond heb en fanatiek aan het kauwen ben krijg ik ineens een klap tegen mijn rug aan. Vlug slik ik het door in de hoop dat ik net niet stik. ''Huckleberry! wat ga je doen vanavond? Heb je wel wat voorbereid?' Zei Ferdinand, de vader van Shelly. Fuck, helemaal vergeten. Of nouja vergeten. Tuurlijk weet ik mijn eigen optredens! Maar ik was het gewoon echt vergeten dat ze nieuwe show elementen wouden toevoegen. Ik kijk op en antwoord vluchtig 'Hey Ferdi! Ja, uhm tuurlijk!' Fijn dit, de onzekerheid hoorde je door mijn stem heen en ik had mijn leugenachtige trekje wat ik deed als ik mijn vinger langs mijn neus wip. Wanneer Shelly aan tafel schuift en overduidelijk het gesprek hoorde antwoorden ze 'Ik ga samen met hem optreden pappie!' Ugh.. Shelly wat probeert ze toch? Wat wilt ze nu toch van me! 'Nee Shel.. Ik ga vanavond zelf optreden en ik heb niemands hulp daarbij nodig.' En direct moest Jacob zich er ook mee bemoeien 'Oh, jullie samen? Ik geef het wel even door aan pappa.' Kondigt hij aan en loopt weg. Fijn, nu zat ik er aan vast en ik had hier zo geen behoefte aan. Boos sta ik op en pak mijn bord vast. Ze roepen me nog na maar al gauw duw ik een middelvinger de lucht in en loop richting het olifanten verblijf.

''Hallo lieve nala'' fluister ik zachtjes. Nala toetert luid en enthousiast. Het dier knielt neer en gaat nederig op de grond liggen op haar zij. Ik buig mezelf over haar heen en aai haar over haar grote ruwe hoofd. Haar grote slurf word om mij heen gevouwen alsof ze me terug wou knuffelen. Even rolt er een traan over mijn wang, gewoon uit pure woede. Ik was er soms zo klaar mee? Echt bah. En met al deze mensen om me heen, iedere avond met al het publiek voelde ik me toch zo alleen. Ik leg wat brood in de slurf van Nala en ze begint die lekker op te snoepen. Ik glijd van haar af en gooi een bak water over haar heen. Door het weer was het best warm in de tent en ik merkte dat ze er wel van genoot. Ik zet de kraan aan en begin met een grote slang over haar heen te sproeien. Opnieuw klinken er vrolijke klanken en zet ik zelf ook maar een grote glimlach op mijn gezicht. Op dat moment lopen er 2 vreemde mannen binnen de tent, ze waren overduidelijk niet van de circusfamilie en ik verweer me direct, ik doe de kraan uit en benader ze. 'Sorry heren kan ik jullie helpen?..' Zeg ik schuw en afwachtend. ''Charles heeft ons gevraagd om jou taak over te nemen, jij moest je klaar maken. Hmm Finn was het toch?' Ik knik en twijfel. Wie waren deze mannen? En waarom ken ik hun niet? Ik stap naar voren en geef de slang in een van de mannen zijn handen.

Ik had mijn pak aan gedaan, een licht paarse blouse met een enkele franje eraan. een paar knopen los zodat mijn iets gespierde boven lijf te zien was. een zwarte broek waar ik me goed in kon bewegen en een riempje erom heen. En natuurlijk niet te vergeten had ik mijn haar netjes omhoog gedaan. Ik sta bij het doek te kijken hoe mensen binnen komen, het liep al aardig vol en ondanks dat ik het al heel vaak had gedaan werd ik toch weer een beetje zenuwachtig. In mijn ooghoek zie ik een meisje met bruinhaar de tent in komen en gaat vooraan zitten bij de rolstoel plekken. Ze duwde een vrouw in een rolstoel en ging zitten. Ik had wat oogcontact met haar en net op het moment dat ze kijkt en ik wou zwaaien komt Shelly tegen mij aan staan en geeft me een kus op mijn wang. Vluchtig stap ik naar voren en negeer ik Shelly die overduidelijk weer aandacht van me wou. De grond begint te trillen, de bas van de muziek die gestart word voel ik door heel mijn lichaam. De lampen dempen en een luid applaus weergalmt door heel de tent. De spot gaan aan en mijn vader stapt de pit in. ''Dames en heren.. ik kondig aan, met veel plezier en enthousiasme. Mijn Circus Huckleberry!'' Kleine zilveren confetti komt uit de lucht vallen, en plots spatten er overal door de zaal kleine bellen van zeep door de tent. Paarden met mooie zilveren versieringen op hun hoofd en dek komen de tent in gegaloppeerd, en de dames die ze berijden steigeren sierlijk op wanneer ze aangekondigd worden. Zodra iedereen aangekondigd is, is het mijn beurt. Ik pak een touw vast, loop iets naar achter en met een vaart slinger ik mij zelf de tent bij het publiek in. Ik zweef door de zaal heen met een hand omhoog en een grote glimlach. Het touw maakt een O-vormige beweging waardoor ik voor de eerste rij zweef. Even zie ik het meisje met de bruine haren weer. Mijn ogen maken opnieuw oogcontact met haar en het voelt alsof alles daardoor in slow-motion gaat. Was ik met haar de enige was in de zaal? alles verdooft in mijn hoofd, geen muziek meer, geen applaus meer, geen vader die iedereen opwind voor de show, geen dieren, alleen haar en mij, ons moment van stilte tussen de zeepbellen en confetti glitters.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Odette snoof de lucht van het circus op. Een mengelmoes van popcorn, suikerspinnen en stro dat in de piste lag. Snel liep ze naar de kraam om een grote bak zoete popcorn voor haar en haar tante te halen. "Kunt u alles zo goed zien tante?", vroeg ze, toen ze weer op haar plek zat. Haar tante begon te kakelen, maar halverwege was ze haar al kwijt. Het doek naast haar en haar tante bewoog. Het verbaasde haar toen ze het gezicht zag van de mysterieuze verschijning achter het doek. Het was een jongen van haar leeftijd ongeveer. Ze zwaaide verlegen toen hij naar haar keek, maar hij was al afgeleid en had haar ongemakkelijke poging tot contact vast gemist. Een knap meisje stond bij hem. Odette wist, dit is niet mijn volk. Je komt hier niet tussen. Toch zwijmelde ze even weg bij het idee om in de wereld van circusartiesten te leven. De jongen was immers niet lelijk. Integendeel. Hij had wel iets.

Odette had zich als kind altijd afgevraagd hoe het leven van de zigeunerfamilies zou zijn. Ze speelde vroeger met haar zus acrobaatje en leeuwentemster, tot haar zus het kinderachtig vond en niet meer mee wilde doen. Zelf zweefde Odette in haar fantasiewereld nog even aan de trapeze en stak ze haar hoofd in de bek van de majestueuze katten. Ze viel niet, ze werd niet opgegeten. Ze was de allerbeste circusartiest van het hele land. Indiaantje of prinses vond ze ook nog wel leuk om te zijn, als ze zich verkleedde, maar dan was ze nog liever een clown.Het licht werd gedimd. Een circusdirecteur stapte naar voren en verscheen door de fluweel rode doeken die voor de ingang van de piste hingen. "Dames en heren, hooggeëerd publiek..." begon hij. Kinderen begonnen te joelen. Plots besefte Odette zich even dat ze hier waarschijnlijk samen met haar tante de enige was die geen kinderen hadden meegenomen. Even voelde ze zich stom, maar besefte toen dat niemand op haar zou letten. Circus bleef leuk. Ook als je al 22 was.

In de piste begon een regenboog van kleuren te ontstaan. Confetti dwarrelde door de hele tent neer en ze plukte een paar snippers uit haar tantes haar. Het geluid van de trappelende hoeven van paarden die hun rondes galoppeerden, met behendige meiden die handstanden op hun ruggen uitvoerden. De dames lachten met stralend witte tanden als ze hun naam horen en opstijgen en maken met een dwarrelende hand een buiging zoals een prinses die zou maken.

Plots klonk er een harde 'ahhhh' door het publiek. Aan een touw vloog een licht paarse vlek door de lucht. Het is die knappe acrobaat, die haar bespiedde. Hij vloog de hele zaal door, over haar hoofd heen. Met een open mond vol verbazing keek ze naar boven. Hij hing zo hoog boven haar, maar leek zo dichtbij. "Er zit niet eens een vangnet onder he?", zei ze vol ongeloof tegen haar tante.De grote opening was geweest. Odette klapte en joelde en met grote verbazing keek ze naar de goochelaar die een dame in een prachtige jurk liet verdwijnen. Ze lachte toen haar tante met een waterpistool nat werd gespoten door een ondeugende clown. Ze gierde het uit toen ze vervolgens zelf de pineut was.
Grote olifanten stampten vervolgens de piste in. De clowns renden gillend weg toen de olifant zijn slurf in de bak met water stak en hen helemaal nat spoot.
Odette pakte even de hand van haar tante en gaf er een zacht kneepje in. De blik die ze terug kreeg knikte begrijpend en zei meer dan duizend woorden. Ze pakte met haar andere hand haar olifantenhanger vast en hield haar ogen strak op de olifanten gericht. Ze probeerde te zien hoe ze zich voelden. Waren ze blij bij deze mensen? Werden ze wel goed verzorgd? Ze probeerde te zien of ze gelukkig waren. Of ze niet mishandeld werden. Of ze niet eenzaam waren of te hard moesten werken. Niets van dat kon ze zien, hoewel ze het niet geheel los kon laten in gedachte. De olifant tilde gemoedelijk haar poten op, op aanvraag van de temmer. Ze werd niet boos toen hij onder haar poten ging liggen, ze accepteerde het toen hij op haar ging zitten en liep gemoedelijk een rondje terwijl de man op haar rug ging staan. Ze liepen weer weg, samen verdwenen ze door het rood fluwelen doek.

Odette liet haar hanger weer los.Even dacht ze dat hij niet meer zou komen, maar halverwege werd een groot vangnet gespannen. Dit moest wel betekenen dat ze haar knappe acrobaat weer zou zien! Met blosjes op haar wangen keek ze naar de billen die in de zwarte broek door de lucht vlogen. Niets fonkelde meer in haar ogen dan de licht paarse stof die losjes om het slanke maar gespierde lijf van de acrobaat viel. Hij ging van de ene naar de andere trapeze en maakte salto's door de lucht. Plots kwam het meisje erbij, die aan zijn benen ging hangen, die zich door hem op liet vangen en haar benen om zijn lichaam klemde terwijl ze op z'n kop met hem mee zweefde.
Steeds maakte Odette's hart een sprongetje. Steeds leek het alsof ze het nét niet gingen redden. Steeds redden ze het nét wel. Tot zij misgreep en aan zijn paarse blouse zich vastklampte. Odette sloeg haar hand voor haar mond en onderdrukte een kreetje. De paarse mouw scheurde af en zij viel een stuk naar beneden. Het leek bijna alsof dit geoefend was, maar hij ving haar op met zijn benen die onder haar armen uitstaken. Zij klom weer naar boven, alsof het niets was.

De twee gingen af. De circusdirecteur maakte een praatje, deed alsof het bij de show hoorde en kondigde de volgende act aan. Het hoorde niet bij de show. Odette had de geschrokken blik van de acrobaat gezien.
Er bewoog weer iets achter het doek. Brutaal als ze was trok ze het doek een stukje opzij en stak haar hoofd om de hoek. Daar stond de acrobaat, hij rolde het vangnet op en had zijn blouse uitgetrokken. Even geneerde ze zich toen hij opkeek. Ze wenkte hem. "Ik kan 'm maken, als je wil. Dan is 'ie voor je volgende voorstelling weer zo goed als nieuw." Nerveus peuterde ze een kaartje van het naaiatelier uit haar portemonnee en stak het naar hem uit. Haar tante trok ondertussen aan haar arm. "Odette dit kun je echt niet doen!" De oude vrouw trok nog wat harder aan haar arm. Ze liet het kaartje los, zonder te weten of de acrobaat het kaartje al tussen zijn vingers had en ze ging weer zitten. Een beveiliger stond aan de andere zijde van tante en keek ze streng aan. Odette mompelde een excuses en keek weer verder.

De leeuwentemmer kwam op. Het gebrul trok haar aandacht en ze probeerde de reddingsactie van de acrobaat en zijn gespierde bovenlijf te vergeten. Dat was lastig. Hij spookte door haar hoofd. Hij vloog door haar hoofd.

@Sylvarium

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld