Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - I wish I could explain your eyes and

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:

I wish I could explain your eyes, and how the sound of your voice gives me butterflies.
How your smile makes my heart skip a beat and how every time I'm with you, I feel so complete

Een ORPG met
Gelieve niet reageren en kan 18+ bevatten!

Allison Sophie Fabray

En jij mag beginnen :-)

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:

Damon Richard DuMoyenne

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Een brede grijns verscheen op zijn gezicht zodra hij de bal toegespeeld kreeg. “Come on babydoll, afraid you can’t beat me?” daagde Lionel hem uit. Slechts een paar minuten eerder was hij een kleine weddenschap aangegaan met één van zijn beste vrienden maar stond nu al op het punt van verliezen. Damon was het basketballen duidelijk verleerd nu hij het niet meer zo vaak deed, en de tijd was daarbij zijn grootste vijand. De afgelopen paar maanden was hij immers nog volop aan het touren geweest waarbij absoluut geen tijd meer overbleef om ontspannend te kunnen hobby’en met zijn vrienden. Toch gaf hij zich niet zomaar gewonnen. Uiterst gefocust gooide Damon de bal richting de ring en knikte tevreden zodra deze perfect door het netje heen zakte. “You’re just lucky, as always.” Met een diepe zucht nam hij plaats op een stenen muurtje dat zich rondom het basketbalveld bevond en greep daarbij kort naar zijn prothese om deze in comfortabele positie te kunnen zetten. De weddenschap had hij alsnog verloren maar het geld waar hij om gewed had, kon hij prima missen. Uiteindelijk was het zijn vrienden daar ook niet om te doen geweest; ze waren slechts blij ergens beter in te zijn dan de wereldberoemde zanger. Zwijgend keek hij toe hoe de rest van zijn vrienden ondertussen bezig waren met een klein wedstrijdje. Hoewel het iets was waar hij niet aan mee kon doen, werd hem altijd de onpopulaire taak van scheidsrechter op de schouders gelegd - iets wat hij om diezelfde reden ook nooit te serieus nam. “Yes! Stop there! The ball goes to Red, he deserves his moment of fame.” Klagend vanwege deze doelloze onderbreking van het spel, ging het groepje verder en vormde zich een brede grijns rondom Damon’s lippen. Hoewel hij het nooit openlijk toe zou geven, mistte hij dit soort momenten meer dan eens. Zijn vrienden waren nog altijd degenen die hem het beste leken te begrijpen en juist het begrip mistte hij vaak in het leventje dat hij leidde. Alles moest constant perfect zijn maar de jongens bleven menselijk en maakten onvermijdelijk fouten. Dit was iets waar hij voor zijn gevoel té vaak tegenaan gelopen was afgelopen tour, vooral naar het einde toe waarin ze allemaal op hun laatste krachten hadden moeten presteren.
In stilte greep hij naar een pakje sigaretten in zijn tas en stopte er eentje van tussen lippen vooraleer hij deze oplichtte met de aansteker die ergens in zijn tas rondgezworven had. Vervolgens zette hij de zonnebril die hij tot dan toe gedragen had tegen het laaghangende zonnetje in zijn haren en wreef kort in zijn ogen. “Guys! Let’s order some pizza. I’m hungry!” riep hij waarbij hij plotseling ieders aandacht op zich gevestigd kreeg. “Can you arrange some fast delivery?” merkte Red op waarna Damon begon te lachen. “I might but I won’t. I just want to enjoy this evening and you know what comes with a fast delivery.” Gelukkig begrepen de jongens dit ook maar al te goed en bleven ze er niet over doorgaan.
Zodoende dat Damon niet veel later meer dan genoeg pizza’s en drankjes besteld had voor de volledige groep. Waarschijnlijk zouden ze zelfs nog over hebben maar dat liever dan een tekort.
Eenmaal het peukje opgerookt was, gooide hij het overgebleven filter weg in een prullenbak en besloot hij zich opnieuw in het spel te mengen. “Give the cripple a chance too jeez!” riep hij uit toen hij al voor langere tijd stond te wachten om de bal te ontvangen maar de twee teams elkaar dusdanig tegenwerkten dat de bal niet bij hem terecht kwam. Na de bal na heel lang wachten toch in zijn handen hebben mogen ontvangen, voelde hij hoe hij niet veel later opgetild werd en in de nek van Lionel neergeplant werd. Zonder enige moeite wist hij op deze manier bij de ring te komen en dunkte hij de bal in het net waarna Lionel hem geen andere keus gaf dan aan de ring vast te blijven klampen - aangezien hij direct vanonder Damon wegstapte. Gelukkig wist ook hij wel beter dan hem op die manier aan zijn lot over te laten en hielp hij de jongeman niet veel later weer naar beneden. “On the scale of one to ten, how sure were you that I would help you down again?” stelde Lionel hem lachend de vraag. “Hmm I guess this was a pretty convincing nine.” - “Man, you trust me too much.”

ITS BAHAAADDDDDD

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Zoals gewoonlijk had Allison geen idee waar ze nu weer mee bezig was en waarom ze hier mee akkoord was gegaan, maar toch deed ze het. Dit was echter niet het raarste wat ze had moeten doen. Voor haar trouwe kijkers had ze de gekste dingen al gedaan. Dingen die ze normaal gesproken nooit zou doen. Dat waren echter wel de video's die het meest bekeken werden en waardoor zij dus het meest betaald kreeg. En ook de aanvraag die ze nu al een miljoen keer had gekregen was geliefd onder haar kijkers, waardoor ze op een gegeven moment geen nee meer kon zeggen. Echter wisten haar 'fans', als ze die zo mocht noemen, dit nog niet. Het moest eerst natuurlijk wel lukken. Ze wilde zichzelf niet op zo'n manier voor schut zetten, want dat zou de hele wereld dan heel duidelijk mee krijgen en dat had ze liever niet.
En dus had de jongedame zich zojuist klaar gemaakt om de populaire bandleden te ontmoeten. Of nou ja, één van hen. Ze wist eigenlijk niet eens zeker of hij op de plek zouden zijn waar ze dacht dat hij zou zijn, maar dat had ze ergens gelezen. Dat las ze op een raar Twitter account van een fan, maar die persoon had het vaker bij het juiste eind gehad. Voor Allison leek het meer op een stalker, maar dat was dan wel een handige stalker. Dankzij die persoon zou zij haar video misschien af kunnen krijgen en dus weer veel views krijgen. Het was zelfs al zo erg dat Allison zich helemaal had ingelezen in de band. Ze wist ineens hele teksten van nummers uit haar hoofd en wist precies wie, wie was. Dat wist ze voorheen helemaal niet. Ze hield zich meestal niet met artiesten bezig, omdat ze het meestal niet zo heel boeiend vond om beroemdheden te ontmoeten. Ze had er inmiddels al genoeg ontmoet en tachtig procent van hen vond ze niet aardig. Het zou haar dus ook helemaal niets verbazen als deze jongen ook een grote kwal zou zijn.
Nadat ze op haar telefoon had gezien dat het ongeveer twintig minuten rijden vanuit haar huis was, was ze overtuigd om erheen te gaan. Als hij er niet was, dan was dat in totaal veertig minuten van haar tijd die ze had weggegooid en dat had ze er wel voor over. Ze zou het ook nog een andere keer kunnen proberen, aangezien ze niet verwachtte dat die jongen deze week alweer weg zouden gaan. Ze waren immers net terug van touren. Ja, zelfs dat wist ze. Ze had het gevoel alsof ze een grote stalker was die ineens alles wist van een wildvreemde, maar dat moest wel als je iemand op straat wilde ontmoeten. Bovendien wilde ze zichzelf niet voorstellen als iemand die dit voor een video deed. Ze wilde zich dan ook oprecht voordoen als grote fan, want anders was het oprecht lullig. Dat was het nu ook, want de jonge vrouw was geen fan, maar zo voelde ze zich nu wel met het aantal informatie dat zij over hen wist.
Ze stapte in haar veel te grote auto, zette haar telefoon in de houder en zette vervolgens de navigatie aan. Daarna reed ze richting de plek toe waarvan ze dacht dat hij zich nu zouden bevinden. Ook deze auto was belachelijk. Ze had helemaal niet zo'n groot beest nodig, maar daar dacht ze een aantal jaren geleden anders over. Al een aantal jaren boekte zij successen met haar video's en al heel erg snel zorgde dat voor een goed inkomen. Ze had blijkbaar toen meteen de neiging gehad om dit grote monster te kopen, maar had het gelukkig maar bij eentje gelaten. Dat was ook meer dan genoeg. Immers had haar vriend ook een auto en aangezien zij samenwoonden kon ze ook vaak zijn auto meenemen en hij de hare.
Onderweg had ze, net zoals altijd, ook weer ruzie met een aantal andere wegbestuurders. Ze kreeg eigenlijk standaard ruzie, omdat niemand fatsoenlijk leek te kunnen rijden. Daardoor kwam ze ook een beetje opgefokt aan op de plek die haar telefoon aangaf als de plek waar de wereldberoemde man nu zou moeten zijn. Allison parkeerde de auto en keek even om zich heen. Ze was hier nog nooit geweest en dat was met goede reden. Ze zou heel snel rond lopen, want heel erg veilig zag het er hier niet uit. Als ze die jongen niet binnen vijf minuten had gevonden zou ze meteen weer weggaan, want ze kreeg al de rillingen bij het zien van deze rare plek. Snel keek ze nog in de achteruitkijkspiegel van haar auto om te zien hoe ze eruit zag. Oké. Ze zag er oké uit. Vervolgens pakte ze haar vlogcamera uit haar tas die ze daarna op zichzelf richtte. Ook dit moest immers gefilmd worden.
"Okay guys... I should be here. I have no clue if he's actually here or not but I'm like so so so nervous so I can't really sit here and wait any longer. I should just get out of the car already and find out. But oh my God, I'm literally so excited and nervous at the same time. Wish me luck!" zei ze tegen de camera. Het bleef nog steeds raar om een soort van tegen jezelf te praten. En zeker dit vond ze nog steeds raar. Ze was helemaal niet nerveus namelijk. Ze moest zich nu als een soort fan voordoen en dat had ze thuis ook al gedaan. Dat was het ergste om te filmen. Ze was immers ook gewoon glashard aan het liegen en daarom wilde ze hier nu niet een heel verhaal gaan ophouden. Thuis had ze al zeker tien minuten lopen praten over deze band. Vreselijk.
Ze pakte haar telefoon en camera en legde die beide weer in haar tas. Daarna stapte ze uit, waarna ze meteen haar auto op slot deed. Je wist maar nooit! Ze wilde hier dus geen moment stil staan, dus besloot ze om meteen richting het basketbalveldje te lopen dat ze in de verte zag. Als hij daar niet was zou ze zich meteen omdraaien en weer naar huis gaan, want met iedere stap die ze zette voelde ze zich onveiliger.
Tot haar verbazing zag ze echter wel een groep jongens staan en dit zag ze al vanaf een kleiner afstandje. Eentje daarvan herkende ze namelijk meteen. Toch wist ze even niet wat ze moest doen. Ze waren ook gewoon basketbal aan het spelen. Moest ze hen dan gaan storen? Wat moest ze nou doen?! Allison begon zich aan zichzelf te irriteren, want ze wist ook dat ze hier nu heel dom stond. Ze voelde zich echt een dom schaap dat naar een aantal mensen aan het staren was, maar ze wist gewoon niet wat verstandig was. Moest zij hem aanspreken? Moest hij haar aanspreken of deed hij dat nooit? Hoe waren ze überhaupt met 'fans'? Dat soort dingen had zij niet opgezocht en daar haatte ze zichzelf nu heel erg voor.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Ongeveer een half uur na het plaatsen van de bestelling, arriveerde de pizza. Gelukkig was het een jongeman die de pizza’s kwam leveren - over het algemeen waren zij minder bekend met de bandleden - en had deze meer interesse in het verkrijgen van de benodigde som geld dan in degene die daadwerkelijk voor de bestelling betaalde. Waarschijnlijk werkte de jongeman nog niet zo lang voor het bedrijf aangezien de angst om fouten te maken na verloop van tijd meestal wel verdween.
Met de verschillende dozen pizza en een tas met flesjes drinken in zijn handen liep hij naar de plek in het gras waar zijn vrienden waren gaan zitten. In eerste instantie zocht Damon naar een verhoging waar hij op plaats zou kunnen nemen maar aangezien hij deze niet kon vinden, ging ook hij maar in het gras zitten. Zijn vrienden zouden hem uiteindelijk wel omhoog helpen; dat was immers iets wat hij niet zomaar kon met zijn prothese. Eenmaal de verschillende pizza’s onder de groep verdeeld waren, begon Damon hongerig aan de zijne. Pizza Margarita, zijn all time favorite. Na de eerste hap werd zijn aandacht overigens al snel getrokken door Brand die hem vroeg of hij nog een drukke planning had de komende dagen. Ze waren van plan een klein uitstapje te maken met de groep en zouden Damon daar ook graag bij wilden hebben. “I’m sorry guys, I need to go to a lot of interviews and talkshows this week.” Reageerde hij verontschuldigend. Nu de jongens terug waren van de tour, stond hun agenda overvol gepland. Dat hij deze avond vrij had gehad was al een grote verrassing voor hem geweest maar gelukkig had elk van deze jongens iets kunnen regelen zodat zij ook vrij zouden zijn.
Waar Damon wat trager was dan de rest met het opeten van de pizza, was het grootste deel van de groep, afgezien van Red, al snel weer aan het basketballen. “Don’t you ever wish to live a normal life? Like it was before?” De plotselinge vraag liet hem naar zijn vriend opkijken vooraleer er een kleine glimlach rondom zijn lippen verscheen. “Sometimes yes..” Reageerde hij schouderophalend. “But the music is where I live for” Zelfs in de moeilijke tijden wist hij er vooralsnog altijd weer bovenop te komen en zo lang dat bleef gebeuren en hij daartoe in staat was, zou hij nog geen afstand willen nemen van deze manier van leven.
Na hun troep opgeruimd te hebben, voegde het tweetal zich tenslotte ook weer bij de groep en bleef Damon met zijn handen op zijn heupen toekijken hoe ze allen van de ene kant van het veld naar de andere kant renden. Waar hij het ‘normale’ leven niet direct miste, was dit wel het geval met betrekking tot zijn gezondheid. Hoewel hij niet langer ziek was, had hij om dit te bereiken een aantal jaar geleden afstand van het overgrote deel van zijn been moeten doen. Ondertussen was de wond volledig genezen en wandelde hij rond met een prothese die hem de mogelijkheid gaf om vrij fatsoenlijk rond te kunnen lopen zoals ieder ander mens. Rennen zoals zijn vrienden nu deden, zat er echter niet meer in voor hem. Daarvoor had hij een zogeheten ‘blade’ nodig maar de jongeman weigerde hiermee rond te gaan lopen. Vooral omdat dit duidelijk liet blijken dat hij anders was dan de rest, minder volmaakt, en hij probeerde dit juist zoveel mogelijk te verbergen. Iets wat misschien wel ietwat naïef te noemen was, aangezien praktisch de hele wereld van zijn prothese af wist.
Zodra hij plotseling de bal naar zich toe gegooid kreeg en hij daar nog maar net op tijd op had kunnen reageren om te voorkomen dat de bal recht in zijn gezicht zou eindigen, keek hij ietwat uit zijn humeur richting Lionel. “We’re being stared at. Don’t look immediately but she’s standing close to the container” Zuchtend speelde Damon de bal terug naar Lionel en liet achtereenvolgens zijn ogen afdwalen in de richting die hij aangegeven had. Tot zijn grote opluchting was het slechts één jongedame die hem opgemerkt leek te hebben - al vroeg hij zich oprecht af hoe ze hem ooit had kunnen vinden. “Enjoy this time while it lasts guys. I’m afraid we’ll need to head home pretty soon.” Dat was namelijk altijd zo; wanneer één iemand van zijn locatie - of van die van de andere bandleden - af wist, zou het hier binnen no time krioelen met opdringerige fans.
Aangezien Damon deze tijd met zijn vrienden als vrije tijd zag, besloot hij op zijn plek te blijven staan en af te wachten wat de jongedame zou gaan doen. Het kwam vooralsnog op hem over alsof ze twijfelde, waarschijnlijk was het de groep die haar ervan weerhield om naar hem toe te lopen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Dit soort dingen waren helemaal niets voor Allison. Ze was best een sociaal persoon, maar dit was gewoon niet iets wat zij normaal zou doen. In haar vrije tijd vond ze het ook niet altijd leuk als ze werd herkend en nu deed ze eigenlijk precies hetzelfde. Nu werd ze niet zo heel erg vaak herkend als iemand die natuurlijk wereldberoemd was, zoals inderdaad een zanger of bijvoorbeeld een acteur, maar het gebeurde toch wel regelmatig. Met name op bepaalde plekken leek het wel alsof ze daar nooit ongezien kon rondlopen. Dit was echter een plek waar ze nooit naartoe zou gaan en ze wist dus ook zeker dat hier in ieder geval niemand haar zou herkennen. Ze ging er ook niet vanuit dat iemand van die jongens wist wie ze was. Meestal waren het toch meisjes die wisten wie zij was en dit waren over het algemeen ook mensen die jonger dan haar waren. De leeftijd varieerde een beetje tussen de twaalf en twintig jaar. Dat was een beetje het type persoon die haar video's trouw volgde, al waren er natuurlijk altijd uitzonderingen. Echter ging ze er niet vanuit dat ze nu werd herkend, terwijl ze dat nu juist misschien wel fijn zou moeten vinden. Dan was het wellicht iets minder ongemakkelijk? Ze voelde zich namelijk helemaal niet op haar gemak omdat ze zich al anders moest voordoen. Het liefst gaf ze nu dan ook een neppe naam op, maar dat kon echt niet. Het liefst maakte ook nog wat beeldmateriaal, maar dat zou ze nu nog niet doen. Dat was onbeschoft en het was helemaal niet fijn om een camera in je gezicht geduwd te krijgen. Niemand voelde zich op zijn gemak daarbij.
Al snel had Allison in de gaten dat het groepje haar had opgemerkt, maar dat vond ze al helemaal niet fijn. Nu voelde ze zich gezien en ze wist ook dat ze hier heel erg raar stond. Het was gewoon ongemakkelijk en ze had het gevoel dat ze er ook zo uit zag. Ze had voor zichzelf dus ook besloten om hier niet langer te staan. Of ze draaide ze zich nu om en liep terug naar haar auto, of ze liep op de jongen af. Echter wist Allison ook dat ze niet zoveel tijd in dat stomme stalken had gestoken om er dan maar gewoon van weg te lopen. Dat zou echt zonde zijn geweest van haar tijd. Bovendien kende ze deze kant van zichzelf helemaal niet. Normaal gesproken voelde ze zich niet ongemakkelijk in dit soort situaties, maar juist daarom wist ze niet goed hoe ze zich moest gedragen.
Voor zichzelf maakte ze toen de keuze om er wel op af te stappen. Dan zette ze zichzelf maar voor schut! Niets was erger dan daar doelloos blijven staan en een beetje stom te gaan staren. Dat was al helemaal creepy en daar voelde ze zich gewoon niet prettig bij. En dus liep ze op haar doel af en hierbij hoopte ze echt dat hij een beetje normaal tegen haar zou doen. Zo niet, dan zou Allison niet goed weten hoe ze moest reageren. Haar eerste reactie zou dan waarschijnlijk ook niet heel vriendelijk zijn. Ze kon er namelijk echt niet tegen als mensen onaardig tegen haar deden. Echter moest ze zich nu voordoen als grote fan, maar ook weer niet als een extreem grote fan. Dat was ook weer niet fijn.
"Hi. I hope I'm not bothering you guys, but I was wondering if I could maybe have just a minute of your time?" Ze besloot om maar gewoon straight to the point te zijn. Ze wilde ook gewoon heel even van hun tijd. Of eigenlijk, zijn tijd. Ze was hier niet voor die andere jongens, want die kende ze niet. Misschien als je een geobsedeerde fan was wel, dat wist ze niet, maar ze kende hen niet. Ze ging er vanuit dat het vrienden waren. "And I'm alone, so don't worry," voegde ze er nog snel aan toe. Ze wist zelf hoe het eraan toe ging als fans ineens wisten waar je was. Dan stond er ineens een hele rij vol met gillende meiden. Ze was ook gewoon alleen en ze had niemand verteld waar ze naartoe ging. Dan zou ze het voor zichzelf gewoon verpesten en ze ging echt niet haar eigen glazen ingooien.
Tevens was Allison niet van plan om meteen om een foto of wat dan ook te vragen. Ze wist dat dat ook helemaal niet leuk was en dat de meeste beroemdheden het over het algemeen leuker vonden om een praatje te maken. En juist om zichzelf nóg ietsjes vriendelijker te maken besloot ze om ook nog eens te benoemen dat als ze niet gewenst was, ze wel weg zou gaan. "If you're busy or if I'm actually bothering you just tell me and I'll leave." Het was dan al helemaal lastig om dan te zeggen dat ze weg moest gaan, leek haar. Allison zou dat dan in ieder geval wel moeilijk vinden.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Geheel tegen zijn verwachting in besloot het meisje uiteindelijk toch naar hem toe te komen lopen. Dit zorgde ervoor dat zijn vrienden ook stopten in hun spel en ze hun aandacht al snel op haar gevestigd hadden. Een lichte glimlach vormde zich rond zijn lippen zodra de jongedame direct aangaf helemaal alleen te zijn. Blijkbaar begreep zij ook dat wanneer dit niet het geval was, ze hier binnen no time omringd zouden worden door een hoop gillende meiden en daarmee hun rust ook ver te zoeken zou zijn. Om diezelfde reden besloot Damon de aanwezigheid van een fan dit keer niet zo bezwaarlijk te vinden. “No, you’re not bothering me.” Reageerde hij en wenkte haar dichterbij te komen. Ondertussen gingen zijn vrienden alweer verder met hun wedstrijdje aangezien zij ook begrepen dat de jongedame hier niet voor hun was.
In stilte nam hij plaats op het muurtje waar hij naartoe gelopen was en gebaarde de jongedame hetzelfde te doen. Iets in hem zei dat ze hier niet was om hem om zijn handtekening of iets dergelijks te vragen, maar waarvoor ze hier dan wél was? Hij tastte wat dat betrof een beetje in het duister. “So… what do you want from me?” Vroeg hij nieuwsgierig. “I mean.. I don’t mean it in a bad way, but I’m curious because you’re not really acting like all the other fans.” Verklaarde hij zichzelf nader. Ergens vond hij het juist wel prettig om te ervaren dat er ook nog mensen waren die hem als een ‘normaal’ mens konden behandelen. “Most girls can’t seem to control their nerves when they’re around me.” lachte hij zacht.
Toen Damon en zijn vrienden besloten een band te vormen, hadden ze nooit verwacht dat ze vijf jaar later de hele wereld over zouden gaan met hun tours. Het was twee jaar geleden begonnen met één van hun nummers die plots in de hitlijsten terecht kwam, sindsdien was het eigenlijk razendsnel gegaan. Met nauwelijks tijd om zich aan te kunnen passen aan de gekte die rondom hen begon te heersen, was de eerste periode loodzwaar voor hun allemaal geweest. Ondertussen had Damon zijn draai redelijk goed in deze manier van leven weten te vinden en hij was blij te zeggen dat ook zijn vrienden zich steeds beter leken aan te passen. In het begin hadden ze afgesproken dat als één van hen er mee zou stoppen, dat ze allemaal afstand zouden doen van de band. Hoewel ze het hier niet meer over gehad hadden sinds het moment dat ze de wereld over gingen met hun liedjes, wist Damon diep vanbinnen dat deze afspraak nog altijd overeind stond - maar dat betekende niet dat hij er al klaar voor was om afstand te doen van het leventje dat hij nu leidde. Het liefst zou Damon nog vele jaren door willen gaan op deze manier; al moest hun gezondheid dat wel toelaten.
Voor Damon was het misschien nog wel belangrijker dan voor de rest dat ze door zouden gaan met de band. Zodra hij ziek werd, was hij bang geweest dat dit ook direct het einde betekende. De dokters hadden hem namelijk zoveel duidelijk gemaakt dat als de operatie het doel niet zou bereiken, ze niets meer voor hem zouden kunnen betekenen. Je kunt je voorstellen dat hij zijn geluk niet op gekund had toen hij hoorde dat de operatie succesvol was geweest en hij daarmee niet langer hoefde te vrezen voor een vroeg einde. Iedere dag was om diezelfde reden als een geschenk voor hem en nu hij het leven leidde waar hij voorheen altijd van gedroomd had, zou hij niet anders meer durven wensen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Ze zou zich eigenlijk best wel een beetje schamen als hij haar nu weg zou sturen. Dat zou dan toch een beetje als een vernedering voelen, maar met name als een grote teleurstelling. Ze had zo ontzettend veel tijd gestoken in deze band, waaronder dus ook in deze jongen, en dan was alle moeite voor niets geweest. Het vinden van deze plek was al een heel gedoe. Het vinden van alle informatie over de band was ook al een enorm gedoe en daar had ze uren en uren tijd in gestopt. Ze kon dus opgelucht ademhalen toen hij zei dat hij het niet vervelend vond dat ze er was. Mooi zo. Ze wilde ook geen drama creëren en als hij haar had verteld dat hij haar liever niet hier had, dan was ze ook gewoon weggegaan. Ze zou dan echt niet in discussie gaan, want dat had toch geen zin. "Okay, good," zei ze daarom dus ook met een glimlachje. Ze wilde ook weer niet té enthousiast zijn. Ze was ook niet eens echt enthousiast dat ze hem kon ontmoeten, maar meer dat het was gelukt!
Blijkbaar vond hij het niet erg als ze dichterbij kwam, want hij gaf haar zelfs het teken. En daarom liep ze nog verder op hem af en nam met nog gepaste afstand tussen hen in ook plaats op het muurtje. Ze wilde zichzelf helemaal niet opdringen, want dat was ook iets dat als niet prettig gezien kon worden. Het was ook wel een beetje raar? Iemand die veel over jou wist terwijl jij helemaal niets over die persoon wist. Dat liet Allison besluiten om zich absoluut niet als een typische fan te gedragen. Althans, meer als een typische hysterische fan. Dat was gewoon een beetje afschrikwekkend en dat vond ze zelf ook gewoon niet fijn.
Dit leek hem ook op te vallen, omdat hij vroeg wat ze van hem wilde en dat ze zich anders gedroeg dan andere fans. Dat maakte dat Allison even moest glimlachen, waarna ze even om zijn laatste opmerking moest lachen. "I'm way too cool to be acting that way. People should get nervous when they meet me instead," grapte ze toen dus ook. Allison vond zichzelf alles behalve cool en daarom was het ook een grapje. Ze zou zichzelf eerder als een beetje 'lame' omschrijven. Ze had flauwe humor en maakte zichzelf non-stop belachelijk. Ook maakte ze de hele dag door sarcastische opmerkingen die niet altijd in dank werden afgenomen. "But ew no, I hate people like that. And I actually don't even know what I would want from you. I guess I just wanted to say hi? I'm sure you don't like it when people only come to you for a photo or a video or whatever." Dat had zij wel vaker meegemaakt. Fans die dan beroemdheden gingen ontmoeten, maar nog niet eens de moeite namen om hallo te zeggen. Ze gaven alleen maar om de foto, zodat ze bewijs hadden dat ze die persoon hadden ontmoet. Al zag Allison dat niet echt als ontmoeten, want dan had je alsnog geen woord gezegd. "And I wanted to tell you how much I enjoyed the tour! But I'm glad you guys have some time off now." Of nou ja, ze hoopte dat ze dan wat vrije tijd hadden. Ze was eigenlijk niet eens naar een concert geweest, maar had wel allemaal filmpjes ervan gezien, dus het voelde dan alsof ze er wel bij was geweest. Als hij ernaar zou vragen zou ze er ook over gaan liegen en zeggen dat ze er wel was geweest. Anders klonk het ook zo raar?
"But seriously, if you want me to leave, tell me, okay? I don't wanna ruin your time with your friends," knikte Allison met een zwak glimlachje. Ze wist bijna zeker dat ze op deze manier wel een beetje binnen was. Het was dan gewoon écht lastig om iemand weg te sturen. Al helemaal omdat ze er nog geen minuut lang was.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Hij begon zachtjes te lachen om de opmerking die ze maakte. Een beetje zelfspot kon hij zeker wel waarderen, voornamelijk omdat de meeste fans zich altijd zo perfect mogelijk probeerden voor te doen in zijn bijzijn. Wanneer iemand dat niet deed, wisten ze Damon’s aandacht veelal veel langer vast te houden - al had deze dame dit sowieso al wel voor elkaar gekregen na de ietwat ongebruikelijke manier van ontmoeten. “To be honest, I don’t really mind that people want to take pictures or video’s with me. I kinda like it because it seems to make people very happy and well… I like to make people happy.” Reageerde hij. “Just not 24/7, I need my moments of rest and personal time too.” Voegde hij hier lachend aan toe. Dat was voornamelijk hetgeen waar geen rekening mee gehouden werd en dat stoorde hem wel eens. Damon was en bleef een mens die zo nu en dan wat vrije tijd nodig had; vrije tijd waarin hij zich volledig kon ontspannen en even niet langer stil hoefde te staan bij het drukke bestaan dat hij en de rest van de bandleden kenden.
Zodra hem duidelijk werd dat ze bij een concert van zijn band was komen kijken gedurende de afgelopen tour, glimlachte hij lichtjes. “I’m glad you liked it. Which show did you attend to?” Vroeg hij nieuwsgierig. “And was there something you’d like to see different? We get a lot of comments on our VIP-tickets and such… it’s very difficult for us to decide what’s the best way. We know not everyone has enough money to pay for an expensive ticket like that, but it’s also unfair to give random people access to the meet and greets.” De jongedame zelf had nu geluk dat ze hem gevonden had maar normaalgesproken gebeurde dit eigenlijk niet en was het enige moment dat ze te spreken waren vaak kort na een concert - wanneer je daar een ticket voor had weten te bemachtigen tenminste. Het raakte Damon echter diep om iedere keer weer de verdrietige reacties te zien op social media over het feit dat ze met deze ‘belachelijke’ prijzen nooit de kans gingen krijgen de jongens te ontmoeten. Sommige van hun fans hadden al amper geld genoeg voor het kopen van een normaal ticket.
Met een glimlachje op zijn gezicht schudde hij zijn hoofd toen ze hem er nogmaals van verzekerde dat hij het haar gewoon mocht zeggen wanneer hij wilde dat ze weg zou gaan. “I’m absolutely honest when I say that I like the fact that you’re here now. At least I have someone to talk to now the boys are to busy with competing against each other” gaf hij goudeerlijk aan haar toe waarbij hij kort naar zijn prothese gebaarde. Hoewel deze onder zijn broek verborgen zat, zou ze vast wel weten waar hij op doelde.
“Tell me, what’s your name?” Vroeg hij vervolgens terwijl hij zijn ogen lichtjes samenkneep. Voor zover hij zich kon herinneren, had ze zich nog niet aan hem voorgesteld. Nu had hij dit ook niet gedaan maar dat was dan ook niet nodig. De jongedame zou ongetwijfeld wel al meer over hem weten dan slechts zijn naam en hij was ergens ook wel benieuwd naar wie er momenteel naast hem zat. “And what’s keeping you busy during your days?” Voegde hij hier aan toe. Waarschijnlijk ging deze ontmoeting niet geheel zoals ze verwachtte maar daar zat Damon niet zo mee. Nog altijd wist hij niet zo goed wat ze precies te weten wilde komen en hij was geen type dat afwachtte tot een gesprek op gang zou komen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Hij moest lachen om haar domme opmerking en daar was ze blij om. Heel erg vaak hadden mensen haar dan raar aangekeken als ze zoiets zei en dachten oprecht dat zij dan zo ontzettend arrogant was. Dat was ze helemaal niet. Althans, dat was haar mening. Gelukkig leek Damon daar niet zo over te denken, aangezien hij moest lachen. Vervolgens gaf hij aan dat hij het niet erg vond om foto's of filmpjes met fans te maken, omdat het hen gelukkig maakte, maar dat hij ook aan zichzelf moest denken. "That's really sweet!" zei ze daarom ook meteen met een glimlachje. Ze kende genoeg beroemdheden die daar een grote hekel aan hadden en die fans vaak niet eens meer wilden ontmoeten. Hij was daar blijkbaar dus anders in. "Oh, yeah, duh. That makes total sense," knikte ze begrijpend op wat hij aangaf. Natuurlijk kon je niet non-stop aan anderen denken en ze blij maken. Soms moest je ook gewoon aan jezelf denken en wat tijd voor jezelf nemen. Dat kon Allison zich heel goed voorstellen. Zelf had ze er soms ook genoeg van, maar wat bij haar gebeurde was natuurlijk in een veel mindere mate. Ze zou zichzelf ook nooit 'beroemd' noemen, ondanks dat ze toch een aantal miljoen volgers op haar kanaal en op haar Instagram had. Toch kon ze over het algemeen gewoon normaal over straat. "And you need to take some time for yourself! I demand you to," grapte ze vervolgens weer. Allison had daar natuurlijk helemaal niets over te zeggen en dat ging ze nu een beetje voor hem beslissen, maar ze hoopte dat hij het niet te serieus op vatte. Of nou ja, hij moest het wel serieus opvatten, want hij moest ook gewoon aan zichzelf denken en niet altijd met anderen bezig zijn. Niet als hij wat vrije tijd had in ieder geval.
"I went to the one in LA," verzon ze. Ze wist echter wel precies op welke datum dat was, omdat ze die filmpjes dus zo ontzettend vaak had gezien. Nu ze erover nadacht was het ook wel weer raar dat ze over dit aan het liegen was. Ze had ook wel kunnen zeggen dat ze helaas niet naar een show had kunnen gaan. Daarentegen zou hij er nooit achter komen dat ze er nooit was geweest, want ze zou hem hierna toch niet meer zien. Daar ging ze in ieder geval niet vanuit. "Oh.. um.. well, tickets like that are always quite expensive, aren't they? And isn't it up to your management to decide things like that?" Ze kon zich niet voorstellen dat zij de prijzen van de kaartjes beslisten. Dat was meestal aan het management. Ze wist de prijzen overigens ook niet, maar het zal wel duur geweest zijn als er zoveel over werd geklaagd. Daar had ze niets over gelezen, dus ze hoopte dat hij er niet te diep op in ging. Anders zou ze misschien wel door de mand vallen.
Hij gaf aan dat hij het leuk vond dat ze er was! En eigenlijk verbaasde Allison dat wel, maar het was een aangename verrassing! Vandaar dat ze ook even zwak moest glimlachen. "Aw, well, I could keep you company for as long as you need me to," knikte ze. Ze besloot niets over zijn prothese te zeggen, want dat vond ze dan toch een beetje te persoonlijk? Ze zou ook niet weten wat ze erover zou moeten zeggen. Dat zou dan toch een beetje te dichtbij komen en ze wilde geen ongemakkelijke sfeer creëren.
Hij vroeg om haar naam en ook dat verbaasde de jongedame. Hij toonde echt interesse in haar en dat had ze helemaal niet verwacht. Ze had verwacht dat ze met een minuut weer weg was, maar hij wilde echt het gesprek aangaan. En dat wilde Allison natuurlijk maar al te graag. "I'm Allison! What's your name?" zei ze terwijl ze haar hand naar hem uitstak en dat laatste zo serieus mogelijk probeerde te zeggen. Dat was ook weer een flauwe grap. Natuurlijk wist ze zijn naam en dat wist hij ook wel. Anders was je geen fan.
Meteen besloot Allison dat hele vloggedeelte even achterwege te laten. Voor nu dan. Dat zou nog wel komen, want het liefst maakte ze een video met hem samen! Maar daarmee kon ze hem nu nog afschrikken, dus ze besloot om dat gedeelte van haar leven even geheim te houden. Voor een paar minuten dan. "Uh, my life is really lame comparing to yours. But I go to university and work whenever I don't have classes." Dat was niet eens gelogen. Ze ging echt nog naar school toe, maar dit was parttime. En ze werkte aan haar vlogs en haar hele internetbestaan als ze niet aan school hoefde te werken. "Sounds boring, doesn't it?!" lachte ze.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
“Yeah, that’s true. And it is indeed something our management should worry about. But, you know, those people complaining are óur fans. It just bothers me that we upset them with crazy ticket-prices.” Sprak hij schouderophalend en forceerde een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was niet dat hij er veel aan ging kunnen veranderen, waardoor zijn frustraties nu min of meer verloren zaak waren - maar goed, Damon had er nu eenmaal een handje van om bepaalde zaken persoonlijker te maken dan goed voor hem was.
Zodra ze opperde hem gezelschap te kunnen houden voor zo lang als hij dat wilde, begon hij zachtjes te lachen. “I’ll tell you when you can leave again.” Grapte hij. Aangezien ze zelf ook niet volledig serieus leek te zijn, zou hij zich ook niet inhouden met het maken van een grapje. De glimlach op zijn gezicht werd alleen maar breder toen ze zich voorstelde als Allison en daarmee haar hand naar hem uitstak om hem ook om zíjn naam te vragen. “I’m Damon, it’s a pleasure to meet you.” Na het uitspreken van deze woorden, schonk hij haar een knipoog. Natuurlijk was hij niet blind en zag hij meer dan goed dat ze een lief gezicht en een mooi lichaam had. Omdat hij er desalniettemin op tegen was relaties aan te vangen met zijn fans, bedoelde hij er verder niets mee. Ondertussen was het een soort standaard voor hem te worden om meiden te begroeten met een knipoog, voornamelijk omdat dit zijn fans altijd wild leek te krijgen en hij hier op zijn beurt weer ontzettend van kon genieten. Eenmaal was er een meisje voor zijn voeten flauwgevallen en sinds dat moment was hij er wel voorzichtiger in geworden - al had hij zich oprecht afgevraagd of het geen samenkomst van omstandigheden was geweest en het meisje niet al op was van de zenuwen toen ze hem zag. Gelukkig had hij haar na het concert nog kunnen spreken en bleek ze er niets meer dan een paar blauwe plekken, schaafwonden en een goede herinnering aan over te hebben gehouden. Damon zou het zichzelf nooit vergeven hebben als ze in het ziekenhuis beland was door zijn toedoen.
“Why? No” lachte Damon zacht eenmaal ze hem vertelt had hoe haar dagelijkse leven eruit zag en hieraan toevoegde dat het behoorlijk saai klonk. “Before I got famous, my life looked quite the same. I wasn’t really popular, more of an outsider.” - “But nevertheless, I was happy with my life. I loved being on my own, spending time with my family and the few friends I had. Sometimes I wished I could go back to those days. You learn to appreciate the little things in life more than I do now.” Vertelde hij haar en zuchtte eens zacht. “What classes do you follow? And what would you like to do after your graduation?” Vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Waar hij nu wist dat ze nog op school zat, had ze hem nog niet precies vertelt welke studie ze volgde of wat haar verdere ambities waren. Ook hier was Damon oprecht benieuwd naar.
“Maybe we should switch lifes for a week or something.” Merkte hij droogjes op na een tijdje stil te zijn gebleven. “Or live with one another for some time” Op die manier zouden ze elkaar mee kunnen nemen in hun dagelijks bezigheden. Het idee was ergens wel leuk, ware het niet dat dit onuitvoerbaar zou zijn. Al zou Damon met haar meelopen, hij zou alsnog herkent worden en daarmee herinnert aan zijn eigen leven. Bovendien zou zijn manager het nooit goedkeuren.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Het was eigenlijk best wel lief dat hij zich zo druk maakte om wat zijn fans van de prijzen van de concertkaartjes had gevonden. Ze dacht niet dat artiesten daar echt mee bezig waren. De meesten waren dat ook niet. Althans, dat dacht ze. Ze kon natuurlijk niet in iemands hoofd kijken. "The damage is done now anyway though. Maybe next tour you could bring it up?" dacht ze hardop na. Ze had geen flauw idee hoe dat soort dingen werkten. Allison was niet bekend genoeg om iemand ooit kaartjes voor haar te moeten laten kopen. Ze was wel eens op een event geweest, maar dat was dan een event met ontzettend veel mensen en dan ging ze natuurlijk al helemaal niet over de prijs hiervan.
Ze moest zachtjes lachen toen hij zei dat hij het haar wel zou vertellen als ze weer weg kon gaan. Dat vond ze eigenlijk helemaal prima. Als hij haar echt zat was, dan moest hij daar ook gewoon eerlijk in zijn. Dat was iets dat ze wel kon hebben. "Good. I'll tell you when I'm sick of you too so you can leave instead of me," grapte ze. Ze wist vrijwel zeker dat veel fans nu ontzettend beledigd zouden zijn, maar Allison was ten eerste geen fan en ten tweede ook niet zo snel butthurt. Ze kon echt wel tegen een flauw grapje.
Damon stelde zichzelf ook voor en gaf haar vervolgens een knipoog. Ze wist even niet zo goed hoe ze daarop moest reageren. Het maakte haar een beetje zenuwachtig en dat was iets wat ze eigenlijk nooit was. Ze wist dus nooit hoe ze daarmee om moest gaan. Echter wilde ze dit absoluut niet laten merken, want dat was raar. Tot nu toe was ze in haar ogen best zelfverzekerd geweest en dan zou ze ineens zich gaan gedragen als een veertienjarig meisje. "Hey, don't try and hit on me yet. We just met." Met die woorden besloot ze er een grapje van te maken zodat ze zich alsnog kon gedragen alsof het haar niets deed. En het deed haar ook niet veel, maar toch maakte het haar een tikkeltje zenuwachtig? Misschien was dat wel omdat ze al zo lang samen was met haar vriend en ze dat gevoel gewoon niet meer gewend was. Dit was namelijk 'anders', al was dit natuurlijk ontzettend onschuldig en deed hij dit bij iedere fan. Hij dacht zeker dat hij haar hier helemaal gek mee kon krijgen, maar dat zou bij Allison niet zo heel snel lukken. Daar was wel iets meer voor nodig.
"It sounds like you actually don't like the life you're living right now," merkte ze op toen hij vertelde over hoe hij het vroeger had. Op deze manier klonk het alsof het vroeger geweldig was en dat het nu verschrikkelijk was. Dat was eigenlijk helemaal niet leuk om te horen en dat brak haar hart dus ook wel een beetje. Ze kende deze jongen nauwelijks, maar tot nu toe klonk hij als een ontzettend aardige jongeman en iemand die ze al het geluk in de wereld toewenste.
"Um.. Well, I'm majoring in psychology so I follow a bunch of psych classes and then some other boring ones," grinnikte ze. Wat ze hierna echter wilde doen wist ze nog niet. Het lag er ook aan hoe lang ze nog succesvol zou zijn met haar video's. Als ze dat na haar afstuderen nog steeds was, zou ze dat gewoon fulltime willen doen en er misschien iets anders naast gaan doen. "And I have no clue just yet. Thinking about the future scares the crap out of me," zei ze met een lachje. Ze wilde graag zekerheid en altijd alles goed uitgestippeld hebben, maar met het leventje dat ze nu had was dat lastig. Het lag er echt aan hoe lang zij nog succesvol zou zijn en dat wist niemand. Dat kon nog een week zijn, maar ook nog ruim tien jaar.
"Wow, yes, I'm down. You get to follow my boring ass classes with me and make my notes so I don't have to pay attention and then I get to attend those cool things that you get to do. This sounds like a win-win situation," grinnikte ze. Zo liet ze haar eigen leven ook wel heel saai doen voorkomen, maar dat was het ook wel een beetje als ze heel dat YouTube-bestaan niet meetelde. "No, seriously. I'm down." Alleen hij niet. Duh. Dat was logisch.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld