Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ I walk a lonely road, the only one

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

I walk a lonely road,
The only one that I have ever known
Don't know where it goes
But it's only me, and I walk alone.

Met Aurora
gelieve niet te reageren

Alexander 'Alec' Jordan Woodly
18

I'll be good, I'll be good
And I'll love the world like I should
I'll be good, I'll be good
For all of the times
That I never could

Elias Marco Johnson
17

Stand down, drop these weapons now
We're walking in this lie, walking in this lie
You know I try, try to compromise
We're walking in this high, walking in this high

En jij mag beginnen <3 @Aurora

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:

Riley Adams
17

I used to say I was free
Now all these people wanna keep on taking pieces of me
They take away everything, had everything that I needed
They held me down, let me drown
They spit me out right through the teeth

Lexie Brooks
17

There is a swelling storm

And I'm caught up in the middle of it al

It takes control
Of the person that I thought I was
The girl I used to know

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:

Lexie

Lexie was op haar weg naar de kerk nog even kort gestopt bij de dokterspraktijk om wat boeken op te halen. Het was altijd al haar droom geweest om naar de universiteit te gaan en om daar medicijnen te studeren. Deze droom was ze bijna gaan realiseren, totdat ze hier terecht kwamen op hun weg naar een of ander schoolreisje. Niemand had nog uitgevonden waar ze waren, wat er met hun gebeurd was of hoe ze weer terug naar huis komen. Dit zorgde allemaal voor enorme spanningen onder de tieners. Vooral de eerste weken waren complete chaos geweest. Iedereen ging de supermarkten plunderen, claimde random huizen voor zichzelf, vocht met elkaar, deden idioten spellen en ga zo maar door. Het was precies wat je je voorstelde als je een groep tieners bij elkaar plaatste zonder gezag of regels. Lexie kon deze plek ook nog steeds niet bevatten. Het was net hun dorp. Alle huizen stonden er, alle winkels, hun school en de kerk. Het enige verschil is dat hier niemand anders is behalve hun en dat het dorp omringt is met oneindig oneindig bos. Alle wegen die zouden moeten leiden naar andere dorpen en steden waren er niet meer, alle wegen liepen dood en eindigde in het bos.
Ondanks de omstandigheden liet Lexie het er niet bij zitten. Aangezien ze niet weten hoe lang ze hier vast zitten en het misschien wel permanent is, heeft Lexie besloten dat ze een zelfstudie ging doen. Als een soort van voorsprong op de studie die ze zal gaan volgen als ze ooit terug komen. Daarnaast kon dit nog wel eens handig van pas komen, aangezien niemand van hun enige vorm van medische kennis had. Daarom was het maar beter dat er iemand kwam die dat wel had voor in de toekomst als er dingen zouden gebeuren. Dit deed ze echter niet alleen, nog een andere jongeman genaamd Elias was hier ook geïnteresseerd in. Terwijl de andere dus allemaal chaos aan het schoppen was, waren de twee dus in de boeken gedoken. Het kwam goed uit dat alles in hun dorp er nog was: een bibliotheek, een dokterspraktijk en een ziekenhuis. Genoeg plekken dus voor hun studie.
Eenmaal aangekomen in de kerk nam Lexie plek op een van de bankjes. Het was gek om te zien hoe erg de functie van deze plek veranderd was. Voorheen kwam hier geen kip en nu zat het hier elke dag vol. Al had de kerk niet zijn originele functie meer. Het diende nu als een bijeenkomst plek waar ze zaken bespraken en updates aan elkaar gaven.

Riley

Luke had een stevige arm om Riley heen geslagen. "Aren't you thankfull I am finally taking you to one of those meetings you keep talking about," zei hij tegen haar. Riley wist inmiddels dat het maar beter was om zijn spelletje mee te spelen en om te doen alsof ze gelukkig bij hem was. Een moeizame glimlach verscheen daarom op haar gezicht. "Verry," antwoordde Riley waarna ze een kus op zijn lippen drukte. Riley vroeg zich wel eens af hoe ze het voor elkaar had gekregen om in dit web gevangen te komen zitten. Toen ze Luke voor het eerst hier leerde kennen was ze alleen, ze had geen huis waar ze kon verblijven en niemand leek echt aanstalten te maken om met haar te praten. Riley werd dus eigenlijk volledig genegeerd. Toen was Luke daar. Door hem werd Riley niet genegeerd. Hij was zo overtuigend, Riley was zo voor zijn praatjes gevallen. Hij nam haar zelfs in huis. Riley haar huis bevond zich namelijk buiten de stad en bestond hier dus niet. Luke en Riley leken dezelfde persoon; beide waren ze alleen, ze hielde van dezelfde dingen en hadden dezelfde idealen. Achteraf had Riley beter moeten weten, alarmbellen hadden af moeten gaan toen hij met haar sprak. Luke had namelijk zijn reputatie op school, niemand mocht hem en hij was altijd een beetje de troublemaker. Toch was Riley naïef genoeg om hem te geloven. De eerste week leek alles ook prima. Ze hadden lol met elkaar en genoten van elkaar. Totdat alles op een dag veranderde en zijn échte persoonlijkheid naar boven kwam. Riley kon zich nog goed herinneren hoe al het geweld en de angst begon. Het was op een vrijdag. Er was een filmavond georganiseerd. Riley wilde hier graag heen, maar Luke had er geen zin in. Daarom was Riley alleen gegaan. Na de film werd ze naar huis gewandeld door een stel. Toen Luke de deur open deed had hij het stel bedankt en leek alles nog prima. Daarom nam Riley een bad. Luke was naast het bad komen zitten en begon haar te plezieren. Hier stopte hij abrupt mee en duwde haar onder water. Hij hield haar daar totdat ze bijna stikte. Toen liet hij haar gaan en waarschuwde hij haar dat ze nooit meer zoiets mocht doen omdat hij haar veilig houdt. Vanaf dat moment is het eigenlijk alleen maar erger geworden. Hij hield haar binnen, ze mocht nauwelijks het huis zonder hem verlaten. Veel buiten tijd kreeg ze dus niet.
In de kerk duwde Luke haar voort naar een bankje waar hij haar eerst liet instappen waarna hij naast haar ging zitten. Dit deed hij zodat ze niet zomaar het bankje uit kon. Riley keek even het kerkje rond. "Hey Riley, I missed you at movie night last friday. Where were you?" vroeg Madison, die naast haar zat, aan Riley. "I uhmm. I didn't feel so well so I decided to stay in bed," beantwoordde Riley haar. In werkelijkheid was het natuurlijk zo dat ze niet had mogen gaan van Luke. Inmiddels waren er genoeg mensen waar Riley wel eens mee sprak. Genoeg mensen waar ze dus heen zou kunnen met haar verhaal. Riley was hier echter te bang voor. Ze wist dat Luke haar altijd één stap voor was en hij er dus sowieso achter zou komen. Dan zouden dingen alleen nog maar erger worden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Elias

Het bestuderen van het menselijk lichaam en hoe dit te genezen viel was altijd Elias zijn passie geweest. Ziektes genezen, mensen helpen, en nieuwe dingen ontdekken waren dingen die Elias zichzelf goed zag doen in de toekomst, dingen die hij altijd al had willen doen en dingen die hij ook was gaan doen. Zijn aanmelding voor Harvard's medical school was al geaccepteerd en Elias zou zijn dromen navolgen. Met een nadruk op zou. Hoe het er nu uitzag was dat hij nooit naar Harvard zou kunnen gaan, was dat hij nooit een officiële dokter zou worden en was dat hij hoogst waarschijnlijk zou sterven binnen enkele jaren. Ze zaten vast in een of andere vieze kopie van hun dorp. Alles was hetzelfde maar toch leek alles anders. Alle wegen die uit het dorp leidde waren weg, ze liepen het bos in, en na enkele weken was iedereen er wel achter gekomen dat het bos absoluut niet een plek was waar je wilde zijn in deze tijden. Elias had het geluk gehad dat hij zijn eigen huis kon claimen, dat hij zich gewoon veilig kon voelen onder zijn eigen dak, ondanks dat het meest onveilige gevoel was om in een exacte replica van je huis te zitten zonder andere mensen, zonder je ouders of je broertjes of zusjes of wat dan ook. Elias zijn broer was ziek geweest op de dag van het schoolreisje, hij was thuis gebleven door een stomme verkoudheid die ingeslagen was op zijn keel en oren en voor ontstekingen had gezorgd. Elias kon het niet helpen soms te wensen dat hijzelf ook ziek geweest was, of dat zijn broer niet ziek geweest was en hij hier ten minste niet zo alleen was.
Alleen was ook wel een understatement, hij was natuurlijk niet helemaal alleen. Elias zat hier binnen met een stuk of twintig andere tieners, een stuk of twintig andere mensen van zijn school, allemaal tieners die mee gegaan waren op dat vervloekte schoolreisje.
Ondanks de rottige omstandigheden dat Elias zijn dromen niet op gegeven, elke dag las hij nog in de studie boeken die ze al besteld hadden voor zijn eerste jaar op Harvard. Elke dag besteedde hij nog uren tijd in het ziekenhuis en de dokterspraktijk om ervaringen op te doen en verder te studeren, nu ze hier als een groep tieners alleen achter gelaten waren hadden ze namelijk geen dokters of wat dan ook, het feit dat Elias dus bleef studeren was ook grotendeels om te kunnen helpen als iemand gewond raakte. Het feit dat hij daar niet alleen in was was ook wel een geruststelling, als hij over dingen twijfelde kon hij de altijd met Lexi bespreken en zij ook met hem, dat hielp toch wel een stukje.
Het was tijd voor de dagelijkse bijeenkomst in de kerk en Elias was al een tijdje aanwezig, hij was liever te vroeg dan te laat. En dat zijn te vroeg nou net soms een half uur te vroeg was was eerder zijn probleem dan dat van anderen. Voor dit hele gedoe was Elias nooit eerder in de kerk hier geweest, nu kwam hij er elke dag voor de bijeenkomsten en om de vorderingen te horen. Vaak was het niet heel informatief, veel vorderingen konden ook niet gedaan worden in 24 uur tot de volgende bijeenkomst, maar toch kwam Elias elke keer weer om toch er bij de zijn als er een doorbraak was gebeurt of wat dan ook.

Alexander
Een situatie als deze was al snel een hoop om mee te dealen, was al snel erg lastig en eigenlijk niet iets waar je je in wilt vinden. Maar een situatie als deze zonder een duidelijke leider die de groep kalm weet te houden, die duidelijk de regels weet te benadrukken en die ook echt een stem heeft binnen de groep tieners zou, zou onleefbaar zijn. Elke groep had een leider nodig, niet zozeer een dictaat, maar gewoon iemand om de groep te sturen, om te zorgen dat er geen idiote dingen gebeurde tussen mensen. Helaas was het zijn van een leider minder leuk dan het klonk, en Alexander kon het wel weten. Voor dit hele gebeuren was hij al leider geweest, hij was aanvoerder van het lacrosse team van hun school en moest dus indirect het team leiden. Daarnaast was hij ook aanvoerder van het debat team en van de GSA, waar hij inzat doordat zijn broer uit de kast kwam en dit niet geaccepteerd werd, wat hij natuurlijk echt niet kon hebben. Alexander was dus wel een geboren leider, daarnaast was hij ook erg populair geweest op school, mensen keken op naar hem en luisterde naar hem. Het was dus zeker geen verrassing geweest toen hij de positie van leider op zich geschreven kreeg in deze situatie. Tot zijn geluk wist hij al aardig hoe hij met die druk om moest gaan, maar de druk om leider te zijn van een kleine populatie pubers die vast zaten in een volledig afgesloten dorp... die druk was toch wel een stuk erger dan welk school team ook.
Dusver was het Alexander aardig goed gelukt om regels te houden die iedereen beschermde, om mensen er toe te drijven ook zich aan de regels te houden, en om elke dag een bijeenkomst te organiseren in de kerk, waarnaast ook elke vrijdag een film avond om meer connecties te maken als groep. Hier buiten waren er natuurlijk genoeg andere activiteiten die soms georganiseerd werden, maar deze hadden niet vaste tijden en dagen.
Nu was het ook weer tijd voor een bijeenkomst, en het was een goede dit keer. Niet omdat er doorbraken gevonden waren over waar ze waren, wat er precies aan de hand was, of hoe ze hier weg kwamen. Maar omdat Alexander samen met de paar leerlingen, die in de organisatie groep op school zaten, een plan had gemaakt om het eind gala toch door te laten gaan. Het gala was origineel over een week al, maar toen kwamen ze hier enkele weken geleden terecht en ging niemand er vanuit dat het gala nog door zou gaan, of ze dachten er überhaupt niet eens meer aan. Toch had Alexander de afgelopen paar dagen de woorden wel rond horen gaan, wat hem dus ook op het plan had gebracht.
De kerk liep vol en enkele minuten na de originele afgesproken tijd was iedereen er bijna wel. Alexander klom op de verhoging waar de priester altijd stond tijdens de mis op zondagen en schraapte zijn keel om de aandacht te trekken. "Ladies and gentlemen, may I please have your attention for today's announcements. Our troops are still working on finding a way out here every day. I myself and some of our other strongest people leave into the forest whenever we can to find something, but up until today there still is nothing to be found. Though these are sad times that we live in, the kids of the organisation group and I have discussed and made a plan that will hopefully bring some more joy to our faces," hij stopte even om adem te halenn, en om het dramatische effect op te bouwen. "Hereby I'm announcing that prom 2019 will still go on. We will even choose a prom king and queen and one of our lovely band kids has offered to take care of the music. So that even in these sad times we can still have a little bit of fun. The theme for this years prom will be 'whatever I can find in parent's closet'. The prom will happen next Friday. So make sure you find yourself a date and a nice outfit. This was all for today's assembly, you're free to stay in church or go your own way now."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Lexie

Lexie had al plek genomen op het bankje naast Elias. Op school had Lexie vele vriendinnen gehad. Vele van hen zaten echter in een ander leerjaar. Het schooluitstapje was uitsluitend voor de juniors en seniors geweest. Lexie zelf was een junior en haar vrienden waren veelal sophomore's, zij zaten dus een leerjaar onder haar. Dat zorgde ervoor dat ze hier niet waren wat ook maar beter voor hun was. Soms vroeg Lexie zich af of haar vriendinnen haar missen of dat het hun niks kon schelen aangezien ze genoeg andere vrienden hadden. Wellicht waren ze er allemaal niet meer en bestond de wereld die ze kenden niet meer. Misschien was deze plek het enige dat nog over was van de bewoonde wereld. "Hey," begroette ze Elias kort. "I'm going to be starting on that book about poison control this afternoon. Thought that it might be a important subject. You never know what kind of weird shit people are going to do to try to hurt each other." Een groep tieners die voortdurend op elkaars lip zaten en die onder extreme omstandigheden aan het overleven waren, was gewoon een tikkende tijdbom. Het zou Lexie niks verbazen als mensen de kortste keren elkaar gek zouden maken.
Lexie was samen met Elias dus aan het leren over het menselijk lichaam en alle medische handelingen die er bestonden. Dit zal in de toekomst namelijk vast goed uit komen als iemand gewond raakt of er een of andere ziekte epidemie zal uitbreken. Aangezien ze niet wisten hoeveel tijd ze hadden voordat hun kennis nodig was, waren ze eerst de meest belangrijke en meest voorkomende dingen aan het bestuderen. Dingen zoals hoe je veilig een baby op de wereld zet waren onderwerpen die op het moment niet van toepassing waren. Dat soort dingen waren handiger voor later als ze hier echt voor hun leven vast zullen zitten en mensen dan gezinnen zullen gaan stichten. Voor nu was het echter vooral dingen als botbreuken en verwondingen die ze bestudeerden.
Toen de kerk zo goed als gevuld werd begon de meeting. Alec stond voor de groep om deze toe te spreken. Hij was degene die de leiding op zich had genomen. Het was een taak die Lexie zelf nooit zou willen hebben. Er waren moeilijke beslissingen die gemaakt moesten worden en daarnaast waren er altijd mensen die het niet met je eens waren. De positie als leider was een positie waar vele vaak naar verlangde, omdat ze het niet eens waren met hoe dingen geregeld werden. Lexie wist echter zeker dat deze mensen geen flauw benul hebben van hoe moeilijk het werkelijk niet is. Daarnaast heeft Alexander alles goed voor elkaar weten te krijgen. Zo waren er activiteiten om je gedachten even te kunnen legen, er werd zuinig om gegaan met al het eten en nog wel het belangrijkste: er was rust. In het begin was er namelijk geen rust. Het was zelfs nog wel eens gevaarlijk om over straat te gaan. Dat was nu wel anders nu er een groepje jongens van het rugbyteam een soort security vormde. Zij zorgde ervoor dat de straten veilig bleven.
Alec had niet veel te melden. Door één mededeling werd het echter meteen rumoerig in de zaal. Alec kondigde aan dat prom door zal gaan. Vele mensen waren enthousiast. Lexie dacht dat het ook wel goed zal zijn voor iedereen om zich een avond te kunnen laten gaan. "Can you believe that? Prom is still on? It's kind of silly since we have better things to worry about, but I also think it can be kind of fun to let go for once," zei Lexie tegen Elias.

Riley

Riley keek even om zich heen. Altijd als ze omringt was door zoveel mensen had ze de neiging om op te staan en weg te rennen, ver van Luke vandaan. Of ze had er wel eens aan gedacht om haar geheim aan iedereen te bekennen tijdens een van deze vergaderingen. Misschien werd hij dan opgepakt. Dit waren slechts domme gedachten. Door wie moest hij opgepakt worden? De politie? Die was hier niet. Daarnaast zou hij haar vermoorden als ze dat zou doen. Riley was ervan overtuigd dat ze nooit meer uit zijn web zal kunnen komen. Ze had er wel eens aan gedacht om zichzelf van het leven te beroven. Als dit werkelijk was hoe de rest van haar leven eruit zal zien, eindigde ze dat liever nu. Ook had ze er wel eens aan gedacht om Luke te doden. Hij verdiende het. Riley zou echter geen idee hebben hoe. Hij was vele malen groter en sterker dan dat zij is, dus ze kon bijna niks tegen hem beginnen. "You know there's a party at my house tonight, you and Luke should definitely come," sprak Madison opnieuw. Riley keek kort naar Luke die het wel interessant leek. "Count us in," zei hij. Riley was blij dat hij ermee in stemde. Een feestje betekende namelijk dat ze tot diep in de nacht omringt zouden zijn door mensen. Dat was al een stuk beter dan wederom een avond met zijn tweeën door te moeten brengen in Luke zijn huis. Op een feestje kon hij haar moeilijk wat flikken, aangezien iedereen het dan zal zien.
Niet lang nadat Luke en Riley waren gaan zitten kwam Alec naar voren die de meeting begon. Riley vond dat Alec veel goeds voor hun betekend had. Hij heeft veel dingen weten te bereiken en op te zetten. Zelf had Riley dat nooit gekund. Toen Alec hun mededeelde dat het prom van volgende week door ging begon iedereen direct met elkaar te praten. "Prom? How fun?! That means I can still take you," zei Luke. Als ze thuis waren geweest zou Riley niet eens zijn gegaan. Ze had dan ook geen kaartje gekocht voor het gala. Wel had ze zich ingeschreven om te helpen met de voorbereidingen. Feesten waren echter niks voor haar. Vooral niet het soort feest waarbij het een gewoonte was als je met een date erheen ging. "You know back home I was a volunteer to help with prom. I could still do that, maybe I should propose that to Alec after this meeting. Ask him if he still needs some help," zei Riley. Ze hoopte dat Luke dit goed vond. Ze zocht immers elk excuus om het huis te kunnen verlaten. Als Alec haar zou laten helpen met alles organiseren, betekend dat dat ze een reden heeft om het huis te verlaten. Luke leek immers zeer blij te zijn dat het gala door gaat. Daarom verwacht Riley wel dat hij haar zal laten gaan om te helpen met alles organiseren.
Na de meeting gesloten was stonden ze op vanuit de bankjes. "I'll go ask Alec if he still needs some help with organising the prom. Wait for me here?" Riley drukte nog een kus op Luke zijn wang en liep toen naar voren. Nerveus trok Riley de mouwen van haar sweater goed naar beneden. Ze schaamde zich voor de blauwe plekken die op haar amen te zien waren. Met een oogopslag zou je kunnen zien dat dit plekken waren waar iemand haar stevig had vast gepakt. Toen ze bij Alec aan was gekomen twijfelde ze kort. "Alec? I was wondering if you still needed some help with prom. Back home I was a volunteer. So I could help out? For exemple I could take care of the voting for prom king and queen or help decorate or something," sprak Riley.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld