Forum

Ik streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor, terwijl ik kort op mijn lip beet. Een zachte zucht kon ik niet meer bedwingen. Ik draaide een rondje om mijn eigen as heen, terwijl ik de omgeving goed in mij op nam. Het was gek om weer terug te zijn in Mystic Falls. De stad waar ik opgegroeid ben en vrijwel mijn gehele jeugd heb doorgebracht. Tot een aantal maanden terug. Sindsdien was ik nog maar weinig in het stadje te vinden. Mijn vrienden heb ik voorgehouden dat ik de afgelopen zomer maanden door heb weten te brengen bij verre familie in de omgeving van New Orleans. Leugen. Al was het geen hele leugen; aangezien ik mij daadwerkelijk in de omgeving van New Orleans bevond. Alleen niet bij familie. Dat maakte de leugen deels waar. 
De afgelopen tijd bevond ik mij nooit lang op dezelfde plek. Dit deed ik voornamelijk uit voorzorgsmaatregelen. Ik moest immers overal op voorbereid zijn. Het was moeilijk uit te leggen, als ik heel eerlijk mocht zijn. Puur om het feit dat ik het zelf ook niet had verwacht. Het begon een paar maanden geleden. Ik werd benaderd door een man die door het leven gaat als Mikael Mikaelson. Hij beweerde een vampier jager te zijn. De beste die er volgens hem rond liep. Hij genoot immers zelf van de vele voordelen van het bestaan van een vampier. Al had hij daar zelf de grootste hekel aan, als ik hem mocht geloven. Hij had zijn vorm puur en alleen aangenomen om zijn doel te behalen, zodat ook hij uiteindelijk zijn eigen leven kon beëindigen en in vrede met zijn vrouw in het hiernamaals kon gaan leven. Zijn doel? De wereld vampier vrij maken. Hoe hij dat voor elkaar ging krijgen? Simpel. Het één voor één wegwerken van zijn bloedeigen kinderen. Daar was het volgens hem allemaal begonnen. Bij zijn kinderen. Door het toedoen van zijn kinderen lopen er nu duizenden, misschien wel miljoenen vampiers op de wereld rond. Vampiers verstoren de natuurlijke orde en moeten daarom uitgeschakeld worden. Daar stond hij bij. Slaagde hij er in om zijn kinderen weg te werken, zorgde hij ervoor dat de gehele bloedlijn mee ten onder ging.
Toch leek dit plan een stuk moeilijker dan hij uiteindelijk verwacht had. Een van zijn kinderen, Finn, als ik mij niet vergis, leek als enige zijn geloof te steunen. Maar zijn andere vier kinderen leken liever te vluchten, dan Mikael te helpen. Ze waren nu al zo'n duizend jaar voor hem op de vlucht, waardoor hij nu zijn handen vol had aan het opsporen en wegwerken van zijn kinderen. Om in de tussentijd toch nog wat vampiers uit te schakelen, had hij mijn hulp in willen schakelen. Hij had mij benaderd, omdat hij mij wilde trainen in het bestaan van een jager. Een heel bekwame jager, om zo nu en dan wat vampiers uit de weg te ruimen, zodat Mikael een zorg minder had en er in de tussentijd het 'vampier probleem' toch wat minder werd.
In eerste instantie wilde ik Mikael niet geloven. Ik was niet overtuigd van zijn verhaal. Ik wilde het simpelweg niet geloven. Het was iets wat voorkwam in sprookjes en verhalen om kleine kinderen bang te maken. Toch veranderde mijn mening in de loop der tijd. De afgelopen maanden had ik zo veel geleerd, gezien een meegemaakt dat het simpelweg niet anders kon. Zijn verhaal leek te kloppen en ik kon goed begrijpen waarom hij van alle vampiers af wilde. De vampiers waren het ergste soort van alle bovennatuurlijke wezens. Vampiers voegen geen waarde toe aan de bovennatuurlijke wereld en hadden al helemaal niets te zoeken in de normale wereld. Ik deelde dan ook de mening van Mikael. Ook ik vond dat vampiers beter uitgeroeid konden worden, in plaats van ze in vrede samen te laten leven met mensen.
En daar kwam ik om de hoek kijken. Ik was, na al die maanden, eindelijk teruggekeerd in de stad die ik zo ontzettend lief had. Een stad dat krioelde van de bovennatuurlijke wezens en dan met name de vampiers. Mikael wilde graag dat ik hier mijn tocht zou beginnen. Ik had er hard voor moeten trainen. Ik had er hard voor gewerkt. Ik wist dat ik niet zo goed was als Mikael, maar ik had wel het een en ander onder de knie. Ik leerde het immers van de beste. Ik leerde mij te verzetten tegen de manipulerende trucjes, zonder dat ik vervain hoefde te gebruiken. Ik leerde hoe ik mij kon verdedigen tegen eeuwenoude vampiers, die vele malen krachtiger waren dan ikzelf. Op het eerste gezicht zag ik er misschien uit als een onschuldig meisje, maar ik had geleerd dat ik men makkelijk om mijn vinger heen kon winden, als ik er mijn zinnen op zette en dat kon ik nu in mijn voordeel kon gebruiken. 
Bovendien wist niemand dat ik afwist van de bovennatuurlijke wereld binnen Mystic Falls, dus niemand kon zijn vinger naar mij wijzen. Men ging er vanuit dat ik bij familie in New Orleans had gezeten. Een ander voordeel dat goed van pas kwam. En dat bracht me hier. Terug in Mystic Falls, na een zomer lang getraind te hebben. De jacht op vampiers was begonnen. Ik wist met wie ik bevriend moest raken en op wie ik mijn pijlen moest richten om de jacht te openen.

@HarryStyles 

Het leven in een klein stadje waar iedereen elkaar kende was een veilig leven, een rustig leven zonder stress. Dat was, althans, tot er doden vielen en iedereen het slachtoffer kende, tot er gewonden vielen en hun geheugen niet verwijderd was, en zij dus precies aan konden wijzen wie hen verwond had, wie de avond ervoor uit hun nek lag te zuigen alsof het een caprisun was. Deze gebeurtenissen waren vaker voorgekomen, gelukkig nog nooit bij Castiel, en gelukkig ook niet meer zo vaak. Toch gebeurde het nog iets te vaak naar Castiel zijn leuk vindende. Het trok aandacht naar het stadje, maar trok ook aandacht naar het bestaan van het bovennatuurlijke, en dat was iets wat ze eigenlijk echt niet konden hebben. Gelukkig gebeurde het niet vaak dat de slachtoffers ook echt geloofd werden, dat mensen hen geloofde wanneer ze iemand aanwezen en vertelde dat dat persoon geprobeerd had hun bloed te drinken. Het klonk ook ongeloofwaardig voor hen die niet in het bovennatuurlijke geloofde, en al helemaal als zij alleen van vampieren af wisten van slechte romcoms. 
Castiel probeerde zich altijd zo min mogelijk in de problemen te werken, hij hield zich koest en vaak ook aan de wet, voor zover dat kon. Hij moordde niet en wist geen fouten te maken bij het verwijderen van mensen hun geheugens, hij leefde lang genoeg om niet domme fouten daarin te maken. Het maakte het leven ook gewoon een stukje makkelijker, net een klein beetje maar genoeg. 
De dag was langzaam begonnen, zoals elke dag bijna. Het was een zaterdag ochtend wat betekende dat Castiel geen lessen had die dag, wat betekende dat hij geen verplichtingen had en dus eigenlijk helemaal niks te doen had. Het afgelopen jaar had Castiel zich dag in en dag uit dood verveeld, er was niet veel te doen in zo een klein stadje als Mystic Falls, soms waren er feestjes, festivals of gewoon leuke bijeenkomsten, maar dat was ook zeker niet elke dag. Na dat jaar van verveling had hij dan ook besloten zich in te schrijven voor de universiteit net buiten de stad, puur om iets te doen te hebben op de dagen dat hij zich verveelde. Hij had geen opleiding nodig en was ook zeker niet van plan om er 'later' iets mee te gaan doen, maar het was een leuk tijd verdrijf voor wanneer hij dat nodig had. Daarnaast waren alle vakken facultatief, dus als hij niet wilde komen kwam hij gewoon niet. Niet dat hij dat niet gedaan had als de lessen wel verplicht waren. De opleiding was puur voor tijd verdrijf, de feestjes die er bij kwamen hielpen nog wel mee, en doordat hij een theater opleiding deed had hij vaak ook buiten de lessen om nog wat te doen. 
Deze zaterdag was hij echter helemaal vrij, wat ook de reden was waarom hij om 2 uur 's middags in de lokale bar te vinden was. De Mystic Grill. Het was zeker niet de eerste middag dat Castiel zijn tijd in de bar besteedde, hij vond het een fijn plekje om te zitten en te lezen. Om alleen te zijn maar toch omringd te blijven door mensen. Daarnaast was het een goede plek om mensen te ontmoeten of af te spreken met vrienden, niet dat Castiel dat laatste vaak deed. 
Starend naar het boek in zijn handen nam Castiel nog een teug van zijn drankje. Dronken zijn in de middag was niks nieuws voor Castiel, het was een manier om nog een beetje lol te hebben op zo een saaie dag. Hij zat inmiddels al aan zijn zevende drankje, het drankje wat hem hopelijk eindelijk een beetje over de rand zou duwen. Dat was misschien het enige wat hij haatte aan het vampier zijnde, dronken worden was zo veel moeilijker dan toen hij mens was, voorheen was hij weg met vier glazen van een wat sterkere drank, nu om echt goed dronken te worden moest Castiel genoeg drank binnen krijgen voor een normaal iemand's coma. Hij had het er echter wel voor over.


@BeauRathbone 

Ergens was het ook wel weer gek om weer terug te zijn. De afgelopen maanden had Lexi vrij weinig van Mystic Falls meegekregen. Natuurlijk had ze het een en ander van haar vrienden te horen gekregen, waardoor ze voldoende op de hoogte was van gebruikelijke roddels en veranderingen die plaats vonden in de maanden van haar afwezigheid. Toch was het anders. Ze maakte dingen liever zelf mee. Lexi was het type dat graag ergens bovenop zat, zonder erg opdringerig te zijn. Dat had ze inmiddels goed voor elkaar. Vaak was ze een van de eerste wie op de hoogte was van de gang van zaken en de nieuwste feitjes. Ze kon niet klagen over het aantal vrienden dat ze had, wat resulteerde in een fijn sociaal leven. Nee, het blonde meisje mocht echt niet klagen. Ze was welbekend in de stad, had een fijne groep vrienden en had genoeg te doen. Haar handen had ze vaak genoeg vol. Dat vond ze fijn aan deze stad  en dat wilde ze graag zo houden, als ze eerlijk mocht zijn. 
Daarom was Lexi ook blij dat ze Mikael een handje kon helpen. Al moest ze eerlijk toegeven dat ze een tikkeltje zenuwachtig was. Het was een hele klus. Een klus die ze niet zomaar zou klaren en waar ze zorgvuldig mee aan de slag moest gaan. Nee, ze zou hier haar handen aan vol hebben, maar ze wist dat het uiteindelijk voor een goed doel zou zijn. En dat doel zou ze zich voor ogen houden. Ze wist heel goed dat Mikael haar goed opgeleid had en haar niet op deze missie gestuurd had als ze er nog niet klaar voor zou zijn. Ze wist dat ze op zijn oordeel kon vertrouwen en dat deed ze dan ook. 
Een kleine glimlach wist haar lippen te sieren, terwijl de frisse lucht haar neusgaten opnieuw binnen wisten te dringen. Ze had een lange reis achter de rug en ze vond het dan ook helemaal niet erg om even haar benen te strekken. Ze had lang genoeg in kleine ruimtes opgesloten gezeten. De frisse lucht deed haar dan ook goed. Daarbij hield Lexi ervan om buiten te zijn. Ze hield van de natuur. Als ze heel eerlijk mocht zijn, was ze liever op pad dan dat ze binnen opgesloten zat. Ze was dan ook een avontuurlijk type. Zocht graag haar grenzen op en dat was ook iets wat ze vaak deed. Al kwam ze daar nooit in de problemen mee. Ze wist precies wat ze kon maken en wat niet. Toch kwam ze ook met heel veel weg. Lexi was normaal gesproken niet het type dat iemand kwaad deed. Nee, het meisje was wel altijd recht door zee en had er geen problemen mee om iemand te zeggen waar het op stond, maar daarnaast zou ze nooit iemand doelbewust pijn doen.  
Dat was iets waar in de trainingen met Mikael aan gewerkt moest worden. Vampiers konden enorm manipulatief zijn. Ze konden een onschuldige act ophangen. Gebruik maken van haar  zwakke plek. Volgens Mikael was dit een van Lexi's zwakke plekken. Dat ze niemand doelbewust pijn kon doen. Of men het nu verdienden of niet. Mikael wist haar ervan te overtuigen dat dit zeker tegen me gebruikt ging worden, als ik hier niet aan zou werken. Hij leerde me harder te worden. Misschien een tikkeltje minder vergevingsgezind te zijn. Hij leerde me dat het niet erg was om iemand aan te pakken, als zij dit echt verdienden. Daar ging het juist om. Vampiers voerden zelf de meest verschrikkelijke daden uit, waardoor zij het niet verdienden om op die manier behandeld te worden. Dat had Mikael er goed in weten te krijgen. Lexi kon niet begrijpen dat haar stad zo met bovennatuurlijke wezens om ging. Daar wilde ze maar al te graag verandering in brengen en ze was dan ook blij dat ze daar nu mee aan de slag ging. 
Haar reis zou beginnen in de Mystic Grill. Haar spullen had ze immers al thuis afgezet en het was voor haar ook enorm belangrijk om haar normale leven weer op te pakken. Ze mocht niet te veel argwaan trekken. Nee, ze moest haar normale leven weer gaan leiden, alsof de afgelopen zomer haar leven niet compleet veranderd was. Daarom was ze nu dan ook onderweg naar de lokale bar van Mystic Falls. Een plek waar ze al een tijdje werkte en waar ze graag rond hing met haar vrienden. Dat was ook precies hetgeen wat ze nu zou gaan doen. Ze had haar vrienden laten weten dat ze terug was en opperde om wat te gaan drinken. Zo kon ze ook gelijk haar rooster voor de komende twee weken opvragen, zodat ze weer van alles in kon plannen. Ze had de afgelopen genoeg gemist, waardoor er genoeg in te halen viel. Het zou druk worden, zeker met haar extra taken ernaast, maar dat was het meer dan waard. 
De bar, waar ze al zo veel tijd in door had weten te brengen, kwam steeds dichterbij en werd steeds duidelijker. Lexi merkte aan zichzelf dat ze toch enthousiaster werd, naarmate ze dichterbij kwam. Niet veel later duwde ze de deuren van de bar open, waarna ze naar binnen stapte en haar ogen de bar rond lieten glijden. Een geamuseerde glimlach sierde opnieuw haar lippen, terwijl haar blik kort bleef hangen op een man. Ze wist heel goed wie het was. Zijn naam had ze meerdere malen gehoord. Hij was één van de vampiers die op haar lijstje stond. Ze wendde haar blik weer af en stak haar hand op naar de bediening achter de bar en haar manager. Haar rooster kwam op een later moment wel. Eerst wilde ze haar vrienden zien. Ze zaten op het vaste plekje. Het plekje waar ze altijd zaten. Glimlachend liep ze er naar toe. Het voelde heel goed om weer terug te zijn. Veel te goed.

@HarryStyles