Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Damnation

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

So by demons touch
Plotting cold hands
She claims the souls of mortal man
More thread for her clothing
The beautiful demon

Deirdre Fallon ~ 22 ~ a diamond in the rough

50boiledeggs
Straatmuzikant

50boiledeggs schreef:

And when the souls gather
He whispers softly
To those who ho have seen
The horrible truth

Raymond Brew < Ray || 25 || Sarcasticly funny

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dus dan zet ik hem hier neer?" Deirdre plaatste de kaars die ze vasthield op één van de punten van het pentagram dat Luce met krijt op de vloer van haar kamer had getekend. "Ik moet toegeven, je hebt hier duidelijk werk van gemaakt. Een simpel ouija bord was niet genoeg?" De vorige keer dat ze samen uitgingen hadden ze tijdens het voordrinken gesproken over dingen die je moest gedaan hebben als kind. Geesten oproepen was één van die dingen. Luce die nog niet de kans had gekregen ooit de spanning mee te maken van in een kring zitten rond een hoop kaarsen, hopend dat ze zouden beginnen flakkeren, had voorgesteld om de volgende keer dat ze zouden uitgaan geesten op te roepen. Zij zou alles regelen. Het enige wat haar vrienden moesten doen was aanwezig zijn voor het ritueel. Deidre kon het weinig schelen. Ze geloofde niet in al die bovenaardse, mystieke bullshit, maar als ze er Luce mee blij kon maken, waarom niet.
In het midden van het pentagram stond een spiegel, volgens Luce zou die dienen als poort tussen hun wereld en die van de demonen. Ze waren met vijven. Luce instrueerde hen plaats te nemen achter één van de kaarsen. Ze was duidelijk in haar nopjes. Hoewel ze volhield dat ze dit gewoon deed om haar jeugd in te halen wist iedereen dat Luce van hen de meest spiritueel aangelegde was. Ze was het soort meisje dat niet in horoscopen geloofde, maar toch alle eigenschappen kenden en steeds opzocht of haar dates astrologisch wel compatibel waren. "Ok voor we beginnen hebben we nog één laatste voorwerp nodig, een soort offer eigenlijk." Luce haalde vijf naalden en een schaal tevoorschijn. "Iedereen zou hier ten minste één druppel bloed in moeten laten vallen."
"Bloed? Luce vind je zelf dat je niet een beetje te ver gaat? Ik bedoel is dat dan echt nodig. Kunnen we het niet gewoon zonder het bloed doen." Deirdre keek haar vriendin fronsend aan. Als ze had geweten dat Luce er zo in zou opgaan had ze de uitnodiging misschien toch beter afgewezen. Ach langs de andere kant, nu ze hier toch was, een druppeltje bloed, maar Luce stond wel bij haar in het krijt.

50boiledeggs
Straatmuzikant

50boiledeggs schreef:
Zoals gewoonlijk zat Ray in zijn eigen wereld zonder al te veel mee te krijgen van de situatie om hem heen. Snel afgeleid door zijn eigen razende gedachten die hem op dagelijks niveau geen schijntje rust gunde. Hij nam plaats op het - zowaar meeverende - bed van Luce en keek toe.
"Vind je dit niet spannend dan Ray?" Ray - die duidelijk uit zijn bubbel gehaald werd - keek met een blik die kon doden opzij. Het was Andrew, De oh zo, vrolijke, hyperactieve en schijt irritante Andrew,
"Nee," murmelde Ray door zijn lippen heen. Naast het feit dat hij al enig wat onverklaarbare dingen had mee gemaakt, sprong Ray niet zo snel tot conclusies. Open-minded maar er sceptisch.
"Niet eens een beetje spannend?" Nog even en Andrew zou uit elkaar spatten van de adrenaline, een gedachte die Ray liet doen grijnzen.
Op dat moment werd hij terug de realiteit in geroepen door Luce die nu begon over een bloed offering. Zijn mondhoeken krulde nog een stuk verder omhoog.
"I'm in!" Ray sprong overeind en liep richting de dames. Andrew volgende hem alsof de bij zijn honing gevonden had. "B... Bloed? Luce je hebt toch geen bloed nodig om geesten op te roepen?" Andrew keek alsof hij de geesten al gezien had.
"Oh kom op Andrew nu wordt het tenminste een beetje spannend vind je niet?" Ray zijn dag kon niet meer stuk. Zijn jeugdvriend waar hij een haat liefde broederschap mee had was veel te gemakkelijk op de stang te jagen. Ray keek richting de dames. Ook Deirdre, wat normaal een vrij nuchter persoon was in Ray zijn beleving, leek er niet veel van te willen weten.
"Jongens wat doen jullie nu zo moeilijk? Een puntje bloed is genoeg toch? Ze vraagt toch niet of je heel je pols open wilt snijden?" Ray die de situatie alleen nog maar meer opvoerde besloot vervolgens met de achterkant van zijn oorbel een gaatje in zijn vingertop te drukken. "Kijk voila!"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Moeilijk? Nee, ik heb alleen bewondering voor de diepgang waarmee Luce dit heeft aangepakt." reageerde ze op Ray's opmerking. Deirdre was iemand die niet wilde onderdoen voor anderen. Zodra ze zag dat Ray een druppel bloed in de kom liet vallen, nam ze snel een naald van Luce aan en prikte voorzichtig in haar duim. Daarna gaf ze de kom door aan Clementine, de stilste van de vijf aanwezigen. Zij leek zich het meest van al zorgen te maken over dat er effectief iets zou kunnen foutlopen. Aarzelend keek ze de groep rond, zoekend naar aanmoediging.
"Maak je geen zorgen Clementine. Zelfs als er iets gebeurd, kan er niets foutlopen. Kijk ik ga nu de kamer reinigen met de rook van deze witte salie en we strooien een cirkel zout rond elk van ons, zodat geen enkele negatieve energie ons kan bereiken, althans dat is wat het internet zegt."
"Clementine we weten toch allemaal dat het ergste wat kan gebeuren, Ray is die doet alsof hij bezeten is om ons te laten schrikken." Want eerlijk gezegd zag Deirdre hem daar wel voor aan en als hij het niet deed zou Andrew wel iets hebben voorbereid. Een beetje gekalmeerd voegde ook Clementine een druppel bloed aan de kom toe en schoof deze door naar Andrew. "Ok jongens snel snel het is bijna tijd." Luce knipte het licht uit, strooide om ieder van hen een cirkel zout, stak de kaarsen aan en nam plaats aan haar eigen punt van het pentagram. "Dus het ritueel gaat als volgt. Om klokslag twaalf uur neem je de hand vast van de personen naast je. Het is uiterst belangrijk dat deze cirkel niet gebroken wordt gedurende het hele ritueel. Ik zal een tekst voorlezen en jullie herhalen steeds na mij. Als alles goed gaat zal ook de zesde kaars voor de spiegel gaan branden, dat betekent dat we contact hebben gemaakt met iemand of iets..." Luce hield opzettelijk een pauze om de spanning wat op te drijven. "Wanneer dat gebeurt zouden we moeten kunnen communiceren met wat zich in de spiegel bevindt, maar het doek moet over de spiegel blijven. We zouden niet willen dat we de poorten tussen onze werelden te ver openzetten toch." Handen vasthouden, een tekst nazeggen en dat wat teleurgesteld doen wanneer er niets gebeurde, heel moeilijk leek het Deirdre niet.
"Ok nog één minuut, tien seconden, en neem elkaars handen vast."

50boiledeggs
Straatmuzikant

50boiledeggs schreef:
Ray nam plaats achter de punt van de pentagram die hem aangewezen was. Hij grinnikte om de opmerking van Deirdre want daar had ze wel eens gelijk in kunnen hebben. Ray moest nageven, Luce had inderdaad moeite gedaan om deze avond te realiseren. Zelfs een spiegel die zou moeten dienen voor de poort tussen de levende en de doden en oh wat werd het aanlokkelijk voor Ray om 'perrongeluk' de spiegel omver te stoten. Aan de andere kant knaagde er iets aan hem want door zijn ruimdenkendheid was er iets in hem dat zei dat hij beter de regels moest volgen. Aan Clementine te zien was hij niet de enigste die daar zo over dacht. Haar serieuze strakke blik gaf hem nog eerder de rillingen dan het hele ritueel.
Andrew nam ook plaats, half bevend alsof hij ieder moment in zijn broek kon schijten. Ray had het oprecht voor een paar seconde met hem te doen. Ondanks dat hij altijd zo lullig naar Andrew was betekende hij ook veel voor hem. Misschien omdat hij hem zag als zijn kleinere broertje en ja je weet hoe dat gaat tussen familieleden. Niets voor niets dat hij hem altijd uit de brand haalde, zelfs al had hij hem er opzettelijk in geholpen.
Het duurde niet lang meer of het ritueel zou beginnen. Ray schraapte zijn keel en keek vervolgens richting Luce. Hij was benieuwd wat voor spreuk hij zou moeten nazeggen. Waar had ze dit allemaal eigenlijk vandaan gehaald? Een oud boek? Google? Waarschijnlijk niet veel verder dan het internet want haar kennende was ze zo naïef als je maar kon zijn.
Hij wierp een blik op Deirdre wiens gezicht niet meer gemaakt kon zijn dan van een ander. Hij wist dat ze er niet in geloofde en dat maakte de drang om de orde te verstoren een stuk aanlokkelijker. Deirdre was in zijn optiek niet een persoon die snel in het bovennatuurlijke geloofde, of elk ander mythisch, legendarisch verhaal. Ze kwam in ieder geval erg down to earth over.
"Nou vrienden het was me een waar genoegen," grijnsde Ray, "mocht dit ritueel fout gaan weet dat ik helaas niet bij jullie op de begrafenis kan zijn." - Ja nagegeven, Ray was een lul.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Oh als dit fout gaat, dan mag je er zeker van zijn dat mijn geest de rest van zijn leven jou familie gaat kwellen Luce." merkte Deirdre luchtig op, aangezien dit voor haar niet meer was dan een uit de hand gelopen grap. Deirdre voelde Clementine's hand in de hare beven, ze verzwakte haar grip: "Jongens, misschien is het toch beter als ik..."
"Ssst, we moeten nu beginnen." zei Luce en maande iedereen tot stilte. Clementine rechtte haar rug. Ze probeerde zich ondanks haar vrees sterk te houden. Deirdre gaf een bemoedigend kneepje in haar hand. Luce vouwde een blad papier open, afgedrukt van één of ander forum. Ze begon met het citeren van Latijnse teksten, althans Deirdre dacht dat het Latijn was. Het herhalen was moeilijker dan verwacht, maar het lukte het quasi gelijktijdig uit te spreken. Zo ging het een tijdje door tot Luce het papier in brand stak met één de kaarsen en de assen in de kom met hun bloeddruppels liet vallen. "Wij nodigen jullie vandaag uit in onze cirkel te treden. Maak jullie aanwezigheid alsjeblieft bekend aan ons." wat het laatste wat Luce declareerde. Het was stil, sommigen wachtten in spanning af, hopend dat er iets zou gebeuren. Anderen zoals Deirdre wilden gewoon dat het voorbij was. "Luce het spijt me, maar ik denk niet dat er nog iets gaat gebeuren." wat te verwachten was. "Ik heb zin om beneden verder te gaan dansen." Deirdre stond op "Wacht, je kan de cirkel nog niet verbreken!" riep Luce, maar het was al te laat. Een paar seconde bleef ze in stilte staan. "Zie je wil, er is nog altijd niks gebeurd." Deirdre wandelde naar de deur, wilde deze openen... "Ok wie heeft de deur op slot gedaan, Ray? Andrew?"

50boiledeggs
Straatmuzikant

50boiledeggs schreef:
Het ritueel begon. De woorden die Luce uitsprak, latijn dacht Ray, klonken hem bekend in de oren. Hij kon het niet plaatsen nog dat hij wist wat het betekende, maar hij herkende het als een soort melodie. Alsof hij deze tekst ergens anders ook al gehoord had.
Een stilte overviel de kamer en rillingen kropen over Ray zijn rug. Andrew had zijn ogen stevig dicht geknepen, Clementine trilde van de angst en probeerde zich in alle macht staande te houden. Luce was vooral erg observerend en leek amper een vinger te bewegen. Het was echter Deirdre die het zat begon te worden. Voordat Ray echt door had wat er gebeurde was de cirkel verbroken en stond Deirdre nu bij de deur. Schijnbaar had iemand de deur op slot gedaan. Iets waar hij niet eens over had nagedacht, had Andrew dan toch wat van zijn streken geleerd?
"Ik liep als één van de eerste naar binnen dus nee ik was het niet," reageerde Andrew om zijn naam te zuiveren. "Dit is typisch iets voor Ray."
Ray zuchtte, "jongens denk even logisch na, als de deur van buiten op slot is gedaan dan kan niemand het toch zijn geweest?"
Luce haar ogen sprongen wagen wijd open. "Het werkt! Iets of iemand is hier bij ons!" Haar enthousiasme was niet te stoppen.
"Er moet een logische verklaring zijn," mompelde Ray bedachtzaam. "Dit kan niet zomaar."
Op dat moment waaide alle kaarsen uit, op één na. De zesde kaars was nu de enige lichtbron in de kamer.
Clementine en Luce begonnen beide te gillen en Andrew zakte op zijn knieën van ongeloof en angst. Zelfs Ray gaf nu toe dat dit bizarre moment misschien toch niet te verklaren viel.
"Is.... is er iemand in ons midden?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld