ORPG with SassyQ | We all have done terrible - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with SassyQ | We all have done terrible

HelenaReese
Straatmuzikant

HelenaReese schreef:

We all have done terrible things to survive

(gebaseerd op Altered Carbon, the 100 en trinkets)

Rosalia (Rose) Anabeth DiRusso

Rosalia (Rose) DiRosso is 20 jaar en heeft een normaal figuur. Ze heeft een zacht voorkomen maar laat je niet vangen. Rose is niet wat je van haar zou verwachten. Ondanks haar zachtaardige uiterlijk is ze geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Je weet wel wat ze zeggen, stille waters kennen diepe gronden. Geboren in een arm gezin op planeet Kappa moet ze stelen om door de dag te komen en genoeg geld te hebben. Ze is er erg goed in.

Haar uiterlijk kun je zien in de foto.

Rose haat het als mensen doen alsof ze beter zijn dan al de rest, en laat het nu juist wezen dat de maatschappij juist door dit soort mensen wordt bepaald. De alpha's worden ze ook wel genoemd. Rose heeft een diepe hekel aan hen. Ze zijn alles waar dat zij tegen is.

Aan jou nu SassyQueen om jouw personage te beschrijven

SassyQueen
Karaoke-ster

SassyQueen schreef:
Oeh, die titel

John Ainsley

John is de zoon van de alpha leiders Katherine en Henry. Hij is 22 jaar en heeft nog wel een strak figuur. Ondanks zijn afkomst is hij niet zoals de andere alpha leden. Hij is makkelijk in de omgang maar kan wel sterk voet bij stuk houden als het nodig is. Als er een ding is waar hij een diepe hekel aan heeft dan zijn het wel mensen die de wet omzeilen (dieven, moordenaars en anderen).
Als een alpha heeft hij alles wat hij maar kan willen, de rijkdom ligt voor het grijpen, en de mensen aanbidden de alphas. Toch heeft hij het daar niet echt zo op. Rijkdom deert hem niet en hij wilt helemaal niet aanbeden worden zoals de rest van de alphas.

Begin jij maar xD

HelenaReese
Straatmuzikant

HelenaReese schreef:
Kan wel zijn dat het nog niet meteen af zal zijn

Rose

Het was al laat toen het begon te regenen. Met bakken vielen de druppels uit de nu dichtbewolkte hemel. "Shit." zei ik voor ik mezelf kon tegen houden. Snel ging ik in een van de gebouwen schuilen toen ik merkte dat nog een van de winkels open was. Normaal gezien had ik geen probleem met regen behalve als ik probeerde wat items te scoren om door te verkopen. Het verpeste mijn werk.
Ik keek door het raam naar alle mensen die voorbij liepen, zo gehaast waren ze. Het leek niet alsof ik vandaag ook maar iets ging binnen halen. De regen goot onverbiddelijk. Zo vaak regende het niet op planeet Kappa, af en toe was er dan wel regen en was iedereen natuurlijk weer gehaast. Ik vervloekte de regen soms om mijn plannen in het water te laten vallen. Met een zucht stapte ik naar buiten en deed mijn capuchon over mijn hoofd en liep ook wat sneller dan anders. Ik wou zo snel mogelijk van deze plensbui af zijn. Dat was tot ik tegen iemand aanliep waardoor ik struikelde en de persoon alles liet vallen. Er lag van alles op de grond, een uurwerk met diamanten, een gsm een groententas en nog wat andere spullen. Ik hielp hem alles zo goed mogelijk weer weg te steken maar glipte ongezien de horlogen in mijn lange mouw.
Snel gaf ik de groentetas weer aan hem en keek even naar hem op. Het was best wel een knappe man, ik schatte hem niet veel ouder dan mij. Hij had donkerblauwe ogen en aan de horloge die ik net van hem had gestolen te zien leek hij van een best rijke afkomst te komen. De enigen die zich dit konden veroorloven waren de alphas. Ach dan misste hij deze gadget vast niet. Iedereen keek op naar de alphas. Ik evenwel niet, maar dat moest hij niet weten. Ik glimlachte even naar hem, niet dat het hem iets zou schelen, zo waren alpha's nu eenmaal. Toch deed iets aan hem me vermoeden dat ik hem verkeerd inschatte.
Ik had niet door dat ik gewond was tot ik een stekende pijn in mijn knie voelde. Snel keek ik er naar, ik had me nog nooit verwond, nog nooit iets gebroken, letterlijk nog niets meegemaakt. Dit was de eerste keer. Ik wist natuurlijk wel dat mijn bloed er anders uit zag dan dat van anderen maar ik had er nooit echt bij stil gestaan. Snel greep ik naar mijn tas waar ik snel de horloge in liet vallen liep zo snel als ik kon weg. Ik had geen tijd meer te verdoen. Normaal gezien liet ik niemand mij zien, wie weet traceerden ze wel hun gestolen goederen naar mij en dat wou ik kost wat kost vergeten. Waarom was ik dan nu plots zo stom om toch op te kijken. Ik was blij toen ik uit het zicht was verdwenen maar de pijn werd met de seconde ondraaglijker.

SassyQueen
Karaoke-ster

SassyQueen schreef:
John

Ik gromde zachtjes toen er nog de laatste minuut van mijn werk er nog een mail binnen kwam. Het was zogezegd een hele dringende mail. Snel nam ik de mail nog even door en schreef de afspraak in mijn agenda op. Daarna maakte ik mezelf klaar om naar huis te gaan. Snel liep ik naar buiten maar de plensbui kwam me al tegemoed. Ik kon wel vloeken. Als ik een kwartier eerder was vertrokken had ik de regen nog kunnen vermijden maar nu kwam het onverbiddelijk uit de hemel gegoten.
Net als iedereen maakte ik snel dat ik weg was. Er waren geen autos jammer genoeg. Ik heb wel gehoord dat mensen op aarde het vroeger wel hadden maar het leidde tot teveel ongelukken en te veel problemen met het milieu dus hebben ze besloten dit hier niet meer te gebruiken en de autos werden verbannen. Dus meer dan de benenwagen had ik niet om me door deze plensbui heen te helpen.
Ik ging nog snel even naar de winkel om wat groenten te halen voor thuis want op vader of moeder moest ik daar voor niet rekenen, zij hadden het veel te druk op dit moment. Stiekem rekenden ze er op dat ik het wel zou doen. Snel liep ik weer de straat op tot ik tegen iemand op botste. Ik vloekte even maar zag dat de vrouw maar een beetje jonger was, en arm. Zij zou zich niet kunnen verweren. Ik zag hoe se vluchtig mijn spullen hielp mee bij elkaar rapen maar ik zag nog net hoe ze mijn horloge in haar mouw glipte.
Hoe veel ik er ook tegen was, toen ze eenmaal op keek kon ik er niets van zeggen. Haar bruine ogen stonden warm en een lok blonde haren kwam van onder haar capuchon tevoorschijnd. Blonde haren en bruine ogen was een combinatie die niet vaak voor kwam in onze contreien. Nee, haar zou ik altijd herkennen moest ik haar nog eens tegenkomen. Eigenlijk was ze best wel mooi.
Voor dat ik ook maar iets kon zeggen over mijn horloge was ze al weer weg. Toch leek ze een beetje te maken, ze was dan ook gevallen tijdens onze botsing. Toen zag ik pas de druppel van paars bloed op de weg, de plek waar ze gevallen was. Dit was onmogelijk. Ze was arm, hoe kon ze? Ik probeerde haar nog achterna te lopen maar ze was al snel uit zicht verdwenen en liet geen spoor meer van zich na.

HelenaReese
Straatmuzikant

HelenaReese schreef:
Rose

Ik durfde pas opgelucht adem te halen toen ik volledig uit zijn zicht verdwenen was. Ik keek naar mijn knie en de wond die er was. Er kwam paars bloed uit. Moeder had rood bloed, waarom was dit paars? Ik had geen idee. Ik nam maar aan dat ik in vuil ben gevallen. Snel keek ik in mijn tas em gelukkig had ik alles wat ik nog had om wondes te verzorgen steeds bij me.
Ik mocht al van geluk spreken dat niks gebroken was van wat ik bij me had. Eenmaal de wonde verzorgd was maakte ik dat ik weg was, zo snel als ik kon terug naar huis. Eenmaal terug draaide ik mijn sleutel om in het sleutelgat en ging snel naar binnen. Wat vandaag gebeurd was, het feit dat hij me zou kunnen herkennen hield ik voor mezelf toen ik moeder en vader de horloge liet zien die ik bij had. Vader keek me met grote ogen aan. "Dit is de horloge van een alpha, hoe kom je daar aan?" vroeg hij nieuwsgierig en bezorgd. Toen zag hij de wonde op mijn knie.
"Je bent tegen een van hen aangelopen?" bromde hij nu en ik was verrast. Ik had gedacht dat zoiets duur als deze horloge hem wel tevreden zou stellen maar nee hoor, begon hij nog te brommen. Moeder keek me aan met een blik die eerder bezorgd was.
"Ik wil even met onze dochter alleen praten." zei moedet dan en vader liet ons alleen. Moeder deed me zitten in de zetel en keek naar mijn knie. "Denk je dat hij het gezien heeft?" vroeg ze dan aan mij en ik trok een wenkbrauw op. Wat was er nu zo belangrijk aan of iemand een wonde gezien heeft of niet. "Mam, wat is er nu zo belangrijk aan mijn wonde?" ik keek haar even raar aan waardoor ze even zacht zuchtte.
"Je hebt hun bloed, dochter." zei ze nu zacht en ik trok een wenkbrauw op. Wat bedoelde ze daar nu weer mee? "Wat bedoel je?" vroeg ik nu, ik kon niet meer volgen en het leek alsof moeder dit gesprek met heel wat tegenzin met me voerde.

WIP

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld