Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg~Look after my heart, i've left it with y

Account verwijderd

schreef:
"Look after my heart, i've left it with you"
Kan 18+ bevatten
Gelieve niet te reageren tenzij je theMedicine of Aurorae99 heet

Jasper Hale

Phoebe Green

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:

Jazmyne Hoover

17 years old
human
“You're not like anyone I've ever known. You fascinate me.”

Jacob Black

18 years old
werewolf
"You see, the cold ones are the natural enemies of the wolf—well, not the wolf, really, but the wolves that turn into men, like our ancestors. You would call them werewolves."

Mijn stukje komt in het volgende bericht!

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Jazmyne Hoover
Het viel allemaal niet mee hier in dit dorpje. Forks was enorm klein, er was vrij weinig te doen en alsnog kreeg ik het voor elkaar om onrust te schoppen samen met mijn beste vriend, Paul Lahote. Als je niet beter zou weten, dan zou je verwachten dat jullie familie waren, tweelingen misschien zelfs. Er was geen enkele tijd dat ik niet met de groep samen was, ze waren nu toch wel als mijn echte familie. Al sinds dat ik klein was hing ik rond de groep terwijl ik niet eens op dezelfde school zat. Ik woonde aan de andere kant van Forks, wat betekende dat ik niet naar de school op het reservaat ging. Het was te ver weg en ookal was Forks niet groot, ik had dan liever een school dichterbij. Na school was ik alsnog vaak te vinden bij La Push, of het nou op het strand was, in het bos of bij iemand thuis.

Ik was blij dat de groep mij zag als iemand van hunzelf, vooral nu ik van hun verleden af wist. Ik werd uitgenodigd voor één van de bijeenkomsten van de groep, iets waar ik al een tijdje naar uit keek. Er werd altijd gepraat over de bijeenkomsten, hoe de verhalen en de geschiedenis was, alleen mocht ik er nooit heen. Ik wist nooit waarom, misschien omdat ik toch niet echt familie was, niet biologisch, in ieder geval. Toen ik eindelijk uitgenodigd werd, was ik enorm blij en telde ik de dagen af tot de bijeenkomst. Na de bijeenkomst begreep ik eindelijk alles. Ik begreep waarom er in de familie twee groepen waren gevormd, ik begreep nu eindelijk waarom ze soms tot laat weg waren. Weerwolven, wie had dat verwacht? Terug naar nu, ik zat op de bank met Paul, Seth en Jacob terwijl wij een film keken op school. Emily wandelt de woonkamer in met een glimlach. "Jaz, blijf je hier eten? Het is nu vijf uur, dan weet ik hoeveel ik moet koken." Ik schiet op en kijk haar aan met grote ogen.

"Vier uur? Ik moet naar huis, sorry Emily. Misschien de volgende keer? Mijn nichtje komt eindelijk weer langs," glimlach ik. Ik had hier een enorm lange tijd op gewacht. Phoebe was mijn favoriete nichtje, vroeger speelde we altijd samen en die tijd miste ik enorm. Ze kwam eindelijk weer naar ons huis en ik had nog plannen om samen met haar haar kamer te decoreren, als ze dat wou, natuurlijk. "Ach, natuurlijk! Altijd," knipoogt Emily voordat ze terugloopt naar de keuken en een aantal pannen uit de kast haalt. "Zullen we je terugbrengen?" Vraagt Paul. Hij had mij eerder vandaag ook al opgehaald, dus ik vond het enorm fijn dat hij mij ook weer terug wou brengen. "Ik wil mee!" Zeggen Seth en Jacob tegelijk. Ik lach en knik, waarom ook niet?

Jacob Black
Snel sta ik op voordat ik mijn vest van de haak af pak. "Jongens, jullie blijven hier wel eten toch?" Emily kijkt om de hoek heen, de woonkamer in vanuit de keuken. Emily haar eten was enorm lekker, ze was het ook al gewend dat de hele pack hier zou blijven eten. Sam vond het ook niet erg, hij vond het altijd gezellig en tijdens het eten konden we een paar problemen bespreken. "Tuurlijk, als het mag," glimlacht Seth waarna ik ook knik met een lach. "Ach, natuurlijk! Met alle liefde, toch. Taco's?" Seth, Paul en ik juichen voordat we onze vesten aantrekken. Paul grijpt snel nog zijn autosleutel en opent de voordeur voordat we met zijn allen achter hem aanlopen. Ik sluit de deur achter mij en voordat ik mij weer om draai, zie ik Jazmyne al voorin zitten.

"Shotgun," knipoogt ze voordat ze lacht. Paul houdt zijn hand omhoog en Jazmyne geeft hem een high five. Ik rol mijn ogen voordat ik zucht, maar dan lach ik toch. De hele groep was enorm gehecht aan elkaar, maar de relatie tussen Paul en Jazmyne was toch een stuk sterker dan met de rest van ons. Tot onze verbazing was ze niet Paul zijn imprint, al lijkt het wel zo. Al zolang iedereen zich kan herinneren is Jazmyne bij ons geweest, ze was zo'n beetje een deel van onze groep. Weerwolven. Ik had haar uitgenodigd naar één van onze bijeenkomsten bij het kampvuur, ze had ons lang genoeg gekend. De groep wist dat we haar konden vertrouwen met het oude verhaal en onze geheimen. Ze was ook echt te vertrouwen. Sam wist het eerst niet zeker, hij wou niet dat mensen erachter zouden komen dat er weerwolven waren in Forks. Ik open de deur en ga achter Paul zitten. "Gordels, jongens. Kom op," giechelt Jazmyne. Ze was de moeder van onze groep. Wij konden amper gewond raken en als wij dat wel deden, was er een grote kans dat we binnen twee dagen weer hersteld waren. Seth zucht hard voordat hij zijn gordel om deed. Ook deden Paul en ik dat, we wisten dat ze ons anders niet liet rijden.

"Hoelaat komt je nichtje aan?" Ze kijkt op haar horloge en ademt diep in. "Waarschijnlijk zo'n 5 minuten nadat ik thuis ben. We zijn van plan om uit eten te gaan, bij dat nieuwe restaurant net buiten Forks." Ik knik en kijk op mijn telefoon. "Je komt nog wel vaak langs, toch?" Seth fronst eventjes, bang dat Jazmyne niet meer langs zou komen nadat haar nichtje er was. Ze draait zich snel om in haar stoel. "Natuurlijk wel! Misschien iets minder, maar ik kan haar altijd meenemen. Ze is enorm lief, jullie zullen haar vast leuk vinden!" Paul grinnikt. "Is ze knap?" Ik lach als Jazmyne hem een zachte tik tegen zijn arm geeft. "Niet imprinten op mijn nicht, jij! En ja, ze is enorm knap, ze is familie van mij, ookal lijkt ze niet enorm erg op mij. Familie is familie!"

@Aurorae99

Account verwijderd

schreef:
Phoebe
De vlucht naar Forks was enorm saai geweest, zo saai dat ik in slaap was gevallen en zo diep in slaap dat ik wakker werd gemaakt door een stewardess die zei dat ik maar moest wakker worden aangezien ze zo gingen schoonmaken. Heel akward dus voor mij, dus goed gedaan. Ik heb mijn spullen meteen gepakt en ben naar de bagage band gegaan en ik probeerde geen oogcontact te maken met de mensen die naast me zaten want ik weet bijna zeker dat ik gesnurkt heb aangezien ik een beetje verkouden was. Toen ik mijn spullen had gepakt liep ik naar buiten toe met mijn koffer helemaal vol. Ik zou voor een tijd verblijven in Forks waar ik al super lang niet geweest was, niet nadat mijn ouders besloten helemaal naar de andere kant van de wereld te verhuizen. Ze vonden het een goed idee voor mij om naar Forks te gaan om even rust te hebben van alle mensen die daar zaten die een 'slechte' invloed hadden. Ja ik had een keer gedronken maar dat was het, en dat ze daardoor meteen zo over de rooie waren snapte ik niet. Ik had niks stoms gedaan en was gewoon blijven slapen bij die vriendin maar mijn ouders waren het er helemaal niet mee een. Wat ik snap, maar het was een fout.

Ik sta pas stil als ik in de armen sta van mijn oom, de broer van mijn moeder. Ik sla mijn armen ook om hem heen en zeg dan tegen hem "bedankt dat ik naar jullie mocht komen, nog even ik zou denken dat mijn moeder me naar een kostschool had gestuurd" en ik lach zachtjes. Ik zeg dan "het is fijn om je weer te zien" Want ik had ze een tijd niet gezien, ik werp een blik op de achterbank of Jazz daar zit maar dat is niet zo waardoor ik zucht. Mijn oom antwoord "ze wacht thuis op je, ze heeft er veel zin in om je weer te zien" Ik knik dan en zeg "ik heb er ook zin in om haar te zien" en ik stop mijn koffer op de achterbak en ga zitten. Ik heb er echt veel zin in, gewoon omdat het sinds een lange tijd weer is dat ik haar zie. Ik heb haar gewoon echt enorm gemist, want hoewel we appen is het toch anders dan dat we elkaar zien. Wat een lange tijd niet gebeurt is. Ik doe mijn gordel om en kijk naar buiten als we beginnen met rijden, het is hier echt niks veranderd. Misschien wat dingen geschilderd maar dat is het eigenlijk wel. Ik grijns als mensen naar binnen kijken en fronsen als ze een ander gezicht zien dat Jazz maar wel zwaaien waardoor ik terug grijns en dan vraag ik aan mijn oom "heb je verteld dat ik kwam?" en hij knikt met een lachje en zegt dan "tuurlijk, de mensen hier hebben je ook gemist" en ik lach daardoor.

Het duurt niet lang voordat we bij het huis aankomen aangezien Forks nou eenmaal niet zo groot is, en het huis is ook nog precies hetzelfde. Alsof de tijd heeft stilgestaan hier. Ik stap uit met enorm veel zin erin aangezien ik Jazz nu weer ga zien. Ik wacht een beetje ongeduldig tot mijn oom de deur open heeft en haar roept maar ik hoor niemand waardoor ik zachtjes zucht, was ze het vergeten? Ik loop naar binnen toe met mijn koffer die ik gepakt had en grijns door de binnenkant van het huis, nog steeds zoals vroeger. Ik antwoord nee bedankt op de vraag of ik wat drinken wil en dan laat mijn oom mijn kamer zien waar ik zal verblijven en ik zet mijn koffer daar neer. Het duurt niet lang of ik een auto hoor en naar beneden loop en mijn oom zegt dat het Jazz is met haar vrienden en ik loop naar buiten toe om daar met een grote glimlach te wachten tot ze naar me toe komt. Ik hoop dat ze niet al teveel is veranderd, maar dat zal wel niet want anders had ik het gezien door de foto's die ze me gestuurd had. Ik hoop alleen ook dat mijn outfit een beetje goed is om de vrienden van haar in te ontmoeten, ik had een simpele spijkerbroek aan met een makkelijk rood shirt. Niet enorm charmant, maar hopelijk goed genoeg. Ik wilde wel een goede indruk maken natuurlijk.

Jasper
Ik vroeg me soms af waarom ik nog met de Cullens was, maar afgezien van dat de familie me een beter mens maakte had ik hier niet veel te zoeken. Ze waren enorm goede mensen maar het was niet mijn familie maar die van Alice en nadat ik en haar uit elkaar zijn gegaan na alles wat er gebeurt was tussen ons voelt het niet als een familie meer. Misschien klinkt het stom maar de enige die nog wat om me lijkt de geven behalve Esmee en Carlisle is Edward maar die lijkt er ook niet met zijn hoofd bij te zijn. Waardoor weet ik niet, maar ik weet alleen dat ik mijn eigen plek heb gezocht op ons terrein en daar zou ik blijven. We hebben nog steeds het verbond met de wolven namelijk en ik kan het niet echt maken om het te verbreken want hoewel de familie niet echt om mij geeft doe ik dit nog wel om hun en ik kan het hun niet aandoen. Hoewel ik het de nieuwe vriend van Alice soms wel toewens, dat hij verscheurd word door de wolven. Maar natuurlijk had Alice een toekomst met hem gezien die ze niet met mij zag, en ze verdient het om gelukkig te worden. Maar het leek meer alsof ze een nieuw project nodig had nu ik mijn bloeddorst genoeg onder controle had. En dat ze zo door wilt gaan, maar dat hoop ik natuurlijk niet. Ik zucht zachtjes en schud met mijn hoofd.

Misschien dat ik me zo voel omdat ik mijn ogen op een ander meisje had, Jazmyne. We zitten samen bij een paar vakken maar niet naast elkaar, maar toch de manier waarop ze alles doet is voor mij enorm interessant en niet om op te jagen maar om meer te zijn dan vrienden. En hoe ik dat weet zonder met iemand gesproken te hebben weet ik ook niet, maar Alice vertelde me dat ik verliefd zou worden op een ander meisje binnen een paar maanden en sinds we weer in Forks zijn is dat dus ook gebeurt. We zijn hier al een tijdje maar toen had ik het niet door omdat ik te boos was op alles en iedereen. Maar toen zag ik haar en snapte ik wat Alice bedoelde. Boos ben ik nooit op haar geweest, maar wel op die nieuwe vriend die bijna elke dag mensen aanvalt als een sukkel. Ik schaam me soms echt als ik met hem naar school moet en hem als een broer moet zien omdat we geadopteerd zijn, en niemand die dat volgens mij gelooft. Maar Jazmyne die lijkt het door te hebben, alsof ze bij ons moet wegblijven. Wat ik interessant vind maar ook enorm irritant aangezien ik geen manier heb om tot haar door te dringen. Ik loop naar buiten toe om maar weer eens op jacht te gaan aangezien het een tijdje geleden is en school binnenkort ook weer gaat beginnen. Ik loop naar het bos toe wat bij het huis van de Cullens ligt en ik begin met jagen en binnen een paar minuten heb ik een hert te pakken wat ik netjes leegdrink en dan van het lijk afkom. Ik kan me de smaak van mensenbloed nog te goed herinneren wat eigenlijk niet goed is en soms smacht ik er nog naar, maar ik wil het niet doen. Ik wil geen mensenbloed drinken. Ik loop weer terug naar mijn eigen huis en kom onderweg langs een auto met de wolven en zie Jazmyne daar zitten waardoor mijn lip opkrult. Dus met die monsters kan ze wel omgaan maar met ons niet? Ik ren een tijd mee met de auto tussen de bomen verstopt als mijn afslag komt. Mijn dag komt nog wel en snel ook, want haar huis staat op een neutraal gebied voor het verdrag, we mogen er beide komen en in de huizen erom heen.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Jazmyne Hoover
De auto stopt voor het huis en ik doe onmiddellijk mijn gordel af. Ik keek er enorm naar uit om eindelijk Phoebe weer eens te zien, het was een enorme tijd geleden en ik was blij om weer eens een ander gezicht te zien hier in Forks. Ze kon dan ook mee naar Forks High School, al dacht ik dat ze haar wel lastig zouden vallen. Dat gebeurde namelijk een hele tijd geleden ook, nieuwe mensen worden altijd achterna gezeten. Het kwam niet vaak voor namelijk. Ik draai me om naar de jongens en haal mijn wenkbrauwen op. "Jullie mogen mee, jullie mogen je voorstellen, maar waag het niet om gemeen te doen!" Ze waren mijn vrienden en ookal waren ze enorm lief, ik wou niet dat ze een slechte indruk achter zouden laten.

De jongens knikken allemaal braaf. "En Paul, niet verliefd worden op mijn nichtje," grap ik. Paul was zo enorm lief en een enorm goede vriend, maar hij stond ook bekend als een player. Nu probeerde ik hem vaak nog te stoppen, maar ik kon hem natuurlijk niet met alles tegenhouden. Als ik mij terug draai naar het raam zie ik een lachende Phoebe voor het huis staan. Ik gooi meteen de autodeur open en glimlach breed voordat ik naar haar toe ren. "Phoebe!" Ik giechel en sla mijn armen om haar heen voordat ik terug leun en haar aan kijk. "Wauw! Het is zo enorm lang geleden dat ik je gezien heb! Hoe is het?" Ik stond zelfs bijna te springen zo blij was ik. Ik wist niet wat ze allemaal mee had genomen, maar haar kamer was op het moment vrij kaal.

"Ik ben echt zo blij je weer te zien!" Ik giechel en kijk om, de jongens kwamen langzaam de auto uit. "Heb je je kamer al gezien? Ik kan het je anders zo wel eens laten zien, we kunnen misschien ook snel nog wat kleine dingetjes halen na het eten. Ik neem aan dat je vrij veel honger hebt. Je hebt een hele reis afgelegd." We hadden het idee om naar een restaurantje te gaan, maar thuis samen eten maken was natuurlijk ook enorm leuk.

Jacob Black
Ik lach als Jazmyne Paul aanspreekt. Het was wel zo, ik zag Paul er nog wel voor aan om Jazmyne haar nichtje aan te spreken. Ik kan mij niet herinneren dat ik haar ooit had gezien, dus had ik geen idee wat ik kon verwachten. Seth was al klaar om de auto uit te springen, alleen liet Paul dat niet gebeuren. "Kom op, laten we eventjes wachten," legt hij uit. "Jazz heeft haar al enorm lang niet gezien, wij kunnen nog wel eventjes wachten." Ik knik en ga weer achteruit zitten tegen de autostoel. "Shotgun," mompelt Seth. Ik haal mijn wenkbrauwen op en kijk naar Seth. Hij haalt zijn schouders op en kijkt mij aan. "Dan kan ik zo voorin zitten."

Ik schud mijn hoofd en lach, dit was typisch Seth. "Tuurlijk. Maar ik eet een extra burger zo," grap ik. Paul lacht en kijkt achterom. "Weet je dat zeker? Willen we nu weer een burger-eet-wedstrijd houden? We weten allemaal hoe dat gaat eindigen." Seth lacht en knikt. "We hebben geen zin om nog meer burgers te halen omdat jullie ze allemaal op hebben. De hele pack moet nog eten he, jongens." Ik lach hardop en knik voordat Paul zijn deur opent. "Kom op, ik denk dat ze wel klaar zijn." Seth springt meteen de auto uit en ook ik open de deur.

Ik strek nog eventjes en trek mijn broek iets omhoog voordat ik mijn deur weer achter mij sluit. "Goede indruk maken he, Paul," grap ik waarna ik een duw tegen mijn schouder terug kijk. Ik lach meteen en geef hem een duw terug voordat ik achter de auto langs loop en richting Jazz haar huis. "Nu nog maar hopen dat Emily niet alle burgers heeft weggegeven voordat we terug zijn," mompelt Paul. Ik knik en loop het pad op naar Jazzmyne's huis. "Het zal vast niet lang duren hier. Even voorstellen en dan gaan."

@Aurorae99

Account verwijderd

schreef:
Phoebe
Ik was benieuwd wat voor dingen ze me allemaal te vertellen had, want bijkletsen kunnen wij altijd. Over de kleinste dingen kunnen wij al harstikke lang praten maar ook over de belangrijke dingen. Ik hoop gewoon dat alles goed komt met haar vrienden, ik wil namelijk niet dat ze moet kiezen tussen mij of haar vrienden. Dat is het laatste wat ik wil. Ik hoop gewoon oprecht dat ik het goed met hun kan vinden en alles een beetje natuurlijk komt. Dat ik er gewoon tussen pas, misschien niet zoals met de vrienden thuis. Daar had ik enorm veel moeite voor gedaan, om bij dat groepje te horen. Te beginnen met nieuwe kleding, make-up en mijn haren anders doen. Toen viel ik pas op bij hun, en toen werd ik uitgenodigd om bij hun te zitten, dit liep natuurlijk helemaal verkeerd omdat het de populaire vrienden waren en ik meegetrokken werd. Ik weet niet hoe vaak ik nee kon zeggen waardoor ik uiteindelijk ben gaan drinken. Daardoor ben ik hierheen gestuurd. Ik weet niet of dat me nou echt heel veel gaat helpen, maar ik denk het wel. Niemand lijkt hier zo te zijn.

Als de auto naar ons toe gereden komt grijns ik en ik kijk naar binnen, maar het enige wat ik kan zien is enorm gespierde jongens met allemaal best donker haar kort ook. Ik schud kort met mijn hoofd, natuurlijk gaat Jazz daarmee om. Met allemaal jongens met een leuk lichaam en zo te zien ook nog aardig knap. Ik zie een autodeur open gaan en daar komt Jazz aan met haar armen in de lucht waardoor ik begin te lachen. Ik loop ook naar haar toe en sla mijn armen om haar heen en ik druk een kus op haar wang ''Ik heb je gemist, en het is te lang. En met mij gaat het goed nu ik jouw gezicht weer zie. Hoe gaat het met jou?'' En ik glimlach breed naar haar. Ik heb haar oprecht zo erg gemist, ik vond het heel moeilijk toen we gingen verhuizen maar snapte het wel. Mijn vader kreeg een baan aangeboden die 3 keer zoveel betaalde als de baan hier. Ik vond het heel jammer maar nu ben ik hier weer. Samen met mijn nicht en tevens mijn vriendin. Ik vond het heel moeilijk om haar achter te laten aangezien we echt beste vriendinnen waren, maar nu nog steeds. Hoewel ze wel andere vrienden heeft dan eerst, te zien aan de jongens die nog in de auto zitten.

Ik lach als ze zegt dat ze me zo erg gemist heeft en ik zeg dan ''ik beloof nooit meer zo lang weg te blijven, ik heb jullie ook teveel gemist'' En ik laat mijn focus nog even op haar voordat ik de jongens aankijk. Ik knik als ze vraagt of ik mijn kamer al gezien heb en knik ook door haar volgende woorden en met een lach zeg ik ''dat klinkt goed, laten we dat dan doen naar het eten. Ik heb namelijk aardig veel honger ja'' Ik weet niet wat ze gepland hadden met het eten dus daar laat ik mijzelf wel achter komen als ze erheen gaan of het gaan maken. Maar voordat ik kan vragen hoe het verder met haar gaat op school enzo komt er een jongen naar me toegelopen uit de auto en hij steekt zijn hand uit die ik schud. Hij stelt zichzelf voor als Seth en ik stel mijzelf ook voor, ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug. Hij is volgens mij nog jong, erg jong als mijn blik nu valt op de andere jongens die stukken groter zijn dan hem en ook een stuk gespierder. Ik heb nog niet alle jongens bekeken als mijn oom naar buiten komt om te vragen wat we doen met eten waarop ik Jazz aankijk voor antwoord.

Jasper
Ik kan het niet laten om toch nog even te gaan kijken bij haar huis, gewoon goed verstopt. Ik heb namelijk geen zin erin dat de wolven me ruiken en ik weet precies wat ik moet doen om erom heen te komen. Ik blijf op een grote afstand staan en zie een nieuw meisje. Ik hoor dan een naam en dan de afkorting van Jazmyne en zucht diep. Nog meer mensen hier, het word al zo enorm vol hier. Voller dan dat het geweest is de afgelopen eeuwen. Want we zijn hier al vaker geweest, maar nooit zo enorm aanwezig. Natuurlijk was Carlisle altijd een dokter maar altijd kwam hij ermee weg. Wij gingen naar school als goede jongetjes en als we ouder werden gingen we werken maar nooit lang. Want zodra de tijd aankwam dat we rond de 30 kwamen moesten we wel weg. Want anders zou het gaan opvallen, maar toch vraag ik me af of niemand het zich afvraagt dat hier elke laten we zeggen 300 jaar een paar mensen komen wonen die precies hetzelfde wonen en precies in hetzelfde huis. Ik weet dan ook niet wat ze zeggen, maar eigenlijk kan het me niet veel uitmaken. Als we ermee wegkomen dan is het alleen maar goed. Ik ren weer weg als ik er lang genoeg heb gestaan en loop naar mijn huis toe en ga daar zitten. Ik zal maar gewoon een keer naast Jazmyne gaan zitten, er zat niks anders op. Als ze van me af wist weet ik eigenlijk niet of de wolven het verdrag hebben overtreden maar ik denk het niet. Ik denk alleen wel dat ze voorzichtig met haar moeten zijn, wat als ze te dichtbij staat als een van de wolven transformeert? Dan word ze opengereten door hun klauwen en dan is ze er niet meer. Want het zou mij verbazen als ze er niks van merkt, want elk normaal mens die zoveel met hun om zou gaan zou wat gaan merken. Misschien moet ik daar een keer achter komen, of ze ervan af weet.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Jazmyne Hoover
Het was niet te geloven dat ze weer voor mij stond. Ik had haar al zo lang niet meer gezien, ik was blij dat er weer iemand bij kwam. Het zou zo ook nog eens gezellig worden in het huis. Ik kon haar de school laten zien, de pack laten ontmoeten en we konden samen gezellige filmavonden houden! Het was fijn om haar er weer bij te hebben. "Het gaat perfect! Ik heb een hele tijd naar je uitgekeken, ik was alleen net iets te laat. Ik zou eigenlijk mee gaan om je op te halen, maar een paar bepaalde mensen," ik wijs naar de drie jongens die langzaam deze kant op komen, "stopten mij. Ze zijn nogal een afleiding," grap ik. Ze waren niet alleen een afleiding op de manier van gewoon afleiden, maar als je ze voor het eerst zou zien, zou je denk ik ook wel afgeleid zijn. De drie waren vrij gespierd en ik vond ze ook nog eens knap. Die mening deelde ik wel met veel andere meiden, het verbaasde me vrij weinig als ik eerlijk ben. Ik gaf ze in ieder geval geen ongelijk, maar het zijn mijn beste vrienden, en hoe close we misschien wel waren, romantische gevoelens zijn er nooit geweest. Ik gaf ze soms een kus op hun wang of viel in slaap als ik tegen ze aan leunde, maar daar bleef het ook bij.

"Ik praat je wel bij als we gaan eten. Misschien kunnen we zelf iets koken? Dat is misschien wel leuk!" Koken was één van mijn hobbies, ik deed dit graag, iets dat mijn pa niet enorm erg vond. Hij was vaak alleen thuis als ik op school was, dus samen koken deden we graag. We bespraken de dag en konden daarna genieten van het lekkere eten dat we gemaakt hebben. Niks mis mee, vond ik. Gezellig juist. "Zeer begrijpelijk hoor. Je hebt een hele reis afgelegd om hier weer heen te komen. We zullen dan zo maar even een tripje naar de supermarkt maken. Ik weet niet wat we allemaal in huis hebben op het moment!" Er was zoveel dat we konden eten. Al snel komt mijn pa naar buiten, vragend over het eten. "Jongens, hey! Blijven jullie ook eten?" Hij vond het altijd enorm gezellig als de jongens bleven eten. Natuurlijk, met alleen mij vond hij het ook leuk, maar hij kon dan niet over sport of dat soort dingen praten, dat was niet echt mijn ding. De jongens vonden het geweldig en praten maar al te graag mee.

"Meneer Hoover! Lang niet gezien," glimlacht Paul waarna hij mijn vader een high five geeft. "We zouden met alle liefde willen blijven, alleen is Emily al bezig met eten maken. Misschien volgende keer?" Mijn vader lacht en knikt meteen. "Tuurlijk! We vinden wel een datumpje. Al weet ik niet of ik jullie kan vertrouwen in de keuken." Ik lach meteen. De laatste keer dat ze probeerden te koken, vloog het huis bijna in de fik. Ik zou dat verhaal later maar aan Phoebe moeten vertellen,

Jacob Black
Even voorstellen en dan gaan.. Dat ging niet hoe ik het mij voorgesteld had. Alles verliep zoals het zou moeten, we staken de weg over, stonden voor Jazz haar huis, keken toe hoe de nichtjes elkaar omhelsden en zouden dan onszelf voorstellen. Seth was ons allemaal al voor, natuurlijk. Hij was altijd enorm sociaal geweest, niet dat wij dat niet waren, maar Seth vond het altijd enorm leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Voordat ik mijn mond kan openen, komt meneer Hoover al naar buiten. Ik knik als Paul verteld dat Emily al bezig is met het eten. "We zullen de keuken niet meer aanraken!" Ik houd mijn handen omhoog en grijns. Dat zou niet al te goed aflopen.

Als hij het huis weer in loopt, wandelt Paul naar het nichtje van Jazmyne. "Hey, ik ben Paul. Ik heb al heel wat over je gehoord. Het is fijn je hier weer te zien, een bepaald iemand hier kijkt er al weken naar uit," grijnst hij waarna hij een duw van Jazmyne krijgt. Die twee konden ook nooit serieus met elkaar om gaan, maar dat maakte het juist grappig. "Ik ben de leukste van de drie, hoor. In ieder geval, met mij kan je het meeste lol maken. Jake is altijd de chagrijn." Ik rol mijn ogen en kijk hem aan. "Ik? Chagrijn? Moet je eens naar jezelf kijken als je niet genoeg hebt gegeten!" Paul lacht en knikt, het was waar. Iedereen wist het. Hongerige Paul was chagrijnige Paul. Ik stap daarna naar voor om Jazz haar nicht een hand te geven, en dat is wanneer alles omsloeg.

Het was moeilijk om uit te leggen voor iemand die geen wolf was. Het eerste oogcontact dat je had met die persoon, legde alles vast. Je leefde niet meer voor jezelf, je leeft voor die persoon. Het is niet meer de zwaartekracht die je vast houdt, maar het is die persoon. Er is niks wat je niet voor hem of haar zou doen. Je wilt alles zijn, een vriend, een liefde, een beschermer. Inprenten. En dat is precies, wat hier gebeurd. "J-Jacob," stotter ik. "Jacob Black." Paul haalt zijn wenkbrauwen op terwijl hij naar mij kijkt, en secondes later komt er een kennende blik in zijn ogen. Hij wist het, tuurlijk.

@Aurorae99

Account verwijderd

schreef:
Phoebe
Ik lach zachtjes door haar antwoord dat ze ernaar heeft uitgekeken en knik dan ''ik heb er ook naar uitgekeken, ik heb je echt enorm gemist'' En door haar volgende woorden en haar wijzende vinger lach ik zachtjes en ik zeg dan zachtjes maar lachend ''dat snap ik wel ja'' op de woorden dat ze een afleiding zijn. Want ik snap het ook wel, stuk voor stuk zijn de jongens knap. In elk geval de jongens die ik kan zien aangezien alle jongens zo enorm breed zijn dat ik er niet omheen kan kijken, ik kan dus niet eens alle jongens zien wat wel apart is. Vooral vergeleken met de jongens thuis, die zo enorm dun zijn op een niet zo goede manier dat je er bijna doorheen kijkt. Maar met de jongens hier is het meer dat ik er niet eens omheen kan kijken, ik ben ook nog eens aardig klein dus voel me al een beetje geïntimideerd. Ik weet dat het niet hoeft want de jongens lijken me aardige softies om heel eerlijk te zijn. Ik haal een hand door mijn haren en knik door de vraag van Jazz en ik zeg dan ''lijkt me leuk!'' Het is lang geleden dat we samen gekookt hebben want koken was een van de hobby´s die we samen hebben, het is gewoon fijn om mensen te zien genieten van je eten en natuurlijk moet je er zelf ook van genieten. Ik knik ook als ze zegt dat we zo dan naar de supermarkt moeten en zeg dan ''goed idee, dan kunnen we daar brainstormen''

Door het volgende moment dat mijn oom naar buiten komt gelopen om te vragen of de jongens blijven eten waardoor ik me afvraag wat ik allemaal gemist heb. Ik voel me ook een klein beetje een buitenstaander als ze allemaal aan het lachen zijn om iets wat er in de keuken is gebeurt en eindelijk zie ik de 3de jongen, die met zijn armen omhoog lacht. Ik wend mijn blik af, hij is wel echt enorm knap. Oké niet zo denken, het zijn de vrienden van Jazz we gaan geen rare dingen denken. Ik kijk dan op als een andere jongen genaamd Paul naar me toekomt en ik glimlach dan naar hem door zijn woorden en zeg dan ''ik hoop goede dingen?'' En grinnik zachtjes door zijn volgende woorden en ik kijk naar beide jongens als ze in een gesprek komen over wie er chagrijnig is. Ik lach zachtjes en ik kijk dan weer naar de knapste jongen die Jake heet en zodra er oogcontact komt is er een gevoel van thuiskomen of meer dat ik hem meteen vertrouw, iets wat ik niet kan uitleggen maar door het gevoel komen er meteen blosjes op mijn wangen te staan en ik glimlach dan klein naar hem en zeg dan ''leuk je te ontmoeten Jacob, ik ben Phoebe'' en voordat ik het heel akward kan maken kijk ik weer weg. Ik hoop dat Jazz niet denkt dat ik raar aan het doen ben, ik ben normaal spontaan en kan leuke opmerkingen maken maar Jacob maakt me verlegen. Iets wat ik niet gewend ben.

Ik kijk de jongens aan en vraag aan hun ''wonen jullie hier dichtbij eigenlijk? Ik denk namelijk niet dat ik jullie ooit gezien heb toen ik hier nog woonde'' en vooral Jacob niet. Hem had ik onthouden, dat weet ik zeker. Ik weet dat het stom klinkt maar toch heb ik het idee dat ik hem ken, op een manier die ik nog nooit heb meegemaakt. Het voelt als meer dan aantrekkingskracht maar echt alsof ik in zijn ziel kan kijken. Ik was benieuwd naar de jongen, een soort nieuwsgierigheid die eigenlijk een beetje onnatuurlijk was. Ik haal een hand door mijn haren heen en ik vraag dan aan Jazz ''zullen we zo ook nog even kijken voor wat leuke dingen voor mijn kamer?'' Natuurlijk kan dat ook wachten maar het was nog vroeg, voor mij in elk geval. Misschien dat mijn interne klok niet helemaal werkt door de jetlag.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Jazmyne Hoover
"Ze zijn echt enorme schatjes, hoor. Paul ziet er misschien een beetje gemeen uit, maar dat valt reuze mee. In ieder geval, hij is lief tegen mij. Als hij je lastig valt moet je het mij maar vertellen hoor," knipoog ik waarna Paul zucht. "Jazz, dat valt best mee. Zó gemeen ben ik niet," mompelt ie voordat hij grijnst en mij een zacht duwtje geeft. Ik lach en schud mijn hoofd, wat een jongens waren dit, zeg. Het was altijd een heel contrast, een klein meisje omringd met jongens die allemaal minstens 1.80 waren en dan ook nog eens dubbel zo breed als dat ik was. "We zullen dan eens kijken wat we kunnen maken. Ik heb opzich wel zin in pasta, dan zouden we snel nog eens langs de winkel gaan. Kunnen we ook meteen wat snacks kopen."

Ik knik meteen. "Natuurlijk alleen de goede dingen!" Mijn band met Phoebe was zo goed, ik denk dat ik geen slecht ding over haar kon vertellen. Ik begin een beetje te ouwehoeren met Paul, waarna Jacob de tijd neemt om zich voor te stellen. Ik grijns als ik kijk van Phoebe naar Jake. Beide waren zo rood als dat maar kon, iets dat enorm schattig was. Als je ze zo naast elkaar zag, zagen ze er ook al uit als een schattig koppel. Mijn ogen gaan naar Paul en zie een wetende blik in zijn ogen. Ik haal mijn schouders op en leun tegen hem aan voordat ik de hele groep aan kijk.

"Ik vind het heel jammer om dit te doen," begin ik, "Maar als wij nog op tijd bij de winkel willen komen, zouden jullie moeten vertrekken." Ik vond het jammer om ze weg te sturen, maar de winkel zou al snel sluiten, dus als wij nog wouden eten moesten wij snel zijn. Ik draai mij om naar Phoebe. "Tuurlijk! We kunnen vandaag even op internet kijken en morgen naar de winkels."

Jacob Black
"We wonen dichtbij," glimlach ik breed. Wat was ik daar blij mee, zeg. Ik hoopte haar toch wel veel vaker te zien. Het vertellen van het imprinten zal nog even moeten wachten, ik zie haar nu pas tien minuten, maar hoopte dat ik haar toch veel vaker zou zien. "Jullie gaan naar Forks High School. Wij gaan daar niet heen," legt Paul uit. Ik moest er niet eens aan denken om daarheen te gaan. Die bloedzuigers zaten daar, ik moest er niet aan denken om die elke dag te zien. Samen met die afgrijselijke stank, nee dankje.

"Misschien hebben we elkaar heel vroeger eens gezien. Je bent wel een heel tijdje weg geweest." Ik kon het mij in ieder geval niet herinneren, maar ik hoopte zeker om haar vaker te zien. Niet alleen omdat ze mijn imprint is, maar ook omdat ze mij oprecht enorm lief lijkt. Eens wat anders dan de ruige jongens van de pack. Jazmyne was natuurlijk een uitzondering, ze was één van de enige meisjes die met ons om wou gaan. Of nouja, een deel van de meisjes probeerde met ons om te gaan, vooral door Paul zijn geflirt. Niemand had een klik met die meiden, vaak waren ze dan ook gemeen of irritant. "Jake, we moeten gaan. Emily wacht denk ik op ons." Ik zucht en knik.

"We kunnen wel snel weer afspreken," glimlacht Jaz breed. Paul grijnst en knikt voordat hij haar omhelsd en een stevige knuffel geeft. We waren allemaal close met Jaz, maar Paul toch wel het meest. Heel veel mensen dachten dat ze een koppel waren en om eerlijk te zijn, kon ik zien waar ze dat vandaan haalden. "Tijd om te gaan, ik wil die burgers!" Seth springt op en neer en rent al naar de auto voordat we iets kunnen zeggen. Ik lach en schud mijn hoofd, precies Seth. "Ik neem aan dat het tijd is om te gaan," glimlach ik voordat ik zwaai naar de meiden en samen met Paul terug wandel naar de auto.

@Aurorae99

Account verwijderd

schreef:
Phoebe
Ik lach zachtjes als ze zegt dat ze er gemeen uit zien maar het niet zijn, alleen Paul soms en ik zeg dan ''ik zal er rekening mee houden'' Door haar volgende woorden over de pasta knik ik enthousiast, dat leek me wel een goed idee en dan ook nog de snacks. Ik zeg dan ook ''dat is goed voor mij'' en ik bijt kort op de binnenkant van mijn wang. Ik voel me toch ergens wel een partycrasher, wat niet echt fijn is. Maar hopelijk krijg ik net zo´n goede band met de jongens zoals Jazz ook duidelijk heeft. Ik zou het namelijk enorm akward vinden als ik er alleen maar bij zou zitten. Maar als Jacob naar me toe komt om zich voor te stellen voelt het gevoel ook weg, het lijkt opeens niet meer zo erg. Ik knik dan als hij zegt dat ze dichtbij wonen en ik glimlach dan, gelukkig maar. Hij lijkt me namelijk een prettige jongen om bij te zijn, wat best apart is. Dat heb ik namelijk niet vaak met mensen, mensen zouden eerder zeggen dat ik verlegen ben wat meestal ook zo is. Ik knik dan door de uitleg en vraag dan aan hem ''waar gaan jullie dan naar school? Ik wist niet eens dat Forks een andere school had'' en ik vraag me af waarom ik dat nooit heb geweten. Ik knik dan als hij zegt dat we elkaar vroeger misschien hebben gezien en haal mijn schouders kort op door zijn woorden dat ik een tijdje ben weggeweest en zeg dan ''gelukkig ben ik er weer''

Ik kijk naar Jazz als zegt dat we zo moeten gaan en knik dan, de winkels blijven hier natuurlijk minder lang open wat best gek is voor mij. Ik ben gewend dat ik dag en nacht naar binnen kan gaan bij een winkel, maar hier kan dat niet meer. Niet dat ik vaak in de avonden weg ga maar toch is het fijn als het kan. Ik lach zachtjes als Jazz zo enthousiast reageert op het feit dat we samen naar spulletjes gaan kijken, ik heb haar gemist. Ik kijk dan naar de jongens als ze weggaan omdat ze ergens anders eten en ik zwaai dan terug als Jacob zwaait en ik vind het jammer dat ik hem niet meer gesproken heb. Maar daar zou vast wel een keer voor komen, want als ik al hoor dat Jazz zegt dat ze snel moeten afspreken weet ik zeker dat het niet lang duurt. Ik kijk er nu al naar uit. Als de jongens in de auto zitten en wegrijden zwaai ik nog een keer en draai me dan naar Jazz toe en vraag aan haar ''zullen we meteen gaan?'' en ik wacht een beetje ongeduldig op haar antwoord. Ik heb namelijk aardig veel honger en om nou te zeggen dat het vliegtuigeten lekker was is enorm groot, het was namelijk echt smerig. En ik heb zin in een lekkere maaltijd en misschien wel al een snack.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld