Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | ft. Paran0id

Account verwijderd

schreef:

Daphne De Merode

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Elias "Eli" Nazari - 23

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Verbrand rubber, gierende banden, gejoel, brede torso's vol tattoo's en vrouwen in te korte rokjes. Al mijn zintuigen worden geprikkeld door wat er zich afspeelt rondom me. De menigte beweegt als een golf, telkens wanneer er een auto langs raast, wijkt iedereen simultaan achteruit. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand namelijk in een bocht de controle even verliest waardoor er toeschouwers gewond raken. Net die kans dat het allemaal heel snel heel fout kan gaan, houdt het spannend.
Adrenaline giert door mijn lichaam.
De goede soort adrenaline. Niet de soort die ik voel als er onverwachts een hand naar me uithaalt en daarna de pijn heel even verdooft. Dit is de soort dat me superhuman maakt of meer precies, die me laat voelen alsof ik alles aankan. Mijn liefde voor straatracen is niet zo groot als die van Danté. Echter krijg ik de kans er niet toe om eraan deel te nemen. Volgens Danté hoor ik thuis hier, aan de zijlijn. In een kort denim shortje dat mijn billen grotendeels bloot laat gecombineerd met een felrode bralette met daarover een zwarte leren jas. Niet mijn stijl, een tikkeltje te opzichtig. Al is mijn eigen kledingstijl nu niet bepaald klassevol of gesofisticeerd. Deze outfit dient vooral om als paradepaardje Danté te verwelkomen als hij een zoveelste race wint. Om andere mannen jaloers te maken waardoor hun afgunst jegens hem vergroot wordt. Ik vind het prima. Het laat me knap en gewild voelen. Toch zou ik het met plezier inwisselen voor iets saais, zolang ik maar in één van de snelste wagens zou mogen rijden.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik ondertussen na de laatste wagen iemand het parcours oprijden. Ik herken hem uit duizenden. Traag, te traag passeert de zwarte Plymount langs me heen. Op het moment dat ik oogcontact maak, laat ik mijn frustraties de vrije loop. Niet alleen mijn woede jegens Elias flakkert op, het is in combinatie met de frustratie dat hij rondrijdt in een auto waar ik van droom terwijl ik aan de zijlijn sta. Bovendien daagt hij me duidelijk uit.
Het gebeurt voor ik erover kan nadenken. Ik spuw to ver als ik kan, geleerd van mijn broer Damian. Waarna ik mijn middelvinger de lucht in steek terwijl ze oogcontact maken. Als ik het meest geliefkoosde woord in de bende naar hem roep, hoor ik achter me een 'ooooh' en gelach opstijgen. De 'puta madre' maakte het helemaal af. Mijn Spaans is nog niet vloeiend, maar schelden en vloeken kan ik als de beste.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het prettige geluid van de motor weerklonk in zijn oren. Met elke meter die hij in zijn auto verstreek, leken zich er meer bij te voegen en de omgeving te vullen. Auto na auto passeerde hij in zijn 1970 Plymouth, daar waar hij al zijn trots en werk in had gevestigd om hem weer in oude glorie te kunnen herstellen.
De straatraces vormde het gebied waar Eli zich het meest thuis voelde en het grootste deel van zijn vrije tijd spendeerde. De mogelijkheid om de adrenaline door zijn aderen te kunnen voelen stromen en de onheilspellende factor binnen het racen, maakte het te verslavend voor hem om ermee te kunnen stoppen. De auto's waren slechts een bijzaak; zijn liefde voor voertuigen was groot, maar die voor het racen was groter. Dat was het altijd al geweest. Tot grote afgunst van zijn vader.
Die paar honderd meter was immers de enige afstand die hij afleggen kon zonder ook maar een gedachte door zijn hoofd te laten gaan. Niets deed ertoe behalve de behoefte om te overleven, om je rivalen achter je te laten en als eerste over de finishlijn te eindigen. Alhoewel de geldprijs niet bepaald weinig was, was het toch de spanning en de vrijheid die Eli elke keer weer hierheen lokte en zo ook nu naar de start van de race liet rijden.
Hij bracht een sigaret naar zijn lippen, een trek genomen om enkele momenten later de rook weer uit zijn mond te laten ontsnappen. Zijn ogen gingen langs alle mensen om hem heen, die opzij stapten zodat hij een weg had om over te kunnen rijden. Het waren vele bekende gezichten die hij tegenkwam, al was er geen die werkelijk zijn belangstelling trok, behalve de verschijning van Daphne. Langzaam maar zeker had hij haar al in zijn blikveld gehad, een paar meter voordat hij haar passeerde. Haar geschreeuw liet hij zijn ene oor in gaan en de andere weer uit. Het kon hem niet minder baten wat ze over hem te zeggen had. Het beetje speeksel dat ze op zijn auto durfde te spugen, lokte eveneens geen heftige reactie van hem uit. Hij greens naar haar, breed en tergend om haar dwars te kunnen zitten, en reed haar voorbij om aan de andere zijde van de weg zijn auto te parkeren.
Het feit dat ze zichzelf zo voor schut durfde te zetten om hém zijn leven zuur te maken, vond hij slechts vermakelijk. Hij had het ook niet anders verwacht, als vriendin van Danté en deel van de Mexicaanse onderwereld moest ze natuurlijk net als elke andere zich soms even uitsloven om te proberen een rivaal de grond in te stampen. Eli zou ze het nog wel een keer betaald zetten.
Zuchtend sloot hij de auto af, de portier geopend om uit te stappen en zich in de menigte van racers te voegen. De ogen van zowel Daphne als de rest van de toeschouwers, die hij nog altijd op zich voelde branden, negeerde hij feilloos. Bij het zien van Kai was hij het voorval al binnen de kortste keren weer vergeten.
"Aye man, good to see ya back here," lachte zijn vriend. Hij beantwoordde hem met een grijns, nam een nieuwe trek van zijn sigaret en keek rond. "You got a nice crowd gathered here. Business is going well, huh?"
Eli zag hem zijn schouders opheffen. "Yeah man, for sure. But a lot of Mexicans are here as well. More than I've ever seen at the racetracks so far. It seems like Danté has brought his entire crew,," murmelde Kai. Hij had hetzelfde als wat Eli met de Mexicanen uit deze buurt had. Je kon ze niet uit de weg gaan maar als er zoveel op dezelfde plek waren, was het niet de vraag of er wat ging gebeuren maar eerder wanneer. Een glimp van zenuwen zag hij bij Kai weer, die wederom zijn blik rond liet gaan. "Sorry, if I had known before the race that there would be so many of those bastards, I would've told you."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Het liefste van al zou ik nu verdwijnen in de menigte. Een stap achteruit zetten om aan iedereens zicht onttrokken te worden. Toch doe ik het niet. In de plaats staar ik naar Elias die slechts aangemoedigd wordt door mijn agressieve houding. Zo graag zou ik die grijns van zijn gezicht slaan. Met mijn vuisten, met een pook, met een moersleutel, met wat dan ook. Als hij maar hetzelfde lot als mijn broer zou ondergaan. Op het laatste moment wend ik mijn blik af. De gedachte aan Damian laat een gapend gat na in mijn borstkas terwijl mijn ademhaling versnelt. Voor het akelige gevoel zich meester maakt over mijn lichaam, richt ik me terug op de auto die voor de tweede keer in aantocht zijn.
Elias staat veilig aan de overkant, omringd door zijn eigen bende. Ooit stond Damian daartussen. Nu kan ik het me haast niet voorstellen. Het maakt me misselijk dat iemand als Elias vrij kan rondlopen na wat hij aangericht heeft. Hoe hard ik het Danté ook gesmeekt heb, Damian was geen bendelid waardoor hij het niet waard was om hem te wreken. Dat zou slechts een oorlog hebben ontketend.
Mij had het niet uitgemaakt. Na het verlies van Damian zat ik zo goed dat ik het merendeel van de tijd zelfs niet herinner. Verzonken in gedachten, draai ik gauw mijn hoofd weg wanneer ik besef dat ik al de hele tijd naar Elias en Kai staar. Het laatste wat ik wil, is als Damian eindigen. Dantés bende deed soms fucked up shit, maar voor zover ik me herinner nooit tegenover één van hun eigen mannen. Hun vrouwen daarentegen. Echter vermoed ik dat ik hoofdzakelijk een slechte smaak heb in mannen en dat dat niet bepaald aan een bende ligt, maar slechts aan Danté zelf.
Toch joel ik als hij in aantocht is, nog sneller dan anders. Algauw volgt het besef waarom hij zo snel rijdt. Het blauwe licht weerkaatst op de gevels terwijl het oorverdovende geluid steeds dichterbij komt.
"Move move move!," roept Spiro terwijl hij me in mijn zij duwt.
De eerste politiewagen raast al voorbij, een tweede volgt in zijn sporen, de derde daarentegen komt gierend tot stilstand. Het is nog een eind van me af, maar ik sta aan de grond genageld. Omdat ik vooraan in de groep stond aan de straatrand, is iedereen rondom me al de zijstraten in aan het verdwijnen. Ik daarentegen, ik blokkeer.
Het is niet de eerste keer dat ik verstijf. Waaraan het precies ligt, weet ik niet. Het begint vooral na ruwe aanrakingen, zoals nu met de harde duw die me even uit balans haalde. Dan valt mijn hoofd uit alsof mijn lichaam in shut down gaat. Ik kan me niet meer bewegen, niet lopen, niet schreeuwen. Het enige wat ik kan, is luisteren naar mijn hart dat ze hard bonst dat het mijn hele hoofd vult. Zelfs de zwaailichten hoor ik niet meer. Mijn ademhaling versnelt tegelijkertijd met mijn hartslag terwijl ik de agenten al zie uitstappen.
Kon ik het maar, vluchten. Helaas werkte slechts één van de drie F'en bij adrenaline nog voor mij. Fight leerde ik als eerste af, flight was ook geen goede oplossing, freeze daarentegen greep ik telkens opnieuw naar. Soms voelde het zelfs alsof ik ondertussen mezelf van bovenaf bekeek.
Nu echter niet, ik ben niet in direct gevaar. Nog niet. En toch... Toch kan ik me nog altijd niet bewegen hoe hard ik ook probeer eruit te snappen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De menigte van Mexicanen gaf genoeg racers de reden om paranoïde om zich heen te kijken. Alhoewel Eli zich niet daadwerkelijk bedreigd genoeg voelde om dezelfde zenuwen door zich te laten gaan, betrapte ook hij zichzelf erop soms onderzoekend langs het publiek te kijken. Het was alsof de opkomst van hun rivalen elk moment een nieuwe strijd in de bendeoorlog zou ontketenen.
Dat Kai zich echter rustig besloot te houden, viel ook te merken. Hij liet het onderwerp vallen, haalde nog een keer zijn schouders op en liep verder. Als een van de organisatoren kon de man niet laten merken dat deze situatie nog eens slecht af zou kunnen lopen; het was slecht voor de zaken en daardoor ook slecht voor hem.
De afwezigheid van Kai liet hem verveeld achter. Stilletjes keek hij naar zijn handen, voor even met de autosleutels gespeeld voor hij deze terug in zijn zak stak. De aanloop naar de race toe was voor Eli altijd saai. Het kon hem vaak niet baten wie de vorige race gewonnen had en op het zelf racen na, was er aan een straatrace niet veel leuks voor hem. Er waren veel knappe meiden aanwezig en zeker genoeg die hem wel wilden inpalmen, maar geen die zijn interesse wist te trekken. Hij had geen behoefte aan een one night stand met een vreemde, noch een relatie die toch gedoemd was om te falen.
Hij werd uit zijn gedachten getrokken door een scherp, joelend geluid. De blauwe lichten die de straat kort verlichtten, deed hem en vele anderen opkijken. Alarmerend hoorde hij enkelen uit het publiek roepen, hem overvallen en de sigaret uit zijn vingers doen glippen.
Politie. De politie had hen gevonden.
Zijn gedaante, die eerst nog als bevroren was gebleven, kwam weer tot leven. Hij had zich in een kwestie van secondes van zijn auto weggeduwd. Met een ruk trok hij de portier open en nam hij plaats achter het stuur. Het vertrouwde gevoel van zijn vingers die zich om het leer klemden, kalmeerde hem, makend dat hij zonder enige problemen en stress de motor van de auto weer kon laten lopen. Gefrustreerd gevloek volgde wanneer hij probeerde zich uit de steeg te loodsen tussen de vele rondrennende mensen door.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Het gebeurt weer. Het is niet de eerste keer deze week. De laatste tijd komt het steeds sneller na elkaar. Na vrijwel elke ruzie, soms tijdens een ruzie. Tegenwoordig zelfs als ik dénk aan ruzie, vooral het soort ruzie waarbij Danté me te lijf gaat.
Het gevoel is beklemmend. Mijn hartslag schiet nog meer de hoogte in, zo snel dat ik denk dat ik een hartaanval krijg. Eerst heb ik het ijskoud, dan snikheet. Al die dingen maken me zo misselijk dat ik er buikpijn van krijg en ik de neiging heb om dubbel te klappen.
Piro is nergens meer te bespeuren. Hopelijk is hij om de auto. Meestal kijkt hij voor me uit als Danté niet in de buurt is. Soms voelt het alsof hij mijn persoonlijke bodyguard is. Terwijl mijn zicht steeds waziger wordt en ik me net klaar voel om gewoon op de grond te gaan liggen tot ze me oppakken, stopt er een auto langs me.
Zonder erover te moeten nadenken, want de wagen is tenslotte zwart en geen met zwaailichten, trok ik het portier open. Vanaf ik ga neerzitten en de deur met een klap dichttrek, breekt de paniekaanval echt door. Met een luide vloek begin ik te hyperventileren terwijl ik een hand op het dashboard en één op de deurhendel zet zodat de chauffeur tenminste plankgas kan geven om hier weg te raken zonder me door de auto heen te slingeren.
Ik hoop echt dat het Piro is.
Hij weet tenminste wat er aan de hand is en wat nu te doen. In een plastic zak gaan ademen en even rustig aan doen is alleszins geen mogelijkheid nu. Het enige wat ik nu kan doen is mijn ogen sluiten om me voor te stellen hoe het zou voelen als ik de bestuurder was van een racewagen als deze. Liefst een cabrio. Misschien een rode of toch liever een roze. De wind die met mijn haren speelt als ik door de straten scheur. Overal bekijks.
Een joint zou ook helpen, besef ik ondertussen. Nu ben ik zéker aan het hopen dat het Piro is, die heeft voor iedereen iets naar wens.

Account verwijderd

schreef:
just in case de tag niet werkte in mijn bewerkt bericht hha

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gestaltes schoten voor hem langs. Elk slechts een seconde zichtbaar voor zijn ruit, om daarna te verdwijnen en ruimte te maken voor de volgende. Er was geen beginnen aan voor hem om zich door de mensenmassa heen te werken. Het moment dat hij zijn gaspedaal weer intrapte om vooruit te komen, was er weer iemand anders die zijn uitweg récht voor zijn voertuig zocht. Het irriteerde hem.
Een nieuw gedaante vloog voor de auto. Eentje die alleen, anders dan de rest, tot stilstand kwam. Midden in zijn pad bleef ze stilstaan. Als de dood leek ze voor zich uit te kijken. Wat hij precies in haar ogen en lichaamstaal zag, wist hij niet, maar ze nam zijn blikveld in zonder ook maar een beetje te twijfelen.
Fronsend keek hij voor zich uit. Zijn mond wilde hij openen om iets naar haar te schreeuwen of wat dan ook te doen, in de hoop haar weer uit haar kleine trance te halen. Het tegenovergestelde gebeurde; zijn zwijgen vulde de ruimte en juist dat bleek hetgeen te zijn wat het gestalte voor hem weer deed bewegen. In een ruk had ze zich losgemaakt uit haar paniek om op hem af te rennen. Nog geen minuut later had ze de portier al open getrokken om zich gehaast op de bijrijdersstoel te laten neervallen. Het was sindsdien dat Eli zijn stem weer hoorbaar kon maken.
"Who are y-..," stamelde hij, enigszins van zijn stuk gebracht. "What do you think you're doing?"
Hij keek opzij om wederom oog in oog te staan met Daphne, die anders dan hun vorige ontmoeting haast angstig naast hem zat, om niet veel later in een paniekaanval weg te zinken.
De kans om tijd aan haar hyperventileren te besteden, werd hem al snel ontnomen. Het bekende zwaailicht verscheen opnieuw, ditmaal recht voor hem, om de gehele steeg op te lichten met blauw. Zijn ogen zwierven in sneltempo langs de omgeving, om er al snel achter te komen dat de enige weg om zich hieruit te redden, achter hem was. Luid vloekend begon hij te schakelen.
Hij zette zijn voet hardhandig weer op het gaspedaal. Met plankgas reed hij achteruit, elke omstander weggejaagd door het plotselinge, oorverdovende geluid van de motor. Het einde van de steeg lag nog maar een paar meter van hem verwijderd. Daar waar eerder de politie te vinden was maar nu geen bedreiging meer over was gebleven. Met een scherpe bocht draaide hij de grote weg op, om niet veel later van de racelocatie weg te scheuren.
De eerste vijftal minuten was het doodstil gebleven. Haar overmatig, versnelde ademhaling galmde door het voertuig maar was niets waar hij op in was gegaan gedurende het uitzitten van hun vluchtweg. Hij wist niet wat hij zeggen moest en bovendien had hij er zijn gedachten niet naar staan, wanneer er bij elke bocht een politieauto verschijnen kon. Pas toen hij zeker wist dat hij ze kwijt was geraakt, kwam daar verandering in. Zijn gelaatsexpressie verhardde zich.
"Daphne De Merode.. I knew you were stupid, but getting in the car of your enemy?" Een dodelijke blik bracht hij met zich mee die hij genadeloos op haar richtte. De auto had hij tot stilstand laten komen in een donkere steeg. Daar waar hij wist dat haar vriend haar vinden kon. Oh, wat zou de blik van Danté goud waard zijn zodra hij zich realiseerde dat zijn vriendin bij hém haar uitvlucht had gezocht.
"You must have a death wish," mompelde hij geïrriteerd. "Or did you finally find out your boyfriend is a murderer and you've playing for the wrong team, after all?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

We scheuren door de bochten, mijn lichaam dat niet in het harnas ingesnoerd zit, kan vrij bewegen in de auto. De racezetel is allesbehalve comfortabel om te gebruiken zonder gordels, bovendien is het ook geen aangename rijstijl. Wanneer de auto tot stilstand komt in een verlaten steeg, lijkt mijn paniekaanval over te zijn. Hevig door elkaar gerammeld worden, kan opgenomen op mijn lijstje van tips en tricks hoe met angst om te gaan.
Ik voel me belachelijk.
Zoveel kan ik aan, ik heb mijn handen ook zovaak vuil gemaakt. Maar de laatste tijd lijkt mijn lichaam een ander leven te leiden dan mijn hoofd, het pikt het niet meer op sommige momenten en ik kan nooit met zekerheid voorspellen wanneer de volgende aanval komt.
Vanavond wil ik gewoon in Dantés armen kruipen terwijl ik doe alsof er niets gebeurd is. Echter maakt een bekende stem, een té bekende stem een einde aan die dagdroom.
Een welgemeende: “What the fuck?!,” verlaat mijn mond.
In een ruk draai ik me om waardoor ik recht in de ogen krijg van officieel de meest verachtelijke persoon op aarde. Ik moet mezelf bedwingen om niet spontaan op hem te klauteren om hem te wurgen nu hij nog binnen handbereik is. Dat hij me dom noemt, maakt het er niet beter op. Waar haalt hij het lef vandaan om me op te pikken?! Alhoewel ik mogelijks niet bepaald goed was de afgelopen minuten in het inschatten van situaties. Heb ik echt mezelf in deze benarde situatie gestoken?
”Gilipollas, I’m going for the deathwish,” snauw ik Elias met de kille blik toe.
”Turns out my boyfriend keeps me very much alive and I don’t see my brother anywhere since you idiot shot him!,” roep ik woedend uit.
Mijn paniekaanval is voorbij waardoor ik klaar ben om te ontploffen in een woedeaanval ditmaal. Ik voel mijn bloed haast koken. Mijn lichaam heb ik naar hem toe gedraaid, mijn rug is tegen de koude ruit gedrukt omdat ik me zo ver mogelijk van hem af beweeg.
Mogelijks ben ik wel glashard aan het liegen. Als Danté me hier vindt met Elias ben ik zo goed als dood. De laatste keer dat ik blijkbaar te lang naar Elias stond te kijken -weliswaar vol haat en minachting-, bekocht ik het met een gekneusd strottenhoofd. Daarom heb ik absoluut niet de behoefte om hier nog langer te lopen bekvechten over zijn belachelijke pogingen om zijn onschuld te bewijzen. Als Piro hier zou zijn, zou ik graag verder ruzie uitlokken, maar de kaarten liggen niet in mijn voordeel vandaag.
Net daarom stak ik uit met de Spaanse uitspraak die gelijk staat aan: go fuck yourself.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een doodswens was het, naar haar woorden. Datgeen wat ze fel uitkraamde terwijl haar ogen net zo doordringend op de zijne gericht waren als andersom. Het mocht geen verrassing zijn dat ze elkaar het liefst een kogel door het hoofd wilden jagen. Het begon een beetje saai te worden.
De wijze waarop ze haar vriend erbij betrok, gaf slechts aan hoe naïef ze was. Klaarblijkelijk dacht ze nog altijd dat Danté een hart van goud had. Nooit had ze hem ook maar verdacht om het bloed van haar broer aan zijn handen te hebben. Eerder vond hij het nog lachwekkend, nu begon het hem behoorlijk te ergeren dat hij nog altijd als de moordenaar aan werd gewezen. "For fuck's sake, you still wanna play this game?" Hij rolde met zijn ogen.
"Ever wondered why Danté refuses to tell you everything about that night?" kaatste hij haar toe. "Why he doesn't carry his normal gun with his initials anymore, but has bought a new one? C'mon, you can't be that stupid to still believe that I killed Damian." Eli verklaarde haar voor gek dat ze er nog nooit bij stil had gestaan dat ze totaal in de verkeerde richting wees, en de dader dichterbij haar te vinden was dan ze had gedacht.
"Look, this shit was alright in the beginning. You wanted someone to blame for the murder, someone to seek a fight with, sure. I've let you do that for months. But I'm done." Enigszins geërgerd gegrom liet hij horen. "I can't believe you're that easy to fool." Zijn ogen had hij met een blik van afschuw van haar afgewend. Al die tijd had hij het bewijs gehad dat haar aan kon tonen naar wie ze werkelijk wijzen moest. Iets wat zijzelf zich allang had kunnen beseffen, als ze haar oogkleppen eens af had gedaan. Voor de verandering. Wellicht was het nu tijd voor hem om haar uit haar lijden te verlossen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Tijd op uit te stappen voor hij mijn opmerkingen beantwoordt, heb ik niet. De ene zin na de andere rolt uit zijn mond waarbij ik mijn oren niet kan geloven.
"Game?!," breng ik allereerst verontwaardigd uit.
Ik ben niet op de hoogte dat dit voor hem slechts een spelletje is, een geliefde broer verliezen. De enige persoon op aarde die me echt begreep en waarbij ik met alles terecht kon.
De oogrol maakt me nog kwader.
Mijn vingers klauw ik om de stangen achter me waar ik me sowieso overheen moet hijsen om uit te stappen. Door daarop wat druk uit te oefenen, heb ik voorlopig een uitweg voor mijn woede. De zinnen erna verbazen me nog meer. Waar haalt hij het lef vandaan om dit in Dantés schoenen te blijven schuiven?
"I'm not fooled by anyone but you. You can't prove a damn thing," verdedig ik mijn vriend, mijn steun en toeverlaat -soms-.
Het zet me wel aan het denken. Zijn pistool dat hij nota bene van mij kreeg, zie ik al een tijdje niet meer. Nochtans behandelde hij het als zijn meest kostbare bezit voorheen. Ik dacht gewoon al al die tijd dat dat was omdat ik toen ook zijn kostbaarste bezit was. Nu hij mij niet bepaald als dierbaar behandelt, dacht ik dat hij hetzelfde omsprong met mijn cadeaus.
Misschien heb ik verkeerd gedacht?
Ik heb alleszins nooit Dantés versie gehoord. Immers vertelt iedereen een andere versie, dus heeft de bende besloten om gewoon niet langer over het voorval te spreken. Tenslotte was er niemand van ons verloren die avond. Voor hen maakte het verlies van Damian niet uit.
"Or do you have some proof, huh?," snauw ik terwijl ik mijn handen losmaak om ze voor mijn borsten te kruisen.
Of ik het slechts uitdagend bedoel, is voor mij een even groot raadsel als hem. Daag ik hem nu echt uit om bewijs te brengen over Dantés betrokkenheid? Want het liefste van al hoor ik daar het antwoord niet op.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het feit dat ze niet door had wat voor spel ze aan het spelen was, maakte het hele voorval nog zieliger dan hij had verwacht. Dat ze haar vriend niets verweet was één, maar dat ze er nooit bij stil had gestaan dat Eli het misschien niet gedaan had, deed haar nog kortzichtiger overkomen. Ze wilde niet eens overwegen dat hij het bewijs kon hebben om zijn woorden te onderbouwen. Nee, ze zag hem aan voor een dom kind en wel een die alles uitspreken zou wat hij wilde, maar niets leveren zou om zichzelf geloofwaardig te maken.
Hij schudde zijn hoofd. "Of course you don't want to believe that I have more to offer than just words." Het vormde gemompel dat ondanks het lagere volume, nog evenveel irritatie bezat als zijn eerdere woorden.
Hij liet zijn hand afglijden van het stuur en reikte naar het kleine opbergvak voor de bijrijdersstoel. Hetgeen waar hij al het spul opborg waar hij waarde aan hechtte en dat betekende dus ook het wapen dat hem vrij kon pleiten van haar beschuldigingen.
Met gezucht trok hij de klep voor haar open, om zich daarna weer terug te laten vallen tegen zijn stoelleuning. "Go ahead. Look. You'll find the gun that you should've been looking for all this time, along with a bloody shirt," vertelde hij haar ijzig. "One, I'm sure you'll recognise." Het zou haar niet lang innemen voor ze het pistool zou vinden. Het lag aan de zijkant van de autopapieren en enkele andere spullen. Het handvat stak al uit zodat hij, wanneer nodig, het eruit had kunnen halen zonder hier al te veel moeite voor te doen. Het shirt, dat in een gesloten plastic zak was gestoken, lag er zowat naast en zou daardoor ook gemakkelijk te zien zijn.
Veel meer uitleg had ze niet nodig gehad. Daar ging hij althans vanuit, wetend dat ze de initialen van haar vriend op het wapen kon vinden. Als ze dan de puzzelstukken nog niet bij elkaar kon zetten, was ze nog stompzinniger dan hij had gedacht. Wat moest hij anders tenslotte met het bloederige shirt en het pistool in zijn auto, dat tot haar vriend behoorde en sinds de moord van Damian nergens meer te vinden was?

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Elias schudt zijn hoofd terwijl hij begint te mompelen. Iets over bewijs. Dat zorgt ervoor dat ik wel even mijn mond hou. Ik vraag me oprecht af wat dat bewijs kan zijn. Bovenal vraag ik me af waarom dat bewijs nooit tot de politie is geraakt. De politie vertrouw ik voor geen hol, maar als ze Damians moordenaars kunnen wegstoppen om weg te rotten, zou ik er misschien wel een bedankje vanaf krijgen.
Wanneer Elias zijn hand uitsteekt richting mij, druk ik mezelf zo hard tegen de deur aan dat het wat kraakt onder mijn gewicht. Plotse bewegingen mijn kant op zijn niet echt mijn ding. Snel herpak ik mezelf weer als ik mijn klamme handen afveeg aan mijn topje voor ik voorover buig om in het vakje te kijken dat Elias voor me opende.
Algauw heb ik het shirt en pistool van Danté in mijn handen. Het doet me denken aan de autopsie resultaten. Na een bezoekje aan het mortuarium had de politie me ondervraagd of ik een pistool van dat kaliber en passende beschrijving bezat. Ik niet op dat moment, Danté wel. Iets wat ik nooit toegegeven had en waarover ik Danté nooit aangesproken had. Hoe dom kon ik zijn om Danté blindelings te vertrouwen. Hetgeen waar hij het beste in is, is liegen. Nu begrijp ik waarom Elias me zo uitlacht, zo met me spot.
"Why.." breng ik uit, maar ik vind de juiste woorden niet direct.
"Why did you keep this away from me? Why didn't you let Danté take the blame," mompel ik.
Hoe graag ik ook kwaad wil zijn. Ik voel me ook opgelucht. Er leek altijd iets niet te kloppen, het liet me rusteloos achter. Het is gewoon enorm frustrerend dat ik al al die tijd mijn woede en verdriet op de verkeerde persoon richt en Elias me nota bene achterlaat bij een moordenaar.
"Damn if Damian would know that you left me with his murderer, he would fucking rip your head off," lach ik.
"Who even knows this?"
Ik kan het echt niet helpen dat ik begin te lachen. Ik voel me gewoon zo belachelijk. Twee bendes weten overduidelijk de waarheid en besloten om mij gewoon domweg in mijn eigen wereldje te laten. Gezellig samenwonend met de man die niet alleen mij aftuigt, maar ook mijn broer vermoordde. Gewoonweg fantastisch. Iedereen moet me al zo lang zo hard uitlachen, je zou haast denken dat ze het leuk vinden om me te zien falen in mijn leven.
Met het pistool nog in mijn handen stap ik uit omdat de tranen zich een weg naar mijn ogen banen. Mijn zicht wordt troebel, maar ik wil niet huilen. Ik denk dat ik mezelf al lang genoeg ten schande maak. Dit moet ik dringend rechtzetten Hopelijk valt er nog iets van mijn eer te redden. Net op dat moment weerklinkt er een heel bekend geronk in de verte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een kleine frons verscheen op zijn gelaat toen hij Daphne achteruit zag deinzen. Het leek erop dat zijn uitreikende hand haar het gevoel gaf dat ze zich zo ver mogelijk bij hem vandaan moest houden. Dat wat hem verbaasd had maar hem zijn zwijgen later niet had laten verbreken. Het kon hem niet schelen hoe ze zich gedroeg, geweten dat dat zou veranderen zodra ze zich besefte wat hij haar voor bewijs had geleverd. Makkelijker dan dat kon hij het haar uiteindelijk niet maken. Hij had haar al de antwoorden die ze zocht, aangereikt.
Desalniettemin was de eerste vraag die ze hem toegooide, waarom hij het haar niet eerder had verteld. Hij kon het niet helpen even een zucht aan zijn lippen te ontsnappen. Ze waren rivalen. Wat had ze dan gedacht? Dat hij hun bendehuis binnen zou vallen en de waardevolle bewijsstukken zou overhandigen? Dan had hij geen garantie dat Danté zich er niet uitpraten zou. Ze hadden voor zover hij wist, zo het bewijsmateriaal kunnen manipuleren dat hij de aangewezen dader zou zijn. Een vijand minder in hun oorlog en wel een die een aardig hoge en daarmede belangrijke positie innam in het rijk van hun aartsrivalen.
”Because you now know damn well how good of a lier that boyfriend of yours is. He would’ve talked himself out of this anyway. I would’ve been handing my enemies the evidence they need. Why do you think they covered it up?” antwoordde hij. “They want everyone in their gang to think I did it, to send one more of their rivals into a grave. Handing you the evidence, would be like me putting my own DNA and vingerprints on that stuff and giving it to the police.”
Hij had gewacht op het goede moment, waarop hij alles zat zou zijn en haar het kon laten zien, zonder dat ze door iemand anders beïnvloed kon worden. Ze had niets om over te zeiken. Hij had het haar toch uiteindelijk verteld?
Het geluid van de portier die werd geopend, deed hem opzij kijken. Nog net had hij een glimp van haar gelaat kunnen weerzien vooraleer ze in het donker was gestapt en de auto had verlaten. Ze droeg een trieste expressie met zich mee en hoewel hij haar niet goed had kunnen bekijken, dacht hij ook twee betraande wangen te hebben gezien.
Hij wilde haar eerst weg laten lopen, haar alleen laten met het verdriet liever dan te blijven. Het was het welbekende geluid van een auto die hem, enkele seconden later, hiervan weerhouden had. Verrast keek hij op om het voertuig van Danté de steeg in te zien rijden. Alsof de situatie nog niet erg genoeg was.
Een pistool stak hij achter zijn broekriem, deze voelen klemmen tegen zijn onderrug. Wat er daarna opzat, was wachten. Wachten op de reactie van Danté en dat wat Daphne hem te zeggen had. Zijn gedachten smeekten hem om het terrein te verlaten en zich er niet mee te bemoeien uit walging voor hen allebei, maar iets in hem wilde zien hoe dit af zou lopen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Dit loopt niet goed af.
Mijn tanden klem ik op elkaar. De doofpot operatie was geslaagd tot nu. Na alle moeite die mijn bende doorstaan heeft om dit te verbergen, kan Elias hier alsnog met bewijs komen zwaaien. Hoe dan ook, weet ik dat Elias gelijk heeft. Ik herinner me tijden wanneer Damian me vertelde hoeveel hij Elias vertrouwde, net daarom kwam zijn verraad ook bij mij zo hard aan. Dat Danté dit slechts deed om enige onrust die al woekerde tussen onze beide bendeleden nog meer aan te wakkeren, gaat me mijn petje te boven.
Heel even heb ik nog de tijd om te mijmeren over wat Damian zou willen dat ik doe. Immers loopt dit niet goed af. Mijn duim streelt over de initialen D.P. Danté Perotti. Ooit zouden ze ook mijn initialen worden, indien hij me in tussentijd nog niet zat was of zichzelf eens teveel liet gaan. Plots besef ik hoe kotsbeu ik het ben om nog misleid te worden zodat ze me kunnen uitlachen achter mijn rug.
Terwijl de auto tot stilstand komt, laad ik het geweer. Mijn lesje heb ik meer dan genoeg geleerd. Een confrontatie met Danté ga ik niet ongewapend aan. Zowel hij als Piro stappen uit de wagen. In een glimp vang ik op dat Elias ook uitstapt. Hij heeft zeker lef, dat moet ik hem nageven. Eerst brengt hij Dantés vriendin hierheen om haar dan een moordwapen te overhandigen op een plek waarvan hij weet dat hij haar komt zoeken.
"You did it, you lied about it and thought I would never find out!," roep ik woest naar Danté.
Woede flakkert opnieuw op, wat al evenveel tranen doet opwellen in mijn ogen. Deze knipper ik echter weg, ik weiger om dramatisch te staan janken, zo kom ik niet bepaald imposant over eerder als een dramaqueen.
Eerst zwaai ik met het geweer richting hem, niet met de intentie het te gebruiken, maar om zijn aandacht te trekken.
Het werkt.
Danté stapte uit met een grimas, nu staat er een mengeling van kilheid en angst in zijn ogen. Met zijn hoofd wenkt hij naar mij.
"Get in the car," zegt hij dwingend.
Voor ik het goed en wel besef, overbrugt hij de afstand tussen onder met grote, snelle passen. Zijn hand al uitgestrekt. Zijn blik ditmaal vol razernij. Shit. Shit shit shit. Na een luide knal volgt er een doffe plof waarna alles doodstil blijft. Danté is op de grond gezakt. Mijn armen worden al stijf na de terugslag van het geweer. Ademloos staar ik naar het lichaam voor mijn voeten. Een rode poel bloed vindt zijn weg naar mijn voeten terwijl mijn leren jas zacht kraakt als ik mijn armen laat zakken om mijn blik op de tippen van mijn schoenen te vestigen daar waar het rood mijn witte sneaker bereikt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld