Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | ft. Traveller

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

WARNING: gang stuff

ORPG met de lieve (:

Mattías Cristiano “Cristian” Caldera - 24

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:

Adriana Sophia Polizzi
23 years old

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Wat nerveus keek de brunette in de bruine ogen van de intimiderende man die voor haar zat. Ze vond hem zo intimiderend dat ze zelfs zijn naam was vergeten, maar gelukkig was het niet gebruikelijk om iemand vaak bij zijn naam te noemen en zou de man voor haar heus niet vragen of ze zijn naam nog wist. Hij had al genoeg andere dingen aan haar gevraagd. Vragen waarop ze soms niet wist of ze wel het juiste antwoord had gegeven, maar ze had haar best gedaan om het allemaal zo goed mogelijk te beantwoorden. Terwijl ze dit had gedaan kon ze totaal niet aan de man voor haar aflezen wat hij van de antwoorden vond en dat vond ze uitermate vervelend. Normaal gesproken was Adriana iemand die anderen redelijk kon aflezen, maar hij was een uitzondering op de regel. En zo waren er eigenlijk nog veel uitzonderingen op die regel. Eigenlijk alle figuren zoals hij waren niet te peilen. Het leek wel alsof ze soms permanent een pokerface opzetten. Misschien was dat iets dat zij ook eens moest doen. Adriana was namelijk wat betreft veel dingen een open boek, maar ze wist dat dat een gevaarlijke eigenschap kon zijn. Zeker in het wereldje waarin ze zich nu begaf en het was dus zeker iets wat ze moest gaan afleren.
“Right... So you’re absolutely sure about all of this?” vroeg de man haar voor de vierde keer tijdens dit gesprek. Ja, natuurlijk wist ze dit zeker. Ze zou hier niet nog zitten als ze hier niet voor de volle honderd procent achter stond. Daar was ze veel te angstig voor. Dat was nog zo’n eigenschap die ze waarschijnlijk moest gaan afleren. Dit soort mensen zouden hier niet zo mogen intimideren. Echter had ze het gevoel dat ze zich redelijk staande had kunnen houden tijdens het gesprek en tijdens het vragenvuur.
“Yes,” knikte ze dus ook vastbesloten. Ze wist heel goed wat ze aan het doen was en waar dit uiteindelijk toe leidde. Echter betekende dat nog niet dat ze het ook daadwerkelijk goed had gedaan. Dat moest hij haar nog vertellen. Misschien had ze het wel flink verprutst. Dat wist ze echt niet, omdat ze hem gewoon niet kon aflezen.
”Okay then. You’re in.”
Adriana moest moeite doen om niet verbaasd te kijken, omdat dat ervoor zou zorgen dat haar hele act van overdreven zelfverzekerd zijn in het honderd zou vallen. Echter was ze dat wel. Ze kon haar oren nauwelijks geloven en moest daardoor ook wel vragen of ze dit nou goed had gehoord. Had haar plan serieus gewerkt? “I’m in?” vroeg ze dus ook, aangezien ze een extra bevestiging wilde. En die bevestiging kreeg ze meteen.
“Yeah, are you deaf? You’re in.” De man klonk nu een beetje geïrriteerd, waardoor ze meteen voor zichzelf had besloten om nooit meer vragen te stellen omdat ze een bevestiging wilde. Blijkbaar vond hij dat irritant en het laatste wat ze wilde was hem irriteren. “You’re in under one condition though... I am not sure if we can trust you and if you’re actually up for the job. It seems like you are but I’m just still not sure. We always do this thing with newbees where we let them move in with one of my boys. They’ll show you how everything works and what it takes to do this type of shit. And you’d have to move in with one of them today already, unless you’re chickening out of course.”
Het liefst wilde ze vragen wat hij daarmee bedoelde, want ze snapte vrij weinig van het verhaal? Ze moest bij een wildvreemde intrekken om te zien of ze te vertrouwen was en om te zien of ze dit leven wel aan kon? Ergens vond ze het een vreemd verhaal, maar ze besloot geen seconde te twijfelen. Hij leek immers een hekel te hebben aan twijfelaars. “Cool, I’m down,” knikte Adriana waarbij ze wat rechter op ging zitten. Nu was ze wel nieuwsgierig naar hoe dat in zijn werking ging, maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Het moest immers vandaag al gebeuren, al snapte ze ook niet waarom dat zo snel moest. Echter zou daar wel een reden achter zitten, want anders was dit geen eis.
“Alright, I’mma call one of my men right away then,” zei hij waarna hij opstond en wegliep, zodat ze het telefoongesprek niet kon horen. Althans, ze ging er vanuit dat dat de reden was waarom hij wegliep. Hij liet haar hierdoor een beetje verward achter. Ze wist dat haar leven drastisch ging veranderen, maar ze had niet verwacht dat dat vandaag al zou zijn en dat ze bij iemand in moest trekken? Wat als ze die persoon niet aardig vond? Wat als ze die persoon juist ontzettend leuk vond? En wat zou haar moeder zeggen?! Die was het hier al helemaal niet mee eens, maar ze was oud genoeg om haar eigen beslissingen te maken.
Na wat als een eeuwigheid voelde kwam hij weer terug de ruimte in en nam hij weer op dezelfde stoel tegenover haar plaats. “He’s on his way right now,” was het enige wat hij haar vertelde totdat hij een sigaret opstak en zijn telefoon erbij pakte. Dit vatte Adriana op als een hint om vooral niet meer tegen hem te spreken totdat hij weer aandacht voor haar had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geluid van zijn ringtone had de rust die middag verstoord. Hij was net goed en wel teruggekeerd van een klus en had zich voorgenomen om de middaguren door te brengen in de garage, sleutelend aan zijn auto. Veel meer had hij niet te doen gehad. Althans, totdat zijn telefoon af was gegaan en de stem van Luciano zijn woonkamer vulde, in plaats van de muziek die tot daarvoor nog te horen was geweest.
Veel had het telefoontje hem niet gebracht. Hij was ervan op de hoogte gebracht dat er een nieuweling in het kantoor zat, die zijn of haar eerste paar proefmaanden vanaf vandaag bij hen maken moest. Wie het was, werd geweigerd hem te vertellen. Cristian had überhaupt nog geen idee of het een man of een vrouw was, laat staan de naam of afkomst. Dat was hetgeen wat hij maar voor zichzelf moest zien binnen een paar minuten; het was niet alleen dat hij van alle bendeleden juist op was geroepen om de nieuwe te moeten verwelkomen, er werd ook nog van hem verwacht dat hij tempo maken zou. Luciano hield niet van wachten dus natuurlijk moest ook dat ijzig verwoord worden via het telefoongesprek, doende dat het de belangrijkste zaak van de wereld was om hem zo snel mogelijk vanuit zijn penthouse op te laten draven.
Met tegenzin had hij dan ook zijn appartement achtergelaten om zich een weg te banen naar de liften. Het afdalen naar de 6e verdieping was voor zijn gevoel nog nooit zo snel gegaan. Binnen een vijftal minuten stond hij al goed en wel voor het kantoor van Luciano, dan wel zuchtend uit ergernis met het weten dat zijn hele middag zojuist vergooid zou gaan worden door een groentje. Het enige dat uiteindelijk maakte dat hij het kantoor instapte, was gewoonweg omdat hij wist dat hij geen keuze had. Dat wat ook Luciano altijd onthouden had; met elke keer dat Cristian oog in oog met hem stond, leek zijn grijns groter te worden.
Hij sloot zwijgend de deur achter zich en stapte wat naar voren. De nieuweling leek ook al aanwezig te zijn, gezien hij tegen de rug aan moest kijken van een meisje die hij hier nog niet eerder gezien dacht te hebben. Vragend keek hij naar Luciano, die grijnzend wat meer recht in zijn stoel ging zitten en in haar richting knikte.
"Cristian, meet Adriana Polizzi." Hij had het uitgebracht alsof het niets was, maar het waren die paar woorden die Cristian liet wensen dat de grond onder zijn voeten weg zou zakken. Een blik die Luciano hoogstwaarschijnlijk op was gevallen, gezien hij een aardig tevreden expressie begon te vertonen en ongestoord verder ging. "She's the newbie in town and it's your turn to take a greenie in."
Hij fronste, voelend hoe zijn blik verstrakte en zijn bloed lichtelijk begon te koken. "I'm not taking her in. Anyone but fucking Adriana Polizzi," kaatste hij Luciano kil toe. Een opmerking die klaarblijkelijk niet tegen zijn beslissing in kon. Hij zag hem geamuseerd met zijn hoofd schudden. "Seems like you two shared a past together, doesn't it? Well, that means I made the right choice. You'll be a good teacher then."
Cristian keek toe hoe de man in alle rust zijn sigaret verder op rookte. Luciano leek af te wachten tot hij toe zou geven en haar uit het kantoor leiden zou, dat wat hem alleen maar woedender leek te maken. "For fuck's sake, can't you get someone else to babysit her?" Zijn gegrom volgde, maar het was niets wat hem op andere gedachten leek te kunnen brengen. Kortaf werd hij afgekapt en aangekeken alsof hij een of andere ongehoorzame kleuter was.
"Are you telling me you have a choice in this?"
Een reactie die Cristian enkel kon beantwoorden met een zucht, voordat een stilte hiervoor in de plaats kwam. Hoe graag hij hem ook te grazen wilde nemen, wisten zij beide dat hij zijn vader en Manuel op zijn dak zou krijgen. Een feit die Luciano maar al te graag wilde herhalen en verduidelijken wanneer hij hier de kans voor kreeg, al was het maar om zijn macht uit te kunnen oefenen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
De stilte duurde voor haar gevoel lang. Te lang. Het zorgde ervoor dat ze zich ongemakkelijk voelde en dat deed ze sowieso al in het bijzijn van deze meneer. Ze begon daarom een beetje te malen, aangezien ze niet zo goed wist wat ze nu moest doen en welke houding ze moest aannemen. Ze was aan het twijfelen of ze dan ook maar haar telefoon moest pakken omdat ze dan wat te doen had, maar besloot dit toch niet te doen. Ze wist niet wat de man voor haar hiervan zou vinden. Vandaar dat ze een beetje om haar heen ging kijken, ook al was er in deze ruimte niet eens zoveel boeiends te zien. Toch moest ze zichzelf wel een beetje bezig houden, want ze kon ook niet dom voor zich uit gaan staren. Dan zou ze zich ervan moeten weerhouden om hem niet aan te staren, want meer was er voor haar ook gewoon niet te zien.
Tot haar opluchting hoorde Adriana op een gegeven moment een deur open en niet veel later weer dicht gaan, maar dit gebeurde allemaal achter haar en ze kon het dus niet meteen zien. Ze was echter wel ontzettend nieuwsgierig, maar besloot niet meteen om te kijken. De man voor haar had zijn aandacht nu volledig gericht op de persoon achter haar en stelde Adriana voor, waarna hij erbij vertelde dat het zijn beurt was om voor een nieuweling te zorgen. Ze besloot bij deze woorden om zich wel om te draaien om te zien met wie ze te maken had en tot haar schrik zag ze iemand staan bij wie ze had gezworen om hem nooit meer te zien. Cristian.
Voordat ze kon aangeven dat ze dit absoluut niet ging doen, deed Cristian dit al voor haar. Hij wilde het niet doen. Eigenlijk wilde ze hem meteen eens goed laten weten dat hij niet zo minderwaardige toon op hoefde te zetten toen hij haar naam uit sprak, maar ze wilde dit ook helemaal niet. Dan mocht hij voor die ene keer wel zo'n toon opzetten. Meteen keek ze dus ook om naar de man waarmee ze het gesprek had gehad, maar die leek dat helemaal niets te doen. Het leek hem helemaal niets te interesseren dat Cristian net had aangegeven dat hij haar absoluut niet mee ging nemen. Sterker nog, hij leek dit leuk of grappig te vinden? What the fuck?
"Can I still back out?" was de enige vraag die bij haar boven kwam. Als dit de manier was dat het allemaal moest gebeuren zou ze dat absoluut niet gaan doen. Dan moesten ze maar een ander slachtoffer zoeken die dit ging doen, maar ze ging écht niet in één huis zitten met dat walgelijke persoon. Ze zou de hele dag ruzie hebben en ze zou het ook gewoon niet kunnen opbrengen om normaal tegen hem te doen en hij zou er waarschijnlijk hetzelfde over denken.
"No." Dat was het enige antwoord dat ze kreeg van de man die haar alweer geïrriteerd had aangekeken. Ze raakte daar een beetje gefrustreerd van en als hij haar als een soort klein kind wilde behandelen, zou ze zichzelf ook als een klein kind gaan gedragen. Het voelde namelijk gewoon alsof hij haar nu niet serieus nam. Het feit dat Cristian al zo tekeer ging zei toch al genoeg? Dit zou helemaal niet goed gaan.
"Well, I'm backing out anyway. I don't even want to be near tha-..." begon ze, totdat ze werd onderbroken door de man voor haar.
"Are you fucking dumb? Get rid of that attitude and get out of my face. You have no choice." Hij keek haar deze keer streng aan, waardoor Adriana er deze keer niet eens tegen in wilde gaan. Ineens voelde ze zich weer heel geïntimideerd, dus hield ze wijs haar mond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn blik tegenover Adriana werd hetzelfde terug beantwoord, het onmiskenbaar gemaakt dat ze beide elkaar niet uit konden staan. Ze leek net zo te trappelen om dit traject aan te gaan als dat hij dat deed. Het tafereel dat er voor zijn ogen afgespeeld werd wanneer ook zij zich leek te beseffen welke toekomst ze tegemoet ging de aankomende maanden, vertelde tenslotte genoeg.
Graag had hij gehad dat ze ermee zou stoppen. Dat ze zich terugtrekken zou voordat dit allemaal in werking werd gezet, zodat hij terug kon gaan naar zijn appartement en zijn middag gewoon doorbrengen kon zoals het plan was geweest. Maar het plan klonk te goed om waar te zijn.
Nog voordat hij een kleine grijns van voldoening had kunnen laten zien, had Luciano die opmerking al met de grond gelijk gemaakt en ze deze kans afgenomen om voor altijd van elkaar af te zijn. Ook bij haar leek hij graag te willen verduidelijken dat hij alle touwtjes in handen had hier.
"Great. Now that we've sorted that out, this meeting does not need to continue." Luciano drukte zijn sigaret uit in de asbak op het bureau en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar. "Get out of my office, both of you, and don't let me hear a word from one of the boys about one of you disobeying my order." Met dat werden ze weggewuifd als een stel onderdanen die aan het werk werden gezet. "Hijo de puta." Hij kon zijn zachte gegrom niet onderdrukken wanneer hij zich omdraaide om het kantoor te verlaten. Luciano mocht weten ook dat het hem niet zinde hoe er met hem om werd gegaan en welke opdracht hem gegeven werd. Het was niet dat hij er Adriana mee kwetsen zou; zij was hoogstwaarschijnlijk even boos over dit als dat hij dat was.
Hij trok de deur van het kantoor open en liep de gang op, de deuropening open gehouden voor Adriana die nog binnen te vinden was. "Let's go," mompelde hij haar grimmig toe, wachtend tot ze op zou staan en met hem mee zou lopen.

[Hijo de puta = klootzak]

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Het voelde oprecht alsof zij zojuist te horen kreeg dat ze een ernstige ziekte had gekregen waarvan nog niet zeker was of dit te genezen viel. In dit geval was Cristian die ziekte. Hoe moest ze in godsnaam van hem af komen? Als er één persoon in de wereld was waarbij ze absoluut niet in de buurt van wilde zijn was hij het wel en nu was hij uitgerekend haar 'leraar.' Ze wist nu al dat ze alleen maar lullige opmerkingen naar haar hoofd geslingerd zou krijgen, maar Adriana zou precies hetzelfde terug doen. Ze mocht dan wel nieuw zijn, maar voor deze jongen was ze helemaal niet bang. Gewoon totaal niet. En misschien konden ze nog wel een plan verzinnen om ervoor te zorgen dat ze ergens anders mocht blijven. Echter vertelde de man net dat ze toch echt naar hem moesten luisteren en doen wat hij van hen had gevraagd. Het klonk een beetje als een dreigement, maar ze wist niet zo goed in hoeverre ze dit serieus moest nemen. Dit zou oprecht voor niemand een fijne situatie worden, dus misschien zou hij nog wel op zijn woorden terug komen.
Ze hoorde Cristian wat mompelen, maar kon niet goed verstaan wat aangezien het zo zacht was. Zonder verder de man voor haar nog aan te kijken stond ze op en schoof ze die stoel aan en dit deed ze met zoveel kracht dat heel die tafel heen en weer begon te schudden. Jammer genoeg bleef het drinken dat erop stond nog nét staan. Ze had stiekem gehoopt dat ze dan drinken op hem kon morsen, maar dit lukte niet. Daarna draaide ze zich om en liep ze zo snel mogelijk naar de deur, die Cristian zelfs open had gehouden voor haar. Ze had verwacht dat hij de deur zo in haar gezicht zou gooien. Dat had zij namelijk bij hem wel gedaan. Ze kon ook oprecht niet aardig tegen hem doen, dus iedere kans dat zij iets lulligs of onaardigs tegen hem kon zeggen zou ze met beide handen pakken. Eenmaal op de gang had ze natuurlijk geen flauw idee waar ze naartoe moest, want dit was een belachelijk groot gebouw en ze ging er niet vanuit dat ze naar buiten gingen. Hij was hier immers belachelijk snel geweest en dat kon niet als je ergens anders vandaan kwam dan uit dit gebouw.
"Right... So where to?" mompelde ze. Het liefst zei ze nu al iets waarmee ze hem wellicht kon kwetsen, maar dat zou die man daar binnen allemaal nog kunnen horen. Niet dat ze zich daarvoor schaamde, maar hij had net al een soort van gedreigd dat ze zich moesten gedragen, dus dan was het ook niet verstandig om helemaal tekeer te gaan net buiten die ruimte. Daar was nog genoeg tijd voor. Het liefst ging ze overigens nu gewoon naar huis, maar dat kon niet. Hij wist waar ze woonde en ze wist zeker dat ze nu gewoon geen keuze had en met deze kwal mee moest lopen. Alleen de gedachte eraan maakte haar al misselijk. En wat als hij daar één of andere meid had zitten? Dan zou ze daar écht niet blijven en zou ze gewoon weg gaan. Zij was heus niet preuts, maar dat ging haar op dit moment echt even te ver. En aangezien ze gewoon nu al ziek werd van die gedachte moest ze dit ook even hardop uitspreken.
"And I swear to God, if there's some ugly hoe sitting there I'm leaving." Dat het maar even duidelijk was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had zodanig hard de stoel weer aangeschoven zodra ze opstond, dat het bureau ervan stond te trillen. Geen slimme zet naar zijn mening. Ze mocht zich tot gelukkig noemen dat ze nu het kantoor verlaten moesten en dat ze niet nog langer in gesprek moesten met Luciano, anders had ze een flinke preek kunnen verwachten.
Hij keek toe hoe ze naar hem toeliep om vervolgens ook voet te zetten in de gang, waarna hij de deur achter haar sloot. Haar vraag beantwoordde Cristian met een zucht. "My apartment." Dat ze niet goed begrepen of beseft had uit het verhaal van Luciano dat er daadwerkelijk van haar verwacht werd dat ze bij hem in zou trekken, dan wel voor een paar maand, vond hij opmerkelijk. Waar had ze dan verwacht dat ze heen zouden gaan?
Zwijgend leidde hij ze naar de lift, die zich schuin tegenover het kantoor bevond. De ergernis tegenover Adriana leek met elke stap toe te nemen naarmate ze dichterbij zijn penthouse kwamen. "For Christ's sake, shut your mouth," beet hij haar toe. "Just because I have to babysit a bitch like you, doesn't mean that I'm some kind of pimp." Ze mocht willen dat ze hem dat noemen kon. Hij wist wel beter dan zijn one night stands langer in zijn appartement te laten blijven dan enkel voor de nacht; hij was niet een of andere amateur.
Het afgaan van alle verdiepingen tot aan de 11e etage kon voor hem niet snel genoeg gaan. De ruimte die de lift bood was te klein voor hen allebei, zeker met de grootte van haar ego. Wanneer de lift dan de vloer bereikte waar ze moesten zijn, stapte hij ook per direct uit, ditmaal niet wachtend op Adriana zoals hij dat wel bij het kantoor had gedaan. Hij liep door naar de deur waar ze zijn moesten en ging er simpel gezegd vanuit dat ze vanzelf wel volgen zou.
In een handomdraai had hij het slot al opengemaakt en de deuropening vrij gemaakt, zodat ze zijn penthouse binnen konden lopen. Voor hem bekend terrein met een vertrouwde sfeer. Jammer dat Adriana met haar binnenkomst deze sfeer verpestte tot er niets meer van dat behaaglijke gevoel overbleef.

"Here we are." Zijn sleutels gooide hij neer op de eettafel, zijn ogen laten afglijden naar een van de ramen om naar het uitzicht over de stad te kijken. Dit was in de hoop even te kunnen vergeten hoe haar komst zijn dag en waarschijnlijk de aankomende maanden van zijn leven had verpest. "Don't get things twisted, this is still my house even if you have to live here for a couple of months, so try not to ruin my stuff," opperde hij verbitterd. "The guest bedroom is yours to use for now. As long as you keep your belongings in there, there'll be no problem. Things such as cleaning it is your responsibility. Just because I'm on babysitting duty, doesn't mean I'm going to do everything for you."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Hij gaf aan dat ze naar zijn appartement zouden gaan, waardoor Adriana met haar ogen rolde. Natuurlijk. Ze wist alleen niet waar dat dan was. Hoe moest zij nou weten waar hij woonde? Ze wilde het niet eens weten, al had ze nu geen keuze. “No shit Sherlock.” Zo dom was ze nou ook weer niet dat het kwartje nog steeds niet was gevallen. Ze was heus niet de slimste, maar ze had wel begrepen wat nu de bedoeling was.
Hij liep richting de lift, dus volgde ze hem er naartoe en daar kreeg ze meteen een grote mond. Uit zijn woorden begreep ze in ieder geval dat er geen meisje op hem zat te wachten. Zijn woordkeuze vond ze daarentegen niet oké, maar voor deze keer hield ze daar haar mond over. Het boeide haar ook niet heel veel of hij haar een bitch vond. Zij kon hem ook niet uitstaan, dus het scheldwoord dat hij haar noemde was logisch te verklaren. En dus hield ze haar mond en daardoor luisterde ze ook nog eens naar hem, maar dit was onbewust. Normaal gesproken zou ze haar mond nu namelijk open trekken, maar ze was gewoon tevreden met het antwoord dat hij haar had gegeven. Er zat in ieder geval niet één of ander vies mens op de bank of zo. Niet nu in ieder geval.
Ook in de lift hield ze haar lippen op elkaar, want ze had hem gewoon niets te vertellen nu. Wat moest ze dan ook zeggen? Dat ze er geen zin in had? Dat was logisch. En dus bleef ze naar de deuren van de lift kijken totdat deze vanzelf weer open gingen. Cristian stapte er meteen uit en liep een richting op en zei hierbij niets. Ze zag dit echter als een teken dat ze hem maar achterna moest gaan lopen. Ze voelde zich nu net een hondje dat haar baasje achterna moest lopen en het liefst ging ze gewoon weer met die lift naar beneden, maar dat kon niet. Ze had te luisteren en dat was haar net goed duidelijk gemaakt. Vandaar dat ze hem braafjes achterna liep en weer stil bleef staan toen hij bij een deur stopte. Dit was dus zijn huis. Ze was wel nieuwsgierig om te zien hoe het er van binnen uit zag, maar voor zichzelf had ze al besloten dat ze het hoe dan ook spuuglelijk vond. Ze vond zelfs de voordeur al lelijk. Langzaam liep Adriana achter hem aan naar binnen toe en keek kort om zich heen om de ruimte om zich op te laten nemen. Nee. Dit was niet haar smaak. Het was echt een soort mannenhuis en het feit dat ze hier moest verblijven vond ze nu nóg erger dan dat ze al vond. Het zag er echt niet uit. Het was wel netjes, maar de inrichting was gewoon lelijk.
Ze keek om toen hij weer tegen haar sprak en deed alsof ze een klein kind was. Waarom zou ze in godsnaam spullen kapot willen maken? Zo kinderachtig was ze nou ook weer niet. Daar haalde ze ook totaal geen voldoening uit. “Don’t worry. I don’t even wanna touch all of this stuff. Ew.” Nu was ze wel heel erg aan het overdrijven, maar ze kon het niet laten. Vervolgens zei hij dat hij niet voor haar ging schoon maken. Alsof ze dat wilde! Dat zou betekenen dat hij aan háár spullen zou komen en dat wilde ze al helemaal niet. “No, I don’t need you to clean for me anyway. This room doesn’t even look clean so I’d rather have you not anywhere near my stuff.” Dat was een leugen, want het zag er prima uit hier. Gewoon netjes en schoon. Echter kon ze het niet laten om zo’n opmerking te maken. Hij behandelde haar immers ook als een kleuter. Dan zou zij haar best doen om het ook altijd terug te doen.
“Where is it? The guest bedroom?”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het had voor Adriana niet lang geduurd voor ze hem gevolgd was in het appartement. Ze was altijd al lastig te peilen geweest, zoals dat in haar familie wel vaker voorkwam, maar een reactie als deze had hij niet zien aankomen. Er werd hier zowat drie keer per week schoongemaakt door een ploeg van huishoudsters. Wat vond ze nou precies vies? Hij hief zijn wenkbrauwen enigszins verontwaardigd naar haar op, niet wetend waar ze dat precies vandaan dacht te halen dat het hier allesbehalve schoon was. Erop reageren vertikte hij, het te stom voor woorden gevonden dat hij haar uit zou moeten gaan leggen dat het enige vieze wat ze zou kunnen vinden, haar eigen reflectie in het brandschone glas van de ramen was.
Met het werpen van een blik op de klok, zag hij dat ze al verder dan de helft van de middag waren. Al die tijd slechts verspild aan het gesprek met Luciano en zijn 'lieftallige' huisgenoot. Hij wreef even zuchtend met zijn handen over zijn gezicht, waarna hij voor zich uit keek door de kamer. Haar vraag beantwoordde hij met het ophalen van zijn schouders. "I'm not your housekeeper." Alsof Cristian deed of zei wat ze wilde wanneer ze maar met haar vingers knipte. Het was niet zijn verantwoordelijkheid om haar alles af te nemen wat ze zelf kon doen. Ze had zelf ogen om mee te kunnen kijken of niet soms?
"You go look for it yourself."
De lopende discussie begon hem zo langzamerhand te irriteren. Ze deed hem zodanig verlangen naar een sigaret dat hij niet eens meer wachten wilde tot ze uit zijn zicht verdwenen was, omdat hij er alleen al alles voor zou doen om uit haar buurt te zijn voor ook maar even. Zijn geduld met haar was hij allang kwijtgeraakt.
Cristian keek haar een laatste keer aan, draaide zich vervolgens om en liep door de huiskamer naar het balkon. Met het sluiten van de glazen schuifdeuren achter zich, kon hij eindelijk weer de stilte om zich heen horen, in plaats van haar zeurende stem. Hij was nog nooit zo gelukkig geweest om alleen even buiten te zijn; met een voldane blik stak hij een sigaret op en liet deze tussen zijn lippen rusten.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Lichtelijk verward keek Adriana hem aan toen hij haar dat antwoord gaf. Moest ze zelf op zoek gaan naar de logeerkamer? Dat vond ze een beetje raar. Dat zou namelijk gegarandeerd betekenen dat ze de verkeerde deuren zou openen. De enige reden waarom ze had gevraagd waar het was, was omdat ze niet door andermans' huis wilde rondkijken. Dat voelde dan toch een beetje verkeerd, maar hij gaf haar nu eigenlijk geen andere keuze. Als hij wilde dat ze zelf rond ging kijken, dan zou ze dat doen.
"Okay..." antwoordde ze dus nog steeds een beetje verward. Het was zijn eigen fout als ze per ongeluk zijn slaapkamerdeur had geopend. Ze wist vrijwel zeker dat hij daar niet op zat te wachten, maar wist zij veel welke kant ze op moest? Het zag er ontzettend groot uit hier, dus ze zou niet eens weten waar ze dan moest beginnen.
Cristian liep vervolgens weg, maar zij zou nu op zoek moeten gaan naar haar slaapkamer. Vandaar dat ze zich met een zucht omdraaide en een willekeurige kant op liep en op die manier ontdekte ze het huis een beetje. Al snel had ze de keuken en de badkamer gevonden en uiteindelijk ook zijn slaapkamer. Pas de laatste deur die ze opende leek een slaapkamer te zijn waar niemand in sliep. Er stond ook bijna niets in en het leek alsof hier niemand ooit de nacht spendeerde, dus ze ging er vanuit dat dit dan de logeerkamer zou zijn. Echter wist ze het niet zeker, maar als het niet goed was, was het zijn eigen schuld geweest. Ze moest het immers zelf maar gewoon uitzoeken en hij had geen zin gehad om haar even te vertellen waar het was.
Langzaam liep ze de ruimte in en liet de deur voor de zekerheid maar open, voor het geval dit niet de juiste ruimte was. Dan zag hij haar immers meteen en hoefde hij niet echt naar haar te zoeken. Daarentegen verwachtte ze niet dat hij naar haar op zoek zou gaan, want andersom zou ze dat ook absoluut niet doen. Ze nam rustig plaats op de rand van het bed en keek vervolgens om zich heen. Ook dit was een belachelijk grote ruimte en het zag er netjes uit. Daar was ze dan wel blij mee. Ze kwam in ieder geval niet in een extreem vies huis terecht waarbij ze gewoon per direct smetvrees zou kunnen ontwikkelen.
Na dat ze een aantal minuten om zich heen had gekeken bedacht ze zich dat ze hier helemaal geen spullen had. Ze had natuurlijk niets meegenomen, want deze situatie had ze zich van tevoren niet voor kunnen stellen. Ze had dus letterlijk alleen haar telefoon en haar autosleutels meegenomen. Ze moest nu dus wel naar haar eigen huis toe, want zo kon ze hier niet blijven en op deze manier ging ze dat ook niet doen. Vandaar dat ze met tegenzin weer op stond en terug liep naar de voordeur. Zou ze gewoon weg gaan zonder iets te zeggen? Of zou ze melden dat ze weg moest om spullen op te halen? Het liefst deed ze het eerste, maar ze wist zeker dat hij boos zou kunnen worden als ze niet zou vertellen dat ze weg ging. Daarom ging ze toch op zoek naar Cristian, al had ze helemaal geen zin om hem onder ogen te komen. Uiteindelijk had ze hem gevonden en ze besloot om hem ook gewoon direct te storen en niet te wachten totdat ze dacht dat dat kon.
"Um, I'm leaving. I have to pick up some stuff at my house."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De rook die hij tussen zijn lippen uit liet sijpelen, liet de kalmte weer in hem terugkeren. Geen greintje woede was meer bij hem te bekennen geweest in die grofweg tien minuten die hij alleen op het balkon had kunnen spenderen, een stuk of twee sigaretten opgerookt onder de warmte van de zon die op hem en de rest van de stad neer scheen. Het gevoel van de nicotine alleen al wist hem keer op keer weer uit de realiteit weg te slepen. Voor die tijd dat hij een sigaret roken kon, was al dat ertoe deed zijn uitzicht en zijn gedachten; hoe slecht het ook voor hem was, zou hij dat nooit op kunnen geven, wetend dat het zijn enige redding was uit bepaalde situaties en wel zeker uit deze waar hij net in was beland.
Echter was hem hier niet meer tijd voor gegund geweest. Vanachter zich hoorde hij de schuifdeuren weer open gaan, dit keer niet door zijn handelingen maar waarschijnlijk die van zijn huisgenote. Hij keek achterom om haar ogen te ontmoeten en drukte zuchtend zijn laatste sigaret met zijn schoenzool uit.
Normaliter had hij om de woorden die ze uitsprak moeten lachen. Bij elk ander groentje had hij dat zeker gedaan, het komisch gevonden dat de regels van het proeftermijn dat ze draaien moesten blijkbaar nog niet goed binnen waren gekomen. Bij Adriana kon hij niet meer dan irritatie laten blijken toen ze hem vertelde dat ze ervandoor ging. Ze had het dan misschien nog niet helemaal door, maar haar plannen om haar spullen op te halen betekenden voor hem dat hij zijn tijd daar ook door zou moeten brengen.
"Great. Now the princess wants to go to back to her castle as well." Hij kon het niet laten met zijn ogen te rollen voor hij langs haar heen terug naar binnen stapte. "As if I don't have enough to do with you living here already." Als ze maar niet dacht dat hij haar mee zou helpen met de spullen sjouwen; zij wilde zo nodig haar spul ophalen en niet met zich meebrengen hierheen vóór het gesprek, dan mocht ze er ook zelf voor opdraaien.
Hij griste zijn leren jas van de kapstok af en trok deze gejaagd aan, de huis- en autosleutels niet veel later van de tafel weggehaald om deze ook met zich mee te nemen. "Close the door behind you," beval hij, zich naar haar omgedraaid en geknikt naar de schuifdeur van het balkon. Hij kon zich er nog goed van weerhouden tegen haar tekeer te gaan over de wijze waarop ze dacht te moeten aankondigen dat ze zoiets wilde doen, maar de volgende keer dat dit gebeurde zou hij haar zeker laten weten dat ze het wel kon vergeten, als ze dacht dat ze zo met hem om kon gaan.
Cristian schudde in zichzelf gekeerd zijn hoofd, haar binnensmonds vervloekt voor alles wat ze deed. Ze kon oprotten als ze dacht dat hij haar ook nog eens in haar eigen auto daarheen zou laten rijden. Geïrriteerd liep hij naar de voordeur. "I'm driving. You're not taking your car anywhere."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Opnieuw verbaasden Cristian’s woorden haar, want ze had niet verwacht dat hij haar nu weer belachelijk ging maken. Het feit dat zij haar spullen nodig had was in haar ogen alles behalve raar. Dat ze dus meteen een prinses werd genoemd kon ze niet helemaal begrijpen, maar ook op die opmerking besloot ze wijs niet te reageren. Het leek haar juist fijn. Dan was ze even weg en dan had hij ook geen last van haar.
Nog geen tel later gaf hij aan dat hij al genoeg te doen had hier, dus toen pas viel het kwartje. Hij ging blijkbaar met haar mee naar haar huis. Sterker nog, naar het huis van haar ouders! Adriana woonde namelijk nog bij hen. Een eigen plekje was voor haar op dit moment nog onbetaalbaar en vandaar dat ze daar nog was. Ze vond het feit dat hij bij haar ouders’ thuis was dus ook geen fijne gedachte en het liefst zorgde ze er ook voor dat hij niet mee ging. “Wait, you’re coming with me?” Ze wilde het zeker weten en daarom liep ze opnieuw als een braaf hondje achter hem aan naar binnen toe, omdat ze het antwoord graag meteen wilde weten. Ze wist dat ze nu weer een grote mond kon verwachten, omdat hij het hoogstwaarschijnlijk een domme vraag vond, maar die grote mond van hem deed haar vrij weinig.
“Adriana, could you please close the door behind you? Thank you very much,” verbeterde ze hem toen hij haar toesprak alsof ze zijn slaaf was. De toon die hij aansloeg beviel haar helemaal niet. Ze was heus niet te beroerd om dingen te doen en als het moest wilde ze zelfs de gemeenschappelijke ruimtes schoonmaken, maar als ze op zo’n toon werd toegesproken wilde ze niet eens de deur achter haar dicht doen. Daar was ze niet van gediend en dat zorgde ervoor dat ze in de weerstand ging. Desondanks deed ze toch de deur achter haar dicht, want ze wilde immers ook weg en had geen zin om daar een discussie over te voeren. Alsof in zijn bijzijn leven niet al genoeg energie kostte.
“Excuse me? Last time I checked you didn’t have a say in whether I go somewhere or not. I can take my car wherever the fuck I want.” Waarom dacht hij dat hij daar ook maar iets over te zeggen had? Het laatste dat zij nu wilde was bij hem in de auto stappen en dat was puur en alleen al om het feit dat hij waarschijnlijk als een soort maniak zou rijden. Zijn broer deed immers precies hetzelfde, maar ze verwachtte dat Cristian nog honderd keer erger zou zijn.
“But okay, fine. Whatever,” zuchtte ze waarna de voordeur toe liep en deze alvast opende om vervolgens de deur uit te lopen. Als ze zou wachten totdat hij de deur zou openen zou ze waarschijnlijk weer te horen krijgen dat ze een verwende prinses was. Sowieso verwarde deze hele jongen haar en dat gaf haar oprecht een naar gevoel. Het feit dat hij dacht dat hij een soort van macht over haar had maakte haar misselijk en ze snapte ook niet waarom hij dacht dat hij zich zo kon gedragen. Ze kenden elkaar niet heel goed, maar hij zou moeten weten dat ze dit soort gedrag niet zou pikken en het zou niet lang duren voordat ze echt tekeer zou gaan. Dan waren de poppen aan het dansen, maar voor nu kon ze zich nog redelijk inhouden. Voor nu hoopte ze dat haar ouders niet thuis zouden zijn, want ook zij zouden woest worden als ze Cristian zagen.
“And don’t think you can actually come inside my house.” Al verwachtte ze dat ze daar ook niet veel over te zeggen had. Het voelde namelijk alsof ze nu de hele tijd in de gaten werd gehouden en dat zou daar binnen vast ook wel zo zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Of hij met haar meeging? En of hij meeging. Alsof hij een keuze had en haar zomaar alleen de straten kon laten bewandelen, nu hij de taak had om haar alle kneepjes van het vak te leren en haar zodanig in de gaten te houden, dat hij zeker weten kon dat ze te vertrouwen was. Hij liep ijzig naar de voordeur en achter haar aan de gang op, de deur ongeboeid in het slot laten vallen zonder er nog naar om te kijken. "Yeah, I'm coming." Dat ze het waagde om nog aan hem te vragen dat hij meeging. "I can't just let you take off and return any time you want to. The point of this whole process is for me to make sure that you're trustworthy," vertelde hij haar met een hint van ergernis. "Even though I would love for you to fail that test, I'd lose a lot more when I let you out of my sight than I'd lose if I stick with you. So, too bad, but you're not going anywhere without me watching your every move." En wat zou het leuk worden zodra er uit zou komen dat ze allesbehalve te vertrouwen was, en hij dat met zijn eigen ogen waarnemen zou. Het was slechts wachten tot dat moment zou arriveren maar het vormde wel zeker iets waar hij naar uitkeek.
"And yes, that'll also mean you're not walking into your house on your own." Wetend dat hij haar hiermee net zozeer dwarszat als dat het hem hinderde, liet hij zijn kille facade voor even vergaan om een grijns van vermaak op te zetten. Misschien dat de avond nog leuker zou worden dan hij had gedacht, als hij haar keer op keer ontstemmen kon door alles te moeten doen wat zij weigerde toe te laten. Bijna alles dan; hij vertikte het wel om dichter in haar buurt te komen dan een meter afstand.
Hij leidde ze wederom door het gebouw, ditmaal naar de garage, om zijn auto met een klik op de knop te openen. Voordat ze er iets van had kunnen zeggen, stapte hij al in aan de bestuurderskant om deze te claimen. Ze zou nog veel meer in moeten zetten voor hij haar ooit, maar dan ook echt ooit, in zijn auto zou laten rijden.

"Where to?"

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Ze had tot op dit punt nog niet door gehad dat ze er dus een stalker had bijgekregen. Zo voelde dat echt gewoon. Ze mocht niet eens naar haar huis toe om wat kleding op te halen, terwijl dat natuurlijk hartstikke onschuldig was. Wat kon ze daarmee dan doen? Ze vond het hartstikke raar, maar ze besefte ook dat ze zich er maar bij neer moest leggen. Hij zat er net zo min op te wachten als dat zij deed, dus ze kon nu niet tegen hem uitvallen over dat hij zo ver mogelijk uit haar buurt moest blijven. Toch moest ze er wel íets van zeggen.
"Oh, great. I have a stalker from now on." Ze rolde met haar ogen nadat ze die woorden had uitgesproken. Deze komende tijd zou dus nog verschrikkelijker worden dan dat ze tot nu toe haar had voorgesteld. Zij wist ook gewoon niet precies wat die intimiderende man had bedoeld, maar dat wist Cristian natuurlijk wel. Dit had hij misschien wel vaker moeten doen en anders had hij het anderen zien doen. Voor haar was dit nieuw en ze snapte nog steeds niet waarom het per se nodig was.
Hij gaf aan dat hij ook mee haar huis in moest, omdat hij haar daar ook in de gaten moest houden. "How lovely..." mompelde ze geïrriteerd. Als hij dan maar van haar spullen af zou blijven. Dat was op dit moment dan het belangrijkste voor haar.
In de garage van het gebouw was ze aan het twijfelen of ze wel voorin moest stappen. Dat zou betekenen dat ze letterlijk naast hem moest zitten. Achterin kon ze al het gevaar al minder goed zien en was ze verder van hem verwijderd, maar het zou ook raar zijn als ze daar ging zitten. Vandaar dat ze met tegenzin toch maar voorin ging zitten, waarna ze direct haar gordel om deed. Ze zag het zo voor zich dat ze zo door de voorruit zou vliegen als ze deze niet zou gebruiken.
Het laatste waar ze op dit moment zin in had was navigeren naar haar huis toe. Het voelde dan heel erg alsof hij in haar privéleven aan het binnendringen was en daar wilde ze hem niet hebben. Toch moest ze wel thuis zien te komen en dus vertelde ze hem steeds waar hij naartoe moest als ze bijvoorbeeld bij een kruispunt beland waren. Ze kon ook de straatnaam zeggen, maar ze ging er niet vanuit dat hij alle straatnamen zomaar wist. Dat wist zij in ieder geval niet. Het duurde uiteindelijk ook niet al te lang voor ze er waren.
"It's right here," zei ze terwijl ze naar het huis aan de rechterkant van de straat wees en tot haar opluchting zag ze geen auto's staan. Dat betekende dat er niemand thuis zou zijn en ze rustig haar gang kon gaan. Het laatste waar ze zin in had was dat er familie zou zijn die hij dan zou zien en als die wel thuis zouden komen zou hij hem letterlijk ergens verstoppen en opsluiten zodat ze hem ook niet konden vinden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was voor haar een stalker? Het was te amuserend voor woorden. Al moest hij toegeven dat het hem verraste dat ze al wist wat dat was; wellicht had ze dan toch een hoger IQ dan Cristian had gedacht.
Erop antwoorden deed hij niet. Hij bezat er de zin en energie niet voor om deze discussie voort te zetten, puur en alleen al doordat het hem begon te vervelen hoe ze tegen hem deed. Met een beetje vijandigheid was niets mis maar opmerkingen als deze waren gewoonweg kinderachtig en kortzichtig. Ze was een echte Polizzi, dat was wel gebleken met elk woord dat ze uit haar mond liet glippen.
De hele autoreis die in stilte werd afgelegd, kon daarom voor hem niet lang genoeg duren. Alhoewel hij nog altijd geïrriteerd was door Adriana, was hij zo opgelucht om een tijdje in rust door te kunnen brengen met slechts haar richtingsaanwijzingen en de spanning tussen hen voelbaar in de sfeer. Daarmee kon hij wel leven, immers met het opzetten van de muziek en het opdraaien van het volume, kon hij dat al voor even vergeten.
Jammer genoeg kwam hier natuurlijk wel weer een einde aan. Na min of meer twintig minuten hoorde hij haar vertellen dat ze er waren, gearriveerd bij een grote straat, omringd door tientallen grote huizen waarvan ze er eentje aanwees. Geen voertuigen waren rondom het pand te bekennen. Een goed teken, sinds dat vermoedelijk ook aanwees dat er niemand aanwezig zou zijn zodra ze haar spullen op zou halen. Het laatste waar hij zin in had, was een onverwachte ontmoeting met iemand als meneer Polizzi. Hij wist niet of hij zich dan nog wel in bedwang zou kunnen houden.
Zuchtend zette hij de auto af en stapte hij uit, samen met haar naar de voordeur gelopen waarna hij ongeduldig wachtte tot ze deze open maakte. Hij hoopte voor zichzelf dat ze hier snel weg zouden zijn, maar verplichtte zichzelf ertoe zijn hoop niet te hoog in te zetten. Als hij iets van Adriana wist, was dat ze hem net zo graag dwarszat als dat hij dat bij haar wilde doen. Als het aan haar lag zouden ze hier zeker pas na een paar uur weg kunnen rijden. Het leek erop dat het vooruitzicht op zijn dag alsmaar beter werd.
"You go grab your stuff. Make it quick," commandeerde hij verbitterd zodra ze naar binnen liepen. "I'll wait downstairs."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld