Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Nature has cunning ways

Elio
YouTube-ster

Elio schreef:

Nature has cunning ways of finding our weakest spot.

Rhys Caesar

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Kayra Katherine Savenia

‘Nog een.’ Kayra schoof het pas leeggedronken glas naar voren. Haar ogen waren gesloten, in de hoop de stekende hoofdpijn iets te verdoven. Een keerzijde van deze actie was dat steeds dezelfde beelden zich afspeelden in haar hoofd. Bloederige beelden die haar eraan herinnerden hoe slecht ze haar kracht onder controle had.
Ze ademde diep uit voor ze haar ogen opende en een nieuw gevuld glas aantrof. De wereld was misschien verpest, maar toch was het nog altijd mogelijk om jezelf eenzaam dronken te voeren in een achterstallige bar. In deze omstandigheden was het niet heel gek dat zij niet de enige was die hier aan de bar zat. Een man die twee krukken verderop van haar zat viel bijna van zijn stoel omdat de alcohol hem ervan weerhield om rechtop te blijven zitten. Ieder die hier zat had zijn verhaal en ze was ervan overtuigt dat elk verhaal even gruwelijk was. Als je geen sterke gave had, waren je kansen om te overleven klein. Mensen maakten misbruik van hun krachten en waren opzoek naar macht. Vaak genoeg waren er gevechten op straat en er was geen ordehandhaving in plekken als deze. De stad waar ze zich in bevond was voor een groot deel vervallen. Gebouwen waren ingestort of stonden op het punt in elkaar te zakken. De straten lagen vol met afval, niemand die het iets kon schelen. Op dit moment was zij daar een van. Het maakte haar allemaal niet uit. Ze had haar familie al jaren niet meer gezien en wist niet eens of ze nog in leven waren. Een tijd lang waren zij haar drijfveer geweest. Bij alle tegenslagen hield ze voor ogen dat er een moment zou zijn dat ze herenigd zouden worden en dat alles weer in orde zou zijn. Ze merkte hoe dat steeds minder werd, hoe ze steeds meer vervreemd raakte van haarzelf. Haar blik viel op het dode lichaam dat naast haar op de grond lag en onbewust gingen haar gedachten terug naar wat er gebeurd was.
‘Nog een waarschuwing: laat me met rust.’ Haar stem klonk kalmer dan ze zich voelde. Een jongeman die al dagenlang geen douche had gebruikt had blijkbaar interesse in haar. Het was niet de eerste keer dat hij haar aansprak en zijn misplaatste versiertrucs toepaste. Het moment dat hij zijn arm om haar heen sloeg en haar zijn gave wilde laten zien, was het moment dat Kayra er klaar mee was. Ze had hem willen verstijven en hem op die manier duidelijk willen maken dat het genoeg was geweest, een fysieke waarschuwing die eindelijk tot hem door zou dringen. In plaats daarvan slaakte hij een kreet uit die gedempt werd door zijn eigen bloed. Hij viel van zijn kruk. Hij kwam neer op zijn knieën en proestte bloed op. Met verschrikte ogen keek hij omhoog naar haar. Bloed droop zowel uit zijn neus als zijn mondhoek. Nog geen tien seconden later zakte hij compleet in.
Het was niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Ze schrok er niet eens meer van. De eerste keer dat ze iemand het leven ontnam was ze flink ontdaan geweest, mede omdat het nooit haar bedoeling was geweest. Haar gave was krachtig, maar leek soms een eigen wil te hebben. Daarnaast zoog haar gave flink wat energie op en belastte het haar fysiek. De stekende hoofdpijn was een gevolg van het ontnemen van deze man zijn leven. Dat was misschien nog het ergste: op het moment vond ze de hoofdpijn vervelender dan de moord die ze zojuist gepleegd had. Het hielp ook dat niemand ervan op leek te kijken. Geweld werd sociaal geaccepteerd. Een persoon zien sterven was onderdeel geworden van de maatschappij. Het was meer regel dan uitzondering op plekken als deze.

Elio
YouTube-ster

Elio schreef:
Van het ene op het andere moment stond hij weer in de donkere, muffe zaal. De stemmen die door de zaal galmden verstomden en tientallen verwachtingsvolle blikken prikten in zijn rug. Waar hij zich enkele luttele seconden geleden nog alleen buiten had bevonden, bevond hij zich nu tussen tientallen mensen. Zijn blik gleed door de zaal, langs alle nieuwe en onbekende gezichten, tot hij een paar vertrouwde ogen zag. Tony.
Weet je zeker dat het veilig is? Inmiddels was hij gewend aan het horen van Tony's stem in zijn hoofd. Hij knikte slechts. Tony had niet alleen de gave te communiceren via gedachten, hij was ook in staat ze te lezen. Alles wat hij had gezien, alles wat hij had gedacht, alles wat hij wist, was nu gedeelde kennis.
Alle blikken waren op hen gericht, op het tweetal mannen dat in stilte communiceerde over de destructie en chaos die ze binnen korte tijd zouden gaan veroorzaken. Rhys kon zijn eigen hart horen kloppen, onbewust hield ieder zijn adem in tot Tony zou spreken. Alhoewel hij al tientallen keren op precies deze plek gestaan had, op het punt om te doen wat hij al tientallen keren gedaan had, gierde de adrenaline door zijn lijf. Elke keer kon de laatste zijn.
'Over 5 minuten gaan we naar buiten en rennen we richting de het oude politiebureau op het centrale plein. Daar slaan ze al hun executiemiddelen op. Ik wil dat er niets van over blijft. We verwachten dat het ze een half uur kost om het incident te registreren en in te grijpen. Als je leven je dierbaar is, ben je voor die tijd weer verdwenen.' Voor iemand die voornamelijk via gedachten communiceerde, klonk Tony verrassend autoritair. Dat was ook wat ze nodig hadden, iemand die het zooitje ongeregeld dat ze waren tot één kon vormen. Ze waren nu geen individuen meer, ze waren een groep. Een groep die streefde naar vrede, hoe ironisch dat ook klonk met betrekking tot hun werkwijze.
'Als we zo naar buiten lopen, wil ik dat jullie alle kracht inzetten die jullie hebben. Het is aan ons de taak een boodschap over te brengen. Dezelfde boodschap die we al maanden over proberen te brengen. Het verzet komt eraan en wij zullen deze strijd winnen!' Tony's woorden werden ontmoet door luid geroep en gejuich, waarna de deuren van de zaal open vlogen en de groep naar buiten rende. Luide strijdkreten galmden door de straten terwijl de groep zich door de stad naar het centrale plein verplaatste.
Alhoewel Rhys zich zo van de zaal naar zijn bestemming kon verplaatsen, koos hij ervoor bij de groep te blijven. De strijdkreten motiveerden hem, herinnerden hem aan waarom hij ervoor gekozen had zich bij het verzet te voegen. De wereld zoals die nu was moest veranderen, en hij wilde bijdrage aan die verandering.
De groep naderde het centrale plein al snel, en toen brak de hel los.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vlammen dansten voor haar ogen. Vlammen die aan het vlees van haar slachtoffer likten, zich een weg baanden door zijn huid en daarmee een akelige geur verspreidden. Ze had nog wel het fatsoen het lichaam zelf op te ruimen en hem te cremeren, mede door het verzoek van de barman. Het was niet iets wat Kayra standaard deed, maar indien de situatie (en haar humeur) het toelieten, besloot ze haar slachtoffers een waardig einde te geven, in plaats van hun lot te bezegelen als rattenvoer. Na enkele minuten was er niet veel meer over dan rottend vlees en een afschuwelijke stank. Een zachte zucht verliet haar lippen. Kort nam ze de tijd om na te denken de hoeveelste hij was, maar toen ze tot de afschrikwekkende conclusie kwam dat ze de tel kwijt was geraakt, besloot ze hem achtergelaten. Wie had ooit gedacht dat ze in zo’n monster zou veranderen?
Een terugkerende gedachte leidde haar continu af. Wat zouden zij wel niet van haar vinden? Als ze haar nu zouden zien, zouden ze haar dan verachten? Haar harde persoonlijkheid was niet zozeer een keuze: het was noodzaak.
Haar gedachten werden onderbroken toen ze een luid gejuich hoorde. Kayra stopte met lopen en wierp een blik om haar heen. Het gejuich klonk luid en dichtbij, maar ze zag niemand als een gek over de straten rennen. Ze spitste haar oren. Het was niet afkomstig van slechts een persoon en zeker ook geen tien personen: het moest een hele stoet zijn. Haar nieuwsgierigheid werd geprikkeld. Ze klonken enthousiast, niet alsof het een groot gevecht was. Op haar hoede liep ze op het geluid af, een straat verderop. Ze was op een gepaste afstand toen ze zag wat er gaande was. Er kwam een gevoel omhoog dat ze niet direct kon plaatsen.
Er werd brand gesticht. Ramen werden ingeslagen. Er werd met graffiti op muren gespoten. Dat waren aspecten die een ‘normale’ rel zouden omschrijven. Daar kwam nu een breed scala aan krachten bij kijken die voor een pure chaos zorgden. Ze zag elektriciteit om iemands handen dansen. Een ander sloeg met zijn blote hand een muur kapot. Weer een ander vloog door de lucht. Elementen vlogen om elkaars oren en het duurde dan ook niet lang voor de ingang van het politiegebouw ondergelopen was.
Onbewust was er een glimlach op haar gezicht verschenen. Het onbekende gevoel was iets wat ze al in tijden niet meer ervaren had: hoop. Dit was wat ze wilde, dit was waaraan ze wilde bijdragen. Een nieuw begin. Een verzet tegen de dictatuur die nu deel uit maakte van hun maatschappij. Kayra bleef op een gepaste afstand om de rel niet in de weg te lopen. Mocht het moment zich voordoen dat ze haar hulp konden gebruiken, dan zou ze ingrijpen. Maar voor nu genoot ze van de fenomenale show.

Elio
YouTube-ster

Elio schreef:
30 minuten. Ze hadden 30 minuten voor het plein zouveranderen in een waar slagveld. 30 minuten voor de handhaving iedereen die nog
aanwezig was zou arresteren en mogelijk direct zou executeren. Het grootste deel van het verzet was tegen die tijd al lang verdwenen, maar je had er altijd een enkeling tussen zitten die niet van stoppen wist. Je had altijd een enthousiasteling, een persoon die dacht dat hij of zij onoverwinnelijk was of iemand die simpelweg een doodswens had. Zelden kwam het verzet er zonder fataliteiten vanaf. Toch remde dit het verzet niet af, in tegenstelling zelfs: het
versterkte hen alleen maar.
Rhys volgde de menigte richting het politiebureau en stormde naar binnen. Ruiten werden kapotgeslagen met oude bureaustoelen, bureaus werden uit het raam gegooid en wapens werden verzameld en op een grote brandstapel gegooid. Het was chaos, maar het was een georganiseerde chaos. Weken aan coördinatie waren voorafgegaan aan deze 30 minuten.
‘Rhys, met mij!’ riep Tony, die niet in staat was zijn gave te benutten in een chaos als deze. Alhoewel de man zijn plan niet met hem kon delen via gedachten, zei de blik op zijn gezicht al genoeg. Het was tijd voor de grote finale. Zonder nog verdere woorden te wisselen, baande de tweemannen zich een weg door de menigte, richting het trappenhuis. Zo nu en dan riep Tony iemand bij zich, tot ze met een groep van zes waren. De grotere executiemiddelen bevonden zich in de kelder: guillotines, palen waaraan mensen gekruisigd of opgehangen konden worden en andere middelen waarvan hij het bestaan niet eens kende. De deur naar de kelder was uiteraard afgesloten, maar de wereld was niet bestand tegen de gaven die de mensheid ontwikkeld had. Binnen een mum van tijd droegen ze de middelen naar boven, en vervolgens het plein op. De
menigte begon zich buiten te verzamelen rondom de middelen en onder luid gejuich werden ze stuk voor stuk in brand gestoken.
Dit waren de momenten waarvoor Rhys het deed, de momenten waarop hij voelde dat verandering mogelijk was. De momenten waarop er nog hoop was. Mensen om hem heen omhelsden elkaar en lachten, alsof de wereld weer heel even goed was. Een glimlach speelde op zijn gezicht, de mensheid was nog niet voorgoed verloren.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was ze gelukt. Na enige tijd waren ze terug naar buiten gekomen om verschillende wapens in de brand te steken. Het gejuich was aanstekelijk, evenals hun blijdschap. Ondanks dat Kayra niks had bijgedragen aan deze missie, voelde ze zich trots. Trots op haar soort en wat ze konden bereiken als ze elkaars krachten bundelden. Ze was ondertussen niet meer de enige die van de show genoot. Een grote stoet aan mensen stond op een klein afstandje mee te juichen. Toch waren er genoeg mensen die zich hadden teruggetrokken, mensen die op geen enkele manier gekoppeld wilden worden aan wat hier gebeurde. Kayra kon hen geen ongelijk geven. Zulke acties konden bezegeld worden met de dood.
‘Ze komen, ze komen!’ schreeuwde iemand ineens. Kayra hoorde niks dat duidde op gevaar, maar blijkbaar was deze jongeman duidelijk gealarmeerd. Hij hield zijn hand naast zijn oor, alsof hij op die manier een beter gehoor kreeg. ‘Ze zijn hier enkele blokken vandaan. Vlucht!’
En dat was precies wat ze deden. Mensen renden verschillende richtingen uit. Sommigen gebruikten hiervoor hun krachten, anderen renden zonder bijzonderheden weg. De toeschouwers hadden wat tijd nodig voor ze beseften dat ook zij moesten vluchten, zij was daar een van. Zodra de sirenes voor haar hoorbaar waren, was het veld voor een groot deel al leeg. Er waren enkelen die nog een kers op de taart wilden doen, die nog meer verwoesting wilden aanbrengen om hun punt duidelijk te maken. De auto’s reden de straat in en voor een kort moment twijfelde ze of ze iets moest doen. Haar kracht was sterk als ze tegenover een individu stond, maar tegen zo’n grote groep kon ze weinig beginnen.
Ze draaide zich om en zette het op een rennen. Ze volgde de richting van de overige mensen, in de hoop contact te vinden met het verzet. Maar helaas, ze had te lang geaarzeld.
De weg werd met grof geweld geblokkeerd. Een stuk steen rees omhoog en liet het asfalt breken. Ze was niet de enige voor wie de weg versperd werd. Ze draaide zich om en zag een man naast een auto staan met zijn handen omhoog geheven. Hij droeg het embleem van de hoofdstad, een duidelijk teken achter wie hij stond. Ze zag hoe enkele andere soldaten op het plein af gingen om de strijd aan te gaan en de mensen in de boeien te slaan. Een van hen besloot zich aan te sluiten bij de man die net de weg verspert had. Een van de mannen naast haar nam de impulsieve beslissing op het tweetal af te rennen. Halverwege kwam hij moeizaam tot stilstand en greep hij naar zijn keel. ‘Krijg… geen… lucht…’
Oké. Dus een van kon steen bewerken, de ander kon iemand zijn lucht ontnemen. De steenstuurder stampte met zijn voet op de grond en het asfalt scheurde als een soort klif omhoog haar kant op. Behendig dook Kayra weg voor ze omhoog gelanceerd werd. Een van de andere toeschouwers veranderde plots in een dierengedaante. Haar armen veranderde in klauwen, terwijl een gele vacht op haar lichaam verscheen. Binnen vijf seconden was de vrouw veranderd in een leeuw, die met een luide brul op het tweetal af rende. Kayra besloot van het moment gebruik te maken en achter het beest aan te rennen. Ook de leeuw raakte halverwege uitgeput en dat was het moment waar Kayra gebruik van maakte. Ze was dichtbij genoeg om haar slag te slaan. Ze balde haar vuisten en haalde de soldaat daarmee uit zijn concentratie. Hij slaakte een luide kreet en zakte neer op de grond. Kayra hief haar gebalde hand omhoog en daarmee ging het lichaam van de man ook iets de lucht in. Ze kon het bloed in zijn aderen voelen stromen, ze kon voelen met welke ritme zijn hart het bloed door zijn lichaam pompte. De steenstuurder wilde haar aanvallen, maar de leeuw had genoeg tijd gehad om adem te komen en sprong op de stuurder af. Een steek trok door haar lichaam. Ze wachtte geen moment langer voor ze de slagader van de soldaat liet openspatten en zich inwendige bloeding voordeed. De man slaakte een kreet van pijn uit. Kayra liet hem op de grond vallen en sloot kort haar ogen om de pijn te negeren. Ze boog zich kort voorover en leunde op haar bovenbenen. Ze kon straks uitrusten, nu moest ze eerst zorgen dat ze in veiligheid kwam.

Elio
YouTube-ster

Elio schreef:
De sfeer sloeg in één klap om. Waar ieder elkaar net nog had omhelsd, schoot iedereen nu alle kanten op. Een vlugge blik op zijn horloge bevestigde waar hij al bang voor was: de handhaving was sneller ter plekke dan waarop ze hadden geanticipeerd. Dat kon meerdere dingen betekenen, maar geen van die dingen was positief voor hen.
Verderop zag hij de eerste handhavers het plein al op rennen en met hen werden de wegen van en naar het plein volledig geblokkeerd. De kreten die enkele minuten geleden nog voortkwamen uit enthousiasme, kwamen nu voort uit doodsangst. Verderop zag hij hoe een jong meisje omvergelopen werd door de mensen om haar hen en zonder er verder nog bij na te denken, rende hij naar het meisje toe en verdwenen de twee van het plein.
Nog geen seconde later stonden ze weer in de zaal waar ze zich ook verzameld hadden. Rhys zette het meisje rechtop en knikte kort naar haar, waarna hij weer verdween. Er was geen tijd te verliezen. Opnieuw bevond hij zich op het plein, waarna hij de volgende bij zijn shirt greep en hem naar de zaal teleporteerde.
Hij had zo nu en dan iemand met zich meegenomen, maar nog nooit had hij zijn gave zo intensief gebruikt als nu. Met elk individu dat hij met zich meenam, voelde hij zijn lichaam zwaarder worden.
Hij had niet geteld hoeveel mensen hij van het plein met zich meegenomen had, maar het waren er zeker meer dan vijftien. Overal om hem heen werd gevochten, maar niemand leek echt aandacht aan hem te besteden. Zijn blik viel op twee mannen die een jonge vrouw naderden. Het embleem van de hoofdstad stond groots op de achterkant van hun jassen geborduurd, maar de vrouw leek zich niet bewust te zijn van het naderende gevaar. Ze stond voorovergebogen, zeer vermoeid of misschien zelfs gewond, hij kon het niet met zekerheid zeggen. Als hij niet eerder was dan de twee mannen, had ze zojuist haar doodsvonnis getekend.
Hij sprintte naar voren met alle kracht die hij nog had. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de mannen hem opmerkten en één van de twee hief zijn handen op. Het was nu of nooit. Hij sprong naar voren, sloeg zijn armen om de jonge vrouw heen en verdween, waarna hij met een flinke klap op de vloer van de zaal terecht kwam.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Haar ademhaling haperde. Ze voelde hoe haar bloed zijn kracht verloor en op een traag tempo door haar lichaam gepompt werd. Ze voelde zich verdoofd en tegelijkertijd voelde ze zich zwak. Ze tilde kort haar hoofd op, om de situatie in te schatten, net op tijd. Ze zag hoe het gevaar naderde. Zijn ogen werden spierwit, een angstaanjagend gezicht. Kayra rechtte haar rug, klaar om een tegenaanval te doen. Ze zette haar benen iets uit elkaar en ging iets door haar knieën, zodat ze stevig zou staan. Ze spreidde haar vingers, probeerde het bloed van de man te lokaliseren en vast te grijpen. Opnieuw vloog er een steek door haar lichaam die ze in al haar macht probeerde te negeren. Het lukte niet. Waarom lukte het verdomme niet. De man kwam dichtbij, te dichtbij. Ze begon haar kalmte te verliezen en wilde haarzelf klaarmaken voor een uitbarsting, tot ze plots twee armen om haar lichaam voelde en het kort zwart voor haar ogen werd.
Met een harde klap kwam ze op de grond neer. Ze sloot haar ogen en negeerde de verschillende pijnscheuten. Ze gunde haarzelf niet lang de tijd. Al gauw opende ze haar ogen weer en deed ze een poging weg te kruipen van datgeen wat haar zojuist had vast gegrepen.
Wat…?
Verward keek ze om haar heen. Ze was op een compleet andere plek dan net. Er stonden verschillende mensen om haar heen, sommigen net zo ontdaan als zij. Nu pas wierp ze een blik op de persoon die ook op de grond lag. Hij behoorde niet tot de overheid als ze zijn kleding mocht geloven. Hij zag er vermoeid uit en was flink buiten adem. Had hij haar daar weggehaald?
Zijn blik kruiste de hare en kort leek hij te inspecteren of ze in orde was, voor hij overeind kwam. Had hij al deze mensen gered uit die strijd? Geen wonder dat hij vermoeid was. Zij was al flink afgetakeld na een moord. Of twee, als je die van een uur geleden meetelde.
De jongeman zette een stap dichterbij en stak zijn hand uit om haar overeind te helpen. ‘Ben je in orde?’
Kayra kon haarzelf wel voor haar kop slaan dat ze niet uit haarzelf overeind kwam. Ze leek zwak en dat was een beeld dat ze anderen niet graag liet zien. Met ietwat tegenzin pakte ze zijn hand vast en gebruikte dit als hulpmiddel om overeind te komen. Ze knikte kort, negeerde de symptomen van eerder die verre van verdwenen waren. ‘Ja, bedankt. Ben jij ook oké?’

Elio
YouTube-ster

Elio schreef:
Nog nooit eerder had hij zijn limiet bereikt. Niemand had ooit van hem gevraagd vijftien mensen heen en weer te teleporteren. Normaal gesproken lieten ze iedereen die achterbleef ook daadwerkelijk achter, maar deze keer was anders. Hoe had de handhaving zo snel ter plekke kunnen zijn? Wie of wat hadden ze nu tot hun beschikking?
Met enige moeite kwam hij overeind. Pijnscheuten schoten door spieren waarvan hij bestaan niet eens kende, maar hij weigerde eraan toe te geven. Zijn ademhaling was zwaar en hij was al lang niet meer zo moe geweest als dat hij nu was. Het liefst zou hij terugkeren naar het plein, maar hij was wijzer dan dat, waarschijnlijk zou hij het niet overleven. Niemand zou meer iets aan hem hebben als hij nu gepakt en geëxecuteerd zou worden.
Zijn blik viel op de vrouw op de grond, het feit dat ze nog niet overeind gekomen was, beloofde weinig goeds. Hij inspecteerde haar kort, maar zag geen fysieke verwondingen. Geen bloed, geen ledematen in vreemde hoeken.
Rhys knikte slechts toen de vrouw hem vroeg of hij ook oké was. Op de pijn en vermoeidheid ging het prima met hem, maar hij had het idee dat dat voor iedereen in deze zaal. Iedereen zag er vermoeid uit, deze middag was voor iedereen hier heftig geweest. Tony had waarschijnlijk precies geweten wat hij moest zeggen, maar hij was minder goed met woorden.
'Als jullie niet gewond zijn, lijkt het me beste als jullie allemaal zo snel mogelijk en zo ver mogelijk van hier gaan. Iedereen die wel medische hulp nodig heeft, zal ik zo snel mogelijk helpen.' Het was het beste als er niet gepraat werd over wat er zich zonet afgespeeld had. Het was nooit slim om te praten over het verzet. Zij die zich bij hen wilden voegen, zouden hen wel vinden.
Hij liep naar de kist voor noodgevallen die ze eerder die dag neergezet hadden en sleepte het ding terug naar de plek waar een groep mensen zich verzameld had. Hij ging op een stoel zitten om te kunnen kijken naar de verwondingen, bang dat hij zichzelf uit vermoeidheid niet meer staande kon houden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was verstandig om te doen wat hij zei, om weg te gaan nu die mogelijkheid nog open stond. Tevens was er weinig reden voor haar om te blijven. Het zag er niet naar uit alsof ze nu leden zouden verzamelen. Als ze interesse had, kon ze hen een andere keer opzoeken. Ze had veel gezichten gezien en dus was het nu een stuk makkelijker om hen te bereiken. Toch vond Kayra niet de energie om haar voeten naar de uitgang te bewegen. In plaats daarvan nam ze wat afstand van de anderen en liet ze haarzelf via de muur tegen de grond zakken. Ze nam een nonchalante houding aan, om meelevende blikken op die manier te voorkomen. Kayra had geen medelijden nodig.
Het was een terugkomend probleem. Haar kracht vroeg veel van haar lichaam. Het hoefde maar iets kleins te zijn waardoor haar lichaam inklapte. Wat het precies was, wist ze niet. Op wat blauwe plekken na had ze nog nooit sporen op haar lichaam gevonden wat kon wijzen op het probleem. Ze had erover nagedacht om een arts in te schakelen, maar er was niemand die ze voldoende vertrouwde. Haar energie was op. Ze merkte hoe haar eigen bloed met moeite door haar lichaam bewoog. Daarnaast voelde ze een pijn in zowel haar borst als haar hoofd. Het was frustrerend, want het liefst wilde ze haar gave zonder belemmeringen gebruiken.
‘Het is beter als je gaat.’
De stem wekte haar op uit haar gedachten. Normaal gesproken kon ze iemand aanwezigheid voelen, simpelweg doordat ze bloed aanvoelde. Echter zorgde de uitputting ervoor dat ze deze enkeling niet had kunnen onderscheiden van de grote groep mensen.
‘Ik weet het,’ antwoordde ze, ietwat gefrustreerd.
De man trok zijn wenkbrauw op. Het was niet dezelfde jongeman als die haar gered had, maar ze had hem wel gezien bij de aanval. Hij moest lid zijn van het verzet. ‘Waar wacht je dan op?’
Kayra zuchtte, harder dan de bedoeling was. Ze wilde haarzelf omhoog veren en de jongeman zijn zin geven. Halverwege zakte ze opnieuw door haar knieën en ditmaal was haar zucht vooral gefrustreerd naar haarzelf.
‘Gaat het wel?’
‘Ja,’ zei ze stug, ‘het gaat prima’.
De jongeman stak zijn hand uit. ‘Laat ons je helpen.’
Jarenlang stond ze er alleen voor. Het voelde tegenstrijdig om hulp aan te nemen van iemand die ze amper kende, terwijl ze prima in staat was voor haarzelf te zorgen. Aan de andere kant voelde ze een warm gevoel van binnen, een gevoel van verbondenheid die ze met liefde aan wilde nemen. Het was een zwakte om toe te geven aan het verlangen van gezelschap, maar op dit moment voelde het als een gok die ze moest wagen. Dit verzet kon voor verandering zorgen, het was een weg naar verbetering.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld