Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Crashing, reaching out.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Leo Edward King
18

En jij mag beginnen <3 @Toothless

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:

Sue Mental
17

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Sue
Ik word geroepen door mijn moeder. Of ik een beetje op wil schieten met mijn spullen. Het is goed met haar. Normaal gesproken wacht ik altijd weet ik het hoe lang op haar, dan kan zij nu ook wachten. Ik hoefde niet per se met haar mijn twee zusjes, haar nieuwe vriend Brian en zijn twee dochters op vakantie te gaan hoor. Ze zijn best aardig, zo bedoel ik het niet, maar ik vind het gewoon te snel. Ze zijn amper twee maanden samen en nu al samen op vakantie.
Even later sjouw ik met moeite de zware koffer over de overloop naar de trap.
'Kan iemand me misschien even helpen?' roep ik, in de hoop dat mijn moeder me komt helpen.
Brian komt eraan lopen. 'Natuurlijk help ik je.' Ik zet een nep glimlach op. Ik gun het ze van harte, echt. Brian is nog nooit in zijn leven op vakantie geweest, laat staan met zijn kinderen, omdat hij het financieel nooit breed heeft gehad. Dus ze verdienen de vakantie echt, maar ik heb gewoon niet zoveel zin om mee te gaan. Waarom kan ik ook niet zo goed verklaren. Normaal ben ik gek op vakanties en Curaçao was altijd al mijn droombestemming, maar ik heb een onderbuik gevoel dat ik maar niet kan verklaren. Alsof er iets staat te gebeuren waar we geen van allen invloed op hebben.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De stress die voorafgaand een vakantie komt was nooit Leo zijn favoriete ding. Zelf kon hij prima zonder de stress, zijn tas was altijd op tijd ingepakt en hij had altijd zijn paspoort en vliegtickets klaar liggen al een week van te voren. Zijn moeder en vier zussen waren hier echter heel anders in. Zij wachtte het inpakken af op het aller laatste moment, konden nooit hun belangrijke spullen vinden, en maakte er gewoon weg een heel erg drama van. Al vanaf zes uur ‘s ochtends was het hele huis wakker en druk bezig met schoon maken en inpakken, Leo was er oprecht een beetje moe van.
Terwijl hij zijn koffer van de trap naar beneden sleurde hoorde hij zijn moeder luid roepen vanuit de keuken. Altijd als ze naar haar kinderen riep deed ze dat in het Italiaans, dan wisten de buren namelijk niet wat ze zei. Wat ze zei was ook echt niet vrolijk om te horen. Leo was er echter gewend aan, en negeerde het voor het grootste gedeelte. Dat deed haast iedereen in huis. Het had toch geen zin om in te gaan op wat ze naar hen riep. Het had er vooral mee te maken dat het huis nog een troep was en dat de kinderen niet hun best deden om het huis netjes achter te laten. En dan nog een reeks scheldwoorden er achteraan. Het was altijd een groot feest in hen huis.
“Ga nou eens aan de kant, Leo,” zei zijn oudste zus Amara. Ondanks dat hun moeder overduidelijk de broek aan had in huis, was Amara er van overtuigd dat zij ook een hele hoop te zeggen had, zeker over Leo. Hij stapte hoe dan ook aan de kant, hij had toch geen zin in ruzie. Hij had ergens helemaal geen zin in deze vakantie. Curaçao was nou niet bepaald de vakantie plek waar hij graag naar toe zou willen, maar daarnaast voelde hij zich ook gewoon niet goed. Die nacht had hij een nachtmerrie gehad over een vliegtuig crash en daar voelde hij zich niet comfortabel bij. Natuurlijk waren alle dromen bedrog, maar deze liet toch een beetje een zure nasmaak achter.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Sue
Amper twee uurtjes later en een snelle lunch verder zitten we met z'n allen in de auto.
'Ik heb er zoveel zin in!' roept Merel, de oudste van de twee, tien jaar.
'Ja, ik ook!' volgt de stem van Quinty van acht. 'Jij hebt er toch ook zin in, Sue, om gezellig met ons op vakantie te gaan?'
'Zeker, ik heb er super veel zin in,' lieg ik. Ik probeer maar te doen alsof ik het echt allemaal heel leuk vind, maar stiekem zou ik het liefst nu nog de auto uit springen. Ik had deze week heel anders voor me gezien. het was de eerste week van de zomervakantie en na een jaar hard werken op de universiteit zou ik eindelijk tijd hebben om veel uit te gaan met mijn beste vriendin Noa, met wie ik sinds ik op de uni zit helaas veel minder contact heb. Ik sloeg op de basisschool twee keer een klas over, waardoor ik op mijn tiende bij Noa in de klas kwam in groep acht. Zij is ruim twee jaar ouder dan ik en volgt nu het hbo. Dat vindt ze soms best lastig weet ik, al zou zij dat nooit toegeven. Ik vraag me nog af of zij dat eigenlijk wel aankan, want ze heeft autisme en adhd waardoor ze maar moeilijk kan leren. Mijn gedachten glijden steeds verder af, maar een enthousiaste schreeuw van mijn jongste zusje haalt me weer terug naar de wereld.
'Kijk daar Sue, daar is Schiphol al! We zijn er bijna!'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Eenmaal in de auto was alle stress weer weg. De muziek stond luid aan en Leo zat helemaal alleen in de achterste rij van de auto te genieten van de zon die door het raam heen op zijn huid scheen. Als het aan hem lag gingen ze altijd op vakantie met de auto, helaas hielden zijn moeder en zussen meer van vliegen dus had hij geen keus. Niet dat vliegen zo erg was, hij hield er gewoon niet van om naast rare mensen geplaatst te worden. Vaak reserveerde ze gewoon plekken, maar dat was helaas niet altijd mogelijk.
De rust in de auto werd verbroken naarmate ze dichter bij Schiphol kwamen. Op eens was iedereen zijn of haar paspoort kwijt, was Leo's moeder bang dat ze de vliegtickets vergeten was, en begon Sofia te gillen over het feit dat ze een trui vergeten was. Alsof ze een trui nodig zal hebben op Curaçao.
"Mamá, maak je niet zo druk, Leo heeft de tickets en de paspoorten," wist Amara boven het gegil uit te brengen. Zo was het altijd, Leo hield de paspoorten en tickets bij zich tot ze moesten in checken omdat hij het minst chaotisch was. Hij was nog steeds erg chaotisch, maar in veel mindere maten dan de rest van het gezin.
Het drama in de auto bleef echter gaande tot ze eindelijk geparkeerd waren en uit konden stappen. Leo's moeder was nog steeds aan het mopperen, maar hij besloot zich hier niks van aan te trekken, hij zou toch niet naast haar zitten in het vliegtuig. Amara bekommerde zich om hun moeder terwijl ze Schiphol binnen liepen en vertrokken naar de gate. Leo liep maar achter de rest aan, een beetje afstand houdend tussen zichzelf en de rest van het gezin. Hoewel hij niks tegen vakantie of Curaçao had, was Leo absoluut niet enthousiast voor deze vakantie. Normaal gesproken gingen ze altijd vier weken naar hun huis in Italië, dus plots twee weken in Curaçao was een beetje een teleurstelling als je het Leo vroeg. Daarnaast vond hij het erg jammer dat hij net weg was in de weken dat zijn vrienden wel in Nederland waren. Doordat hij het zo druk had gehad in zijn tweede jaar op de universiteit had hij weinig tijd gehad om zijn vrienden buiten de vakanties om te zien. Hij zou vast wel met een paar vrienden kunnen afspreken, maar het bleef jammer hoe weinig hij zijn vrienden echt kon zien.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Eenmaal aangekomen op Schiphol stapte Sue met enige tegenzin uit de auto. Ze had alleen gehoopt dat dit bij de rest onopgemerkt bleef, maar helaas.
'Is er iets?' vroeg haar moeder haar.
Sue haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet. Iets strijdt me erg tegen, maar ik weet niet precies wat het is.' Ze loog het een beetje, want ze had wel degelijk een idee wat een deel van haar tegenzin veroorzaakte, namelijk dat ze niet met haar vriendin samen leuke dingen kon doen, maar toch wist ze dat dit niet alles was. Ze bleef maar het vreemde onderbuik gevoel hebben.
'Vind je het vervelend dat je nu geen leuke dingen met Noa kunt doen? Of heb je er moeite mee dat het de eerste vakantie is als samengesteld gezin?'
'Beide, denk ik,' liegt Sue. Ze hoefde niet te weten van haar vreemde onderbuik gevoel. Dat zou haar alleen maar onrust geven, want waarschijnlijk was het zoals wel vaker volledig onterecht.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Nadat ze hun bagage afgegeven hadden en hun tickets hadden ontvangen vertrokken Leo en zijn gezin naar de gate. Ze mochten pas boarden over ongeveer een half uur, maar dat was prima. Leo had keren gehad waar hij dik vier uur moest wachten door vertraging. Persoonlijk vond Leo vertraging nooit erg, hij vond altijd wel een manier om zich te vermaken, zijn moeder kon er echter echt niet tegen, maar dat was gewoon iets waar ze niks aan konden doen. Ondanks dat hij zelf vertraging niet erg vond, hoopte hij dat deze vlucht geen vertraging zou hebben, hij had al geen zin in deze vakantie en had dus helemaal geen zin om nog langer er op te moeten wachten.
Eenmaal ze bij de gate zaten nam Leo zijn telefoon uit zijn broekzak. Zijn moeder vond het nooit leuk als hij veel tijd op zijn mobiel besteedde, maar op momenten als deze zei ze er niks over. Leo opende whatsapp en de groep van zijn vrienden groep. Hij had 237 gemiste berichten van alleen al deze groep. Leo kon nooit begrijpen hoe mensen zoveel konden praten in de groep. Door de berichten scrollend las Leo enkele stukjes, sommige berichten die interessant leken. Het leek er op alsof ze aan het plannen waren om af te spreken. Nou, hij kon toch niet komen, dus hij sloot Whatsapp weer af en stak zijn telefoon terug in zijn zak.
"Kijk nou eens wat vrolijker, Leo," zei Luna, Leo's tweelingzus, terwijl ze zachtjes tegen zijn been aan schopte. Hij rolde gewoon met zijn ogen als reactie.
"Dit is mijn vrolijke gezicht." Hij wist heus wel dat Luna net zo min zin had in deze vakantie, ze zaten echter in dezelfde vrienden groep, maar toch wist zij altijd het positieve in een situatie te zien, Leo kon dat gewoon niet.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
'Kijk, daar zul je ze hebben.' Sue's moeder wijst in de richting van Brian, die eraan komt lopen met zijn dochters Jesslyn van zes en Myra van vier.
'Ja, daar zijn ze eindelijk!' schreeuwt Merel enthousiast, terwijl ze op hen af rent. Quinty volgt haar, zoals wel vaker.
Sue's twee zusjes zijn helemaal gek op Brian's dochters, super schattig om hen samen te zien. Sue vindt ze ook zeker erg lief, maar vooral ook heel druk. Net als Merel en Quinty zelf zijn trouwens. Ze kan nooit zo goed omgaan met die prikkels, wordt er altijd erg onrustig van in haar hoofd. Ze vermoedt nog steeds dat ze een vorm van autisme heeft, maar dit heeft ze nooit laten testen. Dat vermoeden was er trouwens niet alleen vanwege het snelle overprikkeld zijn trouwens. Ze kan ook zomaar ineens minuten lang van de wereld zijn, gewoon heel diep in gedachten. Dan hoort en ziet ze niets meer van wat er om haar heen gebeurt en kan ze soms hardop lachen, wat voor de mensen om haar heen best vreemd is. Zelf vindt ze het heerlijk, even alleen met haar gedachten. Nu ook weer, merkt ze op. De stem van haar moeder haalt haar uit deze gedachten.
'Nou, Sue, komt er nog wat van? Kom, opschieten.'
Sue begrijpt dat haar moeder al een paar keer eerder heeft geroepen en staat snel op. Ze loopt richting de rest, terwijl ze haar zware koffer achter zich aan meesleept.
'Sorry, ik was aan het dagdromen,' zegt ze als ze bij hen is.
Haar moeder lacht. 'Zoals wel vaker. Geeft niet schat, maar we moeten nu wel gaan.'
Sue knikt, groet Brian en geeft Jesslyn en Myra een knuffel, waarna het hele gezelschap naar de gate loopt vanwaar hun vliegtuig vertrekt.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De tijd in de gate ging verrassend snel voorbij, en tot Leo’s verbazing had het vliegtuig ook helemaal geen vertraging. Voor hij het echt wist mochten ze al boarden. Leo zat vrijwel aan de hele andere kant van het vliegtuig dan zijn familie, op zijn jongste zusje Cleo na, dit vond hij oprecht alles behalve erg. Een paar uurtjes rust zonder dat hij met iemand hoefde te praten klonk perfect. Daarnaast had hij ook nog eens het plekje aan het raam, wat hij maar al te fijn vond. Zo had hij makkelijk een muurtje om tegen aan te leunen om nog even wat slaap te vangen.
Eenmaal hij echt in zijn stoel zat begon Leo zich comfortabel te maken. Het was een negen uur lange vlucht, dus zich comfortabel voelen was iets wat Leo echt als prioriteit had. Naast hem zat Cleo, iets dat Leo alles behalve erg vond. Cleo was tien jaar oud en was erg makkelijk in vliegtuigen. Van al zijn zussen was Cleo misschien wel de gene waar Leo het beste mee om kon gaan. Op Luna na natuurlijk. Hij zou niet weten wat hij zonder Luna zou moeten doen. Maar Cleo was altijd makkelijk, wellicht omdat ze nog niet aan het puberen was. Ze was gewoon heel rustig, ook al kon ze wel veel kletsen, ze respecteerde het ook als Leo hier echt geen zin in had. Toen ze zaten deed Cleo ook bijna gelijk haar koptelefoon op. Hij verwachtte dat ze gewoon wat films zou kijken in het eerste gedeelte van de vlucht, misschien moest hij dat ook maar doen. Met die gedachte pakte Leo zijn telefoon van zijn zak en deed hij een oortje in. Hij besloot er eentje uit te houden voor het geval dat er iets met Cleo was. Zijn telefoon zette hij op vliegtuigstand voordat hij naar zijn gedownloade films op Netflix ging en een leuke uit koos. Hij moest toch iets te doen hebben.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Twee uurtjes later zit Sue met het hele gezelschap in het vliegtuig. Ze zijn net opgestegen als Sue weer hetzelfde vreemde onderbuik gevoel krijgt als vanochtend. Hoewel alles tot nu toe voorspoedig verloopt, zegt haar gevoel heel duidelijk dat het zo meteen vreselijk mis zal gaan. Sue drukt het gevoel weer weg. Haar gevoel klopt bijna nooit met de werkelijkheid. Het zal vast een angstaanjagende gedachte zijn die verder niets zegt, denkt ze. Ze zet haar koptelefoon op en zoekt afleiding in haar muziek. Ze voelt haar oogleden zwaar worden en haar ogen vallen bijna dicht, maar dan is ze in één klap weer wakker. Het vliegtuig begint hevig te bewegen. Ach, turbulentie, dit is vast heel normaal. Met die gedachte probeert Sue zichzelf gerust te stellen. Het zal er vast bij horen. Ze probeert zich te herinneren hoe eerdere vluchten gingen en of dit toen ook gebeurde, maar haar laatste vlucht is alweer wat jaartjes geleden, dus de details daarvan weet ze niet meer. Ze neemt maar aan dat het volkomen normaal is dat het vliegtuig zo beweegt. Waarschijnlijk is er gewoon veel wind.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Enkele tijd ging voorbij na het boarden en voor Leo het echt door had, zaten ze al in de lucht. Als hij eerlijk was, voelde Leo zich niet goed. Na zijn nachtmerrie had hij gewoon een heel naar gevoel over het vliegtuig. Dit gebeurde wel vaker, dat hij de nacht voor een groot iets een nachtmerrie had over het gebeuren. Zijn nachtmerrie klopte echter nooit met de realiteit. Het was altijd maar gewoon een droom. Leo probeerde zijn best zich geen zorgen te maken, het has toch geen zin. Als er wel iets gebeurde dan was dat toch buiten zijn krachten om, dan kon hij daar niks meer aan doen en moest hij het gewoon accepteren. Niet dat hij echt dacht dat er iets ging gebeuren, die kans was onaangenaam klein en Leo wist dat. Hij had op de basisschool immers een hele spreekbeurt gehouden over vliegtuig ongelukken. De kans dat er iets zou gebeuren was nihil, Leo moest daar gewoon op vertrouwen en zichzelf kalmeren
Na een tijdje was dit gelukt, hij zat helemaal in de laatste minuten van zijn film, op het randje van zijn stoel, als dat al mogelijk was geweest. Net op het moment dat het hoofdpersonage aan een zwaard werd gehesen kwam er een plotse wind vlaag. Het vliegtuig begon heftig te bewegen. Leo klikte zijn, nu toch al afgelopen film, weg en deed zijn telefoon in zijn kont zak. Turbulentie was normaal. Hij moest zich geen zorgen maken. Dit kwam echter heel vaak voor. Toch waren de zenuwen er. Leo zat vaak genoeg in vliegtuigen om te weten dat dit geen normale turbulentie was. Om zich heen kijkend merkte hij op dat bijna niemand anders zich er iets van aan trok. Hij stelde zich gewoon aan. Het vliegtuig begon toen toch erger te bewegen, en Leo was erg zeker dat dit niet meer normaal was. Ook nu begon het meer aandacht te trekken. Als dit turbulentie was dan zaten ze zeker in een tornado vast, dit was niet normaal meer.

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
De wind wordt erger en erger. Sue vertrouwt het niet meer. Ze moet en zal weten wat er aan de hand is. Ze staat op van haar stoel, ondanks het zeer dringende advies om te blijven zitten en de veiligheidsgordel niet los te maken. Dat is Sue. Altijd wil ze precies weten wat er speelt in zo'n situatie, zodat ze zich kan voorbereiden en voor zover als mogelijk de controle kan houden. Ze loopt rond, zoekend naar wat personeel. Ondertussen gaat het vliegtuig steeds harder heen en weer. Een paar keer moet ze zich echt vastgrijpen om niet te vallen.
'Oeps, sorry,' stamelt ze als ze half bij een jongen op schoot valt. Ze kijkt hem in de ogen. Bruine ogen. Ze kijkt omhoog. Blond haar. Een bijzondere combinatie. Deze jongen spreekt haar enorm aan. Ze krijgt de kans echter niet om verder met hem te spreken, want het vliegtuig gaat zo hard tekeer dat ze valt en voor haar gevoel meters wegrolt. Ineens weet ze dat dit niet goed is. Het vliegtuig lijkt wel neer te storten...

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het advies om de gordel terug on te doen werd gegeven en Leo luisterde hier meteen naar. Nadat hij zijn zusje hielp met haar gordel deed hij zijn eigen ook terug om. De turbulentie was erg en steeds meer mensen leken zich hier van bewust te zijn. Leo vroeg zich af hoe het met zijn moeder en andere zussen was, of zij zich ook zorgen maakte om Leo en Cleo. Cleo leek aardig bang, maar Leo was bij haar en dat leek sowieso al wel te helpen. Hij was maar al te blij dat ze bij hem zat en niet bij een wild vreemde, je kon nooit weten hoe een vreemd persoon zou reageren op zo een situatie, en al helemaal niet als er een angstig klein meisje naast hen zat.
Tot Leo’s grote verrassing stond een meisje ineens op van haar plek. Als je het aan hem vroeg was dat een van de domste dingen om te doen. Zomaar opstaan terwijl het advies gegeven wordt om je riem om te doen? Het was dan ook geen verrassing voor hem dat ze meerdere keren bijna viel, en uiteindelijk ook haast bij Leo op schoot eindigde. “Kan gebeuren,” zei hij, maar toch hield hij zijn twijfels bij haar keuze. Het was niet slim om zomaar op te staan als er zoveel turbulentie was. Leo kon het amper meer turbulentie noemen.
Voor hij het wist was het meisje heftig een andere kant op gegooid en begon het vliegtuig nog heftiger te bewegen. De lucht druk werd hoger en Leo’s oren kwamen dicht te zitten wat hem vertelde dat ze aan het afdalen was. Dit liet onmiddelijk alarmbellen ringen in zijn hoofd.
“Wat gebeurt er?” Hoorde hij zijn zusje vragen terwijl ze Leo’s hand stevig vast pakte. Het was duidelijk dat ze bang was. Zelfs Leo voelde zich angstig worden. Ze waren aan het neer storten, maar dat kon hij zijn zusje niet vertellen, dat zou haar helemaal bang maken. Hij wilde niet dat ze bang was.
“Er is gewoon wat turbulentie, Clo, maak je geen zorgen. Doe je oortjes maar weer in en ga je filmpje weer even kijken. Alles komt goed,” hij deed rustig een van haar oortjes terug in haar oor, “voor je het weet is het allemaal voorbij.”

Toothless
Wereldberoemd

Toothless schreef:
Met moeite weet Sue plaats te nemen op een lege stoel, naast vreemde mensen. Maar goed, ze zit in ieder geval. Ze klikt haar gordel vast. In ieder geval iets van veiligheid. Ze is helemaal verward van wat er zojuist is gebeurd. Echter, lang de tijd om na te denken heeft ze niet. Ineens schommelt het vliegtuig zo heftig heen en weer dat ze het zeker weet. Ze gaan neerstorten. Om haar heen klinkt veel gegil, maar Sue kan geen woord uit haar mond krijgen. Helemaal verstijfd klampt ze zich vast aan haar armleuningen. Ze drukt naar hoofd naar achteren tegen de hoofdleuning in de hoop zo de klap op te vangen. Er schieten honderdduizend gedachten door haar hoofd, tot het moment dat de herrie van het toestel zo hard klinkt dat ze enkel nog haar handen op haar oren kan houden en hopen dat alles heel snel voorbij is. Een oorverdovende klap volgt. Daarna is het stil.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De realisatie was bij iedereen inmiddels wel binnen gekomen. Het vliegtuig was aan het neerstorten. Angst pompte door Leo’s aderen, zijn hart ging tekeer, zijn handen zweterig en zijn hoofd licht. Alles leek om hem heen te draaien. Ze gingen neerstorten en Leo wist dat de kans dat hij hier levend uit kwam nihil was. Toch gaf hij niet om zichzelf, Leo’s zorgen lagen bij zijn moeder en zussen. Hij zou zijn eigen leven geven om te zorgen dat zij in leven konden blijven. Helaas wist Leo dat hij geen wil had in deze situatie. Niks wat hij kon doen zou ook maar enige verandering brengen in hun lot. Het vliegtuig zou de grond raken en het zou voor hen allemaal over zijn. Met een beetje geluk raakte ze het water, maar zelfs dan waren de overlevingskansen erg klein.
De druk op Leo’s borst werd erger, zijn oren voelde alsof ze elk moment konden ploffen. Voor zijn gevoel ging het vliegtuig momenteen punt eerst recht naar beneden. De hoop had zijn lichaam al een tijdje geleden verlaten. Voor nu was het gewoon afwachten, afwachten tot het einde eindelijk kwam. Zijn hand werd samen geknepen door Cloe, hij kon de tranen in haar ogen duidelijk zien. Leo wou dat hij iets kon doen, dat hij haar kon helpen. Maar dit was buiten zijn kracht. Hun lot was al geschreven, er was niet meer om heen te gaan. Het maakte niet uit hoe erg hij wenste dat ze nooit op dit vliegtuig gestapt waren, het ging niks veranderen.
Zuurstof maskers vielen van de vakjes boven hun hoofd naar beneden. Leo hielp Cloe snel met haar masker op zetten voor hij zijn eigen ook opzette. Amper had hij adem gehaald voor de klap kwam. Een schok leek door zijn hele lichaam te gaan. Zijn vingers tintelde, zijn zicht ging van zwart, naar wazig, naar zwart opnieuw. Het laatste wat hij zag was zijn zusje, het bloed dat uit haar stroomde. De schreeuwen van mensen om hem heen vervaagde en heel langzaam werd alles om Leo heen stil. Hij viel in een stille duisternis van niks. Was dit dan het einde?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld