ORPG ~ Will you remember me? - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Will you remember me?

Account verwijderd

schreef:
Alivia Rose Parker - 20

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Joshua "Rami" Eliot - 19

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
Regendruppels gleden langs het busraam naar beneden. Rami was dol op de regen; de herfst was immers zijn favoriete seizoen. Het getik van de druppels en de vochtige koelte die het met zicht mee bracht wisten hem altijd tot kalmte te bedaren. Toch keek hij op tegen het moment dat hij zijn bestemming zou bereiken en hij de regen moest trotseren. Hij had nog geen uur geleden zijn wilde krullen tot bedaring weten te brengen en was een paraplu vergeten; weer een reminder dat je weerapps niet kon vertrouwen.
Maar ja, hij had geen andere keus. Want blijven zitten zou het weer ook niet plots om laten slaan. En dan zou hij uitkomen bij de rand van de stad, waar hij al helemaal niks te zoeken had.
Dus zodra de bus tot stilstand kwam drukte hij zijn Ov-kaart tegen het in/uitcheck-kastje, stak hij zijn hand op naar de chauffeur als bedankje en sprong uit het voertuig. Zijn shirt trok hij over zijn haren zodat deze niet nat en pluizig zouden worden en met grote stappen, zijn blik gericht op de grond, zocht hij zich vluchtig een weg door de straten. Gelukkig woonde hij zijn hele leven al hier waardoor hij de weg met zijn ogen dicht kon vinden.
Snel en redelijk droog kwam hij aan bij de boekwinkel, waarvan hij de deur met een grote zwaai openduwde. Toen de deur met een knal tegen een paraplubak aanvloog, die hierdoor kletterend omviel, realiseerde hij dat hij in zijn haast misschien te veel kracht had gebruikt.
‘Oh, sorry,’ mompelde hij, naar niemand in het specifiek terwijl kleur naar zijn wangen steeg. Te beschaamd om te kijken of er überhaupt iemand zich in de winkel bevond liep hij naar de omgevallen bak, zette deze weer overeind en plaatste de gevallen paraplu’s netjes terug. Pas toen durfde hij zijn shirt goed te trekken, recht te staan en zijn blik door de winkel te laten glijden.

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Al vroeg in de ochtend kwam Alivia aan bij haar boekenwinkel in het centrum van de stad. Het was altijd van haar vader geweest, maar sinds die niet meer zo goed te been was had Alivia de winkel overgenomen. Het was werkelijk een passie. Ze kon zich nog herinneren hoe ze hier als klein meisje altijd tussen de rekken te vinden was, altijd op zoek naar iets nieuws om te lezen. Ze had het ook altijd geweldig gevonden om haar vader zo bezig te zien met de mensen. Hij had werkelijk een passie en talent voor zijn boeken, iets wat ze zeker van hem had meegekregen. Haar moeder was dan weer van de helemaal andere kant. Die had het niet zo op mensen die ze niet kende, en werkte dan ook altijd van thuis uit. Best gek hoe mensen in een relatie zo verschillend kunnen zijn, dat had ze altijd gevonden maar ze had naar haar gevoel wel het beste van haar beide ouders meegekregen, waar ze natuurlijk blij om was. Ze opent de deur met haar sleutel, gaat naar binnen toe en trekt de deur hierna weer dicht en draait deze in het slot. Veel voorbereidingen waren er niet in de ochtend. Even haar kassalade natellen en ze was weer klaar. Ze opende de deur van de winkel weer, zette het bordje om, en met een glimlach ontving ze alvast de eerste klant van de dag die voor de deur stond te wachten. Ze stond alleen in de winkel. Het was ook niet super groot, al was het soms toch wel druk om zowel mensen te helpen met een boek uitzoeken en de kassa te moeten doen. Personeel wou ze echter niet aannemen, ze vond het prima zo te werken. Meteen ging ze aan de slag met het nakijken of alles nog wel op orde stond. Echter hoort ze al snel het belletje bij de kassa, en daar gaat ze dan ook afrekenen. Wanneer ze terug weg wilt gaan van de kassa hoort ze een kletterend geluid. Ze kijkt richting de deur en ziet hoe iemand de paraplubak perongeluk heeft omgestoten. 'Geen probleem hoor, ik zou die echt eens moeten verplaatsen eigenlijk. Veel mensen klagen erover', zei ze met een glimlach en ze bekeek hem even. 'Welkom trouwens'

Bukowski
Landelijke ster

Bukowski schreef:
De boekwinkel was niet heel groot. In het midden, met uitzicht op de deur, was de toonbank. Dit was ook het eerste waar Rami naar keek toen hij zijn blik door de winkel liet glijden.
Achter, of eerder gezegd naast, de toonbank stond een blond meisje van ongeveer zijn leeftijd. Aan haar reactie te horen op zijn excuses nam hij aan dat zij in de winkel werkte. Ze leek hem niet het standaard type boekwinkelmedewerker. Als hij dat woord hoorde dacht hij al snel aan iemand in de vijftig, met een bril en grijs haar. Maar dat was natuurlijk enkel een vooroordeel. En Rami hield ervan als zijn vooroordelen werden weerlegt.
‘Oh ja,’ antwoordde hij op haar mededeling dat veel mensen klaagde over de paraplubak. ‘Dit keer lag het wel aan mij hoor; ik was te enthousiast.’ Een glimlach sierde zijn lippen. ‘En ik had geen zin om drijfnat te worden,’ vervolgde hij met een hoofdknikje naar buiten, waar het nog steeds regende.
Hij klopte overige druppels van zijn schouders en veegde zijn voeten af aan de deurmat, zodat hij niet een modderig, nat spoor met zich mee zou brengen. Daarna stapte hij verder de winkel in, waar hij nogmaals zijn blik doorheen ging glijden. Dit was de eerste keer dat de jongen in de boekwinkel kwam, al woonde hij zijn hele leven al in deze stad. Vroeger ging hij altijd naar de bibliotheek; dat was namelijk tot je achttiende gratis. Zijn ouders vonden het zonde om geld uit te geven aan iets dat je hoogstwaarschijnlijk maar een keer in je leven ging lezen of gebruiken. Hij snapte dat ergens wel; zijn ouders hadden immers ook niet veel geld gehad om te spenderen. Toch was hij nu oud genoeg om zelf te bepalen wat hij met zijn geld deed en hij geloofde erin, dat als je écht een goed boek had, dat iets was wat je de rest van je leven met je mee zou dragen.

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Ze moest zachtjes lachen om zijn opmerking. Hij kwam erg vriendelijk over, dat vond ze altijd wel fijn. Veel mensen van haar eigen leeftijd deden altijd zo neutraal. Alsof er geen glimlach meer van af kon, en dat vond Alivia zo ontzettend storend. Zelf was ze altijd een beetje te vrolijk. Dat had ze van haar ouders, die vonden dat ook super belangrijk en het was iets wat ze altijd gewoon had overgenomen. Ze moest er ook niet bij na denken, het was gewoon een automatisme waar ze erg blij mee was. Het grootste aandeel van haar klanten waren allemaal een stuk ouder dan zijzelf. Dat vond ze ook veel aangenamer. Die gaven vaak meer waarde aan de boeken en daar kon ze dan ook ervaringen in het lezen mee delen. Het was werkelijk een passie, niet alleen een job die ze gewoon uitoefende. Ze geloofde er ook in dat als je je werk niet als passie zag, je het ook niet zou blijven doen. 'Dat snap ik, het weer is verschrikkelijk vandaag. Die paraplu's komt waarschijnlijk toch nooit meer iemand halen dus je kan er gerust een meenemen. Zodat je niet zo door de regen moet', zei ze nog. Hoe vaak mensen die heer waren vergeten. Een hele collectie zat er in de bak, en niemand die er aan dacht om die te komen ophalen. Zo was ze zelf ook wel, dus commentaar kon ze niet echt geven erop. 'Als ik je met iets kan helpen dan vraag je het maar trouwens. Ik help graag', zei ze nog, waarna ze weer achter haar toonbank verdween. Er lagen nog wat bestellingen die uitgepakt moesten worden. Ook altijd wel leuk vond ze, zien wat er binnen was gekomen en wat ze weer in de rekken kon gaan zetten. Hier begon ze dan ook rustig mee, aangezien hij op het moment toch de enige klant in de winkel was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld