Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ As time stands still, and our bodies

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

As time stands still,
and our bodies fall.
The light will rise,
and I know who I'll call.
I'll scream your name
into the night.
In hopes that you
survived this fight.
So time stands still,
but we're moving fast.
My hand in yours,
surviving at last.

Alec Atlas Lykos
23

After a strong hold
has been made of the bones,
it is covered with flesh and blood,
and there dwell
in old age and death,
pride and deceit.

En jij mag beginnen <3 @Amarynthia

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Reyna Sofia Delgardo
21

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Bang was wellicht een groot woord, maar geheel op haar gemak voelde ze zich niet. De lucht was zijn lichtblauwe kleur verloren en had plaatsgemaakt voor een warm kleuren palette, die een schaduw worp over de straten van de stad. Hoewel er enkele verlichting was aangebracht, was het lang niet zo sfeervol als dat ze gewend was van Mageía.
Haar familie had haar altijd opgevoed met het idee dat er in iedere soort mensen waren met goede of kwade bedoelingen. Een stukje macht dat verkregen wordt met de bijzondere gave, deed iets met het menselijke deel in een ieder. Dat was waar de oorlog door in stand gehouden werd. Een jarenlange oorlog waarbij onnodig bloed vergoten werd. Haar ouders had de schuld niet neergelegd bij een soort, maar altijd bij die enkeling die misbruik maakte van hun kracht. Zij vonden dat, hoe duister een wezen ook beschreven werd, iedereen gelijke kansen hoorde te krijgen.
Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Reyna had in haar leven een aantal verschillende wezens ontmoet. Geen van hen leek kwaadgezind, maar een groot verschil was dat altijd een van haar ouders in haar aanwezigheid was geweest. Nu ze zelf op pad was gegaan, buiten de vertrouwde grenzen van Mageía, voelde vreemd.
Ze bevond zich nu in Allagría, het rijk van de weerwolven en shapeshifters. Het was een flinke reis geweest, maar gelukkig had het redelijk dichtbij de grens gelegen. Het was niet voor niets dat haar ouders de mensen hier hadden gekend en hen regelmatig hadden opgezocht. Zelf was ze wel eens mee geweest, maar nu ze alleen was voelde het allemaal een stuk onveiliger. Mocht het nodig zijn, dan kon ze haarzelf verdedigen. Als dat niet het geval was geweest, was ze de reis sowieso niet aangegaan. Het viel echter te betwijfelen hoe goed ze in staat was haarzelf te beschermen.
Na nog een paar minuten rond te lopen, kwam ze aan bij een café die leek te voldoen aan de beschrijving van de vriendelijke meneer die haar geholpen had. Nadat ze het huis had bezocht van de familie Lykos, kwam ze tot de conclusie dat er niemand thuis was. Een kleine domper, aangezien Reyna er stiekem best naar had uitgekeken om de mensen weer te spreken. Daarbij had ze best wat honger en wilde ze graag in een warm huis zitten. Los daarvan, maakte het haar zoektocht niet makkelijker. Ze had een omstander gevraagd of hij wist waar de familie was. Hij had de familie niet gekend, maar vertelde dat veel mensen in dit café zaten in de avond en ze het wellicht daar kon proberen. Zo gezegd, zo gedaan.
Het café zag er knus uit. Er hing een duidelijke geur van alcohol, maar ook van vers gebraden vlees. Er klonk veel gelach en veel van de tafels waren bezet. Ze voelde enkele blikken op zich branden. Als ze de man had mogen geloven die haar over deze plek had verteld, klonk het als een soort dorpshuis waar alle mensen elkaar kenden. Ze moesten haar zien als een vreemdeling, een buitenstaander misschien zelfs. Ze hadden echter geen ongelijk.
Reyna liep naar de barkruk aan de rand van de bar. Ze liet haar rugzak van haar rug glijden en legde deze op de grond.
‘Goedenavond,’ klonk er een vriendelijke stem vanaf de andere kant van de bar. De man zag er vriendelijk uit. Het leek hem niet te interesseren dat hij haar gezicht niet vaker gezien had. ‘Wat kan ik voor je doen?’
‘Een kop thee alsjeblieft, en de menukaart?’
‘Komt eraan.’ De man gaf haar een kaart en draaide zich om, waarna hij haar bestelling klaarmaakte.
Soms vroeg Reyna zich af wie er menselijk was en wie er een bovennatuurlijke soort was. Op enkele uitzonderingen na was het vaak niet van buiten te zien, wat misschien maar goed was ook.
Terwijl Reyna wat ging verzitten, liet ze haar blik door de ruimte glijden, op zoek naar de bekende gezichten. Ze had de familie al lang niet meer gezien en had hun aanwezigheid oprecht gemist. Het was jaren geleden, maar ze was ervan overtuigt dat ze hen zou herkennen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een rustig gevoel had zich over het dorp heen getrokken. Een kalmte die onbekend leek in tijden zoals deze, maar toch door iedereen verwelkomd werd. Natuurlijk was het geen tijd om kalm te zijn, geen tijd om te genieten van de warmte en het zachte zomerse briesje, maar zelfs in angstaanjagende tijden als deze verdiende de mensen wat kalmte tijdens de storm.
De lokale bar was al weken niet zo druk geweest als vanavond. Elke dorpeling leek plots besloten te hebben om een drankje te gaan doen, zich te mengen met de rest van het volk, en voor een avond te doen alsof dood niet recht om de hoek stond. Gezelligheid stond op de agenda voor deze avond, en haast iedereen leek het hier mee eens te zijn. De bar was gevuld met zachte muziek en vrolijk geklets, buren die elkaar voor het eerst in een week weer zagen en veel aan elkaar te vertellen hadden. Iedereen leek wel tegen iemand te praten, behalve Alec.
In het donkerste en achterste hoekje van de bar zat Alec geplaatst. Er was haast geen avond dat hij zijn tijd hier niet door bracht. Gezellig praten stond voor hem echter niet op de agenda, nooit. Alec was geen prater, en al helemaal geen gezellig persoon. Hij kwam hier om zijn avonden weg te drinken en de tijd te vergeten. Alec leek er alles aan te doen om zo min mogelijk tijd in zijn eigen huis te spenderen. Dingen waren immers anders, de wereld was aan het veranderen op een grote schaal, en hoewel de wereld door bleef leven, voelde Alec zich alsof zijn hele leven stop was gezet.
Zijn aandacht werd getrokken door de deur die open ging. Een opengaande deur was niks geks in een bar, maar de geur die met deze actie mee kwam viel zeker op Alec zijn radar. Hoewel de geur onbekend was voor hem, wist hij zeker dat hij hem eerder geroken had, echter niet hier in de buurt, niet vroeg geleden tenminste. Zijn blik viel op het meisje die door de deur naar binnen kwam. Hij was vrij zeker haar nooit eerder gezien te hebben. Een vreemdeling kwam je niet vaak tegen in Allagría, laat staan in deze bar. Alec kon het dan ook niet helpen onbewust zijn aandacht op het meisje gericht te houden.
Langs hem liep Alana, de serveerster hier. Zijn lege glas nam ze weg van de bar waar hij aan zat. Ze plaatste hem op haar dienblad voor ze verder leek te gaan lopen. Verder lopen deed ze echter niet, toen ze plots stopte in haar pas en zich naar Alec omdraaide. "Als ik jouw was zou ik wat water bestellen, voor je straks niet goed genoeg meer op je voeten kan staan."
Kort lachte Alec. "Je hoeft je om mij geen zorgen te maken."
Het was lief bedoeld geweest, maar Alec wist zijn grenzen, hij wist hoeveel hij aan kon voor dingen fout gingen, en gelukkig voor hem kon hij een hoop aan. Het kostte veel om Alec echt dronken te krijgen, genoeg om hem nooit zo ver te laten gaan. Niet dat zijn dronkenschap veel tijd in beschikking nam, niet sinds kort meer ten minste. Hoe dan ook, hij wist wat hij aan kon, en op dit moment zat hij met zijn vijf drankjes nog zeker niet tegen de rand aan. Vanavond was echter geen avond om zijn grenzen te bereiken. Met de drukte in het dorp en de gezelligheid die heerste was het het beste als Alec sober bleef. Hij moest alert zijn voor het geval dat de storm deze kalmte weer zou doorbreken.
"Het was maar een tip, maar je moet het zelf weten," zei Alana hem voor ze hem een warme glimlach schonk.
"Alana, wie is het meisje?"
De vraag leek Alana een beetje te verwarren, het kwam ook wellicht uit het niets voor haar, zelfs terwijl Alec deze vraag constant in zijn achterhoofd gehouden had. Wie zij was, was iets wat hij voor zijn gevoel moest weten.
"Ik zou het niet weten, heb haar hier nooit eerder gezien. Wellicht een reiziger? Maak jij je er maar geen zorgen over."
Met haar woorden gaf ze Alec een snelle aai over zijn haren, iets wat ze vaker deed, maar Alec nooit leuk leek te vinden. Alana was wellicht het enige persoon van wie hij zoiets kon accepteren. Alana kende hij dan ook al haast zijn hele leven. Ze was vroeger bevriend met zijn ouders en paste wel eens op wanneer zij zaken hadden buiten het rijk. De enige keren dat Alec mee mocht buiten het rijk was wanneer ze op bezoek gingen bij de familie Delgardo, oude vrienden van zijn ouders. Het was inmiddels alweer jaren geleden dat hij hen voor het laatst onder ogen was gekomen. Sommige nachten vroeg hij zich af wat daar gebeurt was, waarom het contact zo verwaterd was. Dat was een van de vele vragen waar Alec nooit meer antwoord op zou kunnen krijgen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Op plekken als deze leek de oorlog niet te bestaan. Mensen zagen er onbezorgd uit, lachten alsof het een dagelijkse sport was. Het was een prettige sfeer die het oncomfortabele gevoel van eerder uit de weg sloeg. Buiten, in de donkere straten, had ze het gevoel gehad dat ze elk moment belaagd had kunnen worden door een kwaadaardige shapeshifter. Ze was zich ervan bewust dat niet iedereen fan was van haar soort. Ze was wellicht niet de sterkste magiër die er bestond, verre van zelfs, maar ze wist dat haar aanwezigheid vooralsnog niet door iedereen gewaardeerd werd. De weerwolven zouden het wellicht ruiken, maar de shapeshifters beschikten gelukkig niet over zo’n goed reukvermogen. De zorgen die ze buiten gehad had, zowel binnen als buiten de stad, leken hier voor een moment verdwenen. Voor nu kon ze zorgeloos pauzeren en een warme maaltijd naar binnen werken.
‘Dus, wat brengt jou hier in deze tijden?’ vroeg de barman terwijl hij het warme eten voor haar neerzette. Hij was flink gespierd, wat zelfs onder zijn werkkleding duidelijk zichtbaar was. Hij had lang haar dat in een knotje vastgebonden zat.
‘Ik ben hier om wat oude bekenden te bezoeken.’ Het eten voor haar neus zag er overheerlijk uit. Voor ze aan haar maaltijd begon, wierp ze een korte blik op de barman.
Haar antwoord leek hem niet te overtuigen. Hij leunde geïnteresseerd naar voren, terwijl hij een wenkbrauw optrok. ‘Dus ondanks de oorlog besluit jij om het land door te trekken met alle gevaren van dien?’
Ondanks zijn baard zag hij er vriendelijk uit. Toch betwijfelde Reyna hoe goedbedoeld zijn interesse was. Hij was nieuwsgierig en dat was iets wat ze niet vertrouwde. Het was een lokale barman, dus het was logisch dat hij wilde weten welk tuig hij in zijn bar toeliet. Maar als ze zo om zich heen keek, waren er genoeg mensen aanwezig die niet het meest vredige verleden hadden.
‘Suggereer je daarmee dat ik niet voor mezelf kan zorgen?’
De man hief zijn schouders op. ‘Dat zeg ik niet. Ik denk dat je daar heel goed toe in staat bent. Ik vraag me alleen af waarom je familie zou achterlaten in deze tijden.’
Dat was een gevoelige snaar. Hoewel ze pas net begonnen was aan haar eten, merkte ze dat haar eetlust langzaam wegtrok.
‘Luister, ik ben hier niet om te oordelen. Maar, pas goed op jezelf. Niet iedereen is wie ze lijken.’ Met die woorden liet hij haar met rust, om een ander persoon aan de bar te helpen.
Ze wist wat zijn woorden betekenden. In een rijk als deze, kon men zich voordoen zoals men wilde. Mensen konden veranderen van gedaante, zowel menselijk als dierlijk. Ze was niet onvoorbereid op reis gegaan en had enkele mythen gelezen over de soorten die voorkwamen in Allagría. Ze was zich bewust van de gevaren, maar het was belangrijk dat ze de familie Lykos zou vinden.
Opnieuw liet ze haar blik door het café glijden. Er waren veel jongeren aanwezig, maar ook genoeg volwassen mannen. Geen van hen kwam haar bekend voor en de gedachte dat ze verhuisd waren, werd ineens flink realistisch. Wat als ze hier voor niks was gekomen? De reis was tot dusverre vrij soepel verlopen, maar wie zei dat de terugreis net zo vredig zou zijn? Wellicht was ze een grote fout begaan. Het was niet voor niets dat haar vader niks van zich had laten horen.
Haar oog viel op een jongen in de schaduw. Hij zat nonchalant in een hoekje verstopt en leek alles in de gaten te houden. Ze kon zich vergissen, maar het leek erop dat hun blikken kort kruisten. Iets aan die blik kwam haar bekend voor.
Haar hart maakte een sprongetje. Alec! De zoon van het weerwolf-koppel. Op jonge leeftijd hadden ze vaak samen gespeeld. Als ze elkaar vaker gezien hadden, had ze hem zelfs omschreven als een van haar goede vrienden. Helaas had de afstand dit niet toegelaten en hadden haar ouders zonder duidelijke reden besloten om ze nooit meer te bezoeken. Als hij hier was, dan moest dat betekenen dat zijn ouders hier ook waren! Dit was haar kans om haar zelf opgelegde missie te vervolgen.
Hoewel ze haar bord nog niet leeggegeten had, schoof ze het van zich af en maakte aanstalten om op te staan. Ze zou op de jongen afgestapt zijn, als haar weg niet ineens geblokkeerd werd door een jongen van haar leeftijd. Hij had blonde haren en zijn blauwe ogen lichtten kort op, terwijl hij op haar afliep en dichtbij haar ging staan. De prettige, comfortabele sfeer van het café verging in een seconde. Nu de jongeman zo dichtbij stond, kon ze de stank van alcohol duidelijk ruiken.
‘Hallo, schoonheid. Hoe komt het dat ik jou hier nog niet eerder gezien heb?’ Ze wist niet goed welk wezen hij was, maar ze vreesde dat hij haar geur allang opgemerkt had.
Reyna wierp een blik op Alec in de hoek, om in de gaten te houden dat hij er niet vandoor ging. ‘Sorry, maar ik wilde net iemand spreken.’
De jongen pakte haar pols vast voor ze kon opstaan en keek haar recht in haar ogen aan. Zijn pupillen vernauwden en zijn stem klonk diep en laag. ‘Vind je het niet leuker om hier te blijven en nieuwe vrienden te maken?’
Zijn woorden klonken hypnotisch en ze durfde te wedden dat de vraag niet zo onschuldig was als dat het leek. Ze wilde haar pols lostrekken, maar zijn greep was te sterk. Hij leek enigszins verbaasd om haar reactie, waarna er een grote, angstaanjagende glimlach op zijn gezicht verscheen. ‘Hm, dit is interessant. Wie ben je en waar kom je vandaan?’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Kort bleef Alec zijn blik op het meisje gericht houden. Er was iets bekends aan haar geur, buiten de duidelijke kracht dan, maar wat wist hij niet. Wellicht was hij haar vroeger wel eens tegen gekomen, maar dan zou hij die geur niet zo goed moeten herkennen. Het herkennen van haar geur was sowieso al een verrassing voor hem. Natuurlijk wist hij dat hij geuren nu beter kon ruiken, maar dat hij geuren van zijn verleden ook zo zou herkennen? Dat was iets wat hij absoluut niet verwacht had. Toch hoorde je hem er niet over klagen. Wellicht kon het nog wel van pas komen. Als hij nu ook nog zou kunnen herinneren waar hij de geur van herkende zou dat al helemaal perfect zijn.
Pas toen zijn blik met het meisje leek te kruizen wendde hij zijn ogen weg van haar. Hij keek terug naar de muur waar hij voorheen telkens naar aan het staren was. Staren naar muren en glazen met sterke drank achterover slaan, het was wat Alec het beste deed, een van zijn grootste talenten misschien wel. Zijn dagen verzopen in drank en duistere gedachtes die hem tot diep in de nacht wakker hielden. Dat hij officieel dood was hielp hier ook niet echt bij, hij kon langere tijden zonder slaap dan hij voorheen ooit over kon dromen. Deze slapeloze nachten waren zowel een zegen als een vloek. Hoewel hij erdoor geen nachtmerries meer had, leed Alec wel weer aan zijn eigen gedachte gangen. Nooit was het zijn bedoeling om zo diep in gedachte te blijven vallen, maar wanneer hij opgesloten zat in de duisternis met niks anders dan zijn eigen gedachtes was het moeilijk niet aan het verlangen over te geven en zijn gedachtes vrij uit te laten lopen.
"Moet je nog iets drinken, knul?" vroeg de plotse stem van Agnar, de vaste barman hier.
"Voor nu maar even niks."
Agnar antwoordde kort met enkel een knikje. Hij hield zijn blik echter strak op Alec gericht. Er was iets anders aan hem, iets wat Alec het gevoel had alsof hij iets gezien had wat hij liever niet wilde zien. Misschien was het het vreemde meisje wel, voelde Agnar zich bedreigd door het bijzijn van een vreemdeling. Het was over het algemeen immers behoorlijk bekend dat shapeshifters aardig territoriale wezens waren. Alec nam het Agnar niet kwalijk.
"Zei ze waarvoor ze hier was?" vroeg Alec, wetende dat Agnar wist waar hij het over had zonder dat Alec in detail hoefde te gaan. Het was vrij duidelijk dat hij doelde op het vreemde meisje.
"Ze bezoekt oude bekende, maar gaf geen naam."
Dat was alles wat Alec wilde weten. Wellicht was dat dan ook de reden dat hij haar geur herkende, omdat ze vroeger wellicht vaker in Allagría was geweest. Dat verklaarde nog niet echt waarom het zo vreselijk bekend was, maar wie weet speelde ze als kinderen wel enkele keren samen. Niet dat hij zich daar nou echt iets van kon herinneren.
Zijn aandacht was wederom door de vreemdeling getrokken toen zij plots van haar stoel opstond. Haast gelijk verzette Alec zich zodat hij rechter op, op zijn stoel zat. Voor even leek het alsof ze zijn richting op wilde komen, iets wat Alec niet verwacht had, maar zeker was hij hier toch niet over, sinds haar weg vrijwel gelijk geblokkeerd werd door een andere jongen. Het was een van de jongens die Alec bij naam zou moeten kennen, maar dat deed hij niet. Het was het type jongen die meisjes graag lastig vielen als ze over straat liepen, en al zeker als ze hier duidelijk niet hoorde. Het type dat zichzelf heel wat vond, maar eigenlijk amper iets waard was. Alec had het niet zo op dat soort type jongens.
Voor hij een goed doordacht plan gemaakt had stond hij al op zijn voeten en maakte hij zijn weg naar de twee. Zijn hand plaatste hij strak op de jongen zijn schouder, het was niet lastig voor Alec om intimiderend over te komen, hij was immers een aardig stuk breder en langer dan deze jongen. Als hij er voor zou kiezen om met Alec te vechten was het nu al duidelijk wie er zou winnen, het maakte niet uit wat voor wezen de jongen was. "Volgens mij wilt de dame dat je haar los laat."
Zijn grip op de jongen zijn schouder verstevigde hij iets, tot hij haar uiteindelijk los liet. "Dat dacht ik al, heb een fijne avond," zei Alec de jongen, hem een klopje op zijn schouder gevend terwijl hij weg liep.
"Heeft hij je pijn gedaan?"

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een gewaagde actie geweest van de blonde jongeman. Hij was op haar af gekomen in een volle bar, alsof de drukte om hem heen hem moest beschermen. Was het op straat gebeurd, dan was de situatie wellicht compleet anders geweest. In die situatie had Reyna haarzelf kunnen beschermen, maar wellicht had hij op een harde en snelle manier teruggevochten. Hier wilde ze geen scene schoppen en had ze het met woorden op willen lossen, maar dat was iets wat niet leek te werken.
De onbekende stem kwam dan ook als geroepen. Zodra ze haar blik vestigde op de persoon van wie de stem afkomstig was, ontspande ze iets. Ze wist niet wat de reden was dat hij haar te hulp schoot, maar het gaf haar goede hoop.
Godzijdank was een waarschuwing voldoende voor de jongeman om haar met rust te laten. Zijn ijzeren greep versoepelde en Reyna trok haar pols gewillig los. De jongeman wierp een vernietigende blik op Alec terwijl hij wegliep, al leek dat hem maar weinig te schelen. Hij vestigde zijn aandacht op haar en controleerde of ze in orde was.
Een gevoel van schaamte bekroop haar. Dit was niet hoe ze haarzelf had willen introduceren: het hulpeloze meisje. Ze hoopte dat hij haar niet zag als een zwakkeling.
‘Nee,’ zei ze wat ongemakkelijk. ‘Ik ben in orde. Bedankt voor je hulp.’ Ze schonk hem een vriendelijke glimlach. Zijn ietwat afstandelijke houding suggereerde dat hij haar niet herkende. Zou ze de goede persoon voor zich hebben? Het zou flink ongemakkelijk zijn als hij niet was wie ze dacht dat hij was.
‘Geen probleem,’ zei hij. Hij leek kort te aarzelen of zijn volgende woorden, maar voor hij daartoe een poging kreeg, onderbrak ze hem.
‘Eigenlijk wilde ik net naar je toe lopen,’ bekende ze met een lichte blos op haar gezicht. Ze plaatste haar krullen achter haar oor. ‘Ik had je niet direct herkend, eigenlijk. En iets zegt me dat je mij ook niet herkent hebt.’ Zijn lichte verbazing liet haar grinniken. Reyna trok haar wenkbrauwen veelbelovend op. ‘Kom op, Alec. Het is lang geleden, maar zeg nou niet dat je je maatje uit Mageía al vergeten bent?’ Er stond een grote glimlach op haar gezicht getekend. Ze was jong geweest toen ze hem voor het laatst gezien had en ze had hem oprecht gemist. Hij was anders dan haar vrienden uit Mageía en dat was iets wat haar altijd al had aangestaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het gevoel dat hij kreeg toen de jongen met alleen een waarschuwing al vertrok was best fijn. Alec wist goed dat hij er vrij intimiderend uit kon zien, mensen dachten wel twee keer na voor ze hem überhaupt al aanspraken, laat staan voor ze tegen hem op gingen, al was het maar in een gesprek. Toch gaf het hem een goed gevoel dat hij met een waarschuwing alleen al iemand weg wist te krijgen. Alec vond het fijn om conflicten te vermijden, bleef liever op de achtergrond dan dat hij veel aandacht naar zichzelf toe trok, toch zou hij zeker niet weg stappen van een gevecht indien het nodig was.
Zijn blik ging kort over het meisje heen, zoekend naar mogelijke verwondingen die de man had kunnen veroorzaken. Gelukkig was er niks te zien, en er was ook geen bloed te ruiken, wat Alec alweer een stukje kalmeerde. Alec merkte echter wel iets anders op nu hij haar van dichterbij zag, haar uiterlijk kwam hem ook lichtelijk bekend voor. Niet alles, nee, het waren vooral haar ogen die hem echt aanspraken. Diep van binnen wist Alec dat hij die ogen eerder gezien had, hij kon ze echter niet goed plaatsen in zijn hoofd. Langzamerhand begon het hem toch best te frustreren dat hij maar niet wist waar hij haar van herkende. Zo moeilijk zou het toch niet moeten zijn om iemand te herinneren? Waarom lukte het hem dan niet?
"Geen probleem," zei hij, tevreden over zijn acties. Hij was blij dat hij tenminste iets goeds gedaan had. Alec twijfelde over wat hij nu moest zeggen, onzeker over de woorden die hij moest gebruiken. Wat kon hij überhaupt zeggen? Dat hij dacht dat ze naar hem toe kwam? Dat hij haar ergens van dacht te herkennen maar het gewoon totaal niet kon plaatsen? Dat was zeker een goede manier om een vreemde af te schrikken.
Haar volgende woorden kwamen als best een verrassing voor Alec. Verbazing stond duidelijk op zijn gezicht. Zij had hem bijna niet herkend? Waar herkende ze hem dan van? Aan de ene kant was het fijn om te weten dat hij niet fout zat en ze niet gewoon een vreemde was, aan de andere kant was Alec nu nog erger gefrustreerd met zijn eigen geheugen. Waarom zat het nou nooit eens even mee met hem?
Pas toen ze zijn naam uitsprak was hij er volledig van overtuigd dat ze hem kende. Hoewel veel mensen hier hem wel bij naam kende, was hij buiten Allagría een volledig onbekende. De realisatie raakte hem pas echt toen ze zei waar ze vandaan kwam. Het was dom, hij kon met gemak ruiken dat ze over magie beheerste, maar toch kwam het nog niet eerder binnen.
"Ik geloof het niet, Reyna? Mijn hemel, dat is eeuwen geleden."
Alec zag zichzelf niet graag als iemand die veel knuffelde, maar voor een keer maakte hij een uitzondering en nam hij Reyna in een korte omhelzing. "Hoe gaat het met je ouders? En wat brengt jou überhaupt naar Allagría?" Dat Alec verbaasd was haar hier te zien was een understatement, toch voelde hij zich voor het eerst in een lange tijd weer een beetje blij om iemand onder ogen te komen. Het was veel te lang geweest, ze hadden zoveel om elkaar te vertellen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was zoals ze gehoopt had dat ze ontvangen zou worden. De blije blik in zijn gezicht toen hij haar herkende. De vlugge omhelzing die hij haar schonk, terwijl hij er niet uitzag als iemand die veel knuffelde. Sowieso, hij leek een vrij harde persoonlijkheid te hebben toen hij in de schaduw verstopt zat. Het deed haar goed dat haar terugkomst die warme reactie opriep bij hem.
De vraag over haar ouders kwam binnen als een donderslag, maar dat liet ze niet merken. Nog even genoot ze van de blije gevoelens die door haar lichaam gingen. Het was alsof ze een deel van haar familie had teruggevonden. De jongen was veel veranderd. Ze was altijd al kleiner geweest dan hij, mede door het kleine leeftijdsverschil. Nu was hij echter een stuk langer dan zij was, en flink gespierd ook. Zou zijn vloek al geactiveerd zijn? Ze had geweten dat zijn ouders beide weerwolf waren. De kans dat hij ook een weerwolf was, was dan ook zeer aanwezig. Het was absurd. Het was ruim tien jaar geleden dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Er was zoveel dat ze te bespreken hadden. Helaas meer dan alleen koetjes en kalfjes.
‘Ik heb je zoveel te vertellen!’ zei ze, nog altijd met een grote glimlach. ‘Ik pak even mijn tas, dan kunnen we ergens gaan zitten en even bijpraten?’ stelde ze voor, terwijl ze kort naar de tas wees die op de grond lag.
De norse blik die eerst op zijn gezicht had gelegen, was verdwenen en zijn gezichtsuitdrukking zag er ontspannen uit. ‘Lijkt me goed.’
Zodra Reyna haar tas had opgehaald, namen ze plaats aan een tafel in de hoek van de bar. Ze waren er wat meer afgesloten van de andere bezoekers, waardoor ze in alle rust met elkaar konden praten. Nog steeds lag er een ontspannen glimlach op haar gezicht, zolang ze niet teveel nadacht over de kern van haar komst.
‘Oké, maar vertel! Hoe is het met je? Je bent best veranderd.’ Ze herinnerde zich hoe ze vroeger samen stoeiden, maar ook hoe ze samen in de bossen verschillende fantasieverhalen bedachten en met elkaar aan het geinen waren. Ze hadden in bomen geklommen alsof ze zelf beesten waren. Iets wat haar vrienden niet snel zouden doen, maar wat ze standaard met Alec samen gedaan had. Het was een mooie tijd geweest en de nostalgie was sterk aanwezig nu hij hier zo voor haar zat.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het was een aardige tijd geleden dat Alec zich voor het laatst ook maar een beetje blij gevoeld had. Voor een lange tijd was hij ervan overtuigd dat iets als geluk of blijdschap niet meer voor hem bedoeld was, dat hij het privilege niet meer had om zich goed te voelen. De komst van Reyna gooide zijn leven echter in een compleet andere richting. Hoewel hij Reyna al jaren niet meer had gezien, voelde het toch alsof hij herenigd was met een klein stukje familie. Alsof hij niet meer alleen stond in deze wereld. Er waren geen woorden voor hoe opgelucht hij zich voelde. Haar groetende met een knuffel was wat juist voelde. Alec was nooit een heel aanhankelijk persoon, hij hield van zijn persoonlijke ruimte en kon het vaak niet hebben als mensen hem aanraakte. Toch maakte hij een uitzondering voor Reyna. Het zien van Reyna na zoveel jaren bracht gewoonweg emoties bij Alec op waarvan hij niet eens wist dat hij ze had. Als kind mistte hij Reyna wel vaak, zeker toen plots al het contact verbroken was, maar naarmate hij ouder werd was hij er wel overheen gekomen. Natuurlijk had hij zich altijd afgevraagd wat er nou gebeurt was, maar erg druk probeerde hij zich er niet mee bezig te houden.
"Lijkt me goed," knikte Alec, een zwakke glimlach gevormd op zijn gezicht. Zijn zenuwen waren inmiddels weer een stuk gedaald, hij hoefde zich niet meer druk te maken om waar hij haar van herkende. Hier op terug kijkend voelde hij zich ook best dom. Hoe had hij haar nou niet kunnen herkennen? Achteraf leek het zo raar om haar niet herkend te hebben. Ze was wel erg veranderd, dat was ook niet gek. Een hoop kon gebeuren in tien jaar, meer zelfs sinds ze beide door de puberteit waren gegaan.
Zodra Reyna haar tas had verkaste de twee naar een tafeltje in de hoek van de bar, een rustiger hoekje waar ze op hun gemak konden praten. Alec voelde zich inmiddels al een stuk beter dan toen hij eerder deze dag zijn plekje in de bar had opgezocht. Het was idioot hoe het zien van een persoon je humeur al zo erg kon verbeteren.
"Ja, dat is wat de puberteit doet," hij grinnikte zacht om zijn eigen grap, "maar ja, het gaat goed, ja, beter nu ik jou hier tegen kom. Ik heb zoveel te vertellen ik zou niet eens weten waar ik moet beginnen." De belangrijkste dingen van tien jaar opsommen in een klein stukje tekst was niet makkelijk. Er was zoveel gebeurt dat Alec amper wist waar hij moest beginnen. Wat voor dingen moest hij überhaupt vertellen? Vertelde hij haar over zijn eerste moord? Het activeren van de vloek? Vertelde hij haar dat hij een hybride was? Iets wat hij nooit een ander had verteld. Moest hij haar vertellen over de dood van zijn ouders? Waarschijnlijk wel, maar dat was nou niet bepaald iets waarmee je een gesprek zou beginnen.
"Hoe gaat het dan met jou? Ik kan me voorstellen dat je een aardige reis achter de rug hebt gehad als je hier helemaal vanuit Mageía heen gekomen bent."

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn woorden deden haar verschrikkelijk goed. Het ging goed met hem, maar beter nu hij haar was tegengekomen. Dat was toch lief? Ze vroeg zich af wat er gebeurd zou zijn als ze contact hadden gehouden in de pubertijd. Met alle verwarrende gevoelens en kortstondige relaties die daarbij van pas kwamen, vroeg ze zich af of het hun vriendschap ten goede gedaan zou hebben. Misschien was het goed dat ze die tijd samen hadden overgeslagen. Nu ze volwassen waren, konden ze hun jeugd samen waarborgen en verder gaan zonder obstakels in de weg. Of nou ja… Een soort van dan.
Ze was nog steeds niet veel te weten gekomen over hoe het nu écht met hem ging. Hij leek sowieso geen prater, al wist ze dat hij de waarheid haar wel toevertrouwde. Soms was het lastig om te bepalen wat je iemand vertelde, en wat niet. En nu was het haar beurt te vertellen hoe het met haar was. Ze wilde zeggen dat het goed ging, dat er niets was waar hij zich zorgen om hoefde te maken, maar dat was een leugen. Sterker nog, ze was hier met een doel gekomen en die zou ze moeten voortzetten. Het liefst had ze meer genoten van hun hereniging, maar in tijden als deze was dat niet mogelijk.
‘Het was een lange reis ja, maar gelukkig zonder problemen. De afgelopen week was er weinig te merken van de oorlog in dit gebied en dat werkte in mijn voordeel.’ Een beetje ongemakkelijk schuifelde ze op haar stoel. Het was niet opzettelijk, maar ze vermeed opnieuw de vraag hoe het met haar ging. Niet omdat het zo slecht ging, maar omdat ze niet goed wist wat ze hem moest vertellen. Of nou, beter gezegd: hoe ze het hem moest vertellen.
‘Mooi,’ antwoordde hij. ‘Wat brengt je hier eigenlijk?’
Nu kon ze er niet meer omheen. Daar waar ze de jongeman eerst de hele tijd had aangekeken, sloeg ze nu haar ogen neer. Half in gedachten verzonken keek ze naar haar handen, die wat ongemakkelijk aan elkaar zaten te prutsen. ‘Ik heb eigenlijk geen goed nieuws.’ Met een zachte zucht raapte ze de moed bij elkaar. ‘Een paar jaar geleden is mijn moeder overleden aan de gevolgen van de oorlog. Ik was er kapot van, maar mijn vader daarentegen verdrong zijn verdriet in het bestuderen van magie. In het begin nam ik het hem kwalijk, maar later bleek het zijn manier om het verdriet te verwerken. Hij was op zoek naar gerechtigheid en die probeerde hij te vinden in een manier om de oorlog te stoppen.’ Dat was een hoop informatie, maar ze was er nog niet. Ze durfde niet op te kijken, bang voor de reactie van Alec. ‘Een aantal weken geleden vertelde hij me er pas over. Hij ging niet in details, maar hij vertelde dat hij op weg hier naartoe was om je ouders te betrekken bij zijn plannen. Hij wist dat hij het niet alleen kon en dat hij de hulp van verschillende wezens nodig had. Hij was ervan overtuigt dat zijn oude vrienden hem wilden helpen, ondanks dat hij het contact verbroken had. Hij beloofde me dat als hij hier aan zou komen, hij contact met me zou opnemen en me zou laten weten dat alles in orde was. Maar, je raadt het al: dat heeft hij nooit gedaan. Ik heb meerdere keren geprobeerd om contact met hem op te nemen via een spreuk. Helaas zonder succes.’ Er kon van alles met hem gebeurd zijn, maar het was raar dat ze zelfs op magische wijze geen contact met hem kon maken. Een tijd geleden was ze flink overstuur wakker geworden, met een leegte in haar hart die benauwend aanvoelde. Ze wilde het niet hardop uitspreken, maar ergens wist ze dat hij het niet overleefd had.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Liegen over hoe het met hem ging was niet een geweldig iets om te doen, maar eerlijk zijn was momenteel veel te ingewikkeld. Als hij zei dat het slecht ging zou hij moeten uitleggen waarom, dan zou hij gelijk het hele verhaal moeten vertellen. Over zijn ouders, het grote gevecht, alle slechte dingen die er gebeurt waren. Het was een heftig onderwerp om het gesprek mee te openen, en Alec was niet eens zeker of hij er wel over kon praten. Nog nooit had hij er een woord over gezegd, tegen wie moest hij er immers over praten? Natuurlijk was het vrijwel bekend wat er met zijn ouders was gebeurt, iedereen hier kende hen ten slotte. Ze dachten echter wel twee keer na voordat ze over de twee zouden beginnen rondom Alec, ze wilde hem niet overstuur maken. De zoon van twee krachtige weerwolven, niemand was dom genoeg om hem ook maar een beetje overstuur te maken. Het was over het algemeen per slot van rekening bekend dat weerwolven toch vaker wel wat agressie problemen hadden.
Het horen van Reyna haar verhaal was toch aardig verrassend. Ondanks dat hij blij was dat ze hem vertrouwde met deze informatie, was het een hoop om op te nemen. Het was zwaar, en Alec voelde zich ineens enorm lullig door haar te vragen naar haar ouders. Het was raar hoe zo een groot ongeval hen op deze plek gebracht had. Als Reyna's vader niet vertrokken was was zij hier nu nooit geweest, en als Alec's ouders niet overleden waren zou hij nooit van zijn leven zo vroeg op de avond in een bar zitten. Hij voelde zich haast raar over het feit dat hij blij was Reyna te zien terwijl haar komst zo een vreselijke reden had. "Oh, het spijt me. Ik had geen idee. Sorry van je moeder, het is vreselijk hoeveel verdriet deze oorlog kan brengen." Alec was onzeker hoe hij hier überhaupt op moest reageren. Het was zoveel dat ineens op hem viel. Dit soort nieuws had hij niet verwacht om te horen. "Helaas heb ik je vader hier ook niet zien komen," kort beet Alec op zijn lip, onzeker hoe hij zijn volgende woorden moest over brengen, "en helaas heb ik ook niet al te goed nieuws." Een drukkend gevoel op zijn borst gaf hem het idee alsof hij niet kon ademen. Het was moeilijk om hier over te praten, moeilijk om dit verhaal van zijn borst te krijgen. Zijn keel voelde dicht getrokken, alsof hij geen woorden er uit zou kunnen krijgen zelfs als hij dit zou proberen. Hij twijfelde of hij zijn woorden terug zou nemen, of hij haar gewoon in het blauw moest laten voor deze informatie, maar haar de waarheid vertellen voelde belangrijker dan zijn eigen gevoelens beschermen. Hoe hij zich voelde deed er toch niet toe. "Mijn ouders zul je hier ook niet meer vinden. Enkele weken geleden zijn ook zij overleden, dus als je hier was gekomen voor hun help moet ik je helaas teleurstellen." Het was raar hier over te praten, raar om over zijn ouders te spreken. Het kostte Alec ook alles om niet emotioneel te worden, om zijn gevoelens in de hand te houden en niet los te laten lopen. Het was harder dan ooit om de stenen muur die hij om zich heen gebouwd had omhoog te houden en niet te laten zakken.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het waren slechts een paar woorden. In tegenstelling tot haar, had hij slechts een paar woorden gebruikt om het slechte nieuws te delen. Maar de lading van de woorden kwam als een mokerslag binnen. Zijn ouders waren overleden. Het idee om gerechtigheid te brengen, om een verschil te maken in deze duistere tijden, verging als sneeuw voor de zon. Niet dat dat hetgeen was wat haar het meest raakte. Alec was duidelijk aan het worstelen met zijn emoties. Logisch ook. Als ze het goed begrepen had, was het pas gebeurd. Een groot verlies waar men niet snel overheen kwam. Het was drie jaar geleden dat haar moeder overleden was en nog steeds was het een groot gat in haar leven. Zij had haar vader nog gehad, ondanks dat hij haar niet altijd de steun had gegeven die ze nodig had gehad. Het idee dat hij in zijn reis was omgekomen, brak haar hart. En hoewel het vast en zeker op valse hoop berustte, was er een stem in haar hoofd die niet wilde geloven dat het voor hem afgelopen was. Dat er een andere verklaring was voor zijn plotselinge verdwijning.
De stilte die was gevallen, had enkele seconden geduurd. De sfeer was compleet omgeslagen. Het was jammer dat hun hereniging plaatsvond onder dergelijke omstandigheden. Het liefst had ze trots verteld over de mooie jaren die ze gehad had, voordat haar moeder uit haar leven gerukt werd. Nog liever had ze zijn verhalen willen horen, inclusief alle mogelijke drama’s die in het leven van een tienerjongen voorkwamen.
Kort aarzelde ze, niet goed wetend wat ze moest doen en wat Alec nodig had op het moment. Ze boog zich iets voorover en legde haard hand op die van hem. Ze had het idee dat hij die kleine, geruststellende handeling nodig had. Alsof de aanraking haar woorden zou versterken. ‘Het spijt me om dat te horen,’ zei ze met een zachte stem, die amper te verstaan was onder de luide omgevingsgeluiden. De jongen had haar sinds zijn eigen woorden niet meer aangekeken. Voorzichtig liet ze zijn hand weer los en ging ze weer rechtop zitten. ‘Ik snap dat het een moeilijk onderwerp is, maar als je erover wilt praten, dan ben ik er voor je.’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met slecht enkele woorden wist Alec een hoop gewicht van zijn schouders te krijgen. Hoewel zijn hele lichaam zich vulde met verdriet, was er ook een groot gevoel van opluchting. Hij had niet eens door gehad dat hij dit zo hard aan iemand had kwijt gemoeten. Hij toonde nog niet eens emoties, maar toch was het al een opluchting. De drang om te huilen was er, een drang die Alec haast nooit voelde, toch was hij overduidelijk aanwezig. Alec weerhield zichzelf ervan om ook echt te huilen, puur omdat het gevoel er was betekende niet dat hij er ook op in moest spelen. Hij kon zijn tranen binnen houden, kon met gemak zijn ijzeren gezicht ophouden. Het was immers makkelijker om te doen alsof het hem niks deed dan om ook in oog te komen met de waarheid en de slechte gevoelens die hij telkens maar weer bleef weg duwen.
De stilte die tussen de twee gevallen was duurde maar enkele secondes, toch voelde het aan als een eeuwigheid. Alec had niet door gehad dat hij zijn adem in aan het houden was tot hij het gevoel kreeg alsof hij aan het stikken was. Ademen was geen nood meer voor hem, hij kon zijn dagen door gaan zonder ook maar één keer zijn longen met lucht te vullen. Toch bleef hij het doen, nam hij constant adem, alsof hij nog in leven was. Het liet hem normaal voelen, alsof hij nog menselijk was. Alec was angstig dat als hij stopte met ademen hij ook zijn menselijkheid zou verliezen, dat was absoluut het laatste wat hij wilde. Dus hij bleef ademhalen, voelde zich alsof hij stikte wanneer hij het niet deed. Hij bleef zijn best doen om zo menselijk mogelijk te blijven, niet alleen voor zichzelf, maar ook zodat andere niks door zouden hebben. Dat hij een weerwolf was zou als geen verrassing komen, iedereen wist wat zijn ouders waren geweest, het was enkel afwachten tot Alec ook iemand zijn leven weg nam. Het vampier gedeelte was echter een verrassing, vooral voor Alec zelf. Hij had het zover nog niemand weten te vertellen, er was ook zeker niemand die hij met deze informatie zou vertrouwen, tot nu dan. Reyna vertrouwde hij blindelings, zelfs al had hij haar jaren lang niet meer gezien.
Haar hand nam plaats op die van hem. Alec zijn eerste reactie hierop was zijn hand terug trekken, maar dit deed hij niet. Het voelde raar, zijn hand daar houden terwijl hij het gevoel had alsof hij hem daar niet wilde houden. Het gevoel was echter aardig fijn, gaf hem een geruststellend gevoel. Het was raar hoeveel kalmte iemand kon voelen door alleen maar een aanraking. Kort beet Alec op zijn lip, twijfelend of hij haar de waarheid moest vertellen. Ze verdiende het om deze te weten. "Het waren jagers, gestuurd vanuit het Nekrose leger. Ze kwamen 's nachts het huis binnen vallen. Ik werd wakker door het geschreeuw, vond mijn ouders in de woonkamer aan. Ze waren al gestorven, maar de jagers waren er nog." Kort nam Alec diep adem. Dit vertellen voelde haast moeilijker dan de rest van het verhaal. Toegeven aan moord, dat was niet iets wat je elke dag deed. Het voelde gek. Alec merkte dat hij bang was voor hoe Reyna zou reageren. Wat als ze niks meer met hem te maken wilde hebben? Hij kon het haar niet kwalijk nemen, hij was immers een moordenaar. "De jagers zijn niet levend weg gekomen."

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Er was oorlog. Iedereen maakte dat op zijn eigen manier mee. Elk individu was iemand verloren die belangrijk was voor hen. Zelfs voor de mensen uit Nekros moest het niet makkelijk zijn, want ook daar werd genoeg bloed vergoten. Zijzelf had het evengoed meegemaakt. Verlies was niet makkelijk, voor niemand. Maar voor personen die dichtbij haar stonden was het extra moeilijk om te zien hoe ze met het verlies om moesten gaan. Alec vertelde kort en bondig wat er gebeurd was. Hoewel hij de emoties op afstand hield, merkte ze dat het hem wat deed. Juist omdat hij de gevoelens wegstopte en zijn gezicht vervlakte, zag ze hoe hard hij probeerde de negatieve gevoelens op afstand te houden. Het was opvallend dat hij enkel feitelijk vertelde wat er gebeurd was en geen een keer vertelde wat het met hem had gedaan. Hij beschreef niet hoe bang hij geweest moest zijn toen hij het geschreeuw hoorde. Ook de woede die hij had moeten ervaren jegens de jagers ontbrak in zijn verhaal. Het feit dat ze het er niet levend vanaf hadden gebracht, vertelde haar genoeg. Het was een verschrikkelijk verhaal. Ze had gewild dat ze eerder was gekomen, dat ze er voor hem had kunnen zijn in die moeilijke tijd. Het leek erop dat hij al het gevoel onderdrukte en diep had weggestopt. Als ze er voor hem had kunnen zijn in die periode, dan had hij in elk geval zijn emoties kunnen uiten. Met een beetje moeite had ze dan misschien zelfs een glimlach op zijn gezicht weten te tekenen in die donkere periode.
Nu hij zo tegenover haar zat, wist ze niet goed wat ze moest doen. Niet alleen omdat ze niet wist waar Alec behoefte aan had, maar ook omdat ze niet alleen waren. Ze wilde hem niet uit de tent lokken onder het oog van tientallen mensen. Vol medeleven keek ze naar de jongen. De levendige blik in zijn ogen was compleet verdwenen en meer dan ooit miste ze zijn jonge schaterlach. Toch was er een vraag die aan haar brandde die ze niet voor zich kon houden. Ze kende zijn familie, ze wist wat dat voor hem betekende. De kans was klein dat hij de genen van zijn ouders niet geërfd had en gezien de jagers het er niet levend vanaf hadden gebracht, kon dat eigenlijk maar een ding betekenen. Voorzichtig sprak ze de woorden uit, alsof de woorden hem konden laten breken. ‘Is die avond de vloek geactiveerd?’
De vraag leek niet als een verrassing aan te komen, maar het leek niet alsof hij er trots op was. Ergens sierde hem dat. Ondanks de macht die hij verkreeg bij het activeren van zijn vloek, had hij wel levens moeten nemen. Langzaam knikte hij. Hij had mensen vermoord en droeg nu de titel weerwolf met zich mee. Zou hij meer mensen om het leven gebracht hebben? Hoewel Reyna de noodzaak om te moorden in zag, had ze het zelf nog nooit hoeven doen. Sterker nog, ze had haarzelf nog nooit écht hoeven verdedigen. Meestal waren haar ouders er voor haar geweest om haar te beschermen, of had ze veilig in huis gezeten. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Als Reyna oog in oog had gestaan met de persoon die haar moeder vermoord had, had ze wellicht hetzelfde gedaan.
Misschien was het goed om hem gerust te stellen, maar in haar ervaring waren woorden soms niet voldoende om iemands steun te betuigen. In plaats daarvan pakte ze haar tas op en kwam ze overeind. ‘Kom, laten we een plek opzoeken waar we alleen zijn.’ Ze wierp hem een kleine glimlach toe, om hem te laten zien dat alles oké was, dat ze het hem niet kwalijk nam, maar dat ze hem graag onder vier ogen wilde spreken zonder dat tientallen oren mee konden luisteren.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hoewel het gesprek begon op een vrolijke manier was dit met slechts enkele woorden voorbij gegaan. Vrolijkheid in deze tijd van angst en verdriet was sowieso niet erg gepast, dus een grote verrassing was het ook weer niet. Toch vond Alec zichzelf hopend dat ze nog iets langer die fijne sfeer vast hadden kunnen houden. Ook maar een klein beetje blijdschap was iets wat Alec gedacht had niet te kennen voor hij Reyna weer zag vandaag. Helaas was ook dat beetje blijdschap inmiddels weer verzopen onder de angst en woede die Alec van binnen voelde. Verdriet hield hij niet zo vaak vast, dit zette zich bij hem vrijwel altijd om in woede, een gevoel waar hij helaas niet super goed mee om kon gaan. Agressie problemen was veel voorkomend bij kinderen van weerwolf ouders. Voorheen hielp zijn vader hem er altijd mee om zijn woede in toon te houden. Sinds hij er niet meer was had Alec niet meer de beste grip op zijn woede, enkele keren slipte het er ongewild uit wat zorgde voor onnodige gevechten, klappen die niet gegeven hadden hoeven worden. Dit was vooral in het hele begin een probleem voor hem, langzamerhand wist Alec toch wat meer grip te krijgen over zijn eigen gevoelens, zelfs zonder de hulp van zijn vader.
De vraag die Reyna hem stelde was geen verrassing, het was wellicht zelfs de meest logische vraag die iemand kon stellen in zo een situatie. Een deel van Alec wilde geen antwoord geven, wilde zichzelf niet zo bloot geven in een bar vol met mensen. Niemand besteedde echt aandacht aan de twee, maar toch voelde hij zich alsof hij constant in de gaten gehouden werd. Wellicht was het paranoia. Alec was onzeker wat hij liever had, dat hij paranoïde was, of dat hij wel echt in de gaten gehouden werd. Geen van de opties leken heel leuk, toch zou hij persoonlijk maar voor paranoïde gaan, problemen in zijn hoofd had hij toch al genoeg. Eén extra maakte nou ook niet zo een groot verschil. Of hij nou bekeken werd of niet, hij wist dat deze vraag toch beantwoord moest worden, dat Reyna de waarheid verdiende. Langzaam knikte Alec, de woorden niet over zijn mond verkrijgend. De trots die zoveel mensen vast hielden bij het toegeven op moord was nergens te vinden bij Alec. Nooit zou hij kunnen begrijpen hoe iemand trots zou kunnen zijn op het stelen van iemand zijn leven, ook al was dat persoon de moordenaar van zijn ouders. Hij had geen spijt, wist dat hij het zo weer zou doen als het moest, maar dat betekende niet dat hij er trots op was. Alles behalve. Als het op een andere manier gekund had, had hij het ook zeker gedaan, maar helaas was dat voor hem op dat moment absoluut geen mogelijkheid geweest.
Kort trok Alec een wenkbrauw op toen Reyna plots voor haar tas greep. Kort knikte hij als antwoord op haar voorstel, waarna de twee opstonden van de tafel en de bar verlieten. Alec nam de leiding en maakte zijn weg richting de rand van het dorpje. Aan de rand van het dorpje, vlak naast de bossen, was een aardig rustig plekje. Het soort plekje waar een groepje vrienden heen zou gaan om samen te zijn, wellicht wat te drinken zonder ouderlijk toezicht. Het soort plekje waar je samen met een goede vriend tot diep in de nacht een veelbetekenend gesprek zou kunnen houden, zonder dat je ook maar enig besef hebt van hoeveel tijd er al voorbij gegaan was. Alec wist niet hoe het kwam, maar ondanks dat het plekje voor zoveel mooie en fijne dingen gebruikt kon worden, zat er nooit iemand wanneer hij hier kwam. Deze keer was dan ook geen verandering, bij aankomst was het plekje nog zo leeg als altijd.
Rustig nam Alec plaats op een van de afgekapte boomstammen die zich daar bevonden. Zijn handen vouwde hij samen waarna hij deze op zijn schoot neer legde. Nu ze alleen waren wist Alec dat hij Reyna de verdere waarheid moest vertellen, hij kon er niet echt meer onderuit komen. "Reyna?" begon hij, zijn stem zacht, alsof hij zou breken zou hij ook maar iets luider spreken. Kort schraapte hij zijn keel, wetende dat hij niet met zo een zwakke houding zijn verhaal moest doen, een beetje zelfvertrouwen zou niemand kwaad doen. "Er is nog iets dat ik je moet vertellen." Zelfvertrouwen of niet, dit was toch echt het moment dat hij haar de waarheid moest vertellen. Nu hij begonnen was met praten, was er geen weg meer terug. "Bij sommige kinderen van weerwolven vind er een mutatie plaats in de cellen, een mutatie die pas geactiveerd wordt zodra ook de vloek geactiveerd wordt. Sommige noemen het amalgaam, sommige een schande, maar deze mutatie is over het algemeen vooral bekend als hybride. Een mix van een weerwolf en een vampier. Bij het activeren van de vloek ben ik er achter gekomen dat deze mutatie ook bij mij plaatsgevonden heeft."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld