Azelf schreef:
Ambrose, Estelle, en de uitwisselingsstudente die wel op tijd was, blijkbaar Aeve genaamd, raakten langzaam aan de praat. Alhoewel, vooral Estelle en Aeve raakten aan de praat. Pas na een glas champagne of twee, wist ook Ambrose het een en ander toe te voegen aan het gesprek.
De avond liep verder. Er werd gedanst, gedronken en gelachen. Estelle vond het schijnbaar niet zo erg dat de laatste uitwisselingsstudente tot dusver niet op was komen dagen. Ambrose was, al zou hij het zelf nooit toegeven, best een aardige danspartner. Hij hield niet zo van dansen. Hij vond het veel te dicht bij andere mensen. Maar het was traditie, en voor tradities maakte hij vaak uitzonderingen. En men hoefde er niet bij te praten. Dat was dan weer een voordeel.
Toen klonk er een aankondiging: “Geachte studenten en geëerde gasten van de Universiteit van Brenfield. Graag vragen wij uw aandacht voor de rectrix magnifica.”
De directrice stapte het podium op en iedereen in de zaal viel in een keer stil. Zonder een woord gezegd te hebben, waren de studenten al onder de indruk. Vele van hen zouden later zeggen dat de sfeer in de ruimte meteen omsloeg, dat ze zo elegant en eerbiedwekkend was dat je haar wel moest respecteren, dat de lucht in haar nabijheid anders aanvoelde. Ambrose kon wat makkelijker een naam geven aan haar uitstraling. Het was haar magie. Die was zo sterk, dat je haar zelfs kon aanvoelen, wanneer de directrice haar niet gebruikte. Hoewel Ambrose zelf als één van de weinige in zijn familie niet zoveel magie bezat, kon hij het ontzettend goed aanvoelen.
“Lieve studenten,” begon de directrice, “ik voel me bijzonder vereerd om jullie vanavond in ons huis- nee, in onze familie te mogen verwelkomen. Moge deze avond…” Ze pauzeerde. De deuren sloegen plots open.
In de deuropening stond een jonge vrouw, in alledaagse kleding. Ambrose verslikte zich bijna op zijn champagne. Het zou toch niet? Zijn toegewezen uitwisselingsstudente, degene waar hij verantwoordelijk voor zou zijn voor de aankomende tijd, zou toch niet halverwege de avond, in een trui, de speech van de rectrix magnifica komen onderbreken?
De directrice keek de vrouw recht aan. “Dahlia Corbyn, is het niet? Wat fijn dat je er bent. Ik begon me al zorgen te maken.” Hoewel haar woorden en haar blik vriendelijk waren, klonk haar stem kil. En Ambrose kon wel door de grond zakken. Natuurlijk was het haar wel. Hij zette zijn glas net iets te hard neer op de statafel naast hem. Hij trok het jasje van zijn pak recht en nam grote stappen richting Dahlia. Hij keek haar amper aan voordat hij zijn hand in de kromming van haar arm legde. Hij keek op richting het podium.
“Onze excuses, rectrix.” De directrice knikte kort, waarna Ambrose met zijn hoofd gebaarde naar de statafel waar hij vandaan kwam, om aan te geven dat hij heel graag uit het spotlight, terug in de menigte zou willen verdwijnen.
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
17
