Hier op VP is er weer een themaweek van start gegaan! Volgende week zondag is het de 20ste en dus ook... Pasen! Daarom gaat in deze week ook alles rond die feestdag draaien. Naast nieuwe klerenupdates, competities en artikels die allemaal rond Pasen draait, is er ook een zoekactie aan de gang. Iedere dag zit er wel 1 eitje verstopt in deze site. Als je tegen 2de paasdag, dat valt op 21 april, alle eitjes hebt gevonden, moet je ze allemaal samen optellen en omwisselen in een leuk cadeautje. Veel zoekplezier!
Meer informatie vind je HIER. (Aanklikbaar)

De kandidaten voor de finale van de schrijfwedstrijd zijn afgelopen dinsdag bekend gemaakt. Moedig ze HIER aan! 

De resultaten van The Voice Of VP zijn bekend gemaakt! De mensen die de jury hadden kunnen overtuigen om om te draaien voor hun zangtalent mogen door naar de battles. Door HIER te klikken vind je de uitslag. 
Gefeliciteerd aan degene die door zijn!

Bram en Unashamed organiseren samen een wedstrijd: Wie is de mol! Het is bijna net hetzelfde als het televisieprogramma, alleen moet je als opdracht VP promoten. Best origineel niet? De winnaar van het spel wint 20000 pd! Klik HIER voor meer informatie.

Rad van fortuin items:

 

Game items:

 

Donateur items:

 

Deze week heb ik gezocht naar de 4 mooiste looks die passen rond de themaweek Pasen. Deze zijn het geworden!



Farah



Ilse



Hope



Wielrenster24

Iedere week schrijft iemand in het doorgeefverhaal verder aan een verhaal waarmee Riraito een tijdje geleden mee begon. Hier is er een overzichtje van het volledige verhaal tot nu toe. Volgende week mogen jullie weer een nieuw stukje verwachten!

Het vergde heel veel van Haily om gewoon te blijven staan, het liefste was ze al honderd keer een stap achteruit gegaan, alleen wist ze dat hij dat niet toe zou laten en het had gewoon geen zin. In feite hoefde hij maar een pas naar voren te doen om haar weer in te sluiten, ze was niet sneller dan hij was, waarbij je ook niet kon vergeten dat hij haar continue weer leek te vinden. Hoe hij het deed wist ze niet, er was echter één ding waar ze hem ''dankbaar'' voor was. Misschien niet dat hij haar onmenselijk behandelde, maar hij had al tientallen opties gehad om haar lichaam te claimen en dat leek hem gewoon niet te interesseren. De kans dat hij het echt niet voor haar lichaam deed, had ze, om eerlijk te zijn, heel klein geschat, echter leek het steeds meer de waarheid te zijn. Een fijne waarheid. Hoewel de situatie nou niet bepaald optimaal was. 'Je hebt gelijk. Ik probeer je in te palmen, maar je woorden doen me realiseren dat er nog zoveel is wat ik niet heb geprobeerd.' Zijn armen klemden zich erg strak om haar lichaam heen, knarsetandend keek ze de man voor haar aan, besloot er geen reactie op te geven en liet haar lichaam gewillig tegen dat van hem aankomen. Was ze dan toch te vroeg geweest met haar conclusie? Eigenlijk kon dat niet, de uitdrukking op zijn gezicht zou genoeg moeten zeggen, hij vond dit veel te amusant. Té amusant. Er zat ergens een addertje onder het gras, waarschijnlijk een zeer giftige, eentje waar ze hem nog meer om zou gaan haten. 'Ik heb een verrassing voor je,' de woorden zelf deden haar niets, de naald die hij zichtbaar uit zijn zak haalde, echter wel. Vloeistof bewoog lichtjes in het glas, heen en weer op de bewegingen waarmee hij het naar voren bracht. Een gil verliet de lippen van het arme meisje, doodsangst was op haar gezicht te lezen. Je kon zeggen dat haar lichaam er alles aan deed om weg te komen. Dat zou een understatement zijn. Haily was in paniek. Paniek is een oncontroleerbaar fenomeen, het is geen emotie te noemen, versterking van alles wat slecht is en waar je lichaam je voor wil behoeden. Paniek. Geloof me, wanneer Haily paniek ervaart, dan is het meisje echt bang, doodsbang. Misschien kan je haar zelfs vergelijken met een kleine meid, het zou kunnen, hoewel haar bewegingen meer kracht hebben dan die van een klein meisje.

Het had niet veel langer moeten duren, of Haily was gek geworden. Alles om haar heen was aan het draaien en veranderde van kleur, vorm of eenheid. Ze stond op het punt om te breken, in elkaar te zakken en alles op te geven. De strijd die ze had geleverd tegen hem was bijna voor niets geweest en vele jaren van vechten zouden verspilde moeite zijn. Net op het punt dat Haily klaar stond om die stap te nemen, verhelderde de kamer. De vormen die op en neer aan het springen waren, kwamen langzaamaan weer tot stilstand en de kleuren namen hun voormalige gedaantes weer aan. Het ging erg langzaam, maar er was vooruitgang te zien. Wat in werkelijkheid misschien tien minuten duurde, leek voor Haily een eeuwigheid. Langzaam knipperend opende Haily haar ogen. Het licht was erg fel vergeleken met de ruimte waar ze zich een paar dagen geleden in had bevonden. De lampen waren nog te fel aan haar ogen, dus om haar hoofdpijn weg te houden, draaide Haily zich op haar zij, waarna ze haar ogen weer sloot en diep inademde. Fronsend dook ze weg onder haar deken. Gatver, wat stonk het hier, naar een of andere metaalachtige substantie. Als je Haily ergens misselijk mee wilde maken, dan moest je dat doen met bloed. Bij deze gedachte dook Haily weer boven de dekens uit en keek ze geschrokken naar de muur. ''I'll kill you'' stond er met bloedrode letters op geschreven. Haily’s adem schokte in haar keel en ze slaakte een gil die nog op tien kilometer afstand te horen was.

Ze kreeg het niet voor elkaar om haar ogen van de woorden af te scheuren. Het was angstaanjagend, maar tegelijkertijd intrigerend, en het joeg haar bovenal immens veel angst aan. Was het haar bloed? Nee, daarvoor voelde ze te weinig pijn. Op hetzelfde moment dat haar blik iets afweek en ze de levenloze hoop ledematen en gescheurd stof in de gaten kreeg, hoorde ze een stem achter zich die de haartjes in haar nek overeind liet staan. ‘Welkom terug in het land der levenden, waar pijn en verdriet strijden om de macht, al heb jij de eer om te kiezen welke van beide je liever door je heen voelt razen. Er kan natuurlijk maar één winnaar zijn, nietwaar?’ Ze herkende deze stem, mekte hoe haar lichaam alleen al bij het horen van de klank onhoudbaar begon te trillen. Zacht en zinderend, met een rauwe ondertoon en een subtiele lach. Ze deed haar best om haar eigen stem stabiel te houden toen ze sprak, een naderhand gezien onmogelijke opgave. ‘Wat… wie is dat.’ De lach klonk nu harder, zij het met minder humor dan voorheen, als je het toen al humor had kunnen noemen. Het was natuurlijk hilarisch om te observeren hoe een angstig meisje staarde naar iets wat niets anders dan een lijk kon zijn. ‘Ten eerste, ik zou gaan voor wie wás dat, dat lijkt me gezien de huidige situatie iets toepasselijker. En ten tweede… maakt het iets uit? Hij is niet langer een hindernis in het spel dat ik met je ga spelen.’ Ze hoorde voetstappen en voelde hoe hij zijn handen op haar schouders plaatste. ‘Ren nu het nog kan, lieveling.’ Ruw duwde hij haar van het bed af en haar knieën schaafden langs de stenen vloer. Het deed pijn, maar door de adrenaline die zich door haar aderen verspreidde, voelde ze er weinig van. Haastig krabbelde ze overeind en vluchtte ze naar de eerste de beste deur die ze zag, zonder om te kijken naar de jongen achter zich of zelfs maar een laatste blik te werpen op het lijk. De identiteit van een dode kennen zou haar leven niet langer rekken. Er hing een ijzige kou in de gang en de lucht die ze uitademde, veranderde per direct in mistige wolkjes die opgingen in het niets. Waar ze heen rende wist ze niet, enkel dat ze nog altijd de echo van zijn holle lach door haar hoofd voelde gonzen, of misschien lachte hij nog steeds, dat wist ze niet. Haar longen brandden en haar hart klopte als een bezetene. Enkel door pure wilskracht wist ze haar benen in beweging te houden, maar zelfs dat bleek niet genoeg.

Het geluid van haar blote voeten die op de vloer neerkwamen, had zacht moeten klinken, maar de stilte deed deze klinken als kanonschoten. Haar piepende ademhaling had eveneens zo weinig geluid moeten maken, stilte was opnieuw hetgene dat ervoor zorgde dat het geluid harder klonk dan zou moeten. Misschien waren het haar zintuigen die door de adrenaline op scherp stonden, of misschien toch de gang waar ze door rende. Ze gaf zichzelf geen tijd om te denken, het enige wat ze kon doen was rennen. Haar gedachten leken weggezogen te zijn, haar hoofd zo leeg als het gangenstelsel dat haar als een labyrint in zijn macht hield. Ze sloeg een bocht in, om plotseling in zijn armen te belanden. Ze slaakte een gil toen haar lichaam de zijne raakte en zijn armen om haar lichaam krulden. Het was helaas geen omhelzing die vrienden of geliefden elkaar gaven. De weinige kracht die hij leek te geven, voelde als een wurging. Angstig keek ze omhoog. Toen haar blik zijn gezicht vond, baande angst zich weer een weg door haar hoofd. De stilte van haar gedachten werd doorbroken, alles leek te schreeuwen dat ze moest wegrennen, dat ze zich los moest breken van zijn greep. De gedachten konden zo hard door haar hoofd razen als ze wilden, maar ze zou zich nooit kunnen bevrijden, al probeerde ze nog zo hard. ‘In alle eerlijkheid, ik had gehoopt dat je een moeilijkere vangst was geweest.’ De geamuseerde toon in zijn stem maakte haar misselijk terwijl ze probeerde zich tussen zijn armen en lichaam weg te wringen. ‘Maar helaas, het zij zo.’ Ze wilde tegen hem schreeuwen, gillen om hulp, maar niks in haar lichaam wilde meewerken. Haar mond ging niet open, haar tong kon niet bewegen en zelfs ademhalen leek een onmogelijke opgave. Het was alsof haar spieren zich losgelaten hadden van haar brein, meer dan schokkerig bewegen deden ze niet. ‘Is je vermogen om te spreken verdwenen?’ Weer had hij die geamuseerde toon in zijn stem, keek hij haar aan met een sadistische grijns op zijn gezicht, een grijns die ze maar al te graag van zijn gezicht had willen vegen, al kon ze niet eens haar armen optillen om dit te doen. ‘Als ik jou was zou ik het ook maar bewaren voor later, het zou het plezier de lol van alles weghalen als ik niet meer zou kunnen horen wat er uit jouw keel komt.’ Kleine wolkjes verschenen bij elk woord dat hij uitsprak, bij elke ademhaling. ‘Welk plezier?’ Het waren de enige woorden die ze over haar lippen kreeg. Het was een poging geweest om hem te tonen dat ze niet zo bang voor hem was als hij dacht, maar haar stem klonk hoog en trillerig. De woorden leken haar nog zwakker te doen lijken dan haar lichaam al had verraden.

Haily had vroeger altijd gedacht dat zelfs angst zijn grenzen had, dat er een moment zou komen dat de angst gewoon zou verdwijnen omdat je er dan aan gewend was en omdat het niet erger zou kunnen. Er zou een moment komen dat ze moedig zou worden, juist omdat ze de angst zo goed kende. Op dit moment wist Haily echter dat ze ongelijk had gehad met die gedachtes, dat angst altijd nog sterker en groter kon worden, je gehele lichaam kon overnemen en je tot de raarste acties en gedachtes kon dwingen. Terwijl haar benen het bijna begaven van de angst, de tranen over haar wangen stroomden en ze wanhopig met haar armen om zich heen taste voor houvast, stond ze nog steeds te wachten op het antwoord van het wezen voor haar. Ze zag hem niet langer als mens, hoewel ze dat eigenlijk ook nooit gedaan had. Hij was onmenselijk, wreed en alles wat slecht was. Het onmenselijke wezen voor haar fronste plotseling terwijl hij haar nadenkend aankeek. Hij maakte plots een afkeurend geluidje en schudde zijn hoofd, alsof zij een ongehoorzaam kind was. 'Ik weet niet of ik je dat wel moet vertellen,' mompelde hij, 'dat zou enkel het plezier voor mij verpesten omdat jij dan al weet wat er gaat gebeuren. Welke koe die al weet wat er gaat gebeuren gaat daarna nog gewillig mee in de vrachtwagen?' De frons verdween en de wrede grijns verscheen weer op zijn gezicht terwijl hij haar recht in haar ogen keek. 'Nee, ik denk dat ik het maar een verrassing moet laten zijn, hoewel je al niet meer lang hoeft te wachten. De wijzers van de klok tikken genadeloos door Haily, ze wachten niet op jou. Je tijd is al bijna gekomen en dan zul je een keuze moeten maken.' Ze wist niet goed hoe ze hierop moest reageren, als haar verkrampte lichaam een reactie al zou toelaten. Ze bleef doodsbang staan terwijl zijn woorden langzaam bij haar binnen drongen. Het was alsof haar hele lichaam verlamd was, ze kon niets anders dan daar blijven staan en hopen dat hij geen gebruik maakte van de situatie, hoewel ze hem dat wel zag doen. Toch deed hij niets, hij keek haar geamuseerd aan en deed een stap achteruit. 'Ik verveel mij nog steeds en het is nog te vroeg om al verder te gaan naar de volgende fase, je nieuwe kamer is nog niet klaar. Wees een schat en ren nog even wat bang rond, wil je?' Met die woorden verdween het harteloze monster in de schaduwen terwijl Haily eindelijk door haar knieën zakte en zich huilend op de grond liet vallen. Ze had de neiging om een klein bolletje van zichzelf te maken, om haar ogen te sluiten en ze nooit meer te openen. Ze wilde alles vergeten, ze hoopte dat dit alles een nachtmerrie was en dat ze uiteindelijk weer wakker zou worden in haar eigen kamer. Toch wist ze ook dat dit niet het geval was, dat dit de werkelijkheid was en dat ze hier vast zat. Snikkend opende ze uiteindelijk weer haar ogen en staarde ze in het eindeloze donker.

Triest nieuws in showbizzland: Peaches Geldof (25), een bekende journaliste,  presentatrice en model, is onverwacht overleden. Het is nog steeds onduidelijk hoe het is gebeurd, maar blijkbaar deed ze mee aan een streng sapjesdieet. Over een paar weken komt het resultaat van het toxicologisch onderzoek vrij, met misschien meer duidelijkheid.

Na 10 jaar hebben Gwyneth Paltrow en Chris Martin (Die je kent als de zanger van Coldplay) besloten om te scheiden. Samen hebben ze 2 kinderen.

Dan weer naar het goede nieuws: Mila Kunis is zwanger! Samen met Ashton Kutcher verwachten ze hun eerste kindje.

Pharrell Williams ontwerpt een nieuwe collectie voor Adidas! Alles zal gemaakt worden uit gerecycleerd materiaal en zal eind deze zomer uitkomen.

Als laatste: Katy Perry heeft een nieuwe lyric video uit! Eentje voor haar liedje 'Birthday'. Hieronder vind je het filmpje. Wat vinden jullie ervan? Laat het gerust weten!